ParoGen 20 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 20 mg paroksetyny w postaci bezwodnego chlorowodorku.

Paroxetine

Lek przeciwdepresyjny - silny i selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgowych. Paroksetyna ma niewielkie powinowactwo do cholinergicznych receptorów muskarynowych, do receptorów α₁, α₂ i β-adrenergicznych, receptorów dopaminergicznych (D2), 5HT₁-podobnych, 5-HT₂ i histaminowych (H₁). Ten brak interakcji z receptorami postsynaptycznymi znalazł swoje odbicie w badaniach in vivo, które wykazały brak działania depresyjnego na OUN i brak działania hipotensyjnego. Lek dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i jest poddawany metabolizmowi pierwszego przejścia. W przypadku większego obciążenia organizmu lekiem w następstwie podania większej dawki pojedynczej lub podania dawek wielokrotnych dochodzi do częściowego nasycenia efektu pierwszego przejścia i zmniejszenia klirensu osoczowego, co prowadzi do nieproporcjonalnego wzrostu stężenia paroksetyny. Stan równowagi dynamicznej jest osiągany w ciągu 7-14 dni od rozpoczęcia leczenia. Paroksetyna podlega intensywnej dystrybucji do tkanek, tylko 1% paroksetyny obecnej w organizmie znajduje się w osoczu. W stężeniach terapeutycznych ok. 95% leku wiąże się z białkami osocza. Główne metabolity paroksetyny są to polarne i skonjugowane produkty oksydacji i metylacji, które łatwo się wydalają, nie wykazują aktywności farmakologicznej. Mniej niż 2% podanej dawki paroksetyny wydala się z moczem w postaci niezmienionej, natomiast ok. 64% dawki w postaci metabolitów. Około 36% dawki wydala się z kałem, prawdopodobnie przez żółć, z czego niezmieniona paroksetyna stanowi mniej niż 1%. Wydalanie metabolitów jest dwufazowe. Początkowo jest wynikiem metabolizmu pierwszego przejścia, później zaś wiąże się z układową eliminacją paroksetyny. T_0,5 jest zmienny, ale zwykle wynosi 1 dobę.

Leczenie: epizodu dużej depresji, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, zespołu lęku napadowego z lub bez agorafobii, zespołu lęku społecznego/fobii społecznej, zespołu lęku uogólnionego, zespołu stresu pourazowego.

Nadwrażliwość na paroksetynę lub jakikolwiek inny składnik preparatu. Nie wolno stosować paroksetyny w połączeniu z inhibitorami MAO. W szczególnych okolicznościach linezolid (antybiotyk będący odwracalnym, niewybiórczym inhibitorem MAO) może być podawany łącznie z paroksetyną, pod warunkiem, że możliwe jest kontrolowanie ciśnienia krwi i ścisła obserwacja pacjenta pod kątem objawów zespołu serotoninowego. Leczenie paroksetyną można rozpocząć: po 2 tyg. od odstawienia nieodwracalnego inhibitora MAO lub po co najmniej 24 h od odstawienia odwracalnego inhibitora MAO, np. moklobemid, linezolid, chlorek metylotioniny (błękit metylenowy; przedoperacyjny środek wizualizujący, który jest odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO). Między odstawieniem paroksetyny a włączeniem inhibitora MAO należy zachować co najmniej 1-tygodniową przerwę. Jednoczesne stosowanie paroksetyny z tiorydazyną lub z pimozydem.

