Paclitaxel-Ebewe 300 mg/50 ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 6 mg paklitakselu; lek zwiera rycynooleinian makrogologlicerolu (522,4 mg/ml) oraz etanol bezwodny (401,7 mg/ml).

Lek przeciwnowotworowy. Paklitaksel sprzyja tworzeniu mikrotubuli z dimerów tubuliny i stabilizuje je, zapobiegając ich depolimeryzacji. Wynikiem tego działania jest zahamowanie reorganizacji sieci mikrotubuli, niezbędnej dla podstawowych czynności komórki związanych z podziałem mitotycznym i interfazą. Dodatkowo paklitaksel powoduje powstawanie nieprawidłowych agregatów lub pęczków mikrotubuli w trakcie cyklu komórkowego oraz tworzenie wielokrotnych wrzecion podziałowych w trakcie mitozy. Po podaniu dożylnym paklitaksel wykazuje dwufazowe zmniejszanie stężenia we krwi. Przy stosowaniu dawek 135 mg i 175 mg/m² pc. w 3- lub 24-godzinnym wlewie dożylnym, średni okres półtrwania fazy końcowej wynosił 3-52,7 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 89-98%. Metabolizm wątrobowy (z udziałem układu enzymatycznego cytochromu P-450, głównie CYP2C8, CYP3A4) i wydzielanie z żółcią mogą być uznane za główną drogę eliminacji paklitakselu.

Rak jajnika. Chemioterapia pierwszego rzutu, w skojarzeniu z cisplatyną, u pacjentek z zaawansowanym rakiem jajnika lub resztkowym nowotworem (>1 cm), po wcześniejszej laparotomii. Chemioterapia drugiego rzutu raka jajnika z przerzutami, w przypadku gdy standardowe leczenie schematami zawierającymi platynę okazało się nieskuteczne. Rak piersi. Leczenie adjuwantowe (uzupełniające) raka piersi z przerzutami do węzłów chłonnych, po terapii antracykliną i cyklofosfamidem (AC) - leczenie adjuwantowe paklitakselem należy uważać za alternatywę dla przedłużonej terapii AC. Początkowe leczenie miejscowo zaawansowanego raka piersi lub raka piersi z przerzutami, zarówno w skojarzeniu z antracykliną u pacjentów, u których można zastosować leczenie antracykliną lub w skojarzeniu z trastuzumabem u pacjentów ze zwiększoną ekspresją receptora HER-2 na poziomie 3+ oznaczonym metodą immunohistochemiczną, u których leczenie antracykliną nie jest odpowiednie. Monoterapia raka piersi z przerzutami u pacjentów, u których standardowe leczenie schematami zawierającymi antracyklinę okazało się nieskuteczne lub jest nieodpowiednie. Zaawansowany niedrobnokomórkowy rak płuca. Leczenie niedrobnokomórkowego raka płuca w skojarzeniu z cisplatyną u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do zabiegu chirurgicznego dającego potencjalną szansę na wyleczenie i (lub) do radioterapii. Mięsak Kaposie`ego w przebiegu AIDS. Leczenie zaawansowanego mięsaka Kaposi`ego w przebiegu AIDS u pacjentów, u których wcześniejsze leczenie antracykliną liposomalną okazało się nieskuteczne - ograniczona ilość danych potwierdza skuteczność paklitakselu w tym wskazaniu.

Ciężka nadwrażliwość na paklitaksel lub którykolwiek składnik preparatu (zwłaszcza rycynooleinian makrogologlicerolu). Wyjściowa liczba neutrofilów <1500/mm³ (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego: <1000/mm³). Ciężkie, niekontrolowane zakażenie (dotyczy leczenia pacjentów z mięsakiem Kaposiego). Ciąża i okres karmienia piersią.

Paklitaksel ma działanie teratogenne, embriotoksyczne i mutagenne. Lek jest przeciwwskazany w ciąży (z wyjątkiem sytuacji, kiedy zastosowanie paklitakselu jest bezwzględnie konieczne) i okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym i mężczyźni muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia paklitakselem oraz przez 6 mies. po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o możliwości zamrożenia nasienia, ze względu na możliwość wystąpienia niepłodności wywołanej leczeniem paklitakselem.

