Intratect 50 mg/ml roztwór do infuzji

Roztwór 50 mg/ml::1 ml roztworu zawiera 50 mg normalnej immunoglobuliny ludzkiej, w tym nie mniej niż 96% IgG (57% IgG1, 37% IgG2, 3% IgG3, 3% IgG4); maksymalna zawartość IgA wynosi 900 µg/ml. Wartość pH roztworu wynosi 5,0 – 5,6; jego osmolalność wynosi 25-350 mOsmol/kg. Roztwór 100 mg/ml: 1 ml roztworu zawiera 100 mg normalnej immunoglobuliny ludzkiej, w tym nie mniej niż 96% IgG (57% IgG1,37% IgG2, 3% IgG3, 3% IgG4); maksymalna zawartość IgA wynosi 1,8 mg/ml. Wartość pH roztworu wynosi 5,0 – 5,6; jego osmolalność wynosi 280-380 mOsmol/kg.

Immunoglobulin normal human

Immunoglobulina ludzka normalna zawierająca głównie immunoglobulinę G o szerokim spektrum przeciwciał. Zawiera przeciwciała IgG obecne w normalnej ludzkiej populacji, rozkład podklas IgG jest zbliżony do rozkładu w normalnym osoczu. Preparat jest aktywny w krążeniu biorcy natychmiast po podaniu dożylnym i względnie szybko zostaje rozdzielony pomiędzy osocze i płyn zewnątrznaczyniowy. Po 3-5 dniach zostaje osiągnięta równowaga pomiędzy przestrzenią wewnątrz- i zewnątrznaczyniową. T_0,5 preparatu 50 mg/ml wynosi ok. 27 dni, preparatu 100mg/ml 34 dni; może się on znacznie różnić u poszczególnych pacjentów zależnie od stanu klinicznego. IgG oraz kompleksy IgG ulegają rozpadowi w komórkach układu siateczkowo-nabłonkowego.

Leczenie substytucyjne u dorosłych oraz dzieci i młodzieży (0-18 lat): w zespołach pierwotnych niedoborów odporności (PID) z upośledzonym wytwarzaniem przeciwciał; we wtórnych niedoborach odporności (SID) u pacjentów z ciężkimi lub nawracającymi zakażeniami, nieskutecznym leczeniem przeciwdrobnoustrojowym oraz udowodnionym niepowodzeniem przeciwciał swoistych (PSAF – niepowodzenie w osiągnięciu co najmniej 2-krotnego wzrostu miana przeciwciał IgG przeciwko antygenowym szczepionkom polisacharydowym przeciwko pneumokokom i szczepionkom polipeptydowym) lub poziomem IgG w surowicy <4 g/l. Leczenie immunomodulujące u dorosłych oraz u dzieci i młodzieży (0-18 lat): w pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP) u pacjentów z dużym ryzykiem krwawienia lub przed zabiegiem chirurgicznym w celu podwyższenia liczby płytek krwi; w zespole Guillaina-Barre; w chorobie Kawasaki (w połączeniu z kwasem acetylosalicylowym); w przewlekłej zapalnej poliradikuloneuropatii demielinizacyjnej (CIDP); w wieloogniskowej neuropatii ruchowej (MMN).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci z selektywnym niedoborem IgA, u których wytworzyły się przeciwciała przeciwko IgA, ponieważ podanie preparatu zawierającego IgA może spowodować anafilaksję.

Bezpieczeństwo stosowania preparatu u kobiet w ciąży nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach klinicznych. Preparat powinien być podawany kobietom w ciąży i podczas laktacji z zachowaniem ostrożności. Preparaty IVIg przenikają przez łożysko, co nasila się podczas III trymestru. Kliniczne doświadczenia dotyczące stosowania immunoglobulin wskazują, że nie mają one szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój płodu czy noworodka. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka matki. Nie przewiduje się żadnego niekorzystnego wpływu na noworodki/dzieci karmione piersią. Płodność. Kliniczne doświadczenie dotyczące stosowania immunoglobulin sugeruje, że nie należy oczekiwać ich szkodliwego wpływu na płodność.

