Meronem 1 g proszek do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań i (lub) infuzji

1 fiolka zawiera 500 mg meropenemu w postaci trójwodzianu; lek zawiera 104 mg węglanu sodu w ilości odpowiadającej ok. 2 mEq sodu, tj. ok. 45 mg w fiolce. 1 fiolka zawiera 1 g meropenemu w postaci trójwodzianu; lek zawiera 208 mg węglanu sodu w ilości odpowiadającej ok. 4 mEq sodu, tj. ok 90 mg w fiolce.

Antybiotyk β-laktamowy z grupy karbapenemów. Gatunki zwykle wrażliwe na meropenem - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Enterococcus faecalis, Staphylococcus aureus (metycylino-wrażliwe), Staphylococcus spp. (metycylino-wrażliwe, w tym Staphylococcus epidermidis), Streptococcus agalactiae (grupa B), grupa Streptococcus milleri (S. anginosus, S. constellatus i S. intermedius), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes (grupa A); tlenowe bakterie Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Citrobacter koseri, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Morganella morganii, Neisseria meningitidis, Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Serratia marcescens; beztlenowe bakterie Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptoniphilus asaccharolyticus, Peptostreptococcus spp. (w tym: P. micros, P anaerobius, P. magnus); beztlenowe bakterie Gram-ujemne: Bacteroides caccae, grupa Bacteroides fragilis, Prevotella bivia, Prevotella disiens. Gatunki, wśród których może wystąpić oporność nabyta: Enterococcus faecium, Acinetobacter spp., Burkholderia cepacia, Pseudomonas aeruginosa. Drobnoustroje o oporności naturalnej: Stenotrophomonas maltophilia, Legionella spp., Chlamydophila pneumoniae, Chlamydophila psittaci, Coxiella burnetii, Mycoplasma pneumoniae. Wszystkie gronkowce oporne na metycylinę są oporne na meropenem. Należy zapoznać się z krajowymi i (lub) międzynarodowymi dokumentami zawierającymi uzgodnienia dotyczące leczenia nosacizny i melioidozy - stosowanie meropenemu u ludzi jest oparte na danych dotyczących wrażliwości drobnoustrojów Burkholderia mallei oraz Burkholderia pseudomallei w badaniach in vitro oraz na ograniczonych danych od pacjentów. Meropenem wiąże się z białkami osocza w ok. 2%. Dobrze przenika do wielu płynów i tkanek, w tym: do płuc, wydzieliny oskrzelowej, żółci, płynu mózgowo-rdzeniowego, tkanek żeńskich narządów płciowych, skóry, powięzi, mięśni i wysięku do jamy otrzewnej. Jest częściowo metabolizowany w procesie hydrolizy pierścienia β-laktamowego, z wytworzeniem nieczynnego mikrobiologicznie metabolitu. Jest wydalany przez nerki, głównie w niezmienionej postaci; ok. 2% dawki jest wydalane z kałem. T_0,5 wynosi ok. 1 h. T_0,5 u dzieci <6 miesięcy wynosi 1,6 h.

Leczenie zakażeń u dorosłych i dzieci ≥3 miesięcy: ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne i tzw. respiratorowe zapalenie płuc; zapalenie płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy; powikłane zakażenia układu moczowego; powikłane zakażenia jamy brzusznej; zakażenia śródporodowe i poporodowe; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Preparat może być stosowany w leczeniu gorączkujących pacjentów z neutropenią, u których występuje podejrzenie zakażenia bakteryjnego. Leczenie pacjentów z bakteriemią, która występuje w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub jest podejrzewana o taki związek. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na meropenem, inne karbapenemy lub pozostałe składniki preparatu. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na antybiotyki β-laktamowe (np. penicyliny lub cefalosporyny).

Należy unikać stosowania leku w ciąży. Notowano wydzielanie niewielkich ilości meropenemu do mleka ludzkiego. Meropenemu nie należy stosować u kobiet karmiących piersią, chyba że spodziewane korzyści dla matki uzasadniają potencjalne ryzyko dla dziecka.

