HyQvia 100 mg/ml roztwór do infuzji

Preparat to zestaw dwóch fiolek składający się z jednej fiolki normalnej immunoglobuliny ludzkiej (Immunoglobulina 10% lub IG 10%) i jednej fiolki rekombinowanej hialuronidazy ludzkiej (rHuPH20). 1 ml zawiera 100 mg normalnej immunoglobuliny ludzkiej (czystość: co najmniej 98% IgG). Rozkład podklas IgG (wartości przybliżone): IgG₁ ≥ 56,9%; IgG₂ ≥ 26,6%; IgG₃ ≥ 3,4%; IgG₄ ≥ 1,7%. Maksymalna zawartość IgA wynosi 140 µg/ml. Wytworzona z osocza od dawców ludzkich. 1 ml rekombinowanej hialuronidazy ludzkiej zawiera 160 jednostek. rHuPH20 jest oczyszczoną glikoproteiną złożoną z 447 aminokwasów, wytwarzaną w komórkach jajnika chomika chińskiego (CHO) z zastosowaniem technologii rekombinacji DNA. Preparat rekombinowanej hialuronidazy ludzkiej zawiera sód (4,03 mg/ml).

Surowice odpornościowe i immunoglobuliny: immunoglobuliny, normalne ludzkie. Składnik IG 10% odpowiada za działanie terapeutyczne preparatu. Rekombinowana hialuronidaza ludzka ułatwia rozprowadzanie i wchłanianie IG 10%. Normalna immunoglobulina ludzka zawiera głównie immunoglobulinę G (IgG) zawierającą szerokie spektrum opsonizujących i neutralizujących przeciwciał przeciw czynnikom zakaźnym. Odpowiednie dawki normalnej immunoglobuliny ludzkiej mogą przywrócić nieprawidłowo niskie stężenia IgG do prawidłowego zakresu. Mechanizm działania we wskazaniach innych niż leczenie substytucyjne nie został w pełni wyjaśniony, ale obejmuje działanie immunomodulacyjne. Rekombinowana hialuronidaza ludzka jest rozpuszczalną, rekombinowaną postacią hialuronidazy ludzkiej, która zwiększa przepuszczalność tkanki podskórnej poprzez okresową depolimeryzację hialuronianu. Rekombinowana hialuronidaza ludzka zawarta w preparacie działa miejscowo. Działanie jest odwracalne i przepuszczalność tkanki podskórnej wraca do normy w ciągu 24 - 48 h. Po podaniu podskórnym szczytowe stężenia IgG w surowicy osiągane są po upływie ok. 3 - 5 dni. C_max leku wynosi ok. 15,5 g/l, T_max ok. 5 dni, końcowy T_0,5 wynosi ok. 45,3 dni. IgG oraz kompleksy IgG ulegają rozpadowi w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego.

Leczenie substytucyjne u dorosłych oraz dzieci i młodzieży (0-18 lat) z:  zespołami pierwotnego niedoboru odporności (PID) z upośledzeniem wytwarzania przeciwciał; wtórnymi niedoborami odporności (SID) u pacjentów z ciężkimi lub nawracającymi zakażeniami, nieskutecznym leczeniem przeciwdrobnoustrojowym oraz  brakiem wykrywalnych swoistych przeciwciał (PSAF – niepowodzenie w osiągnięciu co najmniej 2-krotnego wzrostu miana przeciwciał IgG w odpowiedzi na szczepionkę polisacharydową i polipeptydową przeciwko pneumokokom) lub stężeniem IgG w surowicy <4 g/l. Leczenie immunomodulacyjne u dorosłych, dzieci i młodzieży (w wieku od 0 do 18 lat) w: przewlekłej zapalnej polineuropatii demielinizacyjnej (CIDP) jako leczenie podtrzymujące po ustabilizowaniu stanu pacjenta za pomocą immunoglobuliny podawanej dożylnie (IVIG).

Nadwrażliwość na substancję czynną (IgG) lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na immunoglobuliny ludzkie, w szczególności w bardzo rzadkich przypadkach niedoboru IgA, kiedy u pacjenta obecne są przeciwciała przeciw IgA. Stwierdzona układowa nadwrażliwość na hialuronidazę lub rekombinowaną hialuronidazę ludzką (rHuPH20). Preparatu nie wolno podawać dożylnie ani domięśniowo.

