Palifren Long 150 mg zaw. do wstrzykiwań o przedł. uwalnianiu

1 amp.-strzyk. zawiera 78 mg, 117 mg, 156 mg lub 234 mg palmitynianu paliperydonu stanowiącego równoważnik odpowiednio: 50 mg, 75 mg, 100 mg lub 150 mg paliperydonu.

Lek przeciwpsychotyczny. Paliperydon jest selektywnym czynnikiem blokującym działanie monoamin, którego właściwości farmakologiczne różnią się od właściwości klasycznych neuroleptyków. Paliperydon silnie wiąże się z receptorami serotoninergicznymi 5-HT₂ i dopaminergicznymi D₂. Blokuje także receptory α₁-adrenergiczne i nieznacznie słabiej receptory H₁-histaminergiczne i α₂-adrenergiczne. Aktywność farmakologiczna enancjomerów (+)- i (-) -paliperydonu jest podobna pod względem jakościowym i ilościowym. Lek nie wiąże się z receptorami cholinergicznymi. Chociaż paliperydon jest silnym antagonistą receptorów D₂, co, jak się uważa, łagodzi objawy wytwórcze schizofrenii, to rzadziej powoduje stany kataleptyczne i w mniejszym stopniu hamuje funkcje motoryczne niż klasyczne neuroleptyki. Dominujący ośrodkowy antagonizm serotoninowy może zmniejszać tendencję paliperydonu do powodowania pozapiramidowych działań niepożądanych. Z powodu bardzo małej rozpuszczalności w wodzie, palmitynian paliperydonu po wstrzyknięciu domięśniowym rozpuszcza się powoli, zanim zostanie zhydrolizowany do paliperydonu i wchłonięty do krążenia ustrojowego. Po podaniu domięśniowym pojedynczej dawki, stężenie paliperydonu w osoczu stopniowo wzrasta, osiągając C_max przy medianie czasu T_max wynoszącej 13 dni. Uwalnianie substancji czynnej rozpoczyna się w dniu 1. i trwa przez co najmniej 4 miesiące. Po wstrzyknięciu domięśniowo pojedynczych dawek (25-150 mg) do mięśnia naramiennego zaobserwowano stężenie C_max większe o ok. 28% w porównaniu do wstrzyknięcia do mięśnia pośladkowego. Wiązanie mieszaniny racemicznej paliperydonu przez białka osocza wynosi 74%. Paliperydon nie podlega intensywnemu metabolizmowi wątrobowemu. Ok. 80% podanej dawki wykryto w moczu, a 11% w kale. Mediana pozornego T_0,5 paliperydonu po podaniu leku w dawce z zakresu 25-150 mg wynosi 25-49 dni.

Leczenie podtrzymujące schizofrenii u stabilnych dorosłych pacjentów leczonych paliperydonem lub rysperydonem. U wybranych dorosłych pacjentów ze schizofrenią, którzy reagowali wcześniej na doustny paliperydon lub rysperydon, można stosować lek bez uprzedniej stabilizacji za pomocą terapii doustnej, jeśli objawy psychotyczne są łagodne do umiarkowanych i wskazana jest terapia w postaci długodziałających iniekcji.

Nadwrażliwość na substancję czynną, rysperydon lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Preparatu nie należy stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezsprzecznie konieczne. Preparat nie powinien być stosowany podczas karmienia piersią. Noworodki narażone na działanie paliperydonu w czasie III trymestru ciąży są w grupie ryzyka, w której mogą wystąpić działania niepożądane, w tym zaburzenia pozapiramidowe i (lub) objawy odstawienia o różnym nasileniu i czasie trwania po porodzie. Obserwowano pobudzenie, wzmożone napięcie, obniżone napięcie, drżenie, senność, zespół zaburzeń oddechowych lub zaburzenia związane z karmieniem. W związku z powyższym noworodki powinny być uważnie monitorowane. Paliperydon przenika do mleka ludzkiego w takiej ilości, że może wpływać na organizm dziecka karmionego piersią, jeśli kobieta karmiąca przyjmuje dawki terapeutyczne leku. W badaniach nieklinicznych nie zaobserwowano istotnego wpływu na płodność.

