Marcaine - Adrenaline 0,5% (5 mg+0,005 mg)/ml roztwór do wstrzykiwań

1 ml roztworu zawiera 5 mg chlorowodorku bupiwakainy i 5 µg adreanaliny w postaci winianu. Każda fiolka (20 ml) zawiera 69,8 mg sodu i 10 mg pirosiarczynu sodu (E 223).

Długo działający środek miejscowo znieczulający z grupy amidów, zawierający dodatek adrenaliny. W dużych dawkach powoduje znieczulenie chirurgiczne, w mniejszych powoduje blokadę czuciową i mniej nasiloną blokadę ruchową. Początek i czas działania bupiwakainy zależą od dawki i miejsca podania. Adrenalina w przypadku znieczulenia nasiękowego i znieczulenia nerwów obwodowych wydłuża czas działania, w przypadku znieczulenia zewnątrzoponowego wydłużenie czasu działania jest mniejsze. Bupiwakaina odwracalnie hamuje przewodzenie impulsów nerwowych na skutek zmniejszania przepuszczalności błony komórkowej neuronu dla jonów sodowych. Stężenie bupiwakainy w osoczu zależy od podanej dawki, drogi podania i unaczynienia miejsca podania. Dodanie adrenaliny do roztworu bupiwakainy może zmniejszać jej C_max w osoczu, natomiast zazwyczaj ma to niewielki wpływ na czas do wystąpienia C_max. Działanie to różni się w zależności od rodzaju znieczulenia, dawki i stężenia. U dorosłych, adrenalina obniża C_max w osoczu do 50% przy znieczuleniu splotu ramiennego i do 5-25% przy znieczuleniu zewnątrzoponowym. Bupiwakaina wchłania się z przestrzeni zewnątrzoponowej dwufazowo i całkowicie, a T_0,5 wynosi odpowiednio 7 min i 6 h. Mała szybkość wchłaniania wpływa na szybkość eliminacji bupiwakainy. W związku z tym T_0,5 bupiwakainy po podaniu zewnątrzoponowym jest mniejszy niż po podaniu dożylnym. Wiąże się z białkami osocza w 96%. Metabolizowana w wątrobie, ok. 1% dawki wydalane jest z moczem w postaci niezmienionej i mniej więcej w 5% w postaci metabolitu w ciągu 24 h. Po wstrzyknięciu dożylnym T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 2,7 h. U dzieci od 1. roku do 7 lat farmakokinetyka jest podobna do tej u dorosłych.

Znieczulenia o długim czasie działania: nasiękowe, nerwów obwodowych, zewnątrzoponowe. Preparat jest szczególnie zalecany w leczeniu bólu, gdyż po jego zastosowaniu blokada czuciowa jest silniejsza niż blokada ruchowa. Lek jest wskazany u dorosłych i młodzieży ≥ 12 lat: w znieczuleniach podczas zabiegów chirurgicznych i w leczeniu ostrego bólu.

Nadwrażliwość na substancje czynne, leki miejscowo znieczulające z grupy amidów lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na metylo- i (lub) propyloparahydroksybenzoesan (metylo-/propyloparaben) lub jego metabolit, kwas paraaminobenzoesowy (PABA). Pacjenci z nadwrażliwością na estry miejscowych środków znieczulających lub ich metabolitów, PABA, powinni unikać stosowania leków zawierających bupiwakainę i parabeny. Nadwrażliwość na pirosiarczan sodu. Nie należy stosować bupiwakainy w odcinkowym znieczuleniu dożylnym (blok Bier`a), ponieważ nieumyślne przedostanie się do krwiobiegu może powodować ostrą toksyczność układową. Wstrzyknięcie bupiwakainy z adrenaliną w obszarach zaopatrywanych przez tętnice końcowe (np. blokada prącia, blokada Obersta) może powodować niedokrwienną martwicę tkanek. Nie zidentyfikowano specyficznych przeciwwskazań dla dzieci i młodzieży.

