Paclitaxel Kabi 6 mg/ml koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 6 mg paklitakselu; lek zawiera etanol (393 mg/ml) oraz rycynooleinian makrogologlicerolu (530 mg/ml).

Lek przeciwnowotworowy. Paklitaksel sprzyja tworzeniu mikrotubuli z dimerów tubuliny i stabilizuje je, zapobiegając ich depolimeryzacji. Wynikiem tego działania jest zahamowanie reorganizacji sieci mikrotubuli, niezbędnej dla podstawowych czynności komórki związanych z podziałem mitotycznym i interfazą. Dodatkowo paklitaksel powoduje powstawanie nieprawidłowych agregatów lub pęczków mikrotubuli w trakcie cyklu komórkowego oraz tworzenie wielokrotnych wrzecion podziałowych w trakcie mitozy. Po podaniu dożylnym paklitaksel wykazuje dwufazowe zmniejszanie stężenia we krwi. Przy stosowaniu dawek 135 mg i 175 mg/m² pc. w 3- lub 24-godzinnym wlewie dożylnym, średni okres półtrwania fazy końcowej wynosił 3-52,7 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 89-98%. Metabolizm wątrobowy (z udziałem układu enzymatycznego cytochromu P-450, głównie CYP2C8, CYP3A4) i wydzielanie z żółcią mogą być uznane za główną drogę eliminacji paklitakselu.

Rak jajnika. Leczenie pierwszego rzutu w skojarzeniu z cisplatyną u pacjentów z zaawansowanym rakiem jajnika lub resztkowym nowotworem (>1 cm) po wcześniejszej laparotomii. Leczenie drugiego rzutu raka jajnika z przerzutami w przypadkach, w których standardowe leczenie schematami zawierającymi platynę okazało się nieskuteczne. Rak piersi. Leczenie uzupełniające (adjuwantowe) raka piersi z przerzutami do węzłów chłonnych u pacjentów po standardowej terapii antracykliną i cyklofosfamidem (AC) - leczenie uzupełniające paklitakselem należy rozważyć jako alternatywę do przedłużonej terapii AC. Początkowe leczenie miejscowo zaawansowanych lub przerzutowych postaci raka piersi, w skojarzeniu z antracykliną u pacjentek, u których można zastosować leczenie antracyklinami lub w skojarzeniu z trastuzumabem u pacjentek ze zwiększoną ekspresją receptora HER-2 na poziomie 3+ oznaczonym metodą immunohistochemiczną, u których leczenie antracyklinami nie jest odpowiednie. Monoterapia raka piersi z przerzutami u chorych, u których leczenie antracykliną okazało się nieskuteczne lub u chorych, u których leczenie antracykliną nie może być zastosowane. Zaawansowany niedrobnokomórkowy rak płuca. Leczenie niedrobnokomórkowego raka płuca w skojarzeniu z cisplatyną u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do zabiegu chirurgicznego dającego szansę na wyleczenie i (lub) do radioterapii. Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS. Leczenie zaawansowanego mięsaka Kaposiego występującego w przebiegu AIDS u pacjentów, u których leczenie antracyklinami liposomalnymi okazało się nieskuteczne (niewielka liczba danych potwierdza skuteczność zastosowania paklitakselu w powyższym wskazaniu).

Ciężka nadwrażliwość na paklitaksel lub którykolwiek składnik preparatu (zwłaszcza rycynooleinian makrogologlicerolu). Wyjściowa liczba neutrofili <1,5 x 10⁹/l (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego <1 x 10⁹/l). Ciężkie, niepoddające się leczeniu zakażenie (dotyczy leczenia pacjentów z mięsakiem Kaposiego). Ciąża i okres karmienia piersią.

Paklitaksel ma działanie teratogenne, embriotoksyczne i mutagenne. Lek jest przeciwwskazany w ciąży (z wyjątkiem sytuacji, kiedy zastosowanie paklitakselu jest wyraźnie konieczne) i okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym i mężczyźni muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia paklitakselem oraz przez 6 mies. po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o możliwości zamrożenia nasienia, ze względu na możliwość wystąpienia niepłodności wywołanej leczeniem paklitakselem.