Dożylnie. Dorośli i młodzież. Ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne zapalenie płuc i tzw. respiratorowe zapalenie płuc; powikłane zakażenia układu moczowego; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; zakażenia śródporodowe i poporodowe; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 500 mg lub 1 g co 8 h. Zapalenie płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy; ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2 g co 8 h. Leczenie gorączkujących pacjentów z neutropenią: 1 g co 8 h. Dawka do 2 g 3 razy na dobę u dorosłych i młodzieży może być szczególnie odpowiednia podczas leczenia niektórych rodzajów zakażeń, takich jak zakażenia spowodowane mniej wrażliwymi rodzajami bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa lub Acinetobacter spp.) lub podczas leczenia bardzo ciężkich zakażeń. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, klirens kreatyniny (CCr) 26-50 ml/min: 1 dawka jednostkowa co 12 h; CCr 10-25 ml/min: 1/2 dawki jednostkowej co 12 h; <10 ml/min: 1/2 dawki jednostkowej co 24 h. Dostępne są ograniczone dane dotyczące zmiany dawki w przypadku podawania leku w dawce jednostkowej 2 g. Meropenem jest usuwany z surowicy podczas hemodializy i hemofiltracji; wymagana dawka powinna zostać podana po zakończeniu hemodializy. Nie ustalono zaleceń dawkowania u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek lub CCr >50 ml/min nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Sposób podania. Zazwyczaj w postaci wlewu dożylnego trwającego ok. 15-30 min. Zamiennie, zamiast we wlewie, dawki do 1 g mogą być podawane w postaci wstrzyknięcia dożylnego trwającego ok. 5 min. Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa podawania dawki 2 g drogą wstrzyknięcia dożylnego u pacjentów dorosłych. Dzieci od 3 miesięcy do 11 lat i mc. do 50 kg. Ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne zapalenie płuc i tzw. respiratorowe zapalenie płuc, powikłane zakażenia układu moczowego, powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, złożone zakażenia skóry i tkanek miękkich: 10 lub 20 mg/kg mc. co 8 h. Zapalenie płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy, ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 40 mg/kg mc co 8 h. Leczenie gorączkujących pacjentów z neutropenią: 20 mg/kg mc. co 8 h. Dawka do 40 mg/kg mc. 3 razy na dobę u dzieci może być szczególnie odpowiednia podczas leczenia niektórych rodzajów zakażeń, takich jak zakażenia spowodowane mniej wrażliwymi rodzajami bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa czy Acinetobacter spp.) lub podczas leczenia bardzo ciężkich zakażeń. U dzieci o masie ciała >50 kg należy podać dawkę jak dla osoby dorosłej. Skuteczność i bezpieczeństwo meropenemu u dzieci <3. mż. nie zostały ustalone, ani nie ustalono dla nich optymalnego schematu dawkowania; ograniczone dane farmakokinetyczne świadczą o tym, że odpowiednim schematem dawkowania może być podawanie meropenemu w dawce 20 mg/kg mc. co 8 h. Szczególne grupy pacjentów. Brak doświadczeń w stosowaniu leku u dzieci z zaburzeniami czynności nerek. Sposób podania. Zazwyczaj we wlewie dożylnym trwającym 15-30 min. Zamiennie, zamiast we wlewie, dawki do 20 mg/kg mc. mogą być podawane w postaci wstrzyknięcia dożylnego trwającego ok 5 min. Dostępne są ograniczone dane dotyczące podawania dzieciom dawki 40 mg/kg mc. we wstrzyknięciu dożylnym (bolus).

