Meprelon 1000 mg proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań / do infuzji

1 fiolka z proszkiem zawiera 331,48 mg lub 1325,92 mg metyloprednizolonu w postaci soli sodowej bursztynianu, równoważnego 250 mg lub 1000 mg metyloprednizolonu. Preparat zawiera sód (1 fiolka 250 mg zawiera mniej niż 23 mg sodu, 1 fiolka 1000 mg zawiera 67,6 mg sodu).

Niefluorowany glikokortykosteroid do leczenia układowego. W zależności od dawki, metyloprednizolon ma wpływ na metabolizm prawie wszystkich tkanek, co jest niezbędne do utrzymania homeostazy organizmu w stanie spoczynku i podczas wysiłku, jak również w regulowaniu aktywności układu immunologicznego. W razie niedorozwoju lub niewydolności kory nadnerczy, metyloprednizolon podawany w dawkach fizjologicznych może zastąpić endogenny hydrokortyzon. W ten sposób wpływa on na metabolizm węglowodanów, białek i tłuszczów w równowadze metabolicznej. Pod względem dawki i działania, 8 mg metyloprednizolonu jest równoważne 40 mg hydrokortyzonu. Ponieważ metyloprednizolon praktycznie nie ma działania mineralokortykotropowego, w przypadku niedorozwoju kory nadnerczy podczas leczenia substytucyjnego należy dodatkowo podawać mineralokortykosteroid. W razie wrodzonego przerostu nadnerczy metyloprednizolon zastępuje kortyzol, którego brakuje z powodu niedoboru enzymu oraz hamuje zwiększone wydzielanie kortykotropiny w przysadce mózgowej, jak również androgenów w korze nadnerczy. Jeżeli niedobór enzymatyczny dotyczy również syntezy mineralokortykosterydów, należy dodatkowo stosować substytucyjnie mineralokortykosteroid. W dawkach większych od wymaganych w leczeniu substytucyjnym metyloprednizolon ma szybkie działanie przeciwzapalne (przeciwwysiękowe i przeciwproliferacyjne) oraz ma opóźnione działanie immunosupresyjne. Obejmuje ono hamowanie chemotaksji, aktywności komórek układu immunologicznego, jak również uwalniania i działania mediatorów reakcji zapalnej i immunologicznej np. enzymów lizosomalnych, prostaglandyn i leukotrienów. W przypadku zwężenia oskrzeli, może on nasilać działanie β-adrenomimetyków o działaniu rozszerzającym oskrzela (działanie permisywne). W zaostrzeniach stwardnienia rozsianego zahamowaniu ulega także uwalnianie innych mediatorów prozapalnych odpowiedzi humoralnej (takich jak cytokiny, przeciwciała, tlenek azotu) oraz zapoczątkowana zostaje programowana śmierć komórek objętych chorobotwórczym procesem zapalnym. Dodatkowo następuje przemijające zmniejszenie ostrego zaburzenia czynności bariery krew-mózg. Długotrwałe leczenie z użyciem dużych dawek powoduje inwolucję układu immunologicznego i kory nadnerczy. Po wstrzyknięciu dożylnym metyloprednizolon jest szybko uwalniany z estru, jego część jest natychmiast dostępna biologicznie. T_0,5 wynosi 2-3 h. Niezależnie od dawki, 77% wiąże się z białkami, wyłącznie z albuminą. Metabolizowany jest głównie w wątrobie, metabolity są nieczynne hormonalnie i są wydalane przez nerki. Czas trwania działania metyloprednizolonu utrzymuje się dłużej niż czas obecności w surowicy krwi. W zakresie średnich dawek wynosi on od 12 do 36 h.

