Naglazyme 1 mg/ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml roztw. zawiera 1 mg galsulfazy. Preparat zawiera sód.

Lek wpływający na przewód pokarmowy i produkty metabolizmu. MPS VI jest heterogennym i wieloukładowym schorzeniem charakteryzującym się niedoborem 4-sulfatazy-N-acetylogalaktozaminy, hydrolazy lizosomalnej katalizującej hydrolizę końcowych reszt siarczanowych glikozoaminoglikanu – siarczanu dermatanu. Zmniejszona aktywność enzymu lub jego brak prowadzi do akumulacji siarczanu dermatanu w wielu rodzajach komórek i tkanek. Uzasadnieniem dla terapii jest odtworzenie aktywności enzymatycznej wystarczającej do hydrolizy nagromadzonego substratu i zapobieżenia dalszej jego akumulacji. C_max wyniosło 2357 (±1560) ng/ml, średni T_0,5 w fazie eliminacji wynosił 22,8 (±10,7) minut w 24. tyg. Galsulfaza podlega hydrolizie peptydów. W związku z powyższym nie oczekuje się, aby zaburzenia czynności wątroby wpływały na farmakokinetykę galsulfazy w sposób istotny klinicznie. Wydalanie galsulfazy przez nerki ma niewielki udział w eliminacji leku z organizmu.

Długotrwała substytucja enzymatyczna u pacjentów z potwierdzonym rozpoznaniem mukopolisacharydozy typu VI (MPS VI; niedobór 4-sulfatazy N-acetylogalaktozaminy; zespół Maroteaux-Lamy`ego).

Ostra lub zagrażająca życiu nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, jeśli nie jest możliwe kontrolowanie nadwrażliwości.

Leku nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Należy zaprzestać karmienia piersią podczas leczenia preparatem. Badania wpływu na reprodukcję przeprowadzone na szczurach i królikach otrzymujących lek w dawce do 3 mg/kg na dobę nie wykazały zaburzeń płodności ani szkodliwego działania na płód spowodowanych przyjmowaniem leku.

Dożylnie. Podstawowe znaczenie ma jak najwcześniejsze rozpoczęcie leczenia przed pojawieniem się nieodwracalnych objawów klinicznych choroby. Leczenie powinno być prowadzone pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu chorych na MPS VI lub inne dziedziczne choroby metaboliczne. Naglazyme należy podawać w odpowiednich warunkach klinicznych, z natychmiastowym dostępem do wyposażenia resuscytacyjnego niezbędnego do leczenia nagłych stanów zagrożenia życia. Zalecana dawka galsulfazy wynosi 1 mg/kg mc. podawanej raz w tygodniu w postaci wlewu dożylnego przez 4 h. Szczególne grupy pacjentów. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu i brak jest zaleceń dotyczących alternatywnego schematu dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z zaburzeniami nerek i wątroby. Dzieci i młodzież - brak jest specjalnych zasad, jakie należy mieć na uwadze w przypadku podawania preparatu w tej grupie pacjentów. Sposób podania: początkową prędkość wlewu można dostosować tak, aby około 2,5% całkowitego roztworu zostało podane w ciągu 1. h, a pozostała jego objętość (około 97,5%) przez kolejne 3 h. U pacjentów podatnych na przeciążenie objętościowe płynami i o masie ciała poniżej 20 kg należy rozważyć użycie woreczków infuzyjnych o objętości 100 ml. W tym przypadku należy zmniejszyć prędkość wlewu (ml/min), aby całkowity czas trwania infuzji nie był krótszy niż 4 h.

