Metronidazol 0,5% Fresenius 5 mg/ml roztwór do infuzji

1 ml roztworu zawiera 5 mg metronidazolu. Roztwór zawiera 0,135 mmol (3,1 mg) sodu/ml.

Metronidazole

Chemioterapeutyk, pochodna 5-nitroimidazolu o działaniu przeciwpierwotniakowym i przeciwbakteryjnym. Sam metronidazol nie wykazuje działania przeciwbakteryjnego. Jest to stabilny związek, który może wnikać do drobnoustrojów. W warunkach beztlenowych, z udziałem oksydoreduktazy pirogronianowo-ferrodoksynowej mikroorganizmów, poprzez oksydację ferredoksyny i flawodoksyny z metronidazolu powstają rodniki nitrozowe działające na DNA. Rodniki nitrozowe tworzą połączenia z parami zasad DNA, co prowadzi do pękania łańcucha DNA i w następstwie do śmierci komórki. Skuteczność metronidazolu zależy główne od ilorazu maksymalnego stężenia w surowicy (C_max) i minimalnego stężenia hamującego (MIC), które odnoszą się do danego mikroorganizmu. Często wrażliwe gatunki: beztlenowe - Bacteroides fragilis, Clostridium difficile, Clostridium perfringens (tylko dla pacjentów uczulonych na penicylinę), Fusobacterium spp., Peptoniphilus spp., Peptostreptococcus spp., Porphyromonas spp., Prevotella spp., Veillonella spp.; inne drobnoustroje - Entamoeba histolytica, Gardnerella vaginalis, Giardia lamblia, Trichomonas vaginalis. Gatunki, których odporność nabyta może stanowić problem: Helicobacter pylori. Mikroorganizmy samoistnie oporne: wszystkie bezwzględne tlenowce, Enterococcus spp., Staphylococcus spp., Streptococcus spp., Enterobacteriaceae, Haemophilus spp. Biodostępność wynosi 100%. Metronidazol jest metabolizowany w wątrobie; głównym metabolitem w osoczu jest metabolit "hydroksylowy" i "kwasowy". Metronidazol słabo wiąże się z białkami osocza (poniżej 20%). T_0,5 w osoczu wynosi ok. 8 h. Około 80% substancji wydalane jest z moczem, przy czym mniej niż 10% w postaci niezmienionej. Niewielkie ilości wydalane są przez wątrobę.

Do stosowania u dorosłych pacjentów i dzieci w profilaktyce i leczeniu wymienionych poniżej zakażeń wywołanych przez bakterie beztlenowe wrażliwe na metronidazol, wymagających dożylnego podania leku. Leczenie: zakażeń w obrębie jamy brzusznej po zabiegach chirurgicznych jelita grubego (okrężnicy), zapalenia otrzewnej, chorób ropnych w obrębie miednicy (ropnie, ropowica); zakażeń ginekologicznych (np. po histerektomii i innych ginekologicznych zabiegach chirurgicznych); posocznicy, zwłaszcza pochodzenia z przewodu pokarmowego i żeńskich narządów płciowych; martwiczego zapalenia płuc; ropni mózgu; zapalenia kości i szpiku; zapalenia wsierdzia. W profilaktyce okołooperacyjnej, zwłaszcza gdy wcześniej występowały lub podejrzewa się wystąpienie zakażeń, takich jak zapalenie otrzewnej, ropnie poniżej przepony (ropień podprzeponowy) czy zakażenia w obrębie miednicy (ropnie) oraz przed zabiegami, podczas których może dojść do zakażenia bakteriami beztlenowymi (np. z przewodu pokarmowego, żeńskich narządów płciowych, jamy ustnej i gardła). Preparat stosowany jest również w leczeniu zakażeń ginekologicznych wywołanych przez pierwotniaki z rodzaju: Trichomonas, Entamoeba histolytica, Giardia lamblia, Balantidium coli. Podejmując decyzję o leczeniu należy uwzględnić aktualne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na metronidazol, inne pochodne nitroimidazolu lub jakąkolwiek substancję pomocniczą preparatu.