Lek należy podawać pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza mającego doświadczenie w prowadzeniu chemioterapii przeciwnowotworowej. Przed rozpoczęciem stosowania paklitakselu należy zastosować premedykację składającą się z: kortykosteroidu - deksametazon 20 mg (8-20 mg u pacjentów z mięsakiem Kaposiego) doustnie na 12 i 6 h przed rozpoczęciem wlewu lub dożylnie na 30 do 60 min. przed rozpoczęciem wlewu; leku przeciwhistaminowego - difenhydramina 50 mg (lub inny lek przeciwhistaminowy, np. chlorfenyramina) dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu; antagonisty receptorów H₂ - cymetydyna 300 mg dożylnie lub ranitydyna 50 mg dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu. Rak jajnika. Leczenie pierwszego rzutu: paklitaksel w dawce175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym (lub w dawce 135 mg/m² pc. w 24-godzinnym wlewie dożylnym), z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 75 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Leczenie drugiego rzutu: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Rak piersi. Leczenie adjuwantowe: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, co 3 tyg., po terapii AC; leczenie powinno obejmować 4 kursy podawania paklitakselu. Leczenie pierwszego rzutu: paklitaksel w dawce 220 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym następującym 24 h po podaniu doksorubicyny w dawce 50 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. W skojarzeniu z trastuzumabem, zaleca się podawanie dawki paklitakselu 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami (podawanie paklitakselu można rozpocząć następnego dnia po pierwszej dawce trastuzumabu lub bezpośrednio po kolejnych dawkach, jeżeli poprzednia dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana; szczegóły dotyczące dawkowania trastuzumabu znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego dla trastuzumabu). Leczenie drugiego rzutu: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Zaawansowana postać niedrobnokomórkowego raka płuca: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 80 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS: paklitaksel w dawce 100 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 2-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Dostosowywanie dawki. Paklitakselu nie należy ponownie podawać do czasu, aż liczba neutrofilów osiągnie wartości ≥1500/mm³ (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego ≥1000/mm³), a liczba płytek krwi wartość ≥100 000/mm³ (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego ≥75 000/mm³). U pacjentów z nasiloną neutropenią (liczba neutrofilów <500/mm³ utrzymująca się przez 7 dni lub dłużej) lub nasiloną neuropatię obwodową, należy zmniejszyć dawki paklitakselu w kolejnych cyklach leczenia o 20% (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego o 25%). W przypadku wystąpienia ciężkiego zapalenia błon śluzowych u pacjentów z mięsakiem Kaposiego, dawkę paklitakselu zmniejszyć o 25%. Szczególne grupy pacjentów. Brak wystarczających danych, aby proponować zmiany dawkowania u pacjentów z łagodną i umiarkowaną niewydolnością wątroby; nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Sposób podania. Lek należy podawać przez zestaw do infuzji z filtrem wewnętrznym zawierającym błonę z mikroporami o średnicy ≤0,22 µm. Biorąc pod uwagę możliwość wynaczynienia, w trakcie wlewu należy uważnie obserwować miejsce podawania leku w celu szybkiego zidentyfikowania nacieku. Rycynooleinian makrogologlicerolu zawarty w preparacie może powodować wypłukiwanie DEHP z pojemników wykonanych z PCV, w ilościach zwiększających się z upływem czasu i ze wzrostem stężenia leku - przygotowanie, przechowywanie i podawanie leku powinno odbywać się z użyciem sprzętu niezawierającego PCV.

