Lutenyl 5 mg tabletki

1 tabl. zawiera 5 mg octanu nomegestrolu.

Pochodna 19-norprogesteronu, stosowana w niedoborach progesteronu. Powinowactwo nomegestrolu do receptorów progesteronu jest 2,5 razy większe niż naturalnego hormonu. Preparat podawany od 5 do 25 dnia cyklu w dawce 5 mg dziennie hamuje owulację, zmniejsza wydzielanie gonadotropin, zmniejsza stężenie estrogenu we krwi krążącej oraz zapobiega wydzielaniu naturalnego progesteronu. Badania kliniczne nie u wszystkich pacjentów wykazały całkowite działanie przeciwgonadotropowe. Po podaniu doustnym lek szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając maksymalne stężenie we krwi po 2 h od podania. T_0,5 we krwi wynosi około 40 h. Octan nomegestrolu wiąże się z białkami osocza w równie dużym stopniu (ok. 97,7%) jak progesteron; nie wiąże się z SHBG ani z CBG. Jest wydalany w postaci metabolitów, głównie z kałem oraz częściowo z moczem.

U kobiet przed menopauzą - zaburzenia miesiączkowania związane ze zmniejszonym wydzielaniem lub brakiem wydzielania progesteronu: zaburzenia miesiączkowania (skąpe lub rzadkie miesiączkowanie, nadmiernie częste miesiączkowanie, brak miesiączkowania), czynnościowe krwawienia z narządów płciowych (krwotoki maciczne, krwotoki miesiączkowe, krwawienia związane z włókniakami), objawy poprzedzające lub związane z menstruacją (bolesne miesiączkowanie samoistne, zespół przedmiesiączkowy, okresowe bóle sutków). U kobiet po menopauzie - w połączeniu z estrogenami (cykle sztucznie wywołane) w hormonalnej terapii zastępczej. Stosowanie octanu nomegestrolu w wymienionych wskazaniach jest ograniczone do sytuacji, w których inne interwencje są uważane za niewłaściwe.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Krwotok z dróg rodnych o nierozpoznanej przyczynie. Idiopatyczna zakrzepica żylna w wywiadzie lub aktywna choroba zakrzepowo-zatorowa żył (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna). Choroby zakrzepowo-zatorowe tętnic (np. zawał serca) aktywne lub w wywiadzie. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby występujące obecnie lub w przeszłości. Oponiak lub oponiak w wywiadzie.

Lek nie jest wskazany do stosowania w okresie ciąży. Dane kliniczne pochodzące z ograniczonej liczby przypadków ekspozycji na octan nomegestrolu kobiet w ciąży, nie wskazują na występowanie działań niepożądanych u płodu. Do tej pory, większość opublikowanych badań epidemiologicznych nie wykazało żadnego działania teratogennego lub toksycznego na płód kobiet, narażonych w ciąży przez pomyłkę na działanie terapeutycznych dawek estrogenów i progestagenów. Nie zaleca się stosowania leku w okresie laktacji ze względu na przenikanie steroidów do mleka kobiecego.

Doustnie: średnia dawka dobowa wynosi 5 mg (1 tabl.). U kobiet przed menopauzą leczenie trwa zazwyczaj 10 dni, tj. od 16 do 25 dnia cyklu. U kobiet po menopauzie dawkowanie jest zależne od rodzaju zastosowanej hormonalnej terapii zastępczej. W ciągłej hormonalnej terapii zastępczej lek jest stosowany przez 12-14 dni każdego cyklu. Dawkę i czas leczenia można modyfikować w zależności od wskazania i reakcji pacjentki na lek. Leczenie preparatami zawierającymi octan nomegestrolu należy ograniczyć do najmniejszej skutecznej dawki i najkrótszego czasu trwania.