Domięśniowo: leczenie należy rozpocząć od dawki 150 mg w 1. dniu leczenia i 100 mg tydzień później (8. dzień). W obu przypadkach lek należy podawać do mięśnia naramiennego, aby szybko uzyskać stężenie terapeutyczne. Trzecią dawkę należy podać miesiąc po podaniu drugiej dawki inicjującej. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 75 mg, podawane co miesiąc; u niektórych pacjentów korzystne może być stosowanie mniejszej lub większej dawki w zalecanym zakresie od 25 do 150 mg, zależnie od indywidualnej tolerancji leku i (lub) skuteczności. Pacjenci z nadwagą lub otyli mogą wymagać dawek z górnego zakresu. Po podaniu drugiej dawki inicjującej, comiesięczne dawki podtrzymujące można wstrzykiwać do mięśnia naramiennego lub pośladkowego. Dostosowanie dawki podtrzymującej można przeprowadzać co miesiąc. Podczas dostosowywania dawki należy uwzględnić charakterystykę przedłużonego uwalniania leku, ponieważ całkowity skutek leczniczy podawania dawek podtrzymujących może nie być widoczny przez kilka miesięcy. Zamiana z doustnego paliperydonu o przedłużonym uwalnianiu lub doustnego rysperydonu na Palifren Long. Stosowanie Palifren Long należy rozpocząć jak opisano powyżej. U pacjentów uprzednio ustabilizowanych przy użyciu różnych dawek paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu, można uzyskać podobną ekspozycję na paliperydon w stanie stacjonarnym stosując terapię podtrzymującą Palifren Long podawanym co miesiąc w postaci wstrzyknięć. Dawki podtrzymujące Palifren Long konieczne do uzyskania podobnych ekspozycji w stanie stacjonarnym: poprzednia dawka paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu 3 mg na dobę odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu (Palifren Long) w dawce 25-50 mg co miesiąc; poprzednia dawka paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu 6 mg na dobę odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu w dawce 75 mg co miesiąc; poprzednia dawka paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu 9 mg na dobę odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu w dawce 100 mg co miesiąc; poprzednia dawka paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu 12 mg na dobę odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu w dawce 150 mg co miesiąc. W momencie rozpoczęcia leczenia zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu można przerwać podawanie stosowanego wcześniej doustnego paliperydonu lub doustnego rysperydonu. U niektórych pacjentów korzystne może być stopniowe wycofywanie wcześniej stosowanego leku. Niektórzy pacjenci przestawieni z większych doustnych dawek paliperydonu (np. 9-12 mg na dobę) na zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu wstrzykiwaną do mięśnia pośladkowego, mogą przez pierwsze 6 mies. po zmianie wykazywać mniejszą ekspozycję na paliperydon w osoczu. Dlatego przez pierwsze 6 mies. można, alternatywnie, rozważyć wstrzyknięcia do mięśnia naramiennego. Zamiana z rysperydonu w postaci iniekcji o przedłużonym działaniu na Palifren Long. Przestawiając pacjenta z leczenia rysperydonem w postaci iniekcji o przedł. działaniu na leczenie Palifren Long, należy zastąpić nim następne zaplanowane wstrzyknięcie. Następnie należy kontynuować stosowanie Palifren Long w odstępach miesięcznych. Nie jest wymagany tygodniowy rozpoczynający schemat dawkowania, obejmujący wstrzyknięcia domięśniowe (odpowiednio w 1. dniu i 8. dniu). Pacjenci, których stan ustabilizowano wcześniej za pomocą różnych dawek rysperydonu w postaci iniekcji o przedł. działaniu, mogą osiągnąć podobną ekspozycję na paliperydon w stanie stacjonarnym podczas leczenia podtrzymującego comiesięcznymi dawkami Palifren Long, zgodnie z poniższym: poprzednia dawka rysperydonu w postaci iniekcji o przedł. działaniu 25 mg co 2 tyg. odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu (Palifren Long) w dawce 50 mg co miesiąc; poprzednia dawka rysperydonu w postaci iniekcji o przedł. działaniu 37,5 mg co 2 tyg. odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu w dawce 75 mg co miesiąc; poprzednia dawka rysperydonu w postaci iniekcji o przedł. działaniu 50 mg co 2 tyg. odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu w dawce 100 mg co miesiąc. Przerywając stosowanie Palifren Long, należy wziąć pod uwagę przedłużony charakter jego uwalniania. Należy okresowo oceniać potrzebę kontynuacji stosowania leku zwalczającego objawy pozapiramidowe (EPS). Pominięte dawki. Zaleca się podanie drugiej dawki leku tydzień po podaniu pierwszej dawki. Aby uniknąć pominięcia dawki, pacjentom można podać drugą dawkę 4 dni przed lub po wyznaczonym terminie jednego tygodnia (8. dnia). Podobnie, trzecią i kolejne dawki po schemacie dawkowania wstępnego, zaleca się podawać w odstępach comiesięcznych. Aby uniknąć pominięcia comiesięcznej dawki, pacjentom można podać wstrzyknięcie do 7 dni przed lub po upłynięciu miesięcznego terminu. Jeśli opuszczono ustalony termin drugiego wstrzyknięcia leku (8. dzień ± 4 dni), zalecane ponowne rozpoczęcie dawkowania zależy od tego, ile czasu upłynęło od pierwszego wstrzyknięcia. Pominięcie drugiej dawki początkowej (<4 tyg. od pierwszego wstrzyknięcia). Pacjentowi należy jak najszybciej podać drugą dawkę wynoszącą 100 mg do mięśnia naramiennego. Po 5 tyg. od pierwszego wstrzyknięcia (niezależnie od terminu drugiego wstrzyknięcia) pacjentowi należy podać trzecią dawkę leku, wynoszącą 75 mg, do mięśnia naramiennego