Leukeran 2 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 2 mg chlorambucylu. Tabl. zawierają laktozę.

Chlorambucil

Chlorambucyl jest pochodną aromatyczną iperytu azotowego; działa jako dwufunkcyjny środek alkilujący. Oprócz zaburzenia replikacji DNA lek indukuje apoptozę komórek poprzez akumulację cytosolowego p53 i następnie aktywację promotora apoptozy. Działanie cytotoksyczne leku jest spowodowane zarówno przez chlorambucyl, jak również jego główny metabolit – iperyt kwasu fenylooctowego. Lek jest dobrze wchłaniany na drodze biernej dyfuzji z przewodu pokarmowego. Biodostępność po podaniu doustnym wynosi około 70% do 100% po podaniu dawek pojedynczych 10-200 mg. Wchłanianie leku jest zmniejszone w przypadku przyjmowania po posiłku. Chlorambucyl wiąże się kowalencyjnie z białkami osocza, głównie z albuminą (98%) i wiąże się kowalencyjnie z krwinkami czerwonymi. Lek jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie na drodze monodichloroetylacji i beta-oksydacji, tworząc iperyt kwasu fenylooctowego (PAAM) jako główny metabolit, który posiada udział w czynności alkilującej u zwierząt. Chlorambucyl i PAAM ulegają rozkładowi in vivo tworząc pochodne monohydroksy i dihydroksy. Ponadto chlorambucyl reaguje z glutationem tworząc koniugaty mono- i diglutationylowe chlorambucylu. Po podaniu około 0,2 mg/kg doustnego chlorambucylu PAAM wykryto w osoczu niektórych pacjentów już po 15 minutach, a średnie maksymalne stężenie w osoczu dostosowane do dawki (Cmax) wystąpiło w ciągu 1 -3 h. Okres półtrwania w końcowej fazie eliminacji mieści się w zakresie od 1,3 do 1,5 h dla chlorambucylu i wynosi około 1,8 h dla PAAM. Stopień wydalania przez nerki niezmienionego chlorambucylu lub PAAM jest bardzo niski; mniej niż 1% podanej dawki każdej z tych substancji jest wydalany w moczu w ciągu 24 h, a reszta dawki jest eliminowana głównie w postaci pochodnych monohydroksy i dihydroksy.

Leczenie: choroby Hodgkina (ziarnicy złośliwej), niektórych postaci nieziarniczych chłoniaków złośliwych (non-Hodgkin`s lymphoma), przewlekłej białaczki limfatycznej, makroglobulinemii Waldenstroma.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Ciąża. Jeżeli jest to możliwe, należy unikać stosowania chlorambucylu w okresie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze. W każdym przypadku należy ocenić stosunek potencjalnego zagrożenia dla płodu do spodziewanej korzyści dla matki. Tak jak w przypadku wszystkich leków cytotoksycznych, należy zalecić stosowanie skutecznej antykoncepcji w razie stosowania Leukeranu przez któregokolwiek z partnerów. Karmienie piersią. Nie należy karmić piersią podczas przyjmowania leku. Płodność. Chlorambucyl może hamować czynność jajników; donoszono też o zaniku miesiączki w następstwie stosowania leku. U pacjentów leczonych chlorambucylem stwierdzano azoospermię, choć szacuje się, że do wywołania tego działania konieczna jest dawka całkowita leku wynosząca 400 mg. Zaburzenia spermatogenezy u pacjentów z chłoniakiem leczonych chlorambucylem w całkowitych dawkach wynoszących od 410 do 2600 mg były w różnym stopniu przemijające. Teratogenność. Podobnie jak inne leki cytotoksyczne Leukeran jest potencjalnie teratogenny.