Paroksetynę w czasie ciąży można stosować tylko wtedy, gdy istnieją wyraźne wskazania. U kobiet ciężarnych lub planujących ciążę lekarz powinien rozważyć możliwość innego leczenia. W czasie ciąży należy unikać nagłego odstawiania preparatu. W kilku badaniach epidemiologicznych wskazywano zwiększone ryzyko wystąpienia wad wrodzonych, zwłaszcza sercowo-naczyniowych (np. ubytków przegrody międzyprzedsionkowej i międzykomorowej) związanych ze stosowaniem paroksetyny w I trymestrze ciąży. Dane wskazują, że ryzyko urodzenia dziecka z wadą układu krążenia przez matkę przyjmującą paroksetynę jest mniejsze niż 2/100, podczas gdy analogiczna częstość takich wad w populacji ogólnej wynosi około 1/100. Należy uważnie obserwować noworodka, jeśli matka stosowała paroksetynę w końcowym okresie ciąży, szczególnie w III trymestrze. W przypadku stosowania paroksetyny przez matkę w końcowym okresie ciąży, u noworodka mogą wystąpić następujące objawy: zaburzenia oddychania, sinica, bezdech, drgawki, wahania temperatury ciała, trudności ze ssaniem, wymioty, hipoglikemia, nadciśnienie, hipotonia, hyperrefleksja, drżenia, niepokój ruchowy, rozdrażnienie, śpiączka, przedłużający się płacz, senność, zaburzenia snu. Objawy te mogą wiązać się albo z działaniem serotoninergicznym albo z zespołem odstawienia. W większości przypadków zaburzenia takie występują natychmiast albo wkrótce (<24 h) po porodzie. Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (<2-krotnie) ryzyka krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca przed porodem. Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie SSRI u kobiet w ciąży, zwłaszcza w III trymestrze, może zwiększać ryzyko występowania zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN). Niewielkie ilości paroksetyny są przenikają do mleka kobiecego. W opublikowanych badaniach stężenia preparatu w surowicy niemowląt karmionych piersią były niewykrywalne (<2 mg/nl) lub bardzo niskie (<4 ng/ml). U niemowląt tych nie obserwowano oznak działania leku. Ponieważ działania takie nie są przewidywane, można rozważyć karmienie piersią. Badania na zwierzętach wykazały, że paroksetyna może wpływać na jakość nasienia. Badania in vitro z zastosowaniem materiału ludzkiego mogą wskazywać na pewien wpływ na jakość nasienia, ale z opisów przypadków zastosowania niektórych leków z grupy SSRI (w tym paroksetyny) u ludzi wynika, że działanie to jest odwracalne. Dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.