Leku nie należy podawać dotętniczo. Nie zaleca się stosowania u pacjentów <18 lat. Ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości po podaniu leku, należy zapewnić odpowiednie środki i sprzęt umożliwiający podjęcie intensywnej terapii. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości, należy niezwłocznie przerwać wlew paklitakselu i rozpocząć leczenie objawowe; nie należy ponawiać prób dalszego podawania leku u danego pacjenta. W trakcie leczenia należy regularnie kontrolować obraz krwi. W trakcie badań klinicznych, większość pacjentów z mięsakiem Kaposiego otrzymywała czynnik stymulujący wzrost granulocytów (G-CSF). Zaleca się regularną kontrolę czynności życiowych, zwłaszcza w czasie pierwszej godziny wlewu paklitakselu. Jeżeli w czasie leczenia paklitakselem wystąpią zaburzenia w układzie przewodzącym serca, należy wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe, a podczas kolejnych kursów leczenia prowadzić ciągłe monitorowanie czynności serca. Z uwagi na zwiększone ryzyko kardiotoskyczności, przed rozpoczęciem terapii skojarzonej z doksorubicyną lub trastuzumabem należy wykonać badanie kardiologiczne: zebrać dokładny wywiad pod kątem oceny czynności serca, przeprowadzić badanie fizykalne, wykonać EKG, ECHO i (lub) MUGA; podczas leczenia (np. co 3 mies.) należy monitorować pracę serca. Należy także dokładnie określić wielkość dawki skumulowanej (mg/m² pc.) podanej antracykliny, podejmując decyzję co do częstości oceny czynności komór serca. Jeżeli wyniki badań czynnościowych serca wykazują pogorszenie jego pracy, nawet bezobjawowe, należy rozważyć korzyści kliniczne wynikające z dalszego leczenia w aspekcie możliwego uszkodzenia serca, w tym potencjalnie nieodwracalnego. Jeżeli leczenie jest kontynuowane, należy częściej kontrolować czynność serca (np. co 1-2 cykle leczenia). Zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby; obserwować czy nie dochodzi do nasilenia mielotoksyczności. Brak danych dotyczących pacjentów z wyjściową ciężką cholestazą wątrobową. Nie zaleca się podawania paklitakselu pacjentom z ciężką niewydolnością wątroby. W razie stwierdzenia ciężkiej lub uporczywej biegunki w czasie stosowania leku lub krótko po leczeniu, należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy. Pacjenci w trakcie leczenia powinni stosować środki chroniące ręce i stopy przed promieniowaniem słonecznym. Ponieważ preparat zawiera alkohol etylowy (401,7 mg/ml), należy wziąć pod uwagę możliwość wpływu alkoholu na OUN i inne skutki jego działania. Preparat zawiera zawiera makrogologlicerolu rycynooleinian, który może odpowiadać za ciężkie reakcje alergiczne. 1 ml leku zawiera 401,7 mg alkoholu etylowego co stanowi ekwiwalent 10 ml piwa lub 4 ml wina. Lek jest szkodliwy dla osób cierpiących na alkoholizm. Obecność w składzie leku alkoholu etylowego należy wziąć pod uwagę u kobiet w ciąży lub karmiących piersią, dzieci oraz w grupach wysokiego ryzyka, np. u pacjentów z chorobami wątroby lub padaczką. Dawka 396 mg leku podana osobie dorosłej o mc. 70 kg spowoduje ekspozycję na etanol: 379 mg/kg/dawkę, co może spowodować zwiększenie stężenia alkoholu we krwi o ok. 63 mg/100 ml. Dla porównania, u osoby dorosłej, która wypija 1 kieliszek wina lub 500 ml piwa, stężenie alkoholu we krwi będzie prawdopodobnie wynosić ok. 50 mg/100 ml. Ponieważ lek jest zwykle podawany w postaci powolnego (3 h) wlewu, działanie alkoholu może być zmniejszone. Ilość alkoholu w leku może zmieniać działanie innych leków. Jednoczesne podawanie preparatu z lekami zawierającymi np. glikol propylenowy lub etanol może prowadzić do kumulacji etanolu i wywołać działania niepożądane, w szczególności u małych dzieci o niskiej lub niedojrzałej zdolności metabolicznej. Ilość alkoholu w leku może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W razie wystąpienia któregokolwiek (jednego lub więcej) z objawów reakcji alergicznej, należy
natychmiast zwrócić się do lekarza. Objawami mogą być:
• zaczerwienienie skóry
• reakcje skórne
• świąd
• odczucie ucisku w klatce piersiowej
• duszność lub trudności w oddychaniu
• obrzęk
Wszystkie wymienione reakcje mogą być objawami ciężkich działań niepożądanych.

Należy natychmiast zwrócić się do lekarza, jeśli:
• pacjent ma gorączkę, silne dreszcze, ból gardła lub owrzodzenie jamy ustnej (objawy
  zahamowania czynności szpiku kostnego)
• pacjent odczuwa drętwienie lub osłabienie rąk i nóg (objawy neuropatii obwodowej)*
• u pacjenta wystąpi ciężka lub uporczywa biegunka z gorączką i bólem brzucha.

