Lojuxta 20 mg kapsułki twarde

1 kaps. zawiera 5 mg, 10 mg lub 20 mg lomitapidu w postaci mezylanu. Preparat zawiera laktozę.

Lek zmniejszający stężenie lipidów, selektywny inhibitor wewnątrzkomórkowego, mikrosomalnego białka transportującego trójglicerydy (MTP), które występuje w świetle retikulum endoplazmatycznego i odpowiada za wiązanie pojedynczych cząsteczek lipidów oraz ich transport między błonami. Białko MTP odgrywa kluczową rolę w gromadzeniu w wątrobie i jelitach lipoprotein zawierających apolipoproteinę B. Inhibitory MTP zmniejszają wydzielanie lipoprotein i stężenie krążących lipidów związanych z lipoproteinami, w tym cholesterolu i trójglicerydów. Bezwzględna biodostępność postaci doustnej lomitapidu wynosi 7%. Czynnikiem ograniczającym wchłanianie nie jest szybkość przenikania substancji czynnej przez ścianę jelita, lecz przede wszystkim efekt pierwszego przejścia przez wątrobę. Lomitapid osiąga C_max w osoczu po 48 h po podaniu doustnym. W stanie stacjonarnym kumulacja lomitapidu wynosiła 2,7 po dawce 25 mg i 3,9 po dawce 50 mg. Lek w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza (>99,8%). W badaniach na zwierzętach stężenia lomitapidu w wątrobie były bardzo duże (200-krotne). Lomitapid jest w dużym stopniu metabolizowany, głównie przez CYP3A4. Izoenzymy CYP2E1, 1A2, 2B6, 2C8 i 2C19 uczestniczą w metabolizmie leku w mniejszym stopniu, a 2D6 i 2C9 nie biorą w nim udziału. 93% podanej dawki wydala się z moczem i kałem. Ok. 33% - z moczem w postaci metabolitów. Pozostała część była wydalona z kałem, głównie w postaci utlenionych metabolitów. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 29 h.

Lek jest wskazany do stosowania jako uzupełnienie innego leczenia obniżającego stężenie lipidów i diety niskotłuszczowej, z jednoczesnym stosowaniem aferezy lipoprotein o małej gęstości (LDL) lub bez niej, u dorosłych pacjentów z homozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną (HoFH). Należy zawsze potwierdzić genetycznie występowanie HoFH, jeśli jest to możliwe. Należy wykluczyć inne postacie hiperlipoproteinemii pierwotnej i wtórne przyczyny hipercholesterolemii (np. zespół nerczycowy, niedoczynność tarczycy).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Umiarkowane lub ciężkie zaburzenia czynności wątroby i niewyjaśnione, utrzymujące się nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby. Stwierdzona ciężka lub przewlekła choroba jelit, taka jak nieswoiste zapalenie jelit lub zaburzenia wchłaniania. Jednoczesne stosowanie symwastatyny w dawce >40 mg. Jednoczesne stosowanie silnych lub umiarkowanych inhibitorów CYP3A4 (np. azolowe leki przeciwgrzybicze, takie jak itrakonazol, flukonazol, ketokonazol, worykonazol, pozakonazol; antybiotyki makrolidowe, takie jak erytromycyna lub klarytromycyna; antybiotyki ketolidowe, takie jak telitromycyna; inhibitory proteazy HIV; leki blokujące kanał wapniowy, takie jak diltiazem i werapamil, oraz lek przeciwarytmiczny dronedaron). Ciąża.

