Hizentra 200 mg/ml roztwór do wstrzykiwań podskórnych

1 ml roztworu zawiera 200 mg immunoglobuliny ludzkiej normalnej (czystość: co najmniej 98% IgG). Przybliżony rozkład podklas IgG: IgG1 - 69%, IgG2 - 26%, IgG3 - 3%, IgG4 - 2%. Maksymalna zawartość IgA wynosi 50 μg/ml. Preparat zawiera ok. 250 mmol/l (zakres: 210 do 290) L-proliny.

Normalna immunoglobulina ludzka zawierająca głównie immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciwko czynnikom zakaźnym. Normalna immunoglobulina ludzka zawiera przeciwciała IgG występujące w normalnej populacji. Zwykle jest przygotowywana z puli osocza pochodzącego od co najmniej 1000 dawców. Jej rozkład podklas immunoglobuliny G jest zbliżony do występującego w osoczu zdrowego człowieka. Właściwe dawki preparatu mogą przywrócić nieprawidłowe stężenie immunoglobulin G do wartości prawidłowych. Po podskórnym podaniu preparatu szczytowe stężenia w osoczu osiągano po ok. 2 dniach. Długotrwałe stężenia minimalne (średnio 8,1 g/l) osiągane były w okresie 29 tyg. u pacjentów przyjmujących średnie dawki tygodniowe rzędu 0,06-0,24 g/kg mc. IgG i kompleksy IgG ulegają degradacji w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego.

Leczenie zastępcze u dorosłych, dzieci i młodzieży (0-18 lat): pierwotnych zespołów niedoboru odporności z upośledzonym wytwarzaniem przeciwciał; wtórnymi niedoborami odporności (SID) u pacjentów z ciężkimi lub nawracającymi zakażeniami, nieskutecznym leczeniem przeciwdrobnoustrojowym oraz  brakiem wykrywalnych swoistych przeciwciał (PSAF – niepowodzenie w osiągnięciu co najmniej 2-krotnego wzrostu miana przeciwciał IgG w odpowiedzi na szczepionkę polisacharydową i polipeptydową przeciwko pneumokokom)  lub stężeniem IgG w surowicy <4 g/l. Leczenie immunomodulacyjne u dorosłych, dzieci i młodzieży (0-18 lat): lek jest wskazany do leczenia pacjentów z przewlekłą zapalną demielinizacyjną polineuropatią (CIDP) jako leczenie podtrzymujące po stabilizacji za pomocą IVIg.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Hiperprolinemia typu I lub II. Preparatu nie wolno podawać donaczyniowo.

Dane dotyczące stosowania normalnej immunoglobuliny ludzkiej u kobiet w ciąży i w okresie karmienia piersią są ograniczone. Dlatego u kobiet w ciąży i matek karmiących piersią preparat należy stosować z ostrożnością. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania immunoglobulin nie wskazuje na występowanie działań szkodliwych dla przebiegu ciąży lub dla płodu czy noworodka. Kontynuowanie leczenia kobiety w ciąży zapewnia noworodkowi właściwą odpornością bierną. Immunoglobuliny przenikają do mleka matki i mogą uczestniczyć w przenoszeniu przeciwciał ochronnych do organizmu noworodka. Doświadczenie kliniczne z immunoglobulinami wskazuje, że nie należy oczekiwać ich szkodliwego wpływu na płodność.