Ostre stany zagrożenia życia, takie jak wstrząs anafilaktyczny (po pierwszym wstrzyknięciu adrenaliny); obrzęk mózgu (jedynie w przypadku objawów ciśnienia śródczaszkowego potwierdzonych w tomografii komputerowej) spowodowany przez guz mózgu, zabiegi neurochirurgiczne, ropień mózgu, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; utrzymujące się płuco wstrząsowe (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych) po fazie ostrej; ciężki ostry atak astmy; zespół Waterhouse`a i Friderichsena; przełomy immunologiczne po przeszczepieniu narządu; toksyczny obrzęk płuc spowodowany inhalacją gazu drażniącego. W tych wskazaniach lek jest stosowany w połączeniu z odpowiednim leczeniem podstawowym (np. uzupełnienie objętości płynów, leczenie zaburzeń sercowo-naczyniowych, podawanie antybiotyków, leczenie bólu itp.). W leczeniu zespołu Waterhouse`a i Friderichsena wskazane jest równoczesne podawanie mineralokortykosteroidów. Lek może być także stosowany w krótkotrwałym leczeniu w zaostrzeniach stwardnienia rozsianego - może skrócić czas trwania zaostrzeń, ale nie wpływa na częstość ich występowania czy postęp utraty sprawności.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne glikokortykosteroidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Podczas ciąży, szczególnie w I trymestrze, leczenie należy rozpoczynać po starannej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania metyloprednizolonu podczas ciąży są niewystarczające. W badaniach na zwierzętach obserwowano zwiększoną częstość występowania rozszczepu podniebienia. Wg danych z badań edidemiologicznych podawanie glikokortykosteroidów w I trymestrze ciąży może zwiększać ryzyko rozszczepu wargi i (lub) podniebienia. Podczas długotrwałego leczenia nie można wykluczyć zaburzeń wzrostu wewnątrzmacicznego. Leczenie pod koniec ciąży naraża płód na ryzyko zaniku kory nadnerczy, co z kolei może wymagać leczenia substytucyjnego ze stopniowym zmniejszaniem dawki u noworodków. Lek należy stosować w czasie ciąży tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko, w tym dla płodu. Glikokortykosteroidy przenikają do mleka matki w niewielkich ilościach. Zwykle niemowlę narażone jest na mniej niż jedną setną dawki, która jest dostępna w krążeniu układowym u matki karmiącej piersią. Podczas stosowania większych dawek albo długotrwałego leczenia należy unikać karmienia piersią.

Dożylnie, wyjątkowo (w przypadkach gdy brak możliwości podania dożylnego) domięśniowo. Na początku leczenia, w zależności od wskazania i sytuacji klinicznej, dawka pojedyncza w leczeniu ostrych stanów zagrożenia życia wynosi 250-1000 mg metyloprednizolonu i powyżej u dorosłych oraz 4-20 mg/kg mc. u dzieci. W niektórych wskazaniach (np. przełomy immunologiczne odrzucenia przeszczepu) zaleca się podawanie dawek do 30 mg/kg mc. W zależności od stanu chorobowego, odstępy między wstrzyknięciami wynoszą od 30 min do 24 h. Wstrząs anafilaktyczny: 250-500 mg w połączeniu ze zwykłym leczeniem  podstawowym/lekami stosowanymi jednocześnie. Ciężki ostry napad astmy: 250-500 mg w połączeniu ze zwykłym leczeniem  podstawowym/lekami stosowanymi jednocześnie. Obrzęk mózgu (spowodowany przez guz mózgu, zabiegi neurochirurgiczne, ropień mózgu, bakteryjne zapalenie opon mózgowych): w leczeniu ostrego lub ciężkiego obrzęku mózgu początkowo podaje się 250-500 mg, w leczeniu podtrzymującym ostrego lub ciężkiego obrzęku mózgu albo łagodnego lub przewlekłego obrzęku mózgu na ogół podaje się 32-64 mg 3 razy na dobę, przez kilka dni (do tego celu dostępny jest Meprelon 32 mg); w razie potrzeby należy stopniowo zmniejszać dawkę i przejść na leczenie doustne. Przełomy immunologiczne po przeszczepieniu narządu: wstrzykiwać dawki do 30 mg/kg mc., jednorazowo (u osoby dorosłej o mc. 60-70 kg dawka ta odpowiada 1-2 fiolkom leku w dawce 1000 mg), w połączeniu ze zwykłym leczeniem  podstawowym, przez kilka dni. Zespół Waterhouse`a i Friderichsena: początkowo 30 mg/kg mc., podawanie powtarza się w 4-6 dawkach przez 24-72 h, w połączeniu z intensywnym leczeniem podstawowym. Płuco wstrząsowe (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych, ARDS): po ostrej fazie utrzymującego się ARDS podaje się dawki 1-2 mg/kg mc./dobę, w 4 dawkach podzielonych, do dawki 250 mg metyloprednizolonu co 6 h, przez kilka dni do tygodni, ze stopniowym zmniejszaniem dawki, w zależności od przebiegu choroby. Toksyczny obrzęk płuc spowodowany inhalacją gazu drażniącego: natychmiast wstrzyknąć 1000 mg dożylnie, w razie potrzeby, powtórzyć po 6, 12 i 24 h. 32 mg metyloprednizolonu podaje się dożylnie 3 razy na dobę, w następnych 2 dniach. Następnie przez kolejne 2 dni podaje się 16 mg metyloprednizolonu dożylnie, 3 razy na dobę (do tego celu dostępne są Meprelon 16 mg i Meprelon 32 mg) później zmniejsza się dawkę stopniowo i przechodzi na kortykosteroidy podawane drogą wziewną. Krótkotrwałe leczenie w zaostrzeniach stwardnienia rozsianego: 1000 mg na dobę przez 3 do maksymalnie 5 kolejnych dni, leczenie powinno się rozpocząć w ciągu 3-5 dni po wystąpieniu objawów klinicznych i obejmować również ochronę żołądka oraz profilaktykę przeciwzakrzepową. Należy uważnie monitorować ciśnienie krwi, poziom cukru i stężenie elektrolitów w osoczu. Lek powinien być podawany w godzinach rannych aby zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń snu. Po zakończeniu leczenia metyloprednizolonem podawanym dożylnie można opcjonalnie rozpocząć 14-dniowy okres stopniowego zmniejszania dawki, stosując początkowo 80 mg metyloprednizolonu (lub dawkę równoważną), podanego doustnie. Biorąc pod uwagę profil działań niepożądanych, zaleca się podanie pierwszej dawki w szpitalu. Czas trwania leczenia zależy od indywidualnej sytuacji klinicznej i zwykle trwa tylko kilka dni. Po długotrwałym leczeniu, szczególnie z użyciem względnie dużych dawek nie należy odstawiać nagle, ale stopniowo zmniejszać dawkę. Sposób podawania. Lek podaje się we wstrzyknięciu dożylnym lub w infuzji dożylnej. Ze względu na niepewne warunki wchłaniania, wstrzyknięcie domięśniowe należy wybierać jedynie wyjątkowo, w przypadkach gdy brak możliwości podania dożylnego. Wstrzyknięcie dożylne należy przeprowadzać powoli. W celu przygotowania roztworu do wstrzykiwań należy wstrzyknąć załączony rozpuszczalnik (wodę do wstrzykiwań) do fiolki z proszkiem bezpośrednio przed użyciem i delikatnie wstrząsnąć do rozpuszczenia. Roztwór do wstrzykiwań musi być podany w ciągu 24 h od rozpuszczenia proszku w wodzie do wstrzykiwań. W celu przygotowania infuzji lek należy najpierw rozpuścić w warunkach aseptycznych, zgodnie z powyższą instrukcją, a następnie zmieszać z 5% roztworem glukozy, 0,9% roztworem NaCl lub roztworem Ringera. Podczas przygotowywania mieszanin z roztworami do infuzji, należy unikać zanieczyszczenia drobnoustrojami. Wstrzyknięcia i infuzje należy wykonywać w warunkach ściśle aseptycznych. Należy unikać podawania razem z innymi lekami wymieszanymi w strzykawce, ponieważ w innym razie mogłoby dojść do wytrącania się. Z tego samego powodu leku nie należy dodawać do roztworów do infuzji innych niż wyszczególnione, ani wstrzykiwać do przewodu do infuzji. Przygotowany roztwór do infuzji musi być podany w ciągu 8 h.

