Presartan H 100 mg+25 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu (oraz 61,5 mg laktozy) lub 100 mg losartanu potasu i 25 mg hydrochlorotiazydu (oraz 123 mg laktozy).

Preparat złożony zawierający antagonistę receptora angiotensyny II - losartan i diuretyk tiazydowy - hydrochlorotiazyd. Zarówno losartan potasu jak i jego farmakologicznie czynny metabolit (kwas karboksylowy) selektywnie wiążą się z receptorem AT₁ blokując efekty działania angiotensyny II, niezależnie od źródła lub drogi jej syntezy; nie wiążą się i nie blokują innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych istotnych dla regulacji w układzie krążenia. Losartan nie jest też inhibitorem kininazy II (enzymu rozkładającego bradykininę), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Po podaniu doustnym losartan dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega efektowi pierwszego przejścia przez wątrobę. Jest metabolizowany do aktywnego metabolitu kwasu karboksylowego oraz metabolitów nieaktywnych. Biodostępność wynosi ok. 33%. Maksymalne stężenie losartanu we krwi występuje po około 1 h, a jego aktywnego metabolitu po 3-4 h. Losartan i jego metabolity są wydalane z moczem (35%) i z kałem (58%). T_0,5 wynosi około 2 h dla losartanu, około 6-9 h dla aktywnego metabolitu. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego tiazydów nie został do końca poznany. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorku w przybliżeniu w podobnych ilościach. Działanie diuretyczne hydrochlorotiazydu powoduje zmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reniny w osoczu, zwiększenie wydzielania aldosteronu, co prowadzi do zwiększenia utraty potasu i wodorowęglanów z moczem. Przyjmuje się, że jednoczesne podawanie losartanu powoduje, poprzez blokadę układu renina-angiotensyna-aldosteron, zatrzymanie utraty potasu związane z działaniem diuretyków. W przypadku stosowania hydrochlorotiazydu, diureza rozpoczyna się po 2 h, a maksymalny efekt zostaje osiągnięty po około 4 h, działanie utrzymuje się przez 6-12 h. Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany w organizmie ludzkim i jest prawie całkowicie wydalany w niezmienionej postaci z moczem. T_0,5 wynosi 5,6-14,8 h.

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego u pacjentów, których ciśnienie krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas leczenia losartanem lub hydrochlorotiazydem w monoterapii.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Oporne na leczenie hipokaliemia, hiponatremia lub hiperkalcemia. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby; cholestaza oraz niedrożność dróg żółciowych. Objawowa hiperurykemia/dna moczanowa. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane (istnieje ryzyko działania teratogennego antagonistów receptora angiotensyny II). Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Losartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG czaszki i nerek płodu; noworodki, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska; stosowany w II i III trymestrze może zaburzać maciczno-łożyskowy przepływ krwi oraz wywołać u płodu i noworodka żółtaczkę, zaburzenia równowagi elektrolitowej i trombocytopenię. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w obrzękach ciążowych, nadciśnieniu ciążowym lub stanie przedrzucawkowym. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu pierwotnego nadciśnienia tętniczego u kobiet w ciąży, poza wyjątkowymi przypadkami, w których żadne inne leczenie nie może być stosowane. Tiazydy przenikają do mleka kobiecego i mogą hamować laktację. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią. Jeśli preparat jest przyjmowany w okresie karmienia piersią, to należy stosować jak najmniejsze dawki. Zaleca się podawanie innych preparatów, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania podczas karmienia piersią, zwłaszcza w przypadku karmienia noworodka lub wcześniaka.

