Kandesar 8 mg tabletki

1 tabl. zawiera 8 mg lub 16 mg cyleksetylu kandesartanu; tabletki zawierają laktozę.

Cyleksetyl kandesartanu jest pro-lekiem, który podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany (na drodze hydrolizy estru) do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan jest silnym i specyficznym antagonistą receptora angiotensyny II. Działa wybiórczo na podtyp receptora AT₁, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT₁. Nie jest też inhibitorem ACE - enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II i rozkładającego bradykininę, z tego względu, w przeciwieństwie do inhibitorów ACE, prawdopodobieństwo wywołania kaszlu jest niewielkie. Nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych, które odgrywają rolę w regulacji układu krążenia. Po podaniu pojedynczej dawki działanie hipotensyjne występuje zazwyczaj w ciągu 2 h; pełne działanie hipotensyjne występuje zwykle w ciągu 4 tyg. leczenia. C_max występuje po 3-4 h. Kandesartan w >99% wiąże się z białkami osocza. Niewielka część leku jest metabolizowana w wątrobie z udziałem CYP2C9. Kandesartan jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z moczem i żółcią. T_0,5 wynosi około 9 h.

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych. Leczenie dorosłych pacjentów z niewydolnością serca i zaburzoną czynnością skurczową lewej komory (frakcja wyrzutowa lewej komory ≤40%), gdy inhibitory ACE nie są tolerowane lub jako lek dodany do inhibitora ACE u pacjentów z objawami niewydolności serca, pomimo optymalnej terapii, gdy antagoniści receptora mineralokortykoidowego nie są tolerowani. Leczenie nadciśnienia u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do <18 lat.

Nadwrażliwość na kandesartan lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność wątroby i (lub) cholestaza. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Dzieci w 1. roku życia. II i III trymestr ciąży.

Stosowanie leków z grupy antagonistów receptora angiotensyny II nie jest zalecane w I trymestrze ciąży i  jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka działania teratogennego w następstwie narażenia na inhibitory ACE w I trymestrze ciąży są niewystarczające do wyciągnięcia wniosków na temat możliwego zagrożenia dla płodu, jednakże nie można wykluczyć nieznacznego zwiększenia ryzyka. Wprawdzie brak jest kontrolowanych danych epidemiologicznych dotyczących ryzyka przy stosowaniu leków z grupy antagonistów receptora angiotensyny II, podobne ryzyko może dotyczyć całej tej grupy leków. Jeśli kontynuowanie leczenia lekami z grupy antagonistów receptora angiotensyny II nie jest niezbędnie konieczne u pacjentek planujących ciążę należy zastosować na alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w okresie ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać stosowanie leków z grupy antagonistów receptora angiotensyny II i jeśli jest to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie. Narażenie na działanie leków z grupy antagonistów receptora angiotensyny II w II i III trymestrze ciąży wywołuje szkodliwy wpływ na rozwój płodu (zaburzenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). W przypadku ekspozycji na leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II od II trymestru ciąży, zaleca się badanie USG czynności nerek i czaszki. Niemowlęta, których matki przyjmowały leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II powinny być szczegółowo obserwowane pod kątem wystąpienia niedociśnienia tętniczego. W związku z brak informacji nie zaleca się stosowania leku w trakcie laktacji. Należy stosować inne leki o lepszym profilu bezpieczeństwa w okresie karmienia piersią, zwłaszcza w przypadku karmienia noworodka lub wcześniaka.

