Lyxumia 10 µg/dawkę roztwór do wstrzykiwań

1 dawka (0,2 ml) zawiera 10 µg lub 20 µg liksysenatydu. Preparat zawiera metakrezol.

Liksysenatyd jest wybiórczym agonistą receptora GLP-1. Receptor GLP-1 jest docelowym receptorem dla natywnego GLP-1, endogennego hormonu inkretynowego, zwiększającego wydzielanie insuliny z komórek beta wysp trzustkowych w sposób zależny od glukozy. Działanie liksysenatydu polega na swoistej interakcji z receptorami GLP-1, co skutkuje wzrostem stężenia wewnątrzkomórkowego cAMP. Liksysenatyd stymuluje wydzielanie insuliny, gdy zwiększone jest stężenie glukozy we krwi, lecz nie przy normoglikemii, co zmniejsza ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Równocześnie zahamowaniu ulega wydzielanie glukagonu. W przypadku hipoglikemii, zachowany jest mechanizm awaryjny wydzielania glukagonu. Liksysenatyd spowalnia opróżnianie żołądka, zmniejszając przez to szybkość narastania związanego z posiłkiem stężenia glukozy we krwi krążącej. Przy podawaniu raz na dobę, liksysenatyd poprawia kontrolę glikemii dzięki natychmiastowemu i przedłużonemu działaniu obniżającemu stężenie glukozy we krwi poposiłkowe jak i na czczo u pacjentów z cukrzycą typu 2. Po podaniu podskórnym u pacjentów z cukrzycą typu 2, wchłanianie liksysenatydu jest szybkie i nie jest zależne od wielkości podanej dawki. Mediana T_max wynosi 1-3,5 h. Liksysenatyd w umiarkowanym stopniu (55%) wiąże się z białkami osocza. Jako peptyd, liksysenatyd jest wydalany na drodze filtracji kłębuszkowej, następnie podlega reabsorpcji cewkowej i degradacji metabolicznej z wytworzeniem mniejszych peptydów i aminokwasów, które ponownie wchodzą w szlaki przemian metabolicznych białek. Po podaniu wielokrotnych dawek u pacjentów z cukrzycą typu 2, średni końcowy T_0,5 wynosi ok. 3 h.

Do stosowania u dorosłych z cukrzycą typu 2 w skojarzeniu z doustnymi lekami zmniejszającymi stężenie glukozy i (lub) insuliną bazalną w celu uzyskania właściwej kontroli glikemii, gdy stosowanie tych leków razem z dietą i ćwiczeniami fizycznymi nie wystarcza do zapewnienia odpowiedniej kontroli glikemii.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Preparat nie jest zalecany u kobiet w okresie rozrodczym nie stosujących antykoncepcji. Nie należy stosować preparatu w ciąży. Zamiast niego zalecane jest stosowanie insuliny. Jeśli pacjentka chce zajść w ciążę lub gdy zajdzie w ciążę, należy przerwać leczenie preparatem. Leku nie należy stosować w okresie karmienia piersią. W badaniach na zwierzętach nie wykazano bezpośredniego szkodliwego wpływu na płodność.

