RoActemra 162 mg/0,9 ml roztwór do wstrzykiwań podsk.

0,9 ml roztw. do wstrz. (1 amp.-strzyk.) zawiera 162 mg tocilizumabu.

Rekombinowane humanizowane przeciwciało monoklonalne podklasy immunoglobuliny G1 (IgG1), skierowane przeciwko ludzkim rozpuszczalnym, jak i związanym z błonami komórkowymi receptorom interleukiny 6. Hamuje przekazywanie sygnału szlakiem z udziałem sIL-6R i mIL-6R. IL-6 jest plejotropową cytokiną prozapalną produkowaną przez wiele różnych komórek, w tym limfocyty T i B, monocyty i fibroblasty. IL-6 bierze udział w procesach fizjologicznych, takich jak aktywacja limfocytów T, indukcja wydzielania immunoglobulin, indukcja wytwarzania białek ostrej fazy w wątrobie i stymulacja hematopoezy. IL-6 odgrywa również rolę w patogenezie chorób, w tym chorób zapalnych, osteoporozy i chorób nowotworowych. Po podskórnym podaniu leku pacjentom z RZS czas do osiągnięcia maksymalnego stężenia leku we krwi (T_max) wynosi 2,8 dnia, biodostępność wynosi 79%. Dla stanu równowagi, w przypadku podawania podskórnego, zależny od stężenia jawny okres półtrwania wynosi do 13 dni dla dawki 162 mg podawanej co tydzień i 5 dni dla dawki 162 mg co 2. tydzień u pacjentów z RZS. Po podaniu podskórnym efektywny T_0,5 u pacjentów z uMIZS wynosi do 14 dni dla obu schematów dawkowania w odstępie pomiędzy podaniem dawek w stanie stacjonarnym. Po podaniu podskórnym efektywny T_0,5 u pacjentów z wMIZS wynosi do 10 dni dla pacjentów o masie ciała <30 kg (162 mg raz na 3 tyg.) i do 7 dni dla pacjentów o masie ciała ≥30 kg (162 raz na 2 tyg.) podczas odstępu między dawkami w stanie stacjonarnym. U pacjentów z GCA w stanie stacjonarnym efektywny T_0,5 wynosi 18,3-19,9 dnia dla dawki 162 mg podawanej raz w tyg. i 4,2-7,9 dnia dla dawki 162 mg raz na 2 tyg.

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS). W skojarzeniu z metotreksatem (MTX): leczenie dorosłych pacjentów z czynnym, postępującym reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS) o ciężkim nasileniu, nieleczonych dotychczas za pomocą MTX oraz leczenie dorosłych pacjentów z czynnym RZS o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, u których stwierdzono niewystarczającą odpowiedź na leczenie lub nietolerancję dotychczasowego leczenia jednym lub kilkoma lekami przeciwreumatycznymi modyfikującymi przebieg choroby (DMARDs) lub inhibitorami czynnika martwicy nowotworu (TNF). Lek może być podawany w monoterapii w przypadku nietolerancji MTX lub u pacjentów, u których kontynuacja leczenia MTX nie jest wskazana. Wykazano, że lek zmniejsza szybkość postępu uszkodzenia stawów mierzonego radiologicznie oraz powoduje poprawę sprawności fizycznej przy podawaniu łącznym z MTX. Czynne młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów o początku uogólnionym (uMIZS). Leczenie uMIZS u pacjentów w wieku 1 rok i starszych, u których stwierdzono niewystarczającą odpowiedź na wcześniejsze leczenie niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ) i kortykosteroidami systemowymi. Lek może być podawany w monoterapii (w przypadku nietolerancji MTX oraz u pacjentów, u których leczenie MTX nie jest wskazane) lub w skojarzeniu z MTX. Wielostawowe młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów (wMIZS; czynnik reumatoidalny pozytywny lub negatywny oraz postać nielicznostawowa, rozszerzająca) u pacjentów w wieku co najmniej 2 lat, u których stwierdzono niewystarczającą odpowiedź na wcześniejsze leczenie MTX. Lek może być podawany w monoterapii w przypadku nietolerancji MTX lub u pacjentów, u których kontynuacja leczenia MTX nie jest wskazana. Olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic (GCA). Leczenie GCA u dorosłych pacjentów.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Czynne, ciężkie zakażenia.

