Harvoni 90 mg+400 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 90 mg ledipaswiru i 400 mg sofosbuwiru. Preparat zawiera laktozę oraz lak aluminiowy żółcieni pomarańczowej FCF.

Lek przeciwwirusowy, zawierający dwie substancje czynne aktywne wobec wirusa zapalenia wątroby typu C. Ledipaswir jest inhibitorem HCV działającym na białko HCV NS5A, które ma podstawowe znaczenie dla replikacji RNA i formowania wirionów HCV. Badania in vitro selekcji szczepów opornych i oporności krzyżowej wskazują, że ledipaswir działa na NS5A w ramach swojego mechanizmu działania. Sofosbuwir jest pan-genotypowym inhibitorem HCV NS5B RNA-zależnej polimerazy RNA, która ma podstawowe znaczenie dla replikacji wirusa. Sofosbuwir jest prolekiem nukleotydowym, który ulega metabolizmowi wewnątrzkomórkowemu do utworzenia farmakologicznie czynnego trifosforanu analogu urydyny (GS-461203), który może być przyłączony przez polimerazę NS5B do RNA HCV i działa jako terminator łańcucha. GS-461203 (czynny metabolit sofosbuwiru) nie jest inhibitorem ludzkich polimeraz DNA i RNA, ani nie jest inhibitorem mitochondrialnej polimerazy RNA. Po podaniu doustnym ledipaswir osiąga C_max w czasie 4 h; sofosbuwir - w czasie 1 h. Ledipaswir wiąże się z białkami osocza w >99,8%; sofosbuwir - w ok. 61-65%. Ledipaswir nie jest metabolizowany przez CYP1A2, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6 i CYP3A4; obserwowano dowody na wolny metabolizm tlenowy na drodze nieznanego mechanizmu. Sofosbuwir jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie do farmakologicznie czynnej postaci trifosforanu analogu nukleozydu GS-461203. Aktywacyjny szlak metaboliczny obejmuje sekwencyjną hydrolizę reszty karboksyloestrowej katalizowaną przez ludzką katepsynę A lub karboksyloesterazę 1 i rozpad fosforamidazowy przez białko triady histydynowej wiążące nukleotydy 1, a następnie fosforylację przez szlak biosyntezy nukleotydów pirymidynowych. Defosforylacja prowadzi do utworzenia metabolitu nukleozydowego GS-331007, którego nie można skutecznie poddać ponownej fosforylacji i który nie wykazuje aktywności przeciw HCV in vitro. W przypadku ledipaswiru/sofosbuwiru GS-331007 odpowiada za około 85% całkowitego narażenia ogólnoustrojowego na lek. Ledipaswir jest wydalany głównie z kałem w postaci niezmienionej. Końcowy T_0,5 ledipaswiru wynosi ok. 47 h. Sofosbuwir jest wydalany z moczem - 80% (głównie jako GS-331007 - 78%, 3,5% jako substancja macierzysta), z kałem - 14% oraz z wydychanym powietrzem - 2,5%. T_0,5 sofosbuwiru i GS-331007 wynosi odpowiednio 0,5 h i 27 h.

Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C (p WZW C) u dorosłych oraz u dzieci i młodzieży w wieku ≥3 lat. Swoista dla genotypu aktywność przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu C (HCV).

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Równoczesne podawanie z rozuwastatyną. Preparaty będące silnymi induktorami glikoproteiny P (P-gp) w jelitach (karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, ryfampicyna, ryfabutyna oraz ziele dziurawca zwyczajnego). Równoczesne podawanie spowoduje znaczne zmniejszenie stężeń ledipaswiru i sofosbuwiru w osoczu i może prowadzić do utraty skuteczności leku.

Unikać stosowania leku w ciąży. Nie wiadomo, czy ledipaswir lub sofosbuwir i jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego (są obecne w mleku zwierząt) - nie należy stosować leku podczas karmienia piersią. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu ledipaswiru lub sofosbuwiru na płodność. W przypadku stosowania preparatu w skojarzeniu z rybawiryną należy zachować nadzwyczajną ostrożność w celu uniknięcia ciąży u pacjentek i u partnerek pacjentów. U wszystkich gatunków zwierząt narażonych na rybawirynę wykazano istotne działania teratogenne i (lub) embriotoksyczne. Kobiety w wieku rozrodczym lub ich partnerzy muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i po zakończeniu leczenia przez okres zalecany w ChPL rybawiryny.

