Nebispes 5 mg tabletki

1 tabl. zawiera 5 mg nebiwololu w postaci chlorowodorku. Tabletki zawierają laktozę.

Nebiwolol jest racematem dwóch enancjomerów: SRRR nebiwololu (d-nebiwolol) i RSSS nebiwololu (l-nebiwolol) o podwójnym działaniu farmakologicznym. Jest kompetycyjnym i wybiórczym antagonistą receptorów ß-adrenergicznych (enancjomer SRRR), wykazuje łagodne działanie rozszerzające naczynia krwionośne związane z oddziaływaniem na szlak przemian metabolicznych L-arginina/ tlenek azotu. Powoduje zwolnienie czynności serca i obniżenie ciśnienia tętniczego krwi w spoczynku i podczas wysiłku fizycznego, zarówno u osób z prawidłowym ciśnieniem, jak i z nadciśnieniem tętniczym. Nie wykazuje antagonizmu a-adrenergicznego. Po podaniu doustnym oba enancjomery nebiwololu są szybko wchłaniane z przewodu pokarmowego (pokarm nie wpływa na wchłanianie leku). Jest prawie całkowicie metabolizowany, częściowo do aktywnych pochodnych hydroksylowych. Biodostępność nebiwololu wynosi około 12% u osób z szybkim metabolizmem i jest niemal całkowita u osób z wolnym metabolizmem. Po zastosowaniu takich samych dawek maksymalne stężenie niezmienionego nebiwololu we krwi jest około 23 razy większe u osób wolno metabolizujących w porównaniu z osobami o szybkim metabolizmie. T_0,5 enancjomerów wynosi u osób z szybkim metabolizmem ok. 10 h; u pacjentów z wolnym metabolizmem jest 3-5 razy dłuższy. U pacjentów z szybkim metabolizmem stężenie enancjomeru RSSS we krwi jest nieco większe od stężenia enancjomeru SRRR, różnica ta jest większa u osób wolno metabolizujących. U pacjentów z szybkim metabolizmem T_0,5 hydroksylowych metabolitów obu enancjomerów wynosi ok. 24 h, jest on 2 razy dłuższy u osób z wolnym metabolizmem. U większości pacjentów (szybko metabolizujących) stan stacjonarny stężenia nebiwololu we krwi jest osiągany w ciągu 24 h, a hydroksylowych metabolitów - w ciągu kilku dni. Oba enancjomery wiążą się głównie z albuminami osocza (98,1% dla SRRR nebiwololu i 97,9% dla RSSS nebiwololu). 38% podanej dawki wydala się z moczem, a 48% z kałem.

Leczenie nadciśnienia samoistnego. Leczenie łagodnej i umiarkowanej stabilnej przewlekłej niewydolności serca jako leczenie uzupełniające standardową terapię u pacjentów w podeszłym wieku (≥70 lat).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność wątroby lub zaburzenia czynności wątroby. Ostra niewydolność serca, wstrząs kardiogenny lub epizody niewyrównanej niewydolności serca, wymagające dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim. Zespół chorego węzła zatokowego, w tym blok zatokowo-przedsionkowy. Blok serca IIst. i IIIst. (bez rozrusznika). Skurcz oskrzeli lub astma oskrzelowa w wywiadzie. Ciężka przewlekła choroba obturacyjna płuc. Nieleczony guz chromochłonny. Kwasica metaboliczna. Bradykardia (czynność serca <60 uderzeń na minutę przed rozpoczęciem leczenia). Niedociśnienie tętnicze (skurczowe ciśnienie tętnicze krwi <90 mmHg). Ciężkie zaburzenia krążenia obwodowego. Równoczesne stosowanie floktafeniny i sultoprydu.