Wybierając meropenem do leczenia danego pacjenta należy wziąć pod uwagę, czy właściwe jest zastosowanie leku przeciwbakteryjnego z grupy karbapenemów, uwzględniając czynniki, takie jak ciężkość zakażenia, występowanie oporności na inne odpowiednie leki przeciwbakteryjne oraz ryzyko związane z wyborem leku w przypadku zakażenia bakterią oporną na karbapenemy. Oporność na Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter spp. Oporność na karbapenemy szczepów z rodziny Enterobacteriaceae lub z gatunku Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter baumanii jest zróżnicowana na terenie Europy; należy wziąć pod uwagę lokalną częstość występowania szczepów opornych na karbapenemy. Reakcje nadwrażliwości. Donoszono o przypadkach ciężkich i sporadycznie śmiertelnych reakcji nadwrażliwości. Pacjenci, u których występowały reakcje nadwrażliwości po karbapenemach, penicylinach lub innych lekach przeciwbakteryjnych β-laktamowych, mogą być nadwrażliwi także na meropenem. Przed rozpoczęciem leczenia meropenemem należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący występowania w przeszłości reakcji nadwrażliwości na antybiotyki β-laktamowe. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej, należy przerwać stosowanie leku i wdrożyć odpowiednie postępowanie. Ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry (SCAR), takie jak pęcherzowy rumień wielopostaciowy (zespół Stevensa-Johnsona, SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (zespół Lyella, TEN), osutka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), rumień wielopostaciowy (EM) i ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP) zgłaszano u pacjentów otrzymujących meropenem. Jeśli pojawią się objawy wskazujące na wystąpienie tych reakcji, należy natychmiast przerwać stosowanie meropenemu i rozważyć leczenie alternatywne. Podczas stosowania innych antybiotyków beta-laktamowych zgłaszano reakcje nadwrażliwości, które prowadziły do zespołu Kounisa (ostrego, alergicznego skurczu tętnic wieńcowych, który może prowadzić do zawału mięśnia sercowego). Zapalenie jelit związane ze stosowaniem antybiotyków. Donoszono o występowaniu zapalenia jelit związanego ze stosowaniem antybiotyków i rzekomobłoniastego zapalenia jelit. Objawy mogą mieć różne nasilenie, od łagodnych do zagrażających życiu. Dlatego jest ważne, aby wziąć pod uwagę to rozpoznanie u pacjenta, u którego wystąpi biegunka podczas leczenia lub po leczeniu meropenemem. Należy rozważyć przerwanie leczenia i zastosowanie antybiotyków stosowanych do leczenia zakażeń bakterią Clostridium difficile. Nie należy stosować leków hamujących perystaltykę jelit. Drgawki. Niezbyt często, podczas leczenia karbapenemami, w tym także meropenemem, zgłaszano występowanie drgawek. Monitorowanie czynności wątroby. Podczas leczenia meropenemem należy ściśle monitorować czynność wątroby ze względu na ryzyko hepatotoksyczności (zaburzenie czynności wątroby z cholestazą i cytolizą). U pacjentów ze stwierdzonymi wcześniej chorobami wątroby należy kontrolować czynność wątroby; nie ma konieczności zmiany dawki leku. Jednoczesne stosowanie meropenemu i kwasu walproinowego i (lub) walproinianu sodu/walpromidu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania meropenemu i kwasu walproinowego i (lub) walproinianu sodu/walpromidu. Substancje pomocnicze. Proszek do sporz. roztw. do wstrz. i (lub) inf. 500 mg: lek zawiera 45 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 2,25% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Proszek do sporz. roztw. do wstrz. i (lub) inf. 1 g: lek zawiera 90 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 4,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, ten lek również może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one
wystąpią.

Ciężkie reakcje alergiczne
Jeśli wystąpią jakiekolwiek z tych objawów przedmiotowych lub podmiotowych należy niezwłocznie
skontaktować się z lekarzem lub pielęgniarką. Pacjent może pilnie potrzebować pomocy
medycznej. Do objawów przedmiotowych i podmiotowych mogą należeć szybko pojawiające się:
- ciężka wysypka, swędzenie lub pokrzywka na skórze;
- obrzęki twarzy, ust, języka lub innych części ciała;
- duszność, świsty lub trudności w oddychaniu;
- ciężkie reakcje skórne obejmujące:
  • ciężkie reakcje nadwrażliwości w tym gorączka, wysypka skórna, zmiany wyników badania
    krwi służących ocenie czynności wątroby (zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych)
    oraz zwiększenie liczby pewnego rodzaju krwinek białych (eozynofilów), a także
    powiększenie węzłów chłonnych. Mogą być one objawami wielonarządowego zaburzenia na
    tle nadwrażliwości, określanego jako zespół reakcji polekowej z eozynofilią i objawami
    układowymi.
  • ciężką, czerwoną, łuszcząca się wysypkę, guzy skórne zawierające ropę, pęcherze lub
    złuszczanie skóry, które mogą być związane z gorączką i bólem stawów.
  • ciężkie wysypki skórne, które mogą pojawić się jako czerwonawe okrągłe plamy na tułowiu,
    często z pęcherzami po środku, złuszczaniem skóry, owrzodzeniami jamy ustnej, gardła, nosa,
    narządów płciowych i oczu i mogą być poprzedzone gorączką i objawami grypopodobnymi
    [pęcherzowy rumień wielopostaciowy (zespół Stevensa-Johnsona)] lub w bardziej ciężkiej
    postaci [toksyczna nekroliza naskórka (zespół Lyella)].

