Revival Plus 20 mg+12,5 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 20 mg olmesartanu medoksomilu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Lek zawiera laktozę.

Preparat złożony zawierający antagonistę receptora angiotensyny II - olmesartan medoksomil i tiazydowy lek moczopędny - hydrochlorotiazyd. Skojarzenie tych substancji czynnych wykazuje addytywne działanie przeciwnadciśnieniowe, obniżając ciśnienie krwi w większym stopniu niż każda z substancji podawana osobno. Lek podawany raz na dobę zapewnia skuteczne i stabilne obniżenie ciśnienia krwi przez 24 h, między kolejnymi dawkami leku. Olmesartan medoksomilu jest wybiórczym antagonistą receptora angiotensyny II (typu AT₁), wykazującym aktywność po podaniu doustnym. Olmesartan blokuje działanie angiotensyny II, zależne od pobudzenia receptora AT₁ (skurcz naczyń krwionośnych i wydzielanie aldosteronu), w tkankach mięśni gładkich naczyń i nadnerczy. Działanie olmesartanu jest niezależne od źródła i drogi syntezy angiotensyny II. Wybiórczy antagonizm olmesartanu wobec receptorów angiotensyny II (AT₁) prowadzi do zwiększenia w aktywności reniny w osoczu i stężenia angiotensyny I i II oraz niewielkiego zmniejszenia osoczowego stężenia aldosteronu. Podczas leczenia ciągłego, maksymalne obniżenie ciśnienia krwi następuje po 8 tygodniach od rozpoczęcia leczenia, aczkolwiek istotne działanie obniżające ciśnienie krwi zaznacza się już po 2 tygodniach leczenia. Olmesartan medoksomil jest prolekiem. Ulega szybkiemu przekształceniu do farmakologicznie czynnego metabolitu, olmesartanu, pod wpływem działania esteraz w błonie śluzowej jelita oraz w krwi żyły wrotnej w czasie wchłaniania z przewodu pokarmowego. Nie wykryto samego olmesartanu medoksomilu ani łańcuchów bocznych cząsteczki medoksomilu w osoczu krwi ani wydalinach organizmu. Średnia całkowita biodostępność olmesartanu podanego w postaci tabletek wynosiła 25,6%, osiągając C_max po upływie ok. 2 h po podaniu doustnym. Posiłki mają minimalny wpływ na biodostępność olmesartanu i z tego powodu olmesartan medoksomil może być przyjmowany z posiłkiem lub bez posiłku. W ok. 99,7% wiąże się z białkami osocza. Olmesartan jest wydalany zarówno przez nerki (ok. 40%) jak i przez wątrobę (ok. 60%). Końcowy T_0,5 wynosi 10-15 h. Farmakokinetyka olmesartanu była badana u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w wieku od 1rż.-16 lat. Klirens olmesartanu u dzieci i młodzieży był podobny do klirensu u osób dorosłych po uwzględnieniu masy ciała. Brak jest dostępnych informacji dotyczących farmakokinetyki u dzieci i młodzieży z niewydolnością nerek. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Tiazydy wpływają na mechanizm reabsorpcji elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorku w przybliżeniu w podobnych ilościach. Działanie moczopędne hydrochlorotiazydu prowadzi do zmniejszenia objętości osocza, zwiększenie aktywności reniny w osoczu, zwiększenie wydzielania aldosteronu i zwiększenie wydalania potasu z moczem. Biodostępność hydrochlorotiazydu po podaniu doustnym wynosi ok. 70%. Po doustnym podaniu olmesartanu medoksomilu w skojarzeniu z hydrochlorotiazydem, czas potrzebny do osiągnięcia C_max wynosi średnio 1,5-2 h od podania. W 68% wiąże się z białkami osocza. Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany w organizmie człowieka i jest wydalany niemalże całkowicie z moczem jako niezmieniona substancja czynna. T_0,5 wynosi 10-15 h.

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego. Lek złożony jest wskazany do stosowania przez dorosłych pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas monoterapii olmesartanem medoksomilem.