Podskórnie. Dorośli. Dawka początkowa: 10 µg raz na dobę przez 14 dni. Dawka podtrzymująca (od 15. dnia): 20 µg raz na dobę. Jako dawka początkowa stosowany jest preparat w dawce 10 mikrogramów, roztwór do wstrzykiwań; jako dawka podtrzymująca stosowany jest preparat w dawce 20 mikrogramów, roztwór do wstrzykiwań. W przypadku dodawania preparatu do dotychczas stosowanego leczenia metforminą, nie ma konieczności zmiany dawki metforminy. W przypadku dodawania preparatu do dotychczas stosowanego leczenia pochodnymi sulfonylomocznika lub insuliną bazalną, można rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny bazalnej, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Nie należy podawać preparatu w skojarzeniu z insuliną bazalną i pochodnymi sulfonylomocznika z powodu występowania zwiększonego ryzyka hipoglikemii. Stosowanie preparatu nie wymaga dodatkowej kontroli stężenia glukozy we krwi. W przypadku stosowania w skojarzeniu z pochodnymi sulfonylomocznika lub insuliną bazalną, może być konieczne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi lub samodzielna kontrola glikemii przez pacjenta, aby dostosować dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny bazalnej. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki do wieku pacjenta. Nie jest wymagane dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Brak jest dostępnych danych klinicznych dotyczących leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min) lub schyłkową niewydolnością nerek, dlatego też nie zaleca się stosowania liksysenatydu w tych grupach pacjentów. Nie jest wymagane dostosowanie dawki leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności liksysenatydu u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat (brak dostępnych danych). Sposób podania. Lek podaje się we wstrzyknięciach podskórnych w udo, brzuch lub ramię. Preparatu nie należy podawać dożylnie ani domięśniowo. Wstrzyknięcie podaje się raz na dobę w ciągu godziny poprzedzającej którykolwiek posiłek dnia. Po wybraniu najbardziej odpowiadającej pory spożywania posiłku, zaleca się podawać lek przed tym samym posiłkiem każdego dnia. W przypadku pominięcia dawki, należy ją wstrzyknąć w ciągu godziny poprzedzającej następny posiłek.

Brak jest dostępnych danych klinicznych dotyczących stosowania liksysenatydu u pacjentów z cukrzycą typu 1 - nie należy stosować tego leku w tej grupie pacjentów. Nie należy stosować liksysenatydu w leczeniu cukrzycowej kwasicy ketonowej. Ostre zapalenie trzustki. Stosowanie agonistów receptora dla glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) wiąże się z ryzykiem ostrego zapalenia trzustki. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki, należy zaprzestać stosowania liksysenatydu; w przypadku potwierdzenia rozpoznania ostrego zapalenia trzustki, nie należy ponownie rozpoczynać leczenia liksysenatydem. Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów, u których w przeszłości wystąpiło zapalenie trzustki. Ciężkie choroby układu pokarmowego. Stosowanie agonistów receptora GLP-1 może wiązać się z objawami niepożądanymi ze strony układu pokarmowego. Liksysenatydu nie badano u pacjentów z ciężkimi chorobami układu pokarmowego, w tym z ciężką neuropatią trzewną, dlatego też nie zaleca się stosowania liksysenatydu w tej grupie pacjentów. Zaburzenia czynności nerek. Brak jest dostępnych danych klinicznych dotyczących leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) lub schyłkową niewydolnością nerek. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub schyłkową niewydolnością nerek. Hipoglikemia. U pacjentów stosujących preparat łącznie z pochodnymi sulfonylomocznika lub z insuliną bazalną może występować zwiększone ryzyko hipoglikemii. Aby zmniejszyć ryzyko hipoglikemii, można rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny bazalnej. Nie należy podawać preparatu w skojarzeniu z insuliną bazalną i pochodnymi sulfonylomocznika z powodu występowania zwiększonego ryzyka hipoglikemii. Równoczesne stosowanie produktów leczniczych. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów stosujących doustne leki wymagające szybkiego wchłaniania w żołądku i jelitach, wymagające uważnego monitorowania pacjenta lub leki o wąskim indeksie terapeutycznym. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania liksysenatydu w skojarzeniu z inhibitorami dipeptydylopeptydazy 4 (DPP-4). Odwodnienie. Pacjentów stosujących lek należy poinformować o ryzyku odwodnienia w związku z działaniami niepożądanymi ze strony układu pokarmowego, a także o konieczności podjęcia środków ostrożności w celu uniknięcia odwodnienia. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera metakrezol, który może wywoływać reakcje alergiczne. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy uznaje się go "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Niezbyt często obserwowano niektóre ciężkie reakcje alergiczne (takie jak anafilaksja) u pacjentów
przyjmujących lek Lyxumia. Jeśli wystąpią objawy, takie jak obrzęk twarzy, języka lub gardła
powodujące trudności w oddychaniu, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Należy zaprzestać stosowania leku Lyxumia i natychmiast skontaktować się z lekarzem, jeśli
zaobserwowano którekolwiek z następujących ciężkich działań niepożądanych:
- Ciężki, nieustępujący ból brzucha (w okolicy żołądka), który może promieniować do pleców,
  a także nudności i wymioty, które mogą być objawami zapalenia trzustki (ostre zapalenie
  trzustki).