Podskórnie. Leczenie należy rozpoczynać i wstępnie monitorować pod nadzorem lekarza specjalisty doświadczonego w leczeniu niedoboru odporności/CIDP z zastosowaniem immunoglobuliny podskórnej (SCIg). Dorośli i dzieci. Terapia zastępcza. Dawka może wymagać indywidualnego ustalenia dla każdego pacjenta zależnie od odpowiedzi klinicznej oraz minimalnych stężeń IgG w surowicy krwi. Poniższe schematy dawkowania podane są jako ogólne wytyczne. Schemat dawkowania drogą podskórną powinien zapewnić minimalny poziom IgG (oznaczonego przed kolejną infuzją) co najmniej 6 g/l lub mieścić się w standardowym przedziale referencyjnym dla danego wieku. Konieczne może być podanie dawki nasycającej co najmniej 0,2-0,5 g/kg mc. (1,0-2,5 ml/kg mc.). Może to wymagać podzielenia jej na kilka dni. Po osiągnięciu stanu stacjonarnego stężeń IgG podaje się dawki podtrzymujące w regularnych odstępach czasu tak, aby osiągnąć skumulowaną miesięczną dawkę rzędu 0,4-0,8 g/kg mc. (2,0-4,0 ml/kg mc.). Każda pojedyncza dawka może wymagać wstrzyknięcia w różne okolice ciała. Wartości stężenia minimalnego należy mierzyć i oceniać w zależności od odpowiedzi klinicznej organizmu pacjenta. W zależności od odpowiedzi klinicznej (np. częstości występowania zakażeń) można wziąć pod uwagę możliwość zmiany dawki i (lub) odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami w celu uzyskania wyższych stężeń minimalnych. Leczenie immunmodulacyjne w CIDP. Leczenie rozpoczyna się 1 tydzień po ostatniej infuzji IVIg. Zalecana dawka podskórna wynosi 0,2 do 0,4 g/kg mc. na tydzień, podawana w 1 lub 2 sesjach przez 1 lub 2 kolejne dni. Początkowa dawka podskórna może być zamieniana w skali 1:1 z poprzednią dawką IVIG (obliczaną jako dawka tygodniowa). Przykład: dawka IVIG 1g/kg mc. podawana co 3 tygodnie może być zamieniona na dawkę 0,33 g/kg mc. podawaną raz na tydzień. Tygodniową dawkę można podzielić na mniejsze dawki i podawać wymaganą ilość razy na tydzień. W przypadku podawania dawki co 2 tygodnie, dawka tygodniowa powinna być podwojona. Może być konieczne dostosowanie dawki w celu osiągnięcia oczekiwanej odpowiedzi klinicznej. W przypadku pogorszenia stanu klinicznego dawkę można zwiększyć do zalecanej maksymalnej dawki 0,4 g./kg mc. na tydzień. Leczenie podtrzymujące nie było badane przez okres dłuższy niż 18 miesięcy. Indywidualny czas trwania jakiegokolwiek leczenia dłuższego niż 18 miesięcy powinien być oparty o odpowiedź pacjenta i wykazaną potrzebę kontunuowania leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Ponieważ dawkowanie jest zależne od masy ciała i dostosowywane do wyniku klinicznego wymienionych wyżej chorób, nie uznaje się potrzeby różnicowania dawkowania w populacji pediatrycznej w stosunku