W przypadkach ciężkich zakażeń, podanie leku jest wskazane tylko z jednoczesnym stosowaniem specyficznego leczenia przeciwdrobnoustrojowego. W poniższych chorobach stosowanie leku należy rozpoczynać jedynie po starannej analizie korzyści i ryzyka oraz, o ile to potrzebne, z zastosowaniem celowanego leczenia przeciwdrobnoustrojowego: ostre zakażenia wirusowe (np. półpasiec, opryszczka, ospa wietrzna, opryszczkowe zapalenie rogówki); przewlekłe czynne zapalenie wątroby z dodatnim wynikiem testu na obecność HBsAg; ok. 8 tyg. przed i do 2 tyg. po szczepieniu ochronnym z użyciem żywych szczepionek; układowe grzybice i zarażenia pasożytnicze (np. amebioza, zarażenia nicieniami); choroba Heinego-Medina; zajęcie węzłów chłonnych po szczepieniu przeciw gruźlicy; ostre i przewlekłe zakażenia bakteryjne; gruźlica w wywiadzie (uwaga na reaktywację, lek wolno stosować tylko jednocześnie z lekami przeciw gruźlicy oraz pod ścisłym nadzorem medycznym). Dodatkowe informacje dotyczące krótkotrwałego leczenia w zaostrzeniach stwardnienia rozsianego: przed rozpoczęciem podawania leku poprzez infuzję, należy wykluczyć występowanie zakażenia, a zastosowanie leku powinno być poddane uważnej ocenie pod kątem korzyści i ryzyka; biorąc pod uwagę znany profil działań niepożądanych, zaleca się podanie pierwszej dawki w szpitalu. Ponadto stosowanie leku należy rozpoczynać jedynie po starannej analizie korzyści i ryzyka oraz, o ile to konieczne, w ramach dodatkowego odpowiedniego leczenia w następujących przypadkach: owrzodzenie żołądka i jelit; ciężka osteoporoza; nadciśnienie tętnicze trudne do kontrolowania; cukrzyca trudna do kontrolowania; choroby psychiczne (także w wywiadzie); jaskra z wąskim i z otwartym kątem przesączania; owrzodzenia i uszkodzenia rogówki. Ze względu na ryzyko perforacji jelit z zapaleniem otrzewnej, lek można stosować tylko po starannej analizie korzyści i ryzyka oraz pod ścisłą kontrolą w następujących przypadkach: ciężkie wrzodziejące zapalenie jelita grubego z ryzykiem perforacji, z ropniami albo ropnymi zapaleniami; zapalenie uchyłków jelita; przetoki między jelitami (bezpośrednio po zabiegach chirurgicznych). U pacjentów przyjmujących duże dawki glikokortykosteroidów objawy przedmiotowe podrażnienia otrzewnej po perforacji żołądka lub jelit mogą nie być obecne. Lekarz powinien być świadomy, że podczas leczenia zgłaszano przypadki rozedmy pęcherzykowej jelit w trakcie stosowania metyloprednizolonu w postaci roztworu do wstrzykiwań. Z klinicznego punktu widzenia rozedma pęcherzykowa jelit może wystąpić w postaci łagodnej choroby niewymagającej leczenia lub w cięższej postaci wymagającej podawania tlenu, nawodnienia podawanego dożylnie i antybiotyków, aż do choroby zagrażającej życiu, wymagającej natychmiastowej operacji. Kortykosteroidy mogą maskować kliniczne objawy przedmiotowe i podmiotowe niektórych zagrażających życiu stanów związanych z rozedmą pęcherzykową jelit (w tym martwiczego zapalenia jelit, choroby płuc i zakażenia, takiego jak sepsa), dlatego jeżeli istnieje podejrzenie rozedmy pęcherzykowej jelit i jeśli łagodne objawy w obrębie brzucha przechodzą w ciężkie, wymagające interwencji medycznych, opisanych powyżej, ważne jest wykonanie odpowiedniej diagnostyki obrazowej (np. tomografii komputerowej i badań laboratoryjnych). Podczas stosowania leku należy regularnie monitorować zmiany metaboliczne u chorych na cukrzycę. Należy uwzględnić, że może być wymagane podawanie większej dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Podczas leczenia metyloprednizolonem u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym należy regularnie monitorować ciśnienie tętnicze krwi. Tyreotoksyczne porażenie okresowe (TPP) może występować u pacjentów z nadczynnością tarczycy oraz z hipokaliemią wywołaną przez metyloprednizolon. Należy podejrzewać TPP u leczonych metyloprednizolonem pacjentów, u których występują przedmiotowe lub podmiotowe