MaxAlgina 500 mg tabletki

1 tabl. zawiera 500 mg metamizolu sodowego jednowodnego. Preparat zawiera sód.

Doustnie. Dorośli. Dawkowanie zależy od natężenia bólu lub gorączki oraz indywidualnej odpowiedzi na lek. Zażywać jednorazowo do 1000 mg metamizolu (1-2 tabl.), do 4 razy na dobę co 6 - 8 h, co odpowiada maksymalnej dawce dobowej 4000 mg (8 tabl.). Wyraźnego działania leku należy się spodziewać 30 - 60 min po podaniu doustnym. Zawsze należy stosować najmniejszą dawkę skuteczną w łagodzeniu bólu i gorączki. Czas trwania leczenia zależy od rodzaju i ciężkości choroby. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów osłabionych i pacjentów z obniżonym klirensem kreatyniny należy zmniejszyć dawkę, ponieważ eliminacja produktów metabolizmu metamizolu może być wydłużona. Należy unikać dużych dawek podawanych wielokrotnie, gdy czynność nerek lub wątroby jest zaburzona, z uwagi na zmniejszoną szybkość eliminacji. Krótkotrwałe stosowanie nie wymaga zmniejszenia dawki. Dotychczas, brak jest wystarczającego doświadczenia w długotrwałym stosowaniu metamizolu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i nerek. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować w całości popijając dostateczną ilością płynu (np. szklanką wody). Linia podziału na tabl. ma ułatwić rozkruszenie w celu łatwiejszego połknięcia. Linia podziału nie jest przeznaczona do podziału na równe dawki.