Ze względu na brak badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania, należy zachować ostrożność w przypadku stosowania tego preparatu u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Dziewięć kobiet leczonych kiedykolwiek preparatem zostało włączonych do prospektywnego, niekontrolowanego, wieloośrodkowego Rejestru Ciąż, po dopuszczeniu leku do obrotu (badanie 161301). Spośród 8 ciąż o znanym przebiegu, było 8 żywych urodzeń z prawidłową punktacją w skali APGAR. Nie odnotowano żadnych powikłań porodowych. Nie odnotowano żadnych działań niepożądanych związanych z preparatem. U czterech matek przeprowadzono badania na obecność przeciwciał wiążących lub neutralizujących anty-rHuPH20 i nie wykryto żadnych przeciwciał. Wykazano, że preparaty immunoglobulinowe przenikają przez łożysko, co nasila się podczas III trymestru. Doświadczenie kliniczne ze stosowaniem immunoglobulin nie wskazuje na występowanie działań szkodliwych dla przebiegu ciąży lub dla płodu czy noworodka. Prowadzono badania na myszach i królikach dotyczące szkodliwego wpływu na reprodukcję i rozwój z użyciem rekombinowanej hialuronidazy ludzkiej. Z przeciwciałami anti-rHuPH20 nie powiązano żadnych działań niepożądanych. W tych badaniach matczyne przeciwciała przeciwko rekombinowanej hialuronidazie ludzkiej były przekazywane potomstwu w łonie matki. Wpływ przeciwciał przeciwko rekombinowanej hialuronidazie ludzkiej będącej składnikiem leku na zarodki ludzkie lub rozwój płodu nie jest obecnie znany. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka i mogą uczestniczyć w ochronie noworodka przed patogenami wnikającymi przez śluzówkę. Jedno niemowlę objęte Rejestrem Ciąż (badanie 161301) było karmione piersią. Wszystkie działania niepożądane zostały zgłoszone jako niezwiązane z wcześniejszym lub obecnym leczeniem preparatem. Płodność. Doświadczenie kliniczne z immunoglobulinami wskazuje, że nie należy oczekiwać szkodliwego wpływu IG 10% na płodność. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu rekombinowanej hialuronidazy ludzkiej na reprodukcję przy dawkach stosowanych do wspomagania podawania IG 10%.

Podskórnie. Leczenie substytucyjne należy rozpoczynać i monitorować pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niedoborów odporności. Dawka i schemat dawkowania zależą od wskazań. W leczeniu substytucyjnym może zajść potrzeba ustalenia indywidualnej dawki dla każdego pacjenta w zależności od odpowiedzi farmakokinetycznej i klinicznej. U pacjentów z nadwagą lub niedowagą może zaistnieć konieczność dostosowania dawki ustalanej w oparciu o masę ciała. Dalsze schematy dawkowania podano w charakterze ogólnych wytycznych. Leczenie substytucyjne w pierwotnych zespołach niedoboru odporności. Pacjenci nieleczeni wcześniej immunoglobulinami. Dawka wymagana do osiągnięcia minimalnego stężenia 6 g/l wynosi 0,4-0,8 g/kg mc na miesiąc. Odstęp między dawkami wymagany do utrzymania stężenia stacjonarnego waha się w przedziale 2 - 4 tyg. Stężenia minimalne należy mierzyć i oceniać w zależności od częstości występowania zakażeń. Aby obniżyć częstość występowania zakażeń, konieczne może być zwiększenie dawkowania w celu osiągnięcia wyższych stężeń minimalnych (> 6 g/l). Zaleca się, aby na początku leczenia odstępy między pierwszymi infuzjami stopniowo wydłużać od podawania dawki co tydzień do podawania dawki co 3 lub 4 tyg. Skumulowaną dawkę miesięczną IG 10% należy podzielić na 1. tydzień, 2. tydzień, itd., zgodnie z planowanymi odstępami między infuzjami. Pacjenci leczeni wcześniej immunoglobuliną podawaną dożylnie. W przypadku pacjentów zmieniających leczenie bezpośrednio z immunoglobuliny podawanej dożylnie lub pacjentów, którzy wcześniej