Imuran 25 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 25 mg lub 50 mg azatiopryny. Tabl zawierają laktozę.

Lek immunosupresyjny - pochodna imidazolowa 6-merkaptopuryny. Mechanizm działania polega na uwolnieniu 6-merkaptopuryny, która działa jako antymetabolit puryn. Dochodzi do hamowania licznych szlaków biosyntezy kwasów nukleinowych na wielu etapach, a w efekcie do zapobiegania proliferacji komórek uczestniczących w wyznaczaniu i nasilaniu odpowiedzi immunologicznej. Następuje uszkodzenie kwasu nukleinowego przez wbudowanie w cząsteczkę DNA tioanalogów puryn. Ze względu na mechanizm działania azatiopryny, działanie terapeutyczne leku może wystąpić z opóźnieniem, dopiero po tygodniach lub miesiącach leczenia. Azatiopryna jest prolekiem. Jest dobrze wchłaniana w górnym odcinku przewodu pokarmowego. Po podaniu doustnym azatiopryny znakowanej ³⁵S maksymalna radioaktywność w osoczu występuje w godzinach 1-2. Azatiopryna szybko ulega rozkładowi do 6-merkaptopuryny i pochodnej metylonitroimidazolowej. 6-Merkaptopuryna wydalana jest głównie w postaci kwasu tiomoczowego. Azatiopryna jest wydalana przede wszystkim w moczu, w postaci kwasu 6-tiomoczowego, tylko niewielka część podanej dawki wydalana jest w moczu w postaci niezmienionej.

Azatiopryna, w skojarzeniu z kortykosteroidami i (lub) innymi lekami immunosupresyjnymi oraz innymi metodami leczenia jest wskazana w celu wydłużenia czasu przeżycia przeszczepianych narządów, takich jak: nerki, serce i wątroba. Zmniejsza również zapotrzebowanie na kortykosteroidy u biorców przeszczepu nerki. Azatiopryna jest wskazana w leczeniu umiarkowanych do ciężkich zapalnych chorób jelit (IBD) (choroba Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego) u pacjentów, u których wymagane jest leczenie kortykosteroidami, u pacjentów, którzy nie tolerują leczenia kortykosteroidami lub u pacjentów, u których choroba jest oporna na leczenie z zastosowaniem innego standardowego leczenia podstawowego. Azatiopryna, w monoterapii lub częściej w skojarzeniu z kortykosteroidami i (lub) innymi lekami i metodami leczenia, była stosowana przynosząc korzyść kliniczną (która może obejmować zmniejszenie dawki lub przerwanie podawania kortykosteroidów) u części pacjentów z: ciężkim reumatoidalnym zapaleniem stawów, toczniem rumieniowatym układowym, zapaleniem skórno-mięśniowym i zapaleniem wielomięśniowym, autoimmunologicznym przewlekłym aktywnym zapaleniem wątroby, pęcherzycą zwykłą, guzkowym zapaleniem tętnic, autoimmunologiczną niedokrwistością hemolityczną, przewlekłą oporną samoistną plamicą małopłytkową.

Nadwrażliwość na azatioprynę, którąkolwiek substancję pomocniczą lub na 6-merkaptopurynę.

