Kineret 100 mg/0,67 ml roztwór do wstrzykiwań

1 ampułko-strzykawka (0,67 ml) zawiera 100 mg substancji anakinra (antagonista ludzkich receptorów interleukiny-1 (r-metHuIL-1ra), wytwarzany w komórkach Escherichia coli za pomocą techniki rekombinacji DNA).

Lek immunosupresyjny, inhibitor interleukiny. Anakinra neutralizuje aktywność biologiczną interleukiny-1α (IL-1α) i interlekukiny-1β (IL-1β) poprzez kompetycyjne hamowanie wiązania z receptorem interleukinowym typu I. IL-1 jest cytokiną odgrywającą zasadniczą rolę w reakcji zapalnej, pośredniczącą w wielu etapach odpowiedzi komórkowej, w tym istotnych etapach procesu zapalnego w obrębie błony maziowej. Lek hamuje etapy odpowiedzi wywołanej przez IL-1 w warunkach in vitro, w tym indukcję wytwarzania NO, prostaglandyny E₂ i (lub) kolagenazy w komórkach błony maziowej, fibroblastach i chondrocytach. U pacjentów z COVID-19 progresja z infekcji dolnych dróg oddechowych do ciężkiej niewydolności oddechowej zależy od wczesnego uwalniania IL-1α z zakażonych wirusem komórek nabłonka płuc, co z kolei stymuluje dalszą produkcję cytokin, w tym IL-1β z makrofagów pęcherzykowych. Odpowiedź na leczenie anakinrą najczęściej występowała w ciągu 2 tyg. od rozpoczęcia leczenia i utrzymywała się przez okres podawania preparatu. Maksymalna odpowiedź kliniczna występowała zwykle przed upływem 12 tyg. od rozpoczęcia leczenia.  Bezwzględna biodostępność anakinry po podskórnym podaniu bolusa 70 mg u zdrowych osób wynosi 95%. U pacjentów z RZS C_max anakinry w osoczu występowało po 3-7 h od podskórnego podania. Stężenie w osoczu malało przy niezauważalnej fazie dystrybucji, a końcowy T_0,5 wynosił 4-6 h. Głównym organem odpowiedzialnym za eliminację anakinry są nerki.

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS). Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych w terapii skojarzonej z metotreksatem w leczeniu objawów przedmiotowych i podmiotowych RZS w przypadku niewystarczającej odpowiedzi na monoterapię metotreksatem. COVID-19. Lek jest wskazany do stosowania w leczeniu choroby spowodowanej COVID-19 u dorosłych pacjentów z zapaleniem płuc, u których konieczne jest leczenie tlenem (z niskim lub wysokim przepływem), u których występuje ryzyko progresji do ciężkiej niewydolności oddechowej ustalane na podstawie stężenia rozpuszczalnego receptora urokinazowego aktywatora plazminogenu (suPAR) w osoczu ≥ 6 ng/ml. Zespoły gorączek okresowych. Lek jest wskazany do stosowania  w leczeniu następujących autozapalnych zespołów gorączek okresowych u dorosłych, młodzieży , dzieci i niemowląt w wieku ≥8 miesięcy o mc. co najmniej 10 kg. Okresowe zespoły zależne od kriopiryny (CAPS). Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych, młodzieży, dzieci i niemowląt w wieku ≥8 miesięcy o mc. co najmniej 10 kg w leczeniu CAPS, w tym: noworodkowej zapalnej choroby wieloukładowej (NOMID)/ przewlekłego niemowlęcego zespołu neurologiczno-skórno-stawowego (CINCA); zespołu Muckle-Wellsa (MWS); zespołu rodzinnej zimnej pokrzywki (FCAS). Rodzinna gorączka śródziemnomorska (FMF). Lek jest wskazany do stosowania w leczeniu rodzinnej gorączki śródziemnomorskiej (FMF). W razie potrzeby lek należy podawać w skojarzeniu z kolchicyną. Choroba Stilla. Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych, młodzieży, dzieci i niemowląt w wieku 8 miesięcy i starszych o masie ciała co najmniej 10 kg w leczeniu choroby Stilla, w tym postaci układowej młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów (uMIZS) i choroby Stilla u dorosłych (AOSD), z czynnymi objawami układowymi wskazującymi na umiarkowaną lub znaczną aktywność choroby lub u pacjentów z utrzymującą się aktywnością choroby po leczeniu niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ) lub glikokortykosteroidami. Lek można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwzapalnymi i lekami przeciwreumatycznymi modyfikującymi przebieg choroby (DMARD).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą lub białka otrzymywane z E. coli. Leczenia preparatem nie należy rozpoczynać u pacjentów z neutropenią (bezwzględna liczba neutrofilów ANC <1,5 x 10⁹/l)

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania anakinry u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania anakinry w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji. Nie wiadomo, czy anakinra/metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Podczas leczenia anakinrą należy przerwać karmienie piersią.