Nadwrażliwość na substancje czynne, którąkolwiek substancję pomocniczą lub inne substancje będące pochodnymi sulfonamidu (hydrochlorotiazyd jest pochodną sulfonamidu). Ciężkie zaburzenia czynności nerek (CCr <30 ml/min). Oporna na leczenie hipokaliemia, hiperkalcemia, hiponatremia i objawowa hiperurykemia. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, cholestaza i niedrożność dróg żółciowych. Jednoczesne stosowanie leku z preparatami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Ze względu na wpływ poszczególnych składników preparatu złożonego na ciążę, nie zaleca się stosowania leku w I trymestrze ciąży. Przyjmowanie leku jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II w I trymestrze ciąży. Stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży.  Narażenie na AIIRAs w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeśli narażenie na AIIRAs wystąpiło od II trymestru ciąży zaleca się badanie ultrasonograficzne czynności nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały AIIRAs należy ściśle obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Istnieje ograniczone doświadczenie dotyczące stosowania hydrochlorotiazydu podczas ciąży, szczególnie podczas I trymestru. Na podstawie farmakologicznego mechanizmu działania hydrochlorotiazydu, jego stosowanie podczas II i III trymestru ciąży może zaburzać płodowo - łożyskowy przepływ krwi oraz może powodować u płodu i noworodka objawy, takie jak żółtaczka, zaburzenia równowagi elektrolitowej i małopłytkowość. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu obrzęków ciążowych, nadciśnienia ciążowego lub stanu przedrzucawkowego, ze względu na ryzyko zmniejszenia objętości osocza i hipoperfuzji łożyska bez korzystnego wpływu na przebieg choroby. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego samoistnego u kobiet w ciąży, z wyjątkiem rzadko występujących sytuacji, gdy inne leczenie nie może być stosowane. Ze względu na brak danych odnośnie stosowania preparatu złożonego podczas karmienia piersią nie zaleca się jego stosowania i zaleca się podawanie innych preparatów, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania, zwłaszcza podczas karmienia piersią noworodka lub wcześniaka. Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego w niewielkich ilościach. Tiazydowe leki moczopędne w dużych dawkach powodują intensywną diurezę, hamując wydzielanie mleka. Nie zaleca się stosowania preparatu złożonego podczas karmienia piersią. Jeśli preparat złożony jest stosowany podczas karmienia piersią, należy podawać możliwie najmniejszą dawkę.

Doustnie. Dorośli. 1 tabl. raz na dobę, niezależnie od posiłku. Lek nie jest przeznaczony do stosowania podczas rozpoczynania leczenia, ale jest wskazany dla pacjentów, u których dawka 20 mg olmesartanu medoksomilu nie zapewnia dostatecznej kontroli ciśnienia tętniczego. Jeżeli jest to uzasadnione klinicznie, można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii olmesartanem medoksomilem w dawce 20 mg na leczenie preparatem złożonym, pamiętając, iż maksymalne obniżenie ciśnienia krwi występuje po 8 tygodniach od rozpoczęcia leczenia olmesartanem medoksomilem. Zaleca się oddzielne dostosowanie dawki poszczególnych substancji czynnych. Lek zawierający 20 mg/12,5 mg olmesartanu medoksomilu/hydrochlorotiazyd może być podawany pacjentom, których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas monoterapii olmesartanem medoksomilem w dawce 20 mg. Lek zawierający 20 mg/25 mg olmesartanu medoksomilu/hydrochlorotiazyd może być podawany pacjentom, których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas leczenia preparatem złożonym w dawce 20 mg/12,5 mg. Szczególne grupy pacjentów. Jeżeli lek jest stosowany przez pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 30 – 60 ml/min), zalecana jest okresowa kontrola czynności nerek. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min). Należy stosować ostrożnie u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. W przypadku pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby zaleca się stosowanie dawki początkowej wynoszącej 10 mg olmesartanu medoksomilu raz na dobę, a maksymalna dawka nie może być większa niż 20 mg raz na dobę. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, którzy otrzymują już leki moczopędne i (lub) inne leki przeciwnadciśnieniowe wskazane jest ścisłe monitorowanie ciśnienia krwi i czynności nerek. Brak doświadczenia ze stosowaniem olmesartanu medoksomilu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Leku nie wolno stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, cholestazą lub niedrożnością dróg żółciowych. Pacjentom w podeszłym wieku zaleca się takie samo dawkowanie leku jak dla osób dorosłych. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dane na ten temat nie są dostępne. Sposób podania. Tabletkę należy połknąć popijając wystarczającą ilością płynu (np. szklanką wody). Tabletki nie należy żuć i należy ją przyjmować codziennie o tej samej porze. Lek można przyjmować niezależnie od posiłku.

