Lioresal Intrathecal 10 mg/20 ml roztwór do infuzji

1 amp. (1 ml) roztworu do wstrzykiwań zawiera 0,05 mg baklofenu. 1 amp. (5 ml) roztworu do infuzji zawiera 10 mg baklofenu oraz 17,7 mg sodu; 1 amp. (20 ml) roztworu do infuzji zawiera 10 mg baklofenu oraz 70,8 mg sodu.

Pochodna GABA zmniejszająca napięcie mięśni szkieletowych poprzez hamowanie odruchów mono- i polisynaptycznych na poziomie rdzenia kręgowego. Dokładny mechanizm działania baklofenu nie został poznany. Lek pobudza receptory GABA_B, zlokalizowane pre- i postsynaptycznie. Jego działanie polega na zwiększaniu presynaptycznej blokady bodźców, zaczynających się głównie w rdzeniu kręgowym, co prowadzi do osłabienia ich przekaźnictwa. W rezultacie następuje zmniejszenie spastycznego napięcia mięśni oraz patologicznych odruchów masowych obserwowanych w spastyczności. Jako środek zwiotczający mięśnie o działaniu ośrodkowym, baklofen nie zmniejsza przewodnictwa nerwowo-mięśniowego na poziomie płytki motorycznej. Lek wykazuje ogólne działanie hamujące na o.u.n., wywołuje uspokojenie, senność, działa hamująco na układ oddechowy i układ krążenia. Układowa dostępność biologiczna baklofenu po podaniu dokanałowym jest mniejsza niż po podaniu doustnym. Bezpośrednia infuzja do przestrzeni podpajęczynówkowej rdzenia kręgowego pozwala ominąć procesy wchłaniania preparatu i umożliwia ekspozycję miejsc receptorowych w rogach tylnych rdzenia na działanie baklofenu. Podanie baklofenu bezpośrednio do przestrzeni mózgowo-rdzeniowej umożliwia leczenie spastyczności dawkami co najmniej 100-krotnie mniejszymi od dawek stosowanych doustnie. Baklofen powoli przenika przez barierę krew-mózg i staje się dostępny układowo w bardzo małych ilościach. T_0,5 po jednorazowym, dooponowym podaniu wynosi 1-5 h. Średni klirens z płynu mózgowo-rdzeniowego odpowiada prędkości fizjologicznego obrotu płynu mózgowo-rdzeniowego. Ilość baklofenu podana w infuzji w ciągu 24 h jest w tym samym czasie niemal całkowicie wydalana z płynem mózgowo-rdzeniowym.

Dorośli. Roztwór do wstrzykiwań. Sprawdzenie odpowiedzi na dooponowe podanie baklofenu pacjentom z ciężką, przewlekłą spastycznością w przebiegu stwardnienia rozsianego, z urazami rdzenia kręgowego lub urazami pochodzenia mózgowego, których nie można skutecznie leczyć stosując leczenie standardowe. Roztwór do infuzji. Leczenie pacjentów z ciężką, przewlekłą spastycznością w przebiegu stwardnienia rozsianego, z urazami rdzenia kręgowego lub urazami pochodzenia mózgowego, których nie można skutecznie leczyć stosując leczenie standardowe. Dzieci i młodzież (4 do <18 lat). Roztwór do wstrzykiwań i roztw. do infuzji. Preparat jest wskazany do stosowania u pacjentów z ciężką przewlekłą spastycznością pochodzenia mózgowego lub rdzeniowego (w przebiegu urazu, stwardnienia rozsianego lub i innych chorób rdzenia kręgowego), którzy nie reagują na leczenie doustnymi lekami przeciwspastycznymi (w tym doustnym baklofenem) i/lub u których występują niemożliwe do zaakceptowania działania niepożądane po podaniu skutecznych dawek leków doustnych.

Nadwrażliwość na składniki preparatu. Padaczka oporna na leczenie. Nie podawać dożylnie, domięśniowo, podskórnie ani do przestrzeni nadtwardówkowej.

Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania u kobiet w ciąży. Baklofen przenika przez barierę łożyska i wykazuje toksyczny wpływ na funkcje rozrodcze. Leku nie należy podawać kobietom w okresie ciąży, chyba że przewidywane korzyści z leczenia dla matki przewyższają możliwe ryzyko dla dziecka. Baklofen przenika do mleka kobiecego - nie stosować w okresie laktacji, chyba że przewidywane korzyści z leczenia dla matki przewyższają możliwe ryzyko dla dziecka. Płodność. Badania na zwierzętach wykazały, że jest mało prawdopodobne, by baklofen podawany dooponowo miał niekorzystny wpływ na płodność w warunkach istotnych dla zastosowania klinicznego.

