Paxneury 2 mg tabletki o przedł. uwalnianiu

1 tabl. o przedł. uwalnianiu zawiera 1 mg, 2 mg, 3 mg, 4 mg, 5 mg, 6 mg lub 7 mg guanfacyny w postaci chlorowodorku. Preparat zawiera laktozę.

Guanfacine

Wybiórczy agonista receptora adrenergicznego α_2A, wykazujący 15-20 razy wyższe powinowactwo do tego podtypu receptora niż do podtypów α_2B i α_2C. Guanfacyna jest lekiem niestymulującym. Mechanizm działania leku w zespole ADHD nie został do końca ustalony. Badania przedkliniczne wskazują, że guanfacyna moduluje przepływ sygnałów w obrębie kory przedczołowej i jąder podstawy, na drodze bezpośredniej modyfikacji transmisji synaptycznej noradrenaliny na receptorach α_2A adrenergicznych. Guanfacyna jest znanym lekiem stosowanym w chorobie nadciśnieniowej. Poprzez stymulację receptorów α_2A adrenergicznych hamuje przepływ impulsów układu współczulnego od ośrodka naczynioruchowego do serca i naczyń krwionośnych. Skutkiem tego jest zmniejszenie obwodowego oporu naczyniowego, obniżenie ciśnienia tętniczego oraz spowolnienie akcji serca. Guanfacyna jest szybko wchłaniana, a C_max w osoczu występuje po ok. 5 h od podania doustnego u pacjentów pediatrycznych (dzieci i młodzież w wieku 6-17 lat). Guanfacyna jest w umiarkowanym stopniu wiązana przez białka osocza (ok. 70%), niezależnie od stężenia substancji czynnej. Metabolizowana jest przy udziale CYP3A4/5 na drodze oksydacji, po której następują reakcje II fazy - przyłączenia grupy siarczanowej i glukuronidacji. Podstawowym metabolitem obecnym w krążeniu jest siarczan 3-hydroksy-guanfacyny, który nie jest aktywny farmakologicznie. Guanfacyna jest eliminowana przez nerki na drodze filtracji i aktywnego wydalania, jak również przez wątrobę. W aktywnym wydalaniu nerkowym pośredniczy białko transportujące OCT2. Co najmniej 50% eliminacji leku przypada na klirens wątrobowy. Wydalanie poprzez nerki stanowi główną ścieżkę eliminacji (80%), z czego substancja czynna w postaci niezmienionej to 30%. T_0,5 w fazie eliminacji guanfacyny wynosi ok. 18 h. Farmakokinetyka guanfacyny jest podobna u dzieci (6-12 lat) i młodzieży (13-17 lat) z zespołem ADHD, a także u dorosłych zdrowych ochotników.

Leczenie zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) u dzieci i młodzieży od 6 do 17 lat, dla których leki stymulujące nie są odpowiednie, nie są tolerowane lub okazały się nieskuteczne. Preparat może być stosowany wyłącznie jako część kompleksowego programu leczenia zespołu ADHD, który zazwyczaj obejmuje działania psychologiczne, edukacyjne i społeczne.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Guanfacyna nie jest zalecana do stosowania w okresie ciąży ani u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Nie wiadomo, czy guanfacyna i jej metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Na podstawie dostępnych danych farmakodynamicznych/toksykologicznych dotyczących zwierząt stwierdzono przenikanie guanfacyny i jej metabolitów do mleka. Dlatego nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie guanfacyny, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania na zwierzętach wykazały wpływ na płodność u samców.