W badaniach klinicznych nie u wszystkich pacjentów wykazano całkowite działanie przeciwgonadotropowe. Przed rozpoczęciem leczenia w niektórych wskazaniach, szczególnie w bolesnym miesiączkowaniu, krwotoku macicznym i przy braku miesiączki, konieczne jest ustalenie, czy jest to zaburzenie czynnościowe. Przed rozpoczęciem leczenia należy sprawdzić czy nie występuje nowotwór sutka i macicy (szyjki i błony śluzowej). Należy przerwać przyjmowanie leku w wypadku wystąpienia: jakichkolwiek zaburzeń wzroku (podwójne widzenie, ostre zaburzenia wzroku, uszkodzenie naczyń siatkówki), powstania zakrzepów lub zatorów, silnego, nietypowego bólu głowy. Należy zachować ostrożność w przypadku chorób sercowo-naczyniowych, niestabilnego nadciśnienia tętniczego, cukrzycy lub porfirii. Przed rozpoczęciem lub wznowieniem HTZ należy przeprowadzić dokładne badanie ginekologiczne i kliniczne (w tym zebrać pełny wywiad dotyczący pacjentki oraz jej rodziny) oraz wziąć pod uwagę przeciwwskazania i środki ostrożności. W trakcie leczenia zaleca się przeprowadzanie badań okresowych. Częstość i zakres badań należy dostosować do indywidualnych potrzeb pacjentki. Pacjentki należy poinformować o możliwych zmianach w gruczołach sutkowych, które mogą wystąpić w trakcie leczenia. Wszelkie tego typu zmiany należy zgłaszać lekarzowi. Badania, w tym badanie mammograficzne, należy wykonywać zgodnie z aktualnie obowiązującymi zaleceniami, z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb pacjentek. Pacjentka powinna być obserwowana szczególnie starannie, jeśli któryś z niżej wymienionych stanów występuje obecnie, miał miejsce w przeszłości i (lub) ulegał pogorszeniu w okresie ciąży albo prowadzonej wcześniej terapii hormonalnej. Następujące choroby mogą pojawić się ponownie lub nasilić podczas leczenia nomegestrolem 3,75 mg tabletki, w połączeniu z estrogenem, w szczególności: mięśniak gładki (włókniakomięśniaki macicy) lub endometrioza; przebyte zaburzenia zakrzepowo-zatorowe lub czynniki ryzyka ich wystąpienia; czynniki ryzyka rozwoju nowotworów estrogenozależnych, np. rak piersi u krewnych w pierwszym stopniu pokrewieństwa; nadciśnienie tętnicze; choroby wątroby (np. gruczolak wątroby); cukrzyca z obecnością lub bez powikłań naczyniowych; kamica żółciowa; migrena lub silne bóle głowy; toczeń rumieniowaty układowy; rozrost błony śluzowej trzonu macicy w wywiadzie; padaczka; astma; otoskleroza. Leczenie należy natychmiast przerwać w przypadku stwierdzenia przeciwwskazań, jak również w poniższych stanach: żółtaczka lub pogorszenie się czynności wątroby; istotny wzrost ciśnienia tętniczego; nietypowe bóle głowy (o typie migrenowym); ciąża. Ryzyko rozrostu i rozwoju raka błony śluzowej trzonu macicy ulega zwiększeniu, gdy przez dłuższy okres czasu stosowane są same estrogeny. U kobiet z zachowaną macicą dodanie progestagenu przez co najmniej 12 dni cyklu znacznie redukuje to ryzyko. W pierwszych miesiącach leczenia mogą wystąpić krwawienia oraz plamienia w środku cyklu. Jeśli nieregularne krwawienia pojawią się kilka miesięcy po rozpoczęciu terapii lub nie ustąpią mimo zaprzestania leczenia, należy przeprowadzić diagnostykę obejmującą biopsję błony śluzowej trzonu macicy w celu ustalenia przyczyny krwawień i wykluczenia nowotworu endometrium. Istnieje zwiększone ryzyko raka piersi u kobiet przyjmujących przez kilka lat estrogeny, estrogeny i progesteron w leczeniu skojarzonym lub tibolon w ramach HTZ. Wzrost ryzyka staje się istotny po kilku latach leczenia prowadzonego wg każdego ze schematów i dodatkowo ulega zwiększeniu wraz z czasem jego trwania. Ryzyko ulega zmniejszeniu po zakończeniu leczenia i stopniowo zanika po kilku (maksimum 5) latach. Ryzyko rozwoju raka piersi u kobiet stosujących skoniugowane estrogeny końskie (CEE) lub estradiol (E2) w połączeniu z progestagenem, wzrastało niezależnie od sposobu podania (sekwencyjnego lub ciągłego) lub rodzaju progestagenu. Nie odnotowano wpływu drogi podania leku na poziom ryzyka wystąpienia raka piersi. Terapia ciągła złożona skoniugowanymi estrogenami końskimi i octanem medroksyprogesteronu (CEE+MPA) prowadziła, w porównaniu z placebo, do rozwoju raka piersi o nieco większych wymiarach, dających częściej przerzuty do okolicznych węzłów chłonnych. HTZ, szczególnie obejmująca skojarzone stosowanie estrogenów i progestagenów, prowadzi do wzrostu gęstości obrazów mammograficznych, co może utrudnić wykrywanie raka piersi. W trakcie HTZ dochodzi do zwiększenia względnego ryzyka ŻChZZ, tzn. pojawienia się zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Prawdopodobieństwo wystąpienia epizodu zatorowości jest największe w czasie 1. roku leczenia. Uznane czynniki ryzyka ŻChZZ obejmują: przebyty epizod w przeszłości lub dodatni wywiad rodzinny, dużą otyłość (wskaźnik mc. >30 kg/m²), toczeń rumieniowaty układowy (SLE). Znaczenie żylaków w etiologii żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej nie jest jednoznacznie ustalone. U pacjentek z przebytą ŻChZZ lub z istniejącą skłonnością do zakrzepów ryzyko wystąpienia ŻChZZ jest zwiększone. HTZ może dodatkowo zwiększać to ryzyko. Aby ustalić zwiększoną predyspozycję do zaburzeń zakrzepowo-zatorowych, należy przeprowadzić wywiad pod kątem indywidualnej lub rodzinnej skłonności do