Nebilet HCT 5 mg+12,5 mg tabletki powlekane

1 tabl. zawiera 5 mg nebiwololu (w postaci chlorowodorku) oraz 12,5 mg lub 25 mg hydrochlorotiazydu. Preparat zawiera laktozę.

Preparat hipotensyjny - połączenie selektywnego antagonisty receptora β-adrenergicznego (nebiwolol) z lekiem moczopędnym (hydrochlorotiazyd). Nebiwolol jest racematem dwóch enancjomerów: SRRR nebiwololu (d-nebiwolol) i RSSS nebiwololu (l-nebiwolol) o podwójnym działaniu farmakologicznym: jest kompetycyjnym i wybiórczym antagonistą receptorów β-adrenergicznych (enancjomer SRRR) oraz wykazuje łagodne działanie rozszerzające naczynia krwionośne związane z oddziaływaniem na szlak przemian metabolicznych L-arginina/ tlenek azotu. Powoduje zwolnienie czynności serca i obniżenie ciśnienia tętniczego krwi w spoczynku i podczas wysiłku fizycznego, zarówno u osób z prawidłowym ciśnieniem, jak i z nadciśnieniem tętniczym. Nie wykazuje antagonizmu α-adrenergicznego. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorków. Działanie diuretyczne powoduje zmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reninowej osocza, zwiększenie wydzielania aldosteronu, zwiększenie utraty potasu i wodorowęglanów z moczem, zmniejszenie stężenie potasu we krwi. Preparat złożony jest biorównoważny równoczesnemu podaniu oddzielnych składników leku. Po podaniu doustnym oba enancjomery nebiwololu są szybko wchłaniane z przewodu pokarmowego (pokarm nie wpływa na wchłanianie leku). Biodostępność nebiwololu wynosi około 12% u osób z szybkim metabolizmem i jest niemal całkowita u osób z wolnym metabolizmem. Po zastosowaniu takich samych dawek C_max niezmienionego nebiwololu we krwi jest około 23 razy większe u osób wolno metabolizujących w porównaniu z osobami o szybkim metabolizmie. Nebiwolol jest intensywnie metabolizowany, częściowo do aktywnych pochodnych hydroksylowych. T_0,5 enancjomerów wynosi u osób z szybkim metabolizmem ok. 10 h; u pacjentów z wolnym metabolizmem jest 3-5 razy dłuższy. U pacjentów z szybkim metabolizmem T_0,5 hydroksylowych metabolitów obu enancjomerów wynosi ok. 24 h, jest on 2 razy dłuższy u osób z wolnym metabolizmem. U większości pacjentów (szybko metabolizujących) stan stacjonarny stężenia nebiwololu we krwi jest osiągany w ciągu 24 h, a hydroksylowych metabolitów - w ciągu kilku dni. Oba enancjomery wiążą się głównie z albuminami osocza (98,1% dla SRRR nebiwololu i 97,9% dla RSSS nebiwololu). 38% podanej dawki wydala się z moczem, a 48% z kałem. Biodostępność hydrochlorotiazydu po podaniu doustnym wynosi 65-75%. Osiąga C_max 1-5 h po podaniu. Wiąże się z białkami osocza w 68%. Jest metabolizowany w bardzo niewielkim stopniu. Ponad 95% dawki jest wydalane w niezmienionej postaci z moczem. T_0,5 wynosi 5,6-14,8 h.

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego - preparat złożony jest stosowany w leczeniu zastępczym u pacjentów, u których ciśnienie krwi jest właściwie kontrolowane poszczególnymi składnikami leku podawanymi w takich samych dawkach w oddzielnych preparatach.

Nadwrażliwość na nebiwolol, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidów lub substancje pomocnicze preparatu. Niewydolność wątroby lub zaburzenia czynności wątroby. Bezmocz, ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Ostra niewydolność serca, wstrząs kardiogenny lub epizody dekompensacji niewydolności serca wymagające leczenia dożylnego lekami inotropowymi. Zespół chorego węzła zatokowego, w tym blok zatokowo-przedsionkowy. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. (bez wszczepionego stymulatora). Bradykardia (czynność serca <60 uderzeń/min przed rozpoczęciem leczenia). Niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe <90 mmHg). Ciężkie zaburzenia krążenia obwodowego. Stany skurczowe oskrzeli lub astma oskrzelowa w wywiadzie. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna. Oporna na leczenie hipokaliemia, hiperkalcemia, hiponatremia i objawowa hiperurykemia.