przyjmowali immunoglobulinę dożylnie w udokumentowanych dawkach, preparat należy podawać w tej samej dawce i z tą samą częstotliwością jak przy wcześniejszym leczeniu immunoglobuliną dożylną. W przypadku pacjentów leczonych wcześniej w schemacie dawkowania raz na 3 tyg., wydłużenie odstępu między dawkami do 4 tyg. można osiągnąć poprzez podawanie dawek przeliczonych na te same równoważniki tygodniowe. Pacjenci leczeni wcześniej immunoglobuliną podawaną podskórnie. W przypadku pacjentów aktualnie leczonych immunoglobuliną podawaną podskórnie początkowa dawka powinna być taka sama jak w dotychczasowym leczeniu podskórnym, ale może być dostosowana do 3- lub 4-tygodniowych odstępów między dawkami. Pierwszą infuzję należy wykonać tydzień po ostatnim podaniu uprzednio stosowanej immunoglobuliny. Leczenie substytucyjne we wtórnych niedoborach odporności. Zalecana dawka wynosi 0,2–0,4 g/kg mc. podawana co 3 do 4 tyg. Należy dokonywać oznaczania i oceny stężeń minimalnych IgG w połączeniu z częstością występowania zakażeń. W razie konieczności należy dostosować dawkę w celu uzyskania optymalnej ochrony przed zakażeniami. U pacjentów z utrzymującym się zakażeniem może być konieczne zwiększenie dawki; w przypadku niewystępowania zakażenia u pacjenta można rozważyć zmniejszenie dawki. Leczenie immunomodulacyjne w przewlekłej zapalnej polineuropatii demielinizacyjnej (CIDP). Przed rozpoczęciem leczenia należy obliczyć równoważną dawkę tygodniową, dzieląc planową dawkę przez planowy odstęp między dawkami wyrażony w tygodniach. Typowy zakres odstępu między dawkami leku wynosi od 3 do 4 tygodni. Zalecana dawka podskórna wynosi od 0,3 do 2,4 g/kg mc. na miesiąc, podawana w 1 lub 2 sesjach w ciągu 1 lub 2 dni. Podczas dostosowywania dawki należy brać pod uwagę przede wszystkim odpowiedź kliniczną pacjenta. Dawka może wymagać dostosowania w celu osiągnięcia pożądanej odpowiedzi klinicznej. W razie pogorszenia klinicznego dawkę można zwiększyć do maksymalnej zalecanej dawki 2,4 g/kg mc. na miesiąc. Jeśli pacjent jest w stabilnym stanie klinicznym, może być konieczne okresowe zmniejszanie dawki w celu określenia, czy pacjent nadal potrzebuje leczenia IG. Zaleca się stosowanie schematu zwiększania dawki, który umożliwia stopniowe zwiększanie dawki wraz z upływem czasu, by zapewnić tolerancję preparatu przez pacjenta, aż do osiągnięcia pełnej dawki. W pierwszej i drugiej infuzji w okresie zwiększania dawki należy stosować obliczoną dawkę preparatu HyQvia i zalecane odstępy czasu między poszczególnymi dawkami. W zależności od decyzji lekarza prowadzącego u pacjentów, dobrze tolerujących pierwsze dwie infuzje, można przy podawaniu kolejnych infuzji stopniowo zwiększać dawki i odstępy czasu między dawkami, uwzględniając objętość i całkowity czas infuzji. Można rozważyć przyspieszone zwiększanie dawki, jeżeli pacjent toleruje objętość wstrzyknięć podskórnych i pierwsze dwie infuzje. Dawki nieprzekraczające 0,4 g/kg m. c. mogą być podawane bez schematu zwiększania dawki, pod warunkiem dostatecznej tolerancji przez pacjenta. Pacjenci muszą przyjmować stabilne dawki IVIG. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy obliczyć równoważną dawkę tygodniową, dzieląc ostatnią dawkę IVIG przez odstęp między dawkami IVIG wyrażony w tygodniach. Lek należy podawać w tej samej dawce początkowej i z tą samą częstością jak przy wcześniejszym leczeniu IVIG u danego pacjenta. Typowy zakres odstępu między dawkami preparatu wynosi 4 tygodnie. W przypadku pacjentów otrzymujących dawkę IVIG z mniejszą częstością (rzadziej niż raz na 4 tygodnie) odstęp między dawkami można zmienić na 4 tygodnie przy utrzymaniu tej samej równoważnej dawki miesięcznej IgG. Należy