Doustnie. Preparatu nie należy stosować jako leczenia początkowego, lecz u pacjentów, których ciśnienie krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas monoterapii losartanem potasowym lub hydrochlorotiazydem. Zaleca się stopniowe zwiększanie dawki pojedynczych składników. W uzasadnionych kliniczne przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na podawanie preparatu złożonego u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane. Zwykle dawka podtrzymująca wynosi 1 tabl. 50 mg + 12,5 mg raz na dobę. U pacjentów, u których nie uzyska się odpowiedniej reakcji, dawkę można zwiększyć do 1 tabl. 100 mg + 25 mg raz na dobę (maksymalna dawka dobowa). Działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Preparat można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Szczególne grupy pacjentów. Dostosowanie dawkowania u osób w wieku podeszłym nie jest zazwyczaj konieczne. Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 30-50 ml/min); nie zaleca się stosowania leku u pacjentów poddawanych hemodializoterapii; leku nie wolno stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min). U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, przed zastosowaniem leku, należy skorygować zmniejszoną objętość krwi krążącej i (lub) hiponatremię. Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Leku nie należy stosować u dzieci <18 lat. Sposób podania. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając szklanką wody.

Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją. U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej i (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki. Takie niedobory należy wyrównać przed podaniem preparatu. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze współistniejącą cukrzycą lub bez cukrzycy, często występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, które wymagają wyrównania. Ostrożnie stosować u dorosłych pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. W następstwie zahamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) obserwowano zaburzenia czynności nerek z niewydolnością nerek włącznie (szczególnie u pacjentów, u których czynność nerek zależy od aktywności układu RAA, takich jak osoby z ciężką niewydolnością serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek). Preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy doprowadzającej krew do jedynej nerki. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Brak jest doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepie nerki. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe, działające przez hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna - nie zaleca się stosowania preparatu w tej grupie pacjentów. Nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i chorobą naczyń mózgowych może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. U pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez, istnieje - tak jak w przypadku innych leków działających na układ renina-angiotensyna - ryzyko ciężkiego niedociśnienia i (często ostrej) niewydolności nerek. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu. Leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II wykazują mniejszą skuteczność w leczeniu nadciśnienia tętniczego u osób rasy czarnej. Podawanie tiazydów może upośledzać tolerancję glukozy. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów hemodializowanych. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem, należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oka i zwykle pojawiają się w ciągu kilku godzin do tygodni od rozpoczęcia leczenia. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowym leczeniem jest jak najszybsze odstawienie stosowanego produktu leczniczego. Jeżeli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć natychmiastowe podjęcie leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Lek zawiera laktozę jednowodną, dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jedną tabletkę powlekaną, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeżeli wystąpią następujące objawy należy przerwać stosowanie leku Presartan H i natychmiast skontaktować się
z lekarzem lub zgłosić się do oddziału pomocy doraźnej najbliższego szpitala:

Ciężka reakcja alergiczna (wysypka, świąd, obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła, który może powodować
trudności w połykaniu lub oddychaniu).

Jest to ciężkie, ale rzadkie działanie niepożądane, występujące częściej niż u 1 pacjenta na 10 000, lecz rzadziej
niż u 1 na 1 000 pacjentów. Może być konieczna szybka pomoc medyczna lub hospitalizacja.

Działania niepożądane wymienione poniżej występują z następującą częstością:

Często: występują u 1 do 10 osób na 100
- kaszel, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok, zaburzenia
  dotyczące zatok,
- biegunka, ból brzucha, nudności, niestrawność,
- ból lub kurcze mięśni, ból nóg, ból pleców,
- bezsenność, ból głowy, zawroty głowy,
- osłabienie, zmęczenie, ból w klatce piersiowej,
- zwiększenie stężenia potasu we krwi (które może powodować zaburzenia rytmu serca), zmniejszenie stężenia
  hemoglobiny we krwi.