Doustnie. Podczas ustalania szczegółowego schematu leczenia należy korzystać z odpowiedniej literatury fachowej. Leukeran jest aktywnie działającym lekiem cytotoksycznym i powinien być stosowany wyłącznie pod nadzorem lekarza doświadczonego w podawaniu tego rodzaju preparatów. Choroba Hodgkina (ziarnica złośliwa): Dorośli: w paliatywnej terapii w zaawansowanym stadium choroby lek stosuje się najczęściej w dawce 0,2 mg/kg mc. na dobę przez 4-8 tyg; zazwyczaj preparat jest jednym ze składników polichemioterapii i stosuje się go wg licznych protokołów. Preparat można stosować zamiast iperytow azotowych, z podobnym efektem leczniczym, ale mniejszym działaniem toksycznym. Dzieci i młodzież: schematy dawkowania są podobne do stosowanych u dorosłych. Niektóre postaci nieziarniczych chłoniaków złośliwych (non-Hodgkin`s lymphoma): Dorośli: w monoterapii początkowa dawka dobowa wynosi zazwyczaj 0,1-0,2 mg/kg mc. przez pierwsze 4-8 tyg., po czym leczenie podtrzymujące prowadzi się, stosując zmniejszone dawki dobowe lub leczenie cykliczne. Preparat jest skuteczny w leczeniu pacjentów w zaawansowanym stadium rozlanego chłoniaka limfocytarnego oraz pacjentów, u których występuje wznowa po radioterapii. U pacjentów z zaawansowanymi stadiami rozwoju nieziarniczego chłoniaka limfocytowego nie wykazano znacznych różnic w działaniu leczniczym pomiędzy monoterapią lekiem a polichemioterapią. Dzieci: schematy dawkowania są podobne do stosowanych u dorosłych. Przewlekła białaczka limfatyczna: Dorośli: (leczenie rozpoczyna się zazwyczaj u pacjentów z wyraźnymi objawami chorobowymi lub z zaburzeniami czynności szpiku kostnego - lecz nie w przypadku niewydolności szpiku - potwierdzonym badaniem krwi obwodowej): początkowa dawka dobowa wynosi 0,15 mg/kg mc. do czasu zmniejszenia liczby leukocytów we krwi do 10 000/µl, leczenie można wznowić po 4 tyg. od zakończenia pierwszego cyklu i kontynuować, stosując dawkę dobową 0,1 mg/kg mc. Zazwyczaj po 2 latach leczenia u niektórych pacjentów liczba leukocytów osiąga prawidłowe wartości, uprzednio powiększone węzły chłonne oraz śledziona stają się niewyczuwalne w badaniu palpitacyjnym, a odsetek limfocytów w szpiku kostnym zmniejsza się poniżej 20%. Pacjenci z potwierdzoną niewydolnością szpiku kostnego powinni być najpierw leczeni prednizolonem, a podawanie preparatu można rozpocząć dopiero po przywróceniu czynności szpiku kostnego. Porównanie skuteczności okresowego leczenia dużymi dawkami leku z codziennym podawaniem leku nie wykazało znaczących różnic w odpowiedzi terapeutycznej lub częstości działań niepożądanych pomiędzy dwoma grupami leczenia. Makroglobulinemia Waldenstroma: Dorośli: (preprat jest jedną z opcji leczenia tej choroby) zalecana dawka początkowa wynosi 6-12 mg/dobę do chwili wystąpienia leukopenii, następnie wprowadza się na stałe dawkę 2-8 mg/dobę. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczne dostosowanie dawki. Pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy starannie monitorować w kierunku objawów przedmiotowych i podmiotowych toksyczności. Ponieważ chlorambucyl jest głównie metabolizowany w wątrobie, należy rozważyć zmniejszenie dawki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Jednak brak jest wystarczających danych dotyczących pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, aby podać odpowiednie zalecenia dotyczące dawkowania. Nie przeprowadzono szczegółowych badań u osób starszych, jednakże wskazane jest monitorowanie czynności nerek i wątroby. W razie zaburzenia ich czynności należy zachować ostrożność. Pomimo że doświadczenie kliniczne nie wykazało różnicy w wykazywanej odpowiedzi zależnej od wieku, dawka leku powinna być ostrożnie zwiększana u osób starszych, zaczynając od najniższej dawki z zakresu dawkowania. Sposób podania. Lek należy przyjmować codziennie na czczo (co najmniej 1 h przed posiłkami lub 3 h po posiłkach).

Może wystąpić krzyżowa reakcja nadwrażliwości (w postaci wysypki skórnej) pomiędzy chlorambucylem a innymi środkami alkilującymi. U pacjentów z upośledzoną odpornością stosowanie szczepionek zawierających żywe organizmy zagraża wywołaniem infekcji, dlatego też nie zaleca się stosowania takich szczepionek w tej grupie pacjentów. Pacjenci, którzy mogą potencjalnie przejść autologiczny przeszczep komórek macierzystych nie powinni otrzymywać leku długoterminowo. Monitorowanie. Ze względu na możliwość wywołania przez lek nieodwracalnej mielosupresji, w trakcie leczenia należy prowadzić stałą kontrolę parametrów morfologii krwi. W dawkach leczniczych preparat zmniejsza liczbę limfocytów i w mniejszym stopniu, liczbę granulocytów obojętnochłonnych, płytek krwi i stężenie hemoglobiny. Przerwanie leczenia nie jest konieczne, gdy wystąpią pierwsze objawy zmniejszenia liczby granulocytów obojętnochłonnych; należy jednak pamiętać o możliwości dalszego zmniejszania się ich liczby przez okres 10 dni lub dłuższy po podaniu ostatniej dawki leku. Preparatu nie należy podawać pacjentom, których niedawno poddawano radioterapii lub leczono innymi lekami cytotoksycznymi. Jeżeli szpik kostny pacjenta jest nacieczony limfocytami lub hipoplastyczny, dawka nie powinna przekraczać 0,1 mg/kg mc. na dobę. Dzieci z zespołem nerczycowym, pacjenci leczeni tzw. metodą pulsów z zastosowaniem wysokich dawek i pacjenci z napadami padaczkowymi w wywiadzie powinni być ściśle monitorowani po podaniu chlorambucylu z powodu zwiększonego ryzyka napadu padaczkowego. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy starannie monitorować w kierunku objawów przedmiotowych i podmiotowych toksyczności. Mutagenność i rakotwórczość. Wykazano, że chlorambucyl wywołuje u ludzi uszkodzenia chromatyd i chromosomów. Donoszono o występowaniu ostrych, wtórnych nowotworów hematologicznych (zwłaszcza białaczek i zespołów mielodysplastycznych), szczególnie po długotrwałym leczeniu. Porównawcze badanie grupy chorych na raka jajnika, otrzymujących związki alkilujące, w tym chlorambucyl, z grupą chorych otrzymujących leki o innym mechanizmie działania, wykazało istotny wzrost częstości ostrej białaczki w grupie otrzymującej leki alkilujące. U niewielkiego odsetka pacjentów, otrzymujących przez dłuższy czas chlorambucyl jako lek wspomagający leczenie raka sutka, opisano ostrą białaczkę szpikową. Przed zastosowaniem chlorambucylu należy rozważyć stosunek ryzyka wystąpienia białaczki do oczekiwanych korzyści terapeutycznych. Substancje pomocnicze. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W przypadku wystąpienia któregokolwiek z poniższych objawów należy natychmiast zwrócić się
do lekarza specjalisty lub udać się do szpitala:
- wszelkie objawy gorączki lub zakażenia (ból gardła, ból w jamie ustnej lub zaburzenia
  oddawania moczu),
- wszelkie nieoczekiwane siniaczenie lub krwawienie, ponieważ może to oznaczać, że
  produkowanych jest zbyt mało krwinek danego rodzaju,
- w razie nagłego pogorszenia samopoczucia (nawet przy normalnej temperaturze),
- poczucie skrajnego zmęczenia,
- drętwienie lub osłabienie mięśni,
- wysypka skórna, pęcherze na skórze, ból jamy ustnej lub oczu oraz wysoka temperatura.