Stosowanie leku jest przeciwwskazane w trakcie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozwój (teratogenność i toksyczny wpływ na zarodek i płód). Przed rozpoczęciem leczenia u kobiet w wieku rozrodczym należy wykluczyć ciążę, zapewnić poradę na temat skutecznych metod antykoncepcyjnych i rozpocząć stosowanie skutecznej antykoncepcji. Pacjentki stosujące doustne środki antykoncepcyjne zawierające estrogen należy poinformować o możliwym zmniejszeniu skuteczności spowodowanym biegunką i (lub) wymiotami. Należy stosować dodatkowe metody zapobiegania ciąży do czasu ustąpienia objawów. Nie wiadomo, czy lomitapid przenika do mleka ludzkiego. Ponieważ wyniki badań dotyczących lomitapidu, prowadzonych na zwierzętach, wskazują na możliwe działania niepożądane, należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub przerwaniu stosowania leku, biorąc pod uwagę znaczenie kliniczne jego stosowania dla matki. Nie zaobserwowano niepożądanego wpływu na płodność samców i samic szczurów, którym podawano lomitapid przy narażeniu układowym (AUC) oszacowanym jako 4- do 5-krotnie większe niż narażenie u ludzi przy maksymalnych zalecanych dawkach.

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane i nadzorowane przez lekarza z doświadczeniem w leczeniu zaburzeń gospodarki lipidowej. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 5 mg raz na dobę. Po 2 tyg. dawkę można zwiększyć, w zależności od stężenia LDL-C oraz akceptowalnego poziomu bezpieczeństwa i tolerancji leku przez pacjenta, do 10 mg, a następnie, w odstępach minimum 4 tyg., do 20 mg, 40 mg i do maksymalnej zalecanej dawki 60 mg. Dawkę należy zwiększać stopniowo, aby zminimalizować częstość i nasilenie działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego oraz zwiększenie aktywności aminotransferaz. Jednoczesne stosowanie z atorwastatyną. Pacjenci przyjmujący stałą podtrzymującą dawkę lomitapidu, którzy przyjmują atorwastatynę, powinni: przyjmować te leki w odstępie 12 h od siebie LUB zmniejszyć dawkę lomitapidu o połowę; pacjenci przyjmujący dawkę 5 mg powinni dalej przyjmować 5 mg. Następnie można rozważyć ostrożne stopniowe dostosowywanie dawki w zależności od odpowiedzi na leczenie (stężenie LDL-C) oraz bezpieczeństwa stosowania i tolerancji. Po odstawieniu atorwastatyny dawkę lomitapidu należy stopniowo zwiększać w zależności od odpowiedzi na leczenie (stężenie LDL-C) oraz bezpieczeństwa stosowania i tolerancji. Jednoczesne stosowanie z innym słabym inhibitorem CYP3A4. Pacjenci przyjmujący stałą dawkę podtrzymującą lomitapidu i jakikolwiek inny słaby inhibitor CYP3A4 powinni przyjmować oba leki w odstępie 12 h od siebie. Należy zachować szczególną ostrożność, jeśli lomitapid podaje się z więcej niż 1 słabym inhibitorem CYP3A4. Należy rozważyć zmniejszenie maksymalnej dawki lomitapidu zależnie od oczekiwanego stężenia LDL-C. Szczególne grupy pacjentów. Dane dotyczące stosowania lomitapidu u pacjentów w wieku 65 lat i starszych są ograniczone. Dlatego u tych pacjentów należy zachować szczególną ostrożność. U pacjentów w podeszłym wieku nie zaleca się modyfikacji dawki, ponieważ zalecany schemat dawkowania obejmuje rozpoczęcie leczenia od najmniejszej dawki i ostrożne jej zwiększanie w zależności od tolerancji leku przez danego pacjenta. Stosowanie lomitapidu jest przeciwwskazane u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego, w tym u pacjentów z niewyjaśnionymi, utrzymującymi się nieprawidłowymi wynikami badań czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A wg skali Childa-Pugha) nie należy przekraczać dawki 40 mg na dobę. U pacjentów w schyłkowych stadiach choroby nerek poddawanych dializie nie należy przekraczać dawki 40 mg na dobę. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności lomitapidu u dzieci w wieku poniżej 18 lat - nie zaleca się stosowania leku u dzieci. Sposób podania. Podawanie z jedzeniem może zwiększyć narażenie na lomitapid. Lek należy przyjmować na czczo, co najmniej 2 h po wieczornym posiłku, ponieważ zawartość tłuszczu w ostatnim posiłku może niekorzystnie wpływać na tolerancję ze strony przewodu pokarmowego. Częstość i nasilenie działań niepożądanych leku ze strony przewodu pokarmowego jest mniejsza, jeśli stosuje się dietę niskotłuszczową. Przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia pacjenci powinni stosować dietę, która dostarcza mniej niż 20% energii z tłuszczu. Pacjenci powinni korzystać z porady dietetyka. Nie należy pić soku grejpfrutowego ani alkoholu podczas leczenia. Przez cały okres leczenia lomitapidem pacjenci powinni codziennie przyjmować suplementy diety dostarczające 400 j.m. witaminy E, ok. 200 mg kwasu linolowego, 110 mg kwasu eikozapentaenowego (EPA), 210 mg kwasu α-linolenowego (ALA) i 80 mg kwasu dokozaheksaenowego (DHA) na dobę.