Doustnie. Leczenie musi być rozpoczynane pod nadzorem lekarza specjalisty w leczeniu zaburzeń zachowania okresu dziecięcego i (lub) okresu dorastania. Badanie przed rozpoczęciem leczenia. Przed przepisaniem leku należy koniecznie przeprowadzić wyjściowe badanie, aby zidentyfikować pacjentów z podwyższonym ryzykiem wystąpienia senności i sedacji, niedociśnienia tętniczego i bradykardii, arytmii z wydłużeniem odstępu QT oraz zwiększenia masy ciała/otyłości. Badanie to powinno obejmować ocenę układu sercowo-naczyniowego pacjenta, z pomiarem ciśnienia tętniczego krwi oraz częstości akcji serca, kompletną dokumentację dotyczącą jednocześnie stosowanych leków, wcześniejszych i obecnie współistniejących zaburzeń lub objawów psychicznych, przypadków występowania w rodzinie nagłej śmierci sercowej i niewyjaśnionych zgonów oraz dokładny pomiar wzrostu i wagi pacjenta przed rozpoczęciem leczenia odnotowany w karcie rozwoju. Dawkowanie. Rozpoczynając leczenie, konieczne jest staranne dostosowanie dawki i monitorowanie stanu pacjenta, ponieważ poprawa kliniczna, a także ryzyko wystąpienia klinicznie istotnych działań niepożądanych (omdlenia, niedociśnienie tętnicze, bradykardia, senność i sedacja) zależne są od wielkości dawki oraz narażenia na lek. Należy poinformować pacjentów, że może wystąpić senność i sedacja, szczególnie na początku leczenia lub po zwiększeniu dawki. Jeżeli senność i sedacja utrzymują się lub zostaną uznane za klinicznie istotne, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. U wszystkich pacjentów zalecana dawka początkowa to 1 mg raz na dobę. Dawkę można dostosować, zwiększając ją stopniowo maksymalnie o 1 mg na tydz. Dawkę należy dostosować do każdego pacjenta indywidualnie w zależności od jego odpowiedzi na leczenie i tolerancji leku. W zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie oraz tolerancji leku, zalecana dawka podtrzymująca mieści się w przedziale 0,05-0,12 mg/kg mc./dobę. Dostosowanie dawki (jej zwiększenie lub zmniejszenie) do maksymalnej tolerowanej dawki mieszczącej się w zalecanym przedziale optymalnego dawkowania uwzględniającego masę ciała pacjenta, na podstawie klinicznej oceny odpowiedzi na leczenie i tolerancji na lek można przeprowadzić w odstępie tygodniowym po podaniu dawki inicjującej. Schemat zwiększania dawki u dzieci w wieku od 6 do 12 lat. Grupa wagowa: 25 kg i powyżej. Tydzień 1. - 1 mg; tydzień 2. - 2 mg; tydzień 3. - 3 mg; tydzień 4. - 4 mg. Dawka maksymalna - 4 mg. Schemat zwiększania dawki u młodzieży (w wieku od 13 do 17 lat) (mc. co najmniej 34 kg). Grupa wagowa: 34-41,4 kg. Tydzień 1. - 1 mg; tydzień 2. - 2 mg; tydzień 3. - 3 mg; tydzień 4. - 4 mg. Dawka maksymalna - 4 mg. Grupa wagowa: 41,5-49,4 kg. Tydzień 1. - 1 mg; tydzień 2. - 2 mg; tydzień 3. - 3 mg; tydzień 4. - 4 mg; tydzień 5. - 5 mg. Dawka maksymalna - 5 mg. Grupa wagowa: 49,5-58,4 kg. Tydzień 1. - 1 mg; tydzień 2. - 2 mg; tydzień 3. - 3 mg; tydzień 4. - 4 mg; tydzień 5. - 5 mg; tydzień 6. - 6 mg. Dawka maksymalna - 6 mg. Grupa wagowa: 58,5 kg i powyżej. Tydzień 1. - 1 mg; tydzień 2. - 2 mg; tydzień 3. - 3 mg; tydzień 4. - 4 mg; tydzień 5. - 5 mg; tydzień 6. - 6 mg; tydzień 7. - 7 mg. Dawka maksymalna - 7 mg - pacjentom o mc. 58,5 kg i więcej można zwiększyć dawkę do 7 mg/dobę, jeżeli uprzednio przez co najmniej tydzień podawano im dawkę 6 mg/dobę i jeżeli lekarz przeprowadził dokładną ocenę tolerancji i skuteczności leku u pacjenta. Monitorowanie podczas dostosowywania dawki. W okresie dostosowywania dawki należy raz w tygodniu sprawdzać, czy nie wystąpiły przedmiotowe