Risperidone Teva 37,5 mg proszek i rozp. do sporz. zaw. do wstrzykiwań o przedł. uwalnianiu

1 fiolka zawiera 25 mg, 37,5 mg lub 50 mg rysperydonu. 1 ml sporządzonej zawiesiny do wstrzykiwań o przedłużonym uwalnianiu zawiera 12,5 mg, 18,75 mg lub 25 mg rysperydonu.

Lek przeciwpsychotyczny - wybiórczy antagonista monoaminergiczny, w postaci zawiesiny do wstrzykiwań o przedłużonym uwalnianiu. Wykazuje duże powinowactwo do receptorów serotoninergicznych 5-HT₂ i dopaminergicznych D₂. Wiąże się również z receptorami a₁-adrenergicznymi oraz, w mniejszym stopniu, z histaminergicznymi H₁ i a₂-adrenergicznymi. Nie wykazuje powinowactwa do receptorów cholinergicznych. Pomimo tego, że rysperydon jest silnym antagonistą receptorów D₂, co wiąże się z korzystnym wpływem na wytwórcze objawy schizofrenii, w mniejszym stopniu ogranicza on aktywność motoryczną i wywołuje katalepsję niż klasyczne neuroleptyki. Zrównoważone ośrodkowe działanie antagonistyczne na receptory serotoninergiczne i dopaminergiczne może zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia pozapiramidowych działań niepożądanych i rozszerzyć oddziaływanie terapeutyczne na objawy negatywne i zaburzenia afektywne występujące w przebiegu schizofrenii. Rysperydon jest metabolizowany przez cytochrom CYP2D6 do 9-hydroksyrysperydonu, który ma podobne właściwości farmakologiczne do rysperydonu. Rysperydon i 9-hydroksyrysperydon tworzą aktywną frakcję przeciwpsychotyczną. Po wstrzyknięciu domięśniowym pojedynczej dawki preparatu, uwalnianie leku przebiega w 2 fazach. Początkowo zostaje uwolniona mała dawka leku (<1% dawki); potem następuje okres latencji, trwający 3 tyg. Główne uwalnianie rysperydonu rozpoczyna się po 3 tyg., trwa od 4. do 6. tyg. i kończy się w 7. tyg. W związku z tym, w okresie pierwszych 3 tyg. stosowania preparatu należy podawać uzupełniające leki przeciwpsychotyczne. Wchłanianie rysperydonu z preparatu jest całkowite. Lek jest wydalany w 70% z moczem i w ok. 14% z kałem.

Podtrzymujące leczenie schizofrenii u pacjentów dorosłych aktualnie leczonych doustnymi lekami przeciwpsychotycznymi.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania rysperydonu u kobiet w okresie ciąży. Leku nie należy stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Noworodki, które były narażone na działanie leków przeciwpsychotycznych (w tym rysperydonu w postaci domięśniowej) podczas III trymestru ciąży, są w grupie ryzyka działań niepożądanych, w tym zaburzeń pozapiramidowych i (lub) objawów odstawienia o różnym nasileniu i czasie trwania po porodzie. Obserwowano pobudzenie, wzmożone napięcie, obniżone napięcie, drżenie, senność, zespół zaburzeń oddechowych lub zaburzenia związane z karmieniem. W związku z powyższym noworodki powinny być uważnie monitorowane. Rysperydon i 9-hydroksyrysperydon przenikają do mleka kobiecego - należy rozważyć korzyści z karmienia piersią do potencjalnego ryzyka dla dziecka. Hiperprolaktynemia wywołana rysperydonem może hamować wytwarzanie GnRH w podwzgórzu, zmniejszając wydzielania gonadotropin w przysadce, co może hamować czynności rozrodcze zarówno u kobiet jak i u mężczyzn (nie stwierdzono takich działań w badaniach przedklinicznych).

