Nplate 125 µg proszek do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 125 µg, 250 µg lub 500 µg romiplostymu.

Lek przeciwkrwotoczny. Przeciwciało wytworzone metodą rekombinacji DNA z komórek Escherichia coli, zawierające fragment Fc ludzkiej immunoglobuliny klasy IgG1, której jednołańcuchowe podjednostki są przyłączone do końca C łańcucha peptydowego, zawierającego 2 domeny wiążące receptory trombopoetyny. Sekwencja aminokwasowa romiplostymu nie jest homologiczna z sekwencją endogennej trombopoetyny. W badaniach przedklinicznych i klinicznych przeciwciała skierowane przeciwko romiplostymowi nie reagowały krzyżowo z endogenną trombopoetyną. Romiplostym sygnalizuje i aktywuje za pomocą receptora trombopoetyny (cMpl) wewnątrzkomórkowe szlaki transkrypcji, zwiększając w ten sposób wytwarzanie płytek krwi. Po podskórnym podaniu dawki 3-15 µg/kg mc. pacjentom z pierwotną małopłytkowością immunologiczną C_max występuje po 7-50 h. Stężenie romiplostymu we krwi jest odwrotnie proporcjonalne do liczby płytek krwi. T_0,5 w fazie eliminacji mieści się w przedziale 1-34 dni. Na farmakokinetykę romiplostymu wpływa eliminacja za pomocą komórek docelowych, która jest prawdopodobnie regulowana przez receptory trombopoetyny na płytkach krwi i innych komórkach linii trombopoetycznej, takich jak megakariocyty.

Przewlekła pierwotna małopłytkowość immunologiczna (idiopatyczna), u pacjentów w wieku od 1 roku życia, którzy wykazują niedostateczną odpowiedź na inne sposoby leczenia (np. terapię kortykosteroidami, immunoglobulinami).

Nadwrażliwość na romiplostym, substancje pomocnicze preparatu lub na białka pochodzące z E. coli.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania romiplostymu u kobiet w ciąży. Nie zaleca się stosowania romiplostymu w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej antykoncepcji. Nie stosować w okresie karmienia piersią - należy podjąć decyzję dotyczącą przerwania karmienia piersią lub odstawienia preparatu, po rozważeniu korzyści wynikających z karmienia dziecka piersią oraz korzyści ze stosowania leku u matki.

Podskórnie, raz w tygodniu. Leczenie powinno być prowadzone pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu chorób hematologicznych. Dawka początkowa wynosi 1 µg/kg mc. z uwzględnieniem aktualnej masy ciała pacjenta na początku leczenia. Obliczanie dawki. Dawka indywidualna dla pacjenta (μg) = masa ciała (kg) x dawka w μg/kg mc. U osób dorosłych dalsze dostosowanie dawki ustala się wyłącznie na podstawie zmiany liczby płytek krwi. U dzieci i młodzieży dalsze dostosowanie dawki ustala się na podstawie zmiany liczby płytek krwi oraz zmiany masy ciała. Zaleca się systematyczne pomiary masy ciała co 12 tygodni. Dawka indywidualna dla pacjenta wynosząca ≥ 23 μg: rozpuścić liofilizowany preparat w sposób opisany w ChPL (stężenie otrzymanego roztworu wynosi 500 μg/ml). Objętość do podania (ml) = dawka indywidualna (μg)/500 μg/ml (zaokrąglić wartość do najbliższej jednej setnej mililitra). Dawka indywidualna dla pacjenta wynosząca < 23 μg: rozpuścić liofilizowany preparat, a następnie rozcieńczyć roztwór w sposób opisany w ChPL. Stężenie otrzymanego roztworu wynosi 125 μg/ml. Objętość do podania (ml) = dawka indywidualna (mcg)/125 μg/ml (zaokrąglić wartość do najbliższej jednej setnej mililitra). Dostosowanie dawki. Dawkę należy zwiększać cotygodniowo o 1 µg/kg mc., aż do osiągnięcia liczby płytek krwi ≥50 x 10⁹/l. Liczba płytek krwi powinna być oznaczana co tydzień, do czasu uzyskania