lub podmiotowe objawy senności i sedacji, niedociśnienia tętniczego i bradykardii. Bieżące monitorowanie. W pierwszym roku leczenia co najmniej raz na 3 mies. należy zbadać pacjenta w kierunku wystąpienia: objawów przedmiotowych i podmiotowych: senności i sedacji, niedociśnienia tętniczego, bradykardii oraz zwiększenia masy ciała/ryzyka otyłości. Zaleca się, aby w tym czasie przeprowadzić ocenę kliniczną. Następnie badania kontrolne należy przeprowadzać co 6 mies., a po każdej zmianie dawkowania - częściej. Lekarz, którzy zdecydował się stosować guanfacynę przez dłuższy czas (ponad 12 mies.) powinien weryfikować celowość jej stosowania co 3 mies. przez pierwszy rok, a następnie nie rzadziej niż raz w roku, opierając się na ocenie klinicznej. Powinien także rozważyć podjęcie próby odstawienia leku, najlepiej w okresie wakacji szkolnych, aby ocenić funkcjonowanie pacjenta bez farmakoterapii. Zmniejszanie dawki i zakończenie leczenia. Pacjentów /opiekunów pacjentów należy pouczyć, aby nie przerywali stosowania guanfacyny bez konsultacji z lekarzem prowadzącym. W przypadku przerywania leczenia dawkę należy zmniejszać stopniowo, o nie więcej niż 1 mg co 3 do 7 dni, oraz monitorować ciśnienie tętnicze krwi i tętno, aby ograniczyć do minimum możliwe działania niepożądane wynikające z odstawienia, a w szczególności wzrost ciśnienia tętniczego krwi i przyspieszenie tętna. W badaniu oceniającym długoterminową skuteczność, po zamianie guanfacyny na placebo u 7/158 (4,4%) pacjentów wystąpił wzrost ciśnienia tętniczego krwi o ponad 5 mmHg oraz powyżej 95 centyla dla wieku, płci i wzrostu. Pominięcie dawki. W razie pominięcia dawki kolejną przepisaną dawkę należy zażyć jak zwykle następnego dnia. Jeżeli pominięto dwie lub więcej kolejnych dawek, zaleca się ponowne dostosowanie dawki w oparciu o tolerancję guanfacyny u pacjenta. Zmiana z leku zawierającego guanfacynę w innej postaci na lek Paxneury. Guanfacyny w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu nie należy zastępować preparatem o przedłużonym uwalnianiu w identycznej dawce wyrażonej w mg, ze względu na różne profile farmakokinetyczne. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności guanfacyny u dorosłych i osób w podeszłym wieku z zespołem ADHD - nie należy stosować guanfacyny w tych grupach pacjentów. U pacjentów z niewydolnością wątroby różnego stopnia może być konieczne zmniejszenie dawki. Nie oceniano wpływu zaburzeń czynności wątroby na parametry farmakokinetyczne guanfacyny u pacjentów pediatrycznych (dzieci i młodzież w wieku od 6 do 17 lat). Zmniejszenie dawki może być konieczne u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (GFR 29– 15 ml/min) oraz z krańcową niewydolnością nerek (GFR<15 ml/min lub pacjenci wymagający dializowania). Nie oceniano wpływu zaburzeń czynności nerek na parametry farmakokinetyczne guanfacyny u pacjentów pediatrycznych (dzieci i młodzież w wieku od 6 do 17 lat). Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności guanfacyny u dzieci w wieku poniżej 6 lat. Pacjenci otrzymujący inhibitory /induktory CYP3A4 i CYP3A5. Inhibitory CYP3A4/5, w wypadku ich jednoczesnego podawania z guanfacyną, w znacznym stopniu wpływają na jej parametry farmakokinetyczne. Zaleca się dostosowanie dawki guanfacyny w przypadku jednoczesnego stosowania z umiarkowanymi lub silnymi inhibitorami CYP3A4/5 (np. ketokonazol, sok grejpfrutowy), lub silnymi induktorami CYP3A4 (np. karbamazepina). W razie jednoczesnego stosowania z silnymi lub umiarkowanie silnymi inhibitorami CYP3A, zaleca się zmniejszenie dawki