Lomitapid może powodować zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, AlAT i AspAT, oraz stłuszczenie wątroby. Nie stwierdzono równoczesnego ani późniejszego, istotnego kliniczne zwiększenia stężenia bilirubiny w surowicy krwi, wartości INR ani aktywności fosfatazy zasadowej. Brak jest danych na temat zależności pomiędzy stłuszczeniem wątroby związanym z leczeniem lomitapidem a zwiększeniem aktywności aminotransferaz. Zmiany aktywności enzymów wątrobowych mogą występować w dowolnym momencie w okresie leczenia, ale najczęściej występują w okresie zwiększania dawki. Chociaż nie ma doniesień o zaburzeniach czynności wątroby (zwiększona aktywność aminotransferaz z jednoczesnym zwiększeniem stężenia bilirubiny lub INR) ani niewydolności wątroby, istnieją obawy, że lomitapid może powodować stłuszczeniowe zapalenie wątroby, które po kilku latach może doprowadzić do marskości. Badania kliniczne potwierdzające bezpieczeństwo stosowania i skuteczność lomitapidu u pacjentów z HoFH najpewniej nie wykazałyby tego działania niepożądanego, biorąc pod uwagę liczbę osób biorących udział w badaniach i okres ich trwania. Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć aktywność AlAT, AspAT, fosfatazy alkalicznej, stężenie bilirubiny całkowitej, aktywność GGT i stężenie albumin w surowicy. Jeśli wyniki badań czynności wątroby przed zastosowaniem leku są nieprawidłowe, przed rozpoczęciem stosowania leku przyczyna nieprawidłowości powinna być rozpoznana i właściwie leczona przez hepatologa. W 1. roku leczenia należy wykonywać badania czynności wątroby (przynajmniej AlAT i AspAT) przed każdym zwiększeniem dawki lub co miesiąc, wybierając częstszą z tych opcji. Po 1. roku należy wykonywać te badania przynajmniej co 3 mies. i przed każdym zwiększeniem dawki. Jeśli aktywność aminotransferaz jest zwiększona, należy zmniejszyć dawkę leku, a jeśli zwiększenie aktywności tych enzymów utrzymuje się lub jest klinicznie istotne, należy przerwać leczenie. Dostosowywanie dawki i kontrolowanie stanu pacjentów, u których wystąpi zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych (zalecenia na podstawie GGN wynoszącej ok. 30-40 j.m./l). AlAT lub AspAT ≥3 x i <5 x GGN: potwierdzić zwiększenie wartości, powtarzając badanie w ciągu tygodnia; jeśli wynik zostanie potwierdzony, należy zmniejszyć dawkę i wykonać dodatkowe badania czynności wątroby (np. aktywność fosfatazy alkalicznej, stężenie bilirubiny całkowitej i INR), jeśli nie zostały dotychczas wykonane; jeśli wystąpią objawy nieprawidłowej czynności wątroby (zwiększone stężenie bilirubiny lub INR), jeśli aktywność aminotransferaz przekroczy 5-krotnie GGN lub nie zmniejszy się poniżej 3-krotności GGN w ciągu ok. 4 tyg., badania należy powtarzać co tydzień i przerwać leczenie; jeśli aktywność aminotransferaz utrzymuje się powyżej 3-krotności GGN, pacjenta należy skierować na dalsze badania do hepatologa; jeśli wznawia się leczenie lomitapidem po uzyskaniu aktywności aminotransferaz poniżej 3-krotności GGN, należy rozważyć zmniejszenie dawki i częściej wykonywać badania czynności wątroby. AlAT lub AspAT ≥5 x GGN: należy odstawić leczenie i wykonać dodatkowe badania czynności wątroby (takie jak aktywność fosfatazy alkalicznej, stężenie bilirubiny całkowitej i INR), jeśli nie zostały dotychczas wykonane; jeśli aktywność aminotransferaz nie zmniejszy się poniżej 3-krotności