Doustnie. Dorośli. Epizod dużej depresji: zalecana dawka wynosi 20 mg raz dziennie. Zazwyczaj poprawa stanu pacjentów następuje po tygodniu leczenia, ale zdarza się, że jest widoczna dopiero w 2. tyg. terapii. Dawkowanie leku należy ponownie ocenić i w razie potrzeby odpowiednio zmodyfikować w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia oraz w późniejszym okresie, jeśli będzie to klinicznie uzasadnione. U niektórych pacjentów, u których odpowiedź na dawkę 20 mg jest niewystarczająca, dawkę można stopniowo zwiększać, jednorazowo o 10 mg, maksymalnie do 50 mg na dobę, w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Pacjenci z depresją powinni być leczeni dostatecznie długo (co najmniej przez 6 mies.), aby zapewnić ustąpienie objawów. Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne: zalecana dawka wynosi 40 mg dziennie. Pacjenci powinni zaczynać leczenie od dawki 20 mg na dobę. Dawkę tę można stopniowo zwiększać, jednorazowo o 10 mg, aż do uzyskania dawki zalecanej. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki odpowiedź na leczenie jest nadal niezadowalająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść z dalszego stopniowego zwiększenia dawki, maksymalnie do 60 mg dziennie. Pacjenci z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi powinni być leczeni dostatecznie długo, aby mieć pewność, że objawy ustąpiły. Leczenie może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej. Zespół lęku napadowego: zalecana dawka dobowa wynosi 40 mg. Pacjenci powinni rozpoczynać leczenie od 10 mg dziennie. W zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie dawkę tę należy stopniowo zwiększać, jednorazowo o 10 mg, aż do osiągnięcia zalecanej dawki dobowej. Zaleca się rozpoczynanie leczenia od małej dawki, aby zminimalizować ryzyko nasilenia objawów lękowych, co może wystąpić w pierwszym okresie leczenia tej choroby. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki odpowiedź na leczenie jest nadal niezadowalająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść z dalszego stopniowego zwiększenia dawki, maksymalnie do 60 mg dziennie. Pacjenci z zespołem lęku napadowego powinni być leczeni dostatecznie długo, aby mieć pewność, że objawy ustąpiły. Leczenie może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej. Zespół lęku społecznego/fobia społeczna: zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki odpowiedź na leczenie jest nadal niezadowalająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść z dalszego stopniowego zwiększania dawki, jednorazowo o 10 mg, maksymalnie do 50 mg dziennie. Leczenie przewlekłe musi odbywać się pod regularną kontrolą lekarską. Zespół lęku uogólnionego: zalecana dawka wynosi 20 mg dziennie. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki odpowiedź na leczenie jest nadal niezadowalająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść z dalszego stopniowego zwiększania dawki, jednorazowo o 10 mg, maksymalnie do 50 mg dziennie. Leczenie przewlekłe musi odbywać się pod regularną kontrolą lekarską. Zespół stresu pourazowego: zalecana dawka wynosi 20 mg dziennie. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki odpowiedź na leczenie jest nadal niezadowalająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść z dalszego stopniowego zwiększania dawki, jednorazowo o 10 mg, maksymalnie do 50 mg dziennie. Leczenie długoterminowe musi odbywać się pod regularną kontrolą lekarską. Dzieci i młodzież. Paroksetyna nie powinna być stosowana u dzieci i młodzież, gdyż badania wykazały, że stosowanie leku wiązało się ze zwiększonym ryzykiem zachowań samobójczych i agresji; nie wykazano również skuteczności leku. Nie badano stosowania leku u dzieci <7. rż. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku dawka początkowa preparatu powinna być taka sama, jak dawka początkowa u osób dorosłych. U niektórych pacjentów może być potrzebne zwiększenie dawki, jednak maksymalna dawka dobowa nie powinna przekraczać 40 mg. U pacjentów z poważnym upośledzeniem czynności nerek (CCr <30 ml/min) oraz u pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby należy stosować dawki znajdujące się na dolnej granicy zalecanego zakresu dawkowania. Sposób podania. Lek należy podawać rano, w czasie posiłku. Tabletkę należy połykać w całości, nie rozgryzać.