Niezbyt często: występują u 1 do 10 osób na 1 000
- niedokrwistość, czerwone lub brązowe plamy na skórze (czasem szczególnie na stopach, nogach, ramionach i
  pośladkach, z bólem stawów, obrzękiem dłoni i stóp i bólem brzucha), siniaki, zmniejszenie ilości krwinek
  białych, zaburzenia krzepnięcia i łatwość siniaczenia,
- utrata apetytu, zwiększenie stężenia kwasu moczowego lub dna, zwiększenie stężenia cukru we krwi,
  zaburzenia stężenia elektrolitów we krwi,
- lęk, nerwowość, napady paniki (nawracające napady paniki), dezorientacja, depresja, niezwykłe marzenia
  senne, zaburzenia snu, senność, zaburzenia pamięci,
- uczucie kłucia i mrowienia lub podobne zaburzenia, ból kończyn, drżenie, migrena, omdlenie,
- niewyraźne widzenie, uczucie pieczenia lub kłucia w oczach, zapalenie spojówek, zmniejszenie ostrości
  wzroku, widzenie na żółto,
- uczucie dzwonienia, brzęczenia, stukania w uszach, szum uszny,
- niskie ciśnienie krwi, które może być związane ze zmianą pozycji ciała (uczucie „pustki” w głowie lub
  osłabienie podczas wstawania), dławica piersiowa (ból w klatce piersiowej), zaburzenia rytmu serca,
  incydenty naczyniowo-mózgowe („mini-udary”), zawał mięśnia sercowego, kołatanie serca,
- zapalenie naczyń krwionośnych, często połączone z wysypką skórną lub siniakami,
- ból gardła, duszność, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, obecność płynu w płucach (który powoduje
  utrudnienie oddychania), krwawienie z nosa, nieżyt błony śluzowej nosa, przekrwienie,
- zaparcie, wzdęcie, nieżyt żołądka, kurcze żołądka, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie
  ślinianek, ból zębów,
- żółtaczka (zażółcenie oczu i skóry), zapalenie trzustki,
- pokrzywka, świąd, zapalenie skóry, wysypka, zaczerwienienie skóry, nadwrażliwość na światło, suchość
  skóry, uderzenia gorąca z zaczerwienieniem, nasilona potliwość, wypadanie włosów,
- ból ramion, barków, bioder, kolan lub innych stawów, obrzęk stawów, sztywność, osłabienie mięśni,
- częste oddawanie moczu, również w nocy, zaburzenia czynności nerek, w tym zapalenie nerek, zakażenia
  dróg moczowych, obecność cukru w moczu,
- zmniejszony popęd seksualny, impotencja,
- obrzęk twarzy, gorączka.

Rzadko: występują u 1 do 10 osób na 10 000
- zapalenie wątroby, nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby.

Bardzo rzadko: występują rzadziej niż u 1 osoby na 10 000
- ostra niewydolność oddechowa (objawy obejmują ciężką duszność, gorączkę, osłabienie i splątanie).

Częstość występowania nieznana:
- rozpad tkanki mięśniowej,
- nowotwory złośliwe skóry i warg (nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry),
- zaburzenia smaku.
- osłabienie wzroku lub ból oczu na skutek podwyższonego ciśnienia (możliwe objawy gromadzenia się płynu
  w unaczynionej błonie otaczającej oko — nadmiernego nagromadzenia płynu między naczyniówką a
  twardówką — lub ostrej jaskry zamkniętego kąta)

