Lanvis 40 mg tabletki

1 tabl. zawiera 40 mg tioguaniny. Tabl. zawierają laktozę.

Cytostatyk, sulhydrylowa pochodna guaniny. Działa jak antymetabolit dla zasad purynowych. Tioguanina jest aktywowana do nukleotydu, kwasu tioguanylowego. Metabolity tioguaniny hamują syntezę puryn de novo oraz interkonwersję nukleotydów purynowych. Tioguanina jest również wbudowywana do kwasów nukleinowych i uważa się, że wbudowanie tioguaniny do DNA przyczynia się do cytotoksyczności leku. Po podaniu doustnym lek w ciągu 2-4 h osiąga maksymalne stężenie we krwi. Jest szybko metabolizowany na drodze metylacji do 2-amino-6-metylotiopuryny oraz dezaminacji do 2-hydroksy-6-merkaptopuryny i następnie utleniany, głównie do  kwasu 6- tiomoczowego. Eliminacja leku jest dwufazowa: T_0,5 wynosi 3 h oraz 5-9 h w fazie końcowej. Jako pochodna merkaptopuryny wykazuje mniej działań niepożądanych na przewód pokarmowy, jednak odznacza się krzyżową z nią opornością. W przypadku braku odpowiedzi na leczenie 6-MP, jest bardzo mało prawdopodobna reakcja na tioguaninę.

Leczenie ostrych białaczek, zwłaszcza szpikowej i limfoblastycznej.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Biorąc pod uwagę ciężkość chorób, w których wskazane jest stosowanie leku, brak bezwzględnych przeciwwskazań.

Należy unikać stosowania w ciąży, zwłaszcza w I trymestrze. W każdym przypadku należy rozważyć stosunek potencjalnego zagrożenia dla płodu do oczekiwanych korzyści u matki. Należy zalecić stosowanie skutecznych środków antykoncepcyjnych w przypadku stosowania preparatu przez któregokolwiek z partnerów. Kobiety przyjmujące preparat nie powinny karmić piersią. Opisano pojedyncze przypadki, w których mężczyźni poddani skojarzonej terapii lekami cytotoksycznymi (w tym lekiem Lanvis), spłodzili potomstwo z wadami wrodzonymi.

Doustnie. Dorośli - zazwyczaj 100-200 mg/m² pc. na dobę; dzieci - dawki zbliżone do dawek stosowanych u dorosłych w przeliczeniu na powierzchnię ciała. Leczenie preparatem powinno się odbywać wyłącznie pod nadzorem lekarza doświadczonego w dziedzinie onkohematologii. Dokładne dawkowanie i czas leczenia są uzależnione od rodzaju oraz dawki innych stosowanych jednocześnie leków cytotoksycznych. Stopień wchłaniania tioguaniny po podaniu doustnym jest zróżnicowany. Stężenie w osoczu może być zmniejszone w przypadku wystąpienia wymiotów lub podania leku wraz z posiłkiem. Lek może być stosowany na różnych etapach leczenia, w krótkotrwałych cyklach. Nie zaleca się stosowania w trakcie leczenia podtrzymującego lub w innych schematach długotrwałego ciągłego leczenia, z powodu dużego ryzyka hepatotoksyczności. Szczególne grupy pacjentów. W przypadku zaburzeń czynności wątroby i/lub nerek należy rozważyć zmniejszenie dawki leku. U chorych w podeszłym wieku nie jest wymagana modyfikacja dawkowania. U pacjentów z wrodzonym niskim poziomem lub brakiem aktywności S-metylotransferazy tiopuryny (TPMT) istnieje zwiększone ryzyko ciężkiej toksyczności tioguaniny spowodowanej zazwyczaj stosowanymi dawkami tioguaniny i na ogół wymagają znacznego zmniejszenia dawki. Optymalna dawka początkowa u pacjentów z niedoborem homozygotycznym nie została ustalona. Większość pacjentów z heterozygotycznym niedoborem TPMT toleruje zalecane dawki tioguaniny, jednak niektórzy mogą wymagać zmniejszenia dawki. Należy rozważyć zmniejszenie dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z dziedziczną mutacją genu NUDT15 występuje zwiększone ryzyko ciężkich działań toksycznych tiopuryny, takich jak leukopenia i łysienie po zastosowaniu konwencjonalnych dawek tiopuryny i zazwyczaj wymagają oni znacznego zmniejszenia dawki. Nie ustalono optymalnej dawki początkowej dla pacjentów z niedoborem heterozygotycznym ani homozygotycznym.