lub pośladkowego. Następnie należy przestrzegać zwykłego comiesięcznego cyklu wstrzyknięć do mięśnia naramiennego lub pośladkowego dawki od 25 mg do 150 mg ustalonej na podstawie indywidualnej tolerancji pacjenta i (lub) skuteczności. Pominięcie drugiej dawki początkowej (4-7 tyg. od pierwszego wstrzyknięcia). Należy wznowić dawkowanie, rozpoczynając od dwóch wstrzyknięć po 100 mg w następujący sposób: 1. wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego najszybciej, jak to możliwe; 2. kolejne wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego tydzień później; 3. wznowienie zwykłego comiesięcznego cyklu wstrzyknięć do mięśnia naramiennego lub pośladkowego dawki od 25 mg do 150 mg ustalonej na podstawie indywidualnej tolerancji pacjenta i (lub) skuteczności. Pominięcie drugiej dawki początkowej (>7 tyg. od pierwszego wstrzyknięcia). Jeśli od pierwszego wstrzyknięcia produktu leczniczego Palifren Long upłynęło >7 tyg., należy rozpocząć dawkowanie zgodnie z zamieszczonym powyżej opisem zalecanego rozpoczęcia dawkowania leku. Pominięcie comiesięcznej dawki podtrzymującej (od 1 mies. do 6 tyg.). Jeśli od ostatniego wstrzyknięcia upłynęło <6 tyg., należy możliwie jak najszybciej podać ustaloną poprzednio dawkę stabilizującą. Następnie podawać dawkę w miesięcznych odstępach. Pominięcie comiesięcznej dawki podtrzymującej (>6 tyg. do 6 mies.). U pacjentów stabilnych po dawce od 25 do 100 mg: 1. możliwie jak najszybsze wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego takiej samej dawki, na jakiej poprzednio utrzymywał się stabilny stan pacjenta; 2. kolejne wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego (takiej samej dawki) tydzień później (8. dzień); 3. wznowienie zwykłego comiesięcznego cyklu wstrzyknięć do mięśnia naramiennego lub pośladkowego dawki od 25 mg do 150 mg ustalonej na podstawie indywidualnej tolerancji pacjenta i (lub) skuteczności. U pacjentów stabilnych po dawce 150 mg: 1. możliwie jak najszybsze wstrzyknięcie dawki 100 mg do mięśnia naramiennego; 2. kolejne wstrzyknięcie dawki 100 mg do mięśnia naramiennego tydzień później (8. dzień); 3. wznowienie zwykłego comiesięcznego cyklu wstrzyknięć do mięśnia naramiennego lub pośladkowego dawki od 25 mg do 150 mg ustalonej na podstawie indywidualnej tolerancji pacjenta i (lub) skuteczności. Pominięcie comiesięcznej dawki podtrzymującej (>6 mies.). Należy rozpocząć dawkowanie zgodnie z zamieszczonym powyżej opisem zalecanego rozpoczęcia dawkowania leku. Szczególne grupy pacjentów. Nie ustalono skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów >65 lat. Ogólnie, zalecane dawkowanie leku u pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek jest takie samo, jak u młodszych dorosłych pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Ponieważ jednak u pacjentów w podeszłym wieku czynność nerek może być upośledzona, konieczne może być dostosowanie dawki. Nie przeprowadzono systematycznych badań dotyczących stosowania preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (CCr od ≥50 do <80 ml/min) zaleca się rozpoczęcie stosowania leku od dawki wynoszącej 100 mg w 1. dniu leczenia i 75 mg tydzień później. Obie dawki należy podawać do mięśnia naramiennego. Zalecana comiesięczna dawka podtrzymująca wynosi 50 mg, a możliwy zakres to 25 do 100 mg, w zależności od tolerancji pacjenta na lek i (lub) skuteczności. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek w stopniu umiarkowanym lub ciężkim (CCr <50 ml/min). U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby, nie jest wymagane dostosowanie dawki. Nie badano skutków przyjmowania paliperydonu przez pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, dlatego zaleca się ostrożność w przypadku leczenia tych pacjentów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży <18 lat. Sposób podania. Preparat jest przeznaczony wyłącznie do stosowania domięśniowego. Nie wolno go podawać żadną inną drogą. Wstrzykiwać powoli, głęboko do mięśnia naramiennego lub pośladkowego. Każde wstrzyknięcie powinien wykonać pracownik personelu medycznego. Dawkę należy podawać w pojedynczym wstrzyknięciu. Nie należy jej podawać w podzielonych wstrzyknięciach. Dawki początkowe w dniach: 1. i 8. należy podawać do mięśnia naramiennego w celu szybkiego uzyskania stężenia terapeutycznego. Po podaniu drugiej dawki inicjującej, comiesięczne dawki podtrzymujące można podawać do mięśnia naramiennego lub pośladkowego. W razie bólu w miejscu wstrzyknięcia, jeśli pacjent źle znosi związany z tym dyskomfort, należy rozważyć zamianę z wstrzyknięcia do mięśnia pośladkowego na wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego, i odwrotnie. Wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego. Zalecany rozmiar igły do wstrzyknięć początkowych i podtrzymujących do mięśnia naramiennego zależy od masy ciała pacjenta. Dla osób o masie ciała ≥90 kg zaleca się używanie igły w rozmiarze 1,5 cala, 22 G (38,1 mm x 0,72 mm). Dla osób o masie ciała <90 kg zaleca się używanie igły w rozmiarze 1 cal, 23 G (25,4 mm x 0,64 mm). Wstrzyknięcia należy wykonywać naprzemiennie do obu mięśni naramiennych. Wstrzyknięcie do mięśnia pośladkowego. Zalecany rozmiar igły do wstrzyknięć podtrzymujących do mięśnia pośladkowego wynosi 1,5 cala, 22 G (38,1 mm x 0,72 mm). Wstrzyknięcia należy wykonać w górnej zewnętrznej ćwiartce mięśnia pośladkowego. Wstrzyknięcia należy wykonywać naprzemiennie do obu mięśni pośladkowych.