U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej i (lub) z niedoborem sodu w organizmie spowodowanym intensywnym leczeniem diuretycznym, ograniczeniem soli w diecie, biegunką lub wymiotami może, szczególnie po podaniu pierwszej dawki leku, wystąpić objawowe niedociśnienie. Należy wyrównać te zaburzenia przed podaniem preparatu złożonego. U pacjentów, u których napięcie ścian naczyń krwionośnych i czynność nerek zależą głównie od aktywności układu RAA (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub chorobami nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), leczenie innymi preparatami wpływającymi na ten układ było wiązane z występowaniem ostrego niedociśnienia, azotemii, skąpomoczu lub, rzadko, ostrej niewydolności nerek. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia i niewydolności nerek u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki, leczonych preparatami wpływającymi na układ RAA. Preparatu złożonego nie wolno stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min). U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (CCr ≥30 ml/min i <60 ml/min) modyfikacja dawki nie jest konieczna. Jednakże u tych pacjentów lek należy podawać ostrożnie; zalecana jest okresowa kontrola stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy krwi. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może wystąpić azotemia związana ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych. W przypadku pogarszającej się czynności nerek, konieczna jest ponowna ocena leczenia i ewentualne odstawienie leku moczopędnego. Brak doświadczenia z podawaniem leku pacjentom po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki. Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Obecnie brak doświadczenia w leczeniu olmesartanem medoksomilem pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dodatkowo, niewielkie zmiany równowagi wodno - elektrolitowej występujące w czasie leczenia tiazydami mogą sprzyjać wystąpieniu śpiączki wątrobowej u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Przeciwwskazane jest stosowanie leku przez pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, cholestazą i niedrożnością dróg żółciowych. Wskazana jest szczególna ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej albo z kardiomiopatią przerostową. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem (pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem z reguły nie reagują na leczenie lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi poprzez hamowanie układu RAA). Leczenie tiazydami może prowadzić do pogorszenia tolerancji glukozy. U pacjentów z cukrzycą może być konieczna modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. W czasie leczenia tiazydami utajona cukrzyca może przejść w jawną cukrzycę. Zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów to znane działania niepożądane towarzyszące leczeniu tiazydowymi lekami moczopędnymi. U niektórych pacjentów leczonych tiazydami może wystąpić hiperurykemia lub dna moczanowa. Należy okresowo kontrolować stężenie elektrolitów w surowicy krwi. Tiazydy, także hydrochlorotiazyd, mogą prowadzić do zaburzenia równowagi wodno - elektrolitowej (w tym hipokaliemii, hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej). Największe ryzyko wystąpienia hipokaliemii dotyczy pacjentów z marskością wątroby, pacjentów, u których dochodzi do gwałtownego zwiększonego wydalania moczu, pacjentów otrzymujących drogą doustną niedostateczną ilość elektrolitów i pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami lub ACTH. W związku z antagonistycznym działaniem olmesartanu medoksomilu, wchodzącego w skład preparatu złożonego, na receptory angiotensyny II (AT₁), może wystąpić hiperkaliemia, szczególnie w przypadku współistniejącej niewydolności nerek i (lub) niewydolności serca i cukrzycy. Zaleca się odpowiednie monitorowanie stężenia potasu w surowicy krwi u pacjentów z grup ryzyka. Należy zachować ostrożność podczas podawania leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu, substytutów soli kuchennej zawierających potas oraz innych leków, które mogą powodować zwiększenie stężenia potasu w osoczu (np. heparyny) jednocześnie z preparatem złożonym. Nie ma dowodów na to, że olmesartan medoksomil może zmniejszyć lub zapobiec wystąpieniu hiponatremii wywołanej lekami moczopędnymi. Niedobór chlorków jest ogólnie łagodny i zazwyczaj nie wymaga leczenia. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i powodować przemijające i niewielkie zwiększenie stężenia wapnia w surowicy krwi mimo braku rozpoznanych zaburzeń metabolizmu wapnia. Przyczyną wystąpienia hiperkalcemii może być nierozpoznana nadczynność przytarczyc. Tiazydy należy odstawić przed wykonaniem badań czynności przytarczyc. Tiazydy zwiększają wydalanie magnezu wraz z moczem, co może prowadzić do hipomagnezemii. W czasie upałów u pacjentów ze skłonnością do obrzęków może wystąpić hiponatremia z rozcieńczenia. Nie zaleca się jednoczesnego podawania soli litu i preparatu złożonego. U pacjentów przyjmujących olmesartan, po kilku miesiącach do kilku lat od rozpoczęcia leczenia, w bardzo rzadkich przypadkach odnotowano ciężką, przewlekłą biegunkę ze znacznym zmniejszeniem masy ciała, prawdopodobnie spowodowaną miejscową opóźnioną reakcją nadwrażliwości. Wyniki biopsji jelit często wykazują atrofię kosmków u pacjentów. Jeśli u pacjenta wystąpią takie objawy podczas leczenia olmesartanem oraz w przypadku braku innej etiologii należy natychmiast przerwać leczenie olmesartanem i nie należy wznawiać leczenia. Jeżeli biegunka nie ustąpi w ciągu tygodnia po odstawieniu olmesartanu należy rozważyć wizytę u lekarza specjalisty (np. gastroenterologa).  Hydrochlorotiazyd, należący do grupy sulfonamidów, może powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Początkowe postępowanie to jak najszybsze odstawienie hydrochlorotiazydu. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć niezwłoczne leczenie zachowawcze lub chirurgiczne. Czynnikiem ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta jest nadwrażliwość na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC) [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)] w warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd (HCTZ). W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ. Pacjentów przyjmujących HCTZ należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania HCTZ. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS. Podobnie jak w przypadku innych antagonistów receptora angiotensyny II, działanie obniżające ciśnienie krwi olmesartanu medoksomilu jest nieco słabsze u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras, prawdopodobnie ze względu na częstsze występowanie małej aktywności reniny w populacji pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym. Hydrochlorotiazyd wchodzący w skład preparatu złożonego może powodować dodatni wynik testu antydopingowego. Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego w przypadku uogólnionych zmian miażdżycowych, u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub zaburzeniami krążenia w mózgu może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd mogą wystąpić u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową w wywiadzie lub bez takiego wywiadu, ale są bardziej prawdopodobne u pacjentów z dodatnim wywiadem.   Opisywano zaostrzenie lub ujawnienie się układowego tocznia rumieniowatego podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych. Lek zawiera laktozę, nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.  