podać obliczoną dawkę jednotygodniową (pierwsza infuzja) po upływie dwóch tygodni od ostatniej infuzji IVIG. Po upływie jednego tygodnia od podania pierwszej dawki należy podać kolejną równoważną dawkę tygodniową (druga infuzja). Okres zwiększania dawki może trwać do 9 tygodni, w zależności od odstępu między dawkami i tolerancji. Szczegółowy schemat zwiększania dawki podawanej w infuzji przy zmianie leczenia z IVIG na HyQvia – patrz CHPL. W danym dniu infuzji maksymalna objętość infuzji nie powinna przekraczać 1200 ml u pacjentów o masie ciała ≥40 kg lub 600 ml u pacjentów o masie ciała <40 kg. Jeżeli maksymalny dobowy limit dawki miałby zostać przekroczony lub pacjent nie toleruje danej objętości infuzji, dawka może zostać podana na przestrzeni kilku dni w dawkach podzielonych przy zachowaniu odstępu 48-72 godzin między dawkami, by umożliwić wchłonięcie podawanego w infuzji płynu w miejscu(-ach) infuzji. Dawka może zostać podana w maksymalnie 3 miejsca infuzji, przy maksymalnej objętości infuzji wynoszącej 600 ml na jedno miejsce (lub w zależności od tolerancji). Przy podawaniu dawki w trzech miejscach maksymalna objętość infuzji wynosi 400 ml na miejsce podania. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (w wieku 0-18 lat) w leczeniu substytucyjnym i immunomodulacyjnym nie różni się od dawkowania dla dorosłych i jest dostosowywane do odpowiedzi klinicznej. W leczeniu substytucyjnym jest zależne od mc., a w leczeniu immunomodulacyjny dawkowanie jest zależne od obliczonej równoważnej dawki tygodniowej. Sposób podania. Nie podawać dożylnie. Każda fiolka IG 10% dostarczana jest z odpowiednią ilością rHuPH20. Niezależnie od tego, czy pacjentowi podano całą zawartość fiolki IG 10% czy też jej część, należy podać całą zawartość fiolki z rHuPH20. Oba składniki preparatu należy podawać po kolei z użyciem tej samej igły, rozpoczynając od podania rHuPH20, a następnie podając IG 10% . Podczas lub po zakończeniu podskórnego podawania preparatu może wystąpić wyciek z miejsca infuzji. Należy rozważyć użycie dłuższych igieł (12 lub 14 mm) i/lub wykorzystanie więcej niż jednego miejsca infuzji. Każdej zmiany rozmiaru igły należy dokonać pod nadzorem lekarza. Leczenie domowe. W przypadku stosowania infuzji podskórnej w ramach leczenia domowego leczenie powinien rozpoczynać i monitorować lekarz mający doświadczenie w instruowaniu pacjentów na temat leczenia w warunkach domowych. Pacjenta należy poinstruować w zakresie technik prowadzenia infuzji, stosowania pompy infuzyjnej lub pompy strzykawkowej, prowadzenia dziennika leczenia, rozpoznawania możliwych ciężkich działań niepożądanych oraz środków, jakie należy zastosować w przypadku ich wystąpienia. Lek można stosować w celu podania pełnej dawki terapeutycznej w maksymalnie 3 miejsca infuzji co max. 4 tyg. Należy dostosować częstotliwość i liczbę miejsc infuzji, uwzględniając objętość, całkowity czas infuzji i tolerancję, aby pacjent za każdym razem otrzymywał równoważną dawkę tygodniową. W przypadku pominięcia dawki przez pacjenta należy podać pominiętą dawkę jak najszybciej, a następnie kontynuować schemat dawkowania, jeśli to konieczne. Infuzja przy pomocy urządzenia. Infuzję składnika IG 10% należy wykonywać przy użyciu pompy infuzyjnej. rHuPH20 można podawać ręcznie lub przy użyciu pompy. Aby umożliwić pacjentom infuzje z prędkościami przepływu 300 ml/h/miejsce infuzji, może być wymagana igła o rozmiarze 24 G. Jeśli jednak dopuszczalne są mniejsze prędkości przepływu, można użyć igieł o mniejszych średnicach. Do pobrania zawartości z fiolki z rHuPH20 o pojemności 1,25 ml należy użyć igły w rozmiarze 18-22 G, aby zapobiec wepchnięciu lub uszkodzeniu korka; w przypadku