Prestilol 10 mg+5 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera połączenie fumaranu bisoprololu oraz peryndoprylu z argininą, odpowiednio: 5 mg+5 mg lub 5 mg+10 mg lub 10 mg+5 mg lub 10 mg+10 mg.

Preparat o synergicznym działaniu dwóch substancji czynnych. Bisoprolol jest wysoce wybiórczym lekiem blokującym adrenergiczne receptory β₁, pozbawionym wewnętrznego działania agonistycznego i znaczącego działania stabilizującego błony komórkowe. Wykazuje jedynie niewielkie powinowactwo do receptorów β₂ mięśni gładkich oskrzeli i naczyń krwionośnych oraz do receptorów β₂ związanych z regulacją metabolizmu. Peryndopryl jest inhibitorem ACE (enzymu katalizującego przemianę angiotensyny I do wazopresyjnej angiotensyny II, jak również rozpad bradykininy). Zahamowanie aktywności ACE powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II we krwi, co prowadzi do zwiększenia aktywności reninowej osocza (poprzez zahamowanie ujemnego sprzężenia zwrotnego regulującego wydzielanie reniny) oraz do zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Zahamowanie aktywności ACE powoduje także zwiększenie aktywności krążących oraz miejscowych układów kalikreiny-kininy (i przez to także aktywację układu prostaglandyn). Możliwe jest, że ten mechanizm uczestniczy w obniżaniu ciśnienia tętniczego oraz jest częściowo odpowiedzialny za określone działania niepożądane (np. kaszel). Dostępność biologiczna bisoprololu po podaniu doustnym wynosi ok. 90%. Bisoprolol wiąże się z białkami osocza w ok. 30%. W 50% jest metabolizowany w wątrobie do nieczynnych metabolitów, wydalanych przez nerki; pozostałe 50% jest wydalane przez nerki w postaci niezmienionej. T_0,5 we krwi wynosi 10-12 h. Po podaniu doustnym peryndopryl wchłania się szybko, osiągając C_max w ciągu 1 h. Peryndopryl jest prolekiem - 27% podanej dawki peryndoprylu, znajdującej się w krążeniu, to czynny metabolit - peryndoprylat. Peryndoprylat osiąga C_max w ciągu 3-4 h. Pokarm zmniejsza przemianę w peryndoprylat, a więc dostępność biologiczną. Peryndoprylat wiąże się z białkami osocza w ok. 20%. Peryndoprylat jest wydalany z moczem; T_0,5 w końcowej fazie eliminacji jego wolnej frakcji wynosi około 17 h.

Tabl. powl. 5 mg+5 mg i 10 mg+5 mg. Terapia zastępcza w leczeniu nadciśnienia tętniczego i (lub) stabilnej choroby wieńcowej (u pacjentów z zawałem serca w wywiadzie i (lub) rewaskularyzacją), i (lub) stabilnej przewlekłej niewydolności serca ze zmniejszoną czynnością skurczową lewej komory u dorosłych pacjentów odpowiednio kontrolowanych za pomocą bisoprololu i peryndoprylu, jednocześnie podawanych w tych samych dawkach. Tabl. powl. 5 mg+10 mg i 10 mg+10 mg. Terapia zastępcza, w leczeniu nadciśnienia tętniczego i (lub) stabilnej choroby wieńcowej (u pacjentów z zawałem serca w wywiadzie i (lub) rewaskularyzacją) u dorosłych pacjentów odpowiednio kontrolowanych za pomocą bisoprololu i peryndoprylu, jednocześnie podawanych w tych samych dawkach.

Nadwrażliwość na bisoprolol, peryndopryl, inne inhibitory ACE lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie związany z uprzednim leczeniem inhibitorem ACE. Wrodzony lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. Ostra niewydolność serca lub epizody dekompensacji niewydolności serca wymagające stosowania dożylnej terapii inotropowej. Wstrząs kardiogenny. Blok przedsionkowo-komorowy II lub IIIst. (bez stosowania stymulatora serca). Zespół chorego węzła zatokowego. Blok zatokowo-przedsionkowy. Objawowa bradykardia. Objawowe niedociśnienie tętnicze. Ciężka astma oskrzelowa lub ciężka przewlekła choroba obturacyjna płuc. Ciężkie postaci choroby zarostowej tętnic obwodowych lub zespołu Raynauda. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Jednoczesne stosowanie z lekiem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan. Nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem przed upływem 36 h od podania ostatniej dawki leku złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan. Pozaustrojowe metody leczenia powodujące kontakt krwi z powierzchniami o ujemnym ładunku elektrycznym. Znaczne obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub zwężenie tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę. II i III trymestr ciąży.