Nie stosować we wczesnej ciąży, chyba że korzyści wynikające z jego zastosowania przewyższają ryzyko związane z jego stosowaniem. Nie zaobserwowano, aby bupiwakaina miała wpływ na proces rozrodu u ludzi. Bupiwakaina stosowana w dawkach terapeutycznych przenika do mleka ludzkiego, jednak w ilościach tak małych, że nie stwarza to ryzyka dla dziecka karmionego piersią. Nie wiadomo, czy adrenalina przenika do mleka matki, wydaje się jednak, że nie stwarza to ryzyka dla dziecka karmionego piersią.

Nadtwardówkowo i okołonerwowo. DOROŚLI I DZIECI >12 LAT. Dawka indywidualna powinna być wyliczona z uwzględnieniem doświadczenia lekarza oraz stanu ogólnego pacjenta. W przypadku stosowania przedłużonego znieczulenia poprzez wykorzystanie techniki znieczulenia ciągłego lub powtarzanych dawek należy rozważyć możliwość osiągnięcia toksycznego stężenia w osoczu lub wystąpienia miejscowego uszkodzenia nerwów. Znieczulenie do zabiegu chirurgicznego. Znieczulenie zewnątrzoponowe lędźwiowe chirurgiczne¹⁾: stęż. 5 mg/ml, objęt. 15-30 ml, dawka 75-150 mg, początek działania 15-30 min, czas trwania 2-3 h; stęż. 7,5 mg/ml, objęt. 15-20 ml, dawka 112,5-150 mg, początek działania 10-15 min, czas trwania 3-4 h. Znieczulenie zewnątrzoponowe lędźwiowe do cięcia cesarskiego¹⁾: stęż. 5 mg/ml, objęt. 15-30 ml, dawka 75-150 mg, początek działania 15-30 min, czas trwania 2-6 h. Znieczulenie zewnątrzoponowe piersiowe chirurgiczne¹⁾: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 5-15 ml, dawka 12,5-37,5 mg, początek działania 10-15 min, czas trwania 1,5-2 h; stęż. 5 mg/ml, objęt. 5-10 ml, dawka 25-50 mg, początek działania 10-15 min, czas trwania 3-4 h. Znieczulenie zewnątrzoponowe krzyżowe¹⁾: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 20-30 ml, dawka 50-75 mg, początek działania 20-30 min, czas trwania 3-4 h; stęż. 5 mg/ml, objęt. 20-30 ml, dawka 100-150 mg, początek działania 15-30 min, czas trwania 4-6 h. Blokada nerwów obwodowych²⁾ (splot barkowy, udowy, kulszowy): stęż. 5 mg/ml, objęt. 10-35 ml, dawka 50-175 mg, początek działania 15-30 min, czas trwania 4-8 h. Znieczulenie nasiękowe, blokady małych nerwów: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. <60 ml, dawka <150 mg, początek działania 1-3 min, czas trwania 3-4 h; stęż. 5 mg/ml, objęt. ≤ 30 ml, dawka ≤150 mg, początek działania 1-10 min, czas trwania 3-8 h; stęż. 7,5 mg/ml, objęt. ≤20 ml, dawka 7,5-150 mg, początek działania 2-10 min, czas trwania 6-10 h. Leczenie ostrego bólu. Znieczulenie zewnątrzoponowe lędźwiowe dawka pojedyncza^3,7) (np. znieczulenie w okresie pooperacyjnym): stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 6-15 ml w odstępach minimalnych 30 min, dawka 15-37,5 mg w odstępach minimalnych 30 min, początek działania 2-5 min, czas trwania 1-2 h. Znieczulenie zewnątrzoponowe lędźwiowe ciągłe^4,7): stęż. 1,25 mg/ml, objęt. 10-15 ml/h, dawka 12,5-18,8 mg/h; stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 5-7,5 ml/h, dawka 12,5-18,8 mg/h. Znieczulenie zewnątrzoponowe piersiowe ciągłe: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 4-7,5 ml/h, dawka 10-18,8 mg/h. Znieczulenie dostawowe⁶⁾ (np. do artroskopii kolana): stęż. 2,5 mg/ml, objęt. ≤40 ml, dawka ≤100 mg, początek działania 5-10 min, czas trwania 2-4 h od odstawienia. Znieczulenie nasiękowe, blokady małych nerwów: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. ≤60 ml, dawka ≤150 mg, początek działania 1-3 min, czas trwania 3-4 h. Uwagi: ¹⁾Dawka