Kalium chloratum 15% Kabi 150 mg/ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml roztworu zawiera 150 mg chlorku potasu, co odpowiada 2 mmol jonów potasu.

Dożylnie. Dorośli. Dożylnie, wyłącznie po rozcieńczeniu w odpowiednim roztworze do maksymalnego stężenia 3 g/l (40 mmol/l potasu). W leczeniu ciężkiej hipokaliemii lub kwasicy ketonowej w cukrzycy konieczne mogą być wyższe stężenia; w takim przypadku należy podać infuzję do dużej żyły oraz zaleca się monitorowanie zapisu EKG pacjenta. 1 g KCl odpowiada 524 mg (13,4 mmol) potasu. Dawka zależy od stężenia elektrolitów w surowicy oraz od gospodarki kwasowo-zasadowej. Niedobór potasu należy obliczyć za pomocą wzoru: mc. (kg) x 0,2 x 2 x (4,5 mmol/l – stężenie potasu w surowicy). Objętość zewnątrzkomórkową oblicza się na podstawie mc. w kg x 0,2. Standardowa dawka dobowa wynosi około 0,8-2 mmol potasu/kg mc. Szybkość infuzji nie powinna być zbyt duża, uważa się, że bezpieczna szybkość infuzji to 10 mmol/h; nie powinna przekraczać 20 mmol/h. Zazwyczaj, maksymalna dawka stosowana u dorosłych pacjentów nie powinna przekraczać 150 mmol/dobę. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania chlorku potasu u dzieci i młodzieży nie zostało ustalone. Zaleca się dożylne podanie leku po rozcieńczeniu w odpowiednim roztworze do maksymalnej dawki 3 mmol potasu/kg mc. lub 40 mmol/m² pc. U dzieci ważących 25 kg i więcej, należy stosować dawki jak u dorosłych pacjentów. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawka powinna być zmniejszona. Sposób podania. Zaleca się podawanie za pomocą pompy infuzyjnej, szczególnie w przypadku roztworów o wyższym stężeniu. Przed zastosowaniem preparat należy rozcieńczyć w nie mniejszej niż 50-krotnej objętości izotonicznego 0,9% roztworu chlorku sodu do infuzji dożylnej lub w innym odpowiednim roztworze do infuzji.

Bezpośrednie wstrzyknięcie stężonych roztworów chlorku potasu bez odpowiedniego rozcieńczenia może spowodować natychmiastową śmierć. Preparat należy podawać powoli (zazwyczaj 10 mmol/godz., nie przekraczając 20 mmol/godz.). Należy monitorować oddawanie moczu u pacjenta, w celu zapewnienia jego prawidłowego przepływu. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewyrównaną niewydolnością serca, leczonych glikozydami naparstnicy i z ciężkim lub całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym serca. Należy monitorować u pacjenta stężenie elektrolitów w surowicy i gospodarkę kwasowo-zasadową, a dawkowanie należy dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta. Podczas leczenia, stężenie potasu w osoczu musi być regularnie monitorowane, aby uniknąć rozwoju hiperkaliemii, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i innymi chorobami często związanymi z hiperkaliemią. Podczas leczenia powinny być dostępne urządzenia do wykonania EKG oraz zaleca się częste monitorowanie stanu zdrowia pacjentów. Należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobami często związanymi z hiperkaliemią, jak np. niewydolność nadnerczy, osłabiona czynność nerek, pooperacyjny skąpomocz, wstrząs z reakcjami hemolitycznymi i (lub) odwodnieniem, kwasica metaboliczna, u pacjentów leczonych lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, hiperchloremia, hiperkaliemiczne porażenie okresowe, niedokrwistość sierpowatokomórkowa. Należy zachować ostrożność podczas dożylnego podawania, gdyż wynaczynienie może powodować martwicze uszkodzenie tkanek. Na początku terapii zastępczej potasem nie należy wstrzykiwać glukozy, ponieważ może ona powodować zmniejszenie stężenia potasu w osoczu. Należy uważnie monitorować pacjentów z chorobami serca, ciężkim odwodnieniem, kurczem mięśni wywołanym odwodnieniem i utratą soli pod wpływem gorąca, rozległym uszkodzeniem tkanek występującym w przypadku ciężkich oparzeń oraz pacjentów w podeszłym wieku z uwagi na możliwość występowania zaburzeń czynności nerek lub innych czynników predysponujących do hiperkaliemii.

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
22-345-67-89
[email protected]
www.fresenius-kabi.com/pl/