Domięśniowo. Dorośli. Dawka początkowa: dla większości pacjentów 25 mg co 2 tyg. U pacjentów przyjmujących stałą dawkę rysperydonu doustnie przez co najmniej 2 tyg. należy rozważyć następujący schemat przestawiania: pacjenci leczeni dawką 4 mg lub mniejszą doustnego rysperydonu powinni otrzymywać 25 mg preparatu domięśniowego; pacjenci leczeni większymi dawkami doustnymi, nalezy rozważyć większą dawkę - 37,5 mg preparatu domięśniowego. U pacjentów nieprzyjmujących aktualnie rysperydonu doustnie, należy rozważyć zastosowanie wstępnego leczenia rysperydonem doustnie, przed wyborem początkowej dawki domięśniowej. Zalecana dawka początkowa preparatu domięśniowego wynosi 25 mg co 2 tyg.; u pacjentów leczonych większymi doustnymi dawkami leków przeciwpsychotycznych należy rozważyć większą dawkę preparatu domięśniowego - 37,5 mg. W trakcie 3-tygodniowego okresu opóźnienia po wykonaniu pierwszej iniekcji należy zapewnić wystarczająco skuteczną terapię doustną postacią rysperydonu lub poprzednim lekiem przeciwpsychotycznym. Preparat nie należy stosować w ostrym pogorszeniu schizofrenii bez zapewnienia wystarczająco skutecznej terapii doustną postacią rysperydonu lub poprzednim lekiem przeciwpsychotycznym w trakcie 3-tygodniowego okresu opóźnienia od wykonania pierwszej iniekcji. Dawka podtrzymująca: dla większości pacjentów zalecana dawka wynosi 25 mg co 2 tyg. Dla niektórych pacjentów może być korzystne podanie większej dawki - 37,5 mg lub 50 mg. Dawek nie należy zwiększać częściej, niż raz na 4 tyg. Wyników zwiększenia dawki należy oczekiwać najwcześniej po 3 tyg. od podania pierwszej iniekcji zawierającej zmienioną dawkę. W badaniach klinicznych nie zaobserwowano dodatkowych korzyści po podaniu dawki 75 mg. Nie zaleca się stosowania dawek większych niż 50 mg co 2 tyg. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Zalecana dawka wynosi 25 mg domięśniowo, co 2 tyg. U pacjentów nieprzyjmujących aktualnie rysperydonu doustnie, zalecana dawka wynosi 25 mg preparatu domięśniowego, co 2 tygodnie. U pacjentów przyjmujących stałą dawkę doustnego rysperydonu przez co najmniej 2 tyg. należy rozważyć poniższy schemat przestawiania. Pacjenci leczeni dawką 4 mg lub mniejszą doustnego rysperydonu powinni otrzymywać 25 mg preparatu domięśniowego, natomiast u pacjentów leczonych większymi dawkami doustnymi, należy rozważyć większą dawkę preparatu domięśniowego - 37,5 mg. Należy zapewnić wystarczająco skuteczne leczenie przeciwpsychotyczne w trakcie 3-tygodniowego okresu opóźnienia od wykonania pierwszej iniekcji preparatem domięśniowym. Dane kliniczne dotyczące stosowania rysperydonu u osób w podeszłym wieku, są ograniczone. Preparat domięśniowy należy stosować z ostrożnością u osób w podeszłym wieku. W przypadku konieczności zastosowania preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, zaleca się podanie doustnie rysperydonu w dawce początkowej 0,5 mg 2 razy na dobę w 1. tyg. leczenia, w 2. tyg. można stosować dawkę 1 mg 2 razy na dobę lub 2 mg raz na dobę. W przypadku, gdy całkowita doustna dawka dobowa, wynosząca co najmniej 2 mg na dobę jest dobrze tolerowana, można podać preparat domięśniowy w dawce 25 mg co 2 tyg. Należy zapewnić wystarczająco skuteczne leczenie przeciwpsychotyczne w trakcie 3-tygodniowego okresu opóźnienia od wykonania pierwszej iniekcji preparatem domięśniowym. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu domięśniowego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, dane nie są dostępne. Sposób podania. Preparat domięśniowy należy podawać co 2 tygodnie w głębokiej, domięśniowej iniekcji w mięsień naramienny lub pośladek, używając w tym celu odpowiedniej bezpiecznej igły. Do iniekcji w mięsień naramienny należy użyć 1-calowej igły, dokonując wstrzyknięć na zmianę raz w jedno, raz w drugie ramię. Do iniekcji w mięsień pośladkowy należy użyć 2-calowej igły, dokonując wstrzyknięć na zmianę raz w jeden, raz w drugi pośladek. Preparatu nie wstrzykiwać dożylnie.