Wyłącznie do przestrzeni podpajęczynówkowej. Podanie dawki próbnej, wszczepienie pompy infuzyjnej oraz stopniowe zwiększanie dawki podawanej dooponowo należy przeprowadzać wyłącznie w warunkach szpitalnych, w ośrodkach posiadających odpowiednie doświadczenie oraz pod nadzorem odpowiednio wykwalifikowanych lekarzy, aby zapewnić ciągłe monitorowanie stanu pacjenta. Należy zapewnić natychmiastowy dostęp do OIOM, ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich, zagrażających życiu działań niepożądanych. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do potrzeb pacjenta. Dorośli. Dawka próbna. Przed rozpoczęciem długotrwałej infuzji należy ocenić odpowiedź pacjenta na baklofen. W tym celu należy podać preparat - roztw. do wstrz. 0,05 mg/ml. Dawkę próbną podaje się w postaci nierozcieńczonej, we wstrzyknięciu dooponowym w bolusie przez cewnik dooponowy lub przez nakłucie lędźwiowe. Zazwyczaj dawka próbna wynosi 25-50 µg (dawka 25 µg jest zalecana u dzieci). Dawkę należy podać poprzez zmieszanie z płynem mózgowo-rdzeniowym przez ok. 1 min lub dłużej. Dawkę można zwiększać w odstępach 24-godzinnych do maksymalnej dawki próbnej - 100 µg. Po każdym wstrzyknięciu pacjent powinien pozostawać pod obserwacją przez 4-8 h. Jeżeli podanie dawki próbnej 100 µg jest niewystarczające, nie należy dalej jej zwiększać oraz nie należy przechodzić do fazy ciągłej dooponowej infuzji. Faza wszczepienia pompy infuzyjnej (zwiększanie dawki). Po potwierdzeniu odpowiedzi pacjenta na terapię preparatem w fazie próbnej, należy rozpocząć dooponową infuzję leku przy użyciu wszczepionej pompy infuzyjnej. Jeżeli działanie preparatu po podaniu dawki próbnej utrzymuje się >12 h, dawkę próbną uznaje się za dawkę początkową; jeżeli działanie utrzymuje się <12 h, dawka początkowa stanowi podwójną dawkę próbną. Nie należy zwiększać dawki w ciągu pierwszych 24 h. Po pierwszym dniu leczenia, dawkę można stopniowo zwiększać aż do uzyskania zamierzonego efektu terapeutycznego. Dobowe zwiększanie dawki nie powinno przekraczać 10-30% poprzednio stosowanej dawki u pacjentów ze spastycznością pochodzenia rdzeniowego i 5-15% u pacjentów ze spastycznością pochodzenia mózgowego. W przypadku zastosowania pompy programowanej, zaleca się modyfikację dawki raz na 24 h. W przypadku zastosowania pomp nieprogramowanych wyposażonych w cewnik o długości 76 cm, podający 1 ml roztworu na dobę, zaleca się zachowanie 48-godzinnych przerw. Dawkę należy zwiększać się aż do uzyskania dawki podtrzymującej. Faza terapii długotrwałej. Należy stosować najmniejszą dawkę, zapewniającą dobrą kontrolę spastyczności, bez wystąpienia nieakceptowanych działań niepożądanych. Dawka podtrzymująca u pacjentów ze spastycznością pochodzenia rdzeniowego wynosi zazwyczaj 300-800 µg na dobę. Doświadczenie z