Preparatu nie należy stosować do leczenia silnego pobudzenia ani ostrych stanów psychotycznych, gdy wymagane jest natychmiastowe złagodzenie objawów. Należy zachować ostrożność, gdy paliperydon przepisywany jest pacjentom z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego lub z wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym, a także podczas jednoczesnego stosowania innych leków, które wydłużają odstęp QT. Podczas przyjmowania paliperydonu zgłaszano występowanie złośliwego zespołu neuroleptycznego (NMS). Jeśli u pacjenta rozwiną się objawy wskazujące na zespół NMS, należy przerwać stosowanie paliperydonu. Leki o właściwościach antagonistycznych w stosunku do receptorów dopaminy były kojarzone z pojawianiem się późnych dyskinez, charakteryzujących się rytmicznymi ruchami mimowolnymi, głównie języka i (lub) twarzy. Jeśli wystąpią objawy późnych dyskinez, należy rozważyć przerwanie stosowania wszystkich leków przeciwpsychotycznych, w tym paliperydonu. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki psychostymulujące (np. metylofenidat) i paliperydon, gdyż mogą wystąpić objawy pozapiramidowe podczas dostosowywania dawki jednego lub obu leków. Zaleca się stopniowe wycofywanie terapii stymulantem. Podczas stosowania paliperidonu stwierdzano wystąpienie leukopenii, neutropenii i agranulocytozy. Pacjentów z istotną klinicznie leukopenią lub polekową leukopenią/neutropenią w wywiadzie należy obserwować przez pierwsze kilka miesięcy leczenia. Należy rozważyć odstawienie preparatu przy pierwszym objawie istotnego klinicznie zmniejszenia liczby leukocytów, wobec braku innych czynników przyczynowych. Pacjentów ze znaczącą klinicznie neutropenią należy uważnie obserwować, czy nie występuje u nich gorączka lub inne objawy infekcji, oraz podjąć natychmiastowe leczenie w razie wystąpienia takich objawów. U pacjentów z ciężką neutropenią (bezwzględna liczba neutrofilów <1 x 10⁹/l) należy przerwać stosowanie leku i badać liczbę leukocytów do momentu powrotu wyniku do normy. Po wprowadzeniu preparatu do obrotu rzadko stwierdzano reakcje anafilaktyczne u pacjentów, którzy wcześniej tolerowali doustny rysperydon lub doustny paliperydon. Jeśli wystąpią reakcje nadwrażliwości należy przerwać stosowanie paliperidonu, wdrożyć w razie potrzeby odpowiednie środki wspomagające i obserwować pacjenta do czasu ustąpienia objawów. Podczas leczenia paliperydonem stwierdzano wystąpienie hiperglikemii, cukrzycy i zaostrzenia przebiegu wcześniej występującej cukrzycy w tym śpiączkę cukrzycową i kwasicę ketonową. Zaleca się prowadzenie odpowiedniej obserwacji klinicznej zgodnie z wytycznymi terapii przeciwpsychotycznej. Pacjentów należy obserwować pod kątem występowania objawów hiperglikemii, a pacjentów z cukrzycą należy regularnie badać, czy nie pogarsza się u nich kontrola glikemii. Podczas stosowania paliperidonu zgłaszano znaczne zwiększenie masy ciała. Należy regularnie kontrolować masę ciała. Paliperydon należy stosować ostrożnie u pacjentów z wcześniej występującym nowotworem, który może być zależny od prolaktyny. Ze względu na działanie blokujące receptory α-adrenergiczne paliperydon może wywoływać u niektórych pacjentów hipotonię ortostatyczną. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego (np. niewydolnością serca, zawałem lub niedokrwieniem serca albo zaburzeniami przewodnictwa), chorobą naczyń mózgowych lub stanami predysponującymi pacjenta do niedociśnienia (np. odwodnienie i hipowolemia). Należy zachować ostrożność podczas stosowania paliperidonu u pacjentów, u których występowały wcześniej drgawki lub stany mogące obniżać próg drgawkowy. Stężenia paliperydonu w osoczu są zwiększone u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, dlatego u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek zaleca się dostosowanie dawki. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr < 50 ml/min). Brak dostępnych danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg Childa-Pugha) - zaleca się ostrożność podczas stosowania paliperydonu u takich pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem, u których występuje ryzyko udaru mózgu, należy zachować ostrożność podczas stosowania preparatu. Prezentowane poniżej informacje uzyskano dla rysperydonu, ale przyjmuje się je jako wiążące również dla paliperydonu: A. w metaanalizie 17 badań klinicznych z grupą kontrolną, w grupie pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem leczonych innymi atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi, w tym rysperydonem, arypiprazolem, olanzapiną i kwetiapiną, stwierdzono większe ryzyko zgonu niż w grupie placebo; wśród pacjentów leczonych rysperydonem śmiertelność wyniosła 4% w porównaniu do 3,1% u pacjentów przyjmujących placebo; B. w randomizowanych badaniach klinicznych z grupą kontrolną placebo przeprowadzonych u pacjentów z otępieniem stosujących