Pomimo braku danych na temat embriotoksycznego i uszkadzającego płód działania metronidazolu, podczas I trymestru ciąży lek można stosować wyłącznie w celu leczenia zakażeń zagrażających życiu. W II i III trymestrze ciąży lek należy stosować tylko wtedy, jeśli potencjalne korzyści z jego stosowania u matki przewyższają ryzyko szkodliwego wpływu na płód. Należy przerwać karmienie piersią lub terapię metronidazolem.

Infuzja dożylna. Dawka metronidazolu zależy od rodzaju i ciężkości zakażenia, wieku i masy ciała pacjenta oraz odpowiedzi klinicznej. Zakażenia wywołane przez bakterie beztlenowe. Dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat: pacjenci o mc. ok. 70 kg: 1500 mg metronidazolu (co odpowiada 300 ml roztworu) raz na dobę w infuzji trwającej nie krócej niż 60 minut lub 500 mg metronidazolu (co odpowiada 100 ml roztworu) trzy razy na dobę w powolnej infuzji dożylnej z szybkością 5 ml/min (co odpowiada 25 mg metronidazolu/min), co odpowiada 22,5 mg metronidazolu/kg mc. na dobę. Dzieci w wieku powyżej 8 tygodni do 12 lat: zwykle stosowana dawka to 20-30 mg/kg mc. na dobę, podawane w pojedynczej dawce lub podzielone na dawki 7,5 mg/kg mc. co 8 h. Dawkowanie można zwiększyć do 40 mg/kg mc. na dobę, w zależności od ciężkości zakażenia. Leczenie zwykle trwa 7 dni. Dzieci w wieku poniżej 8 tygodni: 15 mg/kg mc. podawane w pojedynczej dawce raz na dobę lub podzielone na dawki 7,5 mg/kg mc., co 12 h. U noworodków poniżej 40 tygodnia wieku ciążowego w pierwszym tygodniu życia może dojść do kumulacji metronidazolu. Dlatego też, po kilkudniowym leczeniu zaleca się kontrolowanie stężenia metronidazolu w surowicy. Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym. Dorośli i młodzież: 500 mg metronidazolu (co odpowiada 100 ml roztworu) w powolnej infuzji dożylnej z szybkością 5 ml/min najpóźniej 1 h przed zabiegiem chirurgicznym. Dawkę 500 mg należy powtórzyć po 8 i 16 h od podania pierwszej dawki. Dzieci w wieku poniżej 12 lat: 20-30 mg/kg mc. w pojedynczej dawce podanej 1-2 h przed zabiegiem chirurgicznym. Noworodki poniżej 40 tygodnia wieku ciążowego: 10 mg/kg mc. w pojedynczej dawce przed zabiegiem chirurgicznym. Zakażenia wywołane przez pierwotniaki. Rzęsistkowica wywołana przez Trichomonas vaginalis. Dorośli i młodzież: 2000 mg w pojedynczej dawce lub 200 mg trzy razy na dobę przez 7 dni lub 400 mg dwa razy na dobę przez 5-7 dni. Dzieci w wieku poniżej 10 lat: 15 do 30 mg/kg.mc. na dobę podawane w 2-3 dawek podawane przez 7 dni, pojedyncza dawka nie powinna przekraczać 2000 mg. Lamblioza. Dzieci w wieku powyżej 10 lat: 2000 mg raz na dobę przez 3 dni lub 400 mg trzy razy na dobę przez 5 dni, lub 500 mg dwa razy na dobę przez 7 do 10 dni. Dzieci w wieku 7 do 10 lat: 1000 mg raz na dobę przez 3 dni. Dzieci w wieku 3 do 7 lat: 600 do 800 mg raz na dobę przez 3 dni. Dzieci w wieku 1 do 3 lat: 500 mg raz na dobę przez 3 dni. Alternatywnie 15 do 40 mg/kg mc. na dobę podawane w 2-3 dawkach. Ameboza. Dzieci w wieku powyżej 10 lat: 400 do 800 mg trzy razy na dobę przez 5-10 dni. Dzieci w wieku 7 do 10 lat: 200 do 400 mg trzy razy na dobę przez 5-10 dni. Dzieci w wieku 3 do 7 lat: 100 do 200 mg cztery razy na dobę przez 5-10 dni. Dzieci w wieku 1 do 3 lat: 100 to 200 mg trzy razy na dobę przez 5-10 dni. Alternatywnie 35 do 50 mg/kg mc. na dobę podawane w 3 dawkach przez 5 do 10 dni dawka dobowa nie powinna przekraczać 2400 mg na dobę. Eradykacja Helicobacter pylori u dzieci i młodzieży: jako część terapii skojarzonej w dawce 20 mg/kg mc. na dobę nie przekraczającej 500 mg podawanej dwa razy na dobę przez 7-14 dni. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaawansowaną niewydolnością wątroby eliminacja metronidazolu jest wydłużona, dlatego też pacjenci ci powinni być uważnie monitorowani, a stężenie metronidazolu we krwi regularnie sprawdzane. Dawkę dobową należy zmniejszyć do 1/3 i można podawać raz na dobę. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek zwiększa się wydalanie metronidazolu z żółcią w kale i zmniejszenie dawki nie jest wymagane. U pacjentów w podeszłym wieku lek należy stosować ostrożnie, szczególnie w dużych dawkach, ze względu na ograniczone dane dotyczące dostosowania dawkowania. Sposób podania. Podawać w powolnej infuzji dożylnej z szybkością około 5 ml/min (maksymalnie 100 ml w ciągu 20 min.). Możliwe jest jednoczesne, dożylne podanie metronidazolu z wybranymi antybiotykami, które muszą być podawane oddzielnie. Czas trwania leczenia nie może przekraczać 10 dni. Leczenie może być przedłużone wyłącznie w szczególnych przypadkach, jeśli to jest bezwzględnie konieczne. W oparciu o ocenę kliniczną i bakteriologiczną, lekarz może zadecydować o przedłużeniu leczenia np.: zwalczanie zakażeń w miejscach, które nie mogą być zdrenowane lub są podatne na ponowne, endogenne zakażenia mikroorganizmami beztlenowymi z jelit, gardła lub narządów płciowych. Powtórne leczenie należy w miarę możliwości ograniczyć do szczególnych przypadków. Ograniczenie czasu trwania leczenia jest konieczne, gdyż nie można wykluczyć wpływu metronidazolu na ludzkie komórki rozrodcze oraz ze względu na zaobserwowane w badaniach na zwierzętach zwiększone występowanie niektórych rodzajów nowotworów.