Nie należy rozpoczynać leczenia preparatem pacjentek w ciąży lub planujących ciążę w najbliższej przyszłości bez wnikliwego oszacowania korzyści i ryzyka wynikających z leczenia. Opisywano przypadki porodów przedwczesnych i urodzeń noworodków z małą masą urodzeniową przez matki przyjmujące preparat, szczególnie w połączeniu z glikokortykosteroidami. Obserwowano również poronienia samoistne w sytuacjach, kiedy matka lub ojciec przyjmowali azatioprynę. Azatiopryna i jej metabolity przenikają w znaczących ilościach przez łożysko i płyn owodniowy od matki do płodu. U niektórych noworodków, których matki przyjmowały azatioprynę przez cały okres ciąży, odnotowano leukopenię i (lub) małopłytkowość. Należy zwrócić szczególną uwagę na kontrolowanie parametrów morfologii krwi podczas ciąży. Jeśli którykolwiek z partnerów otrzymuje azatioprynę, należy stosować odpowiednią metodę antykoncepcji. Nieprawidłowości chromosomalne, które ustępują z czasem, wykazano w limfocytach potomstwa pacjentów leczonych azatiopryną. Poza wyjątkowo rzadkimi przypadkami, nie obserwowano u nich widocznych wad fizycznych spowodowanych tymi nieprawidłowościami. U kobiet leczonych azatiopryną wykazano obecność 6-merkaptopuryny w siarze i mleku. Ryzyko dla noworodków i (lub) niemowląt karmionych piersią jest małe, ale nie można go wykluczyć. Nie zaleca się, aby matki otrzymujące azatioprynę karmiły piersią, chyba że spodziewane korzyści z karmienia przewyższają potencjalne ryzyko. W przypadku podjęcia decyzji o karmieniu piersią oraz biorąc pod uwagę, że 6-merkaptopuryna jest silnym lekiem immunosupresyjnym, należy ściśle monitorować niemowlę w celu wykrycia objawów immunosupresji, leukopenii, trombocytopenii, hepatotoksyczności, zapalenia trzustki lub innych objawów ekspozycji na 6-merkaptopurynę. Specyficzny wpływ stosowania azatiopryny na płodność u ludzi nie jest znany.

Doustnie. Jeżeli pacjent nie jest w stanie przyjmować leku doustnie, można stosować azatioprynę dożylnie. Należy zaprzestać stosowania preparatu w postaci iniekcji, kiedy tylko możliwe stanie się doustne podawanie leku. Podczas ustalania szczegółowego schematu leczenia należy korzystać z odpowiedniej literatury fachowej. Przeszczepianie narządów u dorosłych i dzieci: w zależności od przyjętego schematu leczenia immunosupresyjnego w pierwszym dniu można podać dawkę do 5 mg/kg mc. na dobę doustnie. Zaleca się dawkę podtrzymującą w zakresie 1-4 mg/kg mc. na dobę, dawkę należy dostosować w zależności od klinicznego stanu pacjenta i tolerancji hematologicznej. Ze względu na niebezpieczeństwo odrzucenia przeszczepu leczenie należy prowadzić bezterminowo, nawet jeśli konieczne są tylko małe dawki. Inne wskazania u dorosłych i dzieci: zwykle dawka początkowa wynosi 1-3 mg/kg mc. na dobę, dawkę należy dostosować w obrębie podanego zakresu, w zależności od reakcji klinicznej (która może wystąpić dopiero po tygodniach lub miesiącach leczenia) i tolerancji hematologicznej. Po wystąpieniu wyraźnego działania leczniczego, należy rozważyć zmniejszenie dawki podtrzymującej do możliwie najmniejszej, jeśli w ciągu 3 miesięcy leczenia stan pacjenta się nie poprawia, należy rozważyć odstawienie leku. Jednakże, u pacjentów z IBD, należy rozważyć czas trwania leczenia wynoszący przynajmniej 12 miesięcy a odpowiedź na leczenie może być klinicznie widoczna dopiero po 3 do 4 miesiącach leczenia. Dobowe dawki podtrzymujące mogą wynosić od mniej niż 1 mg/kg mc. do 3 mg/kg mc. w zależności od wskazania klinicznego oraz indywidualnej odpowiedzi na leczenie u danego pacjenta, w tym tolerancji hematologicznej. Szczególne grupy pacjentów. Pacjentów w podeszłym wieku oraz pacjentów z niewydolnością nerek i (lub) wątroby należy monitorować w celu wykrycia działań niepożądanych zależnych od dawki i rozważyć zmniejszenie początkowych dawek w razie zaburzeń tych narządów. Dzieci z nadwagą mogą wymagać większych dawek z zalecanego przedziału dawkowania i z tego powodu zalecane jest ścisłe monitorowanie reakcji na leczenie. Pacjenci z wrodzoną małą aktywnością S-metylotransferazy tiopuryny (TPMT) lub jej brakiem zazwyczaj wymagają znacznego zmniejszenia dawki. Nie ustalono optymalnej dawki początkowej dla pacjentów z niedoborem homozygotycznym. Większość pacjentów z heterozygotycznym niedoborem TPMT może tolerować zalecane dawki azatiopryny, ale niektórzy mogą wymagać zmniejszenia dawki. Dostępne są testy do oznaczania genotypu i fenotypu TPMT. U pacjentów z wrodzoną mutacją genu NUDT15 konieczne jest zmniejszenie dawki, w szczególności u pacjentów homozygotycznych względem wariantu genu NUDT15. Przed rozpoczęciem terapii z wykorzystaniem azatiopryny należy rozważyć przeprowadzenie genotypowania w celu identyfikacji wariantów genu NUDT15. W każdym przypadku konieczne jest ścisłe monitorowanie parametrów morfologicznych krwi. W przypadku jednoczesnego stosowania azatiopryny i inhibitorów oksydazy ksantynowej, takich jak allopurynol niezbędne jest podawanie tylko 25% zwykle stosowanej dawki azatiopryny, ponieważ allopurynol zmniejsza szybkość katabolizmu azatiopryny. Sposób podania. Azatiopryna może być przyjmowana z jedzeniem lub na pusty żołądek, ale pacjenci powinni stosować jedną metodę przyjmowania leku. Przyjmowanie tabletek po posiłkach wydaje się łagodzić nudności występujące po podaniu doustnym. Jednakże, podawanie tabletek azatiopryny po posiłkach może zmniejszać wchłanianie po podaniu doustnym, dlatego należy rozważyć monitorowanie skuteczności terapeutycznej po podaniu azatiopryny w ten sposób. Leku nie należy przyjmować z mlekiem lub produktami mlecznymi. Tabletki należy podawać co najmniej 1 h przed lub 2 h po spożyciu mleka lub produktów mlecznych.