Podskórnie. Leczenie powinno być wdrożone i nadzorowane przez lekarza specjalistę, doświadczonego w rozpoznawaniu i leczeniu RZS, COVID-19, CAPS, FMF oraz choroby Stilla. Badanie stężenia suPAR. Jeśli określono we wskazaniu, wybór pacjentów do leczenia w oparciu o stężenie suPAR ≥ 6 ng/ml powinien opierać się na pomiarze z użyciem zatwierdzonego testu. RZS: dorośli: zalecana dawka to 100 mg raz na dobę we wstrzyknięciu podskórnym. Dawkę należy podawać codziennie, w przybliżeniu o tej samej porze dnia. COVID-19: dorośli: zalecana dawka to 100 mg podawane raz na dobę we wstrzyknięciu podskórnym przez 10 dni. CAPS: dorośli, młodzież, dzieci i niemowlęta w wieku 8 miesięcy i starsze o masie ciała co najmniej 10 kg. Dawka początkowa: zalecana dawka początkowa w przypadku wszystkich podtypów CAPS to 1-2 mg/kg mc./dobę we wstrzyknięciu podskórnym. Odpowiedź na leczenie przejawia się głównie zmniejszeniem takich objawów klinicznych, jak gorączka, wysypka, ból stawów i ból głowy, a także markerów zapalenia w surowicy (stężenia CRP/SAA) lub częstości występowania nawrotów. Dawka podtrzymująca w przypadku CAPS o łagodnym nasileniu (FCAS, łagodna postać MWS): pacjenci są zwykle dobrze kontrolowani dzięki utrzymaniu zalecanej dawki początkowej (1 do 2 mg/kg mc./dobę). Dawka podtrzymująca w przypadku CAPS o ciężkim nasileniu (MWS i NOMID/CINCA): zwiększenie dawki może być konieczne w ciągu 1-2 miesięcy, w zależności od reakcji terapeutycznej. Dawka podtrzymująca w przypadku CAPS o ciężkim przebiegu wynosi zazwyczaj 3 do 4 mg/kg mc./ dobę, można ją zwiększyć do maksymalnie 8 mg/kg mc./dobę. Dodatkowo do oceny objawów klinicznych i markerów zapalnych w ciężkim przebiegu CAPS, zaleca się ocenę zapalenia OUN, w tym ucha wewnętrznego (MRI lub TK, nakłucie lędźwiowe i badanie audiologiczne) i oczu (badania okulistyczne) po pierwszych 3 miesiącach terapii, a następnie co 6 miesięcy do momentu ustalenia skutecznej dawki terapeutycznej. Po uzyskaniu dobrej kontroli klinicznej okresowe badania OUN i okulistyczne można wykonywać raz do roku. FMF: zalecana dawka u pacjentów o mc. ≥50 kg to 100 mg na dobę we wstrzyknięciu podskórnym. U pacjentów o mc. <50 kg należy podawać dawkę odpowiednią do masy ciała w zalecanej dawce wynoszącej 1-2 mg/kg mc./dobę. Choroba Stilla. Zalecana dawka u pacjentów o mc. ≥50 kg to 100 mg na dobę we wstrzyknięciu podskórnym. U pacjentów o mc. <50 kg należy podawać dawkę odpowiednią do masy ciała po dawce początkowej wynoszącej 1-2 mg/kg mc./dobę. Odpowiedź na leczenie należy ocenić po upływie 1 miesiąca. W przypadku utrzymywania się objawów układowych u dzieci można dostosować dawkę lub lekarz prowadzący powinien ponownie rozważyć dalsze leczenie preparatem. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). RZS i COVID-19: dostosowanie dawki nie jest konieczne; dawkowanie i sposób podawania są takie same, jak w przypadku osób dorosłych w wieku od 18 do 64 lat. CAPS: dane dotyczące pacjentów w podeszłym wieku są ograniczone; nie oczekuje się konieczności dostosowania dawki. Choroba Stilla: dane dotyczące pacjentów w podeszłym wieku są ograniczone; nie oczekuje się konieczności dostosowania dawki. Dzieci i młodzież (<18 lat). Nie ma dostępnych danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 8 miesięcy. RZS: nie określono skuteczności leku u dzieci w wieku od 0 do 18 lat z RZS (MIZS). COVID-19: nie określono skuteczności leku u dzieci w wieku od 0 do 18 lat z COVID-19. CAPS: dawkowanie i sposób podawania u dzieci i niemowląt w wieku 8 miesięcy i starszych o mc. powyżej 10 kg są takie same jak u dorosłych pacjentów z CAPS; dawka ustalana jest na podstawie mc. FMF: u dzieci o mc. <50 kg należy podawać dawkę odpowiednią do masy ciała w zalecanej dawce wynoszącej 1-2 mg/kg mc./dobę, u pacjentów o mc. ≥50 kg należy podawać 100 mg na dobę. U dzieci wykazujących niewystarczającą odpowiedź, dawkę można zwiększyć do maksymalnie 4 mg/kg mc./dobę. Dane dotyczące skuteczności leku u dzieci z FMF w wieku <2 lat są ograniczone. Choroba Stilla: u dzieci o mc. poniżej 50 kg należy podawać dawkę odpowiednią do mc. po dawce początkowej wynoszącej 1-2 mg/kg mc./dobę, u pacjentów o mc. 50 kg lub większej należy podawać 100 mg na dobę. U dzieci wykazujących niewystarczającą odpowiedź, dawkę można zwiększyć do maksymalnie 4 mg/kg mc./dobę. Zaburzenia czynności wątroby. Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg Childa-Pugha); lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia czynności nerek. W przypadku pacjentów z nieznaczną niewydolnością nerek (CCr 60–89 ml/min.) dostosowanie dawki nie jest konieczne; należy zachować należytą ostrożność stosując lek u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (CCr 30–59 ml/min.); u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min) lub ze schyłkową niewydolnością nerek, w tym u pacjentów dializowanych, należy rozważyć podawanie zleconej dawki leku co drugi dzień. Sposób podania. Lek jest podawany we wstrzyknięciu podskórnym. Ampułkostrzykawka z podziałką umożliwia podawanie dawek 20-100 mg. Ponieważ dawka minimalna wynosi 20 mg, ampułkostrzykawka nie nadaje się do stosowania u dzieci o mc. mniejszej niż 10 kg. Ampułkostrzykawki nie należy wstrząsać. Przed wstrzyknięciem odczekać, aż ampułkostrzykawka osiągnie temperaturę pokojową. W celu uniknięcia dyskomfortu w miejscu wstrzyknięcia zaleca się zmianę miejsca kolejnych zastrzyków. Schłodzenie miejsca iniekcji, ogrzanie płynu do wstrzykiwań do temperatury pokojowej, zastosowanie zimnych kompresów (przed i po wstrzyknięciu) i zastosowanie miejscowych glikokortykosteroidów oraz leków przeciwhistaminowych po wstrzyknięciu może złagodzić przedmiotowe i podmiotowe objawy reakcji w miejscu podania.