objawy osłabienia mięśni, zwłaszcza u pacjentów z nadczynnością tarczycy. Jeśli podejrzewa się TPP, należy natychmiast rozpocząć monitorowanie stężenia potasu we krwi i wdrożyć odpowiednie postępowanie w celu przywrócenia jego prawidłowych wartości. U pacjentów z twardziną układową wymagane jest zachowanie ostrożności ze względu na zwiększoną częstość występowania twardzinowego przełomu nerkowego (o możliwym śmiertelnym przebiegu) z nadciśnieniem i zmniejszeniem wytwarzania moczu obserwowanym po podaniu metyloprednizolonu w dawce wynoszącej co najmniej 12 mg na dobę; należy rutynowo sprawdzać ciśnienie krwi i czynność nerek (stężenie kreatyniny w surowicy). W przypadku podejrzenia  przełomu nerkowego, należy starannie kontrolować ciśnienie krwi. U pacjentów z nowotworami układu krwiotwórczego zgłaszano zespół rozpadu guza (TLS) po zastosowaniu metyloprednizolonu w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w ramach chemioterapii. Pacjentów z dużym ryzykiem wystąpienia TLS, takich jak pacjenci z wysokim tempem proliferacji, dużą masą guza i dużą wrażliwością na leki cytotoksyczne, należy ściśle monitorować i podejmować odpowiednie środki ostrożności. Po podaniu glikokortykosteroidów zgłaszano przypadki wystąpienia przełomu guza chromochłonnego nadnerczy; kortykosteroidy należy podawać wyłącznie pacjentom z podejrzeniem lub rozpoznaniem guzem chromochłonnym nadnerczy po starannej ocenie ryzyka do korzyści. Należy starannie monitorować pacjentów z ciężką niewydolnością serca, ponieważ istnieje ryzyko zaostrzenia choroby. Podczas stosowania leku zgłaszano występowanie zakrzepicy, w tym żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej; należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami zakrzepowo-zatorowymi. Każda współistniejąca miastenia podczas stosowania leku może początkowo ulec zaostrzeniu i może przejść w przełom miasteniczny. Leczenie lekiem może maskować objawy współistniejącego lub rozwijającego się zakażenia, a przez to utrudnić rozpoznanie. Ze względu na działanie immunosupresyjne, leczenie glikokortykosteroidami może prowadzić do zwiększonego ryzyka zakażenia patogenami, które w innych okolicznościach rzadko wywołują zakażenia (tzw. patogeny oportunistyczne). Teoretycznie możliwe jest szczepienie szczepionkami inaktywowanymi. Należy jednak brać pod uwagę, że odpowiedź immunologiczna, a przez to skuteczność szczepienia, mogą być osłabione podczas stosowania większych dawek kortykosteroidów. Dlatego szczepienie nie jest wskazane u pacjentów otrzymujących leczenie podtrzymujące z zastosowaniem większych dawek (z wyjątkiem przypadków terapii zastępczej). Podczas podawania dużych dawek należy zapewnić wystarczającą podaż potasu i ograniczone przyjmowanie sodu oraz monitorować stężenia potasu w surowicy krwi. Niektóre choroby wirusowe (ospa wietrzna, odra) mogą przebiegać szczególnie ciężko, a w niektórych przypadkach nawet zagrażać życiu, u pacjentów leczonych glikokortykosteroidami. Ryzyko dotyczy zwłaszcza dzieci w stanie immunosupresji oraz pacjentów, u których nie potwierdzono przebytej ospy wietrznej i odry w wywiadzie. Jeśli w trakcie leczenia preparatem osoby te będą miały kontakt z osobami chorymi na odrę, ospę wietrzną lub półpasiec, należy rozpocząć odpowiednie leczenie zapobiegawcze. Po rozpoczęciu terapii pulsowej dużymi dawkami metyloprednizolonu (ponad 500 mg) podawanego dożylnie, zgłaszano zaburzenia rytmu serca i (lub) zapaść krążeniową i (lub) zatrzymanie akcji serca, nawet u pacjentów, u których nie rozpoznano chorób serca. Dlatego też zaleca się ścisłą kontrolę lekarską podczas leczenia oraz przez kilka dni po jego zakończeniu. Podczas lub po dożylnym podaniu dużych dawek metyloprednizolonu może sporadycznie wystąpić bradykardia, niekoniecznie związana z szybkością lub czasem trwania podawania leku. Lek przeznaczony jest do krótkotrwałego stosowania. Jeżeli stosowany jest długotrwale