W I trymestrze ciąży nie zaleca się stosowania preparatu. Preparat jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży. Bisoprolol może wywierać szkodliwe działanie na przebieg ciąży i rozwój płodu lub noworodka (zmniejszenie przepływu łożyskowego, co może powodować opóźnienie wzrostu płodu, obumarcie płodu, poronienie lub przedwczesny poród; u płodu i noworodka mogą wystąpić także działania niepożądane, m.in. hipoglikemia i bradykardia). Jeżeli leczenie β-adrenolitykiem jest konieczne, należy zastosować leki o selektywnym działaniu na receptory β₁. Bisoprololu nie wolno stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli leczenie bisoprololem jest niezbędne, należy kontrolować maciczno-łożyskowy przepływ krwi oraz wzrost płodu. Noworodek powinien być pod ścisłą kontrolą. Nie można wykluczyć nieznacznego zwiększenia ryzyka działania teratogennego po ekspozycji na inhibitory ACE podczas I trymestru ciąży. Peryndopryl stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Nie zaleca się stosowania leku złożonego w okresie karmienia piersią.

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę. W przypadku pacjentów ustabilizowanych za pomocą dawek mniejszych niż w 1 tabl. powl., można zastosować 1/2 tabl. powl. w przypadku, gdy tabletka jest podzielna. Stan pacjentów należy ustabilizować za pomocą bisoprololu i peryndoprylu, stosowanych w dawkach na tym samie poziomie przez przynajmniej 4 tyg. Lek złożony nie jest odpowiedni do rozpoczynania terapii. Jeśli jest wymagana zmiana dawkowania, należy jej dokonać za pomocą poszczególnych składników leku złożonego. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek dawkę leku należy ustalić zależnie od klirensu kreatyniny (CCr). U pacjentów z CCr ≥60 ml/min można zastosować dawkę fumaranu bisoprololu/peryndoprylu z argininą: 5 mg+5 mg lub 2,5 mg+5 mg lub 10 mg+5 mg; u pacjentów z 30< CCr <60 ml/min można zastosować dawkę fumaranu bisoprololu/peryndoprylu z argininą: 2,5 mg+2,5 mg. Lek złożony 5 mg+5 mg nie jest odpowiedni dla pacjentów z CCr <30 ml/min. Lek złożony 5 mg+10 mg nie jest odpowiedni dla pacjentów z CCr <60 ml/min. Lek złożony 10 mg+5 mg nie jest odpowiedni dla pacjentów z CCr <60 ml/min. Lek złożony 10 mg+10 mg nie jest odpowiedni dla pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. W takich przypadkach zaleca się indywidualne dostosowanie dawek za pomocą poszczególnych składników. U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby nie ma konieczności modyfikacji dawki. U pacjentów w podeszłym wieku dawkę należy ustalić w zależności od czynności nerek. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku dzieci i młodzieży - nie zaleca się stosowania. Sposób podania. Lek należy przyjmować w pojedynczej dawce raz na dobę, rano, przed posiłkiem. Tabl. powl. 5 mg+5 mg oraz tabl. powl. 5 mg+10 mg można podzielić na 2 równe dawki. Tabletek 10 mg+5 mg oraz 10 mg+10 mg nie należy dzielić.

Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów zwiększonym ryzykiem wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego w następstwie leczenia inhibitorem ACE (rozpoczynanie leczenia jak i ustalanie dawki powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarską) - dotyczy to pacjentów: odwodnionych, z niedoborami elektrolitowymi (w wyniku leczenia moczopędnego, dializ, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów); z ciężkim nadciśnieniem tętniczym reninozależnym; z objawową niewydolnością serca (zwłaszcza ciężką) ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez; z zaburzeniami czynności nerek. Podobne zalecenia powinny być zastosowane u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub chorobą naczyń mózgowych, u których znaczne obniżenie ciśnienia krwi może doprowadzić do zawału mięśnia sercowego lub incydentu naczyniowo-mózgowego. Jeżeli wystąpi niedociśnienie, pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach i w razie konieczności podać we wlewie dożylnym roztwór soli fizjologicznej. Przemijające niedociśnienie nie jest przeciwwskazaniem do podawania następnych dawek leku, które zwykle można podać bez trudności, gdy zwiększy się ciśnienie tętnicze, po zwiększeniu objętości płynów. Jeśli niedociśnienie w trakcie leczenia stanie się objawowe, konieczne może być zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. Ponieważ stosowanie leków moczopędnych może przyczynić się do występowania niedociśnienia, może być konieczne zmniejszenie dawki i (lub) zaprzestanie terapii lekami moczopędnymi. Należy również zachować ostrożność u pacjentów poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym lub w czasie znieczulenia ogólnego lekami powodującymi niedociśnienie (peryndopryl może blokować tworzenie angiotensyny II wtórnie do kompensacyjnego uwalniania reniny) - leczenie peryndoprylem należy przerwać na 1 dzień przed planowanym zabiegiem chirurgicznym (hipotonię można wyrównać poprzez zwiększenie objętości wewnątrznaczyniowej). Zgodnie z obecnymi zaleceniami leczenia β-adrenolitykami nie powinno się przerywać w przypadku operacji chirurgicznej, gdyż leki β-adrenolityczne zmniejszają ryzyko powstania arytmii i niedokrwienia mięśnia sercowego podczas wprowadzania do znieczulenia, intubacji i w okresie pooperacyjnym (należy poinformować anestezjologa o stosowaniu bisoprololu). Jeśli jest konieczne odstawienie β-adrenolityku przed zabiegiem chirurgicznym, należy tego dokonać stopniowo i zakończyć ok. 48 h przed planowanym znieczuleniem. Tak jak w przypadku innych inhibitorów ACE, należy zachować ostrożność podczas podawania peryndoprylu pacjentom ze zwężeniem zastawki mitralnej lub zawężeniem drogi odpływu z lewej komory (jak w przypadku zwężenia zastawki aortalnej lub w kardiomiopatii przerostowej). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek w trakcie leczenia należy monitorować stężenie potasu i kreatyniny we krwi. U pacjentów z objawową niewydolnością serca, wystąpienie niedociśnienia tętniczego po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE może powodować dalsze zaburzenie czynności nerek; może wystąpić ostra niewydolność nerek (zazwyczaj odwracalna). U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy doprowadzającej krew do jedynej nerki, leczonych inhibitorem ACE obserwowano zwiększenie stężenie mocznika i kreatyniny w surowicy (zmiany te były na ogół przemijające po odstawieniu leku); dotyczy to szczególnie pacjentów z niewydolnością nerek. W sytuacji, kiedy równocześnie występuje nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek; u takich pacjentów leczenie należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarską, od małych dawek, ostrożnie je zwiększając. Leczenie moczopędne może być czynnikiem predysponującym do wystąpienia tych stanów. Może być konieczne zmniejszenie dawki i (lub) przerwanie leczenia lekiem moczopędnym i (lub) peryndoprylem. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę istnieje ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego oraz niewydolności nerek. Nie ma dostępnych danych dotyczących stosowania peryndoprylu u pacjentów, którym niedawno przeszczepiono nerkę. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu renina-angiotensyna-aldosteron - RAA (np. poprzez łączne stosowanie inhibitora ACE z antagonistą receptora angiotensyny II lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, łącznie z monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Zachować ostrożność u pacjentów ryzykiem wystąpienia hiperkaliemii: z niewydolnością nerek, w wieku >70 lat, z cukrzycą, odwodnionych, z ostrą niewydolnością serca, kwasicą metaboliczną, a także u osób przyjmujących sole potasu, diuretyki oszczędzające potas i inne substancje zwiększające stężenie potasu we krwi (zwykle nie zaleca się stosowania z lekami powodującymi hiperkaliemię; w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania tych leków należy ściśle kontrolować stężenie potasu we krwi). Szczególną ostrożność zachować u pacjentów kolagenozą naczyń, stosujących leki immunosupresyjne, przyjmujących allopurynol lub prokainamid lub u pacjentów, u których współistnieją te czynniki, w szczególności współistnienia upośledzenia czynności nerek (ryzyko wystąpienia neutropenii) - zaleca się okresowe kontrolowanie liczby leukocytów, a pacjenci powinni być poinformowani o konieczności zgłaszania wszelkich oznak zakażenia, tj. ból gardła, gorączka. Inhibitory ACE mogą być mniej skuteczne w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej, niż u pacjentów innych ras. Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Przebyty obrzęk naczynioruchowy o innej etiologii (niezwiązany z przyjmowaniem inhibitorów ACE) potencjalnie zwiększa ryzyko wystąpienia tej reakcji po zastosowaniu leków z tej grupy. W razie wystąpienia objawów obrzęku naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani, leczenie należy natychmiast przerwać, a pacjenta pozostawić pod obserwacją (z wdrożeniem odpowiedniego leczenia, w razie potrzeby), aż do całkowitego ustąpienia objawów. Obrzęk naczynioruchowy jelit powinien być uwzględniany w diagnostyce różnicowej bólów brzucha u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE. Reakcje rzekomoanafilaktyczne mogą wystąpić u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE i poddawanych jednocześnie dializie z zastosowaniem błon wysokoprzepływowych (należy zastosować inny rodzaj błon lub lek przeciwnadciśnieniowy z innej grupy), podczas aferezy LDL z siarczanem dekstranu (należy przerwać leczenie inhibitorem ACE przed każdą aferezą) lub u pacjentów poddawanych terapii odczulającej jadem owadów błonkoskrzydłych (należy czasowo odstawić inhibitor ACE). Także bisoprolol może zwiększać wrażliwości na alergeny i nasilać ciężkość reakcji anafilaktycznych, a leczenie adrenaliną może nie zawsze przynosić oczekiwany skutek terapeutyczny. Jednoczesne stosowanie peryndoprylu z lekiem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan jest przeciwwskazane ze względu na zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego; nie wolno rozpoczynać leczenia lekiem złożonym do 36 h od podania ostatniej dawki peryndoprylu. Nie wolno zaczynać leczenia peryndoprylem wcześnije niż 36 h od przerwania leczenia lekiem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z inhibitorami obojętnej endopeptydazy (NEP), (np. racekadotryl), inhibitorami mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) oraz gliptynami (np. linagliptyna, saksagliptyna, sitagliptyna, wildagliptyna) może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego (np. obrzęk dróg oddechowych lub języka, z zaburzeniami oddychania lub bez takich zaburzeń). Należy zachować ostrożność podczas rozpoczynania stosowania racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) oraz gliptyn (np. linagliptyna, saksagliptyna, sitagliptyna, wildagliptyna) u pacjenta wcześniej przyjmującego inhibitor ACE. W razie wystąpienia kaszlu, należy rozważyć etiologię jatrogenną. Należy zachować ostrożność u pacjentów z grupy ryzyka wystąpienia hiperkaliemii oraz pacjentów jednocześnie przyjmujących leki moczopędne oszczędzające potas (np.: spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), suplementów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas, a także przyjmowanie innych leków powodujących zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np. heparyna, kotrimoksazol - zawierający trimetoprim i sulfametoksazol) a zwłaszcza antagonistów aldosteronu lub antagonistów receptora angiotensyny; u tych pacjentów zaleca się częstą kontrolę stężenia potasu w surowicy. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE należy ostrożnie stosować leki moczopędne oszczędzające potas oraz antagonistów receptora angiotensyny, należy monitorować stężenie potasu w surowicy krwi oraz czynność nerek. W przypadku wystąpienia żółtaczki lub znacznego zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych należy przerwać stosowanie peryndoprylu i zastosować odpowiednie leczenie. Ostrożnie stosować u pacjentów: ze skłonnością do skurczu oskrzeli, np. astmą oskrzelową i chorobami obturacyjnymi dróg oskrzelowych (należy jednocześnie stosować leki rozszerzające oskrzela; może być konieczne zwiększenie dawki β₂-adrenomimetyków u pacjentów z astmą); z cukrzycą ze znacznymi wahaniami stężenia glukozy we krwi (bisoprolol może maskować objawy hipoglikemii); stosujących ścisłą głodówkę; z blokiem przedsionkowo-komorowym Ist. (ze względu na ujemne działanie dromotropowe bisoprololu); z dławicą Prinzmetala (pomimo wysokiej selektywności względem receptorów β₁, nie można całkowicie wykluczyć napadów bólu dławicowego podczas stosowania bisoprololu u pacjentów z dławicą Prinzmetala); stosowanie selektywnych β₁-adrenolityków jest możliwe w łagodnych postaciach choroby, pod warunkiem, że są podane z lekami rozkurczającymi naczynia); z chorobą zarostową tętnic obwodowych (może dojść do nasilenia objawów, zwłaszcza na początku leczenia); z nadczynnością tarczycy (bisoprolol może maskować objawy tyreotoksykozy); z guzem chromochłonnym nadnerczy (bisoprolol można stosować tylko po uprzednim zablokowaniu receptorów α). Ponieważ pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe działające przez hamowanie układu RAA, nie zaleca sie stosowania tego leku. U pacjentów chorych na łuszczycę lub z łuszczycą w wywiadzie β-adrenolityki można stosować jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Brak doświadczenia klinicznego ze stosowaniem bisoprololu u pacjentów z niewydolnością serca, u których występują jednocześnie następujące choroby i stany: cukrzyca insulinozależna (typu I); ciężkie zaburzenia czynności nerek; ciężkie zaburzenia czynności wątroby; kardiomiopatia restrykcyjna; wrodzona wada serca; hemodynamicznie istotna wada zastawek; zawał mięśnia sercowego w ciągu ostatnich 3 mies. Leczenia bisoprololem nie wolno przerywać nagle, zwłaszcza u pacjentów z chorobą wieńcową, z wyjątkiem uzasadnionej konieczności. Szybkie przerwanie leczenia może prowadzić do przejściowego nasilenia choroby serca. Jeżeli konieczne jest przerwanie leczenia preparatem, dawkowanie należy zmniejszać stopniowo, za pomocą poszczególnych składników, najlepiej w ciągu dwóch tygodni, w tym samym czasie, w razie konieczności, rozpoczynając leczenie zastępcze. Jeśli, podczas leczenia, częstość akcji serca w spoczynku zmniejszy się <50-55 uderzeń/min i u pacjenta występują objawy związane z bradykardią, należy zmniejszyć dawkę leku za pomocą poszczególnych składników, stosując odpowiednią dawkę bisoprololu. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w tabletce, co oznacza, że jest w zasadzie wolny od sodu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy przerwać przyjmowanie tego leku i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, jeśli wystąpi
którykolwiek z następujących objawów niepożądanych:
• silne zawroty głowy lub omdlenie spowodowane niskim ciśnieniem tętniczym (często - mogą
  wystąpić maksymalnie u 1 na 10 pacjentów);
• nasilenie niewydolności serca powodujące znaczną duszność i (lub) zatrzymanie płynów
  w organizmie (często - może wystąpić maksymalnie u 1 na 10 pacjentów);
• obrzęk twarzy, warg, jamy ustnej, języka lub gardła, trudności w oddychaniu (obrzęk
  naczynioruchowy; niezbyt często - może wystąpić maksymalnie u 1 na 100 pacjentów);
• nagłe wystąpienie świszczącego oddechu, ból w klatce piersiowej, duszność lub trudności
  w oddychaniu (skurcz oskrzeli; niezbyt często - może wystąpić maksymalnie u 1 na 100
  pacjentów);
• niezwykle szybkie lub nieregularne bicie serca, ból w klatce piersiowej (dławica piersiowa) lub
  zawał serca (bardzo rzadko - mogą wystąpić maksymalnie u 1 na 10000 pacjentów);
• osłabienie siły mięśni rąk lub nóg, lub trudności z mówieniem, co może być objawem udaru
  (bardzo rzadko - może wystąpić maksymalnie u 1 na 10000 pacjentów);
• zapalenie trzustki, które może powodować silny ból brzucha, promieniujący do pleców oraz
  bardzo złe samopoczucie (bardzo rzadko - może wystąpić maksymalnie u 1 na 10000 pacjentów);
• zażółcenie skóry lub oczu (żółtaczka), co może być objawem zapalenia wątroby (bardzo rzadko -
  może wystąpić maksymalnie u 1 na 10000 pacjentów);
• wysypka często rozpoczynająca się pojawieniem czerwonych, swędzących plam na twarzy,
  ramionach lub nogach (rumień wielopostaciowy; bardzo rzadko - może wystąpić maksymalnie
  u 1 na 10000 pacjentów).

