Minjuvi 200 mg proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka proszku zawiera 200 mg tafasytamabu. Po rekonstytucji każdy ml roztworu zawiera 40 mg tafasytamabu. Lek zawiera sód.

Przeciwciało monoklonalne o zwiększonym powinowactwie wiązania się z receptorem Fc skierowane przeciwko antygenowi CD19 ulegającemu ekspresji na powierzchni limfocytów pre-B i dojrzałych limfocytów B. Po związaniu się z CD19 tafasytamab wywołuje lizę limfocytów B poprzez: zaangażowanie komórek efektorowych układu odpornościowego, takich jak komórki naturalnej cytotoksyczności, limfocyty Tγδ i fagocyty; bezpośrednią indukcję śmierci komórki (apoptozę). Modyfikacja fragmentu Fc powoduje zwiększenie cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał i fagocytozy komórek zależnej od przeciwciał. Na podstawie analizy obejmującej stosowanie tafasytamabu w skojarzeniu z lenalidomidem C_max tafasytamabu w surowicy wynosiło 483 (±109) μg/ml. Nie scharakteryzowano konkretnego szlaku, na drodze którego tafasytamab jest metabolizowany. Tafasytamab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG i przewiduje się, że będzie on degradowany do niewielkich peptydów i aminokwasów na szlakach katabolicznych w taki sam sposób, jak endogenne IgG. T_0,5 w fazie końcowej wynosił 16,9 dni.

W skojarzeniu z lenalidomidem, a następnie w monoterapii w leczeniu pacjentów dorosłych z nawrotową albo oporną na leczenie postacią chłoniaka nieziarniczego rozlanego z dużych komórek B (DLBCL), którzy nie kwalifikują się do autologicznego przeszczepu komórek macierzystych (ASCT).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

U kobiet nie należy rozpoczynać leczenia tafasytamabem w skojarzeniu z lenalidomidem, o ile nie wykluczono ciąży. Nie zaleca się stosowania tafasytamabu w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Brak danych dotyczących stosowania tafasytamabu u kobiet w okresie ciąży. Wiadomo jednak, że IgG przenikają przez łożysko, a na podstawie właściwości farmakologicznych tafasytamabu uważa się, że może on spowodować zmniejszenie liczby limfocytów B u płodu. W przypadku narażenia w okresie ciąży należy monitorować noworodki pod kątem zmniejszenia liczby limfocytów B i należy odroczyć szczepienia przy użyciu szczepionek zawierających żywe wirusy do momentu, w którym liczba limfocytów B u niemowlęcia powróci do wartości prawidłowej. Lenalidomid może powodować uszkodzenie zarodka i płodu, i jest przeciwwskazany do stosowania w okresie ciąży i przez kobiety w wieku rozrodczym, chyba że spełnione są wszystkie warunki określone w programie zapobiegania ciąży podczas stosowania lenalidomidu. Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić stosowanie skutecznej metody antykoncepcji w trakcie leczenia tafasytamabem i przez co najmniej 3 mies. po jego zakończeniu. Nie wiadomo, czy tafasytamab przenika do mleka ludzkiego. Wiadomo jednak, że matczyne IgG przenikają do mleka ludzkiego. Brak danych dotyczących stosowania tafasytamabu u kobiet karmiących piersią. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Kobietom należy zalecić, aby nie karmiły piersią w trakcie leczenia tafasytamabem i przez co najmniej 3 mies. po przyjęciu ostatniej dawki tafasytamabu. W prowadzonych na zwierzętach badaniach toksyczności po podaniu wielokrotnym nie zaobserwowano żadnych działań niepożądanych w odniesieniu do męskich i żeńskich narządów rozrodczych.