ich występowania oraz nawracających poronień samoistnych. W tej grupie pacjentek HTZ jest przeciwwskazana, do czasu dokładnej oceny układu krzepnięcia lub rozpoczęcia leczenia przeciwzakrzepowego. U kobiet, u których prowadzone jest leczenie przeciwzakrzepowe, analiza stosunku korzyści do ryzyka związanych z HTZ powinna być dokonana szczególnie dokładnie. Ryzyko wystąpienia ŻChZZ może okresowo ulegać zwiększeniu z powodu przedłużającego się unieruchomienia, znacznego urazu lub poważnej operacji chirurgicznej. Aby zapobiec rozwojowi ŻChZZ w okresie pooperacyjnym, należy ściśle przestrzegać typowych środków profilaktycznych. W przypadku długotrwałego unieruchomienia lub planowanej operacji, szczególnie zabiegów dotyczących jamy brzusznej lub ortopedycznych w zakresie kończyn dolnych, należy czasowo wstrzymać HTZ, na 4-6 tyg. wcześniej. Leczenie można wznowić po powrocie pacjentki do pełnej aktywności ruchowej. Wystąpienie ŻChZZ w czasie stosowania HTZ wymaga przerwania leczenia. Pacjentka powinna być poinformowana o konieczności skontaktowania się z lekarzem prowadzącym natychmiast, gdy pojawią się objawy mogące wskazywać na możliwość choroby zakrzepowo-zatorowej, np. bolesny obrzęk kończyny, nagły ból w klatce piersiowej lub duszność. Kontrolowane, randomizowane badania nie wykazały korzystnego wpływu terapii ciągłej złożonej z zastosowaniem skoniugowanych estrogenów i octanu medroksyprogesteronu (MPA) na układ krążenia. Dwa duże badania kliniczne wskazują na możliwość zwiększonej zachorowalności na choroby układu krążenia w okresie 1. roku leczenia i brak ogólnej korzyści. Duże randomizowane badanie kliniczne wykazało zwiększenie ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu (kryterium drugorzędne) u zdrowych kobiet stosujących skoniugowane estrogeny i MPA w terapii ciągłej złożonej. Wpływ innych preparatów stosowanych w ramach HTZ na wzrost ryzyka udaru mózgu nie jest znany. Wg niektórych badań epidemiologicznych, długotrwałe (co najmniej 5-10 lat) stosowanie samego estrogenu u kobiet po usunięciu macicy, prowadzi do zwiększenia ryzyka rozwoju raka jajnika. Ryzyko związane z długotrwałym stosowaniem terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej nie jest znane. Notowano występowanie oponiaków (pojedynczych i mnogich) w związku ze stosowaniem octanu nomegestrolu, zwłaszcza w dużych dawkach i przez dłuższy czas (kilka miesięcy lub lat). Należy obserwować, czy u pacjentów nie występują przedmiotowe i podmiotowe objawy oponiaków, zgodnie z praktyką kliniczną. Jeśli u pacjentki zostanie zdiagnozowany oponiak, wszelkie leczenie zawierające octan nomegestrolu należy przerwać, jako środek zapobiegawczy. Są pewne dowody, że ryzyko wystąpienia oponiaka może się zmniejszyć po przerwaniu leczenia octanem nomegestrolu. Z uwagi na zatrzymanie płynów powodowane przez estrogeny, pacjentki z zaburzeniami czynności nerek lub serca wymagają szczególnego nadzoru. Ścisłej obserwacji wymagają kobiety z krańcową niewydolnością nerek, z uwagi na możliwe zwiększenie stężenia substancji czynnych we krwi krążącej. Kobiety z rozpoznaną wcześniej hipertriglicerydemią, u których prowadzona jest HTZ, wymagają szczególnego nadzoru. Istnieją pojedyncze doniesienia wskazujące na możliwość wystąpienia zapalenia trzustki w następstwie znacznego zwiększenia stężenia triglicerydów u kobiet leczonych samym estrogenem. Estrogeny powodują zwiększenie stężenia globuliny wiążącej hormony tarczycy (TBG). Prowadzi to do zwiększenia ogólnego stężenia hormonów tarczycy we krwi, co można stwierdzić, oceniając stężenie jodu związanego z białkiem PBI, wzrost całkowitego T4 (metodą kolumnową albo radioimmunologiczną) lub T3 (metodą radioimmunologiczną). Odzwierciedleniem zmniejszenia wychwytu T3 przez żywice jest zwiększone stężenie TBG. Stężenia wolnych frakcji T4 i T3 nie ulegają zmianom. Zwiększać mogą się stężenia innych białek wiążących obecnych we krwi, np. globuliny wiążącej kortykosteroidy (CBG), globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG), prowadząc do zwiększenia stężenia we krwi odpowiednio kortykosteroidów i hormonów płciowych. Stężenia hormonów wolnych lub aktywnych biologicznie nie ulegają zmianie. Zwiększone mogą być stężenia innych białek osocza (substratu dla angiotensyny/reniny, alfa-1 antytrypsyny, ceruloplazminy). Nie uzyskano dowodów na poprawę funkcji poznawczych w wyniku terapii HTZ. Istnieje ryzyko przyspieszonego postępu otępienia u kobiet rozpoczynających stosowanie CEE i MPA po 65 rż. Nie wiadomo, na ile te obserwacje odnoszą się do kobiet zaczynających leczenie wcześniej i stosujących inne produkty lecznicze w ramach HTZ. Z uwagi na zawartość laktozy, należy zachować ostrożność u pacjentów z dziedziczną galaktozemią, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy i niedoborem laktazy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane chociaż nie u każdego one wystąpią.
Częstość występowania jest określona według następującego podziału:
bardzo częste (≥1/10); częste (≥1/100 do <1/10); niezbyt częste (≥1/1000 do <1/100); rzadkie
(≥1/10 000 do <1/1000); bardzo rzadkie (˂1/10 000); częstość nieznana (częstość nie może być
określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Częstość nieznana: przyrost masy ciała