U pacjentów, którzy nie przyjmowali nigdy wcześniej rysperydonu w żadnej postaci, zaleca się sprawdzenie tolerancji za pomocą doustnej postaci rysperydonu zanim rozpocznie się leczenie preparatem domięśniowym. Stosowanie preparatem domięśniowym u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem niebyło przedmiotem badań, dlatego nie jest on wskazany do stosowania w tej grupie pacjentów. Preparat domięśniowym nie jest zarejestrowany jako lek, który może być stosowany w leczeniu zaburzeń zachowania związanych z otępieniem. U pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem, stosujących atypowe leki przeciwpsychotyczne (w tym rysperydon p.o.) obserwowano zwiększoną umieralność. Dane z dwóch dużych badań obserwacyjnych wykazały, że u osób w podeszłym wieku z otępieniem, leczonych konwencjonalnymi lekami przeciwpsychotycznymi, występuje również nieznacznie zwiększone ryzyko zgonu w porównaniu do osób nieleczonych. Brak wystarczających danych, aby podać dokładną ocenę wielkości ryzyka. Nie jest też znana przyczyna zwiększonego ryzyka. Nie wiadomo, w jakim stopniu stwierdzona w badaniach obserwacyjnych zwiększona umieralność, może być przypisywana lekom przeciwpsychotycznym, wobec niektórych cech pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem leczonych furosemidem i rysperydonem obserwowano większą śmiertelność, w porównaniu z pacjentami, którzy przyjmowali sam rysperydon lub sam furosemid; jednoczesne podawanie rysperydonu z innymi diuretykami (głównie tiazydowymi w małych dawkach) nie było związane z podobnymi obserwacjami. Należy zachować szczególną ostrożność i rozważyć ryzyko i korzyści przed podjęciem decyzji o stosowaniu rysperydon z diuretykami o silnym działaniu. Zwiększona umieralność nie występuje u pacjentów leczonych równocześnie rysperydonem i innymi diuretykami. Niezależnie od stosowanego leczenia, odwodnienie jest ogólnym czynnikiem ryzyka wpływającym na umieralność i dlatego u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem nie powinno się do niego dopuszczać. W randomizowanych badaniach klinicznych z kontrolą placebo, przeprowadzonych u pacjentów z otępieniem, stosujących niektóre atypowe leki przeciwpsychotyczne, stwierdzono ok. 3-krotne zwiększenie częstości ryzyka zdarzeń niepożądanych naczyniowo-mózgowych. Mechanizm tego zwiększonego ryzyka nie jest znany. Zwiększone ryzyko nie może być wykluczone dla innych leków przeciwpsychotycznych ani innych populacji. Preparat należy stosować z ostrożnością u pacjentów z czynnikami ryzyka udaru mózgu. W związku z tym, że rysperydon blokuje receptory alfa, może wystąpić niedociśnienie (niedociśnienie ortostatyczne), zwłaszcza podczas początkowej fazy leczenia. Klinicznie istotne niedociśnienie obserwowano po wprowadzeniu leku do obrotu u pacjentów leczonych rysperydonem i lekami przeciwnadciśnieniowymi. Należy zachować ostrożność podczas stosowania rysperydonu u pacjentów z chorobami układu krążenia (np. niewydolność serca, zawał mięśnia sercowego, zaburzenia przewodzenia, odwodnienie, hipowolemia lub choroby naczyniowo-mózgowe). Należy ocenić ryzyko/korzyści dalszej terapii preparatem domięśniowym gdy istotne klinicznie niedociśnienie się utrzymuje. Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych, w tym preparatu domięśniowego, stwierdzano wystąpienie leukopenii, neutropenii i agranulocytozy. Agranulocytozę po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano bardzo rzadko (< 1/10 000 pacjentów). Pacjentów z istotną klinicznie leukopenią lub polekową leukopenią/neutropenią w wywiadzie, należy monitorować przez pierwsze kilka miesięcy leczenia. Należy rozważyć zaprzestanie stosowania preparatu domięśniowego przy pierwszym objawie istotnego klinicznie zmniejszenia liczby leukocytów, wobec braku innych czynników przyczynowych. Pacjentów ze znaczącą klinicznie neutropenią należy uważnie obserwować, czy nie występuje u nich gorączka lub inne objawy przedmiotowe lub podmiotowe infekcji, oraz podjąć natychmiastowe leczenie w razie wystąpienia takich objawów. U pacjentów z ciężką neutropenią (bezwzględna liczba neutrofilów < 1 x 10⁹/l) należy zaprzestać stosowania leku i badać liczbę leukocytów do czasu, gdy wynik będzie prawidłowy. Działanie leków wykazujących właściwości antagonistyczne w stosunku do receptorów dopaminowych związane jest z występowaniem późnych dyskinez, charakteryzujących się rytmicznymi, mimowolnymi ruchami, zwłaszcza mięśni języka i (lub) mięśni twarzy. Wystąpienie objawów pozapiramidowych jest czynnikiem ryzyka późnych dyskinez. W przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych późnych dyskinez, należy rozważyć przerwanie leczenia wszelkimi lekami przeciwpsychotycznymi. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki psychostymulujące (np. metylofenidat) i rysperydon, gdyż mogą wystąpić objawy pozapiramidowe podczas dostosowywania dawki jednego lub obu leków. Zaleca się stopniowe wycofywanie terapii stymulantem. Istnieją doniesienia o występowaniu, podczas leczenia lekami przeciwpsychotycznymi, złośliwego zespołu neuroleptycznego, charakteryzującego się: podwyższeniem temperatury ciała, sztywnością mięśni, niestabilnością układu autonomicznego, zaburzeniami świadomości i zwiększeniem aktywności fosfokinazy kreatynowej w surowicy. Dodatkowe objawy mogą obejmować mioglobinurię (rabdomioliza) i ostrą niewydolność nerek. W takim przypadku należy przerwać stosowanie wszystkich leków przeciwpsychotycznych, w tym preparatu domięśniowego rysperydonu. W przypadku przepisywania rysperydonu pacjentom z chorobą Parkinsona lub otępieniem z