stałej wartości (liczba płytek ≥50 x 10⁹/l utrzymująca się przez co najmniej 4 tyg. bez dostosowywania dawki). Następnie oznaczenie liczby płytek krwi należy przeprowadzać raz w miesiącu. Maksymalna dawka podawana raz w tyg. nie powinna przekraczać 10 µg/kg mc. Jeśli liczba płytek krwi wynosi <50 x 10⁹/l - należy zwiększyć cotygodniową dawkę leku o 1 µg/kg mc.; jeżeli zwiększy się >150 x 10⁹/l w ciągu kolejnych 2 tyg. - należy zmniejszyć cotygodniową dawkę leku o 1 µg/kg mc.; jeżeli przekroczy wartość 250 x 10⁹/l - nie należy podawać leku, kontynuować oznaczanie liczby płytek krwi raz w tyg.; po zmniejszeniu liczby płytek krwi do wartości <150 x 10⁹/l, wznowić podawanie raz w tyg. w dawce zmniejszonej o 1 µg/kg mc. Z uwagi na zmienność osobniczą w reakcji płytek krwi na leczenie, u niektórych pacjentów po zmniejszeniu dawki leku lub przerwaniu leczenia może dojść do nagłego spadku liczby płytek krwi poniżej wartości 50 x 10⁹/l - w takich przypadkach, o ile jest to uzasadnione klinicznie, należy rozważyć przyjęcie większych wartości granicznych dla liczby płytek krwi przy których zmniejsza się dawkę (200 x 10⁹/l) lub przerywa leczenie (400 x 10⁹/l) według oceny lekarza. Utrata odpowiedzi lub niepowodzenie w utrzymaniu odpowiedzi płytkowej za pomocą zalecanych dawek romiplostymu powinno skłaniać do poszukiwania przyczyn. Należy przerwać leczenie, jeśli po 4 tyg. podawania maksymalnej tygodniowej dawki (10 µg/kg mc.) liczba płytek krwi nie zwiększy się do dostatecznie dużego stężenia, które pozwala uniknąć klinicznie istotnego krwawienia. Okresowo należy wykonywać ocenę stanu klinicznego pacjentów, a o kontynuacji leczenia powinien decydować indywidualnie w każdym przypadku lekarz prowadzący. Istnieje prawdopodobieństwo, że po przerwaniu leczenia nastąpi nawrót małopłytkowości. Szczególne grupy pacjentów. Chociaż w oparciu o dostępne dane nie ma konieczności dostosowywania sposobu dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku, zaleca się zachowanie ostrożności, ponieważ do badań klinicznych włączono dotychczas niewielu pacjentów w wieku ≥65 lat. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności romiplostymu u dzieci w wieku poniżej pierwszego roku życia. Romiplostymu nie należy stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w stopniu od umiarkowanego do ciężkiego (wynik ≥7 w skali Child-Pugh), chyba, że przewidywane korzyści przewyższają możliwe ryzyko wystąpienia zakrzepicy żyły wrotnej u pacjentów z trombocytopenią w przebiegu niewydolności wątroby leczonych agonistami trombopoetyny (TPO). Jeśli zastosowanie romiplostymu jest konieczne, należy ściśle kontrolować liczbę płytek krwi, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych. Ze względu na brak badań należy zachować ostrożność stosując preparat u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Sposób podania. W trakcie przygotowania preparatu należy zachować ostrożność przy obliczaniu dawki i rekonstytucji leku w odpowiedniej ilości jałowej wody do wstrzykiwań. Jeśli obliczona indywidualna dawka jest mniejsza niż 23 μg, konieczne jest rozcieńczenie preparatu z użyciem niezawierającego środków konserwujących, jałowego roztworu chlorku sodu (9 mg/ml; 0,9%) do wstrzykiwań, tak aby zapewnić podanie dokładnej dawki. Należy zwrócić szczególną uwagę na to, aby z fiolki pobrać właściwą objętość roztworu do podania podskórnego – należy używać strzykawki z podziałką 0,01 ml. Niedozwolone jest samodzielne stosowanie preparatu przez dzieci i młodzież.

