Ivabradine Accord 7,5 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 5 mg lub 7,5 mg iwabradyny; tabletki zawierają laktozę.

Lek o swoistym działaniu zmniejszającym częstość pracy serca. Iwabradyna działa wybiórczo i swoiście na prąd I_f rozrusznika serca, który kontroluje samoistną depolaryzację węzła zatokowego w okresie rozkurczu i reguluje częstość pracy serca. Iwabradyna działa wyłącznie na węzeł zatokowy i nie ma wpływu na czas przewodnictwa w przedsionkach, węźle przedsionkowo-komorowym lub komorach serca ani na kurczliwość mięśnia sercowego lub repolaryzację komory. Iwabradyna jest szybko i prawie całkowicie wchłaniana po podaniu doustnym, osiągając C_max ok. 1 h od przyjęcia leku na czczo. Bezwzględna dostępność biologiczna leku wynosi około 40%, ze względu na efekt pierwszego przejścia w jelitach i wątrobie. Pokarm opóźnia wchłanianie leku o ok. 1 h oraz zwiększa ekspozycję o ok. 20-30%. Iwabradyna w ok. 70% wiąże się z białkami osocza. Jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie i w jelitach w procesie oksydacji, przy udziale CYP3A4. Głównym czynnym metabolitem jest pochodna N-demetylowa. Metabolizm tego czynnego metabolitu również zachodzi z udziałem CYP3A4. Lek jest wydalany z moczem i kałem w postaci metabolitów; ok. 4% dawki jest wydalane w moczu w postaci niezmienionej. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 2 h (70-75% AUC); efektywny T_0,5 wynosi 11 h.

Leczenie objawowe przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej - u dorosłych z chorobą niedokrwienną serca, z prawidłowym rytmem zatokowym oraz z częstością akcji serca ≥70 uderzeń/min: u dorosłych z nietolerancją lub z przeciwwskazaniem do stosowania β-adrenolityków; lub w skojarzeniu z β-adrenolitykami u pacjentów niewystarczająco kontrolowanych za pomocą optymalnej dawki β-adrenolityku. Leczenie przewlekłej niewydolności serca: II-IV stopnia wg NYHA, z zaburzeniami czynności skurczowej, u pacjentów z rytmem zatokowym, u których częstość akcji serca wynosi ≥75 uderzeń/min, w skojarzeniu z leczeniem standardowym, w tym z β- adrenolitykiem lub gdy leczenie β-adrenolitykiem jest przeciwwskazane albo nie jest tolerowane.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność wątroby. Częstość pracy serca w spoczynku przed leczeniem <70 uderzeń/min. Wstrząs kardiogenny. Świeży zawał mięśnia sercowego. Ciężkie niedociśnienie (<90/50 mmHg). Zespół chorego węzła zatokowego. Blok zatokowo-przedsionkowy. Niestabilna lub ostra niewydolność serca. Konieczność stosowania stymulatora serca (częstość akcji serca narzucona wyłącznie przez stymulator serca). Niestabilna dławica piersiowa. Blok przedsionkowo-komorowy IIIst.. Jednoczesne stosowanie z silnymi inhibitorami CYP3A4, takimi jak: azolowe leki przeciwgrzybicze (ketokonazol, itrakonazol), antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna, erytromycyna p.o., jozamycyna, telitromycyna), inhibitory proteazy HIV (nelfinawir, rytonawir), nefazodon. Jednoczesne stosowanie z werapamilem lub diltiazemem, które są umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 o właściwościach zmniejszania częstości akcji serca. Ciąża. Okres karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują odpowiednich metod zapobiegania ciąży.

Lek jest przeciwwskazany w ciąży i w okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować podczas leczenia odpowiednie metody zapobiegania ciąży. Badania na szczurach nie wykazały wpływu na płodność u samców i samic.