Doustnie. Terapia preparatem powinna być rozpoczęta i kontrolowana przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z pWZW C. Dorośli: 90 mg/400 mg raz na dobę z posiłkiem lub bez posiłku. Dzieci i młodzież w wieku ≥3 lat: mc. ≥35 kg - 1 tabl. 90 mg/400 mg raz na dobę lub 2 tabl. 45 mg/200 mg raz na dobę; ledipaswir/sofosbuwir - 90 mg/400 mg/dobę; mc. od17 do <35 kg - 1 tabl. 45 mg/200 mg raz na dobę; ledipaswir/sofosbuwir - 45 mg/200 mg/dobę. Preparat w postaci granulatu jest wskazany do leczenia przewlekłego zakażenia HCV u dzieci i młodzieży w wieku ≥3 lat, które mają trudności z połykaniem tabletek powlekanych. Schemat i czas trwania leczenia. Dorośli, dzieci i młodzież w wieku ≥3 lat z pWZW C genotypu 1, 4, 5 lub 6. Pacjenci bez marskości wątroby: czas leczenia preparatem - 12 tyg.; można rozważyć stosowanie preparatu przez 8 tyg. w przypadku uprzednio nieleczonych pacjentów zakażonych HCV genotypu 1. Pacjenci ze skompensowaną marskością wątroby: czas leczenia preparatem z rybawiryną - 12 tyg. lub bez rybawiryny - 24 tyg.; można rozważyć stosowanie preparatu bez rybawiryny przez 12 tyg. w przypadku pacjentów, dla których uznano, że istnieje niewielkie ryzyko klinicznej progresji choroby i dla których istnieją dalsze opcje leczenia. Pacjenci po przeszczepieniu wątroby bez marskości wątroby lub ze skompensowaną marskością wątroby: czas leczenia preparatem z rybawiryną - 12 tyg.; można rozważyć stosowanie preparatu bez rybawiryny przez 12 tyg. (u pacjentów bez marskości wątroby) lub przez 24 tyg. (u pacjentów z marskością wątroby) w przypadku pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przyjmowania rybawiryny lub jej nie tolerują. Pacjenci ze zdekompensowaną marskością wątroby, niezależnie od statusu przeszczepienia: czas leczenia preparatem z rybawiryną - 12 tyg.; można rozważyć stosowanie preparatu bez rybawiryny przez 24 tyg. w przypadku pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przyjmowania rybawiryny lub jej nie tolerują. Dorośli, dzieci i młodzież w wieku ≥3 lat z pWZW C genotypu 3. Pacjenci ze skompensowaną marskością wątroby i (lub) u których nie powiodło się uprzednie leczenie: czas leczenia preparatem z rybawiryną - 24 tyg. Dawkowanie rybawiryny. Wytyczne dotyczące dawkowania rybawiryny podawanej w skojarzeniu z preparatem pacjentom ze zdekompensowaną marskością wątroby. Marskość wątroby stopnia B wg skali Childa-Pugha-Turcotte`a (CPT) przed przeszczepieniem: dawka rybawiryny 1000 mg na dobę u pacjentów o masie ciała <75 kg i 1200 mg u pacjentów o masie ciała ≥75 kg. Marskość wątroby stopnia C wg skali CPT przed przeszczepieniem lub marskość wątroby stopnia B lub C wg skali CPT po przeszczepieniu: dawka początkowa 600 mg, którą można stopniowo zwiększyć do maksymalnie 1000/1200 mg na dobę (1000 mg na dobę u pacjentów o masie ciała <75 kg i 1200 mg u pacjentów o masie ciała ≥75 kg) pod warunkiem, że jest dobrze tolerowana. Jeśli dawka początkowa nie jest dobrze tolerowana, należy ją zmniejszyć zgodnie ze wskazaniami klinicznymi w oparciu o stężenia hemoglobiny. Jeśli rybawiryna jest stosowana równocześnie