Dożylnie. Lek musi być podawany przez fachowy personel medyczny posiadający doświadczenie w leczeniu pacjentów z nowotworami. Zalecana premedykacja. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji związanych z infuzją należy zastosować premedykację na 30 min do 2 h przed podaniem infuzji tafasytamabu. W przypadku
pacjentów, u których podczas pierwszych trzech infuzji nie występowały reakcje związane z infuzją, premedykacja przed podaniem kolejnych infuzji jest nieobowiązkowa. Premedykacja może obejmować leki przeciwgorączkowe (np. paracetamol), antagonistów receptora histaminowego H1 (np. difenhydraminę), antagonistów receptora histaminowego H2 (np. cymetydynę) albo glikokortykosteroidy (np. metyloprednizolon). Leczenie reakcji związanych z infuzją. W przypadku wystąpienia reakcji związanej z infuzją (≥2st.) należy przerwać podawanie infuzji. Ponadto należy zastosować odpowiednie leczenie objawów. Po ustąpieniu objawów przedmiotowych i podmiotowych albo ich złagodzeniu do 1st. można wznowić podawanie infuzji leku ze zmniejszoną szybkością podawania infuzji. Jeśli u pacjenta wystąpi reakcja związana z infuzją 1–3st., przed podaniem kolejnych infuzji tafasytamabu należy zastosować premedykację. Zalecana dawka leku to 12 mg na kg mc. podawane w infuzji dożylnej wg następującego schematu: cykl 1: infuzja w dniach 1, 4, 8, 15 i 22 cyklu; cykle 2 i 3: infuzja w dniach 1, 8, 15 i 22 każdego cyklu; od cyklu 4 do momentu wystąpienia progresji choroby: infuzja w dniach 1 i 15 każdego cyklu. Każdy cykl trwa 28 dni. Ponadto pacjenci powinni samodzielnie przyjmować lenalidomid w kapsułkach w zalecanej dawce początkowej wynoszącej 25 mg w dniach od 1 do 21 każdego cyklu. Dawkę początkową i późniejszy sposób dawkowania można dostosować zgodnie z ChPL lenalidomidu. Tafasytamab w skojarzeniu z lenalidomidem podaje się przez maksymalnie 12 cykli. Leczenie lenalidomidem należy zakończyć po maksymalnie 12 cyklach leczenia skojarzonego. Pacjenci powinni kontynuować przyjmowanie infuzji tafasytamabu w monoterapii w dniach 1 i 15 każdego 28-dniowego cyklu do momentu wystąpienia progresji choroby albo niemożliwej do zaakceptowania toksyczności. Modyfikacje dawki w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. Reakcje związane z infuzją. Stopień 2 (umiarkowany): natychmiast przerwać podawanie infuzji tafasytamabu i zastosować leczenie objawów przedmiotowych i podmiotowych. Po ustąpieniu objawów przedmiotowych i podmiotowych albo ich złagodzeniu do 1st. wznowić podawanie infuzji tafasytamabu z szybkością nie większą niż 50% prędkości, przy której wystąpiła reakcja. Jeżeli w ciągu 1 h u pacjenta nie wystąpią żadne dodatkowe reakcje, a wyniki pomiaru parametrów życiowych będą stabilne, można zwiększać szybkość podawania infuzji co 30 min, w zależności od tolerancji, do szybkości, przy której wystąpiła reakcja. Stopień 3 (ciężki): natychmiast przerwać podawanie tafasytamabu i zastosować leczenie objawów przedmiotowych i podmiotowych. Po ustąpieniu objawów przedmiotowych i podmiotowych albo ich złagodzeniu do stopnia 1 wznowić podawanie infuzji tafasytamabu z szybkością nie większą niż 25% prędkości, przy której wystąpiła reakcja. Jeżeli w ciągu 1 h u pacjenta nie wystąpią żadne dodatkowe reakcje, a wyniki pomiaru parametrów życiowych będą stabilne, można zwiększać szybkość podawania infuzji co 30 min, w zależności od tolerancji, do maksymalnie 50% szybkości, przy której wystąpiła reakcja. Jeśli reakcja wystąpi ponownie po wznowieniu podawania leku, należy natychmiast przerwać podawanie infuzji. Stopień 4 (zagrażający życiu): natychmiast przerwać podawanie infuzji i trwale zaprzestać stosowania tafasytamabu. Supresja szpiku kostnego. Liczba płytek krwi <50 000/μl: wstrzymać podawanie tafasytamabu i lenalidomidu oraz kontrolować morfologię krwi co tydzień do momentu, w którym liczba płytek krwi będzie wynosić co najmniej 50 000/μl. Jeśli liczba płytek krwi powróci do wartości ≥50 000/μl, wznowić podawanie tafasytamabu w tej samej dawce i lenalidomidu w zmniejszonej dawce. Informacje dotyczące modyfikacji dawki znajdują się w ChPL lenalidomidu. Liczba neutrofili <1000/μl przez co najmniej 7 dni albo liczba neutrofili <1000/μl i wzrost temperatury ciała do co najmniej 38st.C albo liczba neutrofili <500/μl: wstrzymać podawanie tafasytamabu i lenalidomidu oraz kontrolować morfologię krwi co tydzień do momentu, w którym liczba neutrofili będzie wynosić co najmniej 1000/μl. Jeśli liczba neutrofili powróci do wartości ≥1000/μl, wznowić podawanie tafasytamabu w tej samej dawce i lenalidomidu w zmniejszonej dawce. Informacje dotyczące modyfikacji dawki znajdują się w ChPL lenalidomidu. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat), u pacjentów z łagodnymi albo umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami wątroby. Nie są dostępne dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, które umożliwiałyby sformułowanie zaleceń dotyczących dawkowania. Nie są dostępne dane dotyczące pacjentów z umiarkowanymi albo ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, które umożliwiałyby sformułowanie zaleceń dotyczących dawkowania. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku <18 lat. Sposób podania. Dożylnie po rekonstytucji i rozcieńczeniu. W przypadku pierwszej infuzji w cyklu 1 szybkość podawania infuzji dożylnej powinna wynosić 70 ml/h przez pierwsze 30 min. Następnie należy zwiększyć szybkość, aby zakończyć podawanie pierwszej infuzji w czasie 2,5 h. Wszystkie kolejne infuzje należy podawać w czasie 1,5 do 2 h. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy rozważyć zalecane modyfikacje dawki przedstawione powyżej. Leku nie wolno podawać jednocześnie z innymi preparatami przy użyciu tego samego drenu do infuzji. Tafasytamabu nie wolno podawać we wstrzyknięciu dożylnym ani w bolusie.