obecnością ciał Lewy’ego należy rozważyć stosunek ryzyka do korzyści, ze względu na ryzyko zaostrzenia przebiegu choroby Parkinsona oraz wystąpienia złośliwego zespołu neuroleptycznego, a także ze względu na zwiększenie wrażliwości na leki przeciwpsychotyczne (objawiające się splątaniem, zaburzeniami świadomości, niestabilnością postawy z częstymi upadkami), które towarzyszą objawom pozapiramidowym. Przed rozpoczęciem leczenia preparatu domięśniowego rysperydonu należy określić tolerancję na rysperydon podawany doustnie, po wprowadzeniu leku do obrotu raportowano rzadkie reakcje anafilaktyczne u pacjentów, którzy wcześniej tolerowali rysperydon podawany doustnie. W razie wystąpienia reakcji nadwrażliwości, należy przerwać stosowanie preparatu domięśniowego rysperydonu; włączyć w razie potrzeby ogólne środki wspomagające i obserwować pacjenta aż do ustąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych. Podczas leczenia rysperydonem, stwierdzano wystąpienie hiperglikemii, cukrzycy i zaostrzenie przebiegu wcześniej występującej cukrzycy. W niektórych przypadkach zgłaszano wcześniej zwiększenie masy ciała, co może być czynnikiem predysponującym. Kwasica ketonowa była zgłaszana bardzo rzadko, a śpiączka cukrzycowa rzadko. Zaleca się prowadzenie odpowiedniej obserwacji klinicznej, zgodnie z wytycznymi terapii przeciwpsychotycznej. U pacjentów należy obserwować objawy hiperglikemii (takie jak: polidypsja, poliuria, nadmierne łaknienie i osłabienie), a pacjentów z cukrzycą należy regularnie badać, czy nie pogarsza się u nich kontrola glikemii. Podczas stosowania rysperydonu stwierdzano przypadki znacznego zwiększenia masy ciała, należy regularnie kontrolować masę ciała. Hiperprolaktynemia jest częstym działaniem niepożądanym występującym podczas leczenia rysperydonem. Zaleca się badanie stężenia prolaktyny w osoczu u pacjentów z działaniami niepożądanymi prawdopodobnie związanymi z prolaktyną. Lek należy stosować z ostrożnością u pacjentów ze stwierdzoną wcześniej hiperprolaktynemią lub guzami prolaktynozależnymi. Wydłużenie odstępu QT było bardzo rzadko zgłaszane po wprowadzeniu produktu do obrotu. Zaleca się ostrożność w przypadku przepisywania rysperydonu pacjentom z chorobami układu krążenia, wywiadem rodzinnym w kierunku wydłużenia odstępu QT, bradykardią lub zaburzeniami elektrolitowymi (niedoborem potasu lub magnezu), ponieważ rysperydon może zwiększać ryzyko wystąpienia działań arytmogennych, a także w przypadku jednoczesnego stosowania rysperydonu z lekami, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT. Należy zachować ostrożność podczas stosowania rysperydonu u pacjentów z drgawkami w wywiadzie lub z innymi stanami, które mogą obniżać próg drgawkowy. W związku z działaniem blokującym receptor alfa-adrenergiczny, podczas leczenia rysperydonem może wystąpić priapizm. Lekom przeciwpsychotycznym przypisywano właściwość zakłócania zdolności organizmu do obniżania temperatury podstawowej ciała. Zaleca się zachowanie odpowiedniej ostrożności w przypadku przepisywania rysperydonu pacjentom, u których mogą wystąpić czynniki sprzyjające podwyższeniu podstawowej temperatury ciała, np. wykonujących intensywny wysiłek fizyczny, narażonych na działanie ekstremalnie wysokich temperatur, przyjmujących jednocześnie leki o działaniu przeciwcholinergicznym lub odwodnionych. Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych zgłaszano przypadki żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE). Ze względu na występujące często u pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi, nabyte czynniki ryzyka VTE, przed rozpoczęciem leczenia i podczas leczenia rysperydonem należy zidentyfikować wszystkie możliwe czynniki ryzyka VTE i podjąć odpowiednie działania zapobiegawcze. Z uwagi na ryzyko wystąpienia śródoperacyjnego zespołu wiotkiej tęczówki (IFIS) u pacjentów przyjmujących leki o działaniu antagonistycznym na receptory a₁-adrenergiczne (w tym rysperydon), przed zabiegiem usunięcia zaćmy należy poinformować okulistę o stosowaniu rysperydonu obecnie lub w przeszłości; nie ustalono możliwych korzyści z odstawienia leków blokujących receptory a przed zabiegiem usunięcia zaćmy i należy to rozważyć wobec ryzyka przerwania leczenia przeciwpsychotycznego. W badaniach przedklinicznych rysperydonu obserwowano jego działanie przeciwwymiotne. W przypadku stosowania leku u ludzi, działanie to może maskować objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania niektórych leków lub stany, takie jak niedrożność jelit, zespół Reye’a i nowotwór mózgu. Przeprowadzono badania nad rysperydonem podawanym doustnie u pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby, jednakże w przypadku preparatu domięśniowego rysperydonu nie wykonywano takich badań, dlatego należy zachować ostrożność podając go pacjentom z tej grupy. Należy uważać, aby uniknąć nieumyślnego podania leku do naczynia krwionośnego. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z
następujących, niezbyt częstych działań niepożądanych (może wystąpić u mniej niż 1 osoby na
100):
• u pacjenta z otępieniem wystąpi nagła zmiana stanu psychicznego lub nagłe zwiotczenie lub
  zdrętwienie twarzy, ramion lub nóg, szczególnie jednostronne lub zaburzenia wymowy, nawet
  przez krótki czas. Objawy te mogą sygnalizować udar
• późne dyskinezy (drgające lub szarpiące niekontrolowane ruchy twarzy, języka lub innych
  części ciała). Należy niezwłocznie poinformować lekarza w razie wystąpienia mimowolnych
  rytmicznych ruchów języka, ust lub twarzy. Może być konieczne odstawienie leku
  Risperidone Teva.

Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek
z następujących, rzadkich działań niepożądanych (może wystąpić u mniej niż 1 osoby na
1000):
• zakrzepy krwi w żyłach, zwłaszcza nóg (objawy obejmują ból i zaczerwienienie nogi);
  zakrzepy te mogą przemieszczać się naczyniami krwionośnymi do płuc, powodując ból w
  klatce piersiowej i trudności w oddychaniu. W razie wystąpienia takich objawów należy
  natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną
• gorączka, zesztywnienie mięśni, poty lub obniżenie poziomu świadomości (stan zwany
  złośliwym zespołem neuroleptycznym). Może być konieczne zastosowanie natychmiastowego
  leczenia
• u mężczyzny występuje przedłużona lub bolesna erekcja. Stan ten jest określany terminem
  priapizm. Może być konieczne zastosowanie natychmiastowego leczenia
• wystąpi ciężka reakcja alergiczna charakteryzująca się gorączką, obrzękiem ust, twarzy, warg
  lub języka, dusznością, swędzeniem skóry, wysypką lub spadkiem ciśnienia krwi. Nawet jeśli
  pacjent wcześniej tolerował rysperydon stosowany doustnie, mogą rzadko wystąpić reakcje
  alergiczne po wstrzyknięciach leku Risperidone Teva.

