NovoSeven 5 mg - 250 Kj.m./fiolkę proszek i rozp. do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 1 mg, 2 mg, 5 mg lub 8 mg eptakogu alfa (aktywowanego). Po rekonstytucji z użyciem rozpuszczalnika preparat zawiera 1 mg/ml eptakogu alfa (aktywowanego) i 10 mg/ml sacharozy.

Eptakog alfa jest aktywowanym, rekombinowanym czynnikiem krzepnięcia VIIa (rFVIIa) o masie cząsteczkowej ok. 50 000 Daltonów, wytwarzanym w komórkach nerek noworodka chomika w wyniku rekombinacji genetycznej. Mechanizm działania polega na przyłączaniu się czynnika VIIa do odsłoniętego czynnika tkankowego. Kompleks ten bezpośrednio aktywuje czynnik IX w IXa i X w Xa, prowadząc na wstępie do zamiany niewielkich ilości protrombiny w trombinę. Trombina prowadzi do aktywacji płytek krwi i czynników V i VIII w miejscu uszkodzenia i do powstania skrzepliny poprzez przejście fibrynogenu w fibrynę. Dawki farmakologiczne preparatu bezpośrednio aktywują czynnik X na powierzchni aktywowanych płytek krwi w miejscu uszkodzenia niezależnie od czynnika tkankowego. Skutkuje to zmianą protrombiny w duże ilości trombiny niezależnie od czynnika tkankowego. Efekt farmakodynamiczny czynnika VIIa prowadzi do zwiększonego miejscowego tworzenia czynnika Xa, trombiny i fibryny. Istnieje teoretycznie możliwość pobudzenia całego układu krzepnięcia u pacjentów ze współistniejącymi chorobami predysponującymi do wystąpienia DIC, czego nie można całkowicie wykluczyć. Średni końcowy T_0,5 preparatu u chorych na hemofilię A i B powikłaną obecnością inhibitora wyniósł 2,3 h, a T_0,5 w niedoborze cz. VII wahał się od 2,8 do 3,1 h.

Leczenie krwawień i zapobieganie krwawieniom w trakcie zabiegów chirurgicznych lub zabiegów inwazyjnych w następujących grupach pacjentów: z wrodzoną hemofilią z przeciwciałami skierowanymi przeciw czynnikowi krzepnięcia VIII lub IX o mianie powyżej 5 jednostek Bethesda (BU); z wrodzoną hemofilią, ze spodziewaną silną reakcją anamnestyczną na cz. VIII lub IX; z nabytą hemofilią; z wrodzonym niedoborem cz. VII; z trombastenią Glanzmanna, u których obecnie występuje lub została zgłoszona w wywiadzie oporność na przetoczenie płytek krwi lub, gdy płytki krwi są niedostępne. Leczenie ciężkiego krwotoku poporodowego, gdy zastosowanie leków obkurczających macicę jest niewystarczające do uzyskania hemostazy.

Nadwrażliwość na substancję czynną, którąkolwiek substancję pomocniczą lub białko myszy, chomika lub bydła.

Zapobiegawczo zaleca się unikanie stosowania leku podczas ciąży. U niewielkiej liczby kobiet w ciąży, u których zgodnie ze wskazaniem zastosowano preparat nie zaobserwowano niekorzystnego wpływu na ciążę lub stan zdrowia płodu lub noworodka. W chwili obecnej brak innych danych epidemiologicznych. Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na ciążę, na płodowy rozwój embrionalny, poród lub rozwój poporodowy. Nie wiadomo czy czynnik rVIIa przenika do mleka. Decyzję o stosowaniu preparatu w okresie karmienia piersią należy podjąć po rozważeniu korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia preparatem dla kobiety. Dane z badań nieklinicznych, jak również po dopuszczeniu leku do obrotu wskazują na brak szkodliwego wpływu czynnika rVIIa na płodność mężczyzn lub kobiet.

