Grasustek 6 mg/0,6 ml roztwór do wstrzykiwań

1 ampułko-strzykawka (0,6 ml) zawiera 6 mg pegfilgrastymu; lek zawiera sorbitol.

Ludzki czynnik wzrostu granulocytów (G-CSF), glikoproteina regulująca procesy wytwarzania i uwalniania granulocytów obojętnochłonnych ze szpiku kostnego. Pegfilgrastym jest koniugatem kowalencyjnym rekombinowanego ludzkiego G-CSF (r-metHuG-CSF) z jedną cząsteczką glikolu polietylenowego (PEG), o masie cząsteczkowej 20 kDa. Pegfilgrastym ma dłuższy niż filgrastym okres półtrwania, na skutek mniejszego klirensu nerkowego. Wykazano, że pegfilgrastym i filgrastym charakteryzują się identycznym sposobem działania - powodują znaczące zwiększenie liczby granulocytów obojętnochłonnych we krwi obwodowej w ciągu 24 h od podania oraz niewielkie zwiększenie liczby monocytów i (lub) limfocytów. Na podstawie badań aktywności chemotaktycznej i fagocytarnej wykazano, że granulocyty obojętnochłonne wytwarzane po podaniu pegfilgrastymu wykazują prawidłową lub wzmożoną aktywność, podobnie jak po podaniu filgrastymu. Podobnie jak w przypadku innych hematopoetycznych czynników wzrostu, w warunkach in vitro wykazano, że G-CSF stymuluje ludzkie komórki śródbłonkowe. W warunkach in vitro G-CSF może stymulować wzrost komórek szpikowych, w tym komórek nowotworowych; podobne działanie obserwowano również in vitro w stosunku do komórek niepochodzących ze szpiku kostnego. Po podskórnym podaniu jednej dawki pegfilgrastymu, maksymalne stężenie preparatu we krwi występuje po 16-120 h i utrzymuje się przez cały czas trwania neutropenii związanej z chemioterapią mielosupresyjną. Eliminacja pegfilgrastymu, w odniesieniu do dawki, ma przebieg nieliniowy; klirens osoczowy pegfilgrastymu maleje w miarę zwiększania dawki preparatu. Uważa się, że główną drogą eliminacji pegfilgrastymu jest klirens granulocytów obojętnochłonnych; proces ten ulega wysyceniu w przypadku stosowania większych dawek preparatu. Zgodnie z mechanizmem autoregulacji klirensu, stężenie pegfilgrastymu we krwi szybko zmniejsza się z początkiem odnowy liczby granulocytów obojętnochłonnych.

Skrócenie czasu trwania neutropenii i zmniejszenie częstości występowania gorączki neutropenicznej u dorosłych pacjentów leczonych chemioterapią cytotoksyczną z powodu choroby nowotworowej (z wyjątkiem przewlekłej białaczki szpikowej i zespołów mielodysplastycznych).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Pegfilgrastym nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym nie stosujących skutecznej metody antykoncepcji. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Ze względu na brak wystarczających danych dotyczących przenikania pegfilgrastymu/metabolitów do mleka ludzkiego, należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie leku biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Pegfilgrastym nie wpływał na rozrodczość ani płodność u samców i samic szczurów, po zastosowaniu skumulowanej dawki tygodniowej większej około 6 do 9 razy niż dawka zalecana u ludzi (na podstawie powierzchni ciała).

Podskórnie. Leczenie preparatem być wdrożone i nadzorowane przez lekarzy z doświadczeniem w dziedzinie onkologii i (lub) hematologii. Dorośli: 1 amp.-strzyk. zawierająca 6 mg pegfilgrastymu w każdym cyklu chemioterapii, podawana po upływie co najmniej 24 h po zakończeniu chemioterapii cytotoksycznej. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci. Szczególne grupy pacjentów. Nie zaleca się zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w tym w schyłkowym stadium niewydolności. Sposób podania. Preparat należy podawać we wstrzyknięciu podskórnym w udo, brzuch lub górną część ramienia.