wszystkich innych wielkości fiolek do pobrania zawartości fiolki można użyć igły lub urządzenia bezigłowego. Miejsce infuzji. Sugerowanymi miejscami infuzji są środkowa i górna część brzucha i uda. W przypadku stosowania dwóch miejsc infuzji powinny się one znajdować po przeciwnych stronach ciała. W przypadku stosowania 3 miejsc infuzji powinny się one znajdować w odległości co najmniej 10 cm od siebie. Należy unikać miejsc wyniosłości kostnych i blizn. Nie należy wstrzykiwać w obszarze zakażenia lub ostrego stanu zapalnego ani też w sąsiedztwie takiego obszaru ze względu na ryzyko rozprzestrzenienia się miejscowego zakażenia. Należy unikać odległości co najmniej 5 cm od pępka. Szybkość infuzji. Zaleca się, aby składnik zawierający rHuPH20 podawać ze stałą szybkością i nie zwiększać szybkości podawania IG 10% powyżej zalecanych wartości, zwłaszcza w przypadku pacjentów rozpoczynających terapię. W pierwszej kolejności podaje się pełną dawkę roztworu rHuPH20 z szybkością od 1 do 2 ml/min. (lub 60 ml/h do 120 ml/h) na miejsce infuzji lub w zależności od tolerancji. W ciągu 10 min. od zakończenia infuzji rHuPH20 należy rozpocząć infuzję pełnej dawki IG 10% na miejsce infuzji za pomocą tego samego zestawu igieł do podań podskórnych. Aby ustalić odpowiednią szybkość infuzji IG 10% na miejsce infuzji należy zapoznać się z ChPL. Jeśli pacjent będzie tolerował początkowe infuzje w pełnej dawce i przy maksymalnej szybkości podawania, można rozważyć stopniowe zwiększanie szybkości przy kolejnych infuzjach według uznania lekarza i pacjenta.

Środki ostrożności dotyczące stosowania. Przypadkowe podanie preparatu do naczynia krwionośnego może spowodować wystąpienie wstrząsu u pacjenta. Należy przestrzegać zalecanej szybkości infuzji. W trakcie wykonywania infuzji pacjentów należy dokładnie monitorować, zwłaszcza w przypadku pacjentów rozpoczynających terapię. Pewne działania niepożądane mogą występować ze zwiększoną częstością u pacjentów przyjmujących normalną immunoglobulinę ludzką po raz pierwszy lub, w rzadkich przypadkach, przy zmianie preparatu zawierającego normalną immunoglobulinę ludzką bądź jeśli nastąpiła długa przerwa od czasu poprzedniej infuzji. Potencjalnym powikłaniom można zwykle zapobiec poprzez: początkowo powolną infuzję; upewnienie się, że przez cały czas trwania infuzji pacjenci są dokładnie monitorowani pod kątem wystąpienia jakichkolwiek objawów. Szczególnie dotyczy to pacjentów nieleczonych wcześniej normalną immunoglobuliną ludzką, pacjentów otrzymujących dotychczas inny preparat immunoglobulinowy oraz tych, u których nastąpiła długa przerwa od czasu poprzedniej infuzji. Powinni oni być monitorowani w trakcie pierwszej infuzji oraz przez pierwszą godzinę po jej zakończeniu w celu wykrycia ewentualnych objawów niepożądanych. Pozostali pacjenci powinni być obserwowani przez okres co najmniej 20 min po zakończeniu infuzji. W przypadku prowadzenia leczenia w warunkach domowych pacjent będzie miał wsparcie innej odpowiedzialnej osoby, która pomoże wprowadzić leczenie ewentualnych działań niepożądanych lub wezwie pomoc w przypadku wystąpienia ciężkiego działania niepożądanego. Pacjenci samodzielnie przyjmujący preparat w warunkach domowych i (lub) ich opiekunowie powinni również zostać przeszkoleni pod kątem wykrywania wczesnych objawów reakcji nadwrażliwości. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy zmniejszyć szybkość podawania leku lub przerwać wlew. Wymagane leczenie zależy od rodzaju i ciężkości działań niepożądanych. W przypadku wstrząsu należy natychmiast przerwać infuzję i zastosować u pacjenta leczenie przeciwwstrząsowe. Podczas badań klinicznych nie stwierdzono występowania przewlekłych zmian skórnych. Pacjentom należy przypomnieć o konieczności zgłaszania wszelkich przewlekłych stanów zapalnych, guzków i stanów zapalnych występujących w miejscu infuzji i utrzymujących się dłużej niż przez kilka dni. Nadwrażliwość na IG 10%. Przypadki prawdziwych reakcji nadwrażliwości są rzadkie. Mogą one wyjątkowo wystąpić u pacjentów z obecnością przeciwciał przeciw IgA, u których należy podczas leczenia zachować szczególną ostrożność. Pacjenci z przeciwciałami przeciw IgA, u których leczenie podskórnymi preparatami IgG jest jedyną opcją terapeutyczną, powinni być leczeni HyQvia tylko w warunkach ścisłego nadzoru lekarskiego. W rzadkich przypadkach normalna immunoglobulina ludzka może wywoływać spadek ciśnienia tętniczego krwi z reakcją anafilaktyczną nawet u pacjentów tolerujących wcześniejsze leczenie normalną immunoglobuliną ludzką. W przypadku pacjentów z grup wysokiego ryzyka wystąpienia jakichkolwiek reakcji alergicznych preparat powinien być podawany tylko pod warunkiem dostępności leczenia wspomagającego na wypadek wystąpienia reakcji zagrażających życiu. Pacjenci powinni zostać poinformowani o wczesnych objawach anafilaksji i (lub) nadwrażliwości (pokrzywka, świąd, pokrzywka uogólniona, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech i niedociśnienie tętnicze). W zależności od stopnia ciężkości reakcji oraz obowiązującej praktyki medycznej tego typu reakcjom można zapobiegać, stosując premedykację. Stwierdzona reakcja anafilaktyczna lub ciężka nadwrażliwość na immunoglobulinę ludzką powinna zostać odnotowana w dokumentacji medycznej pacjenta. Nadwrażliwość na rHuPH20. Wszelkie podejrzenia wystąpienia reakcji alergicznych lub anafilaktycznych po podaniu rekombinowanej hialuronidazy ludzkiej wymagają natychmiastowego przerwania infuzji i zastosowania w razie potrzeby standardowego leczenia. Immunogenność rHuPH20. U pacjentów otrzymujących preparat w badaniach klinicznych zgłaszano przypadki wytwarzania przeciwciał niemających działania neutralizującego oraz neutralizujących przeciw rHuPH20. Istnieje możliwość reakcji krzyżowej takich przeciwciał z endogenną hialuronidazą, której ekspresję stwierdza się w jądrach, najądrzach i nasieniu dorosłych mężczyzn. Nie wiadomo, czy te przeciwciała mają jakiekolwiek znaczenie kliniczne u ludzi. Zdarzenia zakrzepowo-zatorowe. Ze stosowaniem immunoglobulin wiązało się występowanie tętniczych i żylnych zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, w tym zawału mięśnia sercowego, udaru mózgu, zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej. Przed podaniem immunoglobulin pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni. Należy zachować ostrożność u pacjentów z występującymi wcześniej czynnikami ryzyka wystąpienia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych (takich jak pacjenci w zaawansowanym wieku, z nadciśnieniem, cukrzycą oraz chorobą naczyniową lub epizodami zakrzepowymi w wywiadzie, z nabytą lub dziedziczną trombofilią, po długotrwałych okresach unieruchomienia, z ciężką hipowolemią, ze schorzeniami zwiększającymi lepkość krwi). Należy monitorować objawy przedmiotowe i podmiotowe zakrzepicy i ocenić lepkość krwi u pacjentów, u których występuje ryzyko wystąpienia zespołu nadmiernej lepkości krwi. Zakrzepica może wystąpić również w przypadku, gdy nie występują znane czynniki ryzyka. Pacjentów należy poinformować o pierwszych objawach zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, obejmujących duszność, ból i obrzęk kończyny, ogniskowe deficyty neurologiczne oraz ból w klatce piersiowej i zalecić zgłoszenie się do lekarza natychmiast po pojawieniu się objawów. Niedokrwistość hemolityczna. Preparaty immunoglobulinowe zawierają