Nebiwolol może mieć szkodliwy wpływ na ciążę i (lub) płód/noworodka. Leki β-adrenolityczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co może spowodować opóźnienie wzrostu, wewnątrzmaciczne obumarcie płodu, poronienie lub poród przedwczesny. U płodu i noworodka nebiwolol może powodować m.in. hipoglikemię i bradykardię. Jeśli leczenie lekami β-adrenolitycznymi jest konieczne, zalecane są leki wybiórczo blokujące receptory β₁-adrenergiczne. Nie należy stosować nebiwololu podczas ciąży, chyba że jest to zdecydowanie konieczne. Jeśli uznano, że leczenie nebiwololem jest konieczne, należy monitorować maciczno-łożyskowy przepływ krwi i rozwój płodu. W przypadku szkodliwych działań na ciążę lub płód, należy rozważyć leczenie alternatywne. Noworodek powinien być dokładnie obserwowany. Objawy hipoglikemii i bradykardii przeważnie występują w ciągu pierwszych 3 dni. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Jego stosowanie w II i III trymestrze ciąży może zmniejszyć przepływ krwi w krążeniu płodowo-łożyskowym oraz może powodować następujące działania u płodu i noworodka: żółtaczkę, zaburzenia równowagi elektrolitowej i małopłytkowość. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu obrzęków ciążowych, nadciśnienia ciążowego, stanu przedrzucawkowego, ze względu na ryzyko zmniejszenia objętości osocza i hipoperfuzji łożyska bez korzystnego wpływu na przebieg choroby. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu samoistnego nadciśnienia tętniczego u kobiet w ciąży, z wyjątkiem rzadkich sytuacji, gdy inne leczenie nie może być stosowane. Nie wiadomo, czy nebiwolol przenika do mleka kobiecego. Większość β-adrenolityków, zwłaszcza związki lipofilne, takie jak nebiwolol i jego czynne metabolity, przenikają w zmiennych ilościach do mleka kobiecego. Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego w niewielkich ilościach. Tiazydowe leki moczopędne w dużych dawkach powodują intensywną diurezę, hamując produkcję mleka. Stosowanie preparatu podczas karmienia piersią nie jest wskazane. Jeśli lek jest stosowany podczas karmienia piersią, dawka powinna być tak mała jak to możliwe.

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży <18 lat, dlatego nie zaleca się stosowania. Szczególne grupy pacjentów. Nie należy stosować preparatu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek. U pacjentów z niewydolnością lub zaburzeniami czynności wątroby stosowanie leku jest przeciwwskazane. U pacjentów >75 lat należy zachować szczególną ostrożność i ściśle kontrolować takich pacjentów. Sposób podania. Tabletki mogą być przyjmowane podczas posiłku. Zalecane jest przyjmowanie leku o stałej porze dnia. Tabl. o mocy 5/12,5 mg posiadają linię podziału, która ułatwia rozkruszenie tabletki w celu łatwiejszego jej połknięcia - nie służy do podzielenia leku na dwie równe dawki.