z preparatem, należy zapoznać się z ChPL rybawiryny. Wytyczne dotyczące dawkowania rybawiryny podawanej w skojarzeniu z Harvoni dzieciom i młodzieży w wieku ≥3 lat (zależnie od masy ciała, podawana doustnie z pokarmem w dwóch dawkach podzielonych) - mc. <47 kg: dawka rybawiryny 15 mg/kg mc./dobę, mc. 47-49 kg: dawka rybawiryny 600 mg/dobę, mc. 50-65 kg: dawka rybawiryny 800 mg/dobę, mc. 66-74 kg: 1000 mg/dobę, mc. ≥75: dawka rybawiryny 1200 mg/dobę. Modyfikacja dawki rybawiryny u pacjentów przyjmujących 1000-1200 mg/dobę. Jeśli lek jest stosowany w skojarzeniu z rybawiryną i u pacjenta wystąpi ciężkie działanie niepożądane potencjalnie związane z rybawiryną, należy zmodyfikować dawkę rybawiryny lub przerwać podawanie, jeśli właściwe, aż do ustąpienia lub zmniejszenia nasilenia działania niepożądanego. Wytyczne dotyczące modyfikacji dawki rybawiryny u dorosłych podczas równoczesnego podawania z preparatem. Stężenie hemoglobiny u pacjentów bez choroby serca: <10 g/dl - zmniejszyć dawkę rybawiryny do 600 mg/dobę; <8,5 g/dl - przerwać podawanie rybawiryny. Stężenie hemoglobiny u pacjentów ze stabilną chorobą serca w wywiadzie: zmniejszenie stężenia hemoglobiny o ≥2 g/dl w czasie dowolnego 4-tygodniowego okresu leczenia - zmniejszyć dawkę rybawiryny do 600 mg/dobę; <12 g/dl pomimo 4 tygodni leczenia zmniejszoną dawką - przerwać podawanie rybawiryny. Po zaprzestaniu stosowania rybawiryny z powodu nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych lub objawów klinicznych możliwe jest podjęcie próby ponownego rozpoczęcia stosowania rybawiryny w dawce 600 mg/dobę i następnie zwiększenie dawki do 800 mg/dobę, jednak nie zaleca się zwiększenia dawki rybawiryny do dawki początkowej (1000 mg lub 1200 mg/dobę). Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży w wieku ≥3 lat (dane nie są dostępne). Uwagi. W przypadku wystąpienia wymiotów w ciągu 5 h po podaniu dawki, należy przyjąć dodatkową tabletkę. Jeśli wymioty wystąpią później niż 5 h od podania dawki, nie jest konieczna kolejna dawka. Jeśli pominięto dawkę i nie minęło jeszcze 18 h od normalnego czasu przyjmowania, należy przyjąć tabletkę jak najszybciej i wówczas następną dawkę przyjąć o zwykłej porze. Jeśli minęło więcej niż 18 h, należy odczekać i przyjąć następną dawkę o zwykłej porze. Nie należy przyjmować dawki podwójnej. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowywania dawki. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Dostępne są ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (oszacowany współczynnik przesączania kłębuszkowego [eGFR] < 30 ml/min/1,73 m²) oraz u pacjentów w krańcowym stadium choroby nerek (ESRD) wymagającym dializy. Preparat można stosować u tych pacjentów bez konieczności dostosowywania dawki, gdy żadne inne odpowiednie opcje leczenia nie są dostępne. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (A, B, C wg Child-Pugh). Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości; można je przyjmować podczas posiłku lub niezależnie od posiłku. Z powodu gorzkiego smaku zalecane jest, aby tabletki powlekanej nie żuć ani nie kruszyć.

Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać u wszystkich pacjentów badanie przesiewowe na obecność HBV. Pacjenci ze współistniejącym zakażeniem HBV/HCV są zagrożeni reaktywacją HBV i dlatego należy ich monitorować oraz postępować zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi. Dane kliniczne wspierające stosowanie leku u pacjentów z zakażeniem HCV genotypu 3 lub genotypu 2 i 6 są ograniczone. Obecnie nie ma żadnych danych wspierających skuteczność ponownego leczenia pacjentów, u których nie powiodło się leczenie ledipaswirem/sofosbuwirem z późniejszym zastosowaniem schematu zawierającego inhibitor NS5A. Nie ma również dostępnych żadnych danych wspierających skuteczność inhibitorów proteazy NS3/4A u pacjentów, u których nie powiodło się uprzednie leczenie zawierające inhibitor proteazy NS3/4A. Tego typu pacjenci powinni być leczeni preparatami z innej klasy. Należy rozważyć wydłużenie leczenia pacjentów, dla których dalsze opcje leczenia są niepewne. Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min/1,73 m²) lub w krańcowym stadium choroby nerek (ESRD) wymagającym hemodializy. Nie badano skuteczności leku u pacjentów z zakażeniem HCV genotypu 5 i genotypu 6 ze zdekompensowaną marskością wątroby i (lub) oczekujących na przeszczepienie lub po przeszczepieniu wątroby - leczenie należy prowadzić z uwzględnieniem oceny stosunku korzyści i ryzyka. U pacjentów z cukrzycą, po rozpoczęciu leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu C lekiem przeciwwirusowym o działaniu bezpośrednim, może nastąpić poprawa regulacji stężenia glukozy, mogąca prowadzić do objawowej hipoglikemii. U pacjentów z cukrzycą rozpoczynających leczenie lekiem przeciwwirusowym o działaniu bezpośrednim należy ściśle kontrolować stężenie glukozy, zwłaszcza przez pierwsze 3 miesiące, a tok leczenia cukrzycy należy w razie konieczności modyfikować. Lekarza prowadzącego leczenie cukrzycy należy poinformować, kiedy pacjent rozpoczyna leczenie lekiem przeciwwirusowym o działaniu bezpośrednim. Nie zaleca się stosowania leku z amiodaronem (ryzyko ciężkiej bradykardii i bloku serca); umiarkowanymi induktorami P-gp (ryzyko osłabienia skuteczności terapeutycznej); określonymi przeciwwirusowymi schematami leczenia HIV zawierającymi tenofowir (ryzyko zwiększenia narażenia na tenofowir); inhibitorami reduktazy HMG CoA - statyny (ryzyko miopatii). Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Ze względu na zawartość żółcieni pomarańczowej (E110), lek może powodować reakcje alergiczne. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane. Podczas przyjmowania leku Harvoni
może wystąpić jedno lub więcej z niżej wymienionych działań niepożądanych:

Bardzo częste działania niepożądane
(mogą występować częściej niż u 1 na 10 osób)
- ból głowy,
- zmęczenie.

Częste działania niepożądane
(mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 osób)
- wysypka

Inne działania, które mogą pojawić się podczas terapii lekiem Harvoni
Częstość następujących działań niepożądanych jest nieznana (częstość nie może być określona na
podstawie dostępnych danych).
- obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła (obrzęk naczynioruchowy).

Inne działania, które mogą wystąpić podczas leczenia sofosbuwirem:
Częstość następujących działań niepożądanych jest nieznana (częstość nie może być określona na
podstawie dostępnych danych).
- uogólniona ciężka wysypka z łuszczeniem się skóry, której mogą towarzyszyć: gorączka,
  objawy grypopodobne, pęcherze w jamie ustnej, na oczach i (lub) na narządach płciowych
  (zespół Stevensa-Johnsona).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w
załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji
na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Ledipaswir i sofosbuwir są substratami transportera leków P-gp i BCRP, natomiast GS-331007 nim nie jest. Przeciwwskazane jest stosowanie preparatu z silnymi induktorami P-gp w jelitach, takimi jak: ryfampicyna, ryfabutyna, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum ), karbamazepina, fenobarbital i fenytoina (znaczne zmniejszenie stężenie ledipaswiru i sofosbuwiru we krwi, osłabianie skuteczności terapeutycznej). Nie zaleca się stosowania preparatu z umiarkowanymi induktorami P-gp, takimi jak: okskarbazepina, ryfapetyna (ryzyko osłabiania skuteczności terapeutycznej). Nie zaleca się również stosowania z typrawirem/ rytonawirem (typranawir jest silnym induktorem P-gp, rytonawir jest inhibitorem P-gp), ze względu na zmniejszenie stężenie ledipaswiru i sofosbuwiru we krwi oraz osłabienie działania terapeutycznego). Stosowanie z lekami hamującymi P-gp i (lub) BCRP może zwiększać stężenia ledipaswiru i sofosbuwiru we krwi bez zwiększenia stężenia GS-331007 - lek można podawać jednocześnie z inhibitorami P-gp i (lub) BCRP. Nie oczekuje się istotnych klinicznie interakcji ledipaswiru/sofosbuwiru z udziałem enzymów CYP450 lub UGT1A1. Rozpuszczalność ledipaswiru zmniejsza się wraz ze wzrostem pH. Leki zwiększające pH w żołądku będą zmniejszać stężenie ledipaswiru. Zaleca się, aby między podaniem ledipaswiru i leku zobojętniającego sok żołądkowy (np. wodorotlenek glinu lub magnezu; węglan wapnia) upłynęły 4 h. Antagonistów receptora H₂ (famotydyna, cymetydyna, nizatydyna, ranitydyna) można podawać równocześnie lub naprzemiennie z ledipaswirem, w dawce nieprzekraczającej dawek porównywalnych z dawką 40 mg famotydyny 2 razy na dobę. Inhibitorów pompy protonowej (omeprazol, lanzoprazol, rabeprazol, pantoprazol, esomeprazol) można podawać równocześnie z ledipaswirem w dawce nieprzekraczającej dawek porównywalnych z dawką 20 mg omeprazolu; inhibitorów pompy protonowej nie należy przyjmować przed zażyciem ledipaswiru/sofosbuwiru. Ledipaswir jest inhibitorem transportera leku P-gp i białka oporności raka piersi (BCRP), może zwiększać wchłanianie jelitowe i stężenie we krwi równocześnie podawanych substratów tych transporterów; takich jak: digoksyna (należy zachować ostrożność i monitorować stężenie terapeutyczne digoksyny), eteksylan dabigatranu (zaleca się monitorowanie kliniczne, zwracając uwagę na oznaki krwawienia i niedokrwistości; przeprowadzanie badań koagulacji krwi pomaga zidentyfikować pacjentów z zwiększonym ryzykiem krwawienia w wyniku zwiększonego narażenia na eteksylan dabigatranu). Zaleca się ścisłe kontrolowanie wartości INR dla wszystkich antagonistów witaminy K (powodem zalecenia są zmiany czynności wątroby w trakcie leczenia preparatem). Obserwowano zwiększenie stężenia inhibitorów reduktazy HMG CoA (statyny) podczas jednoczesnego stosowania ledipaswiru/sofosbuwiru (w następstwie inhibicji transporterów leku OATP i BCRP). Stosowanie z rozuwastatyną jest przeciwwskazane. Stosowanie z prawastatyną wymaga zachowania szczególnej ostrożności (zaleca się kontrolę kliniczną i biochemiczną, jak