Dożylnie. Leczenie powinno być rozpoczęte pod kontrolą lekarza doświadczonego w leczeniu hemofilii i (lub) skaz krwotocznych. Leczenie ciężkiego krwotoku poporodowego powinno być skonsultowane z odpowiednim zespołem wielodyscyplinarnym. Oprócz położników, zespół powinien składać się z anestezjologa, specjalisty intensywnej opieki medycznej i (lub) hematologa. Postępowanie powinno obejmować standardowe procedury uwzględniające indywidualne potrzeby pacjentki. Zaleca się utrzymanie odpowiedniego stężenia fibrynogenu i liczby płytek krwi, aby zoptymalizować korzyści wynikające z leczenia preparatem. Hemofilia A lub B powikłana obecnością inhibitora lub spodziewana ostra reakcja anamnestyczna. Preparat powinien być podany w najkrótszym czasie od wystąpienia krwawienia. Zalecana dawka początkowa podana w dożylnym bolusie wynosi 90 µg/kg mc. Dawka początkowa może być powtórzona. Czas leczenia i przerwy między wstrzyknięciami zależą od nasilenia krwawienia, od przeprowadzanych zabiegów inwazyjnych lub operacji chirurgicznych. U dzieci może być konieczne zastosowanie większych dawek czynnika rVIIa, niż u dorosłych, aby osiągnąć podobne stężenie czynnika w osoczu. Przerwy między wstrzyknięciami: początkowo lek podawać co 2-3 h do uzyskania hemostazy. Jeśli wskazane jest dalsze leczenie, przerwy między dawkami mogą być stopniowo zwiększane do 4, 6, 8 lub 12 h tak długo, jak wymaga tego niezbędny okres leczenia. Przypadki łagodnego i umiarkowanego krwawienia (włączając leczenie w warunkach domowych): wczesne zastosowanie okazało się skuteczne w przypadku łagodnych do umiarkowanych krwawień do stawów, mięśni i w przypadku krwawień z błon śluzowych. W tych sytuacjach są możliwe do zastosowania dwa schematy dawkowania: 1. 2-3 wstrzyknięcia dawki 90 µg/kg mc. co 3 h; jeśli dalsze leczenie jest konieczne, zaleca się ponowne podawanie dawki 90 µg/kg mc.; 2. jedno pojedyncze wstrzyknięcie dawki 270 µg/kg mc. Czas trwania leczenia w warunkach domowych nie powinien przekroczyć 24 h. Leczenie w warunkach domowych może być kontynuowane tylko po konsultacji z ośrodkiem leczenia hemofilii. Nie ma doświadczenia klinicznego w podawaniu pojedynczej dawki 270 µg/kg mc. u pacjentów w podeszłym wieku. Przypadki nasilonego krwawienia: zalecana dawka początkowa wynosi 90 µg/kg mc. i może być podana w drodze do szpitala. Późniejsze dawkowanie różni się w zależności od typu i nasilenia krwawienia. Początkowo lek powinien być wstrzykiwany co 2 h, aż do uzyskania zauważalnej klinicznie poprawy. Jeśli wskazane jest dalsze leczenie, przerwy pomiędzy wstrzyknięciami mogą być przedłużone do 3 h przez następne 1-2 dni. Kolejne przerwy między wstrzykiwaniem leku mogą być stopniowo zwiększane i wynosić 4, 6, 8 lub 12 h przez niezbędny okres leczenia. Przypadki poważnych krwawień mogą być leczone przez 2-3 tyg., ale okres ten można wydłużyć jeśli jest to klinicznie uzasadnione. Zabiegi inwazyjne/operacje chirurgiczne: dawka początkowa 90 µg/kg mc. bezpośrednio przed rozpoczęciem operacji. Dawka powinna zostać powtórzona po 2 h, a następnie co 2-3 h przez pierwsze 24-48 h w zależności od rodzaju przeprowadzonej operacji i stanu klinicznego pacjenta. W przypadku poważniejszych operacji podawanie dawki powinno być kontynuowane w przerwach 2-4 h przez następne 6-7 dni. Odstępy między wstrzyknięciami można przedłużyć do 6-8 h w okresie następnych 2 tyg. leczenia. Pacjenci poddani poważniejszym operacjom chirurgicznym mogą być leczeni do 2-3 tyg., aż do zagojenia się rany pooperacyjnej. Nabyta hemofilia. Preparat powinien być podany najszybciej jak to jest możliwe po rozpoczęciu epizodu krwawienia. Zalecana dawka początkowa podana w dożylnym bolusie, wynosi 90 µg/kg mc. Kolejne wstrzyknięcia mogą być podawane w razie potrzeby. Czas leczenia i przerwy między wstrzyknięciami zależą od nasilenia krwawienia, od przeprowadzanych zabiegów inwazyjnych lub operacji chirurgicznych. Początkowo przerwy pomiędzy dawkami powinny wynosić 2-3 h. Po osiągnięciu hemostazy, przerwy pomiędzy wstrzyknięciami mogą być stopniowo zwiększane do 4, 6, 8 lub 12 h tak długo, jak wymaga tego niezbędny okres leczenia. Niedobór czynnika VII. Zalecany zakres dawek w leczeniu epizodów krwawień i w zapobieganiu krwawieniom u dzieci i dorosłych pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym lub zabiegom inwazyjnym wynosi 15-30 µg/kg mc. co 4-6 h, aż do uzyskania hemostazy. Dawka jak i częstotliwość jej podania powinna być dostosowana indywidualnie do każdego pacjenta. Dzieci i młodzież. Ograniczone doświadczenie kliniczne w długotrwałej profilaktyce zostało zebrane u dzieci poniżej 12. rż., z ciężkim przebiegiem klinicznym. Dawkę i częstość jej podania w profilaktyce należy dostosować indywidualnie do każdego pacjenta na podstawie odpowiedzi klinicznej. Trombastenia Glanzmanna. Zalecana dawka w leczeniu krwawień i zapobieganiu krwawieniom u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym lub zabiegom inwazyjnym wynosi 90 µg (zakres 80-120 µg)/ kg mc. w przerwach 2 h (1,5-2,5 h). Co najmniej 3 dawki powinny być podane w celu uzyskania hemostazy. Zalecaną drogą podania jest wstrzyknięcie w bolusie z uwagi na mogący pojawić się brak skuteczności w przypadku ciągłego wlewu. Dla tych pacjentów, którzy nie wykazują oporności, przetoczenie płytek krwi jest leczeniem pierwszego rzutu w przypadku trombastenii Glanzmanna. Ciężki krwotok poporodowy. Zalecane dawki mieszczą się w zakresie 60-90 µg/kg mc., podawane w bolusie dożylnym. Najwyższej aktywności koagulacyjnej można się spodziewać po 10 min. Druga dawka może być podana po przeprowadzeniu oceny indywidualnej odpowiedzi klinicznej pacjentki. Zaleca się, by w przypadku niewystarczającej odpowiedzi hemostatycznej drugą dawkę podać po 30 min. Sposób podania. Lek należy stosować w dożylnym bolusie trwającym 2-5 min.