Działanie farmakologiczne nebiwololu może mieć szkodliwy wpływ na ciążę i (lub) na płód/noworodka. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co wiąże się z opóźnieniem wzrostu, wewnątrzmacicznym obumarciem płodu, poronieniem lub porodem przedwczesnym. U płodu i noworodka mogą wystąpić objawy niepożądane (np. hipoglikemia i bradykardia). Jeśli leczenie lekami β-adrenolitycznymi jest konieczne, zalecane są leki wybiorczo blokujące receptory β₁-adrenergiczne. Nie należy stosować nebiwololu podczas ciąży, chyba, że jest to wyraźnie konieczne, wtedy należy monitorować maciczno-łożyskowy przepływ krwi i rozwój płodu. W przypadku szkodliwych działań na ciążę lub płód, należy rozważyć leczenie alternatywne. Noworodek powinien być dokładnie obserwowany. Objawy hipoglikemii i bradykardii mogą wystąpić w ciągu pierwszych 3 dni. Większość β-adrenolityków, zwłaszcza związki lipofilne, takie jak nebiwolol i jego czynne metabolity, przenikają w zmiennych ilościach do mleka kobiecego, dlatego nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania nebiwololu.

Doustnie. Nadciśnienie. Dorośli: 1 tabl. na dobę o stałej porze każdego dnia. Działanie obniżające ciśnienie tętnicze występuje po 1-2 tyg. leczenia. W rzadkich przypadkach optymalne działanie leku może wystąpić dopiero po 4 tyg. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą być stosowane w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Jak dotąd, addycyjne działanie przeciwnadciśnieniowe obserwowano jedynie podczas jednoczesnego stosowania nebiwololu z hydrochlorotiazydem w dawce 12,5-25 mg. Szczególne grupy pacjentów. Zalecana dawka początkowa dla pacjentów z niewydolnością nerek wynosi 2,5 mg na dobę, w razie konieczności dawkę dobową można zwiększyć do 5 mg. U pacjentów z niewydolnością wątroby stosowanie leku jest przeciwwskazane. U pacjentów >65 lat zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg na dobę, w razie potrzeby dawkę dobową można zwiększyć do 5 mg. Ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne u pacjentów >75 lat, należy zachować ostrożność i ściśle obserwować pacjentów. Z uwagi na brak danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności, nie zaleca się stosowania leku u dzieci i młodzieży <18 lat. Przewlekła niewydolność serca. Leczenie należy rozpocząć poprzez stopniowe zwiększanie dawki, aż do uzyskania optymalnej dawki podtrzymującej. Pacjenci powinni mieć stabilną przewlekłą niewydolność serca bez ostrej niewydolności przez ostatnie 6 tyg. Zaleca się, aby lekarz prowadzący miał doświadczenie w leczeniu przewlekłej niewydolności serca. U pacjentów otrzymujących leki działające na układ sercowo-naczyniowy, w tym leki moczopędne i (lub) digoksynę i (lub) inhibitory ACE i (lub) antagonistów receptora angiotensyny II, dawkowanie tych leków powinno być ustabilizowane podczas ostatnich 2 tyg. przed rozpoczęciem leczenia nebiwololem. Dawkę początkową należy zwiększać co 1-2 tyg., w zależności od tolerancji leku przez pacjenta: 1,25 mg zwiększyć do 2,5 mg raz na dobę, następnie do 5 mg raz na dobę i następnie do 10 mg raz na dobę. Maksymalna zalecana dawka wynosi 10 mg raz na dobę. Rozpoczęcie leczenia i każde zwiększenie dawki powinno być wykonane pod nadzorem doświadczonego lekarza, trwającym co najmniej 2 h dla upewnienia się, że stan kliniczny pacjenta pozostaje stabilny (zwłaszcza ciśnienie tętnicze krwi, częstość akcji serca, zaburzenia przewodzenia, objawy nasilenia niewydolności serca). Występowanie działań niepożądanych może uniemożliwiać leczenie maksymalną zalecaną dawką leku. W razie konieczności dawkę podtrzymującą można również stopniowo zmniejszać i ponownie zwiększać, jeżeli jest to wskazane. Podczas stopniowego zwiększania dawki, w przypadku nasilenia niewydolności serca lub nietolerancji leku, najpierw zalecane jest zmniejszenie dawki nebiwololu lub, w razie konieczności, natychmiastowe przerwanie leczenia (w przypadku ciężkiego niedociśnienia tętniczego, nasilenia niewydolności serca z ostrym obrzękiem płuc, wstrząsu kardiogennego, bradykardii objawowej lub bloku przedsionkowo-komorowego). Leczenie stabilnej przewlekłej niewydolności serca nebiwololem jest zwykle leczeniem długotrwałym. Nie zaleca się nagłego przerywania leczenia, ponieważ może to prowadzić do przejściowego nasilenia niewydolności serca. Jeśli przerwanie leczenia jest konieczne, dawka powinna być zmniejszana stopniowo, o połowę co tydzień. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest wymagane dostosowanie dawki w przypadku łagodnej do umiarkowanej niewydolności nerek, gdyż dawkę zwiększa się stopniowo do dawki maksymalnej tolerowanej przez pacjenta. Brak doświadczeń u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy ≥250 μmol/l), dlatego stosowanie nebiwololu u tych pacjentów nie jest zalecane. U pacjentów z niewydolnością wątroby stosowanie leku jest przeciwwskazane. U pacjentów w podeszłym wieku nie jest wymagane dostosowanie dawki, gdyż dawkę zwiększa się stopniowo, do dawki maksymalnej tolerowanej przez pacjenta. Z uwagi na brak danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności, nie zaleca się stosowania leku u dzieci i młodzieży <18 lat. Sposób podania. Tabletkę można podzielić na 4 równe dawki. Tabletkę lub jej części należy połknąć, popijając wystarczającą ilością płynu (np. jedną szklanką wody). Tabletki mogą być przyjmowane z posiłkiem lub bez.