Bezpieczeństwo i skuteczność leku nie zostały dotychczas ustalone u pacjentów z zespołem mielodysplastycznym, przewlekłą białaczką szpikową oraz u pacjentów z wtórną ostrą białaczką szpikową - nie należy stosować preparatu w tych grupach pacjentów. Nie określono długotrwałego działania preparatu w ostrej białaczce szpikowej (OBS) - w tej grupie pacjentów lek należy stosować ostrożnie. Czynnik wzrostu kolonii granulocytów może stymulować wzrost komórek szpiku in vitro; podobny efekt in vitro może wystąpić dla niektórych komórek niepochodzących ze szpiku. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności pegfilgrastymu u pacjentów z ostrą białaczką szpikową występującą de novo w wieku <55 lat z wynikiem badania cytogenetycznego t (15; 17). Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności pegfilgrastym u pacjentów otrzymujących duże dawki chemioterapii. Nie należy stosować leku w celu zwiększenia dawki chemioterapii cytotoksycznej poza ustalone schematy dawkowania. Działania niepożądane ze strony płuc. Ostrożnie stosować u pacjentów z ostatnio przebytymi zapalnymi zmianami naciekowymi w płucach lub zapaleniem płuc - kaszel, gorączka i duszność, występujące razem z objawami radiologicznymi świadczącymi o naciekach zapalnych w płucach, pogorszenie wydolności oddechowej oraz zwiększenie liczby granulocytów obojętnochłonnych mogą świadczyć o rozpoczynającym się zespole ostrej niewydolności oddechowej typu dorosłych (ARDS) - w takim przypadku zaleca się przerwanie podawania pegfilgrastymu. U pacjentów otrzymujących pegfilgrastym i filgrastym odnotowano występowanie kłębuszkowego zapalenia nerek. Zwykle kłębuszkowe zapalenie nerek ustępowało po zmniejszeniu dawki lub zaprzestaniu podawania pegfilgrastymu i filgrastymu. Zaleca się monitorowanie wyników badania moczu. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem występowania objawów zespołu przesiąkania włośniczek, takich jak: niedociśnienie tętnicze, niedobory albumin we krwi, obrzęki i zagęszczenie krwi; w przypadku ich wystąpienia należy niezwłocznie rozpocząć standardowe leczenie objawowe, które może obejmować intensywną opiekę medyczną.  W trakcie leczenia preparatem należy uważnie kontrolować wielkość śledziony (badanie lekarskie, USG) - u pacjentów zgłaszających ból w lewym nadbrzuszu lub na szczycie barku należy rozważyć rozpoznanie pęknięcia śledziony. Podawanie samego pegfilgrastymu nie zapobiega wystąpieniu trombocytopenii ani niedokrwistości spowodowanej stosowaniem pełnej dawki chemioterapii mielosupresyjnej, zgodnie z przepisanym schematem dawkowania. Zaleca się regularne monitorowanie liczby płytek krwi i hematokrytu. W badaniu obserwacyjnym po wprowadzeniu leku do obrotu rozwój zespołu mielodysplastycznego (MDS) i ostrej białaczki szpikowej (AML) u pacjentów z rakiem piersi i płuc był związany ze stosowaniem pegfilgrastymu w skojarzeniu z chemioterapią i (lub) radioterapią. Pacjentów z rakiem piersi i płuc, należy monitorować pod kątem występowania objawów przedmiotowych i podmiotowych MDS i AML. Należy zachować ostrożność u pacjentów z cechą niedokrwistości sierpatokrwinkowej lub z niedokrwistością sierpowatokrwinkową - monitorować właściwe parametry kliniczne oraz laboratoryjne i uwzględnić możliwość wystąpienia związku pomiędzy podawaniem leku, a powiększeniem śledziony i przełomami spowodowanymi zamknięciem naczyń krwionośnych. W związku z klinicznym działaniem i możliwością wystąpienia leukocytozy, podczas trwania terapii należy regularnie oznaczać liczbę białych krwinek. Jeśli liczba leukocytów przekroczy 50 x 10⁹/l po osiągnięciu spodziewanego nadiru, stosowanie pegfilgramstymu należy natychmiast przerwać. Jeśli wystąpią ciężkie reakcje alergiczne, należy zastosować odpowiednie leczenie, ze ścisłą obserwacją pacjenta przez kilka dni. Leczenie preparatem należy trwale przerwać u pacjentów, u których wystąpiła ciężka reakcja alergiczna. Jeśli w związku ze stosowaniem pegfilgrastymu u pacjenta wystąpił zespół Stevensa-Johnsona (SJS), w żadnym momencie nie wolno u niego wznawiać leczenia pegfilgrastymem. Immunogenność. Podobnie jak w przypadku wszystkich biologicznych preparatów leczniczych spodziewane jest powstanie przeciwciał wiążących; jednakże, jak dotąd nie zaobserwowano, aby miały właściwości neutralizujące. Zapalenie aorty zgłaszano po podaniu czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) zdrowym ochotnikom i pacjentom z nowotworami złośliwymi. Zaobserwowane objawy obejmują: gorączkę, ból brzucha, złe samopoczucie, ból pleców i podwyższenie wskaźników stanu zapalnego (np. białko C-reaktywne i liczba białych krwinek). W większości przypadków zapalenie aorty zdiagnozowano za pomocą tomografii komputerowej i zwykle ustępowało ono po odstawieniu G-CSF. Nie przeprowadzono odpowiednich badań dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności działania leku podawanego w celu mobilizacji prekursorowych komórek krwi u pacjentów, ani u zdrowych dawców. Zwiększenie aktywności krwiotwórczej szpiku w odpowiedzi na terapię powodującą wzrost komórek było związane z przemijającym dodatnim gromadzeniem znacznika w scyntygraficznym obrazie kości. Należy brać to pod uwagę podczas interpretowania wyników obrazowych szpiku. Substancje pomocnicze. Należy wziąć pod uwagę addytywne działanie podawanych jednocześnie produktów zawierających sorbitol (lub fruktozę) oraz pokarmu zawierającego sorbitol (lub fruktozę). Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy, że uznaje się go za „wolny od sodu”.