Lek należy stosować tylko wtedy, jeśli możliwe jest odpowiednie monitorowanie działań toksycznych preparatu przez cały okres leczenia. Należy szczególnie uważnie monitorować odpowiedź hematologiczną i zmniejszyć dawkę podtrzymującą do możliwie najmniejszej dawki koniecznej do uzyskania odpowiedzi klinicznej. Pacjentów należy poinformować o konieczności natychmiastowej konsultacji z lekarzem w przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów zakażenia, wybroczyn bez znanych przyczyn, krwawień lub innych objawów mielosupresji. Supresja szpiku kostnego jest odwracalna, jeśli podawanie azatiopryny zostanie wstrzymane wystarczająco wcześnie. Podczas pierwszych 8 tyg. leczenia wskazane jest wykonywanie pełnego badania morfologii krwi wraz z oznaczaniem liczby płytek raz w tyg., a nawet częściej, jeśli podaje się duże dawki preparatu oraz w przypadku ciężkiej niewydolności nerek i (lub) wątroby. W późniejszym okresie leczenia częstość badań krwi można zmniejszyć. Zaleca się jednak, aby pełne badanie morfologii krwi przeprowadzać co miesiąc, a przynajmniej nie rzadziej niż raz na 3 miesiące. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy regularnie przeprowadzać badania czynnościowe wątroby; w przypadku wystąpienia żółtaczki należy odstawić azatioprynę. Przy pierwszych objawach nieprawidłowego zmniejszenia liczby krwinek należy niezwłocznie przerwać leczenie, ponieważ liczba leukocytów i płytek może nadal zmniejszać się po przerwaniu leczenia. Pacjenci z wrodzonym niedoborem enzymu metylotransferazy tiopuryny (TPMT) mogą być bardziej wrażliwi na mielosupresyjne działanie azatiopryny i podatni na depresję szpiku kostnego w krótkim czasie po rozpoczęciu leczenia. Donoszono o możliwym związku między zmniejszoną aktywnością TPMT a wtórnymi białaczkami i mielodysplazją u pacjentów przyjmujących 6-merkaptopurynę (aktywny metabolit azatiopryny) wraz z innymi lekami cytotoksycznymi. U pacjentów z wrodzoną mutacją genu NUDT15 istnieje większe ryzyko wystąpienia ciężkiej toksyczności azatiopryny, takiej jak wczesna leukopenia i łysienie, po normalnych dawkach terapii tiopurynowej. Ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością nerek i (lub) wątroby (w razie wystąpienia objawów toksycznych ze strony układu krwiotwórczego należy dodatkowo zmniejszyć dawkę leku). Niepełne dane wskazują, że lek nie jest skuteczny u pacjentów z niedoborem fosforybozylotransferazy hipoksantynowo-guaninowej (np. z zespołem Lesch-Nyhana), ze względu na zaburzony metabolizm nie zaleca się stosowania preparatu u tych pacjentów. U pacjentów leczonych immunosupresyjnie istnieje zwiększone ryzyko rozwoju zaburzeń limfoproliferacyjnych i innych nowotworów, zwłaszcza nowotworów skory (czerniaków i nowotworów nieczerniakowych), mięsaków (Kaposiego i non-Kaposi) oraz raka szyjki macicy in situ. Pacjenci otrzymujący kilka leków immunosupresyjnych narażeni są na zwiększoną immunosupresję, dlatego należy stosować najmniejsze skuteczne dawki terapeutyczne. Z tego względu należy zachować ostrożność stosując schemat leczenia zawierający kilka leków immunosupresyjnych (w tym tiopuryny) ponieważ może to prowadzić do zaburzeń limfoproliferacyjnych, a niektóre z nich prowadziły do udokumentowanych zgonów. Połączenie jednocześnie podawanych leków immunosupresyjnych zwiększa ryzyko rozwoju zaburzeń limfoproliferacyjnych zależnych od wirusa Epsteina-Barr (EBV). Zgłaszano przypadki hepatosplenicznego chłoniaka T-komórkowego podczas stosowania azatiopryny w monoterapii lub w skojarzeniu z antagonistami TNF lub innymi lekami immunosupresyjnymi. Chociaż większość zgłoszonych przypadków wystąpiła w populacji pacjentów z zapalnymi chorobami jelit, zdarzały się również przypadki poza tą populacją. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem rozwoju nowotworów skóry należy zminimalizować ekspozycję na promieniowanie UV i światło słoneczne (należy zalecić pacjentom noszenie odzieży chroniącej przed promieniowaniem UV oraz używanie kremów fotoprotekcyjnych zawierających silne filtry anty-UV). Jeśli stwierdzi się lub podejrzewa zespół aktywacji makrofagów (MAS), należy jak najwcześniej rozpocząć jego ocenę i leczenie oraz przerwać leczenie azatiopryną. Należy zwrócić szczególną uwagę na objawy zakażenia, np. wirusem EBV i cytomegalowirusem (CMV), ponieważ wirusy te stanowią znane czynniki wyzwalające MAS. Ze względu na to, że podawanie środków immunosupresyjnych może zaostrzyć przebieg kliniczny zakażenia wirusem ospy wietrznej i półpaśca, należy przed rozpoczęciem leczenia immunosupresyjnego upewnić się, czy pacjent przebył zakażenie VZV. Po ewentualnej ekspozycji na VZV należy rozważyć bierną immunizację poprzez podanie immunoglobuliny. Jeżeli pacjent jest zakażony VZV, należy zastosować odpowiednie postępowanie. PML, zakażenie oportunistyczne wywołane wirusem JC, zgłaszano u pacjentów otrzymujących azatioprynę z innymi lekami immunosupresyjnymi. Leczenie immunosupresyjne należy wstrzymać przy pierwszych objawach wskazujących na PML i należy przeprowadzić odpowiednią ocenę w celu ustalenia diagnozy. Nosiciele wirusa zapalenia wątroby typu B lub pacjenci z udokumentowanym wcześniej zakażaniem wirusem HBV, którzy otrzymują leki immunosupresyjne znajdują się grupie ryzyka reaktywacji replikacji wirusa HBV, z bezobjawowym wzrostem poziomu HBV DNA w surowicy i aktywności ALT. Należy wziąć pod uwagę lokalne wytyczne, w tym leczenie profilaktyczne doustnymi lekami przeciw HBV. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego podawania azatiopryny i leków zwiotczających, takich jak: atrakurium, rokuronium, cisatrakurium lub suksametonium (znana również jako sukcynylocholina). Azatiopryna może także nasilać blokadę przewodnictwa nerwowo-mięśniowego wywołaną przez leki depolaryzujące, takie jak sukcynylocholina. Należy poinstruować pacjentów, aby przed operacją poinformowali lekarza anestezjologa o leczeniu azatiopryną. Immunizacja szczepionkami zawierającymi żywe organizmy może spowodować zakażenie u pacjentów mających obniżoną odporność. Dlatego zaleca się, aby pacjenci nie otrzymywali szczepionek zawierających żywe drobnoustroje przez co najmniej 3 miesiące po zakończeniu leczenia azatiopryną. Zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn leczonych azatiopryną wykazano nieprawidłowości chromosomalne. Te nieprawidłowości chromosomalne, które ustępują z czasem, wykazano w limfocytach potomstwa pacjentów leczonych azatiopryną. Poza wyjątkowo rzadkimi przypadkami, nie obserwowano u nich widocznych wad fizycznych spowodowanych tymi nieprawidłowościami. Pacjenci, u których podejrzewano wystąpienie reakcji nadwrażliwości na 6-merkaptopurynę, nie powinni otrzymywać azatiopryny pro-lekowej, i na odwrót, chyba że nadwrażliwość na lek, który ją wywołuje została potwierdzona u pacjenta w testach alergologicznych oraz wynik testu był negatywny w przypadku innego preparatu. Ze względu na zawartość laktozy lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Po zastosowaniu leku Imuran mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