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem leku Lyxumia, które
mogą występować u więcej niż 1 na 10 osób (bardzo często) były nudności (uczucie mdłości)
i wymioty. Te działania niepożądane są najczęściej łagodne i zazwyczaj ustępują w trakcie leczenia.

Pozostałe działania niepożądane:
Bardzo często występujące działania niepożądane: mogą występować u więcej niż u 1 na 10 osób
- Biegunka
- Ból głowy
- Małe stężenie cukru we krwi (hipoglikemia), zwłaszcza gdy lek Lyxumia jest stosowany
  równocześnie z insuliną lub pochodnymi sulfonylomocznika

Objawami ostrzegawczymi małego stężenia cukru we krwi mogą być zimne poty, chłodna blada skóra,
ból głowy, uczucie senności, osłabienie, zawroty głowy, splątanie lub rozdrażnienie, uczucie głodu,
szybkie bicie serca i uczucie roztrzęsienia. Lekarz prowadzący udzieli informacji jak postępować
w przypadku wystąpienia małego stężenia cukru we krwi.
Sytuacja ta może występować częściej, gdy pacjent stosuje równocześnie dodatkowo pochodne
sulfonylomocznika lub insulinę podstawową. Lekarz prowadzący może zmniejszyć dawkę tych leków
przed rozpoczęciem stosowania leku Lyxumia.

Często występujące działania niepożądane: mogą występować u nie więcej niż u 1 na 10 osób
- Grypa
- Przeziębienie (Zakażenie górnych dróg oddechowych)
- Zawroty głowy
- Niestrawność
- Ból pleców
- Zapalenie pęcherza moczowego
- Zakażenie wirusowe
- Małe stężenie cukru we krwi (gdy lek Lyxumia jest stosowany z metforminą)
- Senność
- Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (takie jak swędzenie)

Niezbyt często występujące działania niepożądane: mogą występować u nie więcej niż 1 na 100 osób
- Pokrzywka
- Kamienie żółciowe
- Zapalenie pęcherzyka żółciowego

Rzadko występujące działania niepożądane: mogą występować u nie więcej niż 1 na 1000 osób
- opóźnienie opróżniania żołądka

