NebivoLek 5 mg tabletki

1 tabl. zawiera 5 mg nebiwololu w postaci chlorowodorku. Preparat zawiera laktozę.

Nebiwolol jest racematem dwóch enancjomerów: SRRR-nebiwololu (d-nebiwolol) i RSSS-nebiwololu (l-nebiwolol) o podwójnym działaniu farmakologicznym. Jest kompetycyjnym i wybiórczym antagonistą receptorów β₁-adrenergicznych (enancjomer SRRR) oraz wykazuje niewielkie działanie rozszerzające naczynia krwionośne związane z oddziaływaniem na szlag przemian metabolicznych L-arginina/tlenek azotu. Lek zmniejsza częstość akcji serca oraz ciśnienie tętnicze krwi w spoczynku i podczas wysiłku fizycznego, zarówno u osób z prawidłowym ciśnieniem, jak i z nadciśnieniem tętniczym. Nie wykazuje działania α-adrenolitycznego. Po podaniu doustnym oba enancjomery nebiwololu są szybko wchłaniane z przewodu pokarmowego (pokarm nie wpływa na wchłanianie). Nebiwolol jest prawie całkowicie metabolizowany, częściowo do aktywnych pochodnych hydroksylowych. Biodostępność wynosi ok. 12% u osób z szybkim metabolizmem i jest niemal całkowita u osób z wolnym metabolizmem. Po zastosowaniu takich samych dawek maksymalne stężenie niezmienionego nebiwololu we krwi jest około 23 razy większe u osób wolno metabolizujących w porównaniu z osobami o szybkim metabolizmie. T_0,5 enancjomerów wynosi u osób z szybkim metabolizmem ok. 10 h; u pacjentów z wolnym metabolizmem jest 3-5 razy dłuższy. U pacjentów z szybkim metabolizmem stężenie enancjomeru RSSS we krwi jest nieco większe od stężenia enancjomeru SRRR, różnica ta jest większa u osób wolno metabolizujących. U pacjentów z szybkim metabolizmem T_0,5 hydroksylowych metabolitów obu enancjomerów wynosi ok. 24 h, jest on 2 razy dłuższy u osób z wolnym metabolizmem. U większości pacjentów (szybko metabolizujących) stan stacjonarny stężenia nebiwololu we krwi jest osiągany w ciągu 24 h, a hydroksylowych metabolitów - w ciągu kilku dni. Oba enancjomery wiążą się głównie z albuminami osocza (98,1% dla SRRR nebiwololu i 97,9% dla RSSS nebiwololu). 38% podanej dawki wydala się z moczem, a 48% z kałem.

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego. Leczenie stabilnej, łagodnej i umiarkowanej, przewlekłej niewydolności serca, jako uzupełnienie standardowego leczenia u pacjentów w podeszłym wieku (≥70 lat).

Nadwrażliwość na składniki preparatu. Niewydolność wątroby lub zaburzenia czynności wątroby. Ostra niewydolność serca, wstrząs kardiogenny lub stan niewyrównanej niewydolności serca wymagający dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim. Zespół chorego węzła zatokowego, w tym blok zatokowo-przedsionkowy. Blok serca IIst. i III st. (bez rozrusznika). Skurcz oskrzeli i astma oskrzelowa w wywiadzie. Nieleczony guz chromochłonny. Kwasica metaboliczna. Bradykardia (czynność serca <60 uderzeń na min przed rozpoczęciem leczenia). Niedociśnienie tętnicze (skurczowe ciśnienie krwi <90 mmHg). Ciężkie zaburzenia krążenia obwodowego.