Należy przerwać przyjmowanie leku Imuran i natychmiast zwrócić się do lekarza jeśli
u pacjenta wystąpi którykolwiek z poniższych ciężkich działań niepożądanych, ponieważ
konieczna może być natychmiastowa pomoc medyczna:

- reakcje nadwrażliwości (jest to niezbyt częste działanie niepożądane które może dotyczyć do
  1 na 100 pacjentów) z objawami, takimi jak:
 - ogólne zmęczenie, zawroty głowy, nudności, wymioty, biegunka lub ból brzucha
 - obrzęk powiek, twarzy lub warg
 - zaczerwienienie skóry, guzki skórne lub wysypka skórna (w tym powstawanie
    pęcherzy, świąd lub złuszczanie się skóry)
 - ból mięśni lub stawów
 - nagły świszczący oddech, kaszel lub trudności z oddychaniem.
  W niewielu przypadkach rekacje te mogą zagrażać życiu (jest to bardzo rzadkie działanie
  niepożądane, które może dotyczyć do 1 na 10 000 pacjentów) .
- wysypka skórna lub zaczerwienienie skóry, które mogą się rozwinąć w zagrażające życiu
  rekacje skórne, w tym rozległą wysypkę z pęcherzami i złuszczaniem naskórka, występujące
  szczególnie w okolicy ust, nosa, oczu i narządów płciowych (zespół Stevensa-Johnsona),
  rozległe złuszczanie naskórka (martwica toksyczno-rozpływna naskórka) (mogą to być bardzo
  rzadkie działania niepożądane, które mogą dotyczyć do 1 na 10 000 pacjentów)
- przemijające zapalenie płuc (powodujące zadyszkę, kaszel i gorączkę) (może to być bardzo
  rzadkie działanie niepożądane, które może dotyczyć do 1 na 10 000 pacjentów)
- problemy z krwią lub szpikiem kostnym; objawy obejmują: osłabienie, zmęczenie, bladość,
  łatwiejsze powstawanie siniaków, nietypowe krwawienia lub zakażenia (mogą to być bardzo
  częste działania niepożądane, które mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów)
- stosowanie leku Imuran w połączeniu z innym lekiem immunosupresyjnym może powodować
  zakażenie wirusem, który uszkadza mózg. Może to powodować bóle głowy, zmiany
  w zachowaniu, zaburzenia mowy, pogorszenie zdolności, takich jak pamięć, uwaga
  i podejmowanei decyzji (zaburzenie funcji poznawczych) i może prowadzić do zgonu (stan
  znany jako postępująca leukoencefalopatia wieloogniskowa związana wirusem JC) (może to
  być bardzo rzadkie działanie niepożądane, które może dotyczyć do 1 na 10 000 pacjentów).

Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym lub lekarzem specjalistą, ponieważ
pacjent może wymagać natychmiastowej pomocy medycznej, jeśli wystąpi którekolwiek
z następujących ciężkich działań niepożądanych:

- wysoka temperatura (gorączka) lub inne objawy zakażenia, takie jak: ból gardła, ból w jamie
  ustnej, dolegliwości ze strony dróg moczowych lub zakażenie wewnątrz klatki piersiowej
  powodujące zadyszkę i kaszel (mogą to być bardzo częste działania niepożądane, które mogą
  dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów)
- problemy z wątrobą, co może spowodować żółte zabarwienie skóry lub białek oczu
  (żółtaczka) (mogą to być niezbyt częste działania niepożądane, które mogą dotyczyć do
  1 na 100 pacjentów)
- różne rodzaje nowotworów, w tym nowotwory krwi, układu chłonnego i skóry (patrz punkt
  2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”) (mogą to być rzadkie działania niepożądane, które mogą
  dotyczyć do 1 na 1 000 pacjentów)
- wysypka (wypukłe, czerwone, różowe lub fioletowe grudki bolesne podczas dotyku),
  szczególnie na ramionach, rękach, palcach, twarzy i szyi, z występującą jednocześnie
  gorączką (zespół Sweeta, znany także jako ostra gorączkowa dermatoza neutrofilowa).
  Częstość występowania tych działań niepożądanych jest nieznana (nie może być określona na
  podstawie dostępnych danych).
- określony rodzaj chłoniaków (hepatospleniczny chłoniak T-komórkowy). Może wystąpić
  krwawienie z nosa, zmęczenie, nadmierna potliwość w nocy, utrata wagi i niewyjaśniona
  gorączka (wysoka temperatura) (częstość występowania tych działań niepożądanych nie jest
  znana – nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Jeśli wystąpi którekolwiek z powyższych działań niepożądanych, należy natychmiast przerwać
przyjmowanie leku Imuran i zwrócić się do lekarza.

Inne działania niepożądane:

Bardzo częste (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- mała liczba białych krwinek widoczna w badaniach krwi, która może powodować zakażenie

Częste (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- nudności

Niezbyt częste (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 100 pacjentów):
- anemia (mała liczba czerwonych krwinek)
- cholestaza ciążowa, która może wywoływać silny świąd, zwłaszcza na dłoniach i stopach.
- zapalenie trzustki, które może powodować silny ból w nadbrzuszu

Rzadkie (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 1 000 pacjentów):
- wypadanie włosów podczas stosowania leku Imuran. Zwykle włosy odrastają, nawet
  w przypadku kontynuowania przyjmowania leku Imuran. Jeśli pacjent ma wątpliwości,
  powinien skonsultować się z lekarzem

Bardzo rzadkie (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów):
- zaburzenia jelit prowadzące do biegunki, bólu brzucha, zaparć, nudności i wymiotów
  (perforacja jelita)