guanfacyny o 50%. Ze względu na różnorodność skutków interakcji może być konieczne dalsze dostosowanie dawki. Jeżeli guanfacyna jest stosowana jednocześnie z silnymi induktorami enzymów, w razie potrzeby można rozważyć ponowne stopniowe zwiększanie dawki, aż do maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 7 mg. Po zakończeniu leczenia indukującego zaleca się ponowne stopniowe zmniejszenie dawki guanfacyny w kolejnych tygodniach. Sposób podania. Lek przyjmuje się raz na dobę, rano lub wieczorem. Tabletek nie należy przed połknięciem kruszyć, żuć ani przełamywać, ponieważ zwiększa to tempo uwalniania guanfacyny. Zaleca się, aby leczenie podejmować jedynie u dzieci, które są w stanie bez problemu połknąć tabletkę w całości. Guanfacynę można podawać niezależnie od posiłków, jednak nie należy podawać jej z pokarmami wysokotłuszczowymi, ze względu na zwiększone narażenie na lek. Guanfacyny nie należy podawać razem z sokiem grejpfrutowym.

Niedociśnienie tętnicze, bradykardia i omdlenia. Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić stan układu sercowo-naczyniowego pacjenta z pomiarem ciśnienia tętniczego krwi i częstości akcji serca oraz przeprowadzić wywiad rodzinny w kierunku nagłej śmierci sercowej i niewyjaśnionych zgonów, aby rozpoznać pacjentów z podwyższonym ryzykiem niedociśnienia tętniczego, bradykardii oraz ryzykiem wydłużenia odstępu QT/ zaburzeń rytmu serca. Monitorowanie częstości akcji serca oraz ciśnienia tętniczego krwi powinno być prowadzone raz w tygodniu w trakcie dostosowywania i stabilizacji dawki i co najmniej raz na 3 mies. przez pierwszy rok leczenia, z uwzględnieniem oceny klinicznej. Po tym czasie badania kontrolne należy przeprowadzać co 6 mies., a po każdej zmianie dawkowania - częściej. Należy zachować ostrożność stosując guanfacynę u pacjentów z niedociśnieniem tętniczym, blokiem serca, bradykardią lub chorobą układu sercowo-naczyniowego w wywiadzie lub u których występowały omdlenia lub stany predysponujące do omdleń, takie jak niedociśnienie tętnicze, niedociśnienie ortostatyczne, bradykardia czy odwodnienie. Należy również zachować ostrożność, stosując lek u pacjentów, którzy w tym samym czasie otrzymują leki hipotensyjne lub inne leki, które mogą obniżać ciśnienie tętnicze krwi lub spowalniać akcję serca lub które mogą zwiększać ryzyko omdleń. Pacjentom należy zalecić picie dużej ilości płynów. Wzrost ciśnienia tętniczego krwi i przyspieszenie tętna po zaprzestaniu leczenia. Po zaprzestaniu leczenia guanfacyną może wystąpić wzrost ciśnienia tętniczego krwi i przyspieszenie tętna. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano bardzo rzadkie przypadki encefalopatii nadciśnieniowej po nagłym przerwaniu leczenia. Aby ograniczyć do minimum ryzyko wzrostu ciśnienia tętniczego krwi po odstawieniu leku, całkowitą dobową dawkę należy zmniejszać stopniowo, o nie więcej niż 1 mg co 3 do 7 dni. Podczas zmniejszania dawki lub w przypadku zaprzestania leczenia należy monitorować ciśnienie tętnicze krwi i tętno. Odstęp QTc. Należy zachować ostrożność przepisując guanfacynę pacjentom z wydłużeniem odstępu QT i czynnikami ryzyka torsade de pointes w wywiadzie (np. blok serca, bradykardia, hipokaliemia) lub pacjentom, którzy przyjmują leki, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT. Pacjentów tych należy poddać dalszej ocenie czynności serca na podstawie przeprowadzonej oceny klinicznej. Sedacja i senność. Guanfacyna może wywoływać senność i sedację, szczególnie na początku leczenia, które mogą utrzymywać się przez 2-3 tyg., a w niektórych