Uszkodzenie czerwonych krwinek (częstość nieznana)
Do objawów należy:
- pojawienie się niespodziewanej duszności;
- czerwone lub brązowe zabarwienie moczu.
Jeśli wystąpi którykolwiek z powyższych objawów należy niezwłocznie skontaktować się
z lekarzem.

Inne możliwe działania niepożądane

Częste (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób)
- Bóle brzucha.
- Nudności.
- Wymioty.
- Biegunka.
- Bóle głowy.
- Wysypka, świąd skóry.
- Stan zapalny i ból.
- Zwiększenie liczby płytek krwi (w badaniu krwi).
- Zmiany wyników badań diagnostycznych świadczących o czynności wątroby.

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób)
• Zmiany we krwi. W tym zmniejszenie liczby płytek krwi (może powodować łatwe siniaczenie),
  zwiększenie liczby niektórych białych krwinek, zmniejszenie liczby innych białych krwinek,
  zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi. Lekarz może zalecić wykonanie kontrolnych badań krwi.
• Zmiany wyników badań krwi, w tym badań świadczących o czynności nerek.
• Uczucie mrowienia (igły, szpilki).
• Zakażenia grzybicze jamy ustnej lub pochwy (pleśniawki).
• Zapalenie jelit z biegunką.
• Ból żył w miejscu podania leku Meronem.
• Inne zmiany we krwi. Do objawów należą częste zakażenia, gorączka i ból gardła. Od czasu do
  czasu lekarz może zalecić wykonanie badań kontrolnych krwi.

Rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1 000 osób)
• Drgawki.
• Ostra dezorientacja i stan splątania (majaczenie).

Podczas stosowania innych leków tego samego rodzaju obserwowano przypadki nagłego bólu
w klatce piersiowej, który może być objawem potencjalnie ciężkiej reakcji alergicznej zwanej
zespołem Kounisa. Jeśli wystąpi takie działanie niepożądane, należy niezwłocznie powiedzieć o tym
lekarzowi lub pielęgniarce.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Probenecyd konkuruje z meropenemem o aktywne wydzielanie w kanalikach nerkowych i w związku z tym hamuje wydalanie meropenemu przez nerki, co powoduje wydłużenie okresu półtrwania oraz zwiększenie stężenia meropenemu w surowicy. Należy zachować ostrożność stosując probenecyd jednocześnie z meropenemem. Po podaniu kwasu walproinowego jednocześnie z karbapenemami donoszono o zmniejszeniu stężenia kwasu walproinowego we krwi o 60-100% w ciągu ok. 2 dni. Z uwagi na szybkie wystąpienie początku działania i duże działanie zmniejszające stężenie kwasu walproinowego, wydaje się, że jednoczesne leczenie kwasem walproinowym/walproinianem sodowym/walpromidem oraz lekiem z grupy karbapenemów nie powinno być stosowane i należy go unikać. Jednoczesne stosowanie antybiotyków oraz warfaryny może nasilać jej działanie przeciwzakrzepowe. Ryzyko może różnić się zależnie od rodzaju zakażenia, wieku i stanu ogólnego pacjenta, dlatego trudno ocenić wpływ stosowanego antybiotyku na zwiększenie INR. Zaleca się częstą kontrolę INR podczas i krótko po jednoczesnym podaniu antybiotyków z lekami przeciwzakrzepowymi. Meropenem wiąże się z białkami osocza w tak małym stopniu, że nie jest spodziewane występowanie interakcji z innymi lekami, wynikających z wypierania ich z połączeń z białkami.

Pfizer Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16B
02-092 Warszawa
22-335-61-00
[email protected]
www.pfizerpro.pl