Wystąpić mogą również inne działania niepożądane:

Bardzo częste działania niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 osoby na 10):
• objawy przeziębienia
• trudności z zasypianiem lub budzenie się
• depresja, lęk
• parkinsonizm: ten stan może obejmować wolne lub nieprawidłowe ruchy, uczucie sztywności
  lub napięcia mięśni (co powoduje, że ruchy pacjenta są nierówne), a czasami nawet uczucie
  „zamrożenia” ruchów, po którym następuje odblokowanie. Inne objawy parkinsonizmu
  obejmują: wolny posuwisty chód, drżenie spoczynkowe, zwiększone wydzielanie śliny i (lub)
  ślinienie się i twarz bez wyrazu.
• ból głowy.

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 osoby na 10):
• zapalenie płuc, zakażenie dróg oddechowych (zapalenie oskrzeli), zakażenie zatok
• zakażenie dróg moczowych, objawy grypopodobne, anemia
• zwiększenie aktywności hormonu prolaktyny we krwi (z objawami lub bez objawów). Objawy
  zwiększenia aktywności prolaktyny występują niezbyt często i mogą obejmować u mężczyzn:
  obrzęk sutków, trudności w osiągnięciu lub utrzymaniu erekcji, zmniejszenie popędu
  płciowego lub inne zaburzenia seksualne. U kobiet mogą one obejmować uczucie
  dyskomfortu dotyczące piersi, wyciek mleka z piersi, brak krwawień miesięcznych, inne
  zaburzenia cyklu miesięcznego lub zaburzenia płodności.
• duże stężenie cukru we krwi, zwiększenie masy ciała, zwiększony apetyt, zmniejszenie masy
  ciała, zmniejszony apetyt
• zaburzenia snu, drażliwość, zmniejszony popęd płciowy, niepokój, uczucie senności lub
  osłabienie czujności
• dystonia: w tym stanie występują powolne lub utrzymujące się mimowolne skurcze mięśni.
  Mogą dotyczyć każdej części ciała (co może skutkować nieprawidłową postawą ciała), jednak
  dystonia najczęściej obejmuje mięśnie twarzy, w tym nieprawidłowe ruchy oczu, ust, języka
  czy żuchwy
• zawroty głowy
• dyskinezy: w tym stanie występują mimowolne ruchy mięśni, w tym powtarzalne, spastyczne
  lub skręcające ruchy lub szarpnięcia
• drżenie
• niewyraźne widzenie
• przyspieszone bicie serca
• niskie ciśnienie tętnicze krwi, ból w klatce piersiowej, wysokie ciśnienie tętnicze krwi
• skrócenie oddechu, ból gardła, kaszel, zatkany nos
• ból brzucha, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, wymioty, nudności, zakażenie żołądka
  lub jelit, zaparcia, biegunka, niestrawność, suchość w ustach, ból zęba
• wysypka
• skurcz mięśni, ból kości lub mięśni, ból pleców, ból stawów
• nietrzymanie moczu
• zaburzenia erekcji
• brak miesiączkowania
• wyciek mleka z piersi
• obrzęk ciała, kończyn górnych lub dolnych, gorączka, osłabienie, zmęczenie (znużenie)
• ból
• reakcja w miejscu wstrzyknięcia, w tym swędzenie, ból lub obrzęk
• zwiększona aktywność aminotransferaz we krwi, zwiększona aktywność enzymu GGT
  (enzym wątrobowy - gammaglutamylotransferaza) we krwi
• upadek.