*Mogą się utrzymywać ponad 6 miesięcy od zakończenia leczenia paklitakselem.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą występować częściej niż u 1 na 10 osób)
Utrata włosów (w większości przypadków łysienie rozpoczynało się wcześniej niż po miesiącu od
rozpoczęcia stosowania paklitakselu (u większości z tych pacjentów [ponad 50%] utrata włosów była
znaczna), nudności, wymioty i biegunka, reakcje alergiczne, takie jak zaczerwienienie skóry (głównie
twarzy), wysypka na skórze, świąd i zakażenia ogólne. Niskie ciśnienie tętnicze krwi. Zaburzenia krwi
(stąd konieczność regularnych badań krwi), które mogą być przyczyną niewielkiej niedokrwistości (z
uczuciem osłabienia lub zmęczenia), większego ryzyka zakażenia lub łatwiejszego powstawania
siniaków. Drętwienie i (lub) mrowienie dłoni i (lub) stóp*, ból mięśni i stawów, owrzodzenie błony
śluzowej jamy ustnej i języka.

*Mogą się utrzymywać ponad 6 miesięcy od zakończenia leczenia paklitakselem.

Częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób)
Zmiany częstości uderzeń lub rytmu serca, wysokie ciśnienie tętnicze krwi i krwawienie. U pacjentów
z mięsakiem Kaposi’ego mogą wystąpić ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Przemijające zmiany
dotyczące paznokci i skóry. Objawy wynaczynienia: niekiedy ból, zaczerwienienie skóry, uczucie
gorąca, obrzęk i złuszczanie się skóry w miejscu wstrzyknięcia/infuzji. Inne reakcje skórne.

Rzadziej występuje zapalenie żył. U pacjentów otrzymujących również inne chemioterapeutyki i (lub)
naświetlania (radioterapię) może wystąpić ból w klatce piersiowej i (lub) duszność. Notowano
również zaburzenia czynności jelit, ból brzucha, nadmierne pocenie się i ból kończyn.

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób)
Niskie ciśnienie tętnicze krwi i powolny przepływ krwi spowodowane wyczerpującym zakażeniem,
czasami powodujące ciężkie zaburzenia czynności narządów wewnętrznych. Omdlenie, czasowa
utrata przytomności. Zawał serca.

Rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób)
Gorączka, odwodnienie i anafilaksja, tzn. reakcja nadwrażliwości z obrzękiem twarzy i (lub) gardła,
świszczącym oddechem, uczuciem omdlewania i duszności. Dreszcze i ból pleców związany z reakcją
alergiczną. Zapalenie płuc i inne zaburzenia płuc, bliznowacenie lub zgrubienie tkanek płuc,
powodujące duszność i kaszel; zator płucny powodujący duszność, ból w klatce piersiowej lub
barkach, kaszel; znaczące zaburzenia czynności płuc i oddychania. Notowano również obrzęk i (lub)
osłabienie rąk i (lub) stóp. Zapalenie otrzewnej (silny ból brzucha); niedrożność jelit z częściowym
lub całkowitym zablokowaniem jelit; perforacja (przedziurawienie) jelit z przenikaniem treści
jelitowej do jamy brzusznej; częściowe zmiany zapalne jelit spowodowane słabym dopływem krwi do
jelit; zapalenie trzustki; zaburzenia serca, które mogą powodować duszność lub obrzęk okolicy kostek.

Notowano również inne zaburzenia serca.

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób)
Ciężkie zakażenia, zaburzenia widzenia i słuchu, zawroty głowy (również pochodzenia
błędnikowego), kaszel, ciężkie reakcje uczuleniowe, reakcja alergiczna zagrażająca życiu, pokrzywka;
silne zaczerwienienie skóry (spowodowane alergią) z uszkodzeniem pewnych partii skóry,
powstawaniem dużych pęcherzy, czasami rozszerzające się na duże powierzchnie ciała i błonę
śluzową jamy ustnej (zespół Stevensa-Johnsona, martwica naskórka, rumień wielopostaciowy),
zaczerwienienie skóry ze złuszczaniem się skóry, często ze świądem i wypadaniem włosów.
Oddzielenie się paznokcia od łożyska. Nagłe obniżenie ciśnienia tętniczego krwi bezpośrednio po
zmianie pozycji ciała z leżącej na stojącą, prowadzące do zawrotów głowy. Napady padaczkowe
(drgawki); napady drgawek obejmujących całe ciało; splątanie oraz inne działania na mózg, aż do
ciężkich zaburzeń czynności mózgu. Zakrzep w naczyniach krwionośnych zaopatrujących jamę
brzuszną i jelita. Ciężkie zapalenie jelit, powodujące krwawą biegunkę, ból brzucha lub gorączkę.
Zapalenie przełyku. Gromadzenie się płynu w jamie brzusznej. Zapalenie jelita grubego,
spowodowane małą liczbą krwinek białych. Zaburzenia wątroby; częściowa martwica tkanki
wątrobowej, powodująca ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Uszkodzenie mózgu i układu
nerwowego, jako powikłanie zaburzeń czynności wątroby. Notowano również utratę apetytu, zaparcie,
ból głowy, trudności w koordynacji ruchów, zaburzenia słuchu i (lub) równowagi, przyspieszoną
czynność serca, zmniejszenie masy ciała (jadłowstręt). Rak tkanek wytwarzających komórki krwi
w szpiku kostnym; różne zaburzenia szpiku kostnego, powodujące nieskuteczne wytwarzanie
komórek krwi (w konsekwencji prowadzące po wielu latach do zaawansowanego raka szpiku
kostnego).