Doustnie. Nadciśnienie tętnicze. Dorośli: zalecana dawka początkowa i zwykle stosowana dawka podtrzymująca wynosi 8 mg raz na dobę. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Jeżeli leczenie dawką 8 mg nie pozwala na odpowiednią kontrolę ciśnienia tętniczego, należy zwiększyć dawkę do 16 mg raz na dobę lub do dawki maksymalnej - 32 mg raz na dobę. Leczenie należy ustalać indywidualnie, w zależności od uzyskanych wartości przeciwnadciśnieniowymi. Kandesartan można również podawać razem z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi (np. hydrochlorotiazyd ma addytywne działanie przeciwnadciśnieniowe). Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawki początkowej u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z ryzykiem wystąpienia niedociśnienia tętniczego (np. pacjenci z hipowolemią) można rozważyć zmniejszenie dawki początkowej do 4 mg. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (w tym u pacjentów poddawanych hemodializie) oraz u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby dawka początkowa wynosi 4 mg; dawkę należy stopniowo zwiększać w zależności od uzyskanej odpowiedzi. Dane dotyczące stosowania u pacjentów z bardzo ciężką lub schyłkową niewydolnością nerek (CCr <15 ml/min) są ograniczone. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby i (lub) cholestazą. U pacjentów rasy czarnej częściej może być konieczne zwiększenie dawki i leczenie skojarzone. Dzieci i młodzież w wieku od 6 do <18 lat: zalecana dawka początkowa wynosi 4 mg raz na dobę. U pacjentów z niewystarczającą kontrolą ciśnienia tętniczego dawkę można zwiększyć maksymalnie do 8 mg raz na dobę (u dzieci o mc. <50 kg) lub do 8 mg raz na dobę i następnie w razie konieczności do 16 mg raz na dobę (u dzieci o mc. ≥50 kg). U dzieci i młodzieży nie badano dawek >32 mg na dobę. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. U dzieci, u których możliwe jest zmniejszenie objętości płynu wewnątrznaczyniowego (np. pacjentów otrzymujących leki moczopędne, zwłaszcza z zaburzeniami czynności nerek), leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem medycznym i rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej niż zwykle zalecana. Nie badano działania kandesartanu u dzieci z GFR <30 ml/min/1,73 m² pc. U dzieci rasy czarnej działanie kandesartanu jest słabsze. Dzieci w wieku od poniżej 1 roku do <6 lat. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności kandesartanu u dzieci w wieku od 1 roku do <6 lat; brak zaleceń dotyczących możliwego dawkowania. Stosowanie leku u dzieci w wieku <1 roku jest przeciwwskazane. Niewydolność serca. Dorośli: dawka początkowa wynosi 4 mg raz na dobę. Dawkę tę zwiększa się stopniowo do dawki docelowej 32 mg raz na dobę (dawka maksymalna) lub do największej dawki tolerowanej, przez podwajanie dawki w odstępach co najmniej 2 tyg. U pacjentów z niewydolnością serca należy regularnie oceniać czynności nerek (w tym stężenie kreatyniny) i kontrolować stężenie potasu we krwi. Kandesartan może być podawany jednocześnie z innymi lekami stosowanymi w leczeniu niewydolności serca, w tym z inhibitorami ACE, β-adrenolitykami, lekami moczopędnymi i glikozydami naparstnicy lub kombinacją tych leków. Lek można podawać z inhibitorem ACE pacjentom z objawami niewydolności serca mimo optymalnej standardowej terapii, gdy leki z grupy antagonistów receptorów dla mineralokortykosteroidów nie są tolerowane. Skojarzone stosowanie inhibitora ACE, leku moczopędnego oszczędzającego potas i kandesartanu nie jest zalecane i może być brane pod uwagę jedynie po dokładnym rozważeniu możliwych korzyści i ryzyka. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z hipowolemią, u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności kandesartanu w leczeniu niewydolności serca u dzieci i młodzieży <18 lat. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować raz na dobę, z posiłkiem lub bez posiłku. Tabletki można dzielić na równe dawki.