GGN w ciągu ok. 4 tyg., pacjenta należy skierować na dalsze badania do hepatologa; jeśli wznawia się leczenie lomitapidem po uzyskaniu aktywności aminotransferaz poniżej 3-krotności GGN, należy zmniejszyć dawkę i częściej wykonywać badania czynności wątroby. Jeśli zwiększeniu aktywności aminotransferaz towarzyszą kliniczne objawy uszkodzenia wątroby (takie jak nudności, wymioty, ból brzucha, gorączka, żółtaczka, letarg, objawy grypopodobne), zwiększenie stężenia bilirubiny ≥2 x GGN lub czynna choroba wątroby, należy przerwać leczenie lomitapidem i skierować pacjenta na dalsze badania do hepatologa. Ponowne zastosowanie leczenia można rozważyć, jeśli uzna się, że korzyści przewyższają ryzyko związane z możliwą chorobą wątroby. Zgodnie z mechanizmem działania lomitapidu u większości leczonych pacjentów zwiększyła się zawartość tłuszczu w wątrobie. Istnieje ryzyko stłuszczenia wątroby, które jest czynnikiem ryzyka postępującej choroby wątroby, takiej jak stłuszczeniowe zapalenie wątroby i marskość. Długotrwałe skutki stłuszczenia wątroby związanego ze stosowaniem lomitapidu nie są znane. Dane kliniczne wskazują, że gromadzenie tłuszczu w wątrobie przemija po odstawieniu leku, lecz nie są znane następstwa histologiczne, zwłaszcza po długotrwałym stosowaniu. W celu wykrycia stłuszczeniowego zapalenia i zwłóknienia wątroby należy regularnie przeprowadzać wymienione poniżej badania przesiewowe podczas rozpoczynania leczenia i kolejne co roku: badanie obrazowe elastyczności tkanki, np. Fibroscan, badanie rozprzestrzeniania się impulsu akustycznego (ARFI) lub elastografia rezonansu magnetycznego (MR); badanie aktywności GGT i stężenia albumin w surowicy, pozwalające wykryć możliwe uszkodzenie wątroby; przynajmniej jeden marker z każdej z poniższych kategorii: kategoria 1 - białko C-reaktywne oznaczane metodą wysokoczułą (hs-CRP), wskaźnik opadania erytrocytów (OB), fragment CK-18, badanie NashTest (zapalenie wątroby); kategoria 2 - panel badań stopnia zwłóknienia wątroby (ELF), Fibrometer, stosunek AspAT/AlAT, indeks Fib-4, Fibrotest (zwłóknienie wątroby). Wykonanie tych badań i ich interpretacja powinny przebiegać we współpracy pomiędzy lekarzem prowadzącym a hepatologiem. U pacjentów, których wyniki wskazują na obecność stłuszczeniowego zapalenia wątroby lub zwłóknienia wątroby, należy rozważyć wykonanie biopsji wątroby. Jeśli pacjent ma potwierdzone wynikami biopsji stłuszczeniowe zapalenie wątroby lub zwłóknienie wątroby, należy ponownie ocenić stosunek korzyści do ryzyka i, jeśli konieczne, przerwać stosowanie leku. Pacjentów leczonych lomitapidem należy poinformować o ryzyku odwodnienia na skutek działań niepożądanych ze strony układu pokarmowego oraz doradzić im podejmowanie wszelkich środków ostrożności w celu zapobiegania niedoborom płynów. Nie zaleca się spożywania alkoholu podczas leczenia lomitapidem. Lomitapid może zmniejszać wchłanianie rozpuszczalnych w tłuszczach składników odżywczych. Pacjenci leczeni lomitapidem powinni codziennie przyjmować suplementy diety dostarczające 400 j.m. witaminy E i ok. 200 mg kwasu linolowego, 210 mg ALA, 110 mg EPA oraz 80 mg DHA. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy–galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na kapsułkę, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi były reakcje ze strony przewodu pokarmowego. Działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego występowały u 93% pacjentów w badaniu klinicznym fazy 3. Biegunka wystąpiła u 79% pacjentów, nudności u 65%, dyspepsja u 38%, a wymioty u 34% pacjentów. Inne działania występujące u co najmniej 20% pacjentów to: ból brzucha, dyskomfort w obrębie jamy brzusznej, wzdęcia, zaparcia i wzdęcia z oddawaniem wiatrów. Działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego występowały częściej w fazie badania, w której zwiększano dawkę, i zmniejszały się, gdy u pacjentów uzyskiwano maksymalną tolerowaną dawkę lomitapidu. Pacjenci z HoFH. Bardzo często: zmniejszenie apetytu, biegunka, nudności, wymioty, dyskomfort w obrębie jamy brzusznej, dyspepsja, ból brzucha, ból w nadbrzuszu, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, wzdęcie, zaparcie, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, zmniejszenie masy ciała. Często: zapalenie żołądka i jelit, zawroty głowy, ból głowy, migrenowy ból głowy, zapalenie żołądka, bolesne parcie na stolec, łykawica, częste parcie na stolec, odbijanie się, częste wypróżnienia, rozstrzeń żołądka, zaburzenia żołądka, choroba refluksowa przełyku, krwawienie z żylaków odbytu, zarzucanie kwaśnej treści żołądkowej do przełyku, stłuszczenie wątroby, hepatotoksyczność, powiększenie wątroby, wybroczyny, wykwity skórne, rumień, kępki żółte, zmęczenie, zwiększenie wartości INR, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej we krwi, zmniejszenie stężenia potasu we krwi, zmniejszenie stężenia karotenu, nieprawidłowe wartości INR, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, wydłużenie czasu protrombinowego, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zmniejszenie stężenia witaminy E, zmniejszenie stężenia witaminy K. Częstość nieznana: odwodnienie, łysienie, ból mięśni. Pacjenci ze zwiększonym stężeniem LDL-C. Bardzo często: biegunka, nudności, wzdęcia z oddawaniem wiatrów. Często: zmniejszenie apetytu, ból w nadbrzuszu, wzdęcie, ból brzucha, wymioty, dyskomfort w obrębie jamy brzusznej, dyspepsja, odbijanie się, ból podbrzusza, częste wypróżnienia, kurcze mięśni, zmęczenie, osłabienie, zwiększenie aktywności AlAT, ApsAT, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zmniejszenie liczby neutrofili, zmniejszenie liczby białych krwinek. Niezbyt często: zapalenie żołądka i jelit, zakażenie żołądka i jelit, grypa, zapalenie nosogardzieli, zapalenie zatok przynosowych, niedokrwistość, odwodnienie, zwiększenie apetytu, parestezja, senność, obrzęk oka, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zmiany w obrębie gardła, zespół kaszlu z górnych dróg oddechowych, suchość w jamie ustnej, twarde stolce, choroba refluksowa przełyku, tkliwość w obrębie jamy brzusznej, dyskomfort w nadbrzuszu, rozstrzeń żołądka, krwawe wymioty, krwotok z dolnego odcinka przewodu pokarmowego, refluksowe zapalenie przełyku, powiększenie wątroby, pęcherze, suchość skóry, nadmierna potliwość, ból stawów, ból mięśni, ból kończyn, obrzęk stawów, drżenie mięśni, krwiomocz, ból w klatce piersiowej, dreszcze, przedwczesne uczucie sytości, zaburzenia chodu, złe samopoczucie, gorączka, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności transpeptydazy gamma-glutamylowej, zwiększenie udziału procentowego neutrofili, białkomocz, wydłużenie czasu protrombinowego, nieprawidłowe wyniki badań czynności płuc, zwiększenie liczby białych krwinek.