Dożylnie. Dorośli, młodzież i dzieci. Leczenie musi być rozpoczęte i monitorowane przez lekarza specjalistę doświadczonego w leczeniu zaburzeń układu odpornościowego. W leczeniu dawkowanie należy ustalić indywidualne dla każdego pacjenta w zależności od odpowiedzi klinicznej. Dawka oparta na masie ciała może wymagać dostosowania u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Leczenie substytucyjne w pierwotnych zespołach niedoboru odporności. Dawkowanie należy ustalić tak, żeby osiągnąć poziom IgG co najmniej 6 g/l lub w granicach normy dla wieku danej populacji (należy oznaczać poziom IgG przed kolejną infuzją). Od rozpoczęcia leczenia do wyrównania stężenia potrzeba 3 do 6 mies. Zaleca się zastosowanie dawki początkowej 0,4-0,8 g/kg mc. podanej jednorazowo, a następnie podawanie co najmniej 0,2 g/kg mc. co 3-4 tyg. Dawka wymagana do osiągnięcia stężenia 6 g/l we krwi krążącej wynosi 0,2-0,8 g/kg mc./mies. Po osiągnięciu stabilnego stanu, przerwy między infuzjami wynoszą 3-4 tyg. Należy oznaczać i oceniać poziom immunoglobuliny w odniesieniu do częstości występowania zakażeń. W celu zmniejszenia częstości występowania zakażeń może być konieczne zwiększenie dawki w celu uzyskania większego stężenia. Leczenie substytucyjne we wtórnych niedoborach odporności: 0,2-0,4 g/kg mc. co 3-4 tyg. Należy kontrolować najniższe stężenie IgG w osoczu i oceniać łącznie z częstością zakażeń. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna. Istnieją dwa alternatywne schematy leczenia: 1. dawka 0,8-1,0 g/kg mc. w pierwszym dniu; dawka może być powtórzona raz w ciągu 3 dni; 2. 0,4 g/kg mc. na dobę przez 2-5 dni. Leczenie można powtórzyć, jeśli nastąpi nawrót choroby. Zespół Guillain-Barre: 0,4 g/kg mc./dobę przez 5 dni (możliwe powtórzenie dawkowania w przypadku nawrotu). Choroba Kawasaki: 2,0 g/kg mc. w jednorazowej dawce. Pacjenci powinni otrzymywać równocześnie kwas acetylosalicylowy. Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielona na 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg podzielona na 1-2 kolejne dni co 3 tyg. Skuteczność leczenia trzeba oceniać po każdym cyklu, jeśli obserwuje się brak skuteczności po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli terapia jest skuteczna należy podjąć decyzję o długoterminowym leczeniu biorąc pod uwagę reakcje pacjenta i odpowiedź na leczenie podtrzymujące. Dawkowanie i przerwy w leczeniu należy dostosować w zależności od indywidualnego przebiegu choroby. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielona na 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg mc. co 2-4 tyg. lub 2 g/kg mc. co 4-8 tyg w dawkach podzielonych przez 2-5 dni. Skuteczność leczenia trzeba oceniać po każdym cyklu, jeśli obserwuje się brak skuteczności po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli terapia jest skuteczna należy podjąć decyzję o długoterminowym leczeniu biorąc pod uwagę reakcje pacjenta i odpowiedź na leczenie podtrzymujące. Dawkowanie i przerwy w leczeniu należy dostosować w zależności od indywidualnego przebiegu choroby. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0-18 lat) nie różni się od stosowanego u dorosłych. Sposób podania. Immunoglobulinę ludzką normalną należy podawać dożylnie z początkową szybkością infuzji nie większą niż 0,3 ml /kg mc./h przez 30 min. W przypadku wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. Jeśli preparat jest dobrze tolerowany, prędkość infuzji można stopniowo zwiększyć do maksymalnie 1,9 ml/kg mc./h. W terapii zastępczej u pacjentów, którzy dobrze tolerowali prędkość infuzji 1,9 ml/kg mc./h, można stopniowo zwiększać prędkość do 6 ml/kg mc./h i jeśli nadal jest dobrze tolerowana, można ja stopniowo zwiększać maksymalnie do 8 ml/kg mc./h.