Metronidazol nie wykazuje bezpośredniego działania na bakterie tlenowe lub bakterie względnie beztlenowe. Należy regularnie kontrolować stan kliniczny pacjenta oraz wyniki badań laboratoryjnych, jeśli wymagane jest leczenie dłużej niż przez 10 dni. Istnieje możliwość, że po wyleczeniu zakażenia Trichomonas vaginalis może utrzymywać się zakażenie gonokokowe. U pacjentów z niewydolnością nerek okres półtrwania metronidazolu w fazie eliminacji nie ulega zmianie, zatem zmniejszenie dawkowania nie jest konieczne. U pacjentów poddawanych hemodializie metronidazol i jego metabolity są skutecznie usuwane podczas 8-godzinnej dializy. Metronidazol należy podać ponownie natychmiast po zakończeniu hemodializy. U pacjentów z niewydolnością nerek, poddawanych przerywanej dializie otrzewnowej (IDP) lub ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD), rutynowe dostosowanie dawkowania nie jest konieczne. U pacjentów z zaawansowaną niewydolnością wątroby może wystąpić znaczne upośledzenie eliminacji metronidazolu. Znacząca kumulacja metronidazolu w organizmie może wystąpić u pacjentów z encefalopatią wątrobową, a osiągane wysokie stężenie metronidazolu w osoczu może nasilać objawy encefalopatii. Dlatego też u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby preparat należy stosować ostrożnie. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby i zaburzeniami hematopoezy (np. granulocytopenia) należy stosować tylko w przypadkach, gdy spodziewane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Po rozpoczęciu leczenia metronidazolem o działaniu ogólnoustrojowym u pacjentów z zespołem Cockayne`a odnotowano przypadki ciężkiej hepatotoksyczności lub ostrej niewydolności wątroby, w tym o bardzo szybkim przebiegu, zakończone zgonem. W tej grupie pacjentów nie należy stosować metronidazolu, chyba że korzyści ze stosowania przewyższają ryzyko oraz jeśli alternatywne sposoby leczenia nie są dostępne. Przed rozpoczęciem terapii, a także w trakcie jej trwania oraz po jego zakończeniu należy wykonać testy czynnościowe wątroby, aby upewnić się, że czynność wątroby mieści się w granicach normy lub że został osiągnięty poziom wartości początkowych. Jeśli parametry czynności wątroby będą znacznie podwyższone podczas leczenia, należy zaprzestać stosowania leku. Pacjentom z zespołem Cockayne`a należy doradzić, aby natychmiast przerwali przyjmowanie metronidazolu oraz zgłosili swojemu lekarzowi wszelkie objawy, mogące świadczyć o uszkodzeniu wątroby. Podczas leczenia metronidazolem niezbyt często może występować leukopenia i granulocytopenia, a w bardzo rzadkich przypadkach agranulocytoza i trombocytoza. Dlatego też, w przypadku dłuższego leczenia metronidazolem zaleca się regularną kontrolę morfologii krwi. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z czynną lub ciężką, przewlekłą chorobą obwodowego i ośrodkowego układu nerwowego. W przypadku wystąpienia zaburzeń neurologicznych należy niezwłocznie, ponownie ocenić możliwość kontynuowania leczenia metronidazolem w oparciu o przeprowadzoną analizę stosunku korzyści do ryzyka. Podczas stosowania u pacjentów z zaburzeniami czynności serca, może wystąpić niewydolność układu krążenia, ze względu na zwiększoną objętość płynów w układzie naczyniowym. Metronidazol należy stosować szczególnie ostrożnie u pacjentów podatnych na występowanie obrzęków oraz u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy (może wystąpić zatrzymanie sodu i wody w organizmie). W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości np. wstrząs anafilaktyczny, należy natychmiast przerwać podawanie preparatu. Ciężka i przedłużająca się biegunka podczas stosowania preparatu lub w kolejnych tygodniach może być spowodowana rzekomobłoniastym zapaleniem jelita grubego (w większości przypadków wywołanym przez Clostridium difficile), mogącym zagrażać życiu. W takim przypadku należy natychmiast przerwać podawanie preparatu i wprowadzić odpowiednie leczenie. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę. Roztwór zawiera 13,5 mmol (310 mg) sodu w 100 ml roztworu, co odpowiada 15,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie i w przypadkach, gdy wymagane jest ograniczenie ilości spożywanych płynów.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Działania niepożądane są głównie powiązane z długotrwałym stosowaniem. Do najczęściej występujących
należą: nudności, zaburzenia smaku i neuropatie (uszkodzenie nerwów). Częstość, rodzaj i nasilenie działań
niepożądanych jest podobna u dzieci i dorosłych.