uwzględnia dawkę próbną. ²⁾W przypadku znieczulenia dużych nerwów dawkę należy dostosować w zależności od miejsca podania i stanu ogólnego pacjenta. Znieczulenie nerwów międzyżebrowych i splotu barkowego z dostępu nadobojczykowego wiąże się ze zwiększoną częstością ciężkich działań niepożądanych, niezależnie od użytego do znieczulenia miejscowego anestetyku. ³⁾Dawka całkowita ≤400mg/24 h. ⁴⁾Roztwór ten jest często stosowany w znieczuleniu zewnątrzoponowym do leczenia bólu w połączeniu z lekiem opioidowym. Dawka całkowita ≤400mg/24 h. ⁵⁾Jeżeli jednocześnie u pacjenta jest stosowana bupiwakaina w innych technikach znieczulenia całkowita podana dawka bupiwakainy nie powinna przekraczać 150 mg. ⁶⁾Po dopuszczeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki chondrolizy u pacjentów otrzymujących po operacji ciągły wlew do stawu miejscowego środka znieczulającego. Takie wskazanie nie jest zatwierdzone dla leku. ⁷⁾Lek nie powinien być stosowany do znieczulenia zewnątrzoponowego okołoporodowego (z wyjątkiem stosowania jako dawka testowa), gdyż nie wykazano, aby korzyści z dodania adrenaliny przewyższały ryzyko. Wymienione powyżej dawki uważa się za wystarczające do wystąpienia znieczulenia u dorosłego pacjenta. Początek działania i czas działania może być różny u poszczególnych pacjentów. Wartości podane powyżej to zazwyczaj wymagany zakres dawek. Należy uwzględnić różne czynniki mogące wpływać na poszczególne techniki znieczulenia oraz indywidualne wymagania pacjenta. Czas działania w porównaniu do podanego powyżej może być dłuższy ze względu na zawartość adrenaliny w leku. Stosując duże dawki leku należy zachować ostrożność ze względu na możliwość wystąpienia ogólnoustrojowego działania adrenaliny. Należy unikać niepotrzebnego stosowania dużych dawek lokalnych anestetyków. W celu uzyskania całkowitej blokady wszystkich włókien nerwowych w dużych nerwach konieczne są większe stężenia leku. Do uzyskania całkowitej blokady mniejszych nerwów lub znieczulenia o mniejszej sile (np. zniesienie bólu porodowego) wskazane jest zastosowanie mniejszych stężeń. Objętość podanego leku decyduje o wielkości obszaru znieczulenia. Zaleca się uważną aspirację przed i podczas podawania leku w celu uniknięcia podania donaczyniowego. Dawkę główną należy wstrzykiwać powoli, z szybkością 25-50 mg/min lub podawać w dawkach podzielonych. Jednocześnie należy uważnie kontrolować czynności życiowe pacjenta i utrzymywać z nim kontakt słowny. Przed podaniem leku do przestrzeni zewnątrzoponowej, zaleca się zastosowanie dawki próbnej 3-5 ml roztworu bupiwakainy z adrenaliną. Niezamierzone podanie leku można rozpoznać na podstawie przemijającego przyspieszenia czynności serca, a niezamierzone podanie do przestrzeni podpajęczynówkowej po wystąpieniu objawów blokady nerwowej. W przypadku wystąpienia ostrych objawów toksyczności, należy natychmiast przerwać podawanie leku. Dotychczasowe obserwacje wskazują, że dawka dobowa 400 mg jest dobrze tolerowana przez przeciętną osobę dorosłą. Uwaga: Lek nie powinien być stosowany do znieczulenia zewnątrzoponowego okołoporodowego (z wyjątkiem zastosowania jako dawka testowa), gdyż nie wykazano, aby korzyści z dodania adrenaliny przewyższały ryzyko. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności stosowania leku u dzieci <12 lat. U dzieci od 1-12 lat bardziej odpowiednie może być zastosowanie innego leku o mniejszym stężeniu. Sposób podania. Podanie nadtwardówkowe lub okołonerwowe.