Nie należy stosować paroksetyny w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. W badaniach klinicznych zachowania samobójcze (próby i myśli samobójcze) i wrogość (głównie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i nastolatków leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupach kontrolnych przyjmujących placebo. Jeśli mimo to, na podstawie obrazu klinicznego, zostanie podjęta decyzja o leczeniu, pacjent musi być starannie obserwowany pod kątem objawów związanych z samobójstwem. Poza tym brak danych dotyczących bezpieczeństwa leku w terapii przewlekłej u dzieci i młodzieży, szczególnie danych dotyczących wpływu na wzrost, dojrzewanie oraz rozwój intelektualny i behawioralny. Samobójstwo/ myśli samobójcze lub pogorszenie kliniczne. Depresja wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczeń i samobójstwa. Ryzyko takie utrzymuje się, aż do momentu uzyskania istotnej remisji. Pacjent powinien być starannie monitorowany do momentu pojawienia się poprawy oraz w pierwszym okresie zdrowienia (zwiększone ryzyko samobójstwa). U pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z depresją endogenną. Pacjenci ze zdarzeniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie oraz pacjenci wykazujący znacznie nasilone wyobrażenia samobójcze przed rozpoczęciem leczenia, stanowią grupę wysokiego ryzyka wystąpienia myśli lub prób samobójczych i powinni być dokładnie nadzorowani w trakcie leczenia, szczególnie pacjenci w wieku poniżej 25 lat. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy zwiększonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, pojawienie się zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. Akatyzja/ niepokój psychoruchowy. Stosowanie paroksetyny może wiązać się z rozwojem akatyzji, którą cechuje wewnętrzne poczucie niepokoju ruchowego i pobudzenie psychoruchowe z niezdolnością do pozostania w pozycji siedzącej lub stojącej, zazwyczaj z towarzyszącym subiektywnym dyskomfortem. Objawy te najczęściej występują w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Zwiększenie dawki u pacjentów z objawami akatyzji może być szkodliwe. W przypadku wystąpienia objawów zespołu serotoninowego lub objawów złośliwego zespołu neuroleptycznego należy natychmiast przerwać leczenie paroksetyną i zastosować odpowiednie objawowe leczenie podtrzymujące. Ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego nie należy stosować paroksetyny w połączeniu z prekursorami serotoniny (np. tryptofan, oksytryptan). Należy zachować ostrożność u pacjentów z manią w wywiadzie; u pacjentów wchodzących w fazę maniakalną leczenie paroksetyną należy przerwać. Niewydolność nerek/ wątroby. Zaleca się ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek i u pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z cukrzycą stosowanie leku z grupy SSRI może zaburzyć kontrolę glikemii - konieczna może być modyfikacja dawki insuliny i (lub) doustnego leku hipoglikemizującego. Należy zachować ostrożność stosując paroksetynę u pacjentów z padaczką. W przypadku wystąpienia drgawek lek należy odstawić. Kliniczne doświadczenie z jednoczesnym stosowaniem paroksetyny i terapii elektrowstrząsami jest niewielkie. Należy zachować ostrożność stosując paroksetynę u osób z jaskrą z wąskim kątem przesączania lub z jaskrą w wywiadzie. U pacjentów z chorobami serca należy zachować typowe środki ostrożności. Wydłużenie odstępu QT. Należy zachować ostrożność podczas stosowania paroksetyny u pacjentów z wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie (rodzinnym), u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki przeciwarytmiczne lub inne leki mogące potencjalnie wydłużyć odstęp QT, lub u pacjentów z wcześniej występującą istotną chorobą serca taką jak niewydolność serca, choroba niedokrwienna serca, blok serca lub arytmie komorowe, bradykardia, i hipokaliemia lub hipomagnezemia. Ze względu na ryzyko hiponatremii zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku oraz u osób zagrożonych rozwojem hiponatremii, np. z powodu jednocześnie przyjmowanych leków lub u pacjentów z marskością wątroby. Ze względu na ryzyko krwawień zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI jednocześnie z doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi, lekami upośledzającymi funkcję płytek lub innymi lekami mogącymi zwiększać ryzyko krwawienia (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne takie jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2) jak również u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia lub z chorobami mogącymi predysponować do krwawień w wywiadzie. U pacjentów w podeszłym wieku ryzyko krwawień może być zwiększone. Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego. Interakcja z tamoksyfenem. Paroksetyna, silny inhibitor CYP2D6, może prowadzić do zmniejszenia stężenia endoksyfenu, jednego z najważniejszych aktywnych metabolitów tamoksyfenu. Dlatego w trakcie leczenia tamoksyfenem, w miarę możliwości należy unikać stosowania paroksetyny. Objawy odstawienia obserwowane po zakończeniu leczenia paroksetyną. Po przerwaniu leczenia, zwłaszcza nagłym, często występują objawy z odstawienia. W badaniach klinicznych objawy niepożądane związane z przerwaniem leczenia występowały u 30% pacjentów leczonych paroksetyną w porównaniu z 20% pacjentów otrzymujących placebo. Występowanie objawów odstawienia nie oznacza, że lek uzależnia psychicznie lub fizycznie. Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może zależeć od kilku czynników, między innymi od czasu trwania, stosowanej dawki, a także od szybkości jej zmniejszania. Najczęściej opisywanymi działaniami niepożądanymi są zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje, uczucie przechodzenia prądu elektrycznego i szum w uszach), zaburzenia snu (w tymmintensywne sny), pobudzenie lub niepokój, nudności, drżenie, splątanie, poty, bóle głowy, biegunkę, kołatanie serca, chwiejność emocjonalną, rozdrażnienie oraz zaburzenia widzenia. Zazwyczaj objawy te mają łagodne lub umiarkowane nasilenie, choć u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Zazwyczaj występują w ciągu kilku pierwszych dni odstawiania leku, ale istnieją bardzo rzadkie doniesienia o wystąpieniu takich objawów u pacjentów, którzy przez nieuwagę pominęli dawkę leku. Objawy te przeważnie ustępują samoistnie, zazwyczaj w ciągu 2 tygodni, chociaż u części osób mogą utrzymywać się dłużej (do 2-3 miesięcy lub dłużej). Dlatego podczas odstawiania paroksetyny zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki w ciągu kilku tygodni lub miesięcy, w zależności od stanu pacjenta. Zaburzenia czynności seksualnych. SSRI oraz SNRI mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych (które w niektórych przypadkach utrzymywały się pomimo odstawienia SSRI lub SNRI). Substancje pomocnicze. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy, że uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych jest większe w pierwszych tygodniach
przyjmowania leku Parogen.

Jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych działań niepożądanych, należy zgłosić się do lekarza lub
na izbę przyjęć do najbliższego szpitala:

Niezbyt częste (mogą dotyczyć 1 na 100 pacjentów)
- Nietypowe siniaki lub krwawienia, w tym krwawe wymioty lub krew w kale.
- Niemożność oddania moczu.

Rzadkie (mogą dotyczyć 1 na 1000 pacjentów)
- Napad padaczkowy (drgawki).
- Niepokój lub uczucie niemożności usiedzenia ani stania nieruchomo, może to oznaczać
 poważny stan zwany akatyzją. Zwiększenie dawki leku Parogen może nasilić te odczucia.
- Zmęczenie, osłabienie lub splątanie, ból, sztywność lub brak koordynacji mięśni. Może to
 wynikać ze zmniejszonego stężenia sodu we krwi.

Bardzo rzadkie (mogą dotyczyć 1 na 10 000 pacjentów)
- Reakcje alergiczne na lek Parogen, w tym ciężkie reakcje alergiczne.
 Jeśli u pacjenta wystąpi czerwona i grudkowata wysypka skórna, obrzęk powiek, twarzy,
 warg, jamy ustnej lub języka, swędzenie lub trudności w oddychaniu (duszność) lub
 przełykaniu, lub uczucie osłabienia lub oszołomienia skutkujące upadkiem lub utratą
 przytomności.
- Wysypka skórna mogąca przebiegać z tworzeniem się pęcherzy, które maja wygląd małych
 tarcz (centralne ciemne plamy otoczone bledszym obszarem z ciemnym pierścieniem wokół
 krawędzi) zwane rumieniem wielopostaciowym.
- Rozsiana wysypka na skórze z pęcherzykami i złuszczaniem się skóry, szczególnie wokół ust,
 nosa, oczu i narządów płciowych (zespół Stevensa-Johnsona).
- Rozsiana wysypka na skórze z pęcherzykami i złuszczaniem znacznej powierzchni skóry
 (martwica toksyczno-rozpływna naskórka).
- Zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), jest to stan, w
 którym organizm produkuje nadmiar wody i obniżając jednocześnie poziom sodu (soli) we
 krwi, wskutek niewłaściwych sygnałów chemicznych. Pacjenci z SIADH mogą ciężko
 chorować lub nie mieć żadnych objawów.
- Jeżeli pacjent ma niektóre lub wszystkie wymienione niżej objawy, to może występować u
 niego zespół zwany zespołem serotoninowym. Objawy te to: uczucie splątania, niepokój
 ruchowy, poty, drżenie, dreszcze, halucynacje (dziwne wizje lub dźwięki), nagłe skurcze
 mięśni lub szybkie bicie serca.
- Bolesność oczu i pojawiące się zaburzenia ostrości widzenia. Mogą być to objawy jaskry.
- Zażółcenie skóry i białkówek oczu, które mogą wskazywać na problemy z wątrobą.