Istnieje ryzyko nawrotu małopłytkowości po zaprzestaniu leczenia romiplostymem. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia krwawienia w razie przerwania stosowania romiplostymu w trakcie przyjmowania środków przeciwkrzepliwych lub przeciwpłytkowych. Pacjentów należy dokładnie obserwować, czy występuje u nich zmniejszenie liczby płytek krwi, a także powinni oni być leczeni zachowawczo, aby zapobiec wystąpieniu krwawienia po zakończeniu leczenia romiplostymem. Zaleca się, aby w razie przerwania stosowania romiplostymu, rozpocząć leczenie w kierunku pierwotnej małopłytkowości immunologicznej zgodnie z aktualnie obowiązującymi zaleceniami dotyczącymi leczenia. Uważa się, że zwiększenie ilości włókien retykulinowych w szpiku kostnym jest wynikiem stymulowania receptora trombopoetyny, prowadzącego do zwiększenia liczby megakariocytów w szpiku kostnym, które następnie mogą wydzielać cytokiny. Zwiększenie ilości włókien retykulinowych można stwierdzić za pomocą trepanobiopsji szpiku kostnego. W związku z powyższym zaleca się, aby przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia romiplostymem wykonywać badania obejmujące rozmaz i pełną morfologię krwi w celu wykrycia nieprawidłowości morfologicznych dotyczących komórek. W razie zauważenia u pacjentów utraty skuteczności leczenia oraz stwierdzenia nieprawidłowych wyników rozmazu krwi obwodowej należy przerwać leczenie romiplostymem i wykonać badanie fizykalne, a także rozważyć przeprowadzenie trepanobiopsji szpiku kostnego z zastosowaniem odpowiedniego barwienia do oznaczenia retykuliny. Jeśli dostępne są wyniki poprzedniej trepanobiopsji szpiku kostnego, należy dokonać porównania wyników obu biopsji. Jeśli u pacjenta utrzymuje się skuteczność leczenia, ale wyniki rozmazu krwi obwodowej wykazują nieprawidłowości, lekarz powinien postępować zgodnie z odpowiednim osądem klinicznym, w tym rozważyć wykonanie trepanobiopsji szpiku kostnego. Ponadto należy ponownie ocenić stosunek ryzyko-korzyść związany ze stosowaniem romiplostymu oraz inne możliwości leczenia pierwotnej małopłytkowości immunologicznej. Należy zachować ostrożność podając romiplostym pacjentom ze znanymi czynnikami ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych, w tym m.in. z dziedzicznymi (np. czynnik V Leiden) lub nabytymi czynnikami ryzyka (np. niedobór AT III, zespół antyfosfolipidowy), pacjentom w zaawansowanym wieku, pacjentom długotrwale unieruchomionym, pacjentom z nowotworami złośliwymi, osobom stosującym środki antykoncepcyjne i hormonalną terapię zastępczą, pacjentom po operacji chirurgicznej i (lub) urazie, pacjentom otyłym i palącym. U pacjentów z przewlekłymi chorobami wątroby otrzymujących romiplostym zgłaszano przypadki zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, w tym zakrzepicy żyły wrotnej. W tych populacjach pacjentów romiplostym należy stosować z zachowaniem ostrożności. U pacjentów otrzymujących preparat należy kontrolować liczbę płytek krwi. Pozytywny stosunek korzyści do ryzyka dla romiplostymu wykazano wyłącznie w leczeniu małopłytkowości związanej z przewlekłą pierwotną małopłytkowością immunologiczną; nie wolno go stosować w innych przypadkach klinicznych związanych z małopłytkowością. Rozpoznanie pierwotnej małopłytkowości immunologicznej u pacjentów dorosłych i w podeszłym wieku należy potwierdzić poprzez wykluczenie innych jednostek chorobowych objawiających się małopłytkowością, w szczególności należy wykluczyć obecność zespołów mielodysplastycznych (MDS). Zwłaszcza u pacjentów w wieku powyżej 60 lat, u których obserwuje się objawy ogólnoustrojowe lub nieprawidłowe objawy przedmiotowe, takie jak zwiększona liczba obwodowych komórek