zastosowaniem dawek powyżej 1000 µg na dobę jest ograniczone. Pacjenci ze spastycznością pochodzenia mózgowego zazwyczaj wymagają podania mniejszych dawek (średnie dawki dobowe po 1-rocznym okresie obserwacji wynosiły 276 µg oraz 307 µg na dobę po 2 latach). Rozwój tolerancji. U około 5% pacjentów może rozwinąć się tolerancja na baklofen, wymagająca podawania większych dawek leku. Rozwojowi tolerancji zapobiega zachowanie 10-14 dniowej przerwy w podawaniu preparatu, podczas której należy podawać siarczan morfiny. Terapię należy wznowić podając dawkę początkową stosowaną w infuzji ciągłej, a następnie ponownie stopniowo zwiększać dawkowanie, aby uniknąć działań niepożądanych z powodu przedawkowania. Procedurę tę należy przeprowadzać w warunkach szpitalnych. Dzieci i młodzież wieku od 4 do 18 lat. Wstępna dawka próbna podawana przez nakłucie lędźwiowe ustalona na podstawie wieku i wymiarów ciała pacjenta, powinna wynosi 25-50 μg na dobę. U pacjentów nieodpowiadających na leczenie, dawkę można zwiększać o 25 μg na dobę co 24 h. U pacjentów pediatrycznych maksymalna dawka próbna nie powinna przekracza 100 μg na dobę. U dzieci i młodzieży w ze spastycznością pochodzenia mózgowego lub rdzeniowego, wstępna dawka podtrzymująca preparatu podawanego dooponowo w długotrwałej ciągłej infuzji waha się od 25 do 200 μg na dobę (mediana dawki: 100 μg na dobę). Całkowita dawka dobowa zazwyczaj jest zwiększana w pierwszym roku leczenia, dlatego dawkę podtrzymującą należy dostosować do indywidualnej odpowiedzi pacjenta na leczenie. Doświadczenie z podawaniem dawek większych niż 1000 µg na dobę jest ograniczone. Pompę można wszczepiać wyłącznie pacjentom spełniającym określone wymogi odnośnie rozmiaru ciała. Doświadczenie dotyczące stosowania u dzieci poniżej 6 lat jest ograniczone. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność preparatu podawanego dooponowo w leczeniu ciężkiej spastyczności pochodzenia mózgowego lub rdzeniowego u dzieci w wieku poniżej 4 lat nie zostały ustalone. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek - może zaistnieć potrzeba zmniejszenia dawki preparatu ze względu na stan kliniczny pacjenta lub stopie zmniejszenia klirensu nerkowego. Nie przeprowadzono badań z udziałem pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby - nie zaleca się dostosowywania. Pacjenci w podeszłym wieku wymagają uważnego monitorowania pod kątem ewentualnych działań niepożądanych. Sposób podania. Skuteczność preparatu wykazano jedynie przy użyciu systemu do infuzji SyncroMed. System wszczepia się pacjentowi podskórnie (zazwyczaj w tkanki ściany brzucha). Jest on połączony w cewnikiem dooponowym biegnącym od miejsca wszczepienia do przestrzeni podpajęczynówkowej. Dotychczas brak doświadczenia z innymi wszczepionymi systemami do infuzji.