Inhibitory CYP3A4 zwiększają narażenie na lomitapid, przy czym silne inhibitory zwiększają narażenie ok. 27 razy. Stosowanie umiarkowanych i silnych inhibitorów CYP3A4 z lomitapidem jest przeciwwskazane. Jeśli konieczne jest leczenie azolowymi lekami przeciwgrzybiczymi (np. itrakonazol, ketokonazol, flukonazol, worykonazol, pozakonazol); lekiem przeciwarytmicznym dronedaronem; antybiotykami makrolidowymi (np. erytromycyna, klarytromycyna); antybiotykami ketolidowymi (np. telitromycyna); inhibitorami proteazy HIV; lekami blokującymi kanał wapniowy, takimi jak diltiazem i werapamil, lomitapid należy na ten czas odstawić. Sok grejpfrutowy jest umiarkowanym inhibitorem CYP3A4 i oczekuje się, że znacznie zwiększy narażenie na lomitapid. Należy unikać picia soku grejpfrutowego podczas stosowania leku. Oczekuje się, że słabe inhibitory CYP3A4 zwiększą ekspozycję na lomitapid w razie jednoczesnego podawania. W razie stosowania jednocześnie z atorwastatyną, dawkę lomitapidu należy przyjmować w odstępie 12 h od dawki atorwastatyny lub zmniejszyć ją o połowę. Dawkę lomitapidu należy przyjmować w odstępie 12 h od jakichkolwiek innych, jednocześnie stosowanych słabych inhibitorów CYP3A4. Przykłady słabych inhibitorów CYP3A4: alprazolam, amiodaron, amlodypina, atorwastatyna, azytromycyna, bikalutamid, cylostazol, cymetydyna, cyklosporyna, klotrymazol, fluoksetyna, fluwoksamina, fosaprepitant, miłorząb, gorzknik kanadyjski, izoniazyd, iwakaftor, lacydypina, lapatynib, linagliptyna, nilotynib, doustne środki antykoncepcyjne zawierające estrogen, pazopanib, olejek z mięty pieprzowej, propiweryna, ranitydyna, ranolazyna, roksytromycyna, pomarańcza gorzka, takrolimus, tikagrelor i tolwaptan. Z założenia nie jest to lista kompletna i lekarz przepisujący lek powinien sprawdzić informacje na temat leków podawanych jednocześnie z lomitapidem, aby zapobiec możliwym interakcjom związanym z cytochromem CYP3A4. Nie badano skutków podawania więcej niż jednego słabego inhibitora CYP3A4, lecz oczekuje się, że narażenie na lomitapid będzie większe niż podczas jednoczesnego podawaniu z lomitapidem pojedynczego inhibitora. Należy zachować szczególną ostrożność, jeśli lek podaje się z więcej niż 1 słabym inhibitorem CYP3A4. Oczekuje się, że leki, które pobudzają CYP3A4, przyspieszą i nasilą metabolizm lomitapidu. W rezultacie działanie lomitapidu będzie osłabione. Wpływ na skuteczność leku może być różny. Działanie induktorów CYP3A4 jest zależne od czasu i może upłynąć nawet 2 tyg. po rozpoczęciu stosowania zanim osiągną maksymalne działanie. I odwrotnie, po odstawieniu induktorów CYP3A4 ich działanie może się jeszcze utrzymywać przez 2 tyg. Podczas jednoczesnego podawania induktorów CYP3A4 (np. aminoglutetymid, nafcylina, nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy, fenobarbital, ryfampicyna, karbamazepina, pioglitazon, ziele dziurawca, glikokortykosteroidy, modafinil i fenytoina) i lomitapidu należy uwzględniać możliwe interakcje tych leków wpływające