poza zatwierdzonymi wskazaniami, należy przestrzegać dalszych ostrzeżeń i środków ostrożności, opisywanych w odniesieniu do leków zawierających glikokortykosteroidy, przeznaczonych do długotrwałego stosowania. Podczas długotrwałego leczenia glikokortykosteroidami zaleca się regularne kontrole lekarskie (w tym badania okulistyczne co 3 mies.). Jeżeli podczas leczenia glikokortykosteroidami wystąpią szczególne sytuacje stresowe (choroby gorączkowe, wypadek, operacja, poród, itp.) może być wymagane przejściowe zwiększenie dawki. Ze względu na możliwe zagrożenie w sytuacjach stresowych, podczas długotrwałego leczenia pacjent powinien otrzymać kartę z ostrzeżeniami o przyjmowaniu glikokortykosteroidów. W zależności od dawki i czasu trwania leczenia, można się spodziewać niekorzystnego wpływu na metabolizm wapnia, dlatego zaleca się zapobieganie osteoporozie. Dotyczy to szczególnie pacjentów z współistnieniem czynników ryzyka, takich jak obciążenie rodzinne, podeszły wiek, okres po menopauzie, niewystarczające spożycie białka i wapnia, palenie dużej ilości tytoniu, nadmierne spożycie alkoholu i brak wysiłku fizycznego. Zapobieganie obejmuje spożywanie odpowiedniej ilości wapnia i witaminy D oraz wysiłek fizyczny. W przypadku już istniejącej osteoporozy należy rozważyć również farmakoterapię. W przypadku zaprzestania długotrwałego stosowania kortykosteroidów, odstawienie powinno odbywać się stopniowo. Ryzyko związane z nagłym przerwaniem leczenia to nasilenie lub nawrót choroby podstawowej, ostra niewydolność kory nadnerczy (szczególnie w sytuacjach stresowych, np. podczas zakażeń, po wypadkach, podczas intensywnego wysiłku fizycznego) lub zespół odstawienia steroidów. Zespół odstawienia steroidów może charakteryzować się szerokim zakresem objawów. Jednak typowe objawy to gorączka, jadłowstręt, nudności, letarg, złe samopoczucie, bóle stawów, łuszczenie się skóry, osłabienie, niedociśnienie tętnicze i utrata masy ciała. W przypadku niedoczynności tarczycy lub marskości wątroby mogą być wystarczające względnie małe dawki lub może być konieczne zmniejszenie dawki. Należy zapewnić ścisły nadzór lekarski. Cykliczne, przerywane podawanie metyloprednizolonu droga dożylną (zazwyczaj w dawce początkowej wynoszącej ≥1 g na dobę), może spowodować wywołane przez lek uszkodzenie wątroby, w tym ostre zapalenie wątroby lub zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Zgłaszano rzadko występujące przypadki hepatotoksyczności. Objawy mogą wystąpić po kilku tygodniach lub później. W większości przypadków zdarzenia niepożądane ustępowały po przerwaniu leczenia. Z tego względu konieczna jest odpowiednia obserwacja. W trakcie leczenia może wystąpić nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia. W przypadku pojawienia się objawów, należy rozważyć skierowanie pacjenta do okulisty w celu ustalenie możliwych przyczyn (np. zaćma, jaskra lub rzadkie choroby takie jak CSCR). Po ogólnoustrojowym podaniu metyloprednizolonu wcześniakom, może się rozwinąć kardiomiopatia przerostowa. Dlatego u niemowląt leczonych ogólnoustrojowo glikokortykosteroidami należy monitorować czynność i budowę serca za pomocą echokardiogramu. U dzieci lek należy stosować wyłącznie po starannym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka, ze względu na to, że metyloprednizolon może hamować wzrost. Podczas długotrwałego leczenia glikokortykosteroidami należy regularnie monitorować wzrost dziecka. Lek w dawce 250 mg zawiera poniżej 1 mmol (23 mg) sodu na 1 fiolkę, co oznacza, że jest zasadniczo "wolny od sodu". Natomiast lek w dawce 1000 mg zawiera 67,6 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 3,4% zalecanej przez WHO maksymalnej dobowej dawki sodu u dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Poniższe działania niepożądane zostały wymienione bez uwzględnienia częstości występowania.
Częstość nie mogła zostać określona na podstawie dostępnych danych.