W razie potrzeby przerwania blokady receptorów β-adrenergicznych w celu przygotowania pacjenta do zabiegu chirurgicznego, należy przerwać podawanie nebiwololu co najmniej 24 h przed zabiegiem. Zalecana jest ostrożność w przypadku stasowania środków znieczulających mających depresyjny wpływ na mięsień sercowy. W celu przeciwdziałania wystąpieniu reakcji z nerwu błędnego można podać dożylnie atropinę. Nie należy stosować leków β-adrenolitycznych u pacjentów z nieleczoną zastoinową niewydolnością serca, aż do ustabilizowania się ich stanu. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca leczenie β-adrenolitykami należy przerywać stopniowo, zmniejszając dawkę w okresie np. 1-2 tyg.; w razie konieczności należy w tym samym czasie rozpocząć leczenie zapobiegające zaostrzeniu objawów dławicy piersiowej. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą wywoływać bradykardię: jeśli częstość tętna spoczynkowego wynosi <50-55 uderzeń/min i (lub) wystąpią objawy związane z bradykardią, dawkę nebiwololu należy zmniejszyć. Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (choroba lub zespół Raynauda, chromanie przestankowe), ponieważ może wystąpić zaostrzenie tych zaburzeń; u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym Ist., z powodu wydłużenia przez β-adrenolityki czasu przewodzenia; u pacjentów z dławicą piersiową typu Prinzmetala, z powodu ryzyka skurczu tętnic wieńcowych za pośrednictwem receptorów α - leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicowych. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania nebiwololu z antagonistami kanału wapniowego typu werapamilu i diltiazemu, jak również z lekami przeciwarytmicznymi klasy I oraz lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi ośrodkowo. Ostrożnie stosować u pacjentów z cukrzycą (nebiwolol może maskować niektóre objawy hipoglikemii, takie jak tachykardia i kołatanie serca; hydrochlorotiazyd może zaburzać tolerancję glukozy, może dojść do ujawnienia cukrzycy utajonej). Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą maskować objawy tachykardii w nadczynności tarczycy; nagłe odstawienie preparatu może nasilić objawy. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne należy stosować ostrożnie u pacjentów z przewlekłymi obturacyjnymi chorobami układu oddechowego, ponieważ leki te mogą prowadzić do nasilenia skurczu dróg oddechowych. Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie powinni przyjmować β-adrenolityki jedynie po dokładnym rozważeniu. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. Pełną korzyść z zastosowania hydrochlorotiazydu można uzyskać tylko w przypadku prawidłowej czynności nerek. U pacjentów z chorobami nerek tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać azotemię. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek mogą wystąpić skutki kumulacji tej substancji czynnej. W przypadku wystąpienia postępującego zaburzenia czynności nerek, na co wskazuje rosnące stężenie azotu pozabiałkowego we krwi, konieczne jest rozważenie celowości stosowania dalszego leczenia: należy rozważyć odstawienie leku moczopędnego. Ze względu na zawartość tiazydowego leku moczopędnego należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów we krwi. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ryzykiem hipokaliemii (m.in. u pacjentów, u których dochodzi do szybkiej diurezy, u pacjentów, którzy przyjmują doustnie nieodpowiednią ilość elektrolitów lub są leczeni jednocześnie kortykosteroidami lub ACTH). Hipokaliemia wiąże się ze szczególnym zagrożeniem u pacjentów z zespołem wydłużonego QT, wrodzonym lub jatrogennym; nasila także działanie kardiotoksyczne glikozydów naparstnicy i ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca. U pacjentów z ryzykiem hipokaliemii zaleca się częstszą kontrolę stężenia potasu we krwi; pierwsze oznaczenie należy wykonać w ciągu tygodnia od rozpoczęcia leczenia preparatem.  Hydrochlorotiazyd może powodować nieznaczną i przemijającą hiperkalcemię; znaczna hiperkalcemia może świadczyć o nierozpoznanej nadczynności przytarczyc. W związku ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło. W przypadku wystąpienia takiej reakcji, zaleca się odstawienie leku. Jeśli ponowne rozpoczęcie podawania preparatu będzie konieczne, zaleca się osłanianie ciała przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem UVA. Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać stężenie białka wiążącego jod, nie powodując objawów zaburzeń czynności tarczycy. Stwierdzono zwiększenie ryzyka wystąpienia ryzyko wystąpienia nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry(NMSC) [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)] podczas stosowania zwiększonych skumulowanych dawek hydrochlorotiazydu. W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające hydochlorotiazydu. Należy poinformować pacjentów o ryzyku NMSC i zalecić regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy niezwłocznie badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną, wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzrocznością i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują ostry początek zmniejszonej ostrości wzroku lub bólu oka i zwykle występują w ciągu kilku godzin lub tygodni od rozpoczęcia leczenia. Nieleczona jaskra wtórna zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowym leczeniem jest jak najszybsze przerwanie przyjmowania leku. Konieczne może być rozważenie szybkiego leczenia farmakologicznego lub chirurgicznego, jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane. Czynniki ryzyka rozwoju jaskry wtórnej zamkniętego kąta mogą obejmować historię alergii na sulfonamidy lub penicylinę. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS. Ze względu na zawartość laktozy, nie stosować preparatu u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera <1 mmol sodu na tabletkę, co oznacza, że jest "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W trakcie stosowania nebiwololu odnotowano następujące działania niepożądane:

Często występujące działania niepożądane (mogą dotyczyć do 1 na 10 osób):
- bóle głowy
- zawroty głowy
- uczucie zmęczenia
- nietypowe uczucie pieczenia, kłucia, łaskotania lub mrowienia
- biegunka
- zaparcie
- nudności
- duszność
- obrzęk rąk lub stóp.