Odnotowano przypadki zatrzymania akcji serca i śmierci podczas stosowania bupiwakainy do znieczulenia zewnątrzoponowego lub obwodowej blokady nerwów. W niektórych przypadkach powrót wydolnego hemodynamicznie rytmu serca następował po długo trwającym postępowaniu resuscytacyjnym. Opisywano również przypadki nieskutecznej resuscytacji, mimo prawidłowego sposobu jej wykonania. Tak jak inne leki miejscowo znieczulające, bupiwakaina stosowana w znieczuleniach związanych z wystąpieniem dużych stężeń leku we krwi, może dawać objawy toksyczności ostrej ze strony układu nerwowego i układu sercowo-naczyniowego, szczególnie po niezamierzonym donaczyniowym podaniu preparatu. W przypadku dużych stężeń ogólnoustrojowych bupiwakainy obserwowano komorowe zaburzenia rytmu, migotanie komór, nagłe zatrzymanie akcji serca i zgon. Techniki znieczulenia regionalnego powinny być stosowane w ośrodkach zatrudniających przeszkolony personel i odpowiednio wyposażonych. Powinny być dostępne: wyposażenie i leki konieczne do monitorowania i resuscytacji pacjenta. Pacjenci powinni być w jak najlepszym stanie ogólnym i mieć zapewniony przed zabiegiem dostęp do żyły. Lekarz prowadzący znieczulenie powinien postępować tak, aby uniknąć niezamierzonego donaczyniowego podania leku, powinien być odpowiednio wyszkolony oraz znać metody diagnozowania i postępowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, ostrych objawów toksyczności lub innych komplikacji. Do wykonania znieczulenia dużych pni nerwowych wymagane jest użycie dużych objętości leku miejscowo znieczulającego. Często obszary, w których wykonuje się ten rodzaj znieczulenia są dobrze unaczynione lub znieczulenie wykonuje się w okolicy dużych naczyń. W związku z tym zwiększa się ryzyko podania donaczyniowego leku lub wchłonięcia się dużej dawki preparatu do krążenia ogólnego i zwiększenia jego stężenia w osoczu. Pacjenci w złym stanie ogólnym, wynikającym z wieku lub innych schorzeń np. ciężkiej choroby wątroby lub ciężkiej niewydolności nerek wymagają szczególnej uwagi, chociaż często u tej grupy pacjentów jest wskazane wykonanie znieczulenia regionalnego. Należy zachować szczególną ostrożność, stosując leki miejscowo znieczulające u pacjentów z częściowym lub całkowitym blokiem przewodzenia w mięśniu sercowym ze względu na możliwość zahamowania przewodzenia. U pacjentów otrzymujących leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron) należy zachować szczególną ostrożność i wdrożyć monitorowanie EKG, ze względu na możliwość sumowania się wpływu tych leków na serce. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki chondrolizy u pacjentów otrzymujących po operacji ciągły wlew do stawu leków miejscowo znieczulających. Większość przypadków chondrolizy dotyczyła stawu barkowego. Ze względu na wiele czynników mogących przyczyniać się do wystąpienia chondrolizy i niespójności w literaturze naukowej dotyczącej mechanizmu działania, związek przyczynowy nie został ustalony. Ciągły wlew do stawu nie jest zatwierdzonym sposobem podania leku. W czasie trwania znieczulenia zewnątrzoponowego może wystąpić hipotensja oraz bradykardia. Ryzyko wystąpienia takich objawów można zmniejszyć, np. przez wstrzyknięcie leku wywołującego skurcz naczyń. Niedociśnienie tętnicze należy leczyć niezwłocznie, podając dożylnie sympatykomimetyk, z powtórzeniem w razie potrzeby. Podczas znieczulenia zewnątrzoponowego może dojść do zahamowania układu sercowo-naczyniowego, szczególnie narażeni są pacjenci z hipowolemią. Znieczulenie zewnątrzoponowe należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami układu krążenia. Znieczulenia regionalne wykonywane w okolicy głowy i