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 osoby na 100):
• zakażenie dróg oddechowych, zakażenie pęcherza moczowego, zakażenie ucha, zakażenie
  oka, zakażenie migdałków, grzybicze zakażenie paznokci, zakażenie skóry, zakażenie skóry
  ograniczające się do jednego obszaru lub jednej części ciała, zakażenie wirusowe, zapalenie
  skóry spowodowane przez roztocza, ropień podskórny
• zmniejszenie liczby białych krwinek, zmniejszenie liczby płytek krwi (komórki krwi, które
  pomagają zatrzymywać krwawienia), zmniejszenie liczby czerwonych krwinek
• reakcja alergiczna
• obecność cukru w moczu, wystąpienie cukrzycy lub nasilenie już istniejącej cukrzycy
• utrata apetytu skutkująca niedożywieniem i małą masą ciała
• zwiększenie stężenia triglicerydów (tłuszczy) we krwi, zwiększenie stężenia cholesterolu we
  krwi
• drażliwy nastrój (mania), splątanie, niezdolność do osiągnięcia orgazmu, nerwowość,
  koszmary senne
• utrata świadomości, drgawki, omdlenia
• nieodparta konieczność poruszania częściami ciała, zaburzenia równowagi, nieprawidłowa
  koordynacja, zawroty głowy po zmianie pozycji na stojącą, zaburzenia koncentracji, trudności
  w mówieniu, utrata lub nieprawidłowe odczuwanie smaku, osłabione odczuwanie bodźców
  bólowych i dotykowych na skórze, uczucie mrowienia, kłucia lub drętwienia skóry
• zakażenie oka lub zapalenie spojówek, suche oko, zwiększone łzawienie, zaczerwienienie
  oczu
• uczucie zawrotów głowy, dzwonienie w uszach, ból ucha
• migotanie przedsionków (nieprawidłowy rytm serca), blok przewodzenia impulsów między
  górnymi i dolnymi częściami serca, nieprawidłowe przewodzenie impulsów elektrycznych w
  sercu, wydłużenie odstępu QT w sercu, wolny rytm serca, nieprawidłowy zapis czynności
  elektrycznej serca w EKG, uczucie trzepotania lub łomotania w klatce piersiowej (kołatanie
  serca)
• niskie ciśnienie tętnicze po zmianie pozycji na stojącą (w następstwie czego niektórzy
  pacjenci stosujący lek Risperidone Teva mogą mdleć, mieć zawroty głowy lub tracić
  przytomność, gdy nagle wstaną lub usiądą)
• szybki, płytki oddech, przekrwienie dróg oddechowych, rzężenia, krwawienie z nosa
• nietrzymanie stolca, trudności z połykaniem, nadmierne oddawanie gazów
• swędzenie, utrata włosów, wyprysk, sucha skóra, zaczerwienienie skóry, odbarwienie skóry,
  trądzik, łuszcząca i swędząca skóra głowy lub reszty ciała
• zwiększona aktywność kinazy kreatynowej we krwi, enzymu który czasem jest uwalniany z
  uszkodzonych mięśni
• sztywność stawów, obrzęk stawów, osłabienie mięśni, ból szyi
• częste oddawanie moczu, niezdolność do oddawania moczu, bolesne oddawanie moczu
• zaburzenia ejakulacji, opóźnienie krwawień miesięcznych, brak miesiączki i inne zaburzenia
  cyklu miesięcznego (kobiety), powiększenie sutków u mężczyzn, zaburzenia seksualne, ból
  piersi, uczucie dyskomfortu dotyczące piersi, wydzielina z pochwy
• obrzęk twarzy, ust, oczu lub warg
• dreszcze, zwiększenie temperatury ciała
• zmiana sposobu chodu
• uczucie pragnienia, złe samopoczucie, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, czucie się
  „nieswojo”
• stwardnienie skóry
• zwiększona aktywność enzymów wątrobowych we krwi
• ból związany z procedurami medycznymi.

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 osoby na 1000):
• zmniejszenie liczby pewnego rodzaju białych krwinek odpowiedzialnych za zwalczanie
  zakażeń
• nieprawidłowe wydzielanie hormonu regulującego ilość moczu
• małe stężenie cukru we krwi
• nadmierne picie wody
• lunatykowanie (chodzenie we śnie)
• zaburzenia odżywiania związane ze snem
• brak ruchu lub reagowanie w stanie czuwania (katatonia)
• brak emocji
• niski poziom świadomości
• ruchy trzęsące, kiwające głowy
• zaburzenia ruchu oczu, rotacyjne ruchy oczu, nadwrażliwość na światło
• powikłania dotyczące oka podczas operacji usunięcia zaćmy. W trakcie tego zabiegu może
  wystąpić zespół wiotkiej tęczówki (ang. Intraoperative Floppy Iris Syndrome, IFIS) jeśli
  pacjent stosuje lub stosował lek Risperidone Teva. Jeśli pacjent ma planowaną operację zaćmy
  oka, należy koniecznie powiedzieć lekarzowi okuliście o stosowaniu tego leku w przeszłości
  lub obecnie
• nieregularny rytm serca
• niebezpiecznie mała liczba określonych białych krwinek odpowiedzialnych za zwalczanie
  zakażeń, zwiększenie liczby eozynofili (rodzaj białych krwinek) we krwi
• zaburzenia oddychania podczas snu (bezdech senny)
• zachłystowe zapalenie płuc (spowodowane przedostaniem się pokarmu do dróg
  oddechowych), zastój krwi w płucach, trzeszczące odgłosy dochodzące z płuc, zaburzenia
  głosu, zaburzenia w obrębie dróg oddechowych
• zapalenie trzustki, niedrożność jelit
• bardzo twardy stolec
• wysypka polekowa
• pokrzywka, zgrubienie skóry, łupież, zaburzenia skórne, uszkodzenie skóry
• rozpad włókien mięśniowych i ból mięśni (rabdomioliza)
• nieprawidłowa postawa
• powiększenie piersi, wydzielina z piersi
• obniżona temperatura ciała, uczucie dyskomfortu
• zażółcenie skóry i oczu (żółtaczka)
• niebezpiecznie nadmierne picie wody
• zwiększenie stężenia insuliny we krwi (hormon regulujący stężenie cukru we krwi)
• zaburzenia naczyń mózgowych
• brak reakcji na bodźce
• śpiączka wskutek niekontrolowanej cukrzycy
• nagła utrata widzenia lub ślepota
• jaskra (zwiększone ciśnienie w gałce ocznej), owrzodzenia brzegów powiek (z tworzeniem
  strupków)
• napady czerwienienia się, obrzęk języka
• spierzchnięte wargi
• powiększenie gruczołów piersiowych
• obniżona temperatura ciała, ochłodzenie rąk i nóg
• objawy z odstawienia leku.