przeciwciała wobec grup krwi (np. A, B, D) mogące zachowywać się jak hemolizyny. Przeciwciała te wiążą się z epitopami krwinek czerwonych, co można wykryć na podstawie dodatniego wyniku w bezpośrednim teście antyglobulinowym (DAT, [test Coombsa]), i rzadko mogą powodować hemolizę. Pacjenci przyjmujący preparaty immunoglobulinowe powinni być monitorowani pod kątem  przedmiotowych i podmiotowych objawów hemolizy. Zespół aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (AMS). W związku z leczeniem immunoglobuliną podawaną dożylnie IVIG i podskórnie SCIG zgłaszano przypadki AMS; do wystąpienia objawów z reguły dochodziło w okresie od kilku godzin do 2 dni po podaniu immunoglobuliny. Należy poinformować pacjentów o pierwszych objawach, do których należą silny ból głowy, sztywność karku, senność, gorączka, światłowstręt, nudności i wymioty. Przerwanie leczenia immunoglobuliną może spowodować w ciągu kilku dni remisję zespołu AMS bez dalszych następstw. W badaniach płynu mózgowo-rdzeniowego często stwierdzano pleocytozę do kilku tysięcy komórek na mm³, głównie granulocytów, oraz stężenia białka podwyższone do kilkuset mg/dl. AMS może występować częściej w związku z zastosowaniem IVIG w wysokich dawkach (2g/kg), jednak po wprowadzeniu preparatu do obrotu nie zaobserwowano podobnego zjawiska. Większą częstość występowania AMS obserwowano u kobiet. Czynniki zakaźne. Normalna immunoglobulina ludzka oraz ludzka albumina surowicy (stabilizator rHuPH20) są wytwarzane z ludzkiego osocza. Do standardowych metod zapobiegających zakażeniu w wyniku stosowania preparatów pochodzących z krwi lub osocza ludzkiego należą: dobór dawców, badania przesiewowe poszczególnych pobrań i puli osocza na swoiste markery zakażenia, skuteczne metody dezaktywacji/usuwania wirusów w trakcie procesu wytwarzania. Pomimo to nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych podczas podawania preparatów przygotowanych z krwi lub osocza ludzkiego. Dotyczy to również nieznanych lub nowo ujawnionych wirusów i innych patogenów. Podejmowane środki są uważane za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak wirus ludzkiego upośledzenia odporności (HIV), wirusy zapalenia wątroby typu B (HBV) i typu C (HCV), a także bezotoczkowych wirusów zapalenia wątroby typu A (HAV) i parwowirusa B19. Istnieją przekonujące dowody kliniczne na nieprzenoszenie wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19 z immunoglobulinami. Uważa się także, że zawartość przeciwciał odgrywa istotną rolę w zapewnieniu ochrony przed wirusami. Zawartość sodu. Składnik IG 10% uznaje się za wolny od sodu. rHuPH20 zawiera następujące ilości sodu (mg) na fiolkę: 1,25 ml - 5,0 mg; 2,5 ml - 10,1 mg; 5 ml - 20,2 mg; 10 ml - 40,3 mg; 15 ml - 60,5 mg. Odpowiada to 0,25 - 3% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Niektóre działania niepożądane, takie jak ból głowy, dreszcze lub ból ciała, można zmniejszyć
poprzez obniżenie szybkości podawania.

Poważne działania niepożądane
Infuzje leków takich jak HyQvia mogą sporadycznie prowadzić do wystąpienia poważnych,
choć rzadkich, reakcji alergicznych. Możliwe jest wystąpienie nagłego spadku ciśnienia krwi
oraz w odosobnionych przypadkach wstrząsu anafilaktycznego. Lekarze są świadomi możliwości
wystąpienia tych działań niepożądanych i będą monitorowali pacjenta w trakcie pierwszych
infuzji i po ich zakończeniu.
Do typowych objawów podmiotowych lub przedmiotowych należą: uczucie oszołomienia, zawrotów
głowy lub omdlenia, wysypka skórna i świąd, obrzęk jamy ustnej lub gardła, trudności w oddychaniu,
świszczący oddech, nieprawidłowe tętno, ból w klatce piersiowej, zasinienie warg lub palców dłoni i
stóp, niewyraźne widzenie.