Immunizacja przy pomocy szczepionek zawierających żywe drobnoustroje może potencjalnie spowodować infekcję u pacjenta w immunosupresji. Dlatego nie zaleca się stosowania u tych pacjentów szczepionek zawierających żywe drobnoustroje. Nie zaleca się stosowania leku w trakcie leczenia podtrzymującego lub w innych schematach długotrwałego ciągłego leczenia, z powodu dużego ryzyka toksycznego uszkodzenia wątroby. Należy przerwać stosowanie leku u pacjentów, u których wystąpią objawy uszkodzenia wątroby (donoszono o odwracalności objawów po odstawieniu). Należy uważnie monitorować pacjentów podczas leczenia, włącznie z wykonywaniem badania liczby krwinek oraz cotygodniowym badaniem parametrów czynności wątroby. Wczesnymi wykładnikami toksycznego uszkodzenia wątroby są objawy związane z nadciśnieniem wrotnym, takie jak małopłytkowość nieproporcjonalna do neutropenii i splenomegalia. Odnotowano także zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych towarzyszące toksycznemu uszkodzeniu wątroby, lecz nie występuje ono zawsze. Leczenie tioguaniną powoduje zahamowanie czynności szpiku kostnego prowadzące do leukopenii i małopłytkowości. Rzadziej zgłaszano niedokrwistość. Ostrożnie stosować u pacjentów z wrodzonym niskim poziomem lub brakiem aktywności S-metylotransferazy tiopuryny (TPMT) ze względu na zwiększone ryzyko ciężkiej toksyczności. Dostępne są badania genotypu i fenotypu TPMT. Zaleca się ostrożność u pacjentów z dziedziczną mutacją genu NUDT15 ze względu na zwiększone ryzyko ciężkich działań toksycznych tiopuryny, takich jak leukopenia i łysienie. Szczególne ryzyko występuje u pacjentów rasy azjatyckiej, ze względu na zwiększoną częstość występowania tej mutacji w tej populacji. Przed rozpoczęciem leczenia tiopuryną należy rozważyć wykonanie testów genetycznych i fenotypowanie wariantów genu NUDT15 u wszystkich pacjentów (także u dzieci i młodzieży), zwłaszcza u pacjentów rasy azjatyckiej. Podczas indukcji remisji ostrej białaczki szpikowej, często u pacjenta może wystąpić okres względnej aplazji szpiku kostnego i ważne jest zapewnienie niezbędnego zaplecza leczenia wspomagającego. Pacjenci poddani leczeniu hamującemu czynność szpiku kostnego są szczególnie podatni na wystąpienie różnego rodzaju zakażeń. W trakcie indukcji remisji, zwłaszcza gdy dochodzi do szybkiego rozpadu komórek, należy podjąć odpowiednie środki ostrożności dla uniknięcia hiperurykemii i (lub) hiperurykozurii oraz ryzyka wystąpienia nefropatii moczanowej. Z uwagi na silne działanie mielosuprsyjne leku w trakcie indukcji remisji należy często wykonywać pełne badanie morfologii krwi. Pacjentów należy monitorować w trakcie leczenia. Po zaprzestaniu leczenia następuje dalsze zmniejszenie liczby leukocytów i płytek krwi, zatem wystąpieniu pierwszego objawu przedmiotowego nadmiernego zmniejszenia ich liczby we krwi należy tymczasowo przerwać leczenie. Chorzy z niedoborem transferazy fosforybozylohipoksantynoguaninowej (zespół Lescha-Nyhana) wykazują oporność na działanie tioguaniny. Pacjenci leczeni tioguaniną są bardziej wrażliwi na słońce. Należy ograniczać ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV, a pacjentom należy zalecić noszenie ochronnej odzieży i stosowanie kremu przeciwsłonecznego z wysokim filtrem. Preparat zawiera laktozę, dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. 

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z poniższych objawów, należy natychmiast poinformować
o tym lekarza albo udać się do najbliższego szpitala:
• jakiekolwiek objawy gorączki lub zakażenia (ból gardła, ból w jamie ustnej lub problemy
  związane z oddawaniem moczu);
• jakiekolwiek niespodziewane powstawanie sińców lub krwawienie, ponieważ może to
  oznaczać, że wytwarzanych jest za mało krwinek pewnego rodzaju;
• jeśli pacjent nagle źle się poczuje (nawet przy prawidłowej temperaturze);
• jakiekolwiek żółte zabarwienie białek oczu lub skóry (żółtaczka).

Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z poniższych działań
niepożądanych, które również mogą wystąpić podczas stosowania tego leku:

Bardzo częste (występują częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
• zmniejszenie liczby białych krwinek i płytek krwi;
• żółtaczka (żółte zabarwienie skóry i białek oczu) i ciężkie uszkodzenie wątroby (objawy
  obejmują zmęczenie i mdłości, po których następuje swędzenie, ciemne zabarwienie moczu,
  mogą również wystąpić wysypka lub gorączka) – podczas długotrwałego stosowania leku
  Lanvis lub podczas stosowania dużych dawek leku Lanvis – może to być również widoczne w
  badaniach krwi.

Częste (występują nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
• uszkodzenie wątroby, które może powodować żółtaczkę (żółte zabarwienie skóry i białek oczu)
  lub powiększenie wątroby (obrzęk poniżej klatki piersiowej) – podczas krótkotrwałego
  stosowania leku Lanvis – może to być również widoczne w badaniach krwi;
• nudności lub wymioty, biegunka i owrzodzenie w jamie ustnej;
• zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia), co może czasami prowadzić
  do zaburzenia czynności wątroby.

Rzadkie (występują nie częściej niż u 1 na 1000 pacjentów)
• choroba jelit, zwana martwiczym zapaleniem jelit, która może powodować silny ból brzucha,
  wymioty, biegunkę i gorączkę;
• ciężkie uszkodzenie wątroby, jeżeli lek jest stosowany jednocześnie z innymi
  chemioterapeutykami, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi lub alkoholem.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
• wrażliwość na światło.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań
Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i
Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02 222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301,
faks +48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działanie niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

U pacjentów w immunosupresji nie jest zalecane szczepienie szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje. Podczas jednoczesnego stosowania tioguaniny z innymi mielotoksycznymi preparatami lub radioterapią ryzyko mielosupresji jest zwiększone. Allopurinol nie przedłuża i nie nasila działania leku. Badania in vitro wykazały, że pochodne aminosalicylanów, np. olsalazyna, mesalazyna lub sulfasalazyna hamują aktywność metylotransferazy tiopuryny i modyfikują działanie tioguaniny (należy zachować ostrożność podczas łącznego stosowania).

Aspen Polska Sp. z o.o.