blastycznych, należy wykonać biopsję i pobrać szpik przed rozpoczęciem leczenia romiplostymem oraz w czasie trwania choroby i leczenia. Nie wolno stosować romiplostymu w leczeniu małopłytkowości spowodowanej MDS ani żadną przyczyną inną niż pierwotna małopłytkowość immunologiczna. Utrata odpowiedzi lub niepowodzenie w utrzymaniu odpowiedzi płytkowej za pomocą romiplostymu w dawce mieszczącej się w zalecanym zakresie powinno skłaniać do poszukiwania przyczyn, w tym immunogenności oraz zwiększonej ilości włókien retykulinowych w szpiku kostnym Zmiany w liczbie czerwonych (zmniejszenie) i białych (zwiększenie) krwinek zaobserwowano w nieklinicznych badaniach toksykologicznych wykonanych na szczurach i małpach, a także u pacjentów z pierwotną małopłytkowością immunologiczną. Jednocześnie u pacjentów może wystąpić niedokrwistość i leukocytoza (w ciągu 4 tygodni), niezależnie od wykonania splenektomii, jednakże objawy te obserwowano częściej u pacjentów po przebytej splenektomii. Należy rozważyć kontrolowanie tych parametrów u pacjentów leczonych romiplostymem. Nie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w stopniu od umiarkowanego do ciężkiego (≥7 wg Child-Pugh), chyba że przewidywane korzyści przewyższają możliwe ryzyko wystąpienia zakrzepicy żyły wrotnej; jeśli zastosowanie romiplostymu jest konieczne, należy ściśle kontrolować liczbę płytek krwi. Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u osób w podeszłym wieku. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności romiplostymu u dzieci w wieku poniżej pierwszego roku życia.

Bardzo często: zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie błony śluzowej nosa, nadwrażliwość, ból głowy, ból jamy ustnej i gardła, ból w nadbrzuszu. Często: zapalenie żołądka i jelit, zapalenie gardła, zapalenie spojówek, infekcje uszu, zapalenie zatok, zaburzenia dotyczące szpiku kostnego (zwiększenie ilości włókien retykulinowych), małopłytkowość, niedokrwistość, obrzęk naczynioruchowy, bezsenność, zawroty głowy, migrena, parestezje, kołatanie serca, uderzenia gorąca, zatorowość płucna, nudności, biegunka, ból brzucha, niestrawność, zaparcia, świąd, wybroczyny, wysypka, ból stawów, mięśni, kończyn, ból pleców, ból kości, skurcze mięśni, uczucie zmęczenia, obrzęk obwodowy, objawy grypopodobne, ból, osłabienie, gorączka, dreszcze, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, stłuczenia. Niezbyt często: grypa, zakażenie umiejscowione, zapalenie jamy nosowo-gardłowej, szpiczak mnogi, zwłóknienie szpiku, niedokrwistość aplastyczna, niewydolność szpiku kostnego, leukocytoza, splenomegalia, nadpłytkowość, zwiększenie liczby płytek krwi, nieprawidłowa liczba płytek krwi, nietolerancja alkoholu, brak łaknienia, osłabiony apetyt, odwodnienie, dna, depresja, nieprawidłowe marzenia senne, klonus, zaburzenia smaku, niedoczulica, zmniejszone odczuwanie bodźców smakowych, neuropatia obwodowa, zakrzepica zatoki poprzecznej, krwotok spojówkowy, zaburzenia akomodacji, ślepota, zaburzenia dotyczące oka, świąd oka, nasilenie łzawienia, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, zaburzenia widzenia, zawroty głowy, zawał mięśnia sercowego, zwiększona częstość akcji serca, zakrzepica żył głębokich, niedociśnienie, zatorowość naczyń obwodowych, niedokrwienie naczyń obwodowych, zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych, zakrzepica, erytromelalgia, kaszel, wyciek wodnisty z nosa, suchość błony śluzowej gardła, duszność, przekrwienie błony śluzowej nosa, ból podczas oddychania, wymioty, krwotok z odbytnicy, przykry zapach z ust, dysfagia, refluks żołądkowo-przełykowy, obecność świeżej krwi w kale, krwotok z jamy ustnej, uczucie dyskomfortu w