szyi, niezależnie od zastosowanego leku miejscowo znieczulającego, związane są z większą częstością ciężkich działań niepożądanych. Niezamierzone dotętnicze podanie leku może powodować objawy toksyczności ze strony mózgu, nawet po podaniu małych dawek leku. Preparat podany pozagałkowo, może w bardzo rzadkich przypadkach przeniknąć do przestrzeni podpajęczynówkowej mózgu powodując czasową ślepotę, zatrzymanie czynności serca, bezdech, drgawki itp. Sytuacje te powinny być jak najszybciej rozpoznane i powinno być wdrożone odpowiednie leczenie. W przypadku znieczulenia okołogałkowego i pozagałkowego istnieje ryzyko przetrwałej dysfunkcji mięśni oka. Jest to związane przede wszystkim z uszkodzeniem i (lub) miejscowym działaniem toksycznym na nerw i (lub) mięśnie. Ciężkość reakcji tkankowej zależy od stopnia uszkodzenia, stężenia zastosowanego leku miejscowo znieczulającego i czasu ekspozycji tkanek na lek znieczulający. Dlatego tak, jak w przypadku innych leków miejscowo znieczulających, należy stosować najmniejsze skuteczne stężenie i dawkę. Leki obkurczające naczynia i inne środki mogą nasilać to działanie, dlatego należy je stosować tylko wtedy, gdy jest to niezbędne. Znieczulenie okołoszyjkowe może doprowadzić do bradykardii lub tachykardii u płodu, dlatego konieczne jest ścisłe monitorowanie częstości pracy serca płodu. Należy zachować ostrożność, gdy bupiwakaina jest podawana dostawowo, jeśli występuje podejrzenie niedawno przebytego urazu stawu lub staw był poddawany zabiegowi chirurgicznemu, który mógł doprowadzić do powstania rozległego naruszenia powierzchni stawowej. W tych sytuacjach bupiwakaina szybciej wchłania się z miejsca podania i osiąga większe stężenia w osoczu. Po wielokrotnych wstrzyknięciach lub długotrwałych infuzjach bupiwakainy obserwowano zaburzenia czynności wątroby, z odwracalnym zwiększeniem aktywności ALT, ALP i stężenia bilirubiny. W nielicznych doniesieniach literaturowych zgłaszano związek między stosowaniem bupiwakainy a rozwojem polekowego uszkodzenia wątroby, szczególnie w przypadku długotrwałego stosowania. Chociaż patofizjologa tej reakcji pozostaje nieznana, natychmiastowe odstawienie bupiwakainy wiązało się z szybką poprawą stanu klinicznego. W razie wystąpienia objawów zaburzeń czynności wątroby podczas podawania bupiwakainy, należy przerwać podawanie leku. Roztwory zawierające adrenalinę należy stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkim lub nieleczonym nadciśnieniem, źle kontrolowaną nadczynnością tarczycy, chorobą wieńcową, blokiem przewodnictwa mięśnia sercowego, niewydolnością naczyń mózgowych, zaawansowaną cukrzycą i innymi schorzeniami, w których może dochodzić do pogorszenia po zastosowaniu epinefryny. Roztwory zawierające adrenalinę powinny być stosowane ze szczególną ostrożnością i w ściśle odmierzonych dawkach w obszarach zaopatrywanych przez tętnice końcowe np. palce lub w obszarach o zmniejszonym ukrwieniu z innych powodów. Lek zawiera pirosiarczyn sodu (E 223), który może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości i skurcz oskrzeli. Preparat zawiera 69,8 mg sodu na fiolkę co odpowiada 3,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci <12 lat. W przypadku znieczulenia zewnątrzoponowego dawkę należy podawać stopniowo proporcjonalnie do wieku i masy ciała, ponieważ szczególnie znieczulenie zewnątrzoponowe piersiowe może powodować ciężkie niedociśnienie i zaburzenia oddychania.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie reakcje alergiczne (rzadko, występują nie częściej niż u 1 na 1000 pacjentów):
W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej, należy natychmiast powiedzieć o tym
lekarzowi.