Należy bezwzględnie przestrzegać zaleceń sposobu podawania leku i ściśle utrzymywać zalecaną szybkość infuzji. Pacjentów należy obserwować pod kątem objawów działań niepożądanych podczas trwania infuzji oraz przez co najmniej 20 min po podaniu leku, a osoby, którym ludzką immunoglobulinę podaje się po raz pierwszy, którym zmieniono podawany wcześniej preparat ludzkiej immunoglobuliny na inny lub, którym immunoglobulina podawana jest po długiej przerwie należy obserwować podczas infuzji i przez 1 h po jej zakończeniu w kontrolowanej placówce opieki zdrowotnej w celu zapewnienia możliwości natychmiastowego zastosowania leczenia ratunkowego w przypadku wystąpienia problemów. U wszystkich pacjentów podawanie IVIg wymaga: odpowiedniego nawodnienia organizmu przed rozpoczęciem infuzji, monitorowania wydalania moczu, monitorowania stężenia kreatyniny w surowicy, unikania równoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. W przypadku wystąpienia reakcji niepożądanych, należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. Anafilaksja może rozwinąć się u pacjentów: z niewykrywalnym IgA, u których występują przeciwciała przeciwko IgA; którzy dobrze tolerowali wcześniejsze leczenie normalną immunoglobuliną ludzką. W razie wystąpienia wstrząsu należy zastosować odpowiednie postępowanie lecznicze. Szczególną ostrożność zachować u pacjentów z czynnikami ryzyka zdarzeń zatorowo-zakrzepowych (takimi jak: otyłość, podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca, choroby naczyniowe lub zaburzenia zakrzepowo-zatorowe w wywiadzie, nabyte lub dziedziczne zaburzenia krzepnięcia, choroby zwiększające lepkość krwi, ciężka hipowolemia, długotrwałe unieruchomienie); u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub czynnikami ryzyka wystąpienia ostrej niewydolności nerek (takimi jak: cukrzyca, hipowolemia, otyłość, równoczesne przyjmowanie leków nefrotoksycznych, podeszły wiek). U osób z występującymi czynnikami ryzyka ostrej niewydolności nerek lub zakrzepowo-zatorowych działań niepożądanych należy maksymalnie zmniejszyć szybkość podawania i dawkę leku. Przed infuzją IVIg oraz następnie w odpowiednich odstępach czasu należy oceniać parametry nerek, zwłaszcza u pacjentów, u których istnieje potencjalne zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek. Doniesienia dotyczące dysfunkcji i ostrej niewydolności nerek były związane z zastosowaniem wielu zatwierdzonych preparatów IVIg, to jednak preparaty zawierające sacharozę jako stabilizator miały nieproporcjonalnie duży udział w ogólnej liczbie przypadków; w przypadku pacjentów z grup ryzyka można rozważać zastosowanie produktów IVIg nie zawierających sacharozy (Intratect nie zawiera sacharozy, maltozy ani glukozy). W przypadku wystąpienia zaburzenia czynności nerek należy rozważyć przerwanie dożylnego podawania leku. W związku z terapią IVIg zgłaszano zespół aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (AMS); przerwanie terapii IVIg powodowało remisję AMS w ciągu kilku dni bez następstw. AMS zazwyczaj rozpoczyna się w przeciągu od kilku godzin do 2 dni od dożylnego podania Ig. Wyniki testów płynu mózgowo-rdzeniowego są często dodatnie z pleocytozą do kilku tysięcy komórek na mm³, przeważnie z serii granulocytów i zwiększonym stężeniem białka do kilkuset mg/dl. Częstsze występowanie AMS może być związane z leczeniem dużą dawką dożylnej Ig (2g/kg). Pacjentów leczonych preparatem należy monitorować w kierunku objawów hemolizy. Po leczeniu preparatami IVIg zgłaszano przejściowe zmniejszenie liczby neutrofili i (lub) epizody neutropenii, czasami poważne. Zazwyczaj występuje to w ciągu godzin lub dni po podaniu IVIg i ustępuje samoistnie w ciągu 7–14 dni. U pacjentów otrzymujących IVIg zgłaszano występowanie ostrego niekardiogennego obrzęku płuc [ostrego potransfuzyjnego uszkodzenia płuc (TRALI)]. Zespół ten charakteryzuje się ciężką hipoksją, dusznością, szybkim oddychaniem, sinicą, gorączką i niedociśnieniem tętniczym. Objawy TRALI zazwyczaj występują w czasie lub w ciągu 6 h od transfuzji, często w ciągu 1-2 h. Z tego powodu należy monitorować pacjentów w kierunku działań niepożądanych ze strony płuc i należy natychmiast przerwać infuzję w przypadku ich wystąpienia. TRALI jest stanem potencjalnie zagrażającym życiu wymagającym natychmiastowego leczenia w oddziale intensywnej opieki medycznej. Mimo stosowania metod inaktywacji czynników zakaźnych, nie można całkowicie wykluczyć przeniesienia z preparatem nieznanych wirusów i innych patogenów. Podejmowane środki zapobiegające zakażeniom uważane są za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak: HIV, HBV i HCV; mogą mieć ograniczoną skuteczność wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak wirus zapalenia wątroby typu A (HAV), parwowirus B19. Doświadczenia kliniczne wskazują, że za pośrednictwem preparatów zawierających immunoglobuliny nie dochodzi do przenoszenia wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19. Przypuszcza się również, że do bezpieczeństwa tych preparatów przyczynia się obecność przeciwciał w nich zawartych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podane poniżej częstości występowania były przeważnie obliczane na podstawie liczby leczonych
pacjentów, jeśli nie podano inaczej, np. według liczby infuzji.
_____________________________________________________________________________
W przypadku zauważenia któregokolwiek z poniższych objawów, należy niezwłocznie
poinformować o tym lekarza:
-   wysypki
-   swędzenia
-   świszczącego oddechu
-   trudności w oddychaniu
-   obrzęku powiek, twarzy, warg, gardła lub języka
-   bardzo niskiego ciśnienia krwi z takimi objawami jak zawroty głowy, splątanie, omdlenie,
    przyspieszone tętno
Może to być reakcja alergiczna lub ostra reakcja alergiczna (wstrząs anafilaktyczny) lub
nadwrażliwość.
_____________________________________________________________________________