Bardzo często:  ból głowy, nudności, ból kości. Często: trombocytopenia, leukocytoza, ból kostno-mięśniowy (ból mięśni, ból stawów, ból kończyn, ból pleców, ból mięśniowo-szkieletowy, ból szyi), ból w miejscu wstrzyknięcia, niekardiologiczny ból w klatce piersiowej. Niezbyt często: zespół mielodysplastyczny, ostra białaczka szpikowa, przełom niedokrwistości sierpowatokrwinkowej, powiększenie śledziony, pęknięcie śledziony, reakcje nadwrażliwości, reakcja anafilaktyczna, zwiększenie stężenia kwasu moczowego, zespół przesiąkania włośniczek, zespół ostrej niewydolności oddechowej u dorosłych, działania niepożądane w obrębie płuc (śródmiąższowe zapalenie płuc, obrzęk płuc, nacieki zapalne i zwłóknienia w płucach), krwioplucie, zespół Sweeta (ostra gorączkowa dermatoza neutrofilowa), zapalenie naczyń krwionośnych skóry, kłębuszkowe zapalenie nerek, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, zwiększona aktywność dehydrogenazy mleczanowej i fosfatazy zasadowej, przemijające podwyższenie wyników prób wątrobowych w zakresie aktywności AlAT lub AspAT. Rzadko: zapalenie aorty, krwotok płucny, zespół Stevensa-Johnsona. W badaniu epidemiologicznym prowadzonym u pacjentów z rakiem piersi i płuc zaobserwowano zwiększone ryzyko wystąpienia MDS i AML po zastosowaniu produktu pegfilgrastymu w skojarzeniu z chemioterapią i (lub) radioterapią.

Z uwagi na potencjalną wrażliwość szybko dzielących się komórek szpiku na chemioterapię cytotoksyczną, pegfilgrastym należy podawać po upływie co najmniej 24 h po zakończeniu chemioterapii. W badaniach klinicznych stwierdzono, że preparat można bezpiecznie podawać na 14 dni przed rozpoczęciem chemioterapii. Nie analizowano jednoczesnego stosowania leku z żadnym chemioterapeutykiem. W badaniach na modelach zwierzęcych wykazano, że leczenie skojarzone za pomocą preparatu i 5-fluorouracylu (5-FU) lub innych leków z grupy antymetabolitów nasila działanie mielosupresyjne. W badaniach klinicznych nie analizowano szczegółowo możliwych interakcji z innymi hematopoetycznymi czynnikami wzrostu ani z cytokinami. Nie prowadzono badań nad interakcją z litem, który również powoduje nasilenie procesu uwalniania granulocytów obojętnochłonnych; nie istnieją dowody świadczące o tym, że podobna interakcja może być szkodliwa. Nie analizowano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania leku u pacjentów otrzymujących chemioterapię powodującą opóźnioną mielosupresję, np. pochodne mocznika. W badaniach klinicznych nie stwierdzono przesłanek świadczących o interakcjach tego preparatu z innymi lekami.

Alvogen Poland Sp. z o.o.
ul. Kniaźnina 4a
01-607 Warszawa
22-460-92-00
[email protected]
www.alvogen.com