Niezbyt często występujące działania niepożądane (mogą dotyczyć do 1 na 100 osób):
- wolna czynność serca lub inne zaburzenia dotyczące serca
- niskie ciśnienie tętnicze
- kurczowe bóle nóg podczas chodzenia
- zaburzenia widzenia
- impotencja
- zaburzenia depresyjne
- zaburzenia trawienne, nagromadzenie gazów w żołądku lub jelitach, wymioty
- wysypka skórna, świąd
- duszność podobna do występującej w astmie oskrzelowej, spowodowana nagłym skurczem mięśni
  dróg oddechowych (skurcz oskrzeli)
- koszmary senne.

Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (mogą dotyczyć do 1 na 10000 osób):
- omdlenie
- zaostrzenie łuszczycy (choroba skóry, dla której charakterystyczne są łuszczące się różowe
  plamy).

Następujące działania niepożądane odnotowano jedynie w pojedynczych przypadkach:
- reakcje alergiczne obejmujące całe ciało, przebiegające z uogólnionymi zmianami skórnymi
  (reakcje nadwrażliwości);
- szybko rozpoczynający się obrzęk, szczególnie wokół ust, oczu lub języka, z możliwością
  wystąpienia nagłych trudności w oddychaniu (obrzęk naczynioruchowy);
- rodzaj wysypki skórnej objawiającej się bladoczerwonymi, uniesionymi, swędzącymi guzkami,
  będącej wynikiem alergii lub nie mającej podłoża alergicznego (pokrzywka).

Następujące działania niepożądane odnotowano w trakcie przyjmowania hydrochlorotiazydu:

Częstość nieznana: nowotwory złośliwe skóry i warg (nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry).

Reakcje alergiczne
- ogólnoustrojowa reakcja alergiczna (reakcja anafilaktyczna)

Serce i układ krążenia
- zaburzenia rytmu serca, kołatanie serca
- zmiany w elektrokardiogramie
- nagłe omdlenie w pozycji stojącej, powstawanie zakrzepów krwi w żyłach (zakrzepica) i zatorów,
  zapaść krążeniowa (wstrząs).

Krew
- zmiany liczby krwinek, takie jak zmniejszenie liczby krwinek białych, zmniejszenie liczby płytek
  krwi, zmniejszenie liczby krwinek czerwonych, zaburzone wytwarzanie nowych krwinek w szpiku
  kostnym
- zmiana objętości płynów ustrojowych (odwodnienie) i stężenia związków chemicznych we krwi,
  zwłaszcza zmniejszenie stężenia potasu, zmniejszenie stężenia sodu, zmniejszenie stężenia
  magnezu, zmniejszenie stężenia chlorków i zwiększenie stężenia wapnia
- zwiększenie stężenia kwasu moczowego, dna moczanowa, zwiększenie stężenia glukozy we krwi,
  cukrzyca, zasadowica metaboliczna (zaburzenie metaboliczne), zwiększenie stężenia cholesterolu
  we krwi i (lub) triglicerydów.

Żołądek i jelita
- brak apetytu, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności, wymioty, dyskomfort w obrębie
  żołądka, ból brzucha, biegunka, osłabienie perystaltyki jelit (zaparcie), brak perystaltyki jelit
  (niedrożność porażenna), wzdęcie,
- zapalenie gruczołów wytwarzających ślinę, zapalenie trzustki, zwiększenie aktywności amylazy
  we krwi (enzym trzustkowy)
- zażółcenie skóry (żółtaczka), zapalenie pęcherzyka żółciowego.

Klatka piersiowa
- niewydolność oddechowa, zapalenie płuc, tworzenie tkanki włóknistej w płucach (choroba
  śródmiąższowa płuc), gromadzenie płynu w płucach (obrzęk płuc).
- bardzo rzadko: ostra niewydolność oddechowa (objawy obejmują ciężką duszność, gorączkę,
  osłabienie i splątanie).