W zależności od czasu trwania leczenia i dawki mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Zmiany składu ilościowego (czyli morfologii) krwi (zwiększona liczba krwinek białych, czerwonych
krwinek lub płytek krwi, zmniejszenie liczby pewnych rodzajów krwinek białych lub płytek krwi).

Zaburzenia układu immunologicznego
Ciężkie reakcje nadwrażliwości (reakcje anafilaktyczne) z zapaścią krążeniową, zatrzymaniem akcji
serca, zaburzeniami rytmu serca, dusznością (skurczem oskrzeli) i (lub) obniżeniem/podwyższeniem
ciśnienia krwi.

Osłabienie obrony immunologicznej ze zwiększeniem ryzyka zakażenia (niektóre choroby wirusowe,
takie jak ospa wietrzna, opryszczka albo – podczas wiremii – półpasiec, mogą mieć ciężki przebieg, a
czasem nawet zagrażać życiu), maskowanie zakażeń, ujawnienie się zakażeń utajonych, reakcje
alergiczne.

Zaburzenia endokrynologiczne
Przełom w przebiegu guza chromochłonnego (występowanie znacznie podwyższonego ciśnienia krwi
z bólem głowy, poceniem się, przyspieszoną akcją serca, bladością skóry w przypadku guza
chromochłonnego, patrz punkt 2., część „Ostrzeżenia i środki ostrożności”), wywołanie tak zwanego
zespołu Cushinga (typowe objawy: twarz księżycowata, otyłość tułowia i zaczerwienienie twarzy),
brak aktywności lub zmniejszenie kory nadnerczy, zespół odstawienia steroidów, zahamowanie
wzrostu u dzieci, zaburzenia wydzielania hormonów płciowych (brak miesiączki, nadmierne
owłosienie, zaburzenia wzwodu).

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Zgłaszano przypadki zespołu rozpadu guza u pacjentów ze chorobami nowotworowymi układu
krwionośnego. Zespół rozpadu guza może zostać zdiagnozowany przez lekarza na podstawie zmian w
wynikach badań krwi powodujących wysokie stężenie kwasu moczowego, potasu lub fosforanów oraz
zmniejszone stężenie wapnia. Objawy to skurcze mięśni, osłabienie mięśni, splątanie, utrata lub
zaburzenia widzenia, duszność, drgawki, nieregularne bicie serca lub niewydolność nerek
(zmniejszone oddawanie moczu lub ciemniejszy kolor moczu). Jeśli wystąpią takie objawy, należy
natychmiast skontaktować się z lekarzem (patrz punkt 2, część „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).
Gromadzenie się tkanki tłuszczowej w niektórych częściach ciała (w kanale kręgowym
(zewnątrzoponowo) lub czasowo w klatce piersiowej (w nasierdziu, śródpiersiu).