Lek Prestilol jest zwykle dobrze tolerowany, ale tak jak w przypadku innych leków, u pacjentów mogą
wystąpić różne działania niepożądane, zwłaszcza na początku leczenia.

Należy natychmiast poinformować lekarza lub farmaceutę, jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek
z objawów niepożądanych, wymienionych poniżej:

bardzo częste (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów):
• wolne bicie serca.

częste (mogą wystąpić maksymalnie u 1 na 10 pacjentów):
• bóle głowy;
• zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego;
• zawroty głowy pochodzenia błędnikowego;
• zaburzenia smaku;
• mrowienie;
• drętwienie rąk lub stóp;
• zaburzenia widzenia;
• szumy uszne (wrażenie słyszenia dźwięków);
• uczucie ziębnięcia rąk lub stóp;
• kaszel;
• duszność;
• zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, ból brzucha, niestrawność lub
  trudności z trawieniem, biegunka, zaparcie;
• reakcje alergiczne, takie jak wysypki, świąd;
• bolesne skurcze mięśni;
• uczucie zmęczenia;
• znużenie.

niezbyt częste (mogą wystąpić maksymalnie u 1 na 100 pacjentów):
• zmiany nastroju;
• zaburzenia snu;
• depresja;
• suchość w jamie ustnej;
• nasilony świąd lub ciężkie wysypki;
• tworzenie się skupisk pęcherzy na skórze;
• zwiększona wrażliwość skóry na światło (reakcja nadwrażliwości na światło);
• pocenie;
• choroby nerek;
• impotencja;
• zwiększenie liczby eozynofilów (rodzaj krwinek białych);
• senność;
• omdlenie;
• kołatanie serca;
• częstoskurcz;
• nieregularna częstość akcji serca (zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego);
• zapalenie naczyń krwionośnych;
• zawroty głowy podczas wstawania;
• osłabienie mięśni;
• ból stawów;
• ból mięśni;
• ból w klatce piersiowej;
• złe samopoczucie;
• obrzęki obwodowe;
• gorączka;
• upadki;
• zmienione wyniki badań laboratoryjnych: duże stężenie potasu we krwi, przemijające po
  przerwaniu leczenia, małe stężenie sodu, hipoglikemia (bardzo małe stężenie cukru we krwi)
  w przypadku pacjentów z cukrzycą, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie
  stężenia kreatyniny we krwi.

rzadkie (mogą wystąpić maksymalnie u 1 na 1000 pacjentów):
• ostra niewydolność nerek;
• ciemna barwa moczu, nudności lub wymioty, kurcze mięśni, dezorientacja i drgawki. Mogą to
  być objawy stanu zwanego SIADH (niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego);
• zmniejszone wydalanie lub brak wydalania moczu;
• nagłe zaczerwienienie twarzy i szyi;
• koszmary senne, omamy;
• zmniejszone wydzielanie łez (suchość oczu);
• problemy ze słuchem;
• zapalenie wątroby, mogące powodować zażółcenie skóry lub białkówek oczu;
• katar alergiczny, kichanie;
• reakcje przypominające alergię: świąd, uderzenia gorąca, wysypka;
• nasilenie łuszczycy;
• zmienione wyniki badań laboratoryjnych: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, duże
  stężenie bilirubiny w surowicy, nieprawidłowe stężenie tłuszczów we krwi.

bardzo rzadkie (mogą wystąpić maksymalnie u 1 na 10000 pacjentów):
• dezorientacja;
• podrażnienie i zaczerwienienie oczu (zapalenie spojówek);
• eozynofilowe zapalenie płuc (rzadki rodzaj zapalenia płuc);
• zapalenie trzustki (które może powodować silny ból w nadbrzuszu, promieniujący do pleców);
• wypadanie włosów;
• wystąpienie lub nasilenie łuszczycy, wysypki łuszczycopodobnej;
• zmiany obrazu krwi, takie jak zmniejszenie liczby krwinek białych i krwinek czerwonych,
  zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie liczby płytek krwi.

częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• zasinienie, drętwienie i ból palców dłoni lub stóp (objaw Raynauda).