Lek może wpływać szkodliwie na przebieg ciąży i (lub) płód i noworodka. Z reguły β-adrenolityki zmniejszają perfuzję łożyska, co wiąże się z opóźnieniem wzrostu, wewnątrzmacicznym obumarciem płodu, poronieniem lub wczesnym porodem. U płodu i noworodka mogą występować działania niepożądane (np. hipoglikemia i bradykardia). Jeśli leczenie β-adrenolitykami jest konieczne, preferowane jest stosowanie leków wybiórczo blokujących receptory β₁ -adrenergiczne. Nebiwololu nie należy stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli leczenie nebiwololem jest konieczne, należy kontrolować maciczno-łożyskowy przepływ krwi i rozwój płodu. W przypadku szkodliwego działania na ciążę lub płód, należy rozważyć zastosowanie innego leczenia. Noworodek musi pozostawać pod ścisłą obserwacją. Wystąpienia objawów hipoglikemii i bradykardii można spodziewać się najczęściej w ciągu pierwszych 3 dni. Nie wiadomo, czy lek przenika do mleka kobiecego. Większość β-adrenolityków, zwłaszcza związków lipofilnych, takich jak nebiwolol i jego czynne metabolity, przenika do mleka, chociaż w różnym stopniu. Nie zaleca się karmienia piersią podczas stosowania nebiwololu.

Doustnie. Dorośli. Nadciśnienie tętnicze: dawka wynosi 1 tabl. (5 mg) na dobę, najlepiej przyjmowaną codziennie o tej samej porze. Działanie obniżające ciśnienie tętnicze staje się zauważalne po 1-2 tyg. leczenia. Niekiedy pożądana reakcja uzyskiwana jest dopiero po 4 tyg. Leczenie skojarzone z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi: dotychczas dodatkowe działanie przeciwnadciśnieniowe zaobserwowano tylko w przypadku skojarzenia nebiwololu w dawce 5 mg z hydrochlorotiazydem w dawce 12,5 mg do 25 mg. U pacjentów z niewydolnością nerek zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg na dobę. W razie konieczności dawkę dobową można zwiększyć do 5 mg. Dane dotyczące pacjentów z niewydolnością wątroby lub zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Dlatego stosowanie nebiwololu u tych pacjentów jest przeciwwskazane. U pacjentów w wieku powyżej 65 lat zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg na dobę. W razie konieczności dawkę dobową można zwiększyć do 5 mg. Jednak ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne u pacjentów w wieku powyżej 75 lat należy zachować ostrożność i starannie kontrolować stan pacjentów. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności nebiwololu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dlatego stosowanie u dzieci i młodzieży nie jest zalecane. Przewlekła niewydolność serca. Leczenie stabilnej, przewlekłej niewydolności serca należy rozpoczynać od stopniowego zwiększania dawki, aż do uzyskania optymalnej dla pacjenta dawki podtrzymującej. Warunkiem jest stabilna, przewlekła niewydolność serca bez ostrej dekompensacji w okresie ostatnich 6 tyg. W przypadku pacjentów, którzy otrzymują leki działające na układ sercowo-naczyniowy, w tym leki moczopędne i (lub) digoksynę i (lub) inhibitory ACE i (lub) antagonistów angiotensyny II dawkę wymienionych leków należy ustabilizować w ciągu 2  tyg. przed rozpoczęciem leczenia nebiwololem. Początkowe zwiększanie dawki należy przeprowadzać co 1-2 tyg. zależnie od tolerancji leku przez pacjenta: dawka 1,25 mg, którą należy zwiększyć do 2,5 mg raz na dobę, potem do 5 mg raz na dobę, a następnie do 10 mg raz na dobę. Maksymalna zalecana dawka wynosi 10 mg raz na dobę. Rozpoczęcie leczenia i każdorazowe zwiększanie dawki powinno być nadzorowane pracz doświadczonego lekarza przez co najmniej 2 h w celu upewnienia się, że stan kliniczny pacjenta jest stabilny. W razie konieczności stosowaną dawkę można również stopniowo zmniejszać i ponownie zwiększyć, jeśli jest to właściwe. W przypadku nasilenia niewydolności serca lub nietolerancji podczas stopniowego zwiększania dawki, zaleca się najpierw zmniejszenie dawki nebiwololu lub, jeśli to konieczne, natychmiastowe przerwanie leczenia (w razie ciężkiego niedociśnienia tętniczego, nasilenia niewydolności serca z ostrym obrzękiem płuc, wstrząsu kardiogennego, objawowej bradykardii lub bloku przedsionkowo-komorowego). Leczenie nebiwololem stabilnej, przewlekłej niewydolności serca jest na ogół leczeniem długotrwałym. Nie należy nagle przerywać leczenia nebiwololem, gdyż może to prowadzić do przemijającego nasilenia niewydolności serca. Jeśli przerwanie leczenia jest konieczne, dawkę należy zmniejszać stopniowo, o połowę co tydzień. U pacjentów z lekką do umiarkowanej niewydolnością nerek dostosowanie dawki nie jest konieczne, gdyż zwiększanie dawki do maksymalnej dawki tolerowanej jest dokonywane indywidualnie. Nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy ≥250 μmol/l). Z tego względu stosowanie nebiwololu u tych pacjentów nie jest zalecane. Dane dotyczące pacjentów z niewydolnością wątroby są ograniczone, dlatego stosowanie u nich nebiwololu jest przeciwwskazane. Dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczne, gdyż zwiększanie dawki do maksymalnej dawki tolerowanej jest dokonywane indywidualnie. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności nebiwololu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dlatego stosowanie u dzieci i młodzieży nie jest zalecane. Sposób podania. Tabletki należy połykać popijając wystarczającą ilością płynu (np. szklanką wody), niezależnie od posiłków.