przypadkach dłużej. Dlatego zaleca się dokładne monitorowanie pacjentów raz w tygodniu w trakcie dostosowywania i stabilizacji dawki i raz na 3 mies. przez pierwszy rok leczenia, z uwzględnieniem oceny klinicznej. Przed zastosowaniem guanfacyny z jakąkolwiek inną substancją działającą hamująco na OUN (np. alkohol, środki uspokajające, fenotiazyny, barbiturany lub beznodiazepiny), należy wziąć pod uwagę addytywne działanie sedacyjne. W trakcie stosowania guanfacyny pacjenci nie powinni spożywać alkoholu. Odradza się obsługę ciężkiego sprzętu, prowadzenie pojazdów czy jazdę na rowerze, dopóki nie będzie wiadomo, jak pacjent reaguje na leczenie guanfacyną. Myśli samobójcze. Ze względu na ryzyko wystąpienia zachowań samobójczych (w tym myśli samobójcze, próby samobójcze i próby samobójstwa zakończone zgonem), zaleca się, aby opiekunowie i lekarze monitorowali pacjentów pod kątem występowania objawów związanych z zachowaniami samobójczymi, w tym także podczas rozpoczynania leczenia, w trakcie dostosowywania dawki i odstawiania leku. Pacjentów i opiekunów należy zachęcać, aby w każdej chwili zgłaszali pracownikowi służby zdrowia wszelkie niepokojące myśli lub uczucia. Agresja. Pacjenci leczeni guanfacyną powinni być monitorowani pod kątem występowania zachowań agresywnych lub wrogości. Wpływ na wzrost, wagę i wskaźnik masy ciała (BMI). U dzieci i młodzieży otrzymujących guanfacynę może wzrastać wartość wskaźnika BMI. Z tego względu należy przed rozpoczęciem leczenia dokonać pomiaru wzrostu, masy ciała i wskaźnika BMI, a następnie badanie powtarzać co 3 mies. przez pierwszy rok leczenia, uwzględniając ocenę kliniczną. Po tym czasie badania kontrolne należy przeprowadzać co 6 mies., a po każdej zmianie dawki - częściej. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

Bardzo często: senność (40,6%), ból głowy (27,4%), ból brzucha (12%), zmęczenie (18,1%). Często: zmniejszenie apetytu, depresja, lęk, chwiejność emocjonalna, bezsenność, budzenie się w nocy, koszmary senne, sedacja, zawroty głowy, letarg, bradykardia, niedociśnienie tętnicze, niedociśnienie ortostatyczne, wymioty, biegunka, nudności, zaparcia, uczucie dyskomfortu w brzuchu/żołądku, suchość w jamie ustnej, wysypka, moczenie się mimowolne, drażliwość, obniżone ciśnienie tętnicze krwi, zwiększenie masy ciała. Niezbyt często: nadwrażliwość, pobudzenie, agresja, omamy, drgawki, omdlenie/utrata przytomności, zawroty głowy przy zmianie pozycji ciała, blok przedsionkowo-komorowy Ist., częstoskurcz, arytmia zatokowa, bladość, astma, niestrawność, świąd, częstomocz, astenia, ból w klatce piersiowej, podwyższone ciśnienie tętnicze krwi, spowolnienie akcji serca, wzrost aktywności AlAT. Rzadko: hipersomnia, nadciśnienie tętnicze, złe samopoczucie. Bardzo rzadko: encefalopatia nadciśnieniowa. Częstość nieznana: zaburzenia erekcji. Senność/sedacja oraz niedociśnienie tętnicze szczególnie często występowały w pierwszych tygodniach leczenia, po czym stopniowo ustępowały. W badaniu oceniającym długoterminową skuteczność u dzieci i młodzieży, po zaprzestaniu stosowania guanfacyny obserwowano wzrost średnich wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego odpowiednio o ok. 3 mmHg i 1 mmHg powyżej wartości wyjściowych. U poszczególnych osób wzrost ciśnienia może być jednak wyższy, niż wynikałoby to z podanych wartości uśrednionych. Wzrost ciśnienia krwi u niektórych osób był obserwowany pod koniec okresu obserwacji, który trwał od 3 do 26 tyg. po podaniu ostatniej dawki Nie przeprowadzono badań guanfacyny u dorosłych pacjentów z zespołem ADHD.