Bardzo rzadkie (mogą wystąpić u mniej niż 1 osoby na 10 000):
• zagrażające życiu powikłania związane z niewyrównaną cukrzycą
• ciężka reakcja alergiczna z obrzękiem, który może obejmować gardło i prowadzić do
  trudności z oddychaniem
• brak czynności jelit, prowadzący do niedrożności.

Częstość nieznana: (nie można oszacować na podstawie dostępnych danych)
• Ciężka lub zagrażająca życiu wysypka z pęcherzami i łuszczeniem się skóry, która może
  rozpocząć się w okolicach ust, nosa, oczu i narządów płciowych i rozprzestrzeniać się na inne
  obszary ciała (zespół Stevensa-Johnsona lub martwica toksyczno-rozpływna naskórka).

Działanie niepożądane, zaobserwowane podczas stosowania innego leku – paliperydonu, bardzo
podobnego do rysperydonu, które może również wystąpić podczas stosowania leku Risperidone Teva:
szybkie bicie serca po zmianie pozycji na stojącą.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie prowadzono systematycznych badań interakcji rysperydonu w postaci zawiesiny o przedłużonym uwalnianiu stosowanego w skojarzeniu z innymi lekami. Dane interakcji lekowych przedstawione w tym punkcie opierają się na badaniach dotyczących rysperydonu podawanego doustnie. Interakcje farmakodynamiczne. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, zalecana jest ostrożność podczas przepisywania rysperydonu jednocześnie z lekami wydłużającymi odstęp QT, takimi jak: leki przeciwarytmiczne (tj. chinidyna, dyzopiramid, prokainamid, propafenon, amiodaron, sotalol), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. amitryptylina), czteropierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. maprotylina), niektóre leki przeciwhistaminowe, inne leki przeciwpsychotyczne, niektóre leki przeciwmalaryczne (tj. chinina i meflochina) oraz z lekami powodującymi zaburzenia równowagi elektrolitowej (hipokaliemia, hipomagnezemia), bradykardię lub z lekami hamującymi metabolizm wątrobowy rysperydonu. Powyższa lista ma charakter informacyjny i nie jest listą wyczerpującą. Rysperydon należy stosować z ostrożnością w skojarzeniu z innymi substancjami działającymi ośrodkowo - w szczególności z alkoholem, opioidami, lekami przeciwhistaminowymi oraz benzodiazepinami - ze względu na zwiększone ryzyko sedacji. Lek może antagonizować działanie lewodopy i innych agonistów dopaminergicznych. Jeśli to skojarzenie wydaje się konieczne, szczególnie w schyłkowej fazie choroby Parkinsona, należy zastosować najmniejsze skuteczne dawki obu leków. Po wprowadzeniu rysperydonu do obrotu obserwowano istotne klinicznie niedociśnienie po zastosowaniu rysperydonu w skojarzeniu z lekami przeciwnadciśnieniowymi. Jednoczesne stosowanie leków psychostymulujących (np. metylofenidatu) z rysperydonem może prowadzić do wystąpienia objawów pozapiramidowych po zmianie dawkowania jednego lub obu leków. Interakcje farmakokinetyczne. Rysperydon jest metabolizowany głównie z udziałem CYP2D6 i w mniejszym stopniu CYP3A4. Zarówno rysperydon, jak i jego czynny metabolit 9-hydroksyrysperydon, są substratami glikoproteiny P (P-gp). Substancje modyfikujące aktywność CYP2D6 lub substancje silnie hamujące lub indukujące aktywność CYP3A4 i (lub) P-gp, mogą wpływać na farmakokinetykę czynnej frakcji przeciwpsychotycznej rysperydonu. Jednoczesne stosowanie leku z silnym inhibitorem CYP2D6 może prowadzić do zwiększenia w osoczu stężenia rysperydonu, a w mniejszym stopniu czynnej frakcji przeciwpsychotycznej. Większe dawki silnego inhibitora CYP2D6 mogą zwiększać stężenie czynnej frakcji przeciwpsychotycznej rysperydonu (np. paroksetyna). Oczekuje się, że inne inhibitory CYP2D6, takie jak chinidyna, mogą podobnie wpływać na stężenie rysperydonu. Należy ponownie ocenić dawkowanie leku podczas rozpoczynania lub kończenia jednoczesnego podawania paroksetyny, chinidyny czy innego silnego inhibitora CYP2D6, szczególnie w większych dawkach. Jednoczesne podawanie leku z silnym inhibitorem CYP3A4 i (lub) P-gp może znacząco zwiększyć stężenie czynnej frakcji przeciwpsychotycznej rysperydonu w osoczu. Należy ponownie ocenić dawkowanie leku podczas rozpoczynania lub kończenia jednoczesnego podawania itrakonazolu czy innego silnego inhibitora CYP3A4 i (lub) P-gp. Jednoczesne podawanie leku z silnym induktorem CYP3A4 i (lub) P-gp może zmniejszyć stężenie czynnej frakcji przeciwpsychotycznej rysperydonu w osoczu. Należy ponownie ocenić dawkowanie leku podczas rozpoczynania lub kończenia jednoczesnego podawania karbamazepiny czy innego silnego induktora CYP3A4 i (lub) P-gp. Induktory CYP3A4 wykazują maksymalne działanie w zależności od czasu - ich maksymalne działanie może wystąpić co najmniej po 2 tygodniach po rozpoczęciu podawania. Podobnie, w razie zaprzestania ich stosowania, indukcja CYP3A4 może nie ustępować przynajmniej przez 2 tygodnie. Nie stwierdza się istotnego klinicznie wypierania leków z białek osocza, gdy lek przyjmuje się jednocześnie z lekami silnie wiążącymi się z białkami. W razie skojarzonego stosowania leków, należy zapoznać się z charakterystykami odpowiednich preparatów, w celu poznania szlaków metabolizmu i możliwej konieczności dostosowania dawki. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych. Nie wiadomo, czy wyniki tych badań mają znaczenie u dzieci i młodzieży. Wpływ innych preparatów na farmakokinetykę rysperydonu. Antybiotyki: erytromycyna, umiarkowany inhibitor CYP3A4 i P-gp, nie zmienia farmakokinetyki rysperydonu ani czynnej frakcji przeciwpsychotycznej; ryfampicyna, silny induktor CYP3A4 i P-gp, zmniejszała stężenie czynnej frakcji przeciwpsychotycznej w osoczu. Antycholinoesterazy: donepezil i galantamina, substraty zarówno CYP2D6 i CYP3A4, nie wykazują istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę rysperydonu ani jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej. Leki przeciwpadaczkowe: karbamazepina, silny induktor CYP3A4 i P-gp, zmniejsza stężenie czynnej frakcji przeciwpsychotycznej rysperydonu w osoczu, podobne działanie można zaobserwować podczas stosowania leków, takich jak np. fenytoina i fenobarbital, indukujących enzym wątrobowy CYP3A4 jak również P-gp; topiramat zmniejszał w umiarkowanym stopniu biodostępność rysperydonu, ale nie jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej. Dlatego ta interakcja może nie mieć znaczenia klinicznego. Leki przeciwgrzybicze: itrakonazol, silny inhibitor CYP3A4 i P-gp, w dawkach 200 mg/dobę zwiększał stężenie czynnej frakcji przeciwpsychotycznej w osoczu o ok. 70%, przy dawkach rysperydonu od 2 mg do 8 mg/dobę; ketokonazol, silny inhibitor CYP3A4 i P-gp, w dawkach 200 mg/dobę zwiększał stężenie rysperydonu, a zmniejszał stężenie 9-hydroksyrysperydonu w osoczu. Leki przeciwpsychotyczne: fenotiazyny, mogą zwiększać stężenie rysperydonu w osoczu ale nie jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej. Leki β-adrenolityczne: niektóre leki β-adrenolityczne mogą powodować zwiększenie stężenia rysperydonu w osoczu, ale nie jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej. Inhibitory kanałów wapniowych: werapamil, umiarkowany inhibitor CYP3A4 i inhibitor P-gp, zwiększa stężenia rysperydonu i jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej w osoczu. Leki żołądkowo-jelitowe: antagoniści receptora H2: cymetydyna i ranitydyna, słabe inhibitory CYP2D6 i CYP3A4, zwiększały biodostępność rysperydonu, lecz tylko w niewielkim stopniu jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej. Selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne: fluoksetyna, silny inhibitor CYP2D6, zwiększa stężenie rysperydonu w osoczu lecz w mniejszym stopniu jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej; paroksetyna, silny inhibitor CYP2D6, zwiększa stężenie rysperydonu w osoczu, ale w dawkach do 20 mg/dobę, a w mniejszym stopniu jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej. Większe dawki paroksetyny mogą jednak zwiększać stężenie czynnej frakcji przeciwpsychotycznej rysperydonu; trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, mogą zwiększać stężenia rysperydonu w osoczu, ale nie jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej. Amitryptylina nie wpływa na farmakokinetykę rysperydonu i jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej; sertralina, słaby inhibitor CYP2D6 oraz fluwoksamina, słaby inhibitor CYP3A4, w dawkach do 100 mg/dobę, nie wywołują istotnych klinicznie zmian stężeń czynnej frakcji przeciwpsychotycznej rysperydonu. Natomiast, w dawkach większych niż 100 mg/dobę, sertralina lub fluwoksamina mogą zwiększać stężenia czynnej frakcji przeciwpsychotycznej rysperydonu. Wpływ rysperydonu na farmakokinetykę innych preparatów. Leki przeciwpadaczkowe: rysperydon nie wykazuje istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę walproinianu czy topiramatu. Leki przeciwpsychotyczne: arypiprazol, substrat CYP2D6 i CYP3A4: rysperydon w postaci tabletek lub wstrzyknięć nie wpływał na sumaryczną farmakokinetykę arypiprazolu i jego czynnego metabolitu dehydroarypiprazolu. Glikozydy naparstnicy: rysperydon nie wykazuje istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę digoksyny. Lit: rysperydon nie wykazuje istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę litu. Jednoczesne stosowanie rysperydonu z furosemidem. Informacje dotyczące zwiększonej śmiertelności pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem, jednocześnie otrzymujących furosemid, w porównaniu z pacjentami, którzy przyjmowali sam rysperydon lub sam furosemid; jednoczesne podawanie rysperydonu z innymi diuretykami (głównie tiazydowymi w małych dawkach) nie było związane z podobnymi obserwacjami. Należy zachować szczególną ostrożność i rozważyć ryzyko i korzyści przed podjęciem decyzji o stosowaniu rysperydon z diuretykami o silnym działaniu.

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z.o.o.
ul. Osmańska 12
02-823 Warszawa
22-345-93-00
[email protected]
www.teva.pl