Zaburzenia psychiczne
Częstość nieznana: bezsenność

Zaburzenia oka
Częstość nieznana: zaburzenia widzenia

Zaburzenia naczyniowe
Częstość nieznana: nasilenie niewydolności żylnej kończyn dolnych; wystąpienie zatorowego
zakrzepu żylnego

Zaburzenia żołądka i jelit
Częstość nieznana: zaburzenia żołądkowo-jelitowe

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Częstość nieznana: alergie skórne, nadmierne owłosienie

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Częstość nieznana: zaburzenia miesiączkowania, brak miesiączki, krwawienia śródcykliczne

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Częstość nieznana: gorączka

Stosowanie octanu nomegestrolu zostało powiązane z rozwojem zazwyczaj łagodnego guza warstwy
tkanki między mózgiem a czaszką (oponiak), zwłaszcza w dużych dawkach i przez dłuższy czas (kilka
miesięcy lub lat) z częstością występowania „rzadko” (patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki
ostrożności”).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309, strona
internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Metabolizm progestagenów może ulec przyspieszeniu przy jednoczesnym stosowaniu leków indukujących aktywność enzymów biorących udział w metabolizmie leków, takich jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenobarbital, karbamazepina, fenytoina) i leki przeciwzakaźne (np. ryfampicyna, ryfabutyna). Zwiększenie metabolizmu progestagenów może prowadzić do osłabienia ich działania terapeutycznego.

Theramex Polska S.p. z o.o.
ul. Poleczki 35
02-822 Warszawa
22-307-71-66
[email protected]
www.theramex.com