niektóre atypowe leki przeciwpsychotyczne, w tym rysperydon, arypiprazol i olanzapinę, wystąpiło około 3-krotne zwiększenie ryzyka zdarzeń niepożądanych naczyniowo-mózgowych. Podczas przepisywania paliperydonu pacjentowi z chorobą Parkinsona lub otępieniem z obecnością ciał Lewyego (DLB) należy rozważyć stosunek ryzyka do korzyści, ze względu na podwyższone w tych grupach pacjentów ryzyko wystąpienia złośliwego zespołu neuroleptycznego (NMS), jak również zwiększoną wrażliwość na leki przeciwpsychotyczne. Zwiększona wrażliwość na leki przeciwpsychotyczne może manifestować się splątaniem, zaburzeniem świadomości, niestabilnością postawy z częstymi upadkami, co towarzyszy objawom pozapiramidowym. Odnotowano przypadki priapizmu wywołane przez paliperydon podawany doustnie. Należy poinformować pacjentów, aby zgłosili się pilnie do lekarza, jeśli objawy priapizmu nie ustąpią w ciągu 4 h. Lekom przeciwpsychotycznym przypisywano właściwość zakłócania zdolności organizmu do obniżania temperatury podstawowej ciała. Zaleca się zachowanie odpowiedniej ostrożności w przypadku przypisywania paliperydonu pacjentom, którzy mogą znaleźć się w sytuacjach sprzyjających podwyższeniu podstawowej temperatury ciała, np.: podejmujących intensywny wysiłek fizyczny, narażonych na działanie skrajnie wysokich temperatur, przyjmujących jednocześnie leki o działaniu przeciwcholinergicznym lub odwodnionych. Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych zgłaszano incydenty żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE). U pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi często występują nabyte czynniki ryzyka zakrzepicy z zatorami w układzie żylnym, z tego względu przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia paliperydonem należy rozpoznać wszystkie potencjalne czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej oraz podjąć odpowiednie środki zapobiegawcze. W badaniach przedklinicznych z użyciem paliperydonu obserwowano działanie przeciwwymiotne. Działanie to może maskować objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania niektórych leków lub stany, takie jak niedrożność jelit, zespół Reyea i nowotwór mózgu. Należy uważać, aby uniknąć nieumyślnego podania leku do naczynia krwionośnego. U pacjentów przyjmujących leki o działaniu antagonistycznym na receptory α_1a-adrenergiczne, takie paliperydon, stwierdzano podczas operacji usunięcia zaćmy śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki (IFIS). Zespół IFIS może zwiększać ryzyko powikłań ocznych w trakcie i po zabiegu. Przed zabiegiem trzeba poinformować wykonującego go okulistę o aktualnym lub wcześniejszym przyjmowaniu leków o działaniu antagonistycznym na receptory α_1a-adrenergiczne. Nie ustalono możliwych korzyści z odstawienia leków blokujących receptory α₁ przed zabiegiem usunięcia zaćmy i należy to rozważyć wobec ryzyka przerwania leczenia przeciwpsychotycznego. Lek zawiera <1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, tzn. uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast poinformować lekarza jeśli:
− u pacjenta wystąpią zakrzepy krwi w żyłach, zwłaszcza nóg (objawy obejmują obrzęk, ból i
   zaczerwienienie nogi), które to zakrzepy mogą przemieszczać się naczyniami krwionośnymi do
   płuc, powodując ból w klatce piersiowej i trudności w oddychaniu. W razie wystąpienia takich
   objawów należy natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną.
− u pacjenta z otępieniem wystąpi nagła zmiana stanu psychicznego lub nagłe zwiotczenie lub
   odrętwienie twarzy, ramion lub nóg, szczególnie jednostronne, lub zaburzenia wymowy, nawet na
   krótki czas. Objawy te mogą sygnalizować udar.
− wystąpi gorączka, zesztywnienie mięśni, poty lub obniżenie poziomu świadomości (stan zwany
   złośliwym zespołem neuroleptycznym). Może być konieczne zastosowanie natychmiastowego
   leczenia.
− u mężczyzny występuje przedłużona lub bolesna erekcja. Stan ten jest określany terminem
   „priapizm”. Może być konieczne zastosowanie natychmiastowego leczenia.
− wystąpią mimowolne rytmiczne ruchy języka, ust lub twarzy. Może być konieczne zaprzestanie
   leczenia paliperydonem.
− wystąpi ciężka reakcja alergiczna charakteryzująca się: gorączką, obrzękiem ust, twarzy, warg lub
   języka, dusznością, świądem, wysypką skórną, a czasem spadkiem ciśnienia krwi (określana jako
   „reakcja anafilaktyczna”). Nawet jeśli wcześniej pacjent tolerował rysperydon lub paliperydon
   podawane doustnie, po wstrzyknięciach paliperydonu mogą rzadko wystąpić reakcje alergiczne.
− pacjent ma planowaną operację oka, należy powiedzieć lekarzowi okuliście o przyjmowaniu tego
   leku. W trakcie zabiegu usunięcia zaćmy może wystąpić zespół wiotkiej tęczówki, co może
   prowadzić do uszkodzenia oka.
− u pacjenta występuje niebezpiecznie mała liczba pewnych białych krwinek niezbędnych do
   zwalczania zakażeń.