Układ nerwowy
- zawroty głowy (uczucie wirowania)
- drgawki, zaburzenia świadomości, śpiączka, ból głowy, zawroty głowy
- apatia, stan splątania, depresja, nerwowość, niepokój, zaburzenia snu
- niezwykłe uczucie pieczenia, kłucia, łaskotania lub mrowienia
- osłabienie mięśni (niedowład).

Skóra i włosy
- świąd, fioletowe plamki na skórze (plamica), pokrzywka, zwiększona wrażliwość skóry na światło
  słoneczne, wysypka, wysypka na twarzy i (lub) czerwone plamy, które mogą powodować
  powstawanie blizn (toczeń rumieniowaty skórny), zapalenie naczyń krwionośnych prowadzące do
  martwicy tkanki (martwicze zapalenie naczyń), łuszczenie, zaczerwienienie, rozwarstwienie skóry
  i powstawanie pęcherzy na skórze (toksyczna nekroliza naskórka).

Oczy i uszy
- widzenie na żółto, nieostre widzenie, zaostrzenie krótkowzroczności, zmniejszone wytwarzanie
  łez
- osłabienie wzroku lub ból oczu na skutek podwyższonego ciśnienia (możliwe objawy
  gromadzenia się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko — nadmiernego nagromadzenia
  płynu między naczyniówką a twardówką — lub ostrej jaskry zamkniętego kąta).

Stawy i mięśnie
- kurcze mięśni, ból mięśni.

Układ moczowy
- zaburzenia czynności nerek, ostra niewydolność nerek (zmniejszone wytwarzanie moczu i
  gromadzenie płynu oraz produktów przemiany materii w organizmie), zapalenie tkanki łącznej
  nerek (śródmiąższowe zapalenie nerek), obecność cukru w moczu.

Narządy płciowe
- zaburzenia wzwodu.