Doustnie. Leczenie objawowe przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej. Decyzję o rozpoczęciu leczenia lub dostosowaniu dawkowania należy podejmować po wykonaniu serii pomiarów częstości akcji serca, EKG lub 24-godzinnego monitorowania w warunkach ambulatoryjnych. Dawka początkowa wynosi 5 mg 2 razy na dobę. Po 3-4 tyg. leczenia, jeśli u pacjenta wciąż występują objawy, a dawka początkowa jest dobrze tolerowana i gdy częstość akcji serca w spoczynku pozostaje >60 uderzeń/min, dawka może być zwiększona. Dawka podtrzymująca nie powinna być większa niż 7,5 mg 2 razy na dobę. Jeśli objawy dławicy piersiowej nie ustąpią w ciągu 3 mies. od rozpoczęcia leczenia, terapię iwabradyną należy przerwać. Dodatkowo, należy rozważyć przerwanie leczenia, jeśli reakcja na leczenie jest ograniczona oraz kiedy nie ma klinicznie istotnego zmniejszenia częstości akcji serca w spoczynku w ciągu 3 mies. Jeżeli w czasie leczenia częstość akcji serca w spoczynku wynosi <50 uderzeń/min lub pacjent odczuwa objawy związane z bradykardią, dawkę należy stopniowo zmniejszyć do 2,5 mg 2 razy na dobę (najmniejsza zalecana dawka). Po zmniejszeniu dawki należy monitorować częstość akcji serca. Leczenie należy przerwać, jeżeli nadal częstość akcji serca utrzymuje się <50 uderzeń/min lub jeśli pomimo zmniejszenia dawki utrzymują się objawy bradykardii. Leczenie przewlekłej niewydolności serca. Leczenie można rozpoczynać tylko u pacjenta ze stabilną niewydolnością serca. Dawka początkowa wynosi 5 mg 2 razy na dobę. Po 2 tyg. leczenia dawka może być: zwiększona do 7,5 mg 2 razy na dobę, jeśli częstość akcji serca w spoczynku wynosi stale >60 uderzeń/min; zmniejszona do 2,5 mg 2 razy na dobę, jeśli częstość akcji serca w spoczynku wynosi stale <50 uderzeń/min lub występują objawy bradykardii; utrzymana na poziomie 5 mg 2 razy na dobę, jeśli częstość akcji serca wynosi 50-60 uderzeń/min. Jeśli podczas dalszego leczenia częstość akcji serca w spoczynku zmniejszy się trwale do <50 uderzeń/min lub u pacjenta utrzymują się objawy bradykardii, dawkę należy zmniejszyć (najmniejszą zalecaną dawką jest 2,5 mg 2 razy na dobę). Jeśli częstość akcji serca w spoczynku zwiększy się trwale >60 uderzeń/min, dawkę można zwiększyć (największą zalecaną dawką jest 7,5 mg 2 razy na dobę). Leczenie musi być przerwane, jeśli częstość akcji serca pozostaje <50 uderzeń/min lub utrzymują się objawy bradykardii. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w wieku ≥75 lat należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej, tj. 2,5 mg 2 razy na dobę; dawkę można zwiększać w razie konieczności. Nie jest wymagana zmiana dawkowania u pacjentów z CCr >15 ml/min; brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z CCr <15 ml/min - stosować ze szczególną ostrożnością. Nie jest wymagana zmiana dawkowania u pacjentów z lekkim zaburzeniem czynności wątroby; zachować ostrożność u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby; lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności iwabradyny w leczeniu przewlekłej niewydolności serca u dzieci w wieku<18 lat. Sposób podania. Lek należy przyjmować 2 razy na dobę (rano i wieczorem), podczas posiłków. Tabletkę 5 mg można podzielić na równe dawki.