żołądku, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, przebarwienia zębów, zakrzepica żyły wrotnej, zwiększenie aktywności aminotransferaz, łysienie, reakcja nadwrażliwości na światło, trądzik, kontaktowe zapalenie skóry, suchość skóry, egzema, rumień, wysypka złuszczająca, nieprawidłowy porost włosów, świerzbiączka, plamica, wysypka grudkowata, wysypka swędząca, guzki skórne, nieprawidłowy zapach skóry, pokrzywka, sztywność mięśni, osłabienie mięśni, ból barku, drżenie mięśni, białkomocz, krwawienie z pochwy, krwotok w miejscu podania, ból w klatce piersiowej, drażliwość, złe samopoczucie, obrzęk twarzy, uczucie gorąca, uczucie podenerwowania, zwiększenie ciśnienia krwi, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi, zwiększenie temperatury ciała, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie masy ciała. Ponadto obserwowano nawrót małopłytkowości po przerwaniu leczenia oraz wytworzenie przeciwciał wiążących skierowanych przeciwko romiplostymowi i trombopoetynie (u 2 pacjentów pojawiły się przeciwciała mające zdolność neutralizowania działanie romiplostymu, jednakże przeciwciała te nie reagowały krzyżowo z endogenną trombopoetyną; po upływie około 4 mies. wynik testu na obecność neutralizujących przeciwciał skierowanych przeciwko romiplostymowi był ujemny). U pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi leczonych romiplostymem stwierdzono zwiększenie liczby przypadków progresji zespołów mielodysplastycznych do ostrej białaczki szpikowej i przypadki przemijającego zwiększenia liczby komórek blastycznych. Dzieci. Ogólny profil bezpieczeństwa u dzieci i młodzieży był zbliżony do profilu obserwowanego u osób dorosłych. Do najczęściej występujących działań niepożądanych u dzieci i młodzieży w wieku od 1 rż., chorujących na pierwotną małopłytkowość immunologiczną należały: zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie błony śluzowej nosa, kaszel, ból jamy ustnej i gardła, ból w nadbrzuszu, biegunka, wysypka, gorączka, wylew podskórny (zgłaszane bardzo często), a także zapalenie gardła, zapalenie spojówek, infekcje uszu, zapalenie żołądka i jelit, zapalenie zatok, plamica oraz obrzęk związany z pokrzywką i obrzęk obwodowy (zgłaszane często). W badaniach z udziałem dzieci i młodzieży ból jamy ustnej i gardła, ból w nadbrzuszu, zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie gardła, zapalenie spojówek, infekcje uszu, zapalenie zatok oraz obrzęk obwodowy stanowiły dodatkowe działania niepożądane w porównaniu z działaniami niepożądanymi odnotowanymi u osób dorosłych. Niektóre z działań niepożądanych obserwowanych u osób dorosłych występowały częściej u dzieci i młodzieży, np. kaszel, biegunka, wysypka, gorączka i wylew podskórny (zgłaszane bardzo często) oraz plamica i pokrzywka (zgłaszane często).

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. W badaniach klinicznych w skojarzeniu z romiplostymem stosowano: kortykosteroidy, danazol i (lub) azatioprynę, dożylne immunoglobuliny oraz immunoglobuliny anty-D. W przypadku leczenia skojarzonego z innymi preparatami stosowanymi w pierwotnej małopłytkowości immunologicznej należy kontrolować liczbę płytek krwi, aby uniknąć jej wykroczenia poza zalecany zakres wartości. Podczas leczenia skojarzonego z romiplostymem można zmniejszyć lub przerwać stosowanie kortykosteroidów, danazolu oraz azatiopryny. Aby uniknąć zmniejszenia liczby trombocytów poniżej zalecanej normy, ich liczba powinna być kontrolowana podczas zmniejszania dawek lub po zaprzestaniu podawania innych leków stosowanych w leczeniu pierwotnej małopłytkowości immunologicznej.

Amgen Sp. z o.o.
ul. Puławska 145
02-715 Warszawa
22-581-30-00
[email protected]
www.amgen.pl