na skuteczność. Zaleca się częstsze badanie stężenia LDL-C podczas jednoczesnego stosowania tych leków. Należy też rozważyć zwiększenie dawki lomitapidu, aby zapewnić utrzymanie żądanego poziomu skuteczności, jeśli induktor CYP3A4 ma być stosowany długotrwale. Po odstawianiu induktora CYP3A4 należy uwzględnić zwiększone narażenie na lomitapid. Może być konieczne zmniejszenie dawki. Należy unikać stosowania lomitapidu jednocześnie z zielem dziurawca. Nie badano interakcji lomitapidu z lekami wiążącymi kwasy żółciowe (żywicami, takimi jak kolesewelam i cholestyramina). Ponieważ leki wiążące kwasy żółciowe mogą wpływać na wchłanianie leków przyjmowanych doustnie, leki wiążące kwasy żółciowe należy przyjmować co najmniej 4 h przed lomitapidem lub co najmniej 4 h po nim. Lomitapid zwiększa stężenie statyn w osoczu. Wartości AUC i C_max kwasu symwastatyny zwiększały się odpowiednio o 68% i 57% po zastosowaniu symwastatyny w dawce 40 mg, gdy lomitapid stosowany w dawce 60 mg osiągnął stan stacjonarny. Wartości AUC i C_max kwasu atorwastatyny zwiększały się odpowiednio o 52% i 63% po zastosowaniu atorwastatyny w dawce 20 mg, gdy lomitapid stosowany w dawce 60 mg osiągnął stan stacjonarny. Wartość T_max rozuwastatyny zwiększyła się z 1 do 4 h, wartość AUC zwiększała się o 32%, a wartość C_max pozostała bez zmiany po zastosowaniu rozuwastatyny w dawce 20 mg, gdy lomitapid stosowany w dawce 60 mg osiągnął stan stacjonarny. Ryzyko miopatii wywołanej symwastatyną zależy od dawki. Stosowanie lomitapidu jest przeciwwskazane u pacjentów przyjmujących duże dawki symwastatyny (>40 mg). Pacjentów przyjmujących lomitapid jako uzupełnienie leczenia statynami należy kontrolować w celu wykrycia działań niepożądanych związanych z przyjmowaniem dużych dawek statyn. Wszystkich pacjentów przyjmujących lomitapid w skojarzeniu ze statynami należy poinformować o zwiększonym ryzyku miopatii i konieczności niezwłocznego zgłaszania takich objawów, jak niewyjaśniony ból, tkliwość lub osłabienie mięśni. Lomitapid zwiększa stężenie warfaryny w osoczu. Jeśli stosowano lomitapid w stanie stacjonarnym przy dawce 60 mg przez 6 dni po włączeniu warfaryny w dawce 10 mg, wartość INR zwiększała się 1,26 razy. Wartości AUC R(+) i S(-)-warfaryny zwiększały się odpowiednio o 25% i 30%. Wartości C_max R(+) i S(-)-warfaryny zwiększały się odpowiednio o 14% i 15%. U pacjentów przyjmujących leki pochodne kumaryny (np. warfarynę) w skojarzeniu z lomitapidem należy określić wartość INR przed rozpoczęciem stosowania lomitapidu i regularnie ją kontrolować, dostosowując dawkę pochodnej kumaryny w zależności od wskazań klinicznych. Zwiększenie dawki lomitapidu może prowadzić do supraterapeutycznego działania przeciwkrzepliwego, a zmniejszenie dawki - do subterapeutycznego działania przeciwkrzepliwego. Jeśli stosowano lomitapid w stanie stacjonarnym przed podaniem fenofibratu mikronizowanego w dawce 145 mg, niacyny o przedł. uwalnianiu w dawce 1000 mg lub ezetymibu w dawce 10 mg, nie