Iwabradyna jest wskazana tylko w leczeniu objawowym przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej, ponieważ nie wpływa korzystnie na sercowo-naczyniowe punkty końcowe (np. zawał mięśnia sercowego lub zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych). Zarówno przed rozpoczęciem leczenia iwabradyną, jak również przed zmianą jej dawki, należy rozważyć wykonanie serii pomiarów częstości akcji serca, EKG lub 24-godzinnego monitorowania w warunkach ambulatoryjnych, w celu określenia spoczynkowej częstości akcji serca. Odnosi się to również do pacjentów z małą częstością akcji serca, szczególnie gdy częstość akcji serca zmniejsza się <50 uderzeń/min, lub po zmniejszeniu dawki. Iwabradyna nie jest skuteczna w leczeniu lub zapobieganiu zaburzeniom rytmu serca i prawdopodobnie traci ona skuteczność w razie wystąpienia tachyarytmii (np. częstoskurczu komorowego lub nadkomorowego) - nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z migotaniem przedsionków lub innymi zaburzeniami rytmu serca zakłócającymi czynność węzła zatokowego. U pacjentów leczonych iwabradyną zwiększa się ryzyko wystąpienia migotania przedsionków, szczególnie u pacjentów stosujących jednocześnie amiodaron lub silne leki przeciwarytmiczne klasy I. Zaleca się regularną kontrolę kliniczną pacjentów leczonych iwabradyną w celu obserwacji wystąpienia migotania przedsionków (utrwalonego lub napadowego), w tym jeżeli są wskazania kliniczne (np. zaostrzenie dławicy piersiowej, kołatanie serca, nieregularne tętno), wykonywanie badania EKG. Należy poinformować pacjentów o objawach przedmiotowych i podmiotowych migotania przedsionków oraz poradzić, aby skontaktowali się z lekarzem w przypadku ich wystąpienia. Jeśli podczas terapii wystąpi migotanie przedsionków, przed podjęciem decyzji o kontynuowaniu leczenia iwabradyną należy ponownie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka. Dokładnej kontroli powinni podlegać pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca z zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego (blok lewej odnogi pęczka Hisa, blok prawej odnogi pęczka Hisa) oraz z zaburzeniami synchronizacji komór. Iwabradyna nie jest zalecana u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym IIst.. Nie należy rozpoczynać leczenia iwabradyną u pacjentów z częstością pracy serca w spoczynku wynoszącą przed leczeniem <70 uderzeń/min. Jeżeli podczas leczenia częstość pracy serca w spoczynku zmniejszy się długotrwale <50 uderzeń/min lub pacjent odczuwa objawy związane z bradykardią, dawkę należy stopniowo zmniejszać. Jeżeli częstość pracy serca utrzymuje się nadal <50 uderzeń/min lub utrzymują się objawy bradykardii, należy przerwać stosowanie leku. Niewydolność serca musi być ustabilizowana przed rozpoczęciem leczenia iwabradyną. Iwabradynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością serca IVst. wg NYHA, ze względu na ograniczoną ilość danych dla tej populacji. Nie zaleca się stosowania iwabradyny bezpośrednio po wystąpieniu udaru mózgu (brak danych dotyczących podawania leku w takich sytuacjach). Iwabradyna może mieć wpływ na prąd I_h w siatkówce, który bardzo przypomina prąd I_f w sercu; w pewnych okolicznościach (np. przy nagłych zmianach natężenia światła), częściowe zahamowanie prądu I_h przez iwabradynę stanowi przyczynę zaburzeń widzenia, które mogą być odczuwane przez pacjentów. Należy rozważyć odstawienie leczenia w przypadku nieoczekiwanego pogorszenia wzroku; należy zachować ostrożność u pacjentów z barwnikowym zwyrodnieniem siatkówki. Ostrożnie stosować u pacjentów z lekkim lub umiarkowanym niedociśnieniem. Nie ma dowodów na to, że u pacjentów przyjmujących iwabradynę, u których przeprowadzono kardiowersję farmakologiczną istnieje ryzyko (narastającej) bradykardii po przywróceniu rytmu zatokowego; ze względu na brak odpowiedniej ilości danych, wykonanie kardiowersji elektrycznej w trybie planowym należy rozważyć po 24 h od przyjęcia ostatniej dawki iwabradyny. Zmniejszenie częstości akcji serca spowodowane przez iwabradynę może nasilić wydłużenie odstępu QT, co może powodować wystąpienie ciężkich arytmii, zwłaszcza torsade de pointes. Należy unikać stosowania iwabradyny u pacjentów z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT lub przyjmujących leki wydłużające odstęp QT; jeżeli takie skojarzenie jest konieczne, należy ściśle monitorować czynność serca. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym leczonych iwadrabiną istnieje ryzyko wystąpienia epizodów zwiększonego ciśnienia tętniczego, najczęściej wkrótce po modyfikacji leczenia nadciśnienia (epizody były przemijające i nie wpływały na efekt leczenia iwabradyną); jeśli u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, leczonych iwabradyną, są dokonywane modyfikacje terapii, należy regularnie monitorować ciśnienie tętnicze. Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z rzadką, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Najczęstsze działania niepożądane tego leku zależą od dawki i są związane ze sposobem działania
leku:

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 osoby na 10)
zaburzenia widzenia (chwilowe wrażenia widzenia silnego światła, najczęściej spowodowane przez
nagłe zmiany natężenia światła). Zaburzenia te są także opisywane jako aureola, kolorowe błyski,
rozdzielony obraz lub zwielokrotnione obrazy. Zwykle pojawiają się w ciągu pierwszych dwóch
miesięcy leczenia, po których mogą wystąpić powtórnie i ustąpić podczas terapii lub po leczeniu.

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 osoby na 10)
zmiana czynności serca (objawy zwolnienia częstości pracy serca). Objawy występują
szczególnie w ciągu pierwszych 2 do 3 miesięcy od rozpoczęcia leczenia.

Inne działania niepożądane

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 osoby na 10)
nieregularne, szybkie skurcze serca (migotanie przedsionków), niezwykłe odczuwanie bicia
serca(rzadkoskurcz, dodatkowe skurcze komorowe, blok przedsionkowo-komorowy pierwszego
stopnia (wydłużony odstęp PQ w badaniu EKG)), niekontrolowane ciśnienie tętnicze, bóle głowy,
zawroty głowy i niewyraźne widzenie (zamazane widzenie).

