Injectio Glucosi 5% Baxter 50 mg/ml roztwór do infuzji

100 ml roztworu zawiera 5 g glukozy.

Izotoniczny roztwór glukozy. Glukoza stanowi źródło energii w metabolizmie komórkowym. Roztwór glukozy ma wartość kaloryczną 200 kcal/l i daje możliwość uzupełnienia płynów w organizmie bez jednoczesnej podaży elektrolitów. Osmolarność ok. 278 mOsmol/l.

Leczenie niedoborów węglowodanów i płynów. Preparat można również stosować jako rozpuszczalnik i środek do rozcieńczania zgodnych leków do podawania pozajelitowego.

Nadwrażliwość na substancje czynną. Alergia na kukurydzę. Niewyrównana cukrzyca oraz inne stwierdzone zaburzenia tolerancji glukozy (takich jak stres metaboliczny). Śpiączka hiperosmotyczna. Hiperglikemia. Hiperlaktatemia.

Roztwór glukozy może być stosowany w trakcie ciąży. Dożylna infuzja roztworu glukozy w trakcie porodu może prowadzić do wytwarzania insuliny przez płód oraz związanego z tym ryzyka hiperglikemii i kwasicy metabolicznej u płodu, a także ryzyka wystąpienia hipoglikemii „z odbicia” u noworodka. Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania leku kobietom ciężarnym w trakcie porodu, zwłaszcza w skojarzeniu z oksytocyną, ze względu na ryzyko hiponatremii. Brak odpowiednich danych dotyczących wpływu glukozy podczas laktacji. Nie oczekuje się jednak wpływu na kobiety karmiące piersią - roztwór glukozy może być stosowany. W przypadku dodawania leku do roztworu, należy oddzielnie rozważyć jego rodzaj i stosowanie w trakcie ciąży i laktacji.

Dożylnie (do żyły obwodowej lub centralnej). Stężenie i dawkowanie roztworu glukozy zależy od wielu czynników, takich jak wiek, masa ciała i stan kliniczny pacjenta. Może być konieczna dokładna kontrola stężenia glukozy w surowicy krwi. Ze względu na ryzyko hiponatremii, przed podaniem i w trakcie podawania leku konieczne jest kontrolowanie bilansu płynów, stężenia glukozy w surowicy oraz stężenia sodu i innych elektrolitów w surowicy, zwłaszcza u pacjentów, u których stwierdza się nieosmotyczną stymulację wydzielania wazopresyny (zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego) oraz u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki należące do grupy agonistów wazopresyny. Kontrola stężenia sodu w surowicy jest szczególnie ważna podczas podawania płynów hipotonicznych w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego. Roztwór glukozy może stać się po podaniu skrajnie hipotoniczny ze względu na metabolizm glukozy w organizmie. Zalecane dawkowanie w leczeniu niedoborów węglowodanów i płynów: dorośli - 500 ml - 3 l/24 h; niemowlęta i dzieci - 0-10 kg mc.: 100 ml/kg mc./24 h, 10-20 kg mc.: 1000 ml + 50 ml/każdy kg mc. powyżej 10 kg/24 h, >20 kg mc.: 1500 ml + 20 ml/każdy kg mc. powyżej 20 kg/24 h. Maksymalna szybkość infuzji dla dorosłych: 5 mg/kg mc./min., dla dzieci i niemowląt 10-18 mg/kg mc./min. Zalecane dawkowanie do rozpuszczania lub rozcieńczania leków: 50-250 ml roztworu glukozy/dawkę podawanego leku.