Obrzęki z powodu zatrzymania sodu w tkankach - zatrzymanie sodu, zwiększenie wydalania potasu,
któremu może towarzyszyć brak potasu (może prowadzić do zaburzeń rytmu serca), zwiększenie
stężenia glukozy we krwi, cukrzyca, zwiększenie stężenia lipidów we krwi (cholesterolu i
trójglicerydów), nasilenie rozkładu białka.

Zaburzenia psychiczne
Ciężkie depresje, drażliwość, zmiany osobowości, zmiany nastroju, euforia, zwiększona energia i
apetyt, psychozy, zaburzenia snu.

Zaburzenia układu nerwowego
Zwiększone ciśnienie mózgu (rzekomy guz mózgu - szczególnie u dzieci), pojawienie się objawów
padaczki do tej pory nierozpoznanej i zwiększenie skłonności do drgawek w istniejącej padaczce,
zawroty głowy, ból głowy.

Zaburzenia oka
Zaburzenia siatkówki i błony naczyniowej (centralna retinopatia surowicza, patrz punkt 2., część
„Ostrzeżenia i środki ostrożności”), zmętnienie soczewki (zaćma), zwiększenie ciśnienia
wewnątrzgałkowego (jaskra), pogorszenie objawów wrzodu rogówki, nasilenie wirusowych,
grzybiczych i bakteryjnych zapaleń oka, nieostre widzenie.

Zaburzenia serca
Zaburzenia rytmu serca, zatrzymanie akcji serca, nasilenie się zastoju w płucach w przebiegu
niewydolności serca, niektóre zaburzenia mięśnia sercowego u wcześniaków (patrz punt 2., część
„Dzieci”).

Zaburzenia naczyniowe
Zapaść naczyniowa, podwyższone ciśnienie krwi, zwiększona krzepliwość krwi (zdarzenia
zakrzepowe), zwiększenie ryzyka miażdżycy i zakrzepicy, zapalenie naczyń (także jako zespół
odstawienia po długotrwałym leczeniu).

Zaburzenia żołądka i jelit
Wrzody żołądka i jelit z ryzykiem perforacji (na przykład z zapaleniem otrzewnej), krwawienie z
żołądka lub jelit, zapalenie trzustki, dolegliwości w nadbrzuszu, nagromadzenie gazu w ścianie jelita
(rozedma pęcherzykowa jelit).

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Metyloprednizolon może powodować uszkodzenia wątroby. Zgłaszano przypadki zapalenia wątroby i
zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych. Dotyczy to również uszkodzenia komórek wątroby i
uszkodzenia wątroby z zastojem żółci i może prowadzić do ostrej niewydolności wątroby (patrz punkt
2., część „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Rozstępy skórne, zmniejszenie grubości (zanik) skóry („pergaminowa skóra”), poszerzenie naczyń
skóry (teleangiektazja), zwiększona łamliwość naczyń włosowatych („kruchość naczyń”), skłonność
do powstawania siniaków, krwawienie skórne w kształcie kropek lub plam, nadmierne owłosienie,
trądzik, opóźnienie gojenia się ran, zapalenie skóry twarzy (szczególnie wokół ust, nosa i oczu),
zmiany pigmentacji skóry, reakcje nadwrażliwości, takie jak wysypki skórne.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Osłabienie i zanik mięśni, w przypadku miastenii (znacznego osłabienia mięśni związanego z
wysiłkiem) odwracalne zwiększenie osłabienia mięśni, mogące prowadzić do przełomu
miastenicznego, wywołanie ostrej miopatii (choroba mięśni) w przypadku równoczesnego podawania
niedepolaryzujących leków zwiotczających mięśnie szkieletowe (patrz także punkt 2, część „Meprelon
a inne leki”), osteoporoza (choroba kruchych kości) (zależna od dawki, możliwa także podczas
krótkotrwałego stosowania), w ciężkich przypadkach prowadząca do ryzyka złamań kości, inne
postaci rozpadu kości (jałowe martwice kości: głowy kości ramiennej i głowy kości udowej), zerwanie
ścięgna.

Zbyt szybkie zmniejszanie dawki po długotrwałym leczeniu może powodować dolegliwości, takie jak
ból mięśni i stawów.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Twardzinowy przełom nerkowy u pacjentów z twardziną skóry (zaburzenie autoimmunologiczne). Do
objawów twardzinowego przełomu nerkowego zalicza się podwyższenie ciśnienia krwi i zmniejszenie
wytwarzania moczu, (patrz punkt 2., część „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Wstrzyknięcie w tkankę tłuszczową może powodować miejscowy zanik tkanki tłuszczowej.