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 osoby na 100)
kołatanie serca i dodatkowe uderzenia serca, nudności, zaparcia, biegunka, ból brzucha, uczucie
wirowania (zawroty głowy pochodzenia błędnikowego), trudności w oddychaniu (duszność), kurcze
mięśni : duże stężenie kwasu moczowego we krwi, zwiększenie liczby eozynofili we krwi (rodzaj
krwinek białych) i zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi (produkt rozkładu mięśni), wysypka,
obrzęk naczynioruchowy (jak opuchnięta twarz, opuchnięty język lub gardło, trudności w
oddychaniu lub przełykaniu), niskie ciśnienie krwi, omdlenie, uczucie zmęczenia, uczucie osłabienia,
nieprawidłowy zapis czynności serca w badaniu EKG, podwójne widzenie, osłabione widzenie.

Rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 osoby na 1000)
pokrzywka, swędzenie, zaczerwienienie skóry, złe samopoczucie.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 osoby na 10 000)
nieregularne bicie serca (blok przedsionkowo-komorowy drugiego stopnia, blok przedsionkowo-
komorowy trzeciego stopnia, zespół chorego węzła zatokowego).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Połączenia przeciwwskazane. Silne inhibitory CYP3A4: azolowe leki przeciwgrzybicze (ketokonazol, itrakonazol), antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna, erytromycyna p.o., jozamycyna, telitromycyna), inhibitory proteazy HIV (nelfinawir, rytonawir), nefazodon - zwiększenie narażenia na iwabradynę ok. 7-8 razy, ryzyko nasilonej bradykardii. Umiarkowane inhibitory CYP3A4 o właściwościach zmniejszania częstości akcji serca: werapamil lub diltiazem. Połączenia niezalecane. Leki wydłużające odstęp QT: chinidyna, dyzopiramid, beprydyl, sotalol, ibutylid, amiodaron, pimozyd, zyprazydon, sertyndol, meflochina, halofantryna, pentamidyna, cyzapryd, erytromycyna i.v. - jeżeli takie skojarzenie jest konieczne, należy ściśle monitorować czynność serca. Należy unikać picia soku grejpfrutowego podczas leczenia iwabrydyną, ze względu na ok. 2-krotne zwiększenie AUC iwabrydyny. Połączenia stosowane z ostrożnością. Leki moczopędne zwiększające wydalanie potasu: diuretyki tiazydowe i pętlowe - hipokaliemia występująca po podaniu tych leków może zwiększać ryzyko arytmii; iwabradyna może powodować bradykardię; jednoczesne wystąpienie hipokaliemii i bradykardii jest czynnikiem predysponującym do wystąpienia ciężkich arytmii, zwłaszcza u pacjentów z zespołem długiego odstępu QT, wrodzonym lub wywołanym przez leki. Inhibitory CYP3A4 o umiarkowanie silnym działaniu, np. flukonazol - dawka początkowa iwabradyny powinna wynosić 2,5 mg 2 razy na dobę oraz o ile częstość pracy serca w spoczynku wynosi >70 uderzeń/min; należy monitorować częstość pracy serca. Leki pobudzające CYP3A4: ryfampicyna, barbiturany, fenytoina, preparaty dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) - ryzyko zmniejszenia narażenie na iwabradynę i osłabienia jej działania; może być konieczne dostosowanie dawki iwabradyny. Należy ograniczyć stosowanie preparatów dziurawca zwyczajnego podczas leczenia iwabradyną. Nie wykazano klinicznie istotnych interakcji pomiędzy iwabradyną a wymienionymi poniżej lekami: inhibitory pompy protonowej (omeprazol, lanzoprazol), syldenafil, inhibitory reduktazy HMG-CoA (symwastatyna), antagoniści wapnia z grupy pochodnych dihydropirydyny (amlodypina, lacydypina), digoksyna, warfaryna, kwas acetylosalicylowy. W badaniach klinicznych stosowano rutynowo następujące leki w skojarzeniu z iwabradyną, bez obaw dotyczących bezpieczeństwa: inhibitory ACE, antagoniści angiotensyny II, ß-adrenolityki, leki moczopędne, antagoniści aldosteronu, krótko i długo działające azotany, inhibitory reduktazy HMG-CoA, fibraty, inhibitory pompy protonowej, doustne leki przeciwcukrzycowe, kwas acetylosalicylowy i inne leki przeciwpłytkowe.

Accord Healthcare Polska Sp. z o.o.
ul. Taśmowa 7
02-677 Warszawa
22-577-28-00
[email protected]