Szczególna obserwacja kliniczna jest wymagana na początku każdej infuzji dożylnej. Zazwyczaj roztwory glukozy do infuzji są roztworami izotonicznymi, jednak w organizmie mogą stać się skrajnie hipotoniczne w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego ze względu na szybki metabolizm glukozy. W zależności od ciśnienia osmotycznego,objętości, szybkości infuzji oraz stanu klinicznego pacjenta i zdolności do metabolizowania glukozy, podawanie dożylne glukozy może powodować: hiperosmolalność, diurezę osmotyczną i odwodnienie, hipoosmolalność, zaburzenia elektrolitowe (hiponatremia hipo lub hiperosmotyczna, hipokaliemia, hipofosfatemia, hipomagnezemia), przewodnienie/ hiperwolemia (w tym przekrwienie i obrzęk płuc). Działania nie są jedynie wynikiem podania płynu niezawierającego elektrolitów, ale także podania glukozy. Pacjenci, u których stwierdza się nieosmotyczną stymulację wydzielania wazopresyny (np. z ostrymi chorobami, dolegliwościami bólowymi, stresem pooperacyjnym, zakażeniami, oparzeniami i chorobami OUN), pacjenci z chorobami serca, wątroby i nerek oraz pacjenci przyjmujący leki należące do grupy agonistów wazopresyny są szczególnie narażeni na wystąpienie ostrej hiponatremii po podaniu płynów hipotonicznych w infuzji dożylnej. Ostra hiponatremia może prowadzić do rozwoju ostrej encefalopatii hiponatremicznej (obrzęku mózgu), charakteryzującej się występowaniem bólu głowy, nudności, drgawek, ospałości i wymiotów. Pacjenci z obrzękiem mózgu są szczególnie narażeni na wystąpienie ciężkiego, nieodwracalnego i zagrażającego życiu uszkodzenia mózgu. Dzieci, kobiety w wieku rozrodczym oraz pacjenci ze zmniejszoną podatnością mózgowia (np. z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, krwawieniem wewnątrzczaszkowym i po stłuczeniu mózgu) są szczególnie narażeni na wystąpienie ciężkiego i zagrażającego życiu obrzęku mózgu w wyniku ostrej hiponatremii. Należy przeprowadzać regularną ocenę kliniczną i okresowo kontrolować stężenia elektrolitów oraz równowagi kwasowo-zasadowej w trakcie długotrwałego leczenia pozajelitowego, również gdy stan pacjenta lub szybkość podawania wymaga takiej oceny. Zaleca się szczególną ostrożność u pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka z powodu zaburzeń wodno-elektrolitowych, które mogą być nasilone przez zwiększone obciążenie wodą niezwiązaną, hiperglikemię lub ewentualne wymagane podanie insuliny. Szybkie podawanie roztworów glukozy może powodować znaczną hiperglikemię i zespół hiperosmolarny. W celu zmniejszenia ryzyka należy dostosować szybkość infuzji i (lub) podać insulinę. W razie konieczności należy uzupełniać potas drogą pozajelitową. Należy zachować ostrożność przy dożylnym podawaniu glukozy u noworodków, pacjentów z zaburzeniami tolerancji glukozy (w niewydolności nerek, cukrzycy lub w posocznicy, urazie czy wstrząsie); z ciężkim niedożywieniem (ryzyko wytrącania w zespole ponownego odżywienia - przemieszczenie potasu, fosforu i magnezu do przestrzeni wewnątrzkomórkowej, gdy pacjent staje się anaboliczny); z niedoborem tiaminy (np. u pacjentów z przewlekłym alkoholizmem - ryzyko ciężkiej kwasicy mleczanowej z powodu upośledzenia metabolizmu oksydacyjnego pirogronianu); z udarem niedokrwiennym lub z ciężkim uszkodzeniem mózgu w wyniku urazu (unikać infuzji w pierwszych 24 godzinach po urazach głowy)- w tej grupie pacjentów kontrolować stężenia glukozy, ponieważ wczesna hiperglikemia była związana z niekorzystnymi wynikami u pacjentów z ciężkim uszkodzeniem mózgu w wyniku urazu. Przedłużone podawanie dożylne glukozy i związana z tym hiperglikemia mogą powodować zmniejszenie szybkości wydzielania insuliny stymulowanego glukozą. Przy stosowaniu roztworów glukozy odnotowano reakcje nadwrażliwości/ reakcje na infuzję obejmujące reakcje anafilaktyczne/ anafilaktoidalne. Infuzję należy natychmiast przerwać, jeżeli wystąpią jakiekolwiek objawy przedmiotowe lub podmiotowe podejrzewanej reakcji nadwrażliwości i zastosować odpowiednie leczenie. U dzieci i młodzieży szybkość oraz objętość wlewu zależą od wieku, masy ciała, stanu klinicznego i metabolicznego pacjenta oraz od współistniejącego leczenia i powinny być określone przez lekarza doświadczonego w leczeniu dzieci i młodzieży płynami dożylnymi. Należy zwrócić szczególną uwagę na sposób podawania, w celu uniknięcia wlewu nadmiernej ilości płynów dożylnych u noworodka, co potencjalnie może być śmiertelne. Noworodki, szczególnie urodzone przed terminem oraz z małą urodzeniową masą ciała są bardziej narażone na wystąpienie hipo-lub hiperglikemii i dlatego należy je szczególnie monitorować w trakcie leczenia celem zapewnienia odpowiedniej kontroli glikemii oraz uniknięcia możliwych długotrwałych działań niepożądanych. Dzieci (w tym noworodki i starsze dzieci) są w grupie zwiększonego ryzyka rozwoju hipoosmotycznej hiponatremii, jak również encefalopatii hiponatremicznej. Należy dokładnie monitorować stężenie elektrolitów w surowicy. Przy dokonywaniu wyboru roztworu do infuzji i objętości/ szybkości infuzji u pacjentów w podeszłym wieku, należy wziąć pod uwagę obecność choroby serca, nerek, wątroby oraz innych chorób i równocześnie stosowanych leków. Ze względu na możliwość wystąpienia hemolizy oraz pseudoaglutynacji, roztworu glukozy (wodnego, tj. roztworu glukozy bez elektrolitów) nie należy podawać równocześnie, przed ani po przetoczeniu krwi przy użyciu tego samego zestawu do infuzji. Ze względu na ryzyko zatoru powietrznego nie należy podłączać plastikowych pojemników seryjnie, wywierać dodatkowego ciśnienia na dożylne roztwory zawarte w elastycznych pojemnikach z tworzywa sztucznego w celu zwiększenia szybkości przepływu (jeśli przed podaniem z pojemnika nie usunięto całkowicie resztek powietrza), stosować zestawów do podawania dożylnego z zaworem odpowietrzenia w pozycji otwartej.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane mogą obejmować:
- zmiany w ilości substancji chemicznych w krwi (zaburzenia gospodarki elektrolitowej)
- większe niż prawidłowe stężenie cukru we krwi (hiperglikemia)
- utrata wody z organizmu (odwodnienie)
- nadmierne oddawanie moczu (poliuria)
- reakcje nadwrażliwości, obejmujące ciężkie reakcje alergiczne zwane anafilaksją (potencjalne objawy u pacjentów z alergią na kukurydzę)
- gorączkę
- dreszcze
- reakcje związane z techniką podawania leku:
- gorączka (odpowiedź gorączkowa)
- zakażenie w miejscu podania
- miejscowy ból lub reakcja (zaczerwienienie lub obrzęk w miejscu podania)
- podrażnienie lub zapalenie żyły, do której podawany jest roztwór (zapalenie żyły). Może to wywołać zaczerwienienie, ból lub pieczenie i swędzenie wzdłuż żyły, do której podawany jest roztwór.
- tworzenie się zakrzepów w żyłach (zakrzepica żył) w miejscu infuzji, powodujące ból, puchnięcie lub zaczerwienienie w okolicy zakrzepu.
- wyciek roztworu do przestrzeni okołonaczyniowej (wynaczynienie). Może to uszkodzić tkanki i prowadzić do tworzenia się blizn.