Badania diagnostyczne
Zwiększenie masy ciała.

W przypadku nagłego odstawienia po długotrwałym stosowaniu metyloprednizolonu, zaobserwowano
następujące działania niepożądane, choć nie u każdego one wystąpią:
Objawy takie jak gorączka, utrata apetytu, nudności, osłabienie, niepokój, apatia (letarg), złe
samopoczucie, ból stawów, łuszczenie się skóry, niskie ciśnienie krwi i utrata masy ciała (zespół
odstawienia steroidów).

Specjalne ostrzeżenia
Ze względu na to, że lek Meprelon może w bardzo rzadkich przypadkach powodować reakcje
alergiczne, nawet prowadzące do wstrząsu anafilaktycznego, u pacjentów ze skłonnością do alergii
(np. astmą oskrzelową), należy zapewnić łatwy dostęp do leczenia w nagłych wypadkach (np.
adrenalina, wlew dożylny, sztuczna wentylacja).

W razie wystąpienia zaburzeń dotyczących żołądka lub jelit, bólu pleców, ramion lub stawu
biodrowego, depresyjnego nastroju, nieprawidłowych stężeń glukozy we krwi (u osoby chorej na
cukrzycę) albo innych zaburzeń, należy natychmiast poinformować lekarza.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne podawanie inhibitorów CYP3A (w tym rytonawir oraz leki zawierające kobicystat), zwiększa ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych. Należy unikać łączenia leków, chyba że korzyść przewyższa zwiększone ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem glikokortykosteroidów; w takim przypadku pacjenta należy obserwować w celu wykrycia ogólnoustrojowych działań glikokortykosteroidów. Przy jednoczesnym stosowaniu inhibitorów CYP3A4 (np. ketokonazol i itrakonazol) może wystąpić nasilenie działania kortykosteroidów. Stężenie metyloprednizolonu w osoczu może się zwiększyć (z powodu zahamowania CYP3A4 i glikoproteiny P) przy jednoczesnym stosowaniu diltiazemu. W pierwszym okresie leczenia należy zatem prowadzić dokładną kontrolę lekarską. Może być konieczne dostosowanie dawki metyloprednizolonu. Przy jednoczesnym stosowaniu estrogenów (np. hamujących owulację) może wystąpić nasilenie działania kortykosteroidów. Przy jednoczesnym stosowaniu leków indukujących CYP3A4, takich jak ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina, barbiturany i prymidon, może wystąpić osłabienie działania kortykosteroidów. Przy jednoczesnym stosowaniu efedryny może nastąpić przyśpieszenie metabolizmu glikokortykosteroidów, co może zmniejszyć ich skuteczność. Glikozydy nasercowe - niedobór potasu może nasilać działanie glikozydów. Przy jednoczesnym stosowaniu metyloprednizolonu i leków moczopędnych nasilających wydalanie sodu oraz leków przeczyszczających może dojść do nasilenia wydalania potasu. Niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie prążkowane - zwiotczenie mięśni może być wydłużone. Przy jednoczesnym stosowaniu metyloprednizolonu i leków przeciwcukrzycowych działanie obniżające stężenie glukozy we krwi może być osłabione. Przy jednoczesnym stosowaniu metyloprednizolonu i pochodnych kumaryny działanie antykoagulantów może być osłabione. Kortykosteroidy mogą obniżać stężenia prazykwantelu we krwi. Przy jednoczesnym stosowaniu metyloprednizolonu i somatotropiny jej działanie może być osłabione, szczególnie przy stosowaniu większych dawek. Zwiększenie stężenia TSH po podaniu protyreliny może być obniżone. Niesteroidowe leki przeciwzapalne/przeciwreumatyczne, salicylany i indometacyna - może nastąpić zwiększenie ryzyka owrzodzeń i krwawień z przewodu pokarmowego. Podczas równoczesnego podawania metyloprednizolonu i atropiny lub innych leków antycholinergicznych możliwe jest dodatkowe zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego. Przy jednoczesnym stosowaniu chlorochiny, hydroksychlorochiny, meflochiny istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia miopatii i kardiomiopatii. Stężenia cyklosporyny we krwi mogą być zwiększone przy jednoczesnym stosowaniu metyloprednizolonu; istnieje zwiększone ryzyko drgawek mózgowych. Przy jednoczesnym stosowaniu metyloprednizolonu i inhibitorów ACE ryzyko wystąpienia zmian w morfologii krwi jest zwiększone.

Sun-Farm Sp. z o.o.
ul. Dolna 21
05-092 Łomianki
22-350-66-69
[email protected]
www.sunfarm.pl