Mogą występować reakcje związane z infuzją, przy czym ich występowanie zgłaszano częściej podczas pierwszej infuzji. Pacjentów należy uważnie monitorować przez cały czas trwania infuzji. W przypadku wystąpienia w ciągu 24 h po podaniu infuzji objawów przedmiotowych i podmiotowych reakcji związanych z infuzją, w tym gorączki, dreszczy, wysypki albo problemów z oddychaniem, pacjent powinien natychmiast skontaktować się z pracownikiem służby zdrowia. Przed rozpoczęciem podawania infuzji tafasytamabu należy zastosować u pacjentów premedykację. W zależności od stopnia nasilenia reakcji związanej z infuzją należy przerwać albo zakończyć podawanie infuzji tafasytamabu i zastosować odpowiednie leczenie. Leczenie tafasytamabem może wywołać poważną lub ciężką supresję szpiku kostnego, w tym neutropenię, trombocytopenię i niedokrwistość. Przez cały czas trwania badania i przed rozpoczęciem każdego cyklu leczenia należy kontrolować morfologię krwi. W zależności od stopnia nasilenia działania niepożądanego należy wstrzymać podawanie infuzji tafasytamabu. Informacje dotyczące modyfikacji dawki znajdują się w ChPL dotyczącej lenalidomidu. W trakcie leczenia tafasytamabem zgłaszano neutropenię, w tym gorączkę neutropeniczną. Należy rozważyć podanie czynników stymulujących tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF), w szczególności u pacjentów z neutropenią 3 albo 4st.. Pacjenta należy obserwować pod kątem wszelkich objawów podmiotowych i przedmiotowych rozwoju zakażenia, dokonać ich oceny i zastosować leczenie. W trakcie leczenia tafasytamabem zgłaszano trombocytopenię. Należy rozważyć wstrzymanie podawania leków, które mogą powodować zwiększenie ryzyka krwawienia (np. inhibitorów agregacji płytek krwi, leków przeciwzakrzepowych). Pacjent powinien niezwłocznie zgłosić objawy przedmiotowe albo podmiotowe w postaci zasinienia bądź krwawienia. W trakcie leczenia z zastosowaniem tafasytamabu u pacjentów występowały zakażenia prowadzące do zgonu i poważne zakażenia, w tym zakażenia oportunistyczne. Lek należy podawać pacjentom z czynnym zakażeniem wyłącznie w przypadku, gdy zakażenie jest odpowiednio leczone i dobrze kontrolowane. Pacjenci ze stwierdzonymi w wywiadzie nawracającymi albo przewlekłymi zakażeniami mogą być narażeni na zwiększone ryzyko zakażenia, w związku z czym należy odpowiednio ich monitorować. W przypadku wystąpienia gorączki albo innych objawów potencjalnego zakażenia (tj. dreszcze, kaszel albo ból podczas oddawania moczu), pacjent powinien natychmiast skontaktować się z pracownikiem służby zdrowia. Podczas leczenia skojarzonego z tafasytamabem zgłaszano postępującą wieloogniskową leukoencefalopatię (PML). Pacjentów należy monitorować w zakresie nowych neurologicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych lub ich nasilenia, które mogą wskazywać na PML. Objawy PML są nieswoiste i mogą się różnić w zależności od zajętego obszaru mózgu; są to np. zmieniony stan psychiczny, utrata pamięci, upośledzenie mowy, deficyty ruchowe (niedowład połowiczy lub monopareza), ataksja kończyn, ataksja chodu i objawy dotyczące wzroku, takie jak niedowidzenie połowicze i podwójne widzenie. W przypadku podejrzenia PML należy natychmiast przerwać dalsze podawanie tafasytamabu. Należy rozważyć skierowanie pacjenta do neurologa. Należy rozważyć badanie metodą rezonansu magnetycznego (MR), badanie płynu mózgowo-rdzeniowego w kierunku obecności DNA wirusa JC i powtórne oceny neurologiczne. Jeśli PML zostanie potwierdzona, należy trwale odstawić tafasytamab. Pacjenci z dużą łączną objętością guzów i szybko rosnącymi guzami mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia zespołu rozpadu guza. U pacjentów z DLBCL w trakcie leczenia tafasytamabem obserwowano zespół rozpadu guza. Przed rozpoczęciem leczenia tafasytamabem należy podjąć odpowiednie działania/zastosować odpowiednią profilaktykę zgodnie z miejscowymi wytycznymi. W trakcie leczenia tafasytamabem pacjentów należy bardzo dokładnie monitorować pod kątem zespołu rozpadu guza. Nie badano bezpieczeństwa szczepień szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje po leczeniu tafasytamabem i nie zaleca się szczepienia szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje jednocześnie z leczeniem tafasytamabem. Substancja pomocnicza. Lek zawiera 37,0 mg sodu na 5 fiolek (dawka dla pacjenta o mc. 83 kg), co odpowiada 1,85% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W przypadku zaobserwowania któregokolwiek z poniższych ciężkich działań niepożądanych należy
natychmiast skontaktować się z lekarzem albo pielęgniarką – może być konieczne pilne podjęcie
leczenia. Mogą to być nowe objawy albo zmiany w już występujących objawach.
- ciężkie zakażenia, możliwe objawy: gorączka, dreszcze, ból gardła, kaszel, duszność, nudności,
  wymioty, biegunka. Może to być szczególnie istotne w przypadku stwierdzenia u pacjenta mała
  liczby krwinek białych zwanych neutrofilami;
- zapalenie płuc (zakażenie płuc);
- posocznica (zakażenie w obrębie układu krwionośnego).