W wypadku jednoczesnego stosowania guanfacyny z inhibitorami lub induktorami CYP3A4/5 może dochodzić do zwiększenia lub zmniejszenia stężenia guanfacyny w osoczu, co może wpływać na skuteczność i bezpieczeństwo stosowania guanfacyny. Guanfacyna może zwiększać stężenie osoczowe jednocześnie podawanych leków, które są metabolizowane przez CYP3A4/5. W warunkach in vitro guanfacyna jest inhibitorem MATE1 i nie można wykluczyć, że hamowanie MATE1 ma znaczenie kliniczne. Jednoczesne podawanie guanfacyny i substratów MATE1 może prowadzić do zwiększenia stężenia tych leków w osoczu. Ponadto, jak wynika z badań in vitro, guanfacyna może być inhibitorem OCT1 w przypadku, gdy osiągnięte zostanie maksymalne stężenie w żyle wrotnej. Jednoczesne stosowanie guanfacyny i substratów OCT1, które wykazują podobne wartości T_max (np. metforminy), może prowadzić do zwiększenia wartości C_max tych leków. W wypadku jednoczesnego stosowania guanfacyny z innymi lekami powodującymi sedację, niedociśnienie tętnicze lub wydłużenie odstępu QT, działania farmakodynamiczne mogą się sumować. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych. Jednak wydaje się, że w objętej wskazaniami grupie wiekowej dzieci i młodzieży, wyniki będą podobne. Leki wydłużające odstęp QT. Guanfacyna spowalnia akcję serca. Z tego względu z reguły nie zaleca się jednoczesnego stosowania guanfacyny z lekami powodującymi wydłużenie odstępu QT. Inhibitory CYP3A4 i CYP3A5. Należy zachować ostrożność, stosując guanfacynę u pacjentów przyjmujących ketokonazol i inne umiarkowanie silne i silne inhibitory CYP3A4/5; zaleca się zmniejszenie dawki guanfacyny w przedziale zalecanego dawkowania. W razie jednoczesnego stosowania guanfacyny z silnymi lub umiarkowanie silnymi inhibitorami CYP3A, zaleca się zmniejszenie dawki guanfacyny o 50%. Ze względu na różnorodność skutków interakcji może być konieczne dalsze dostosowanie dawki. Jednoczesne stosowanie guanfacyny z umiarkowanymi i silnymi inhibitorami CYP3A4/5 powoduje wzrost stężenia guanfacyny w osoczu i zwiększa ryzyko działań niepożądanych, takich jak niedociśnienie tętnicze, bradykardia czy sedacja. W wypadku jednoczesnego podawania z ketokonazolem stwierdzano istotne zwiększenie stopnia i czasu narażenia na guanfacynę - C_max i AUC wzrastały odpowiednio 2- i 3-krotnie. Inne inhibitory CYP3A4/5 mogą wywoływać porównywalny efekt. Przykładowe umiarkowane inhibitory CYP3A4/5: aprepitant, atazanawir, cyprofloksacyna, kryzotynib, diltiazem, flukonazol, fosamprenawir, imatynib, werapamil, sok grejpfrutowy. Przykładowe silne inhibitory CYP3A4/5: boceprewir, chloramfenikol, klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, pozakonazol, rytonawir, sakwinawir, subokson, telaprewir, telitromycyna. Induktory CYP3A4. Stosując guanfacynę jednocześnie z induktorem CYP3A4, zaleca się zwiększenie dawki guanfacyny w przedziale zalecanego dawkowania. Jeżeli guanfacyna jest stosowana jednocześnie z silnymi induktorami