obserwowano znaczącego klinicznie wpływu na narażenie na którykolwiek z tych leków. Nie jest konieczne dostosowanie dawki tych leków podczas jednoczesnego stosowania lomitapidu. Jeśli stosowano lomitapid w stanie stacjonarnym przy dawce 50 mg jednocześnie z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi zawierającymi estrogen, nie obserwowano znaczącego klinicznie ani statystycznie wpływu na parametry farmakokinetyczne składników doustnego środka antykoncepcyjnego (etynyloestradiol i 17-deacetylonorgestymat, metabolit norgestymatu). Nie oczekuje się, że lomitapid będzie mieć bezpośredni wpływ na skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych zawierających estrogen; jednak biegunka i (lub) wymioty mogą zmniejszać wchłanianie hormonu. W przypadku przedłużających się lub ciężkich biegunek i (lub) wymiotów, trwających dłużej niż 2 dni, należy stosować dodatkowe metody zapobiegania ciąży przez 7 dni po ustąpieniu objawów. Doustne środki antykoncepcyjne zawierające estrogen są słabymi inhibitorami CYP3A4. In vitro lomitapid jest inhibitorem glikoproteiny P i może zwiększać wchłanianie jej substratów. Podawanie leku w skojarzeniu z substratami glikoproteiny P (takimi jak aliskiren, ambrisentan, kolchicyna, eteksylan dabigatranu, digoksyna, ewerolimus, feksofenadyna, imatynib, lapatynib, marawirok, nilotynib, pozakonazol, ranolazyna, saksagliptyna, syrolimus, sitagliptyna, talinolol, tolwaptan, topotekan) może zwiększać wchłanianie jej substratów. Należy rozważyć zmniejszenie dawki substratu glikoproteiny P, jeśli jest stosowany jednocześnie z lomitapidem. Alkohol może zwiększać zawartość tłuszczu w wątrobie i spowodować lub nasilić uszkodzenie wątroby. Trzech z 4 pacjentów uczestniczących w badaniu fazy 3 ze zwiększoną aktywnością AlAT, przekraczającą 5-krotnie GGN przyznało się do spożycia alkoholu w ilości większej niż zalecana w protokole badania. Nie zaleca się spożywania alkoholu podczas leczenia lomitapidem. Należy zachować ostrożność, gdy lomitapid jest stosowany z innymi lekami o znanym działaniu hepatotoksycznym, takimi jak izotretynoina, amiodaron, acetaminofen (>4 g/dobę przez ≥3 dni/tydz.), metotreksat, tetracykliny i tamoksyfen. Rezultaty jednoczesnego podawania lomitapidu i innego leku o działaniu hepatotoksycznym są nieznane. W takim przypadku może być konieczne częstsze badanie czynności wątroby. Lomitapid jest inhibitorem CYP3A4; nie jest induktorem CYP 1A2, 3A4 i 2B6 ani inhibitorem CYP 1A2, 2B6, 2C9, 2C19, 2D6 i 2E1; nie jest substratem glikoproteiny P, lecz jest inhibitorem glikoproteiny P; nie jest inhibitorem białka BCRP. Lomitapid może zmniejszać wchłanianie rozpuszczalnych w tłuszczach składników odżywczych. Pacjenci leczeni lomitapidem powinni codziennie przyjmować suplementy diety dostarczające 400 j.m. witaminy E i ok. 200 mg kwasu linolowego, 210 mg ALA, 110 mg EPA oraz 80 mg DHA.

ExCEEd Orphan s.r.o.
Bucharova 2657/12, Prague 5 158 00
158 00 Czech republic
+48 502 188 023
[email protected]