do dawkowania u osób dorosłych. Preparat nie był oceniany w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z CIDP. Nie ma potrzeby zmiany dawkowania u osób w podeszłym wieku. Sposób podania. Preparat należy podawać wyłącznie drogą podskórną. Infuzję podskórną w leczeniu domowym musi rozpocząć i monitorować wykwalifikowany personel medyczny doświadczony w prowadzeniu pacjentów leczonych w domu. Powinien być stosowany odpowiedni zestaw infuzyjny do podawania podskórnego immunoglobulin. Pacjent lub jego opiekun musi zostać przeszkolony w stosowaniu zestawów do infuzji, prowadzeniu dziennika leczenia, rozpoznawaniu ciężkich działań niepożądanych i postępowaniu w razie ich wystąpienia. Preparat można podawać we wlewie w takie miejsca jak brzuch, udo, ramię i bok biodra. Jednocześnie można stosować więcej niż jedno urządzenie infuzyjne. Ilość preparatu podawanego do określonego miejsca może się różnić. U niemowląt i dzieci miejsce infuzji można zmieniać po podaniu 5-15 ml. U dorosłych można podawać dawki do 50 ml/miejsce. Nie ma ograniczenia liczby miejsc infuzji. Miejsca infuzji powinny znajdować się w odległości co najmniej 5 cm. Preparat można podawać w infuzji za pomocą urządzenia infuzyjnego lub strzykawki. Zalecana początkowa szybkość infuzji zależy od indywidualnych potrzeb pacjenta. Infuzja za pomocą urządzenia infuzyjnego. Początkowa szybkość infuzji nie powinna przekraczać 20 ml/h/miejsce. W razie dobrego tolerowania infuzji jej szybkość można stopniowo zwiększać do 35 ml/h/miejsce dla kolejnych dwóch infuzji. Następnie, jeśli pacjent toleruje początkowe infuzje przy pełnej dawce na miejsce i maksymalnej szybkości podawania, można rozważyć zwiększenie szybkości podawania kolejnych infuzji przy współpracy z pacjentem i na podstawie oceny pracowników służby zdrowia. Infuzja manualna. Zalecana początkowa szybkość infuzji nie powinna przekraczać 0,5 ml/min/miejsce (30 ml/h/miejsce). Jeśli jest dobrze tolerowana, szybkość infuzji można zwiększyć do 2,0 ml/min/miejsce (120 ml/h/miejsce). Następnie, jeśli pacjent toleruje początkowe infuzje przy pełnej dawce na miejsce i maksymalnej szybkości podawania, można rozważyć zwiększenie szybkości podawania kolejnych infuzji przy współpracy z pacjentem i na podstawie oceny pracowników służby zdrowia. Konieczne może być użycie igły o rozmiarze 24 lub większym (tj. mniejszym przekroju), aby umożliwić pacjentom podanie infuzji z większą szybkością. Używanie mniejszych igieł (tj. o większym przekroju) może utrudnić manualne podawanie preparatu. Infuzja może być podawana tylko w jedno miejsce na strzykawkę. Jeśli wymagane jest podanie dodatkowego wstrzyknięcia, należy użyć nowej, jałowej igły do wstrzykiwań i zmienić miejsce infuzji.