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, choć nie u każdego one wystąpią.

Jednak, następujące działania niepożądane mogą być ciężkie:
- Rzadko mogą wystąpić reakcje alergiczne, które mogą dotyczyć całego ciała, z obrzękiem
  twarzy, jamy ustnej i (lub) krtani z towarzyszącym swędzeniem i wysypką. W takim
  przypadku należy przerwać stosowanie leku Revival Plus i natychmiast skontaktować się
  z lekarzem.
- W wyniku reakcji alergicznej lub u osób podatnych Revival Plus może powodować nadmierne
  obniżenie ciśnienia tętniczego. Niezbyt często mogą wystąpić zawroty głowy lub omdlenia.
  W takim przypadku należy przerwać stosowanie leku Revival Plus, natychmiast
  skontaktować się z lekarzem i pozostawać w pozycji leżącej.
- Częstość nieznana: jeśli wystąpi zażółcenie białkówek oczu, ciemna barwa moczu, świąd
  skóry, nawet gdy podawanie leku Revival Plus rozpoczęto znacznie wcześniej, należy
  niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, który oceni objawy i zadecyduje, w jaki sposób
  kontynuować leczenie nadciśnienia tętniczego.

Revival Plus jest lekiem zawierającym dwie substancje czynne. Poniższe informacje dotyczą działań
niepożądanych, które do tej pory odnotowano podczas przyjmowania leku złożonego Revival Plus
(oprócz wymienionych powyżej) oraz tych działań niepożądanych, które obserwowane są dla
poszczególnych substancji osobno.

Inne możliwe działania niepożądane leku Revival Plus

Jeśli wystąpią poniższe objawy niepożądane, są one często łagodne i nie powodują konieczności
przerwania leczenia.

Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 osób):
Zawroty głowy, osłabienie, ból głowy, zmęczenie, ból w klatce piersiowej, obrzęk okolicy kostek,
stóp, nóg, rąk lub ramion.

Niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 osób):
Świadomość czynności serca (kołatanie serca), wysypka, wyprysk, zawroty głowy, kaszel,
niestrawność, ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka, kurcze mięśni i ból mięśni, ból stawów, ból
ramion i nóg, ból pleców, zaburzenia wzwodu, krew w moczu.
Niezbyt często obserwuje się niektóre zmiany w wynikach badań krwi, w tym:
zwiększenie stężenia lipidów we krwi, zwiększenie stężenia mocznika lub kwasu moczowego we
krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie lub zmniejszenie stężenia potasu we krwi,
zwiększenie stężenia wapnia we krwi, zwiększenie stężenia cukru we krwi, zwiększenie aktywności
enzymów wątrobowych. Lekarz uzyska powyższe informacje na podstawie badań krwi i poinformuje
pacjenta o dalszym postępowaniu.

Rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1000 osób):
Złe samopoczucie, zaburzenia świadomości, guzki na skórze (bąble), ostra niewydolność nerek.

Rzadko obserwuje się niektóre zmiany w wynikach badań krwi, w tym:
zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, zmniejszenie stężenia hemoglobiny i wartości
hematokrytu. Lekarz uzyska powyższe informacje na podstawie badań krwi i poinformuje pacjenta o
dalszym postępowaniu.

Inne działania niepożądane obserwowane podczas stosowania olmesartanu medoksomilu
lub hydrochlorotiazydu osobno, ale nie obserwowane podczas stosowania leku Revival Plus lub
obserwowane podczas monoterapii z większą częstością:

Olmesartan medoksomil

Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 osób):
Zapalenie oskrzeli, kaszel, katar lub niedrożność nosa, ból gardła, ból brzucha, niestrawność,
biegunka, nudności, zapalenie żołądka i jelit, ból stawów lub kości, ból pleców, krew w moczu,
zakażanie układu moczowego, objawy grypopodobne, ból.

Często obserwuje się niektóre zmiany w wynikach badań krwi, w tym:
zwiększenie stężenia lipidów we krwi, zwiększenie stężenia mocznika lub kwasu moczowego we
krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i parametrów dotyczących mięśni.

Niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 osób):
Szybko postępująca reakcja alergiczna, która może dotyczyć całego ciała i może powodować
trudności w oddychaniu oraz nagłe obniżenie ciśnienia tętniczego, które może prowadzić nawet do
omdlenia (reakcja anafilaktyczna), obrzęk twarzy, dławica piersiowa (ból lub uczucie dyskomfortu w
klatce piersiowej, nazywane napadem dławicowym), złe samopoczucie, alergiczna wysypka skórna,
swędzenie, osutka (wykwity skórne), guzki na skórze (bąble).
Niezbyt często obserwuje się niektóre zmiany w wynikach badań krwi, w tym:
Zmniejszenie liczby krwinek, nazywanych płytkami krwi (małopłytkowość).

Rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1000 osób):
Zaburzenia czynności nerek, brak energii.
Rzadko obserwuje się niektóre zmiany w wynikach badań krwi, w tym:
Zwiększenie stężenia potasu we krwi.

Hydrochlorotiazyd

Bardzo często (mogą wystąpić u co najmniej 1 na 10 osób):
Zmiany w wynikach badań krwi, w tym: zwiększenie stężenia lipidów i kwasu moczowego we krwi.

Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 osób):
Stan dezorientacji, ból brzucha, niestrawność, uczucie pełności, biegunka, nudności, wymioty,
zaparcie, cukromocz (obecność cukru w moczu).

Obserwuje się niektóre zmiany w wynikach badań krwi, w tym:
zwiększenie stężenia kreatyniny, mocznika, wapnia i cukru we krwi, zmniejszenie stężenia chlorku,
potasu, magnezu i sodu we krwi. Zwiększenie aktywności amylazy (hiperamylazemia).

Niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 osób):
Zmniejszenie lub utrata apetytu, znaczne trudności w oddychaniu, skórna reakcja anafilaktyczna
(reakcje nadwrażliwości), pogorszenie istniejącej krótkowzroczności, rumień, reakcje skórne na
światło, swędzenie, fioletowe plamki na skórze na skutek małych krwotoków (plamica), guzki na
skórze (bąble).

Rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1000 osób):
Obrzęk i bolesność ślinianek; zmniejszenie liczby krwinek białych; zmniejszenie liczby płytek krwi;
niedokrwistość; uszkodzenie szpiku kostnego; niepokój; obniżenie nastroju lub depresja; zaburzenia
snu; uczucie braku zainteresowania (apatia); mrowienie lub drętwienie; napady drgawkowe; widzenie
na żółto; niewyraźne widzenie; suchość spojówek; zaburzenia rytmu serca; zapalenie naczyń
krwionośnych, zakrzepy krwi (zakrzepica, zatorowość); zapalenie płuc; nagromadzenie płynu w
płucach; zapalenie trzustki; żółtaczka; zapalenie pęcherzyka żółciowego; objawy tocznia
rumieniowatego, takie jak wysypka, ból stawów, ziębnięcie rąk i palców; skórne reakcje alergiczne;
złuszczanie i pęcherze na skórze; niezakaźne zapalenie nerek (śródmiąższowe zapalenie nerek);
gorączka; osłabienie mięśni (czasem powodując zaburzenia ruchu).

Bardzo rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10000 osób):
Zaburzenia elektrolitowe prowadzące do nieprawidłowego zmniejszenia stężenia chlorków we krwi
(zasadowica hipochloremiczna), porażenna niedrożność jelita (paraliż mięśni przewodu
pokarmowego).
Ostra niewydolność oddechowa (objawy obejmują ciężką duszność, gorączkę, osłabienie i splątanie).