Lek należy podawać pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza mającego doświadczenie w prowadzeniu chemioterapii przeciwnowotworowej. Przed rozpoczęciem stosowania paklitakselu należy zastosować premedykację składającą się z: kortykosteroidu - deksametazon 20 mg (8-20 mg u pacjentów z mięsakiem Kaposiego) doustnie na 12 i 6 h przed rozpoczęciem wlewu lub dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu; leku przeciwhistaminowego - difenhydramina 50 mg (lub inny lek przeciwhistaminowy) dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu; antagonisty receptorów H₂ - cymetydyna 300 mg dożylnie lub ranitydyna 50 mg dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu. Rak jajnika. Leczenie pierwszego rzutu raka jajnika: paklitaksel w dawce175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym (lub w dawce 135 mg/m² pc. w 24-godzinnym wlewie dożylnym), z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 75 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Leczenie drugiego rzutu raka jajnika: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Rak piersi. Leczenie uzupełniające raka piersi: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, co 3 tyg., po terapii wielolekowej zawierającej antracyklinę i cyklofosfamid (AC); leczenie powinno obejmować 4 kursy podawania paklitakselu. Leczenie pierwszego rzutu raka piersi: paklitaksel w dawce 220 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym następującym 24 h po podaniu doksorubicyny w dawce 50 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. W skojarzeniu z trastuzumabem, zaleca się podawanie dawki paklitakselu 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami (podawanie paklitakselu można rozpocząć następnego dnia po pierwszej dawce trastuzumabu lub bezpośrednio po kolejnych dawkach, jeżeli poprzednia dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana; szczegóły dotyczące dawkowania trastuzumabu znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego dla trastuzumabu). Leczenie drugiego rzutu raka piersi: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Zaawansowana postać niedrobnokomórkowego raka płuca: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 80 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS: paklitaksel w dawce 100 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 2-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Dostosowywanie dawki. Paklitakselu nie należy ponownie podawać do czasu, aż liczba granulocytów obojętnochłonnych osiągnie wartość ≥1,5 x 10⁹/l (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego ≥1 x 10⁹/l) a płytek krwi ≥100 x 10⁹/l (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego ≥75 x 10⁹/l). U pacjentów z nasiloną neutropenią (liczba neutrofilów <0,5 x 10⁹/l utrzymująca się przez 7 dni lub dłużej) lub nasiloną neuropatię obwodową, należy zmniejszyć dawki paklitakselu w kolejnych cyklach leczenia o 20% (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego o 25%). W przypadku wystąpienia ciężkiego zapalenia błon śluzowych u pacjentów z mięsakiem Kaposiego, dawkę paklitakselu zmniejszyć o 25%. Szczególne grupy pacjentów. Brak wystarczających danych, aby proponować zmiany dawkowania u pacjentów z łagodną i umiarkowaną niewydolnością wątroby; nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie przeprowadzono badań u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i dlatego brak wystarczających danych dotyczących dawkowania. Sposób podania. Lek należy podawać przez zestaw do infuzji z filtrem wewnętrznym zawierającym błonę z mikroporami o średnicy ≤0,22 µm. Rycynooleinian makrogologlicerolu zawarty w preparacie może powodować wypłukiwanie DEHP z pojemników wykonanych z PCV, w ilościach zwiększających się z upływem czasu i ze wzrostem stężenia leku - przygotowanie, przechowywanie i podawanie leku powinno odbywać się z użyciem sprzętu niezawierającego PCV.