Działania niepożądane o nieznanej częstości występowania (częstość występowania nie może by
określona na podstawie dostępnych danych):

- Myśli o samookaleczeniu lub samobójstwie. Opisywano zachowania samobójcze podczas
 leczenia lekiem Parogen lub wkrótce po zakończeniu leczenia.

Inne możliwe objawy niepożądane występujące w czasie leczenia:

Bardzo częste (mogą dotyczyć więcej niż u 1 na 10 pacjentów):
- Uczucie mdłości (nudności). Prawdopodobieństwo wystąpienia takich dolegliwości można
 zmniejszyć poprzez przyjmowanie leku rano, w czasie posiłku.
- Zmiany dotyczące popędu płciowego lub funkcji seksualnych. Na przykład, brak orgazmu i - u
 mężczyzn - zaburzenia erekcji i ejakulacji.

Częste (mogą dotyczyć 1 na 10 pacjentów):
- Zmniejszenie apetytu.
- Bezsenność lub uczucie senności.
- Niezwykłe sny (w tym koszmary).
- Uczucie zawrotów głowy lub drżenia.
- Ból głowy.
- Uczucie pobudzenia.
- Uczucie niezwykłego osłabienia.
- Ziewanie, suchość w ustach.
- Biegunka lub zaparcia.
- Przyrost wagi ciała.
- Poty.
- Zwiększone stężenie cholesterolu.
- Wymioty.
- Zaburzenia koncentracji.

Niezbyt częste (mogą dotyczyć 1 na 100 pacjentów):
- Szybsze niż zwykle bicie serca.
- Krótkotrwały wzrost ciśnienia tętniczego lub krótkotrwały spadek ciśnienia tętniczego mogący
 powodować zawroty głowy lub omdlenie przy nagłym wstawaniu.
- Bezruch, sztywność, drżenie lub nieprawidłowe ruchy ust i języka.
- Rozszerzone źrenice.
- Niekontrolowane, mimowolne oddawanie moczu (nietrzymanie moczu).
- Jeśli pacjent jest chory na cukrzycę może wystąpić u niego utrata kontroli poziomu cukru we
 krwi podczas przyjmowania leku Parogen. Należy porozmawiać z lekarzem na temat
 dostosowania dawki insuliny lub leków na cukrzycę.
- Zmniejszenie liczby białych krwinek.

Rzadkie (mogą dotyczyć 1 na 1000 pacjentów):
- Nieprawidłowe wytwarzanie mleka u mężczyzn i kobiet.
- Wolne bicie serca.
- Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych zauważalne w badaniach krwi
- Napady paniki.
- Nadmierna aktywność w zachowaniu lub myślach (mania).
- Uczucie oddzielenia się od własnej osoby (depersonalizacja).
- Uczucie niepokoju.
- Ból stawów lub mięśni.
- Niemożliwy do opanowania przymus poruszania nogami (Zespół Niespokojnych Nóg).
- Wzrost poziomu hormonu zwanego prolaktyną we krwi.
- Zaburzenia miesiączkowania (w tym nasilone lub nieregularne krwawienia, krwawienie
 między miesiączkowe i brak lub opóźnienie wystąpienia miesiączki).

Bardzo rzadkie (mogą dotyczyć 1 na 10000 pacjentów):
- Zatrzymanie płynów lub wody mogące powodować obrzęk rąk lub nóg.
- Nadwrażliwość na światło.
- Bolesny, długotrwały wzwód prącia.
- Niewyjaśnione lub nietypowe krwawienie lub powstawanie siniaków. Może być to oznaką
 małej liczby płytek krwi.

Nieznana (nie można określić częstości na podstawie dostępnych danych):
- Zgrzytanie zębami
- Agresja
- Bzyczenie, syczenie, gwizdy, dzwonienie lub inny utrzymujący się hałas w uszach (szum
 uszny)
- Zapalenie okrężnicy (powodujące biegunkę)
- Ciężki krwotok z pochwy, występujący krótko po porodzie (krwotok poporodowy), patrz
 dodatkowe informacje w podpunkcie „Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność”
 w punkcie 2

U pacjentów przyjmujących tego typu leki obserwowano zwiększone ryzyko złamań kości.