W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji alergicznych należy przerwać podawanie  leku i rozpocząć odpowiednie leczenie. W badaniach klinicznych obserwowano przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Stanu tego nie wiązano z podmiotowymi i przedmiotowymi objawami uszkodzenia komórek wątroby, z wyjątkiem jednego pacjenta z uMIZS, u którego wystąpiło ciężkie zapalenie wątroby w wyniku zakażenia wirusem cytomegalii. Po dopuszczeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki występowania zdarzeń dotyczących wątroby, które nie wpływały na czynność wątroby. Większość pacjentów leczono z powodu choroby Stilla lub występowały u nich czynniki predysponujące, np. zwiększona aktywność aminotransferaz w wywiadzie. Ponadto, podczas leczenia pacjentów z chorobą Stilla zgłaszano przypadki niezakaźnego zapalenia wątroby, z pojedynczymi przypadkami ostrej niewydolności wątroby. U pacjentów z chorobą Stilla zdarzenia dotyczące wątroby występują najczęściej w ciągu 1. miesiąca leczenia preparatem. Należy rozważyć przeprowadzanie rutynowych badań stężenia enzymów wątrobowych podczas 1. miesiąca leczenia, zwłaszcza u pacjentów z czynnikami predysponującymi lub u których występują objawy zaburzenia czynności wątroby. Nie badano skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów z AspAT/AlAT ≥1,5 x GGN. Stosowanie produktu Kineret wiązało się ze zwiększeniem częstości występowania ciężkich zakażeń (1,8%) w porównaniu z placebo (0,7%) u pacjentów z RZS. U niewielkiej liczby pacjentów z astmą oskrzelową częstość występowania ciężkich zakażeń była większa u pacjentów przyjmujących Kineret (4,5%) w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo (0%). Infekcje te występowały głównie w obrębie układu oddechowego. Nie badano skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów z przewlekłymi i ciężkimi zakażeniami. Leczenia preparatem nie należy rozpoczynać u pacjentów z czynnymi zakażeniami. U pacjentów z RZS leczenie preparatem należy przerwać w razie wystąpienia ciężkiej infekcji. U pacjentów z CAPS lub FMF istnieje ryzyko nawrotu choroby po przerwaniu terapii preparatem. Terapię preparatem można również kontynuować w trakcie ciężkiego zakażenia, prowadząc ścisłe monitorowanie pacjenta. Terapię COVID-19 można kontynuować mimo (wtórnych) infekcji. Lekarze powinni zachować ostrożność, podając lek pacjentom, u których występowały nawracające zakażenia lub schorzenia towarzyszące, w których zwiększa się ryzyko zakażeń. Bezpieczeństwo stosowania leku u pacjentów z utajoną gruźlicą jest nieznane. Istnieją doniesienia o gruźlicy u pacjentów otrzymujących kilka biologicznych terapii przeciwzapalnych. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem pacjentów należy poddać badaniom przesiewowym w kierunku gruźlicy utajonej. Należy także uwzględnić dostępne wytyczne medyczne. Inne terapie przeciwreumatyczne wiązano z nawrotem zapalenia wątroby typu B. Dlatego, przed rozpoczęciem leczenia preparat należy przeprowadzić badania przesiewowe w kierunku wirusowego zapalenia wątroby zgodnie z opublikowanymi wytycznymi. Klirens osoczowy leku zmniejsza się wraz ze zmniejszającą się czynnością nerek. W przypadku pacjentów z nieznaczną niewydolnością nerek (CCr 60-89 ml/min) dostosowanie dawki nie jest konieczne. Należy zachować należytą ostrożność, stosując lek u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (CCr 30-59 ml/min). U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min) lub ze schyłkową niewydolnością nerek, w tym u pacjentów dializowanych, należy rozważyć podawanie zleconej dawki leku co drugi dzień. U pacjentów z COVID-19, CAPS i chorobą Stilla obserwowano przypadki neutropenii. U pacjentów z neutropenią (ANC <1,5 x 10⁹/l) nie należy rozpoczynać leczenia preparatem. Zaleca się, by przed rozpoczęciem stosowania leku oznaczyć liczbę neutrofilów, a po rozpoczęciu terapii monitorować liczbę neutrofilów raz na miesiąc przez pierwsze 6 mies. leczenia, a następnie raz na kwartał. U pacjentów, u których wystąpiła neutropenia (ANC <1,5 x 10⁹/l), należy przerwać podawanie leku i ściśle monitorować bezwzględną liczbę neutrofilów. Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u pacjentów z neutropenią. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płuc, proteinozy pęcherzyków płucnych i nadciśnienia płucnego głównie u dzieci i młodzieży z chorobą Stilla leczonych inhibitorami IL-6 i IL-1, w tym anakinrą. Wydaje się, że pacjenci z trisomią 21 stanowią znaczny odsetek tych przypadków. W badaniach klinicznych sponsorowanych przez firmę dotyczących choroby Stilla nie zgłaszano takich zdarzeń. W trakcie nieinterwencyjnego, długoterminowego badania bezpieczeństwa z udziałem 306 pacjentów pediatrycznych z chorobą Stilla u jednego pacjenta wystąpiło ciężkie zdarzenie dotyczące płuc w postaci nieokreślonej śródmiąższowej choroby płuc. W trakcie trwania badania u żadnego pacjenta nie wystąpiła proteinoza pęcherzyków płucnych ani nadciśnienie płucne. Nie ustalono związku przyczynowo-skutkowego preparatu a zdarzeniami dotyczącymi płuc. Lek zwłaszcza u pacjentów z młodzieńczym idiopatycznym zapaleniem stawów o początku uogólnionym (uMIZS), rzadko notowano reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespołu DRESS). Jeśli u pacjenta wystąpi zespół DRESS, może być konieczna hospitalizacja, ponieważ zespół ten może prowadzić do zgonu. Jeśli występują objawy przedmiotowe i podmiotowe zespołu DRESS o nieustalonej etiologii, należy przerwać leczenie i rozważyć zastosowanie innego leczenia. Wpływ leczenia preparatem na istniejące nowotwory złośliwe nie był badany. W związku z tym nie zaleca się stosowania leku u pacjentów, u których rozpoznano wcześniej chorobę nowotworową. U pacjentów z RZS ryzyko wystąpienia chłoniaków może wzrosnąć średnio 2-3-krotnie. W badaniach klinicznych u pacjentów otrzymujących anakinrę częstość występowania chłoniaków była większa niż w populacji ogólnej. Częstość ta była zgodna z częstością zanotowaną u pacjentów z RZS. Bezwzględna częstość występowania nowotworów złośliwych w grupie pacjentów otrzymujących lek i w grupie pacjentów otrzymujących placebo była taka sama i nie odbiegała od częstości występowania w populacji ogólnej. Co więcej, całkowita częstość występowania nowotworów złośliwych nie wzrosła w ciągu 3 lat stosowania leku Kineret. W kontrolowanym placebo badaniu klinicznym z udziałem 126 pacjentów, w którym jednocześnie podano Kineret i szczepionkę zawierającą toksoidy, tężcowy i błoniczy, nie zaobserwowano różnic w odpowiedzi immunologicznej polegającej na wytworzeniu przeciwciał przeciwtężcowych pomiędzy grupami przyjmującymi lek i placebo. Brak danych dotyczących wpływu szczepionek zawierających inne inaktywowane antygeny lub szczepionek przeciwko COVID-19 u pacjentów otrzymujących Kineret. Brak danych dotyczących zarówno wpływu szczepień szczepionkami zawierającymi żywe organizmy, jak i wpływu wtórnych dróg przenoszenia zakażenia przez szczepionki zawierające żywe organizmy u pacjentów otrzymujących lek. W związku z tym szczepionek zawierających żywe mikroorganizmy nie należy stosować jednocześnie z preparatem. W badaniach klinicznych uczestniczyło w sumie 752 pacjentów z RZS w wieku ≥ 65 lat, w tym 163 pacjentów w wieku ≥ 75 lat i 173 pacjentów z COVID-19 w wieku ≥ 65 lat. Nie zaobserwowano ogólnych różnic dotyczących bezpieczeństwa stosowania, ani skuteczności między pacjentami w podeszłym wieku (≥65 lat), a pacjentami z młodszych grup wiekowych. Doświadczenie dotyczące leczenia starszych pacjentów z CAPS, FMF i chorobą Stilla jest ograniczone. Z uwagi na z reguły większą częstość występowania zakażeń w populacji osób starszych, należy zachować ostrożność podczas leczenia tej grupy pacjentów. Ze względu na zwiększone ryzyko ciężkich infekcji i neutropenii nie zaleca się jednoczesnego stosowania leku z etanerceptem, ani innymi lekami z grupy antagonistów TNF-α. Nie ustalono skuteczności leku Kineret u pacjentów z COVID-19 ze stężeniem suPAR < 6 ng/ml. Leczenia nie należy rozpoczynać u pacjentów, u których konieczna jest nieinwazyjna lub inwazyjna wentylacja mechaniczna, lub pozaustrojowe utlenianie krwi (ECMO), ponieważ nie określono skuteczności w takich populacjach pacjentów. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę 100 mg, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane są podobne niezależnie od tego, czy lek Kineret podawany jest w leczeniu RZS,
CAPS lub choroby Stilla.