również może być konieczne dostosowanie dawki). Nie można wykluczyć interakcji z innymi inhibitorami reduktazy HMG CoA - należy rozważyć zmniejszenie dawki statyn oraz uważnie monitorować pacjenta pod kątem działań niepożądanych, w tym miopatii. Obserwowano przypadki ciężkiej bradykardii i bloku serca, gdy ledipaswir/sofosbuwir stosowano jednocześnie z amiodaronem i z innymi lekami zmniejszającymi częstość uderzeń serca lub bez nich (mechanizmu działania nie ustalono) - amiodaron można podawać pacjentom przyjmującym ledipaswir/sofosbuwir wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub nie są one tolerowane; jeśli jednoczesne stosowanie amiodaronu jest konieczne, po rozpoczęciu stosowania ledipaswiru/sofosbuwiru zaleca się dokładne kontrolowanie pacjentów, natomiast pacjentów, u których zidentyfikowano duże ryzyko bradyarytmii, należy stale kontrolować przez 48 h w odpowiednich warunkach klinicznych; ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu należy również odpowiednio kontrolować pacjentów, którzy przerwali stosowanie amiodaronu w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć przyjmowanie ledipaswiru/sofosbuwiru. Wykazano, że ledipaswiru/sofosbuwiru zwiększa narażenie na tenofowir, w szczególności gdy jest stosowany w skojarzeniu ze schematem leczenia HIV zawierającym fumaran tenofowiru dizoproksylu i substancję nasilającą właściwości farmakokinetyczne (rytonawir lub kobicystat). Nie określono bezpieczeństwa stosowania fumaranu tenofowiru dizoproksylu w połączeniu z ledipaswirem/sofosbuwirem i lekiem nasilającym właściwości farmakokinetyczne. Należy rozważyć potencjalne ryzyko i korzyści związane z równoczesnym podawaniem ledipaswiru/sofosbuwiru z lekiem złożonym o ustalonej dawce zawierającym elwitegrawir/kobicystat/emtrycytabinę/fumaran tenofowiru dizoproksylu lub z fumaranem tenofowiru dizoproksylu w skojarzeniu ze wzmocnionym inhibitorem proteazy HIV (jak: atazanawir/rytonawir, darunawir/rytonawir, lopinawir/rytonawir), szczególnie w przypadku pacjentów ze zwiększonym ryzykiem zaburzeń czynności nerek. Pacjentów otrzymujących ledipaswir/sofosbuwir równocześnie z elwitegrawirem/kobicystatem/emtrycytabiną/fumaranem tenofowiru dizoproksylu lub z fumaranem tenofowiru dizoproksylu oraz ze wzmocnionym inhibitorem proteazy HIV należy monitorować czy występują u nich działania niepożądane związane z tenofowirem. W celu uzyskania informacji na temat monitorowania czynności nerek, należy zapoznać się z ChPL odpowiednich leków stosowanych w skojarzeniu. W przypadku podawania z fumaranem tenofowiru dizoproksylu w skojarzeniu z atazanawirem/rytonawirem stężenia atazanawiru są również zwiększone co prowadzi do ryzyka zwiększonego stężenia bilirubiny i (lub) żółtaczki; ryzyko to jest jeszcze większe w przypadku stosowania rybawiryny w ramach schematu leczenia HCV. Stężenia ledipaswiru, sofosbuwiru i symeprewiru są zwiększone w przypadku równoczesnego podawania symeprewiru - równoczesne podawanie nie jest zalecane. Ledipaswir może być słabym induktorem enzymów metabolizujących, takich jak CYP3A4, CYP2C i UGT1A1. Stężenie leków, które są substratami tych enzymów, może się zmniejszać podczas jednoczesnego podawania z ledipaswirem/sofosbuwirem. Ledipaswir in vitro hamuje enzymy jelitowe CYP3A4 i UGT1A1. Należy zachować ostrożność i ściśle monitorować stosowanie produktów leczniczych o wąskim indeksie terapeutycznym i metabolizowane przez te izoenzymy. Nie jest wymagane dostosowanie dawkowania w przypadku stosowania z następującymi lekami: efawirenz/ emtrycytabina/ fumaran tenofowiru dizoproksylu; emtrycytabina/ rylpiwiryna/ fumaran tenofowiru dizoproksylu; abakawir/ lamiwudyna; atazanawir wzmocniony rytonawirem (tenofowir/emtrycytabina w skojarzeniu z atazanawirem/rytonawirem - patrz wyżej); darunawir wzmocniony rytonawirem (tenofowir/emtrycytabina w skojarzeniu z darunawirem/rytonawirem - patrz powyżej); raltegrawir; dolutegrawir; metadon; cyklosporyna; takrolimus; doustne środki antykoncepcyjne (norgestymat/ etynyloestradiol).

Gilead Sciences Poland Sp. z o. o.
ul. Postępu 17A p. VI
02-676 Warszawa
22-262-87-02