Jeśli którekolwiek z następujących działań niepożądanych nasila się, należy powiadomić lekarza lub
pielęgniarkę, którzy mogą przerwać podawanie leku.

Podczas stosowania leku Metronidazol 0,5% Fresenius obserwowano niżej wymienione działania
niepożądane.

Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów):
­ - zapalenie żył, w tym zakrzepowe zapalenie żył.

Niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów):
­ - zmniejszenie liczby białych krwinek (leukopenia, granulocytopenia), małopłytkowość;
­ - lekkie do umiarkowanych reakcje nadwrażliwości takie jak świąd, pokrzywka, rumień
  wielopostaciowy (czerwono-sine plamy na skórze lub błonach śluzowych), obrzęk naczynioruchowy
  (objawy to np. nagły obrzęk twarzy, kończyn lub jamy ustnej, trudności w oddychaniu) i gorączka
  polekowa;
­- zaburzenia psychotyczne, w tym halucynacje, pobudzenie, depresja;
­ - ból głowy, zawroty głowy, nadmierna senność, bezsenność; podczas intensywnego i (lub)
  długotrwałego stosowania metronidazolu (powyżej 10 dni) obserwowano występowanie neuropatii
  obwodowej (np. drętwienie, ból, odczuwanie jakby dotyku futra i mrowienia w kończynach) oraz
  napadów drgawek, w większości przypadków neuropatia ustępowała po zakończeniu leczenia lub po
  zmniejszeniu dawki metronidazolu;
­- zaburzenia widzenia, podwójne widzenie, krótkowzroczność;
­ - nudności, wymioty, biegunka, zapalenie języka, zapalenie jamy ustnej, gorzkie odbijania, metaliczny
  smak w ustach, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, obłożony język;
­ - zaburzenia czynności wątroby (np. zwiększona aktywność aminotransferaz i zwiększone stężenie
  bilirubiny);
­- bóle mięśni i stawów;
­ - ciemny kolor moczu;
­ - osłabienie.

Rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1 000 pacjentów):
­ - zakażenia narządów płciowych wywołane przez drożdże;
­ - ból podczas oddawania moczu, zapalenie pęcherza moczowego, nietrzymanie moczu.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów):
­ - agranulocytoza (brak białych krwinek we krwi zagrażający życiu), niedokrwistość aplastyczna
  (zmniejszenie liczby wszystkich krwinek i płytek krwi);
- ciężkie, ostre reakcje nadwrażliwości: reakcja anafilaktyczna aż do wstrząsu anafilaktycznego (objawy
  to między innymi: świąd skóry, rumień, obrzęki twarzy, ust, duszność, nudności, wymioty,
  przyspieszenie akcji serca, zaburzenia rytmu serca, zawroty i bóle głowy, utrata przytomności);
­ - aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, encefalopatia (np. splątanie, gorączka, ból głowy,
  paraliż, wrażliwość na światło, zaburzenia widzenia i ruchu, sztywność karku) i podostry zespół
  móżdżkowy [np. ataksja (trudność w utrzymaniu równowagi, chwiejny chód)], zaburzenia mowy,
  zaburzenia chodu, oczopląs i drgawki, które zwykle ustępują po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu
  leku;
- ciężka, przedłużająca się, zagrażająca życiu biegunka w trakcie leczenia i po leczeniu;
­ - cholestatyczne zapalenie wątroby, żółtaczka przemijająca po odstawieniu leku.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
­ - silne reakcje skórne, jak zespół Stevensa-Johnsona (rozległa wysypka z pęcherzami, łuszcząca się
  skóra, szczególnie wokół ust, nosa, oczu i narządów płciowych), toksyczne martwicze oddzielanie
  naskórka;
­ - jadłowstręt;
­ - napadowe, przymusowe patrzenie z rotacją gałek ocznych, neuropatia nerwu wzrokowego;
­ - zapalenie trzustki przemijające po odstawieniu leku;
­ - ostra niewydolność wątroby u pacjentów z zespołem Cockayne''a. Patrz punkt 2 „Informacje ważne
  przed zastosowaniem leku Metronidazol 0,5% Fresenius”.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301
faks: +48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Metronidazol nasila działanie doustnych leków przeciwzakrzepowych np. warfaryny i przedłuża czas protrombinowy - należy unikać równoczesnego stosowania tych leków. Nie wykazuje interakcji z heparyną. U pacjentów równocześnie stosujących metronidazol i alkohol obserwowano objawy niepożądane podobne do występujących po disulfiramie, tj. rumień na głowie i szyi, nudności, wymioty, bóle i zawroty głowy. Podczas równoczesnego stosowania disulfiramu i metronidazolu mogą wystąpić psychozy i splatanie. U pacjentów leczonych solami litu podczas leczenia metronidazolem, może się zwiększyć stężenie litu w surowicy krwi, nasilić jego toksyczność, mogą wystąpić objawy uszkodzenia nerek. Należy stopniowo zmniejszać dawki lub odstawić sole litu przed rozpoczęciem leczenia metronidazolem. Podczas jednoczesnego stosowania tych leków należy często kontrolować stężenie litu, kreatyniny i elektrolitów w osoczu. Podczas