W badaniach paroksetyny u pacjentów w wieku poniżej 18 lat, częstymi działaniami niepożądanymi,
które występowały z częstością mniejszą, niż u 1 pacjenta na 10 były: zwiększona częstość myśli
samobójczych i prób samobójczych, umyślne samouszkodzenie, wrogość, zachowania agresywne lub
nieprzyjazne, utrata apetytu, drżenia, nieprawidłowe pocenie się, nadmierna aktywność (wykazywanie
nadmiaru energii), pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość i zmiany nastroju).
Badania te również wykazały, że takie same objawy występowały, chociaż rzadziej, u dzieci
i młodzieży przyjmujących tzw. tabletki cukrowe (placebo) zamiast paroksetyny.

Ponadto, u pacjentów poniżej 18 lat również często (z częstością mniejszą niż u 1 pacjenta na 10)
występował ból brzucha, uczucie zdenerwowania i chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość,
zmiany nastroju, próby samouszkodzenia, myśli samobójcze i próby samobójcze).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309,
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie wolno stosować paroksetyny w połączeniu z inhibitorami MAO. W szczególnych okolicznościach linezolid (antybiotyk będący odwracalnym, niewybiórczym inhibitorem MAO) może być podawany łącznie z paroksetyną, pod warunkiem, że możliwe jest kontrolowanie ciśnienia krwi i ścisła obserwacja pacjenta pod kątem objawów zespołu serotoninowego. Leczenie paroksetyną można rozpocząć: po 2 tyg. od odstawienia nieodwracalnego inhibitora MAO lub po co najmniej 24 h od odstawienia odwracalnego inhibitora MAO, np. moklobemid, linezolid, chlorek metylotioniny (błękit metylenowy; przedoperacyjny środek wizualizujący, który jest odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO). Między odstawieniem paroksetyny a włączeniem inhibitora MAO należy zachować co najmniej 1-tygodniową przerwę. Nie należy stosować paroksetyny w połączeniu z tiorydazyną, gdyż paroksetyna może podwyższać stężenie tiorydazyny w osoczu (tiorydazyna może powodować wydłużenie odstępu QTc i związane z tym groźne komorowe zaburzenia rytmu serca, takie jak torsade de pointes, oraz nagły zgon). Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z pimozydem. Jednoczesne stosowanie paroksetyny z lekami serotoninergicznymi może prowadzić do występowania działań związanych z 5-HT (zespół serotoninowy). Należy zalecać ostrożność oraz konieczność bardziej ścisłego monitorowania klinicznego przy stosowaniu leków serotoninergicznych (L-tryptofan, tryptany, buprenorfina, tramadol), linezolid, chlorek metylotioniny (błękit metylenowy), SSRI, lit, petydyna i preparaty z ziela dziurawca) w połączeniu z paroksetyną. Zalecana jest także ostrożność przy stosowaniu fentanylu w znieczuleniu ogólnym oraz w leczeniu przewlekłego bólu. Jeśli paroksetyna ma być podawana jednocześnie z lekiem, który jest inhibitorem enzymów metabolizujących leki, należy zastosować paroksetynę w dawkach mieszczących się na dolnej granicy zalecanego zakresu dawkowania. Nie ma potrzeby zmiany początkowego dawkowania paroksetyny w sytuacji, gdy preparat ma być podawany jednocześnie z lekiem indukującym enzymy metabolizujące leki (np. karbamazepina, ryfampicyna, fenobarbital, fenytoina) lub z fosamprenawirem/rytonawirem. Wszelkie zmiany w dawkowaniu paroksetyny (po włączeniu lub odstawieniu leku indukującego enzymy) należy przeprowadzać w zależności od efektów klinicznych (tolerancja i skuteczność). Ryzyko wydłużenia odstępu QTc i (lub) arytmii komorowych (np. TdP) może być zwiększone przy jednoczesnym