Mogą występować następujące działania niepożądane:

Bardzo częste działania niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów)
− trudności z zasypianiem lub budzenie się

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 pacjentów)
− objawy przeziębienia, zakażenie dróg moczowych, objawy grypopodobne
− lek Palifren Long może zwiększyć stężenie hormonu prolaktyny we krwi (co może, lecz nie musi,
   powodować objawów). Gdy wystąpią objawy zwiększenia ilości prolaktyny, mogą one
   obejmować u mężczyzn: obrzęk sutków, trudności w osiągnięciu lub utrzymaniu erekcji lub inne
   zaburzenia seksualne. U kobiet mogą one obejmować dyskomfort piersi, wyciek mleka z piersi,
   brak krwawień miesięcznych lub inne zaburzenia cyklu miesięcznego
− wysokie stężenie cukru we krwi, zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała, zmniejszenie
   apetytu
− drażliwość, depresja, lęk
− parkinsonizm: ten stan może obejmować wolne lub nieprawidłowe ruchy, uczucie sztywności lub
   napięcia mięśni (co powoduje, że ruchy pacjenta są nierówne, gwałtowne), a czasami nawet
   uczucie „zamrożenia” ruchów, po którym następuje odblokowanie. Inne objawy parkinsonizmu
   obejmują: wolny posuwisty chód, drżenie spoczynkowe, zwiększone wydzielanie śliny i (lub)
   ślinienie się i twarz bez wyrazu
− niepokój psychoruchowy, uczucie senności lub osłabienie czujności
− dystonia: ten stan obejmuje powolne lub utrzymujące się mimowolne skurcze mięśni. Chociaż
   może to dotyczyć każdej części ciała (co może skutkować nieprawidłową postawą ciała), jednak
   dystonia najczęściej obejmuje mięśnie twarzy, w tym nieprawidłowe ruchy oczu, ust, języka czy
   żuchwy
− zawroty głowy
− dyskinezy: ten stan obejmuje mimowolne ruchy mięśni i może mieć postać powtarzalnych,
   spastycznych lub skręcających ruchów lub szarpnięć
− drżenie
− bóle głowy
− szybki rytm serca
− wysokie ciśnienie tętnicze krwi
− kaszel, zatkany nos
− ból brzucha, wymioty, nudności, zaparcia, biegunka, niestrawność, ból zęba
− zwiększona aktywność enzymów wątrobowych we krwi
− ból kości lub mięśni, ból pleców, ból stawów
− brak miesiączki
− mlekotok
− gorączka, osłabienie, zmęczenie
− reakcja w miejscu wstrzyknięcia, w tym m.in. świąd, ból lub obrzęk

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów)
− zapalenie płuc, zakażenie oskrzeli, zakażenia dróg oddechowych, zakażenie zatok, zakażenie
   pęcherza moczowego, zakażenie ucha, grzybicze zakażenie paznokci, zapalenie migdałków,
   zakażenie skóry
− zmniejszenie liczby białych krwinek, zmniejszenie liczby pewnych białych krwinek chroniących
   przed zakażeniami, zmniejszenie liczby płytek krwi (komórki krwi odpowiedzialne za
   zatrzymywanie krwawienia), niedokrwistość
− reakcja alergiczna
− wystąpienie cukrzycy i pogorszenie wcześniej istniejącej, zwiększenie we krwi stężenia insuliny
   (hormon regulujący stężenie cukru we krwi)
− zwiększenie apetytu
− utrata apetytu skutkująca niedożywieniem i niską masą ciała
− duże stężenie triglicerydów (tłuszczów) we krwi, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi
− zaburzenia snu, podwyższony nastrój (mania), zmniejszone libido, nerwowość, koszmary senne
− późne dyskinezy (drgające lub szarpiące niekontrolowane ruchy twarzy, języka lub innych części
   ciała). Należy niezwłocznie poinformować lekarza w razie wystąpienia mimowolnych
   rytmicznych ruchów języka, ust lub twarzy. Może być konieczne odstawienie tego leku
− omdlenia, konieczność poruszania częściami ciała, zawroty głowy po zmianie pozycji na stojącą,
   zaburzenia koncentracji, trudności w mówieniu, utrata lub nieprawidłowe odczuwanie smaku,
   osłabione odczuwanie bodźców bólowych i dotykowych na skórze, uczucie mrowienia, kłucia lub
   drętwienia skóry
− niewyraźne widzenie, zakażenie oka lub zapalenie spojówek, suche oko
− uczucie zawrotów głowy, dzwonienie w uszach, ból ucha
− blok przewodzenia impulsów między jamami serca, nieprawidłowe przewodzenie impulsów
   elektrycznych w sercu, wydłużenie odstępu QT w sercu, szybkie bicie serca po zmianie pozycji na
   stojącą, wolny rytm serca, nieprawidłowy zapis czynności elektrycznej serca w EKG, uczucie
   kołatania serca (palipitacje)
− niskie ciśnienie tętnicze krwi, niskie ciśnienie tętnicze po zmianie pozycji na stojącą
− (w następstwie czego niektórzy pacjenci przyjmujący ten lek mogą mdleć, mieć zawroty głowy
   lub tracić przytomność, gdy nagle wstaną lub podniosą się)
− spłycenie oddechu, przekrwienie dróg oddechowych, świszczący oddech, ból gardła, krwawienie z
   nosa
− dyskomfort w jamie brzusznej, zakażenie żołądka lub jelit, trudności z przełykaniem, suchość w
   ustach
− intensywne oddawanie gazów