Podczas postępowania i leczenia pacjentów z restrykcyjną chorobą płuc należy zachować ostrożność lub zapewnić ścisłe monitorowanie stosowania leków przeciwhistaminowych i innych preparatów o działaniu uspokajającym. Należy rozważyć zastosowanie dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych w czasie snu oraz możliwość wykonania tracheostomii w klinicznie uzasadnionych sytuacjach. Może zaistnieć potrzeba odłożenia infuzji leku na później u pacjentów z ostrą postacią choroby z gorączką lub ze schorzeniami dróg oddechowych. Ze względu na możliwość wystąpienia objawów poinfuzyjnych (IAR –infusion associated reactions), przez które rozumie się wszelkie reakcje niepożądane następujące podczas infuzji lub przed końcem dnia, w którym przeprowadzono infuzję, zaleca się, aby u pacjentów zastosować premedykację lekami przeciwhistaminowymi w połączeniu z lekami przeciwgorączkowymi lub bez nich około 30-60 min. przed rozpoczęciem infuzji preparatu w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia objawów IAR. W przypadku łagodnych lub umiarkowanych objawów IAR należy rozważyć leczenie lekami przeciwhistaminowymi i paracetamolem i/lub zmniejszenie prędkości wlewu do mniejszej o połowę niż prędkość, przy której wystąpiła reakcja. W przypadku pojedynczych ciężkich objawów IAR należy przerwać wlew aż do ustąpienia objawów i rozważyć leczenie lekami przeciwhistaminowymi i paracetamolem. Wlew można ponownie rozpocząć z prędkością wynoszącą 50%-25% prędkości, przy której wystąpiła reakcja. W przypadku nawracających umiarkowanych objawów IAR albo ponownej próby leczenia po pojedynczych ciężkich objawach IAR należy rozważyć premedykację (lekami przeciwhistaminowymi i paracetamolem i/lub kortykosteroidami) oraz zmniejszenie prędkości wlewu do poziomu 50%-25% prędkości, przy której wystąpiła poprzednia reakcja. Możliwe są poważne reakcje nadwrażliwości typu alergicznego, w przypadku ich wystąpienia zaleca się natychmiastowe przerwanie podawania preparatu i wdrożenie właściwego leczenia. Należy przestrzegać obowiązujących zasad postępowania w przypadkach nagłych. W przypadku pacjentów, u których wystąpiły reakcje alergiczne podczas infuzji leku, należy szczególnie ostrożnie podejmować kolejną próbę podania leku; podczas podawania leku obecny powinien być specjalnie przeszkolony personel medyczny i dostępny sprzęt do resuscytacji (włącznie z adrenaliną). Ostra lub potencjalnie zagrażająca życiu nadwrażliwość, której nie można kontrolować, stanowi przeciwwskazanie do ponawiania próby podawania leku. Ucisk rdzenia kręgowego także w odcinku szyjnym, z następczą mielopatią jest znanym i poważnym powikłaniem, które może być spowodowane przez MPS VI - pacjentów należy obserwować, czy nie występują przedmiotowe i podmiotowe objawy ucisku rdzenia kręgowego (ból pleców, porażenie kończyn poniżej poziomu ucisku, nietrzymanie moczu i stolca), a w razie potrzeby należy zastosować odpowiednią opiekę. Podczas podawania preparatu pacjentom podatnym na przeciążenie objętościowe płynami, takim jak pacjenci o mc. do 20 kg, pacjenci z ostrą chorobą układu oddechowego lub pacjenci z osłabieniem czynności serca lub czynności oddechowej należy zachować ostrożność, ponieważ może wystąpić zastoinowa niewydolność serca. W trakcie infuzji powinna być bezpośrednio dostępna odpowiednia opieka medyczna i systemy monitorowania stanu pacjenta, ponadto w przypadku niektórych pacjentów konieczny jest wydłużony okres obserwacji, co wymaga indywidualnej oceny. W przypadku stosowania leku obserwowano reakcje nadwrażliwości typu III z udziałem kompleksu immunologicznego, takie jak błoniaste kłębuszkowe zapalenie nerek. Jeżeli wystąpią reakcje z udziałem układu odpornościowego, należy rozważyć przerwanie podawania leku i wdrożenie właściwego leczenia. Należy rozważyć zagrożenia i korzyści związane z ponownym podawaniem preparatu po wystąpieniu reakcji z udziałem układu odpornościowego. Preparat zawiera sód 0,8 mmol (18,4 mg) na fiolkę - należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów będących na diecie z ograniczoną zawartością sodu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane obserwowano u pacjentów głównie w trakcie podawania leku lub krótko po
jego podaniu (reakcje poinfuzyjne). Do najpoważniejszych działań niepożądanych należały: obrzęk
twarzy i gorączka (bardzo często), dłuższe niż normalne przerwy między oddechami, , trudności z
oddychaniem, astma i pokrzywka (często) oraz obrzęk języka i gardła i poważne reakcje alergiczne na
ten lek (częstość nieznana).

Jeśli u pacjenta pojawi się którakolwiek z wymienionych reakcji, należy natychmiast
powiadomić o tym lekarza. Może zaistnieć konieczność przyjęcia dodatkowych leków
zapobiegających wystąpieniu reakcji alergicznej (np. leki antyhistaminowe i/lub kortykosteroidy) lub
obniżających temperaturę (leki przeciwgorączkowe).

Do najczęstszych objawów reakcji poinfuzyjnych należały: gorączka, dreszcze, wysypka, pokrzywka i
duszność.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą występować częściej niż u 1 pacjenta na 10):
• Ból gardła
• Zapalenie żołądka i jelit
• Osłabione odruchy
• Ból głowy
• Zapalenie oka
• Zmętnienie oczu
• Osłabienie słuchu
• Wysokie ciśnienie krwi
• Niedrożność nosa
• Wypukły pępek
• Wymioty
• Nudności (mdłości)
• Swędzenie
• Ból (w tym ból ucha, brzucha, stawów i ból w klatce piersiowej)
• Złe samopoczucie

Częste działania niepożądane (mogą występować u 1 pacjenta na 10):
• Drżenie mięśni
• Niskie ciśnienie krwi
• Kaszel
• Świszczący oddech
• Zaczerwienienie skóry

Inne działanie niepożądane o nieznanej częstości:
• Wstrząs
• Uczucie mrowienia
• Zmniejszone tętno
• Zwiększone tętno
• Sina skóra
• Bladość
• Mały poziom tlenu we krwi
• Szybki oddech

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do natychmiast do lekarza. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Leku nie wolno mieszać z innymi lekami poza 0,9% roztworem chlorku sodu.

Biomarin Europe Ltd, Sp. z o.o. Oddział w Polsce