stosowaniu z lekami wydłużającymi odstęp QTc (np. niektóre leki przeciwpsychotyczne). Jednoczesne stosowanie tiorydazyny i paroksetyny jest przeciwwskazane, ponieważ podobnie jak pozostałe leki hamujące aktywność izoenzymu wątrobowego CYP450 2D6, paroksetyna może zwiększać stężenie tiorydazyny w osoczu, co może wydłużyć odstęp QT. Podawanie przez 10 dni u zdrowych ochotników fosamprenawiru/rytonawiru w dawce odpowiednio 700/100 mg 2 razy dziennie jednocześnie z paroksetyną w dawce 20 mg dziennie powodowało istotne zmniejszenie stężeń paroksetyny w osoczu o ok. 55%. Stężenia fosamprenawiru/rytonawiru w osoczu w czasie jednoczesnego podawania paroksetyny były podobne do wartości referencyjnych z innych badań, co wskazuje, że paroksetyna nie ma istotnego wpływu na metabolizm fosamprenawiru/rytonawiru. Nie ma danych dotyczących wzajemnego wpływu paroksetyny i fosamprenawiru/rytonawiru stosowanych jednocześnie przez okres dłuższy niż 10 dni. Codzienne podawanie paroksetyny znacząco zwiększa stężenie procyklidyny w osoczu. W razie wystąpienia objawów antycholinergicznych należy zmniejszyć dawkę procyklidyny. Wydaje się, że u pacjentów z padaczką jednoczesne stosowanie leków przeciwdrgawkowych (karbamazepina, fenytoina, walproinian sodu) z paroksetyną nie ma żadnego wpływu na profil farmakokinetyki i farmakodynamiki. Paroksetyna hamuje CYP2D6, co może doprowadzić do wzrostu stężenia innych, jednocześnie stosowanych leków metabolizowanych przez ten enzym: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. klomipramina, nortryptylina i dezypramina), neuroleptyki z grupy pochodnych fenotiazyny (np. perfenazyna i tiorydazyna), risperidon, atomoksetyna, niektóre leki antyarytmiczne klasy Ic (np. propafenon i flekainid) oraz metoprolol. Nie zaleca się stosowania paroksetyny jednocześnie z metoprololem podawanym z powodu niewydolności serca z uwagi na wąski indeks terapeutyczny metoprololu w tym wskazaniu. Tamoksyfen ma ważny czynny metabolit, endoksyfen, który jest wytwarzany przez CYP2D6 i w znacznej mierze przyczynia się do skuteczności działania tamoksyfenu. Nieodwracalne hamowanie CYP2D6 przez paroksetynę prowadzi do zmniejszenia stężenia endoksyfenu w osoczu - gdy to możliwe, należy unikać podawania paroksetyny w trakcie stosowania tamoksyfenu w leczeniu lub zapobieganiu raka sutka. Pacjentom przyjmującym paroksetynę należy odradzać picie alkoholu. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i doustnych antykoagulantów może prowadzić do nasilenia działania przeciwkrzepliwego i zwiększać ryzyko krwawień - należy zachować ostrożność, stosując paroksetynę u chorych leczonych doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i NLPZ/kwasu acetylosalicylowego może zwiększać ryzyko krwawień. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI jednocześnie z doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi, lekami upośledzającymi funkcję płytek lub lekami zwiększającymi ryzyko krwawień (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne takie jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2), a także u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia lub z chorobami predysponującymi do krwawień w wywiadzie. Jednoczesne podawanie parkosetyny i prawastatyny może prowadzić do wzrostu stężenia glukozy we krwi. Pacjenci z cukrzycą mogą wymagać dostosowania dawek doustnych leków przeciwcukrzycowych i/lub insuliny.

Viatris Healthcare Sp. z o.o.
ul. Postępu 21B
02-676 Warszawa
[email protected]
www.viatris.pl