Znieczulenie ogólne. W przypadku przerwania blokady receptorów β-adrenergicznych w ramach przygotowania do zabiegu chirurgicznego, lek β-adrenolityczny należy odstawić co najmniej 24 h wcześniej. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania niektórych leków znieczulających, które mogą hamować czynność mięśnia sercowego. W celu zapobiegania reakcjom ze strony nerwu błędnego pacjentowi należy podać dożylnie atropinę. Zaburzenia sercowo-naczyniowe. Nie należy stosować leków β -adrenolitycznych u pacjentów z nieleczoną niewydolnością serca do czasu uzyskania stabilizacji ich stanu klinicznego. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca leczenie β-adrenolitykiem należy przerywać stopniowo, tj. w ciągu 1-2 tyg. W razie konieczności należy jednocześnie wdrożyć leczenie zastępcze, aby zapobiec zaostrzeniu dławicy piersiowej. Leki β-adrenolityczne mogą powodować bradykardię - jeśli częstość tętna zmniejszy się do mniej niż 50-55 uderzeń/min w spoczynku i (lub) jeśli wystąpią objawy świadczące o bradykardii, dawkę leku należy zmniejszyć. Leki β-adrenolityczne należy stosować ostrożnie: u pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (choroba lub zespół Raynauda, chromanie przestankowe) ze względu na możliwość zaostrzenia zaburzeń; u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym Ist., ze względu na ujemny wpływ β-adrenolityków na czas przewodzenia w sercu; u pacjentów z dławicą piersiową typu Prinzmetala ze względu na niekontrolowany skurcz tętnic wieńcowych wywołany stymulacją receptorów α-adrenergicznych; leki β-adrenolityczne mogą zwiększać ilość i czas trwania napadów dławicy piersiowej. Nie zaleca się stosowania nebiwololu w skojarzeniu z antagonistami wapnia typu werapamilu i diltiazemu, lekami przeciwarytmicznymi klasy I oraz z lekami przeciwnadciśnieniowymi o działaniu ośrodkowym. Zaburzenia metaboliczne i endokrynologiczne. Nebiwolol nie wpływa na stężenie glukozy we krwi u pacjentów i cukrzycą - jednak należy zachować ostrożność u pacjentów z cukrzycą, ponieważ lek może maskować niektóre objawy hipoglikemii (takie jak tachykardia, kołatanie serca). β-blokery mogą dodatkowo zwiększać ryzyko ciężkiej hipoglikemii, jeśli stosuje się je jednocześnie z pochodnymi sulfonylomocznika. Pacjentom chorym na cukrzycę należy zalecić dokładne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi. Leki β-adrenolityczne mogą maskować objawy tachykardii w przebiegu nadczynności tarczycy; nagłe odstawienie leku może nasilać objawy. Zaburzenia oddechowe. Leki β-adrenolityczne należy stosować ostrożnie u pacjentów z przewlekłymi chorobami obturacyjnymi płuc ze względu na możliwość nasilenia skurczu oskrzeli. Inne. Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie mogą stosować leki β-adrenolinyczne jedynie po starannym rozważeniu korzyści i ryzyka. Leki β-adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny i zaostrzać przebieg reakcji anafilaktycznych. Podczas rozpoczynania leczenia nebiwololem pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca konieczne jest systematyczne kontrolowanie stanu klinicznego. Leczenia nie należy przerywać nagle chyba że istnieją bezwzględne wskazania. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat ze względu na niewystarczające dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności stosowania. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli NebivoLEK stosowany jest w leczeniu zwiększonego ciśnienia tętniczego krwi, mogą
wystąpić następujące działania niepożądane:

Częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób):
- ból głowy
- zawroty głowy
- zmęczenie
- świąd lub uczucie mrowienia
- biegunka
- zaparcie
- nudności
- duszność
- obrzęk dłoni lub stóp

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób):
- wolna czynność serca lub inne zaburzenia dotyczące serca
- niskie ciśnienie tętnicze krwi
- skurczowe bóle nóg podczas chodzenia
- zaburzenia widzenia
- impotencja
- depresja
- zaburzenia trawienia (niestrawność), gazy w żołądku lub jelitach, wymioty
- wysypka skórna, świąd
- duszność (taka jak w astmie oskrzelowej), spowodowana nagłym skurczem mięśni dróg
  oddechowych (skurcz oskrzeli)
- koszmary senne

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób):
- omdlenie
- zaostrzenie łuszczycy (choroby skóry z łuszczącymi się, różowymi plamami)

Działania niepożądane występujące z nieznaną częstością (częstości nie można określić na podstawie
dostępnych danych):
- nadwrażliwość
- obrzęk naczynioruchowy (obrzęk twarzy, warg, jamy ustnej, języka lub gardła)
- pokrzywka (swędząca wysypka)

Następujące działania niepożądane obserwowano po zastosowaniu podobnych leków:
- omamy
- epizody psychotyczne
- splątanie
- zimne kończyny, zasinienie kończyn (niebieskie lub fioletowe zabarwienie skóry)
- objaw Raynauda (przebarwienie skóry palców rąk i nóg, sporadycznie również innych części ciała)
- suchość oczu
- tworzenie nowej tkanki łącznej w obrębie oczu i przepony (toksyczność oczno-śluzówkowo-
  skórna typowa dla praktololu)

W badaniu klinicznym dotyczącym przewlekłej niewydolności serca obserwowano następujące
działania niepożądane:

Bardzo częste (mogą występować częściej niż u 1 na 10 osób):
- wolna czynność serca
- zawroty głowy