Lek zawiera pochodną pirazolonu - metamizol sodu i jego stosowanie wiąże się z zagrażającym życiu ryzykiem wstrząsu i agranulocytozy. W przypadku wystąpienia objawów podmiotowych agranulocytozy lub trombocytopenii, należy natychmiast przerwać stosowanie leku i wykonać pełną morfologię krwi z rozmazem. Leczenie musi zostać przerwane, zanim jeszcze uzyska się wyniki badań laboratoryjnych. W przypadku wystąpienia pancytopenii podawanie preparatu musi zostać natychmiast przerwane i należy kontrolować morfologię, aż do czasu jej unormowania. Należy poinformować wszystkich pacjentów, aby zgłosili się do lekarza, jeżeli podczas leczenia wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe, (np. pogorszenie stanu ogólnego, infekcja, utrzymująca się gorączka, krwiaki, krwawienia, bladość) wskazujące na dyskrazję krwi. Ryzyko wystąpienia potencjalnie ciężkich reakcji anafilaktoidalnych na lek wyraźnie wzrasta u pacjentów z: zespołem astmy analgetycznej lub nietolerancją leków przeciwbólowych objawiającą się pokrzywką i obrzękiem naczynioruchowym; astmą oskrzelową (szczególnie u pacjentów z współistniejącym zapaleniem zatok przynosowych i polipami nosa); przewlekłą pokrzywką; nietolerancją barwników (np. tartrazyna) lub konserwantów (np. benzoesany); nietolerancją alkoholu objawiającą się kichaniem, łzawieniem oczu i silnym zaczerwienieniem twarzy w reakcji nawet na minimalne ilości alkoholu - taka nietolerancja alkoholu może wskazywać na nierozpoznaną wcześniej astmę analgetyczną. Pacjenci, u których wystąpiła reakcja anafilaktoidalna na lek są szczególnie narażeni na wystąpienie podobnych reakcji również po zastosowaniu innych nieopioidowych leków przeciwbólowych. Pacjenci, u których wystąpiła reakcja anafilaktyczna lub inna immunologicznie zależna reakcja (np. agranulocytoza) na lek są również szczególnie narażeni na wystąpienie podobnych reakcji na inne pirazolony i pirazolidyny. U pacjentów z uczuleniem może dojść do wstrząsu anafilaktycznego - podczas stosowania metamizolu zaleca się zachować szczególną ostrożność u pacjentów z astmą lub atopią. Podczas stosowania metamizolu zgłaszano zagrażające życiu reakcje skórne - zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN). W razie pojawienia się objawów przedmiotowych i podmiotowych SJS lub TEN (postępująca wysypka, często w połączeniu z pęcherzami lub uszkodzeniami błony śluzowej), należy natychmiast przerwać leczenie i nigdy go nie wznawiać. Pacjentów należy poinformować na temat objawów przedmiotowych i ściśle monitorować czy nie występują u nich reakcje skórne, szczególnie w pierwszych tygodniach leczenia. Preparat może wywoływać reakcje hipotensyjne - reakcje te mogą zależeć od dawki. Ryzyko wystąpienia takich reakcji jest również zwiększone u: pacjentów z istniejącym wcześniej niedociśnieniem, hipowolemią lub odwodnieniem, niestabilnym krążeniem lub początkową niewydolnością krążenia (np. u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego lub urazem mnogim); pacjentów z wysoką gorączką. Z tego względu należy starannie rozważyć potrzebę podania leku takim pacjentom, a w razie jego zastosowania prowadzić ścisły nadzór. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia reakcji hipotensyjnych, konieczne może okazać się podjęcie działań zapobiegawczych (np. wyrównanie zaburzeń krążenia). U pacjentów, u których koniecznie należy unikać obniżenia ciśnienia krwi, np. w przypadku ciężkiej choroby wieńcowej lub istotnych zwężeń naczyń domózgowych, lek można stosować tylko pod ścisłą kontrolą parametrów hemodynamicznych. U pacjentów leczonych metamizolem notowano przypadki ostrego zapalenia wątroby, przebiegającego głównie z uszkodzeniem komórek wątrobowych i pojawiającego się w okresie od kilku dni do kilku miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Objawy przedmiotowe i podmiotowe obejmują zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych w surowicy, w tym z żółtaczką, często w kontekście reakcji nadwrażliwości na inne leki (np. wysypka skórna, dyskrazje komórek krwi, gorączka i eozynofilia) lub z jednoczesnymi cechami zapalenia wątroby na podłożu autoimmunologicznym. U większości pacjentów objawy ustępowały po przerwaniu leczenia metamizolem, jednak w pojedynczych przypadkach notowano progresję do ostrej niewydolności wątroby z koniecznością przeszczepienia tego narządu. Mechanizm powstawania uszkodzenia wątroby na skutek stosowania metamizolu nie jest jasno określony, ale dane wskazują na występowanie mechanizmu immunologiczno-alergicznego. Pacjentów należy informować o konieczności kontaktu z lekarzem w przypadku wystąpienia objawów świadczących o uszkodzeniu wątroby. U takiego pacjenta należy przerwać leczenie metamizolem i wykonać badania czynności wątroby. Jeśli u pacjenta nastąpiło uszkodzenie wątroby podczas stosowania metamizolu, nie należy ponownie wdrażać leczenia metamizolem, jeśli nie stwierdzono innych przyczyn uszkodzenia wątroby. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek lub wątroby preparat należy stosować wyłącznie po starannym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka i tylko w przypadku podjęcia odpowiednich środków ostrożności. Przed podaniem preparatu należy odpowiednio przeprowadzić wywiad z pacjentem. U pacjentów z podwyższonym ryzykiem wystąpienia reakcji anafilaktoidalnych, lek należy stosować wyłącznie po dokładnym rozważeniu potencjalnego ryzyka w stosunku do oczekiwanych korzyści. Jeśli preparat jest podawany w takich przypadkach, pacjenta należy objąć ścisłą obserwacją medyczną oraz zapewnić dostępność sprzętu ratowniczego. Podczas długotrwałego stosowania leku, konieczna jest regularna kontrola morfologii krwi z rozmazem. Lek zawiera 32,7 mg sodu na tabl., co odpowiada 1,64 % zalecanej przez WHO maksymalnej dawki dobowej sodu u osób dorosłych, która wynosi 2 g.

Teva B.V.