Leku nie należy podawać dotętniczo. Nie zaleca się stosowania u pacjentów <18 lat. Ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości po podaniu leku, należy zapewnić odpowiednie środki i sprzęt umożliwiający podjęcie intensywnej terapii. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości, należy niezwłocznie przerwać wlew paklitakselu i rozpocząć leczenie objawowe; nie należy ponawiać prób dalszego podawania leku u danego pacjenta. W trakcie leczenia należy regularnie kontrolować obraz krwi. W trakcie badań klinicznych, większość pacjentów z mięsakiem Kaposiego otrzymywała czynnik stymulujący wzrost granulocytów (G-CSF). Zaleca się regularną kontrolę czynności życiowych, zwłaszcza w czasie pierwszej godziny wlewu paklitakselu. Jeżeli w czasie leczenia paklitakselem wystąpią zaburzenia w układzie przewodzącym serca, należy wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe, a podczas kolejnych kursów leczenia prowadzić ciągłe monitorowanie czynności serca. Z uwagi na zwiększone ryzyko kardiotoskyczności, przed rozpoczęciem terapii skojarzonej z doksorubicyną lub trastuzumabem należy wykonać badanie kardiologiczne: zebrać dokładny wywiad pod kątem oceny czynności serca, przeprowadzić badanie fizykalne, wykonać EKG, ECHO i (lub) MUGA; podczas leczenia (np. co 3 mies.) należy monitorować pracę serca. Należy także dokładnie określić wielkość dawki skumulowanej (mg/m² pc.) podanej antracykliny, podejmując decyzję co do częstości oceny czynności komór serca. Jeżeli wyniki badań czynnościowych serca wykazują pogorszenie jego pracy, nawet bezobjawowe, należy rozważyć korzyści kliniczne wynikające z dalszego leczenia w aspekcie możliwego uszkodzenia serca, w tym potencjalnie nieodwracalnego. Jeżeli leczenie jest kontynuowane, należy częściej kontrolować czynność serca (np. co 1-2 cykle leczenia). Zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby; obserwować czy nie dochodzi do nasilenia mielotoksyczności. Brak danych dotyczących pacjentów z wyjściową ciężką cholestazą wątrobową. Nie zaleca się podawania paklitakselu pacjentom z ciężką niewydolnością wątroby. W razie stwierdzenia ciężkiej lub uporczywej biegunki w czasie stosowania leku lub krótko po leczeniu, należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy. U pacjentów z mięsakiem Kaposiego rzadko dochodzi do ciężkiego zapalenia błon śluzowych. Jeśli wystąpi ciężkie zapalenie błon śluzowych dawkę paklitakselu należy zmniejszyć o 25%. Preparat zawiera etanol (393 mg/ml), który może być szkodliwy dla osób z chorobą alkoholową, dzieci i osób z grup dużego ryzyka, w tym z chorobami wątroby lub padaczką; należy uwzględnić możliwość wpływu alkoholu na OUN i inne efekty jego działania. Ze względu na zawartość rycynooleinianu makrogologlicerolu, lek może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy niezwłocznie powiadomić lekarza, jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy reakcji
alergicznych, w tym jeden lub więcej objawów wymienionych poniżej:
­-   uderzenia gorąca;
­ -   reakcje skórne;
­ -   swędzenie;
­ -    ucisk w klatce piersiowej;
­ -   duszność lub trudności w oddychaniu;
­ -   opuchlizna.
Wszystkie z tych reakcji mogą być objawem ciężkich działań niepożądanych.

Należy natychmiast powiadomić lekarza, jeżeli wystąpi:
­- gorączka, silne dreszcze, ból gardła lub owrzodzenia jamy ustnej (objawy zahamowania
  czynności szpiku kostnego);
­ - drętwienie lub osłabienie rąk i nóg (objawy obwodowej neuropatii);
­ - ciężka lub przewlekła biegunka, której towarzyszy gorączka i ból żołądka.

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów):
­− niewielkie reakcje alergiczne takie jak uderzenia gorąca, wysypka, swędzenie;
­− zakażenia: głównie górnych dróg oddechowych i dróg moczowych;
­− ból gardła lub owrzodzenia jamy ustnej, ból lub zaczerwienienie jamy ustnej, biegunka, złe
   samopoczucie (nudności, wymioty);
­− łysienie (w większości przypadków łysienie rozpoczynało się wcześniej niż po miesiącu od
   początku przyjmowania paklitakselu. U większości z tych pacjentów dochodziło do widocznej
   utraty włosów (powyżej 50%)).
− ból mięśni, skurcze, ból stawów;
− drętwienie, mrowienie lub osłabienie rąk i nóg (objawy neuropatii obwodowej); mogą się
   utrzymywać ponad 6 miesięcy od zakończenia leczenia paklitakselem;
− badania mogą wskazywać na: zmniejszenie liczby płytek krwi, co może prowadzić do krwawień
   i zwiększonej skłonności do powstawania siniaków, zmniejszenie liczby białych lub
   czerwonych komórek krwi oraz niskie ciśnienie tętnicze krwi.

Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów):
− przemijające, łagodne zmiany w obrębie paznokci i zaburzenia skóry, reakcje w miejscu
   wstrzyknięcia (miejscowa opuchlizna, ból, zaczerwienienie skóry);
− badania mogą wskazywać na: zmniejszenie częstotliwości rytmu serca, znaczny wzrost
   aktywności enzymów wątrobowych (fosfatazy alkalicznej i aminotransferazy
   asparaginianowej).

Niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów):
− wstrząs wywołany zakażeniem (określany jako „wstrząs septyczny”);
­ − kołatanie serca, zaburzenie czynności serca (blok przedsionkowo-komorowy, kardiomiopatia),
   przyspieszone bicie serca, zawał serca, niewydolność oddechowa;
­ − zmęczenie, pocenie się, omdlenia, ciężkie reakcje alergiczne, zapalenie żył, obrzęk twarzy,
   warg, jamy ustnej, języka lub gardła;
­ − ból pleców, ból w klatce piersiowej, ból w okolicy dłoni i stóp, dreszcze, ból brzucha;
­ − badania mogą wskazywać na: znaczny wzrost stężenia bilirubiny (żółtaczka), wysokie ciśnienie
   tętnicze krwi, zakrzep krwi.

Rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1000 pacjentów):
­− zmniejszona liczba białych komórek krwi z gorączką i zwiększone ryzyko zakażenia (gorączka
   neutropeniczna);
− ­ schorzenia nerwów, w tym osłabienie mięśni ramion i nóg (neuropatia ruchowa);
­ − niewydolność serca;
­ − uczucie braku powietrza, zator tętnicy płucnej, zwłóknienie płuc, śródmiąższowe zapalenie
− płuc, duszność, wysięk opłucnowy;
­ − niedrożność jelit, perforacja jelit, niedokrwienne zapalenie okrężnicy, zapalenie trzustki;
­ − świąd, wysypka, zaczerwienienie skóry (rumień);
­ − zakażenie krwi (posocznica), zapalenie otrzewnej, zapalenie płuc;
­ − gorączka, odwodnienie, osłabienie, obrzęki i złe samopoczucie;
­ − ciężkie reakcje alergiczne, które stanowią zagrożenie dla życia (reakcje anafilaktyczne);
­ − badania mogą wskazywać na: wzrost stężenia kreatyniny we krwi, który wskazuje na
   zaburzenia czynności nerek.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów):
− nieregularny, przyspieszony rytm serca (migotanie przedsionków, tachykardia nadkomorowa);
­   nagłe zaburzenia komórek tworzących krew (ostra białaczka szpikowa, zespół
   mielodysplastyczny);
− zaburzenia nerwu wzrokowego i (lub) widzenia (mroczki iskrzące);
­ − utrata lub zaburzenia słuchu (ototoksyczność), szumy uszne, zawroty głowy pochodzenia
   błędnikowego;
­ − kaszel;
­ − zakrzep krwi w naczyniach krwionośnych jamy brzusznej i jelit (zakrzepica krezki), zapalenie
   okrężnicy, czasami z utrzymującą się ciężką biegunką (rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy,
   zapalenie okrężnicy w przebiegu neutropenii), wodobrzusze, zapalenie przełyku, zaparcie;
− ­ ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym gorączka, zaczerwienienie skóry, ból stawów i (lub)
   zapalenie oka (zespół Stevensa i Johnsona), miejscowe łuszczenie się skóry (martwicze
   oddzielanie się naskórka), zaczerwienienie z nieregularnymi czerwonymi plamami (wysięki)
   (rumień wielopostaciowy), zapalenie skóry z pęcherzami i łuszczeniem się (złuszczające
   zapalenie skóry), pokrzywka, oddzielanie się paznokci od łożyska (pacjenci w trakcie leczenia
   powinni stosować przeciwsłoneczny krem ochronny do rąk oraz stóp);
− utrata apetytu (jadłowstręt);
­ − ciężkie reakcje nadwrażliwości ze wstrząsem, które stanowią zagrożenie dla życia (wstrząs
   anafilaktyczny);
− zaburzenia czynności wątroby (martwica wątroby, encefalopatia wątrobowa (w obu
   przypadkach zgłoszono przypadki zgonu));
− stan splątania;
­ − napady typu grand mal, uszkodzenie nerwów w mózgu (neuropatia nerwów autonomicznych
   wpływająca na mimowolne funkcje organizmu, co może powodować niedrożność jelit i spadek
   ciśnienia krwi), drgawki, zaburzenia czynności mózgu (encefalopatia), zawroty głowy, bóle
   głowy, trudności z koordynacją ruchów (ataksja).