Działania niepożądane występujące z nieznaną częstością (której nie można określić na podstawie
dostępnych danych)

Zespół rozpadu guza, który powoduje:
- duże stężenie potasu we krwi, które może być przyczyną nieprawidłowego rytmu serca
  (hiperkaliemia),
- tężyczkę, napady drgawek, opóźnienie umysłowe, zaburzenia ruchu, chwiejność emocjonalną,
  pobudzenie, niepokój, ból lub osłabienie mięśni (hipokalcemia)
- uczucie zmęczenia, utratę apetytu, ból głowy, gromadzenie się płynu w kończynach i płucach
  (niewydolność nerek).

Obrzęk plamki zniekształcający widzenie środkowe.

Fotopsja powodująca wrażenie błysków światła w oczach.

Męty ciała szklistego w postaci plamek, pasemek lub fragmentów pajęczyny, pływających powoli
przed oczami.

Zapalenie żyły.

Symetryczne pogrubienie skóry (twardzina).

Toczeń rumieniowaty układowy, który powoduje gorączkę, złe samopoczucie, bóle stawów, bóle
mięśniowe, uczucie zmęczenia i czasową utratę zdolności poznawczych.

Notowano przypadki rozsianego wykrzepiania węwnątrznaczyniowego (DIC, ang. disseminated
intravascular coagulation); jest to poważna choroba, która powoduje zbyt łatwe krwawienie lub zbyt
łatwe powstawanie zakrzepów albo oba te zaburzenia jednocześnie.

Zaczerwienienie i obrzęk wewnętrznej powierzchni dłoni i podeszew stóp, mogące powodować
złuszczanie się skóry.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301/faks: + 48 22 49 21 309/strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Cymetydyna podawana w premedykacji nie wpływa na klirens paklitakselu. W terapii skojarzonej z cisplatyną, paklitaksel należy podawać przed cisplatyną (wówczas profil bezpieczeństwa paklitakselu jest taki sam, jak w przypadku podania paklitakselu w monoterapii); w przypadku podawania paklitakselu po cisplatynie obserwowano silniejszą mielosupresję i zmniejszenie klirensu paklitakselu o około 20%. Terapia skojarzona paklitakselem i cisplatyną może zwiększać ryzyko niewydolności nerek, w porównaniu do monoterapii cisplatyną. W początkowej fazie leczenia raka piersi z przerzutami zaleca się podawanie paklitakselu 24 h po doksorubicynie, ponieważ wydalanie doksorubicyny i jej aktywnych metabolitów może być zmniejszone w przypadku podawania obu leków w krótszych odstępach czasu. Ponieważ paklitaksel jest metabolizowany głównie przez CYP2C8 oraz częściowo przez CYP3A4, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów (m.in.. erytromycyna, fluoksetyna, gemfibrozil) lub induktorów (m.in. ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, fenobarbital, efawirenz, newirapina) zarówno CYP2C8, jak i CYP3A4. Jednoczesne stosowanie ketokonazolu (silny inhibitor CYP3A4) nie hamuje eliminacji paklitakselu, dlatego oba leki mogą być stosowane jednocześnie, bez konieczności dostosowywania dawek. Układowy klirens paklitakselu może być znacząco zmniejszony podczas równoczesnego stosowania nelfinawiru i rytonawiru, natomiast stosowanie indynawiru nie wpływa na klirens paklitakselu; nie oceniono interakcji z innymi inhibitorami proteazy - zachować ostrożność w trakcie jednoczesnego stosowania paklitakselu i inhibitorów proteazy.

Sandoz Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 50 C
02-672 Warszawa
22-209-70-00
www.sandoz.pl