Jeśli wystąpią takie objawy, należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z lekiem złożonym zawierającym sakubirtyl i walsartan jest przeciwwskazane ze względu na zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Nie wolno rozpoczynać leczenia lekiem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan przed upływem 36 h od podania ostatniej dawki peryndoprylu. Nie wolno rozpoczynać leczenia peryndoprylem przed upływem 36 h od podania ostatniej dawki leku złożonego zawierającego sakubirtyl i walsartan. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) oraz gliptynami (np. linagliptyna, saksagliptyna, sitagliptyna, wildagliptyna) może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Chociaż zwykle stężenie potasu w surowicy krwi pozostaje w zakresie wartości prawidłowych, u niektórych pacjentów leczonych preparatem Prestilol może wystąpić hiperkaliemia. Niektóre leki lub grupy terapeutyczne mogą zwiększać częstość wystąpienia hiperkaliemii: aliskiren, sole potasu, leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, NLPZ, heparyny, leki immunosupresyjne, takie jak cyklosporyna lub takrolimus, trimetoprim oraz kotrimoksazol (lek złożony zawierający trimetoprim i sulfametoksazol), ponieważ wiadomo, że trimetoprim działa jak lek moczopędny oszczędzający potas - amiloryd. Skojarzone stosowanie tych leków zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Z tego względu nie zaleca się jednoczesnego stosowania leku Prestilol z wyżej wymienionymi lekami. Jeśli jest wskazane jednoczesne stosowanie, leki te należy stosować z ostrożnością, często monitorując stężenie potasu w surowicy krwi. U pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek jednoczesne leczenie preparatem Prestilol i aliskirenem jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko hiperkaliemii, pogorszenie czynności nerek oraz zwiększenie chorobowości i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. Ze względu na zwiększone ryzyko ciężkich reakcji rzekomoanafilaktycznych, przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie pozaustrojowych metod leczenia powodujących kontakt krwi z powierzchniami o ujemnym ładunku elektrycznym, takich jak dializa lub hemofiltracja z użyciem niektórych błon o dużej przepuszczalności (np. błon poliakrylonitrylowych) oraz afereza lipoprotein o małej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu. Jeśli takie leczenie jest konieczne, należy rozważyć użycie błon dializacyjnych innego typu lub zastosować lek przeciwnadciśnieniowy z innej grupy. Interakcje związane z peryndoprylem. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA), np. poprzez zastosowanie peryndoprylu z antagonistą angiotensyny II lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii, zaburzeń czynności nerek oraz chorobowości i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. Peryndoprylu oraz antagonistów receptora angiotensyny II nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Także u innych pacjentów podwójna blokada układu RAA nie jest zalecana, a jeżeli takie skojarzenie leków jest konieczne, leczenie powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Nie zaleca się stosowania peryndoprylu w skojarzeniu z następującymi lekami: leki moczopędne oszczędzające potas (m.in. triamteren, amiloryd), preparaty potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas oraz leki zwiększające stężenie potasu, takie jak heparyny, cyklosporyna, takrolimus, trimetoprym (ryzyko hiperkaliemii) - jeśli jednoczesne stosowanie jest konieczne, należy kontrolować stężenie potasu we krwi; estramustyna (ryzyko zwiększonej częstości wystąpienia działań niepożądanych, takich jak obrzęk naczynioruchowy); lit (zwiększenie stężenia litu we krwi, nasilenie jego toksyczność) - jeżeli jednoczesne stosowanie jest konieczne należy kontrolować stężenie litu we krwi. Zachować szczególną ostrożność stosując peryndopryl z następującymi lekami: leki przeciwcukrzycowe, jak insulina lub doustne leki hipoglikemizujące (nasilenie działania hipoglikemizującego z ryzykiem wystąpienia hipoglikemii, szczególnie podczas pierwszych tygodni leczenia oraz u pacjentów z niewydolnością nerek); NLPZ, w tym z kwas acetylosalicylowy w dawkach przeciwzapalnych (osłabienie hipotensyjnego działania inhibitora ACE, ponadto zwiększa się ryzyko hiperkaliemii oraz niewydolności nerek, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym) - pacjenta należy nawodnić oraz kontrolować czynność nerek po rozpoczęciu leczenia, w trakcie oraz po jego zakończeniu; inne leki przeciwnadciśnieniowe, leki rozszerzające naczynia krwionośne, jak nitrogliceryna i inne azotany lub inne leki, które mogą obniżać ciśnienie tętnicze, jak trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, pochodne fenotiazyny, pewne leki znieczulające, leki przeciwpsychotyczne (ryzyko niedociśnienia); sympatykomimetyki (osłabienie działania hipotensyjnego inhibitorów ACE); baklofen (nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego) - należy monitorować ciśnienie tętnicze i w razie konieczności dostosować dawkowanie leku przeciwnadciśnieniowego; leki moczopędne nieoszczędzające potasu (ryzyko niedociśnienia) - ryzyko wystąpienia hipotonii można zmniejszyć poprzez przerwanie leczenia lekami moczopędnymi, zwiększenie objętości płynów lub zwiększenie podaży soli przed rozpoczęciem leczenia oraz przez zastosowanie małych, stopniowo zwiększanych dawek peryndoprylu (w nadciśnieniu tętniczym zaleca się przerwać stosowanie leku moczopędnego przed rozpoczęciem podawania inhibitora ACE, a następnie można ponownie wprowadzić lek moczopędny nieoszczędzający potasu, albo leczenie inhibitorem ACE musi być rozpoczęte od małej dawki, która będzie zwiększana; w zastoinowej niewydolności serca leczonej lekami moczopędnymi stosowanie inhibitora ACE należy rozpocząć od bardzo małej dawki, po możliwym zmniejszeniu dawki leku moczopędnego nieoszczędzającego potasu; we wszystkich przypadkach, podczas pierwszych tyg. leczenia inhibitorem ACE, należy monitorować czynność nerek, tj. stężenia kreatyniny); leki moczopędne oszczędzające potas, jak eplerenon, spironolakton, stosowane u pacjentów z niewydolnością serca II-IV wg NYHA, z frakcją wyrzutową lewej komory <40%, wcześniej leczonych inhibitorami ACE i diuretykami pętlowymi (ryzyko hiperkaliemii, potencjalnie zakończonej zgonem, zwłaszcza w przypadku nieprzestrzegania zaleceń dotyczących stosowania leków w tym skojarzeniu) - przed rozpoczęciem skojarzonego leczenia należy sprawdzić, czy nie występuje hiperkaliemia i zaburzenie czynności nerek, zaleca się oznaczanie stężenia potasu oraz kreatyniny we krwi raz w tyg. w 1. mies. leczenia, a następnie co miesiąc. Jednoczesne stosowanie leków wymagające rozważenia: sole złota stosowane w iniekcji (ryzyko reakcji, jak po podaniu azotanów - zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie). Interakcje związane z bisoprololem. Nie zaleca się stosowania bisoprololu z następującymi lekami: ośrodkowo działające leki przeciwnadciśnieniowe, np. klonidyna, metylodopa, moksonidyna, rylmenidyna (możliwe zmniejszenie ośrodkowej impulsacji współczulnej, zmniejszenie częstości akcji serca, zmniejszenie pojemności minutowej serca, rozszerzenie naczyń; nagłe przerwanie leczenia skojarzonego, zwłaszcza przed odstawieniem β-adrenolityków, może zwiększać ryzyko powstania "nadciśnienia z odbicia"); leki przeciwarytmiczne klasy I, np. chinidyna, dyzopiramid, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon (możliwe wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i nasilenie ujemnego działania inotropowego); antagoniści kanału wapniowego typu werapamil i w mniejszym stopniu typu diltiazem (ujemny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe, dożylne podanie werapamilu u pacjentów leczonych β-adrenolitykiem może prowadzić do głębokiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego). Ostrożnie stosować z następującymi lekami: antagoniści wapnia z grupy dihydropirydyny, np. felodypina i amlodypina (zwiększenie ryzyka niedociśnienia, a u pacjentów z niewydolnością serca - ryzyko dalszego pogorszenia czynności skurczowej komór); leki przeciwarytmiczne klasy III, np. amiodaron (możliwe wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego); leki parasympatykomimetyczne (możliwe wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwiększenie ryzyka bradykardii); glikozydy nasercowe (wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwolnienie częstości pracy serca); β-adrenolityki stosowane miejscowo, np. krople do oczu stosowane w jaskrze (możliwe nasilenie ogólnoustrojowego działania bisoprololu); insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe (nasilenia działania hipoglikemizującego, β-blokery mogą maskować objawy hipoglikemii); NLPZ (osłabienie hipotensyjnego działania bisoprololu); inne leki przeciwnadciśnieniowe, leki rozszerzające naczynia krwionośne, np. azotany lub inne leki, które mogą obniżać ciśnienie tętnicze, jak trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, pochodne fenotiazyny (ryzyko niedociśnienia); leki stosowane w znieczuleniu (osłabienie odruchowej tachykardii i zwiększenie ryzyka niedociśnienia); β-sympatykomimetyki, np. izoprenalina, dobutamina (wzajemne osłabienie działania tych leków i bisoprololu); leki sympatykomimetyczne pobudzające zarówno receptory α i β, np. noradrenalina, adrenalina (zwężenie naczyń, co wywołuje zwiększenie ciśnienia i nasilenie objawów chromania przestankowego, uznaje się, że takie interakcje są bardziej prawdopodobne w przypadku niewybiórczych β-adrenolityków). Jednoczesne stosowanie leków wymagające rozważenia: meflochina (ryzyko bradykardii); inhibitory MAO, z wyjątkiem inhibitorów MAO-B (nasilenie działania hipotensyjnego, ryzyko przełomu nadciśnieniowego).

Servier Polska Sp. z o.o.
ul. Burakowska 14
01-066 Warszawa
22-594-90-00
[email protected]
www.servier.pl