Utrzymująca się blokada receptorów β-adrenergicznych zmniejsza ryzyko arytmii w czasie wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji. Jeśli blokada receptorów β-adrenergicznych jest przerwana w celu przygotowania pacjenta do zabiegu chirurgicznego, należy przerwać podawanie β-adrenolityków co najmniej na 24 h przed zabiegiem. Należy zachować ostrożność podczas stosowania niektórych środków znieczulających, wpływających depresyjnie na mięsień sercowy. Można zapobiec wystąpieniu reakcji ze strony nerwu błędnego poprzez dożylne podanie atropiny. Nie należy stosować leków β-adrenolitycznych u pacjentów z nieleczoną zastoinową niewydolnością serca, aż do ustabilizowania się ich stanu. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca leczenie β-adrenolitykami należy przerywać stopniowo, tj. przez ponad 1-2 tyg. W razie konieczności należy w tym samym czasie rozpocząć leczenie zastępcze, aby zapobiec zaostrzeniu dławicy piersiowej. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą wywoływać bradykardię - jeśli częstość tętna wynosi <50-55 uderzeń/min i (lub) pacjent odczuwa objawy wskazujące na bradykardię, dawkę należy zmniejszyć. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania leków β-adrenolitycznych: u pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (choroba lub objaw Raynauda, chromanie przestankowe), ponieważ może wystąpić zaostrzenie tych zaburzeń; u pacjentów z blokiem serca Ist., z powodu wydłużenia przez β-adrenolityki czasu przewodzenia; u pacjentów z dławicą piersiową typu Prinzmetala, z powodu ryzyka niehamowanego skurczu tętnic wieńcowych za pośrednictwem receptorów α (leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicowych). Zwykle nie zaleca się jednoczesnego podawania nebiwololu z antagonistami wapnia typu werapamil i diltiazem, z lekami przeciwarytmicznymi klasy I oraz z lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi ośrodkowo. Nebiwolol nie wpływa na stężenie glukozy u pacjentów z cukrzycą, mimo to należy zachować ostrożność u tych pacjentów, ponieważ nebiwolol może maskować niektóre objawy hipoglikemii (tachykardia, kołatanie serca). Leki β-adrenolityczne mogą maskować objawy tachykardii w nadczynności tarczycy; nagłe odstawienie leku może nasilić objawy. U pacjentów z przewlekłymi obturacyjnymi chorobami płuc β-adrenolityki należy stosować ostrożnie, ponieważ leki te mogą nasilać zwężenie dróg oddechowych. Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie powinni przyjmować β-adrenolityki jedynie po dokładnym rozważeniu. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. Leki β-adrenolityczne mogą powodować zmniejszenie wydzielania łez. Rozpoczęcie leczenia przewlekłej niewydolności serca nebiwololem wymaga regularnej obserwacji. Nie należy nagle przerywać leczenia, chyba, że jest to wyraźnie zalecone. Ze względu na zawartość laktozy, pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów, należy przerwać stosowanie leku Nebispes i
natychmiast powiedzieć o tym lekarzowi lub udać się do oddziału ratunkowego najbliższego szpitala:
• Uczucie ucisku w klatce piersiowej i trudności w oddychaniu lub świszczący oddech (niezbyt
  częste, mogą występować u nie więcej niż u 1 na 100 osób)
• Obrzęk twarzy, warg, gardła lub języka (obrzęk naczynioruchowy), uczulenie
  (nadwrażliwość), swędząca wysypka (pokrzywka) (częstość nieznana, nie może być określona
  na podstawie dostępnych danych).