Zaburzenie czynności nerek. Podczas stosowania leku u pacjentów z niewydolnością nerek zaleca się okresowe badanie stężenia potasu i kreatyniny w surowicy. Doświadczenie dotyczące stosowania u pacjentów z bardzo ciężką lub schyłkową niewydolnością nerek (CCr poniżej 15 ml/min) jest ograniczone. W tej grupie pacjentów dawkę leku należy ustalać ostrożnie z jednoczesną kontrolą ciśnienia tętniczego krwi. U pacjentów leczonych z powodu niewydolności serca, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku (75 lat i powyżej) i u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, zaleca się okresową kontrolę czynności nerek. Monitorowanie stężenia kreatyniny i potasu w surowicy zaleca się również w trakcie zwiększania dawki leku. Badania kliniczne dotyczące niewydolności serca nie obejmowały pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy powyżej 265 μmol/l (>3 mg/dl). Podwójna blokada układu RAA. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest bezwzględnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie tętnicze krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Jednoczesne leczenie inhibitorem ACE w niewydolności serca. Ryzyko działań niepożądanych, zwłaszcza niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zmniejszonej czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek), może się zwiększyć, gdy kandesartan jest stosowany jednocześnie z inhibitorem ACE. Trójskładnikowe połączenie inhibitora ACE, antagonisty receptora mineralokortykoidowego i kandesartanu również nie jest zalecane. Stosowanie tych połączeń powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty, a czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie tętnicze krwi pacjenta powinny być ściśle monitorowane. Nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Hemodializa. Podczas dializy blokada receptorów AT1 może wywołać znaczne zmiany ciśnienia tętniczego na skutek zmniejszenia objętości osocza i zwiększenia aktywności układu RAA. Dlatego u pacjentów poddawanych hemodializom dawkę kandesartanu należy dobierać z jednoczesną kontrolą ciśnienia tętniczego. Zwężenie tętnicy nerkowej. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej nerki, leki wpływające na układ  RAA, w tym inhibitory ACE, mogą powodować zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy. Przeszczepienie nerki. Nie ma danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z niedawno przeszczepioną nerką. Niedociśnienie tętnicze. W trakcie leczenia kandesartanem pacjentów z niewydolnością serca może wystąpić niedociśnienie tętnicze. Może to także wystąpić u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową np. u pacjentów zażywających duże dawki leków moczopędnych. Podczas rozpoczynania leczenia należy zachować ostrożność i wyrównać hipowolemię. Znieczulenie i zabiegi chirurgiczne. U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, w trakcie znieczulenia i zabiegów chirurgicznych może wystąpić niedociśnienie tętnicze spowodowanego zahamowaniem układu RAA. Bardzo rzadko niedociśnienie tętnicze może być ciężkie i może być konieczne podanie dożylne płynów i (lub) leków zwiększających ciśnienie tętnicze. Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej (kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory). Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej albo kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory. Hiperaldosteronizm pierwotny. Pacjenci z hiperaldosteronizmem pierwotnym zazwyczaj nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe działające poprzez zahamowanie układu RAA, dlatego nie zaleca się stosowania u nich kandesartanu. Hiperkaliemia. Stosowanie kandesartanu jednocześnie z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, preparatami potasu, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub z innymi lekami zwiększającymi stężenie potasu (np. heparyna) u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym może prowadzić do zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Należy kontrolować stężenie potasu w razie potrzeby. U pacjentów z niewydolnością serca leczonych kandesartanem może wystąpić hiperkaliemia. Zaleca się okresowe kontrolowanie stężenie potasu w surowicy. Nie zaleca się jednoczesnego podawania inhibitora ACE, leku moczopędnego oszczędzającego potas (np. spironolakton) i kandesartanu; ewentualne ich jednoczesne zastosowanie powinno być poprzedzone wnikliwą oceną stosunku potencjalnych korzyści do ryzyka. Obrzęk naczynioruchowy jelit. Podczas stosowania leku istnieje ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego jelit (objawy: ból brzucha, nudności, wymioty i biegunka). Objawy ustąpiły po przerwaniu leczenia antagonistami receptora angiotensyny II. Jeśli u pacjenta zostanie rozpoznany obrzęk naczynioruchowy jelit, należy przerwać stosowanie kandesartanu i rozpocząć odpowiednią obserwację do czasu całkowitego ustąpienia objawów. Ogólne. U pacjentów, u których napięcie naczyń oraz czynność nerek w znacznym stopniu zależą od aktywności układu RAA (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub z chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), leczenie innymi lekami wpływającymi na ten układ wiązało się z wystąpieniem nagłego obniżenia ciśnienia tętniczego, azotemii, skąpomoczu lub rzadziej, ostrej niewydolności nerek. Nie można wykluczyć możliwości wystąpienia podobnych działań podczas stosowania leków z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną lub chorobą niedokrwienną mózgu może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. Działanie przeciwnadciśnieniowe kandesartanu może być nasilone przy zastosowaniu innych leków obniżających ciśnienie tętnicze krwi, bez względu na to czy zostały przepisane pacjentowi w celu obniżenia ciśnienia krwi lub w innych wskazaniach. Dzieci i młodzież. Lek nie był badany u dzieci z GFR niższym niż 30 ml/min/1,73 m². U dzieci z prawdopodobną nadmierną utratą objętości płynu wewnątrznaczyniowego (np. pacjenci leczeni diuretykami, w szczególności z zaburzeniami czynności nerek) leczenie kandesartanem należy rozpocząć pod ścisłym nadzorem lekarskim oraz rozważyć niższą dawkę początkową. U pacjentek po rozpoczęciu miesiączkowania należy regularnie oceniać możliwość wystąpienia ciąży. Należy przekazywać odpowiednie informacje i (lub) podejmować działania w celu zapobiegania ryzyku ekspozycji w trakcie ciąży. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Ważne jest, aby pacjent wiedział, jakie działania niepożądane mogą wystąpić.

W przypadku wystąpienia którejkolwiek z poniższych reakcji uczuleniowych, należy natychmiast
przerwać stosowanie leku Kandesar i zwrócić się o pomoc do lekarza:
- trudności w oddychaniu, z obrzękiem twarzy, warg, języka i (lub) gardła lub bez obrzęku;
- obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła, który może powodować trudności w połykaniu;
- nasilony świąd skóry (z wysypką grudkową).