− zwiększona aktywność enzymu GGTP (enzym wątrobowy - gammaglutamylotransferaza) we
   krwi, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych we krwi
− pokrzywka, swędzenie, wysypka, utrata włosów, wyprysk, sucha skóra, zaczerwienienie skóry,
   trądzik
− zwiększona aktywność CPK (fosfokinaza kreatynowa) we krwi - enzymu, który czasem jest
   uwalniany z uszkodzonych mięśni
− skurcze mięśni, sztywność stawów, osłabienie mięśni, ból szyi
− nietrzymanie moczu, częste oddawanie moczu, bolesne oddawanie moczu
− zaburzenia erekcji, zaburzenia ejakulacji, brak krwawień miesięcznych i inne zaburzenia cyklu
   miesięcznego (kobiety), powiększenie sutków u mężczyzn, zaburzenia seksualne, ból piersi
− obrzęk twarzy, ust, oczu lub warg, obrzęk ciała, kończyn górnych lub dolnych
− zwiększenie temperatury ciała
− zmiana sposobu chodu
− ból w klatce piersiowej, dyskomfort w klatce piersiowej, złe samopoczucie
− stwardnienie skóry
− upadek

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1 000 pacjentów)
− zakażenie oka
− zapalenie skóry wywołane przez roztocza, ropień podskórny
− zwiększenie liczby eozynofilów (rodzaj białych krwinek) we krwi
− nieprawidłowe wydzielanie hormonu regulującego ilość moczu
− cukier w moczu
− zagrażające życiu powikłania nieleczonej cukrzycy
− niskie stężenie cukru we krwi
− nadmierne picie wody
− brak ruchów i reakcji na bodźce u pacjenta, który nie śpi (katatonia)
− dezorientacja
− lunatykowanie (chodzenie we śnie)
− brak uczuć
− niemożność osiągnięcia orgazmu
− złośliwy zespół neuroleptyczny (dezorientacja, zmniejszenie świadomości lub jej utrata, wysoka
   gorączka i ciężka sztywność mięśni), zaburzenia naczyń mózgowych obejmujące nagłe
   zahamowanie dopływu krwi do mózgu (udar lub „mini” udar), brak reakcji na bodźce, utrata
   świadomości, niski poziom świadomości, napady drgawkowe, zaburzenia równowagi
− nieprawidłowa koordynacja ruchowa
− jaskra (zwiększone ciśnienie w gałce ocznej)
− zaburzenia ruchu oczu, rotacyjne ruchy oczu, nadwrażliwość oczu na światło, zwiększone
   łzawienie, zaczerwienienie oczu
− migotanie przedsionków (nieprawidłowy rytm serca), niemiarowy rytm serca
− zakrzepy krwi w żyłach, szczególnie w kończynach dolnych (objawy obejmują obrzęk, ból i
   zaczerwienienie kończyn dolnych). W razie wystąpienia takich objawów należy natychmiast
   zwrócić się o pomoc medyczną
− napady czerwienienia się
− zaburzenia oddychania podczas snu (bezdech senny)
− zastój krwi w płucach
− trzeszczenia w płucach
− zapalenie trzustki, obrzęk języka, nietrzymanie stolca, bardzo twardy stolec
− spierzchnięte wargi
− wysypka na skórze związana ze stosowaniem leku, zgrubienie skóry, łupież
− rozpad włókien mięśniowych i ból mięśni (rabdomioliza)
− obrzęk stawów
− niemożność oddawania moczu
− dyskomfort piersi, powiększenie gruczołów piersiowych, powiększenie piersi
− wydzielina z pochwy
− bardzo niska temperatura ciała, dreszcze, uczucie pragnienia
− objawy odstawienia leku
− ropień spowodowany infekcją w miejscu wstrzyknięcia, głębokie zakażenie skóry, torbiel w
   miejscu wstrzyknięcia, zasinienie w miejscu wstrzyknięcia

Działania niepożądane o nieznanej częstości występowania (częstość nie może być określona na
podstawie dostępnych danych)
− niebezpiecznie mała liczba pewnych białych krwinek odpowiedzialnych za zwalczanie zakażeń;
− ciężka reakcja alergiczna charakteryzująca się gorączką, obrzękiem ust, twarzy, warg lub języka,
   spłyceniem oddechu, świądem, wysypką skórną, a czasem spadkiem ciśnienia tętniczego krwi
− niebezpiecznie nadmierne picie wody - przewodnienie
− zaburzenia odżywiania związane ze snem
− śpiączka wskutek niekontrolowanej cukrzycy
− ruchy trzęsące głowy
− zakrzep w płucach powodujący ból w klatce piersiowej i trudności w oddychaniu. W razie
   wystąpienia takich objawów należy natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną
− zmniejszenie natlenienia różnych części ciała (z powodu zmniejszenia przepływu krwi)
− szybki, płytki oddech, zapalenie płuc spowodowane zachłyśnięciem się pokarmem, zaburzenia
   głosu
− niedrożność jelit, brak perystaltyki jelit skutkujący niedrożnością
− zażółcenie skóry i oczu (żółtaczka)
− ciężka lub zagrażająca życiu wysypka z pęcherzami i łuszczącą się skórą, co może pojawić się w
   ustach, nosie, oczach i na narządach płciowych oraz wokół tych miejsc i może również
   rozprzestrzeniać się na inne części ciała (zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczna nekroliza
   naskórka)
− ciężka reakcja alergiczna z obrzękiem, który może obejmować krtań i prowadzić do trudności w
   oddychaniu
− odbarwienie skóry, łuszczenie się i świąd skóry głowy lub ciała
− nieprawidłowa postawa ciała
− u noworodków, których matki stosowały lek Palifren Long w czasie ciąży mogą wystąpić