W warunkach patologicznych, kiedy ekspresja czynnika tkankowego może być bardziej nasilona niż zwykle, istnieje ryzyko wystąpienia przypadków zakrzepicy lub rozwoju rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC). Może to dotyczyć pacjentów z zaawansowaną miażdżycą, po wypadkach komunikacyjnych, z posocznicą lub DIC. Z powodu ryzyka wystąpienia powikłań zatorowo-zakrzepowych, należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca w wywiadzie, u pacjentów z chorobą wątroby, po operacjach chirurgicznych, u kobiet w ciąży lub w okresie okołoporodowym, u noworodków lub u pacjentów, u których istnieje ryzyko wystąpienia zdarzeń zatorowo-zakrzepowych lub DIC. W każdym z tych przypadków należy dokładnie rozważyć korzyści ze stosowania preparatu oraz związane z nim ryzyko wystąpienia tych powikłań. Rozważając ryzyko ciężkiego krwotoku poporodowego, wymienione w nawiasie sytuacje kliniczne towarzyszące ciąży (poród, ciężki krwotok, transfuzja, DIC, zabiegi chirurgiczne/inwazyjne i koagulopatia) są znanymi czynnikami ryzyka zakrzepowo-zatorowego, a w szczególności ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, związanych ze stosowaniem preparatu. Śladowe ilości białek zwierzęcych (białka osocza chomika i bydła) w preparacie mogą wywołać reakcję nadwrażliwości - w takich przypadkach należy rozważyć leczenie preparatami przeciwhistaminowymi podawanymi dożylnie. W przypadku wystąpienia reakcji alergicznych lub reakcji anafilaktycznych należy natychmiast przerwać leczenie i wdrożyć odpowiednie postępowanie. W przypadku silnych krwawień lek należy stosować w szpitalu, najlepiej specjalizującym się w leczeniu chorych na hemofilię z inhibitorem czynnika krzepnięcia VIII lub IX, lub, jeśli nie jest to możliwe, w ścisłej współpracy z lekarzem specjalizującym się w leczeniu hemofilii. Jeżeli krwawienie nie ustaje, należy rozpocząć leczenie w warunkach szpitalnych. Pacjenci lub ich opiekunowie powinni natychmiast zgłosić wszystkie przypadki użycia preparatu do lekarza lub do nadzorującego szpitala. U pacjentów z niedoborem czynnika VII zakres czasu protrombinowego i aktywność czynnika krzepnięcia VII przed i po zastosowaniu preparatu powinien być monitorowany. W przypadku pacjentów, u których aktywność czynnika VIIa nie osiąga oczekiwanej wartości lub gdy krwawienie nie jest kontrolowane po podaniu zalecanych dawek, można podejrzewać, że zachodzi tworzenie się przeciwciał i powinna być przeprowadzona ich analiza. U pacjentów z niedoborem czynnika VII, którym podczas zabiegów chirurgicznych podawano preparat, stwierdzono zakrzepicę, natomiast nieznane jest ryzyko zakrzepicy u pacjentów z niedoborem czynnika VII leczonych preparatem. Preparat zawiera w jednym wstrzyknięciu mniej niż 1 mmol sodu (23 mg), co oznacza, że jest praktycznie „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie działania niepożądane
Rzadko (dotyczy mniej niż 1 na 1000 przypadków zastosowania leczenia)
• Reakcje uczuleniowe, nadwrażliwości oraz anafilaktyczne. Objawy mogą obejmować wysypki
   skórne, swędzenie, zaczerwienienie i pokrzywkę; świszczący oddech lub trudności w oddychaniu;
   uczucie omdlenia lub zawrotów głowy; a także ciężkie obrzęki warg, gardła lub w miejscu
   wstrzyknięcia.
• Zakrzepy w tętnicach serca (co może doprowadzić do zawału serca lub napadu dusznicy
   bolesnej), w mózgu (co może doprowadzić do udaru mózgu) lub w jelicie i nerkach. Objawy
   mogą obejmować ostry ból w klatce piersiowej, duszność, splątanie, trudności w mówieniu lub
   poruszaniu się (paraliż) lub ból brzucha.