Lek Kandesar może powodować zmniejszenie liczby krwinek białych. Odporność organizmu na zakażenia
może być obniżona i u pacjenta może wystąpić uczucie zmęczenia, zakażenie lub gorączka. Jeśli wystąpią
takie objawy, należy skontaktować się z lekarzem. Lekarz może zalecić okresowe wykonywanie u
pacjenta badań krwi w celu sprawdzenia czy lek Kandesar ma wpływ na parametry krwi (agranulocytoza).

Inne możliwe działania niepożądane

Często (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 osób):
- Zawroty głowy, uczucie wirowania.
- Ból głowy.
- Zakażenie dróg oddechowych.
- Niskie ciśnienie tętnicze krwi, które może powodować omdlenie lub zawroty głowy.
- Nieprawidłowe wyniki badań krwi:
    - Zwiększone stężenie potasu we krwi, w szczególności, jeżeli u pacjenta stwierdzono
      zaburzenia czynności nerek lub niewydolność serca. W przypadku znacznego zwiększenia
      stężenia potasu u pacjenta może wystąpić zmęczenie, osłabienie, zaburzenia rytmu serca lub
      uczucie mrowienia i drętwienia.
- Wpływ na czynność nerek, w szczególności, jeżeli u pacjenta stwierdzono uprzednio zaburzenia
  czynności nerek lub niewydolność serca. Bardzo rzadko może wystąpić niewydolność nerek.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 000 osób):
- Obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła.
- Zmniejszenie liczby krwinek czerwonych lub białych. U pacjenta może wystąpić zmęczenie,
  zakażenie lub gorączka.
- Wysypka skórna, wysypka grudkowa (pokrzywka).
- Swędzenie.
- Ból pleców, ból stawów i mięśni.
- Zaburzenia czynności wątroby, w tym zapalenie wątroby. U pacjenta może wystąpić zmęczenie,
  zażółcenie skóry i oczu oraz objawy grypopodobne.
- Nudności.
- Nieprawidłowe wyniki badań krwi:
   -  Zmniejszone stężenie sodu we krwi. W przypadku znacznego zmniejszenia stężenia sodu
       u pacjenta może wystąpić osłabienie, utrata energii lub kurcze mięśni.
- Kaszel
- Obrzęk naczynioruchowy jelit: obrzęk w jelicie z takimi objawami, jak ból brzucha, nudności,
  wymioty i biegunka.

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- Biegunka.

Dodatkowe działania niepożądane u dzieci
U dzieci leczonych z powodu wysokiego ciśnienia tętniczego krwi działania niepożądane wydają się być
podobne do tych obserwowanych u dorosłych, ale występują one częściej. Ból gardła jest bardzo częstym
działaniem niepożądanym u dzieci, ale nie obserwuje się go u dorosłych. Również katar, gorączka i
zwiększone tętno są częste u dzieci, ale nie obserwuje się ich u dorosłych.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa, Tel.: +48 22 49 21 301,
Faks: + 48 22 49 21 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie kandesartanu z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty, łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów we krwi oraz ciśnienia krwi. Kandesartanu oraz inhibitorów ACE nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie kandesartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Inne leki hipotensyjne mogą nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe kandesartanu. Jednoczesne stosowanie kandesartanu i leków moczopędnych oszczędzających potas, preparatów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych leków zwiększających stężenie potasu we krwi (np. heparyny) może powodować hiperkaliemię - należy kontrolować stężenie potasu we krwi. Kandesartan może zwiększać stężenie litu we krwi, nasilając jego toksyczność - nie zaleca się leczenia skojarzonego; jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, należy dokładnie kontrolować stężenie litu we krwi. W przypadku jednoczesnego podawania kandesartanu i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawce >3 g/dobę) może nastąpić osłabienie działania hipotensyjnego, ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia się czynności nerek i hiperkaliemii - należy zachować ostrożność (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku) i kontrolować czynność nerek na początku leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia, jak również zapewnić odpowiednie nawodnienia pacjenta. Nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji podczas jednoczesnego stosowania kandesartanu z: hydrochlorotiazydem, warfaryną, digoksyną, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi (tj. etynyloestradiol/ lewonorgestrel), glibenklamidem, nifedypiną i enalaprylem.

Orion Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Fabryczna 5A
00-446 Warszawa
22-833-31-77
[email protected]
www.orionpharma.pl