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce,
należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do
Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,
tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Ryfampicyna i flukonazol zmniejszają stężenie czynnych metabolitów losartanu we krwi, nie ustalono klinicznego znaczenia tych interakcji. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie losartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Jednoczesne przyjmowanie losartanu i innych leków, które zatrzymują potas (np. leków moczopędnych oszczędzających potas: amilorydu, triamterenu, spironolaktonu), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas, może powodować hiperkaliemię - nie zaleca się tego typu leczenia skojarzonego. Podobnie jak w przypadku innych leków wpływających na wydalanie sodu, wydalanie litu może być zmniejszone, jeśli sole litu są podawane jednocześnie z antagonistami receptora angiotensyny II należy monitorować stężenie litu w osoczu. Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych), może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub leków moczopędnych i NLPZ może zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek oraz hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek - takie połączenie należy stosować ostrożnie, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni, należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek po rozpoczęciu terapii skojarzonej oraz regularnie w trakcie leczenia. Jednoczesne stosowanie losartanu z lekami, które jako główne działanie lub jako działanie niepożądane powodują zmniejszenie ciśnienia krwi (takimi jak trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, baklofen, amifostyna) może zwiększyć ryzyko wystąpienia niedociśnienia. Inne leki przeciwnadciśnieniowe mogą nasilać hipotensyjne działanie preparatu. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z alkoholem, barbituranami, opioidami i leki przeciwdepresyjne może wystąpić nasilenie niedociśnienia ortostatycznego. Stosowanie leków z grupy tiazydów może upośledzać tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Metforminę należy stosować ostrożnie z powodu ryzyka kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. W obecności żywic jonowymiennych wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zmniejszone. Pojedyncza dawka tak cholestyraminy i kolestypolu wiąże hydrochlorotiazyd i powoduje zmniejszenie jego wchłaniania z przewodu pokarmowego odpowiednio do 85% i 43%. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z kortykosteroidami i ACTH powoduje nasilenie niedoboru elektrolitów, zwłaszcza hipokaliemii. Hydrochlorotiazyd może osłabiać reakcję na aminy zwiększające ciśnienie krwi, takie jak adrenalina, jednak nie w stopniu, który wymagałby zaniechania ich stosowania. Hydrochlorotiazyd może nasilać odpowiedź na środki zwiotczające mięśnie szkieletowe, takie jak tubokuraryna. Leki moczopędne zmniejszają klirens nerkowy litu, powodując duże ryzyko toksycznego działania litu; nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Może być konieczne dostosowanie dawki preparatów powodujących zwiększenie wydalania kwasu moczowego z moczem, ponieważ hydrochlorotiazyd może powodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi. Może być konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinopirazonu. Jednoczesne podawanie tiazydów może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Podczas łącznego stosowania z lekami przeciwcholinergicznymi (np. atropina, biperyden) zwiększa się biodostępność tiazydowych leków moczopędnych z powodu osłabienia motoryki przewodu pokarmowego i wolniejszego opróżniania żołądka. Tiazydy mogą zmniejszać nerkowe wydalanie leków cytotoksycznych i nasilać ich działanie mielosupresyjne. W przypadku stosowania dużych dawek salicylanów hydrochlorotiazyd może nasilać toksyczne działanie salicylanów na OUN. Istnieją pojedyncze doniesienia o wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej podczas jednoczesnego przyjmowania hydrochlorotiazydu i metylodopy. Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i cyklosporyny może zwiększać ryzyko hiperurykemii, a także powikłań o typie dny. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydów może przyczyniać się do wystąpienia zaburzeń rytmu serca spowodowanych podawaniem naparstnicy. Zaleca się okresowe oznaczanie stężenia potasu w osoczu i wykonywanie badania EKG podczas jednoczesnego stosowania preparatu i leków, na których działanie mają wpływ zaburzenia stężenia potasu we krwi (np. glikozydy naparstnicy i leki przeciwarytmiczne) oraz następujących leków wywołujących torsades de pointes: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) oraz beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna (i.v.), halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, winkamina (i.v.). Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać stężenie wapnia we krwi z powodu zmniejszenia wydalania. Jeśli suplementy wapnia muszą być stosowane, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i odpowiednio dostosować dawkę wapnia. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z karbamazepiną istnieje ryzyko hiponatremii objawowej (konieczne jest monitorowanie stanu klinicznego i parametrów biochemicznych). W przypadku odwodnienia spowodowanego przez diuretyki, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, szczególnie po podaniu dużych dawek jodowych środków kontrastujących. Przed podaniem jodowych środków kontrastujących należy nawodnić pacjenta. Podczas łącznego stosowania z amfoterycyną B (podawana pozajelitowo), kortykosteroidami, ACTH oraz lekami przeczyszczającymi pobudzającymi perystaltykę hydrochlorotiazyd może nasilać zaburzenia elektrolitowe, szczególnie hipokaliemię.

Bausch Health Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-627-28-88
[email protected]
www.bauschhealthpoland.pl