enzymów, w razie potrzeby można rozważyć ponowne stopniowe zwiększanie dawki, aż do maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 7 mg. Po zakończeniu leczenia indukującego zaleca się ponowne stopniowe zmniejszenie dawki guanfacyny w kolejnych tygodniach. W wypadku jednoczesnego podawania z ryfampicyną (induktorem CYP3A4) obserwowano znaczne zmniejszenie stopnia i czasu narażenia na guanfacynę. C_max i AUC guanfacyny zmniejszyły się odpowiednio o 54% i 70%. Inne induktory CYP3A4 mogą wywoływać porównywalny efekt. Przykładowe umiarkowane i silne induktory CYP3A4/5: bosentan, karbamazepina, efawirenz, etrawiryna, newirapina, okskarbazepina, fenobarbital, fenytoina, prymidon, ryfabutyna, ryfampicyna, ziele dziurawca zwyczajnego. Kwas walproinowy. Jednoczesne stosowanie guanfacyny i kwasu walproinowego może powodować wzrost stężenia kwasu walproinowego. Mechanizm tej interakcji nie jest znany, jednak zarówno guanfacyna jak i kwas walproinowy są metabolizowane na drodze glukuronidacji, może więc występować inhibicja kompetycyjna. Podając guanfacynę jednocześnie z kwasem walproinowym, należy monitorować pacjenta pod kątem potencjalnego działania addytywnego na OUN, należy również rozważyć monitorowanie stężenia kwasu walproinowego w osoczu. W wypadku jednoczesnego stosowania może być wskazane dostosowanie dawki kwasu walproinowego i guanfacyny. Leki przeciwnadciśnieniowe. Należy zachować ostrożność, podając guanfacynę jednocześnie lekami z przeciwnadciśnieniowymi ze względu na możliwe sumowanie się działania farmakodynamicznego, wyrażające się niedociśnieniem tętniczym i omdleniami. Leki działające hamująco na OUN. Należy zachować ostrożność podając guanfacynę jednocześnie z produktami działającymi hamująco na OUN (np. alkohol, leki uspokajające, leki nasenne, benzodiazepiny, barbiturany i leki przeciwpsychotyczne), ze względu na możliwe sumowanie się działania farmakodynamicznego, wyrażające się sedacją i sennością. Metylofenidat podawany doustnie. W badaniu interakcji ani guanfacyna, ani doustny system pompy osmotycznej (OROS) - chlorowodorek metylofenidatu o przedłużonym uwalnianiu, jeśli były stosowane jednocześnie, nie wpływały wzajemnie na swą farmakokinetykę. Lisdeksamfetaminy dimezylan. Podawanie guanfacyny w skojarzeniu z lisdeksamfetaminy dimezylanem powodowało wzrost C_max guanfacyny w osoczu o 19%, podczas gdy AUC guanfacyny wzrasta o 7%. Nie przypuszcza się, aby te niewielkie zmiany miały znaczenie kliniczne. W badaniu tym, po jednoczesnym podaniu guanfacyny z lisdeksamfetaminy dimezylanem, nie zaobserwowano wpływu na ekspozycję d-amfetaminy. Interakcje z jedzeniem. Guanfacyny nie należy podawać razem z pokarmami wysokotłuszczowymi ze względu na zwiększenie ekspozycji na guanfacynę, ponieważ wykazano, że pokarmy wysokotłuszczowe mają znaczny wpływ na wchłanianie guanfacyny (zwiększone narażenie na lek).

Neuraxpharm Polska Sp. z o.o.
ul. Poleczki 35
02-822 Warszawa
www.neuraxpharm.com/pl/