Jeżeli do podawanego dożylnie roztworu zostanie dodany inny lek, może on również powodować działania niepożądane. Będą one zależały od rodzaju leku, który został dodany. Należy przeczytać Ulotkę dołączoną do opakowania dodawanego leku, w celu zapoznania się z możliwymi działaniami niepożądanymi, jakie może on powodować.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.

Podczas stosowania roztworu glukozy u pacjentów leczonych innymi substancjami, które mogą wpływać na kontrolę glikemii oraz równowagę płynów i(lub) elektrolitów, należy wziąć pod uwagę zarówno wpływ roztworu glukozy na glikemię, jak i na równowagę wodno-elektrolitową. Jednoczesne podawanie katecholamin i steroidów zmniejsza przyswajanie glukozy. Leki nasilające działanie wazopresyjne: pobudzające uwolnienie wazopresyny (np. chloropropamid, klofibrat, karbamazepina, winkrystyna, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, 3,4-metylenodioksy-N-metamfetamina, ifosfamid, leki przeciwpsychotyczne, narkotyki), nasilające działanie wazopresyny (chloropropamid, NLPZ, cyklofosfamid), analogi wazopresyny (np. desmopresyna, oksytocyna, wazopresyna, terlipresyna) oraz leki moczopędne i przeciwpadaczkowe (tj. okskarbazepina) mogą zwiększać ryzyko hiponatremii.

Baxter Polska Sp. z o.o.
ul. Kruczkowskiego 8
00-380 Warszawa
22-488-37-77
www.baxter.com.pl