Doświadczenie dotyczące stosowania u dzieci <6 lat jest ograniczone. Nie zaleca się stosowania u dzieci <4 lat. Przed podaniem preparatu należy przeprowadzić badanie mielograficzne przestrzeni podpajęczynówkowej pacjentów ze spastycznością pourazową - w przypadku stwierdzenia oznak zapalenia pajęczynówki, nie należy rozpoczynać leczenia preparatem. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z: zaburzeniami krążenia płynu mózgowo-rdzeniowego spowodowanymi utrudnieniami przepływu, padaczką lub innymi chorobami mózgu przebiegającymi z napadami, objawami porażenia opuszkowego lub częściowym porażeniem mięśni układu oddechowego, ostrymi lub przewlekłymi stanami dezorientacji, stanami psychotycznymi, schizofrenią lub chorobą Parkinsona, zaburzeniami odruchów autonomicznych w wywiadzie, niewydolnością krążenia mózgowego lub niewydolnością układu oddechowego, współistniejącym wzmożonym napięciem zwieracza pęcherza, zaburzeniami czynności nerek, wrzodami trawiennymi, ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby oraz u chorych w podeszłym wieku. Ostrożnie stosować u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka samobójstwa. Pacjentów (i ich opiekunów) należy ostrzec o konieczności monitorowania pogarszania się stanu klinicznego, zachowań lub myśli samobójczych lub nietypowych zmian w zachowaniu oraz o konieczności natychmiastowego zasięgnięcia porady lekarza, jeśli objawy te wystąpi. U pacjentów ze spastycznością spowodowaną urazem głowy, zaleca się, by długotrwałe dooponowe podawanie baklofenu rozpoczynać po uzyskaniu stabilizacji objawów spastyczności (tzn. co najmniej po upływie jednego roku od urazu). Dzieci powinny mieć wystarczającą masę ciała umożliwiającą wszczepienie pompy do przewlekłych infuzji. U pacjentów z nowymi przedmiotowymi lub podmiotowymi objawami neurologicznymi, wskazującymi na naciek zapalny na końcówce wszczepionego cewnika, należy rozważyć konsultację neurochirurgiczną, ponieważ wiele objawów nacieku zapalnego nie różni się od objawów choroby u pacjentów z ciężką spastycznością. W niektórych przypadkach przeprowadzenie badania obrazowego może być odpowiednią metodą do potwierdzenia lub wykluczenia nacieku zapalnego. Przed rozpoczęciem terapii preparatem należy zmniejszyć dawki innych nieskutecznych leków zmniejszających napięcie mięśniowe. Po podaniu wstępnych dawek próbnych należy uważnie monitorowa oddech i czynności układu krążenia. Ma to szczególne znaczenie u pacjentów z chorobami serca i płuc oraz osłabieniem mięśni oddechowych. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów leczonych produktami z grupy benzodiazepin i opioidów, u których występuje zwiększone ryzyko zahamowania czynności oddechowej. Przed wszczepieniem pompy należy upewnić się, że pacjent nie ma zakażenia, ponieważ obecność infekcji zwiększa ryzyko powikłań po zabiegu. Ponadto, zakażenia układowe utrudniaj proces dostosowywania dawki. Zbiornik pompy należy napełniać we właściwych odstępach czasowych unikając sytuacji, w której doszłoby do opróżnienia zbiornika, co spowoduje nawrót ciężkiej spastyczności. Należy zachować nadzwyczajną ostrożność podczas napełniania pompy wyposażonej w port z bezpośrednim dostępem do cewnika dooponowego. Bezpośrednie wstrzyknięcie preparatu do cewnika przez port dostępu mogłoby wywołać objawy przedawkowania zagrażające życiu pacjenta. Utrzymanie spastyczności na pewnym poziomie jest niekiedy konieczne dla zachowania właściwej postawy ciała, równowagi i innych czynności. Aby zapobiec nadmiernemu osłabieniu i w konsekwencji upadkom pacjenta, należy zachować ostrożność podając preparat w tych przypadkach. Utrzymywanie pewnego napięcia mięśniowego i rzadko występujących skurczy może być również konieczne dla wspomagania czynności układu krążenia i zapobiegania zakrzepicy żył głębokich. Nagłe przerwanie leczenia preparatem, może objawiać się wzmożoną spastycznością w mechanizmie „efektu z odbicia” odbicia”, świądem, parestezjami i niedociśnieniem tętniczym, prowadząc w konsekwencji do takich następstw jak stan nadmiernej ruchliwości z nagłymi, niekontrolowanymi skurczami, podwyższoną temperaturą ciała i objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny. W rzadkich przypadkach objawy te rozwinęły się w napady padaczkowe/stan padaczkowy, rabdomiolizę, koagulopatię, niewydolność wielonarządową i śmierć. W większości przypadków objawy odstawienia występują w ciągu kilku godzin lub dni po zaprzestaniu dooponowego podawania leku. Przyczyną nagłego przerwania dooponowego podawania leku jest zwykle wadliwe działanie cewnika (zwłaszcza problemy z połączeniem), mała objętość roztworu w zbiorniku pompy oraz wyczerpanie baterii pompy a także wadliwe działanie urządzenia. Należy jak najszybciej wznowić podawanie leku w dawce identycznej lub zbliżonej. Jeśli nie jest to możliwe wówczas terapia agonistami GABA takimi jak doustne lub dojelitowe postaci baklofenu czy doustne, dojelitowe lub dożylne postaci benzodiazepiny może zapobiec potencjalnie śmiertelnym następstwom przerwania leczenia. Nie ma jednak gwarancji, że samo podanie baklofenu w postaci doustnej lub dojelitowej wystarczy, by zapobiec nasilaniu się objawów przerwania leczenia preparatem. Podczas leczenia preparatem należy monitorować objawy skoliozy.