Ogólne/inne
- ogólne osłabienie, zmęczenie, gorączka, nasilone pragnienie.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Działanie przeciwnadciśnieniowe preparatu mogą nasilać: inne leki przeciwnadciśnieniowe, leki przeciwpsychotyczne, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, leki opioidowe i alkohol (istnieje ryzyko wystąpienia hipotonii ortostatycznej). Nebiwolol. Nie zaleca się leczenia skojarzonego z: lekami przeciwarytmicznymi klasy I (chinidyna, hydrochinidyna, cybenzolina, flekainid, dyzopiramid, lidokaina, meksyletyna, propafenon) - może wystąpić nasilony wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz zwiększone ujemne działanie inotropowe; antagonistami wapnia typu werapamil/diltiazem - ujemny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe, dożylne podanie werapamilu pacjentom leczonym β-adrenolitykiem może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego; lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi ośrodkowo (klonidyna, guanfacyna, moksonidyna, metylodopa, rylmenidyna) - ryzyko nasilenia niewydolności serca poprzez zmniejszenie napięcia układu współczulnego (zmniejszenie częstości akcji serca i pojemności minutowej serca, rozszerzenie naczyń), nagłe odstawienie leku, zwłaszcza poprzedzające przerwanie leczenia β-adrenolitykiem, może zwiększyć ryzyko "nadciśnienia z odbicia". Podczas jednoczesnego stosowania nebiwololu z lekami przeciwarytmicznymi klasy III (amiodaron) może wystąpić nasilony wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego). Jednoczesne podawanie leków blokujących receptory β-adrenergiczne i wziewnych halogenowych środków znieczulających może zmniejszać odruchową tachykardię i zwiększać ryzyka niedociśnienia; należy unikać nagłego odstawienia leku β-adenolitycznego. Stosowanie nebiwololu z insuliną lub doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi może maskować niektóre objawy hipoglikemii (kołatanie serca, tachykardia). Jednoczesne stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych z baklofenem lub amifostyną prawdopodobnie nasila zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, dlatego należy odpowiednio dostosować dawkę leku przeciwnadciśnieniowego. Nie wykazano interakcji nebiwololu z glikozydami naparstnicy, nebiwolol nie wpływa na kinetykę digoksyny; należy jednak brać pod uwagę ryzyko wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego w przypadku skojarzonego stosowania nebiwololu i glikozydów naparstnicy. Jednoczesne stosowanie z antagonistami kanału wapniowego typu dihydropirydyny (amlodypina, felodypina, lacydypina, nifedypina, nikardypina, nimodypina, nitrendypina) może zwiększyć ryzyko niedociśnienia u pacjentów z niewydolnością serca, nie można też wykluczyć zwiększonego ryzyka dalszego pogorszenia czynności skurczowej komór. Leki z grupy NLPZ nie wpływają na hipotensyjne działanie nebiwololu. Jednoczesne stosowanie leków sympatykomimetycznych może osłabiać działanie leków blokujących receptory β-adrenergiczne. Leki β-adrenolityczne mogą prowadzić do niehamowanej aktywności α-adrenergicznej środków sympatykomimetycznych, zarówno z działaniem α- jak i β-adrenergicznym (ryzyko nadciśnienia, ciężkiej bradykardii i bloku serca). Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP2D6, zwłaszcza paroksetyny, fluoksetyny, tiorydazyny, chinidyny może prowadzić do zwiększonego stężenia nebiwololu we krwi, z czym wiąże się zwiększone ryzyko ciężkiej bradykardii i działań niepożądanych. Jednoczesne stosowanie cymetydyny zwiększa stężenie nebiwololu we krwi, bez zmiany działania klinicznego. Jednoczesne podawanie ranitydyny nie wpływa na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol i leki zobojętniające mogą być stosowane jednocześnie pod warunkiem, że nebiwolol podawany jest z posiłkiem, a leki zobojętniające pomiędzy posiłkami. Jednoczesne stosowanie nebiwololu i nikardypiny nieznacznie zwiększało stężenia obu leków we krwi, bez zmiany ich działania klinicznego. Jednoczesne spożywanie alkoholu, stosowanie furosemidu lub hydrochlorotiazydu nie wpływa na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol nie wpływa na farmakokinetykę i farmakodynamikę warfaryny. Hydrochlorotiazyd. Nie zaleca się stosowania z solami litu - ryzyko zmniejszenia klirensu litu i nasilenia jego toksyczność; jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, należy dokładnie kontrolować stężenie litu we krwi. Nie zaleca się stosowania z lekami powodującymi hipokaliemię (m.in. leki moczopędne kaliuretyczne, kortykosteroidy, leki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, penicylina G, kwas salicylowy i jego pochodne). Hipokaliemia po zastosowaniu hydrochlorotiazydu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu następujących leków: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne (tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) a także beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, ketanseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina i.v. Wywołana tiazydowymi lekami moczopędnymi hipokaliemia lub hipomagnezemia może sprzyjać powstawaniu zaburzeń rytmu serca wywalanych glikozydami naparstnicy. NLPZ (tj. kwas acetylosalicylowy w dawkach >3 g/dobę, inhibitory COX-2 i nieselektywne NLPZ) mogą zmniejszać działanie hipotensyjne hydrochlorotiazydu. Hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie wapnia we krwi - jeśli zajdzie potrzeba stosowania suplementów wapnia, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i odpowiednio dostosować dawkę. Może nasilać działanie niedepolaryzujących leków zwiotczających mięśnie szkieletowe oraz wpływać na tolerancję glukozy; może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Należy zachować ostrożność podając hydrochlorotiazyd z metforminą (ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez ewentualną czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych). Tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać działanie hiperglikemizujące β-adrenolityków (innych niż nebiwolol) i diazoksydu. Hydrochlorotiazyd może osłabiać reakcję na aminy presyjne (adrenalina, noradrenalina). Może zwiększać stężenie kwasu moczowego we krwi i z tego względu może być konieczne zwiększenie dawki leków stosowanych w leczeniu dny (probenecydu, sulfinpirazonu). Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Stosowanie z cyklosporyną może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny. Hydrochlorotiazyd może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny oraz nasilać działanie toksyczne salicylanów (stosowanych w dużych dawkach) na OUN. U pacjentów z odwodnieniem wywołanym lekami moczopędnymi istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza po podaniu dużych dawek preparatów zawierających jod; przed podaniem tych leków pacjenta należy ponownie nawodnić. Żywice jonowymienne (cholestyramina i kolestypol) zaburzają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych. Hydrochlorotiazyd może zmniejszać wydalanie leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamid, fluorouracyl, metotreksat) przez nerki i nasilać ich działanie supresyjne na szpik kostny (granulocytopenia).

Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.
ul. Słomińskiego 4
00-204 Warszawa
22-566-21-00
[email protected]
www.berlin-chemie.pl