Należy porozmawiać z lekarzem w przypadku wystąpienia któregokolwiek z następujących działań
niepożądanych, które również mogą wystąpić przy przyjmowaniu tego leku:

Bardzo częste (występują u więcej niż 1 na 10 osób)
- zmniejszenie liczby krwinek i płytek krwi lub zahamowanie czynności szpiku kostnego.

Częste (występują u nie mniej niż 1 na 10 osób)
- nudności, wymioty, biegunka i owrzodzenie jamy ustnej,
- wtórne nowotwory krwi (ostre, wtórne nowotwory hematologiczne),
- napady padaczkowe (drgawki) u dzieci z zaburzeniem czynności nerek zwanym zespołem
  nerczycowym,
- zmniejszenie ilości krwinek czerwonych lub niedokrwistość, co może powodować poczucie
  zmęczenia lub osłabienia bądź duszności.

Niezbyt częste (występują u nie mniej niż 1 na 100 osób)
- wysypka.

Rzadkie (występują u nie mniej niż 1 na 1000 osób)
- zażółcenie białek oczu lub skóry (żółtaczka),
- objawy alergiczne, takie jak guzki, pokrzywka lub obrzęk tkanek,
- zgłoszono progresję wysypki skórnej w ciężkie choroby, w tym zespół Stevensa-Johnsona
  i martwicę toksyczno-rozpływna naskórka. Te dwie formy tej samej ciężkiej choroby skóry
  powodują wysypkę, łuszczenie się skóry i owrzodzenia błon śluzowych,
- gorączka,
- napad padaczkowy lub drgawki,
- uszkodzenie wątroby (hepatotoksyczność).

Bardzo rzadkie (występują u nie mniej niż 1 na 10 000 osób)
- nieprawidłowe lub powtarzające się drżenie ciała lub mimowolne drgania niebędące napadami
  padaczkowymi ani drgawkami,
- zapalenie pęcherza moczowego,
- nieodwracalna niewydolność szpiku kostnego – organizm może przestać wytwarzać komórki
  krwi tymczasowo,
- bliznowacenia i zagęszczenia w płucach z trudnościami w oddychaniu,
- śródmiąższowe zapalenie płuc
- choroba wpływająca na nerwy prowadząca do zaburzeń czucia, ruchu i czynności narządów
  (neuropatia obwodowa).

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- brak miesiączki (amenorrhea),
- brak plemników w nasieniu (azoospermia).

Jeżeli jakiekolwiek działanie niepożądane stanie się poważne lub wystąpią działania niepożądane
niewymienione w niniejszej ulotce, należy niezwłocznie poinformować o tym lekarza.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można również zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań
Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02 222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

U pacjentów z zaburzoną odpornością nie zaleca się stosowania szczepionek zawierających żywe organizmy. Stwierdzono, że analogi nukleozydów purynowych (takie jak fludarabina, pentostatyna i kladrybina) zwiększały cytotoksyczność chlorambucylu ex vivo, jednak znaczenie kliniczne tego stwierdzenia jest nieznane. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazują, że u pacjentów otrzymujących fenylbutazon konieczne może być zmniejszenie dawki chlorambucylu ze względu na możliwość nasilenia jego działania toksycznego.

Aspen Polska Sp. z o.o.