Częste działania niepożądane (mogą występować u nie więcej niż u 1 na 10 osób) w leczeniu
podwyższonego ciśnienia krwi:
• Ból głowy
• Zawroty głowy
• Zmęczenie
• Nietypowy świąd lub uczucie mrowienia
• Biegunka
• Zaparcia
• Nudności
• Duszność
• Obrzęk rąk lub stóp

Częste działania niepożądane (mogą występować u nie więcej niż u 1 na 10 osób) w leczeniu
przewlekłej niewydolności serca:
• W badaniu klinicznym dotyczącym przewlekłej niewydolności serca obserwowano
  następujące działania niepożądane: wolne bicie serca, zawroty głowy

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować u nie więcej niż u 1 na 100 osób) w leczeniu
podwyższonego ciśnienia krwi:
• Wolna czynność serca lub inne zaburzenia dotyczące serca
• Niskie ciśnienie tętnicze krwi
• Wystąpienie lub nasilenie bólu w stopach/nogach podczas chodzenia z powodu zwężenia
  tętnic i niedostatecznego krążenia krwi (chromanie przestankowe)
• Nieprawidłowe widzenie
• Impotencja (trudność w osiągnięciu erekcji)
• Uczucie przygnębienia
• Niestrawność, gazy w żołądku lub jelicie
• Wymioty
• Wysypka skórna
• Świąd
• Koszmary senne

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować u nie więcej niż u 1 na 100 osób) w leczeniu
przewlekłej niewydolności serca:
• W badaniu klinicznym dotyczącym przewlekłej niewydolności serca obserwowano
  następujące działania niepożądane: nasilenie niewydolności serca, niskie ciśnienie tętnicze
  krwi (np. uczucie omdlenia podczas szybkiego wstawania), nietolerancja leku, nieregularne
  bicie serca, obrzęk (np. obrzęk w okolicy kostek).

Bardzo rzadkie działania niepożądane ( mogą występować u nie więcej niż u 1 na 10 000 osób):
• Omdlenia
• Nasilenie łuszczycy