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
Osłabienie wzroku lub ból oczu na skutek podwyższonego ciśnienia (możliwe objawy gromadzenia
się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko - nadmiernego nagromadzenia płynu między
naczyniówką a twardówką - lub ostrej jaskry zamkniętego kąta).
Nowotwory złośliwe skóry i warg (nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
Telefon: (22) 49-21-301
Fax: (22) 49-21-309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Możliwe interakcje dotyczące preparatu złożonego. Jednoczesne stosowanie nie zalecane. Nie zaleca się jednoczesnego podawania preparatu złożonego i litu, jeśli skojarzenie takie jest konieczne, zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia litu w surowicy krwi. Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania ostrożności. W połączeniu z baclofenem może wystąpić nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego. NLPZ (np. kwas acetylosalicylowy (>3 g /dobę), inhibitory COX-2 i niewybiórcze NLPZ) mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie tiazydowych leków moczopędnych i antagonistów receptora angiotensyny II. U niektórych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (np. odwodnieni pacjenci lub pacjenci w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek) jednoczesne podawanie antagonistów receptora angiotensyny II i leków, które hamują cyklooksygenazę może prowadzić do dalszego pogorszenia czynności nerek, z możliwością wystąpienia ostrej niewydolności nerek, która jest zwykle przemijająca. Skojarzenia takie należy podawać ostrożnie, szczególnie u osób w podeszłym wieku. Należy odpowiednio nawodnić pacjentów i rozważyć kontrolę czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego oraz okresowo w późniejszym czasie. Jednoczesne stosowanie, które należy rozważyć. Może wystąpić nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego podczas jednoczesnego z amifostyną. Działanie obniżające ciśnienie krwi preparatu złożonego może być nasilone podczas jednoczesnego stosowania innych leków przeciwnadciśnieniowych. Podczas jednoczesnego stosowania leku z alkoholem, barbituranami, opioidami lub lekami przeciwdepresyjnymi może wystąpić nasilenie niedociśnienia ortostatycznego. Możliwe interakcje dotyczące olmesartanu medoksomilu. Jednoczesne stosowanie nie zalecane. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem pojedynczego leku działającego na układ RAA. Na podstawie doświadczenia ze stosowaniem innych preparatów wpływających na układ renina-angiotensyna, można spodziewać się zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi podczas jednoczesnego stosowania olmesartanu medoksomilu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, suplementami potasu, substytutami soli kuchennej zawierającymi potas lub innymi preparatami leczniczymi, które mogą prowadzić do zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi (np. heparyna, inhibitory ACE). W przypadku jednoczesnego stosowania preparatów, które wpływają na stężenie potasu oraz preparatu złożonego zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu w surowicy krwi. Olmesartan nie wywierał istotnego klinicznie hamującego wpływu na ludzkie enzymy cytochromu P450: 1A1/2, 2A6, 2C8/9, 2C19, 2D6, 2E1 ani 3A4 w badaniach in vitro oraz nie wywierał wpływu lub w nieznacznym stopniu indukował aktywność cytochromu P450 u szczurów. Nie należy spodziewać się istotnych klinicznie interakcji pomiędzy olmesartanem a lekami metabolizowanymi przez powyższe enzymy cytochromu P450. Możliwe interakcje dotyczące hydrochlorotiazydu. Jednoczesne stosowanie nie zalecane. Utrata potasu powodowana przez hydrochlorotiazyd może zostać nasilona podczas jednoczesnego podawania innych preparatów prowadzących do utraty potasu i hipokaliemii (np. inne leki moczopędne powodujące zwiększone wydalanie potasu, leki przeczyszczające, kortykosteroidy, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, sól sodowa penicyliny G lub pochodne kwasu salicylowego). Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania ostrożności. Tiazydowe leki moczopędne mogą prowadzić do zwiększenia stężenia wapnia w surowicy krwi ze względu na jego zmniejszone wydalanie. Jeżeli istnieje konieczność stosowania suplementacji wapnia, należy kontrolować jego stężenie i odpowiednio do wyniku modyfikować dawkę wapnia. Żywice jonowymienne zmniejszają wchłanianie hydrochlorotiazydu. Hipokaliemia lub hipomagnezemia spowodowana działaniem hydrochlorotiazydu może sprzyjać wystąpieniu zaburzeń rytmu serca wywołanych przez glikozydy naparstnicy. Podczas podawania preparatu złożonego z lekami, na których działanie mają wpływ zaburzenia stężenia potasu we krwi (np. glikozydy naparstnicy i leki przeciwarytmiczne) oraz z lekami mogącymi wywołać częstoskurcz komorowy typu torsades de pointes (w tym niektórymi lekami przeciwarytmicznymi) zaleca się okresową kontrolę stężenia potasu we krwi i badanie EKG. Hipokaliemia jest czynnikiem sprzyjającym powstawaniu częstoskurczu komorowego typu torsades de pointes: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid); leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid); niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol); inne (np. beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina podawana dożylnie). Hydrochlorotiazyd może nasilać działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających (np. tubokuraryna). Leki o działaniu przeciwcholinergicznym (np. atropina, biperyden) prowadzą do zwiększenia dostępności biologicznej tiazydowych leków moczopędnych przez zwolnienie motoryki jelit oraz szybkości opróżniania żołądka. Leczenie tiazydem może wpływać na tolerancję glukozy. Konieczne może być dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego (doustne i insulina). Należy ostrożnie stosować metforminę ze względu na ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Tiazydy mogą nasilać hiperglikemizujące działanie β-adrenolityków i diazoksydu. Działanie amin presyjnych może być osłabione. Konieczne może być dostosowanie dawki leków zwiększających wydalanie kwasu moczowego z moczem, ponieważ hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego w surowicy krwi. Konieczne może być zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne podawanie tiazydu może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Tiazydy mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych powodowanych przez amantadynę. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie leków cytotoksycznych przez nerki i nasilać ich działanie hamujące czynność szpiku (mielosupresyjne). W przypadku stosowania dużych dawek salicylanów hydrochlorotiazyd może nasilać toksyczne działanie salicylanów na OUN. Opisywano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i metylodopy. Jednoczesne podawanie cyklosporyny może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań charakterystycznych dla dny moczanowej. Jednoczesne stosowanie tetracyklin i leków tiazydowych powoduje ryzyko zwiększenia stężenia mocznika w osoczu krwi, wywołanego przez tetracykliny, ta interakcja prawdopodobnie nie dotyczy doksycykliny.

Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.
ul. Słomińskiego 4
00-204 Warszawa
22-566-21-00
[email protected]
www.berlin-chemie.pl