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- fotowrażliwość (nadwrażliwość na światło lub światło słoneczne)
- pelagra [brak witaminy B3 (niacyny)] związana z wysypką barwnikową, biegunką lub utratą
  pamięci
- ciężkie uszkodzenie wątroby, mogące zagrażać życiu, zwłaszcza u pacjentów poddawanych
  długotrwale leczeniu (np. uraz wątroby, niemarskie nadciśnienie wrotne, choroba naczyń
  wrotnych i zatokowych). Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z następujących objawów,
  należy o tym powiedzieć lekarzowi: zażółcenie skóry i białkówek oczu (żółtaczka), łatwe
  powstawanie siniaków, dyskomfort w jamie brzusznej, utrata apetytu, zmęczenie, nudności
  lub wymioty.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49-21-301, fax: +48 22 49-21-
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Przyjmowanie azatiopryny z pokarmem może nieznacznie zmniejszyć ekspozycję ogólnoustrojową, ale jest mało prawdopodobne, aby miało to znaczenie kliniczne. Dlatego, azatioprynę można przyjmować z posiłkiem lub na pusty żołądek, ale pacjenci powinni stosować jedną metodę przyjmowania leku. Dawki nie należy przyjmować z mlekiem lub produktami mlecznymi, ponieważ zawierają one oksydazę ksantynową, enzym metabolizujący 6-merkaptopurynę, co może prowadzić do zmniejszenia stężenia 6-merkaptopuryny w osoczu. Immunosupresyjne działanie azatiopryny może wywołać nietypową, szkodliwą dla zdrowia pacjenta reakcję organizmu na szczepionkę zawierającą żywe drobnoustroje, dlatego nie należy stosować „żywych” szczepionek przez co najmniej 3 mies. po zakończeniu leczenia azatiopryną. Możliwe jest osłabienie odpowiedzi na szczepionki inaktywowane i taką reakcję na szczepionkę przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B obserwowano u pacjentów leczonych azatiopryną w skojarzeniu z kortykosteroidami. Azatiopryna w standardowych dawkach leczniczych nie ma niekorzystnego wpływu na odpowiedź organizmu na poliwalentną szczepionkę przeciw zakażeniom wywołanym przezdwoinki zapalenia płuc (oceny dokonano na podstawie średniego miana swoistych przeciwciał przeciw otoczce). ybawiryna hamuje działanie enzymu dehydrogenazy monofosforanu inozyny (IMPDH), prowadząc do mniejszego wytwarzania aktywnych nukleotydow 6-tioguaniny. Zgłaszano występowanie ciężkiej mielosupresji po jednoczesnym podawaniu azatiopryny i rybawiryny, z tego powodu nie jest zalecane jednoczesne podawanie. Należy unikać, jeśli to możliwe, jednoczesnego stosowania cytostatyków lub leków o działaniu mielosupresyjnym, takich jak penicylamina. Istnieją sprzeczne doniesienia kliniczne dotyczące wystąpienia poważnych zaburzeń hematologicznych w wyniku interakcji azatiopryny z trimetoprimem/sulfametoksazolem. Donoszono o możliwości wystąpienia zaburzeń hematologicznych na skutek jednoczesnego stosowania azatiopryny i inhibitorów ACE. Aazatiopryna może nasilać mielosupresyjne działanie cymetydyny i indometacyny. Allopurynol, oksypurynol, tiopurynol i inne inhibitory oksydazy ksantynowej hamują aktywność tego enzymu, co ogranicza przekształcanie biologicznie czynnego kwasu 6-tioinozynowego w nieczynny kwas 6-tiomoczowy - dawkę azatiopryny lub 6-merkaptopuryny należy zmniejszyć do 25% zwykłej dawki. Uważa się, że inne inhibitory oksydazy ksantynowej, takie jak febuksostat, mogą wydłużać działanie azatiopryny, co prawdopodobnie prowadzi do nasilenia supresji szpiku kostnego; jednoczesne podawanie nie jest zalecane ze względu na niewystarczające dane do określenia odpowiedniego zmniejszenia dawki azatiopryny. Badania in vitro i in vivo wykazały, że pochodne aminosalicylanów np. olsalazyna, mesalazyna lub sulfasalazyna hamują aktywność metylotransferazy tiopuryny (TPMT) i dlatego leki te należy ostrożnie stosować u pacjentów leczonych jednocześnie azatiopryną; może być konieczne rozważenie zastosowania mniejszych dawek azatiopryny. Metotreksat (20 mg/m² pc. doustnie) zwiększał AUC 6-merkaptopuryny o około 31%, a metotreksat (2 lub 5 mg/m² dożylnie) zwiększał AUC 6-merkaptopuryny odpowiednio o 69 i 93%. U pacjentów otrzymujących azatioprynę i infliksymab wystąpiło przemijające zwiększenie stężenia 6-TGN (nukleotydu 6-tioguaniny, czynnego metabolitu azatiopryny) oraz zmniejszenie średniej liczby leukocytów w pierwszych tygodniach po infuzji infliksymabu; zmiany te ustępowały po upływie 3 miesięcy. Azatiopryna osłabia działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających. Potwierdzono, że azatiopryna znosi blokadę nerwowo-mięśniową i nasila blokadę nerwowo-mięśniową wywołaną przez środki niedepolaryzujące. Azatiopryna może hamować przeciwzakrzepowe działanie warfaryny i acenokumarolu, konieczne może być zastosowanie większych dawek leku przeciwzakrzepowego; zaleca się ścisłą kontrolę parametrów krzepnięcia.

Aspen Polska Sp. z o.o.