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C,
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie z floktafeniną (NLPZ) - β-adrenolityki mogą blokować wyrównawcze reakcje sercowo-naczyniowe związane z niedociśnieniem lub wstrząsem, który może być wywołany przez floktafeninę oraz z sultoprydem (lek przeciwpsychotyczny) - wzrasta ryzyko arytmii komorowej. Nie zaleca się leczenia skojarzonego z: lekami przeciwarytmicznymi klasy I (chinidyna, hydrochinidyna, cybenzolina, flekainid, dyzopiramid, lidokaina, meksyletyna, propafenon) - może wystąpić nasilone działanie na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz zwiększone ujemne działanie inotropowe; antagonistami wapnia typu werapamil/diltiazem - ujemny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe, dożylne podanie werapamilu pacjentom leczonym β-adrenolitykiem może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego; lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi ośrodkowo (klonidyna, guanfacyna, moksonidyna, metylodopa, rylmenidyna) - jednoczesne stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych działających ośrodkowo może nasilić niewydolność serca poprzez zmniejszenie napięcia współczulnego (zmniejszenie częstości akcji serca i pojemności minutowej serca, rozszerzenie naczyń), nagłe odstawienie leku, zwłaszcza poprzedzające przerwanie leczenia β-adrenolitykiem, może zwiększyć ryzyko „nadciśnienia z odbicia”. Podczas łącznego podawania z lekami przeciwarytmicznymi klasy III (amiodaron) może wystąpić nasilone działanie na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Jednoczesne podawanie leków blokujących receptory β-adrenergiczne i środków do znieczulenia ogólnego (halogenowe środki wziewne) może tłumić odruchową tachykardię i zwiększać ryzyko niedociśnienia; należy stosować ogólną zasadę unikania nagłego odstawienia leku β-adrenolitycznego; anestezjolog powinien być poinformowany o przyjmowaniu przez pacjenta nebiwololu. Nebiwolol nie wpływa na stężenie glukozy, ale jednoczesne stosowanie z insuliną lub doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi może maskować niektóre objawy hipoglikemii (kołatanie serca, tachykardię). Jednoczesne stosowanie baklofenu lub amifostyny z lekami przeciwnadciśnieniowymi prawdopodobnie nasila działanie przeciwnadciśnieniowe, dlatego należy odpowiednio dostosować dawkę leku przeciwnadciśnieniowego. Teoretycznie jednoczesne przyjmowanie meflochiny z lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne może przyczyniać się do wydłużenia odstępu QT. Jednoczesne stosowanie z glikozydami naparstnicy może wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Badania kliniczne nebiwololu nie wykazały klinicznych objawów interakcji. Nebiwolol nie wpływa na kinetykę digoksyny. Łączne stosowanie z antagonistami wapnia typu dihydropirydyny (amlodypina, felodypina, lacydypina, nifedypina, nikardypina, nimodypina, nitrendypina) może zwiększyć ryzyko niedociśnienia, nie można też wykluczyć zwiększonego ryzyka dalszego pogorszenia czynności komór serca u pacjentów z niewydolnością serca. Leki przeciwpsychotyczne, leki przeciwdepresyjne (trójpierścieniowe, barbiturany i pochodne fenotiazyny), azotany organiczne jak również inne leki przeciwnadciśnieniowe mogą nasilać hipotensyjne działanie β-adrenolityków. NLPZ nie wywierają brak wpływu na obniżające ciśnienie krwi działanie nebiwololu. Małe dawki dobowe kwasu acetylosalicylowego (np. 50 lub 100 mg) mogą być bezpiecznie przyjmowane z nebiwololem. Równoczesne stosowanie leków sympatykomimetycznych może osłabiać działanie β-adrenolityków. Leki β-adrenolityczne mogą prowadzić do niehamowanej aktywności α-adrenergicznej środków sympatykomimetycznych, zarówno z działaniem α- jak i β-adrenergicznym (ryzyko nadciśnienia, ciężkiej bradykardii i bloku serca). W metabolizmie nebiwololu bierze udział izoenzym CYP2D6 - jednoczesne stosowanie substancji hamujących ten enzym, zwłaszcza paroksetyny, fluoksetyny, tiorydazyny, chinidyny, terbinafiny, bupropionu, chlorochiny i lewomepromazyny może prowadzić do zwiększonego stężenia nebiwololu w osoczu, z czym wiąże się zwiększone ryzyko bradykardii i działań niepożądanych. Jednoczesne stosowanie cymetydyny zwiększa stężenie nebiwololu w osoczu, bez zmiany działania klinicznego. Jednoczesne podawanie ranitydyny nie wpływa na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol i leki zobojętniające mogą być stosowane jednocześnie, pod warunkiem, że nebiwolol podawany jest z posiłkiem, a leki zobojętniające pomiędzy posiłkami. Jednoczesne stosowanie nebiwololu i nikardypiny nieznacznie zwiększało stężenia obu leków w osoczu, bez zmiany ich działania klinicznego. Jednoczesne spożywanie alkoholu, stosowanie furosemidu lub hydrochlorotiazydu nie wpływa na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol nie wpływa na farmakokinetykę i farmakodynamikę warfaryny.

Bausch Health Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-627-28-88
[email protected]
www.bauschhealthpoland.pl