Częste (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób):
- nasilenie niewydolności serca
- małe ciśnienie tętnicze krwi (np. uczucie omdlewania podczas szybkiego wstawania)
- nietolerancja leku
- rodzaj lekkich zaburzeń przewodzenia w sercu, które wpływają na rytm serca (blok
  przedsionkowo-komorowy pierwszego stopnia)
- obrzęk nóg (np. obrzęk okolic kostek)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301/faks: + 48 22 49 21 309/strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Skojarzone stosowanie nie zalecane: leki przeciwarytmiczne klasy I (chinidyna, hydrochinidyna, cybenzolina, flekainid, dyzopiramid, lidokaina, meksyletyna, propafenon): możliwe zwiększenie wpływu na szybkość przewodzenia przedsionkowo-komorowego i ujemnego działania inotropowego; antagoniści wapnia typu werapamilu lub diltiazemu: ujemny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe (dożylne podanie werapamilu pacjentom otrzymującym lek β-adrenolityczny może spowodować ciężkie niedociśnienie tętnicze i blok przedsionkowo-komorowy); leki przeciwnadciśnieniowe o działaniu ośrodkowym (klonidyna, guanfacyna, moksonidyna, metylodopa, rylmenidyna): jednoczesne stosowanie może nasilić niewydolność serca; nagłe odstawienie tych leków, zwłaszcza przed przerwaniem leczenia β-adrenolitykiem, może zwiększać ryzyko nadciśnienia tętniczego "z odbicia". Skojarzone stosowanie wymagające zachowania ostrożności: leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron): możliwy zwiększony wpływ na szybkość przewodzenia przedsionkowo-komorowego; leki stosowane w znieczuleniu - wziewne anestetyki halogenowe: jednoczesne stosowanie może hamować odruchową tachykardię i zwiększać ryzyko niedociśnienia tętniczego, należy unikać nagłego przerywania leczenia β-adrenolitykami oraz poinformować anestezjologa, jeśli pacjent jest leczony nebiwololem; insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe: jednoczesne stosowanie może maskować niektóre objawy hipoglikemii (kołatanie serca, tachykardię) jednoczesne stosowanie β-blokerów z pochodnymi sulfonylomocznika może zwiększać ryzyko ciężkiej hipoglikemii; baklofen (lek przeciwskurczowy), amifostyna (lek przeciwnowotworowy): jednoczesne stosowanie z lekami hipotensyjnymi może nasilić obniżenie ciśnienia tętniczego, dlatego wskazane jest odpowiednie dostosowanie dawkowania leku przeciwnadciśnieniowego. Skojarzone stosowanie do rozważenia: glikozydy naparstnicy: jednoczesne stosowanie może wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego, nebiwolol nie wpływa na kinetykę digoksyny; antagoniści wapnia typu dihydropirydyny (amlodypina, felodypina, lacydypina, nifedypina, nikardypina, nimodypina, nitrendypina): jednoczesne stosowanie może zwiększać ryzyko niedociśnienia tętniczego, nie można wykluczyć większego ryzyka dodatkowego pogorszenia czynności skurczowej komór u pacjentów z niewydolnością serca; leki przeciwpsychotyczne i przeciwdepresyjne (trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany i fenotiazyny): jednoczesne stosowanie może nasilać hipotensyjne działanie ß-adrenolityków (działanie addycyjne); NLPZ nie wpływają na działanie obniżające ciśnienie tętnicze krwi nebiwololu; sympatykomimetyki: jednoczesne stosowanie może osłabiać działanie β-adrenolityków, leki β-adrenolityczne mogą prowadzić do niekontrolowanej aktywności α-adrenergicznej sympatykomimetyków działających zarówno na receptory α-, jak i β-adrenergiczne (ryzyko nadciśnienia tętniczego, ciężkiej bradykardii i bloku serca). W metabolizmie nebiwololu bierze udział izoenzym CYP2D6, dlatego jednoczesne podawanie substancji hamujących ten enzym (zwłaszcza paroksetyny, fluoksetyny, tiorydazyny i chinidyny) może powodować zwiększenie stężenia nebiwololu w osoczu, co wiąże się ze zwiększonym ryzykiem nasilonej bradykardii i działań niepożądanych. Jednoczesne podawanie cymetydyny zwiększało stężenie nebiwololu w osoczu bez wpływu na działanie kliniczne. Jednoczesne podawanie ranitydyny nie wpływało na farmakokinetykę nebiwololu. Leki zobojętniające i nebiwolol można stosować jednocześnie pod warunkiem, że nebiwolol będzie przyjmowany podczas posiłku, a lek zobojętniający - między posiłkami. Stosowanie nebiwololu w skojarzeniu z nikardypiną nieznacznie zwiększało stężenia obu leków w osoczu bez wpływu na ich działanie kliniczne. Jednoczesne spożywanie alkoholu, przyjmowanie furosemidu lub hydrochlorotiazydu nie wpływało na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol nie wpływa na farmakokinetykę i farmakodynamikę warfaryny.

Sandoz Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 50 C
02-672 Warszawa
22-209-70-00
www.sandoz.pl