jednoczesnego stosowania metronidazolu i fenobarbitalu zmniejsza się T_0,5metronidazolu do ok. 3 h. Metronidazol zmniejsza klirens fenytoiny i zwiększa jej stężenie w surowicy. Jednocześnie fenytoina zmniejsza skuteczność działania metronidazolu. Cymetydyna, prawdopodobnie poprzez hamowanie metabolizmu metronidazolu w wątrobie, zwiększa T_0,5 metronidazolu w surowicy i zmniejsza jego klirens. Metronidazol zmniejsza klirens 5-fluorouracylu, nasilając jego toksyczność. U pacjentów przyjmujących cyklosporynę może zwiększyć się stężenie cyklosporyny w surowicy. Jeżeli istnieje potrzeba jednoczesnego stosowania cyklosporyny i metronidazolu należy kontrolować stężenie cyklosporyny i kreatyniny w surowicy. Metronidazol może zwiększać stężenie busulfanu w osoczu, co może powodować jego ciężką toksyczność. Metronidazol hamuje metabolizm karbamazepiny, co powoduje wzrost stężenia karbamazepiny w osoczu. Jednoczesne stosowanie z metronidazolem powoduje wzrost stężenia takrolimusu we krwi. Należy często kontrolować stężenie takrolimusu we krwi oraz czynność nerek, w szczególności po rozpoczęciu i zakończeniu terapii metronidazolem u pacjentów, u których doszło do stabilizacji stanu w wyniku leczenia takrolimusem. Podczas jednoczesnego stosowania amiodaronu i metronidazolu obserwowano wydłużenie odstępu QT i torsades de pointes. Zaleca się regularne kontrolowanie zapisu EKG. Jeżeli pacjent jest leczony ambulatoryjnie, należy go poinformować, że powinien zgłosić się do lekarza w przypadku wystąpienia objawów, takich jak senność, kołatanie serca i omdlenia. Mogą one świadczyć o wystąpieniu torsades de pointes. Niektóre antybiotyki w pewnych wyjątkowych przypadkach mogą osłabiać działanie doustnych środków antykoncepcyjnych poprzez zakłócenie hydrolizy sprzężonych steroidów zachodzącej w jelitach z udziałem bakterii, a przez to zmniejszenie ponownego wchłaniania w jelitach niesprzężonych steroidów. Takie nietypowe interakcje mogą wystąpić u kobiet z dużym wydalaniem sprzężonych steroidów z żółcią. Substancje zmieniające florę przewodu pokarmowego (np. antybiotyki) mogą obniżać doustną biodostępność kwasu mykofenolowego. Zaleca się przeprowadzenie dokładniejszych badań w celu uzyskania dowodu na osłabione immunosupresyjne działanie kwasu mykofenolowego w trakcie jednoczesnej terapii środkami przeciwko zakażeniom. Odnotowano umiarkowane, synergistyczne działanie metronidazolu i antybiotyków, takich jak tetracykliny, spiramycyna, klindamycyna, acylureidopenicyliny i ryfampicyna. Kwas nalidyksowy i metronidazol wykazują wyraźne działanie synergistyczne. Nie odnotowano działania antgonistycznego. W badaniach na zwierzętach (50% skutecznej dawki), nie wykryto antagonistycznego działania metronidazolu i nowobiocyny, cefaleksyny, chloramfenikolu, ryfampicyny, kwasu nalidyksowego i kotrimoksazolu.

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
22-345-67-89
[email protected]
www.fresenius-kabi.com/pl/