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do krajowego systemu zgłaszania wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Liksysenatyd jest peptydem i nie podlega metabolizmowi z udziałem cytochromu P450. W badaniach in vitro, liksysenatyd nie wpływał na czynność izoenzymów cytochromu P450 ani ludzkich białek transportowych. Opóźnienie opróżniania żołądka przez liksysenatyd może zmniejszać szybkość wchłaniania leków podawanych doustnie. Szczególnie na początku leczenia liksysenatydem należy ściśle obserwować pacjentów stosujących leki o wąskim indeksie terapeutycznym, jak i te leki, które wymagają uważnego monitorowania pacjenta. Przyjmowanie tych leków należy skoordynować ze stosowaniem liksysenatydu. Jeśli preparaty te powinny być podawane z pokarmem, należy poinformować pacjentów, aby jeśli to możliwe, przyjmowali je z posiłkiem, wtedy gdy nie stosują liksysenatydu. W przypadku leków doustnych, których skuteczność szczególnie zależy od stężeń progowych, takich jak antybiotyki, pacjentów należy poinformować, aby przyjmowali leki te przynajmniej na 1 h przed lub 4 h po wstrzyknięciu liksysenatydu. Oporne na sok żołądkowy, dojelitowe postaci leków zawierające substancje czynne wrażliwe na rozpad w żołądku należy podawać na 1 h przed lub 4 h po wstrzyknięciu liksysenatydu. Po podaniu pojedynczej dawki 1000 mg paracetamolu, wartości AUC i T_0,5 nie uległy zmianie bez względu na czas podania leku (przed lub po wstrzyknięciu liksysenatydu). Przy podaniu paracetamolu na 1 lub 4 h po podaniu 10 µg liksysenatydu, C_max paracetamolu uległo zmniejszeniu o odpowiednio 29% i 31%, a mediana T_max uległa opóźnieniu o odpowiednio 2,0 i 1,75 h. Dalsze opóźnienie T_max oraz zmniejszenie wartości C_max paracetamolu jest przewidywane dla dawki podtrzymującej wynoszącej 20 µg. Przy podaniu paracetamolu na 1 h przed wstrzyknięciem liksysenatydu nie zaobserwowano jego wpływu na C_max i T_max paracetamolu. Na podstawie tych wyników nie jest wymagane dostosowanie dawki paracetamolu, ale gdy wymagane jest szybkie pojawienie się działania należy wziąć pod uwagę obserwowane opóźnienie T_max, gdy paracetamol podawano 1-4 h po zastosowaniu liksysenatydu. Po podaniu pojedynczej dawki doustnego środka antykoncepcyjnego (etynyloestradiol 0,03 mg/lewonorgestrel 0,15 mg) na 1 h przed lub 11 h po podaniu 10 µg liksysenatydu, wartości C_max, AUC, T_0,5 i T_max etynyloestradiolu i lewonorgestrelu nie uległy zmianie. Podanie doustnego środka antykoncepcyjnego na 1 h lub 4 h po podaniu liksysenatydu nie wpływało na AUC i T_0,5 etynyloestradiolu i lewonorgestrelu, podczas gdy C_max etynyloestradiolu uległo zmniejszeniu o odpowiednio 52% i 39%, a C_max lewonorgestrelu uległo zmniejszeniu o odpowiednio 46% i 20%, a mediana T_max opóźnieniu o 1 do 3 h. Zmniejszenie C_max ma ograniczone znaczenie kliniczne i dlatego nie jest wymagane dostosowanie dawki doustnych środków antykoncepcyjnych. Przy równoczesnym podawaniu 20 µg liksysenatydu i 40 mg atorwastatyny rano przez 6 dni, narażenie na atorwastatynę nie uległo zmianie, podczas gdy C_max uległo zmniejszeniu o 31%, a T_max opóźnieniu o 3,25 h. Nie obserwowano takiego wydłużenia T_max przy podawaniu atorwastatyny wieczorem, a liksysenatydu rano, lecz wartości AUC i C_max atorwastatyny uległy zwiększeniu odpowiednio o 27% i 66%. Zmiany te nie są istotne klinicznie i dlatego nie jest wymagane dostosowanie dawki atorwastatyny w skojarzeniu z liksysenatydem. Przy równoczesnym podawaniu 25 mg warfaryny i wielokrotnych dawek 20 µg liksysenatydu, nie zaobserwowano wpływu na AUC lub INR, podczas gdy wartość C_max uległa zmniejszeniu o 19%, a wartość T_max opóźnieniu o 7 h. Na podstawie tych wyników nie jest wymagane dostosowanie dawki warfaryny przy równoczesnym stosowaniu z liksysenatydem; zalecane jest jednak częste monitorowanie INR u pacjentów otrzymujących warfarynę i (lub) pochodne kumaryny w czasie rozpoczęcia lub zakończenia leczenia liksysenatydem. Równoczesne podanie 20 µg liksysenatydu i 0,25 mg digoksyny nie miało wpływu na AUC digoksyny w stanie równowagi. Wartość T_max digoksyny uległa opóźnieniu o 1,5 h, a C_max zmniejszeniu o 26%. Na podstawie tych wyników, nie jest wymagane dostosowanie dawki digoksyny przy równoczesnym stosowaniu z liksysenatydem. Przy równoczesnym podawaniu 20 µg liksysenatydu i 5 mg ramiprylu przez 6 dni, AUC ramiprylu uległo zwiększeniu o 21%, podczas gdy wartość C_max uległa zmniejszeniu o 63%. AUC oraz C_max aktywnego metabolitu (ramiprylatu) nie uległy zmianie. Wartości T_max ramiprylu i ramiprylatu uległy opóźnieniu o ok. 2,5 h. Na podstawie tych wyników, nie jest wymagane dostosowanie dawki ramiprylu przy równoczesnym stosowaniu z liksysenatydem.

Sanofi Sp. z o.o.
ul. Marcina Kasprzaka 6
01-211 Warszawa
22-280-00-00
www.sanofi.pl