Należy przestrzegać zalecanej szybkości infuzji. Preparat podawać wyłącznie podskórnie. W razie przypadkowego podania do naczynia krwionośnego pacjenta może wystąpić wstrząs. W czasie wykonywania infuzji należy cały czas dokładnie monitorować pacjenta i uważnie obserwować pod kątem jakichkolwiek działań niepożądanych. Niektóre działania niepożądane mogą występować częściej u pacjentów, którzy przyjmują normalną immunoglobulinę ludzką po raz pierwszy, lub w rzadkich sytuacjach, kiedy zmienia się ten preparat na inny lub leczenie przerwano na dłużej niż 8 tyg. Reakcje alergiczne mogą występować w szczególności u pacjentów z przeciwciałami przeciwko IgA, których należy leczyć szczególnie ostrożnie. Pacjenci z przeciwciałami przeciwko IgA, dla których leczenie podskórne preparatami IgG pozostaje jedyną możliwością, powinni być leczeni preparatem Hizentra tylko pod ścisłym nadzorem medycznym. W rzadkich sytuacjach normalna immunoglobulina ludzka może wywoływać spadek ciśnienia krwi połączony z reakcją anafilaktyczną, nawet u pacjentów, którzy uprzednio dobrze tolerowali leczenie normalną immunoglobuliną ludzką. Potencjalnych powikłań można często uniknąć, upewniając się, że pacjenci: nie wykazują nadwrażliwości na normalną immunoglobulinę ludzką, wstrzykując im początkowo preparat z małą szybkością; są starannie monitorowani w celu wykrycia jakichkolwiek objawów podczas całego okresu stosowania infuzji. W szczególności podczas podawania pierwszej infuzji oraz w pierwszej godzinie od jej zakończenia należy monitorować pacjentów nieleczonych uprzednio normalną immunoglobuliną ludzką, pacjentów otrzymujących dotychczas alternatywny preparat lub w razie dłuższego odstępu czasu od poprzedniej infuzji. Wszyscy inni pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 20 min po podaniu preparatu. Podejrzenie reakcji alergicznych lub anafilaktycznych wymaga natychmiastowego przerwania iniekcji. W razie wstrząsu należy zastosować standardowe leczenie. Ze stosowaniem immunoglobulin związane było występowanie tętniczych i żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych, takich jak zawał mięśnia sercowego, udar mózgu, zakrzepica żył głębokich i zatorowość płucna. Należy zachować ostrożność u pacjentów z obecnymi wcześniej czynnikami ryzyka incydentów zakrzepowych (takimi jak podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca i incydenty zakrzepowe lub choroba naczyń w wywiadzie, pacjenci z nabytą lub wrodzoną nadkrzepliwością, pacjenci unieruchomieni przez dłuższy czas, pacjenci z ciężką hipowolemią, pacjenci z chorobami, które zwiększają lepkość krwi). Pacjentów należy poinformować, o pierwszych objawach incydentów zakrzepowo-zatorowych, obejmujących duszność, ból i obrzęk kończyny, ogniskowe, ubytkowe objawy neurologiczne i ból w klatce piersiowej oraz należy im zalecić natychmiastowe zgłoszenie się do lekarza w razie wystąpienia objawów. Przed otrzymaniem immunoglobulin pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni. Po dożylnym lub podskórnym podaniu immunoglobulin opisywano występowanie zespołu jałowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (AMS). Zespół zwykle rozpoczyna się kilka godzin do 2 dni po leczeniu immunoglobulinami. AMS charakteryzują następujące objawy: silny ból głowy, sztywność karku, senność, gorączka, światłowstręt, nudności i wymioty. U pacjentów z objawami AMS należy przeprowadzić pełne badanie neurologiczne, w tym badania płynu mózgowo-rdzeniowego, w celu wykluczenia innych przyczyn zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Przerwanie leczenia immunoglobulinami może doprowadzić do ustąpienia AMS w ciągu kilku dni bez żadnych następstw. Pomimo stosowania standardowych środków zapobiegania zakażeniom wynikającym z użycia preparatu medycznego przygotowanego z ludzkiej krwi lub osocza, podczas podawania tego typu preparatów nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to również nieznanych lub nowo odkrytych wirusów i innych patogenów. Podejmowane środki uważane są za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, a także wirusów bezotoczkowych HAV i parwowirusa B19. Doświadczenie kliniczne potwierdza brak przypadków przeniesienia wirusowego zapalenia wątroby (WZW) typu A lub parwowirusa B19 za pośrednictwem immunoglobulin. Ponadto przyjmuje się, że zawartość przeciwciał w znacznym stopniu przyczynia się do zapewnienia ochrony przeciwko tym wirusom. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 g) na fiolkę, co zasadniczo oznacza, że jest "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