Należy natychmiast powiedzieć lekarzowi o wystąpieniu jakiegokolwiek z poniższych objawów:
- Podczas stosowania leku Kineret mogą wystąpić ciężkie zakażenia, takie jak zapalenie płuc
  (zakażenie wewnątrz klatki piersiowej) lub zakażenia skóry. Objawy mogą obejmować
  uporczywą wysoką gorączkę, dreszcze, kaszel, ból głowy i zaczerwienienie i bolesność skóry.
  Objawami zakażenia może być również utrzymująca się nieznacznie podwyższona temperatura
  ciała, utrata masy ciała oraz przewlekły kaszel.

- Ciężkie reakcje alergiczne występują niezbyt często. Jednak dowolny spośród poniższych
  objawów może oznaczać reakcję alergiczną na lek Kineret, należy więc niezwłocznie uzyskać
  pomoc lekarza i nie wstrzykiwać kolejnych dawek leku Kineret.
- obrzęk twarzy, języka lub gardła
- trudności z połykaniem lub oddychaniem
- nagłe uczucie szybkiego tętna lub pocenia się
- swędząca skóra lub wysypka

Bardzo częste objawy niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- zaczerwienienie, obrzęk, zasinienie lub swędzenie w miejscu wstrzyknięcia. Te objawy mają
  najczęściej nasilenie łagodne do umiarkowanego i występują częściej w okresie rozpoczynania
  leczenia.
- bóle głowy.
- podwyższony poziom cholesterolu całkowitego we krwi

Częste objawy niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 pacjentów):
- neutropenia (mała liczba białych krwinek) wykazana w badaniu krwi. Neutropenia może
  zwiększać ryzyko zakażenia. Objawy zakażenia mogą obejmować gorączkę lub ból gardła.
- ciężkie zakażenia, takie jak zapalenie płuc (zakażenie wewnątrz klatki piersiowej) lub zakażenia
  skóry.
- trombocytopenia (zmniejszenie liczby płytek krwi)

Niezbyt częste objawy niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów):
- ciężkie reakcje alergiczne, w tym obrzęk twarzy, języka lub gardła, trudności z połykaniem lub
  oddychaniem, nagłe uczucie szybkiego tętna lub pocenia się i swędząca skóra lub wysypka.
- podwyższony poziom enzymów wątrobowych, potwierdzony w badaniu krwi.

Działania niepożądane o nieznanej częstości (częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych):
- objawy zaburzenia czynności wątroby takie jak zażółcenie skóry i oczu, nudności, utrata
  apetytu, ciemne zabarwienie moczu i jasno zabarwione stolce.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Nie obserwowano interakcji pomiędzy preparatem i innymi lekami, w tym NLPZ, glikokortykosteroidami, ani lekami przeciwreumatycznymi modyfikującymi przebieg choroby (DMARD). W badaniu klinicznym prowadzonym w grupie pacjentów z RZS otrzymujących Kineret i etanercept w trakcie leczenia metotreksatem zaobserwowano większą częstość występowania ciężkich zakażeń (7%) i neutropenii, niż u pacjentów otrzymujących etanercept w monoterapii i wyższą niż we wcześniejszych badaniach, w których stosowano jedynie Kineret. Nie wykazano dodatkowych korzyści klinicznych związanych z jednoczesnym stosowaniem obu leków. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania leku z etanerceptem oraz z innymi antagonistami TNF-α. Tworzenie enzymów CYP450 jest hamowane przez podwyższone stężenia cytokin (np. IL-1) w trakcie przewlekłego zapalenia. Dlatego też można oczekiwać, że w przypadku takich antagonistów receptora IL-1 jak anakinra, tworzenie enzymów CYP450 może zostać znormalizowane w trakcie terapii. Jest to istotne klinicznie w przypadku substratów CYP450 o wąskim indeksie terapeutycznym (np. warfaryna i fenytoina). Przed rozpoczęciem lub zakończeniem terapii lekiem Kineret u pacjentów, przyjmujących tego rodzaju leki należy rozważyć terapeutyczne monitorowanie działania lub stężenia tych leków. Może wystąpić konieczność modyfikacji dawki leku. W kontrolowanym placebo badaniu klinicznym z udziałem 126 pacjentów, w którym jednocześnie podano Kineret i szczepionkę zawierającą toksoidy, tężcowy i błoniczy, nie zaobserwowano różnic w odpowiedzi immunologicznej polegającej na wytworzeniu przeciwciał przeciwtężcowych pomiędzy grupami przyjmującymi lek i placebo. Brak danych dotyczących wpływu szczepionek zawierających inne inaktywowane antygeny u pacjentów otrzymujących Kineret. Brak danych dotyczących zarówno wpływu szczepień szczepionkami zawierającymi żywe organizmy, jak i wpływu wtórnych dróg przenoszenia zakażenia przez szczepionki zawierające żywe organizmy u pacjentów otrzymujących lek. W związku z tym szczepionek zawierających żywe mikroorganizmy nie należy stosować jednocześnie z preparatem.

Swedish Orphan Biovitrum Sp.z o.o., Oddział w Polsce
AI. Jerozolimskie 96
00-807 Warszawa
22-206-98-63
[email protected]
www.sobi.com