4. Możliwe działania niepożądane

* Działania niepożądane oznaczone gwiazdką występują z większą częstością u pacjentów z porażeniem
mózgowym.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Działania niepożądane są częstsze podczas rozpoczynania leczenia w szpitalu, jednak mogą one również
wystąpić później. Wiele z wymienionych działań niepożądanych może także mieć związek z podstawową
leczoną chorobą.
Wadliwe działania zaimplantowanego urządzenia dostarczającego lek lub systemu do infuzji może
prowadzić do wystąpienia objawów odstawienia, które mogą powodować zgon (patrz objawy przerwania
stosowania w punkcie 3 „Jak stosować lek Lioresal Intrathecal”).

Zgłoszono następujące działania niepożądane oraz częstość ich występowania:
Bardzo często: mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów
- małe napięcie mięśni
- senność

Często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów
- lęk
- zmniejszony apetyt
- zadyszka, spowolniony lub płytki oddech
- zmniejszona czujność
- zmniejszenie ciśnienia krwi podczas siadania i wstawania
- depresja
- dezorientacja
- biegunka a nawet nietrzymanie stolca
- zwiększone napięcie mięśni
- gorączka
- zwiększony niepokój ruchowy
- zatrzymanie moczu*
- swędzący obrzęk skóry, podobnie jak po ugryzieniu owada
- świąd
- ból głowy*, ból
- drgawki*
- zapalenie płuc
- dziwne uczucia dotyczące skóry z mrowieniem rąk i nóg
- suchość jamy ustnej
- osłabienie mięśni
- śpiączka
- dreszcze
- obrzęk twarzy, rąk i nóg
- zawroty głowy
- zaburzenia płciowe
- zaburzenia ostrości wzroku z zamazanym lub podwójnym widzeniem
- apatia
- mimowolne oddawanie moczu
- nudności lub wymioty*
- nadmierne ślinienie się
- zaparcie
- zamazana mowa
- splątanie
- zahamowanie czynności oddechowej

Niezbyt często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów
- zmniejszenie ilości płynów w organizmie (odwodnienie)
- bladość skóry
- wysokie ciśnienie krwi
- niedrożność jelit z zatkania
- utrata pamięci/roztargnienie
- zaburzenia nastroju
- łysienie
- fałszywe wrażenia zmysłowe niespowodowane zewnętrznym bodźcem
- zaczerwienienie skóry
- niska temperatura ciała
- trudności w połykaniu
- problemy z koordynacja ruchów
- myśli i próby samobójcze
- nadmierne pocenie się
- oczopląs
- zwolnione bicie serca
- osłabione odczuwanie smaku
- zatkanie naczynia krwionośnego z powodu zatoru w żyłach głębokich
- omamy
- euforia

Rzadko: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1 000 pacjentów
- zagrażające życiu objawy z odstawienia leku spowodowane problemami z podaniem leku

Niektóre objawy niepożądane występują z nieznaną częstością:
- wzrost bocznego skrzywienia kręgosłupa (skolioza)
- niezdolność do osiągnięcia lub utrzymania wzwodu (zaburzenia erekcji)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Aleje Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Preparatu nie należy podawać jednocześnie z innymi lekami zmniejszającymi napięcie. Leki o działaniu hamującym na OUN (np. leki przeciwbólowe, neuroleptyki, barbiturany, benzodiazepiny, leki anksjolityczne) mogą nasilać działanie baklofenu. Należy unikać zwłaszcza jednoczesnego spożywania alkoholu. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne mogą nasilać działanie preparatu, prowadząc do znacznego zwiotczenia mięśni. Preparat może nasilać działanie leków hipotensyjnych - należy kontrolować ciśnienia tętniczego oraz, o ile to konieczne, zmniejszyć dawkę leków przeciwnadciśnieniowych. W skojarzeniu z morfiną może wystąpić obniżenie ciśnienia tętniczego krwi; nie można wykluczyć ryzyka zaburzeń oddychania oraz zaburzeń ze strony OUN - należy pamiętać o zwiększonym ryzyku tych zaburzeń u pacjentów przyjmujących opioidy i benzodiazepiny. Jednoczesne stosowanie baklofenu podawanego dooponowo i środków do znieczulenia ogólnego (np. fentanylu, propofolu) może zwiększać ryzyko zaburzeń czynności serca i napadów padaczkowych. Jednoczesne stosowanie baklofenu w postaci doustnej i lewodopy/inhibitora DDC powodowało zwiększenie ryzyka wystąpienia takich zdarzeń niepożądanych jak omamy wzrokowe, stany splątania, ból głowy i nudności. Zgłaszano także zaostrzenie objawów parkinsonizmu. Dotychczas brak danych dotyczących podawania Lioresal Intrathecal jednocześnie z innymi lekami podawanymi dooponowo.

Novartis Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-375-48-88
www.novartis.com/pl-pl/