Inne działania niepożądane
Należy powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce w przypadku zauważenia któregokolwiek
z następujących działań niepożądanych:
Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób):
- zmniejszona liczba komórek krwi:
  - krwinek białych, zwłaszcza neutrofili; możliwe objawy: gorączka 38°C albo wyższa albo
    jakiekolwiek objawy zakażenia
  - płytek krwi; możliwe objawy: nietypowe zasinienie albo krwawienie z powodu
    niewielkiego urazu albo bez urazu
  - krwinek czerwonych; możliwe objawy: bladość skóry albo warg, zmęczenie, duszność
- zakażenia bakteryjne, wirusowe albo grzybicze, takie jak zakażenia dróg oddechowych,
  zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenia dróg moczowych
- wysypka
- wyniki badań wskazujące na małe stężenie potasu
- skurcze mięśni
- ból pleców
- obrzęk rąk albo nóg z powodu nagromadzenia płynów
- osłabienie, zmęczenie, ogólne złe samopoczucie
- gorączka
- biegunka
- zaparcia
- ból brzucha
- nudności
- wymioty
- kaszel
- duszność
- osłabienie łaknienia

Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób):
- zaostrzenie trudności z oddychaniem spowodowane zwężeniem dróg oddechowych w płucach
  zwane przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP)
- bóle głowy
- nieprawidłowe odczucia w obrębie skóry, takie jak mrowienie, kłucie, drętwienie
- świąd
- zaczerwienienie skóry
- reakcje związane z infuzją
  Reakcje te mogą wystąpić w trakcie infuzji leku MINJUVI albo w ciągu 24 godzin po infuzji.
  Możliwe objawy to: gorączka, dreszcze, uderzenia gorąca albo trudności z oddychaniem
- zmiany w odczuwaniu smaku
- wypadanie włosów
- nietypowe pocenie się
- ból rąk i nóg
- bóle mięśni i stawów
- zmniejszenie masy ciała
- nieżyt nosa
- stan zapalny błon wyściełających narządy, na przykład jamę ustną
- wyniki badań krwi wykazujące brak określonych krwinek białych zwanych limfocytami
- zaburzenie układu odpornościowego zwane hipogammaglobulinemią
- wyniki badań krwi wykazujące małe stężenie
  - wapnia
  - magnezu
- wyniki badań krwi wykazujące podwyższone stężenie
  - białka C-reaktywnego, co może być spowodowane stanem zapalnym albo zakażeniem
  - kreatyniny, produktu rozkładu tkanki mięśniowej
  - enzymów wątrobowych: gamma-glutamylotransferazy, aminotransferaz
  - bilirubiny, żółtej substancji będącej produktem rozkładu barwnika krwi
- nowotwór skóry zwany rakiem podstawnokomórkowym.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.

Angelini Pharma Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 181 B
02-222 Warszawa
22-702-82-00
[email protected]
www.angelinipharma.pl