Objawy mogą obejmować nagłe pojawienie się:
• obrzęku twarzy, warg, języka lub gardła. Może to powodować trudności w przełykaniu
• ciężkiego lub nagłego obrzęku dłoni, stóp lub kostek
• trudności w oddychaniu
• silnego swędzenia skóry (z grudkowatą wysypką)
• bardzo niskiego ciśnienia tętniczego krwi, które może wywołać zasłabnięcie lub omdlenie

Inne działania niepożądane

Bardzo często (występują częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
• nudności
• znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego (niedociśnienie)

Często (występują nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
• znaczne zwolnienie rytmu serca (bradykardia)
• znaczne zwiększenie ciśnienia tętniczego (nadciśnienie tętnicze)
• zaburzenia czucia (parestezje)
• zawroty głowy
• drgawki
• wymioty
• zatrzymanie moczu

Niezbyt często (występują nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów)
• objawy toksyczności ze strony ośrodkowego układu nerwowego (drgawki, uczucie drętwienia
  wokół ust, drętwienie języka, przeczulica słuchowa, zaburzenia widzenia, utrata przytomności,
  drżenia mięśniowe, zawroty głowy, szum w uszach, zaburzenia wymowy)

Rzadko (występują nie częściej niż u 1 na 1000 pacjentów)
• neuropatia, tj. choroba nerwu powodująca uczucie mrowienia, drętwienia lub osłabienia siły
  unerwionego mięśnia
• uszkodzenie nerwu
• zapalenie pajęczynówki (jedna z opon mózgowo-rdzeniowych)
• podwójne widzenie
• zatrzymanie akcji serca
• zaburzenia rytmu serca
• zatrzymanie oddechu.

Dodatkowe działania niepożądane u dzieci
Działania niepożadane występujące u dzieci są podobne do obserwowanych u dorosłych.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa. tel.: +48 22 49 21 301,
faks: +48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku stosowania bupiwakainy w skojarzeniu innymi lekami miejscowo znieczulającymi lub lekami o budowie zbliżonej do leków miejscowo znieczulających z grupy amidów np. niektórymi lekami przeciwarytmicznymi, takimi jak lidokaina lub meksyletyna i tokainid. Działania toksyczne tych leków mogą się sumować. Nie prowadzono badań dotyczących interakcji bupiwakainy i leków przeciwarytmicznych klasy III np. amiodaronu, jednak zaleca się zachować ostrożność podczas ich jednoczesnego stosowania. Należy unikać podawania lub zachować szczególną ostrożność, podając roztwory zawierające adrenalinę pacjentom leczonym trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi ze względu na możliwość wystąpienia ciężkiego, przedłużonego nadciśnienia. Dodatkowo jednoczesne stosowanie roztworów zawierających adrenalinę i pochodnych oksytocyny z grupy ergotaminy może powodować ciężkie, przetrwałe nadciśnienie, jak również powikłania ze strony serca i naczyń mózgowych. Leki neuroleptyczne, takie jak fenotiazyny, mogą wywoływać efekt odwrotny do adrenaliny, powodując obniżenie ciśnienia i tachykardię. Należy zachować ostrożność podczas podawania roztworów zawierających adrenalinę pacjentom znieczulanym ogólnie halotanem lub enfluranem, ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca. Nieselektywne beta-adrenolityki takie, jak propranolol nasilają wpływ adrenaliny na ciśnienie krwi, może to prowadzić do ciężkiego nadciśnienia i bradykardii.

Aspen Polska Sp. z o.o.