- W pojedynczych przypadkach pacjent może być uczulony (nadwrażliwy) na immunoglobuliny i
  mogą u niego wystąpić reakcje alergiczne, takie jak: nagłe zmniejszenie ciśnienia krwi lub wstrząs
  (np. u pacjenta mogą wystąpić zawroty głowy, omdlenia w pozycji stojącej, odczucie zimna w
  rękach i stopach, uczucie nieregularnej pracy serca lub ból w klatce piersiowej, nieostre widzenie).

- W pojedynczych przypadkach u pacjenta może wystąpić ból i (lub) obrzęk ramienia lub nogi z
  uczuciem ciepła wokół miejsca obrzęku, przebarwienie ramienia lub nogi, niewyjaśniona
  duszność, ból w klatce piersiowej lub dyskomfort pogarszający się w wyniku głębszego
  oddychania, przyspieszone tętno o niewyjaśnionej przyczynie, drętwienie lub osłabienie po jednej
  stronie ciała, nagła utrata przytomności, trudności w mówieniu lub zrozumieniu, które mogą być
  objawem zakrzepu.

- W pojedynczych przypadkach u pacjenta może wystąpić silny ból głowy z nudnościami,
  wymioty, sztywność karku, gorączka i nadwrażliwość na światło, co może być objawem AMS
  (aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych), które jest tymczasowym, odwracalnym,
  niezakaźnym zapaleniem błony otaczającej mózg i rdzeń kręgowy.

Jeśli podczas infuzji leku Hizentra wystąpią takie objawy, należy przerwać infuzję i
sić się natychmiast do najbliższego szpitala.

Ryzyko wystąpienia reakcji alergicznej, zakrzepów i AMS, patrz także punkt 2 w tej ulotce.

Działania niepożądane obserwowane w kontrolowanych badaniach klinicznych są przedstawione
zgodnie ze zmniejszającą się częstością ich występowania.
Działania niepożądane obserwowane po wprowadzeniu produktu do obrotu mają nieznaną częstość
występowania.

Następujące działania niepożądane są bardzo częste (dotyczą więcej niż 1 pacjenta na 10):
- Ból głowy
- Wysypka
- Reakcje w miejscu infuzji

Następujące działania niepożądane są częste (dotyczą 1 do 10 pacjentów na 100):
- Zawroty głowy
- Migrena
- Zwiększone ciśnienie krwi (nadciśnienie)
- Biegunka
- Ból brzucha
- Nudności
- Wymioty
- Swędzenie (świąd)
- Pokrzywka
- Ból związany z mięśniami i kośćmi (ból mięśniowo-szkieletowy)
- Zapalenie stawów
- Gorączka
- Zmęczenie, w tym ogólne złe samopoczucie
- Ból w klatce piersiowej
- Objawy grypopodobne
- Ból

Następujące działania niepożądane są niezbyt częste (dotyczą 1 do 10 pacjentów na 1 000):
- Nadwrażliwość
- Mimowolne drżenie jednej lub więcej części ciała (drżenie, w tym nadpobudliwość
  psychoruchowa)
- Szybkie bicie serca (tachykardia)
- Zaczerwienienie
- Skurcze mięśni
- Osłabienie mięśni
- Dreszcze, w tym obniżenie temperatury ciała
- Nieprawidłowe wyniki badań krwi, które mogą wskazywać na zaburzenia czynności wątroby i
  nerek

W pojedynczych przypadkach może wystąpić uczucie pieczenia oraz owrzodzenie w miejscu infuzji.

Można zmniejszyć możliwe działania niepożądane przez powolną infuzję leku Hizentra.

Powyższe działania niepożądane mogą wystąpić nawet, jeśli pacjent otrzymywał uprzednio ludzkie
immunoglobuliny (przeciwciała) i dobrze je tolerował.

Dodatkowe informacje dotyczące okoliczności zwiększających ryzyko działań niepożądanych zawarto
również w punkcie 2 „Informacje ważne przed zastosowaniem leku Hizentra”.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Podanie immunoglobuliny może zmniejszyć skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy takich, jak szczepionka przeciwko odrze, śwince, różyczce i ospie wietrznej, przez okres od co najmniej 6 tyg. do 3 mies. Po podaniu preparatu należy zachować odstęp 3 mies. przed zastosowaniem szczepionki z żywymi atenuowanymi wirusami. W przypadku szczepionki przeciwko odrze takie zmniejszenie skuteczności może utrzymywać się do 1 roku. Dlatego należy sprawdzać poziom przeciwciał u pacjentów otrzymujących szczepionkę przeciwko odrze.

CSL Behring Sp z o.o.
ul. A. Branickiego 17
02-972 Warszawa
www.cslbehring.pl