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
­− zespół lizy guza (zespół rozpadu guza);
­− gromadzenie płynu w plamce żółtej (obrzęk plamki żółtej), percepcja zjawisk światła takich jak
   błyski (fotopsja), złogi w ciele szklistym (męty ciała szklistego);
­ − zapalenie żył;
­ − zgrubienie i stwardnienie skóry, naczyń krwionośnych i narządów wewnętrznych
   (sklerodermia);
−­ toczeń rumieniowaty układowy (rumień w kształcie skrzydeł motyla);
­ − zaburzenia krzepnięcia, notowano przypadki rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego
   (DIC, ang. disseminated intravascular coagulation); jest to poważna choroba, powodująca zbyt
   łatwe krwawienie lub zbyt łatwe powstawanie zakrzepów, lub oba te zaburzenia jednocześnie;
− ­ zaczerwienienie i obrzęk wewnętrznej powierzchni dłoni i podeszew stóp, mogące powodować
  złuszczanie się skóry.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301
faks: +48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Cymetydyna podawana w premedykacji nie wpływa na klirens paklitakselu. W terapii skojarzonej z cisplatyną, paklitaksel należy podawać przed cisplatyną (wówczas profil bezpieczeństwa paklitakselu jest taki sam, jak w przypadku podania paklitakselu w monoterapii); w przypadku podawania paklitakselu po cisplatynie obserwowano silniejszą mielosupresję i zmniejszenie klirensu paklitakselu o około 20%. Terapia skojarzona paklitakselem i cisplatyną może zwiększać ryzyko niewydolności nerek, w porównaniu do monoterapii cisplatyną. W początkowej fazie leczenia raka piersi z przerzutami zaleca się podawanie paklitakselu 24 h po doksorubicynie, ponieważ wydalanie doksorubicyny i jej aktywnych metabolitów może być zmniejszone w przypadku podawania obu leków w krótszych odstępach czasu. Ponieważ paklitaksel jest metabolizowany głównie przez CYP2C8 oraz częściowo przez CYP3A4, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów (m.in.. erytromycyna, fluoksetyna, gemfibrozil) lub induktorów (m.in. ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, fenobarbital, efawirenz, newirapina) zarówno CYP2C8, jak i CYP3A4. Jednoczesne stosowanie ketokonazolu (silny inhibitor CYP3A4) nie hamuje eliminacji paklitakselu, dlatego oba leki mogą być stosowane jednocześnie, bez konieczności dostosowywania dawek. Układowy klirens paklitakselu może być znacząco zmniejszony podczas równoczesnego stosowania nelfinawiru i rytonawiru, natomiast stosowanie indynawiru nie wpływa na klirens paklitakselu; nie oceniono interakcji z innymi inhibitorami proteazy - zachować ostrożność w trakcie jednoczesnego stosowania paklitakselu i inhibitorów proteazy.

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
22-345-67-89
[email protected]
www.fresenius-kabi.com/pl/