- W przypadku wystąpienia w trakcie infuzji któregokolwiek z tych objawów należy natychmiast
  poinformować lekarza lub pielęgniarkę.
- Przyjmując lek HyQvia w domu, pacjent musi wykonać infuzję w obecności wyznaczonej
  osoby do opieki, która pomoże pacjentowi wykryć reakcje alergiczne, przerwie infuzję i w razie
  potrzeby sprowadzi pomoc.
- Informacje na temat ryzyka wystąpienia reakcji alergicznych i stosowania leku HyQvia w domu
  można znaleźć w punkcie 2 niniejszej ulotki.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 infuzji):
Reakcje miejscowe występujące w miejscu infuzji (obejmują wszystkie reakcje w miejscu infuzji
wymienione poniżej). Reakcje te zazwyczaj ustępują po kilku dniach.

Częste działania niepożądane (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 infuzji):
- ból głowy
- mdłości (nudności)
- ból/ tkliwość brzucha
- zaczerwienienie skóry (rumień)
- reakcje w miejscu infuzji, w tym ból, dyskomfort, tkliwość, zaczerwienienie, obrzęk i świąd
- uczucie ciepła, gorączka
- osłabienie (astenia), męczliwość (zmęczenie), brak energii (letarg) i ogólnie złe samopoczucie

Niezbyt częste działania niepożądane (dotyczą nie więcej niż 1 na 100 infuzji):
- zawroty głowy
- migrena
- odczucia takie jak drętwienie, mrowienie (parestezje)
- drżenia
- przyspieszone bicie serca (częstoskurcz)
- podwyższone ciśnienie krwi (nadciśnienie tętnicze)
- wzdęcie (powiększenie obwodu brzucha)
- biegunka
- wymioty
- wysypka
- świąd (swędzenie)
- swędząca wysypka (pokrzywka)
- ból mięśni (mialgia)
- ból stawów (artralgia)
- ból pleców
- ból kończyn (w tym dyskomfort w obrębie kończyn)
- bóle mięśniowo-szkieletowe w klatce piersiowej
- sztywność stawów
- reakcje w miejscu infuzji (takie jak odbarwienie, zasinienie, zaczerwienienie (krwiak), krwawienie
  (krwotok), pęknięcie naczynia krwionośnego, guz (guzek), stwardnienie, obrzmienie (obrzęk),
  dreszcze, uczucie pieczenia, wysypka)
- obrzęk narządów płciowych

Rzadkie działania niepożądane (dotyczą nie więcej niż 1 na 1000 infuzji):
- udar mózgu
- niedociśnienie tętnicze (hipotonia)
- trudności z oddychaniem (duszność)
- ból pachwiny
- brązowe zabarwienie moczu (hemosyderynuria)
- nadmierna potliwość (hiperhydroza)
- stan zapalny w miejscu infuzji
- zwiększone ucieplenie w miejscu infuzji
- odczucia takie jak drętwienie, mrowienie w miejscu infuzji (parestezje w miejscu infuzji)
- dodatni wynik testu Coombsa

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- zapalenie błon otaczających mózg i rdzeń kręgowy (aseptyczne zapalenie opon
  mózgowo-rdzeniowych)
- reakcje alregiczne (nadwrażliwość)
- wyciek w miejscu infuzji
- objawy grypopodobne

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podanie immunoglobulin może zmniejszać skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy, takie jak wirusy odry, różyczki, świnki i ospy wietrznej, przez okres od co najmniej 6 tyg. do 3 mies. Przed podaniem szczepionki z żywymi atenuowanymi wirusami powinien upłynąć okres 3 mies. od podania niniejszego preparatu. W przypadku szczepionki przeciwko odrze wspomniane zmniejszenie skuteczności jej działania może utrzymywać się do 1 r. W związku z tym należy sprawdzać poziom przeciwciał u pacjentów otrzymujących szczepionkę przeciwko odrze. Wymienione interakcje dotyczą zarówno dorosłych jak i dzieci.

Baxalta Poland Sp. z o.o.
ul. Książęca 4
00-498 Warszawa