Podczas badań klinicznych leku Intratect, (50 g/l) zgłaszano następujące działania niepożądane:
Często (mogą wystąpić nie częściej niż podczas 1 na 10 infuzji):
- ból głowy
- gorączka

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż podczas 1 na 100 infuzji):
- łagodne zwiększenie rozkładu krwinek czerwonych w naczyniach krwionośnych (hemoliza)
- zaburzenia smaku
- wysokie ciśnienie krwi
- zapalenie żył powierzchownych
- nudności
- wymioty
- ból brzucha
- wysypka z uwypuklającymi się plamami
- dreszcze
- uczucie gorąca
- podwyższona temperatura ciała
- dodatnie wyniki badania krwi na obecność przeciwciał przeciwko krwinkom czerwonym

Następujące działania niepożądane zgłaszano spontanicznie dla leku Intratect:
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- silny ból w klatce piersiowej lub ucisk na klatkę piersiową (dusznica bolesna)
- dreszcze lub drżenie
- wstrząs (anafilaktyczny), reakcja uczuleniowa
- trudności z oddychaniem (duszność)
- niskie ciśnienie krwi
- ból pleców
- zmniejszenie liczby białych krwinek (leukopenia)

Preparaty ludzkiej immunoglobuliny mogą ogólnie powodować następujące działania niepożądane
(o malejącej częstości występowania):
- dreszcze, ból głowy, zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, ból stawów,
  niskie ciśnienie tętnicze krwi i umiarkowany ból krzyża
- zmniejszenie liczby krwinek czerwonych spowodowane rozkładem tych komórek w naczyniach
  krwionośnych ((odwracalne) reakcje hemolityczne) i (rzadko) niedokrwistość hemolityczna
  wymagająca infuzji
- (rzadko) nagły spadek ciśnienia krwi i w sporadycznych przypadkach wstrząs anafilaktyczny
- (rzadko) przejściowe reakcje skórne (w tym tocznia rumieniowatego skórnego - częstość nieznana)
- (bardzo rzadko) reakcje zakrzepowo-zatorowe, takie jak zawał serca, udar, zakrzepy krwi w
  naczyniach krwionośnych w płucach (zatorowość płucna), zakrzepy krwi w żyle (zakrzepica żył
  głębokich)
- przypadki przejściowego ostrego zapalenia błon ochronnych pokrywających mózg i rdzeń kręgowy
  (odwracalne aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych)
- przypadki wyników badań krwi wskazujących na zaburzenia czynności nerek i (lub) nagłą
  niewydolność nerek
- przypadki ostrego potransfuzyjnego uszkodzenia płuc (ang. Transfusion Related Acute Lung Injury,
  TRALI), patrz również punkt „Ostrzeżenia i środki ostrożności”

W przypadku wystąpienia działań niepożądanych prędkość wlewu zostanie zmniejszona lub infuzja
zostanie zatrzymana.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Immunoglobuliny zawarte w preparacie mogą w okresie od 6 tyg. do 3 mies. osłabiać skuteczność szczepionek zawierających żywe, atenuowane wirusy odry, świnki, różyczki lub ospy wietrznej (należy zachować 3-miesięczną przerwę między podaniem preparatu a szczepieniem; w przypadku szczepienia przeciwko odrze osłabienie odpowiedzi immunologicznej może utrzymywać się do roku, dlatego zaleca się oznaczenia miana przeciwciał przeciwko wirusowi odry). Należy unikać jednoczesnego stosowania diuretyków pętlowych.

Nobipharm Sp. z o.o.
ul. Rydygiera 8
01-793 Warszawa
22-663-43-98
[email protected]
www.nobipharm.pol.pl