   działania niepożądane leku i (lub) objawy z odstawienia leku, takie jak: drażliwość, powolne lub
   utrzymujące się skurcze mięśni, drżenie, senność, trudności w oddychaniu oraz trudności
   związane z karmieniem
− priapizm (przedłużająca się erekcja, która może wymagać interwencji chirurgicznej)
− obniżona temperatura ciała
− martwica w miejscu wstrzyknięcia i wrzód w miejscu wstrzyknięcia

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Zaleca się zachowanie ostrożności w przypadku przepisywania paliperydonu z innymi lekami wydłużającymi odstęp QT, np. lekami przeciwarytmicznymi klasy IA (np. chinidyna, dyzopyramid) oraz lekami przeciwarytmicznymi klasy III (np. amiodaron, sotalol), niektórymi lekami przeciwhistaminowymi, niektórymi innymi lekami przeciwpsychotycznymi, a także niektórymi lekami przeciwmalarycznymi (np. meflokina). Nie przewiduje się istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych paliperydonu z lekami, które są metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P-450. Biorąc pod uwagę zasadniczy wpływ paliperydonu na OUN, należy zachować ostrożność, stosując go w połączeniu z innymi lekami działającymi ośrodkowo, np. anksjolitykami, większością leków przeciwpsychotycznych, lekami nasennymi, opioidami, itp. lub alkoholem. Paliperydon może antagonizować działanie lewodopy i innych agonistów dopaminergicznych. Jeśli to połączenie leków wydaje się konieczne, szczególnie w schyłkowej fazie choroby Parkinsona, należy zastosować najmniejsze skuteczne dawki obu leków. Z powodu możliwości wywoływania hipotonii ortostatycznej, można zaobserwować efekt addytywny w przypadku stosowania paliperydonu wraz z innymi lekami o takim samym potencjale, np. innymi lekami przeciwpsychotycznymi, lekami trójpierścieniowymi. Zaleca się ostrożność, jeśli paliperydon podawany jest z innymi lekami, które obniżają próg drgawkowy (tj. pochodne fenotiazyny lub butyrofenonu, leki trójpierścieniowe lub selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), tramadol, meflokina, itd.). Jednoczesne doustne podawanie tabletek paliperydonu o przedł. uwalnianiu w stanie stacjonarnym (12 mg raz na dobę) wraz z tabletkami diwalproinianu sodu o przedł. uwalnianiu (500-2000 mg raz na dobę) nie wpływało na farmakokinetykę walproinianu w stanie stacjonarnym. Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji paliperydonu i litu, jednak jest ona mało prawdopodobna. W metabolizmie paliperydonu w minimalnym stopniu mogą uczestniczyć enzymy CYP2D6 i CYP3A4, nie ma jednak wyników badań in vitro ani in vivo wskazujących, że te izoenzymy odgrywają znaczącą rolę w metabolizmie paliperydonu. Jednoczesne podawanie doustne paliperydonu z paroksetyną, silnym inhibitorem enzymu CYP2D6, nie miało istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę paliperydonu. Jednoczesne podawanie doustnego paliperydonu o przedłużonym uwalnianiu raz na dobę wraz z karbamazepiną w dawce 200 mg 2 razy na dobę spowodowało zmniejszenie średniej wartości C_max w stanie stacjonarnym oraz wartości AUC paliperydonu o ok. 37%. Jest to w znacznym stopniu spowodowane zwiększeniem o 35% klirensu nerkowego paliperydonu, prawdopodobnie w wyniku pobudzenia przez karbamazepinę aktywności glikoproteiny P (P-gp) znajdującej się w nerkach. Niewielkie zmniejszenie ilości substancji czynnej wydalonej z moczem w postaci niezmienionej sugeruje niewielki wpływ na metabolizm zależny od enzymów CYP lub dostępność biologiczną paliperydonu w przypadku skojarzonego stosowania z karbamazepiną. Większe spadki stężenia paliperydonu w osoczu mogą nastąpić po większych dawkach karbamazepiny. Rozpoczynając stosowanie karbamazepiny, dawkę paliperydonu należy ponownie ocenić i, w razie potrzeby, zwiększyć. I odwrotnie, w przypadku przerwania stosowania karbamazepiny, dawkę paliperydonu należy ponownie ocenić i, w razie potrzeby, zmniejszyć. Nie oczekuje się istotnej klinicznie interakcji między diwalproinianem sodu w postaci tabletek o przedł. uwalnianiu i paliperydonem podawanym domięśniowo. Ponieważ paliperydon jest głównym aktywnym metabolitem rysperydonu, należy zachować ostrożność w razie jednoczesnego stosowania przez dłuższy czas rysperydonu lub doustnego paliperydonu z preparatem. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania preparatu jednocześnie z innymi lekami przeciwpsychotycznymi są ograniczone. Jednoczesne stosowanie leków psychostymulujących (np. metylofenidatu) z paliperydonem może prowadzić do wystąpienia objawów pozapiramidowych po zmianie jednego lub obu leków.

Adamed Pharma S.A.
Pieńków, ul. Mariana Adamkiewicza 6A
05-152 Czosnów k/Warszawy
22-732-77-00
[email protected]
www.adamed.com