Niezbyt często (dotyczy mniej niż 1 na 100 przypadków zastosowania leczenia)
• Zakrzepy w żyłach płuc, kończyn dolnych, wątroby, nerek lub w miejscu wstrzyknięcia. Objawy
   mogą obejmować trudności w oddychaniu, zaczerwienienie i bolesny obrzęk nogi oraz ból
   brzucha.
• Brak efektu działania lub zmniejszona odpowiedź na leczenie.

→ Jeśli wystąpi którekolwiek z powyższych ciężkich działań niepożądanych, należy natychmiast
   uzyskać pomoc medyczną. Należy poinformować, że był stosowany NovoSeven.

Należy poinformować lekarza o występowaniu reakcji nadwrażliwości, ponieważ może zaistnieć
potrzeba staranniejszego monitorowania. W większości zgłaszanych przypadków, pacjenci byli
predysponowani do powstawania zaburzeń zakrzepowych.

Inne rzadkie działania niepożądane
(dotyczy mniej niż 1 na 1000 przypadków zastosowania leczenia)
• nudności,
• ból głowy,
• zmiany w niektórych próbach wątrobowych oraz badaniach krwi.

Inne niezbyt częste działania niepożądane
(dotyczy mniej niż 1 na 100 przypadków zastosowania leczenia)
• uczuleniowe reakcje skóry, obejmujące wysypkę, swędzenie i pokrzywkę,
• gorączka.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do lekarza. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Ryzyko potencjalnych interakcji preparatu z koncentratami czynników krzepnięcia nie jest znane. Należy unikać jednoczesnego stosowania koncentratu kompleksu protrombiny, aktywowanego lub nieaktywowanego. Leki antyfibrynolityczne mogą prowadzić do zmniejszenia utraty krwi u pacjentów chorych na hemofilię poddawanych zabiegom operacyjnym, w szczególności zabiegom ortopedycznym i zabiegom w miejscach o nasilonej aktywności fibrynolitycznej, jak np. jama ustna. Leki antyfibrynolityczne są również stosowane w celu zmniejszenia utraty krwi u kobiet z krwotokiem poporodowym. Dane na temat równoczesnego leczenia pacjentów lekami antyfibrynolitycznymi i rFVIIa są ograniczone. Nie zaleca się równoczesnego stosowania czynnika rVIIa oraz rXIII. Nie ma danych klinicznych dotyczących interakcji między czynnikiem rVIIa a rXIII.

Novo Nordisk Pharma Sp. z o.o.
ul. Krakowiaków 46
02-255 Warszawa
22-444-49-00
[email protected]
www.novonordisk.pl