Nie stosować w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia oraz do 3 mies. po zakończeniu leczenia tocilizumabem. Nie wiadomo, czy tocilizumab przenika do mleka kobiecego - decyzję o kontynuacji lub przerwaniu karmienia piersią bądź kontynuacji lub przerwaniu podawania leku należy podejmować mając na uwadze korzyści dla dziecka karmionego piersią oraz korzyści leczenia dla pacjentki. Dostępne dane niekliniczne nie wskazują, aby leczenie tocilizumabem wpływało na płodność.

Podskórnie. Dorośli. Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarza doświadczonego w rozpoznawaniu i leczeniu RZS, uMIZS, wMIZS i (lub) GCA. Pacjenci leczeni tocilizumabem powinni otrzymać Kartę Ostrzegawczą dla Pacjenta. Pierwsze wstrzyknięcie należy wykonać pod nadzorem wykwalifikowanego personelu medycznego. Pacjent może samodzielnie wstrzykiwać sobie lek lub może to zrobić rodzic/opiekun pacjenta tylko gdy lekarz stwierdzi, że jest to właściwe, a w razie konieczności pacjent lub rodzic/opiekun wyrazi zgodę na obserwację medyczną i zostanie przeszkolony w zakresie właściwej techniki wykonania wstrzyknięcia. Pacjenci, którzy zmieniają leczenie z tocilizumabu w postaci dożylnej na formę podskórną powinni podać pierwszą dawkę podskórną w terminie planowanej kolejnej dawki dożylnej, pod nadzorem wykwalifikowanego fachowego personelu medycznego. Wszyscy pacjenci leczeni tym lekiem powinni otrzymać Kartę Ostrzegawczą dla Pacjenta. Należy ocenić możliwość samodzielnego, podskórnego podawania leku przez pacjenta lub rodzica/opiekuna w domu i poinstruować pacjenta lub rodzica/opiekuna o konieczności poinformowania lekarza przed podaniem kolejnej dawki, jeśli wystąpią u niego objawy reakcji alergicznej. Jeśli u pacjenta wystąpią objawy ciężkiej reakcji alergicznej, powinien on bezzwłocznie skorzystać z pomocy lekarza. Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS): 162 mg raz w tygodniu. Istnieją ograniczone dane dotyczące zmiany podawania leku z postaci dożylnej na podskórną w stałej dawce. Podawanie leku należy kontynuować w odstępach cotygodniowych. Pacjenci, u których zmieniono sposób podawania z dożylnego na podskórny, muszą przyjąć pierwszą, podawaną podskórnie dawkę zamiast zaplanowanej dawki dożylnej pod nadzorem wykwalifikowanego personelu medycznego. Olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic (GCA): 162 mg raz w tygodniu w skojarzeniu z leczeniem glikokortykosteroidami w malejących dawkach. Preparat może być stosowany w monoterapii po zakończeniu stosowania glikokortykosteroidów. Preparat w monoterapii nie powinien być stosowany w leczeniu ostrych nawrotów choroby. W związku z przewlekłym charakterem GCA, leczenie trwające >52 tyg. powinno być prowadzone w oparciu o aktywność choroby, ocenę lekarza i wybór pacjenta. RZS i GCA Dostosowanie dawki z powodu nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych. Nieprawidłowe aktywności enzymów wątrobowych: >1 do 3 x górna granica normy (GGN) - zmodyfikować dawki podawanych równocześnie leków z grupy DMARD (RZS) lub leków immunomodulujących (GCA) w przypadkach, gdy jest to właściwe, w przypadku utrzymywania się zwiększonych wartości w tym zakresie należy zmniejszyć częstotliwość podawania leku do jednej dawki co 2. tydzień lub przerwać jego podawanie do czasu powrotu do prawidłowych wartości AlAT lub AspAT, należy wrócić do wykonywania iniekcji co tydzień lub co 2. tydzień, jeśli jest to klinicznie uzasadnione; >3 do 5 x GGN - przerwać podawanie tocilizumabu do czasu, gdy wartości transaminaz osiągną stężenie <3 x GGN i postępować jw. (>1 do 3 x GGN), w przypadku utrzymywania się podwyższonych wartości >3 x GGN (potwierdzonych w powtórzonym badaniu) należy przerwać podawanie leku; >5 x GGN - przerwać leczenie. Mała bezwzględna liczba granulocytów obojętnochłonnych (ANC): ANC >1 x 10⁹/l - utrzymać dotychczasową dawkę; ANC 0,5-1 x 10⁹/l - przerwać podawanie tocilizumabu, gdy wartość ANC zwiększy się >1 x 10⁹/l, należy wznowić podawanie tocilizumabu co 2. tydzień i przejść do podawania cotygodniowego, gdy stan kliniczny pacjenta na to pozwala; ANC <0,5 x 10⁹/l - przerwać leczenie. Nie zaleca się rozpoczynać leczenia u pacjentów nieleczonych wcześniej tocilizumabem z bezwzględną liczbą granulocytów obojętnochłonnych <2 x 10⁹/l. Mała liczba płytek krwi: 50-100 x 10³/µl - przerwać podawanie tocilizumabu, gdy liczba płytek krwi zwiększy się >100 x 10³/µl, należy wznowić podawanie tocilizumabu co 2. tydzień i przejść do podawania cotygodniowego, gdy stan kliniczny pacjenta na to pozwala; <50 x 10³/µl - przerwać leczenie. Pominięta dawka. Jeśli pominięto dawkę leku podawanego cotygodniowo podskórnie w ciągu 7 dni od zaplanowanego dnia podania dawki, należy przyjąć lek w kolejnym zaplanowanym dniu. Jeśli pominięto dawkę leku podawanego podskórnie co 2. tydzień w ciągu 7 dni od dnia zaplanowanej dawki, należy natychmiast przyjąć pominiętą dawkę i przyjąć kolejną dawkę leku w kolejnym planowanym dniu. Dzieci. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku w postaci podskórnej u dzieci w wieku od urodzenia do mniej niż 1 rok. Dawka może być zmieniana wyłącznie w oparciu o konsekwentne zmiany masy ciała pacjenta wraz z upływem czasu. Lek może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z MTX. Pacjenci z uMIZS. Zalecana dawka u pacjentów >1 rż. o mc. ≥ 30 kg wynosi 162 mg podawana podskórnie raz na tydzień; u pacjentów o mc. <30 kg 162 mg podskórnie raz na 2 tyg. Masa ciała pacjentów musi wynosić minimum 10 kg w chwili otrzymania leku w postaci podawanej podskórnie. Pacjenci z wMIZS. Zaleca dawka u pacjentów >2 lat o mc. ≥30 kg wynosi 162 mg podawana podskórnie raz na 2 tyg.; u pacjentów o mc. <30 kg 162 mg podskórnie raz na 3 tyg. uMIZS i wMIZS Dostosowanie dawki z powodu nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych. Gdy jest to właściwe, dawka przyjmowanego równolegle MTX i (lub) innych leków powinna zostać zmodyfikowana lub należy zaprzestać ich podawania oraz należy przerwać podawanie tocilizumabu do czasu uzyskania oceny sytuacji klinicznej. Ponieważ wiele współistniejących chorób może wpływać na wyniki badań, u pacjentów z uMIZS lub wMIZS, decyzja o przerwaniu podawania tocilizumabu w związku z nieprawidłowymi wynikami badań powinna opierać się na ocenie lekarskiej danego pacjenta. Nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych dotyczących enzymów wątrobowych: >1 do 3 x GGN - należy zmodyfikować dawkę podawanego równolegle MTX, w przypadkach gdy jest to właściwe. W przypadku utrzymywania się zwiększonych wartości w tym zakresie należy przerwać podawanie tocilizumabu do czasu powrotu do prawidłowych wartości aktywności AlAT lub AspAT; >3 x GGN do 5 x GGN - należy zmodyfikować dawkę podawanego równolegle MTX, w przypadkach gdy jest to właściwe. Należy przejściowo przerwać podawanie tocilizumabu do czasu, gdy wartości osiągną poziom <3 x GGN i postępować zgodnie z zaleceniami podanymi powyżej dla >1 do 3 x GGN; >5 x GGN - przerwać podawanie tocilizumabu, decyzja o przerwaniu podawania leku u pacjenta z uMIZS lub wMIZS w związku z nieprawidłowymi wynikami badań laboratoryjnych powinna opierać się na ocenie medycznej danego pacjenta. Mała bezwzględna liczba granulocytów obojętnochłonnych (ANC): ANC >1 x 10⁹/l - utrzymać dotychczasową dawkę; ANC 0,5 do 1 x 10⁹/l – przejściowe przerwanie podawanie tocilizumabu, gdy wartość ANC zwiększy się >1 x 10⁹/l, należy wznowić podawanie tocilizumabu; ANC <0,5 x 10⁹/l - przerwać leczenie, decyzja o przerwaniu podawania leku u pacjenta z uMIZS lub wMIZS w związku z nieprawidłowymi wynikami badań laboratoryjnych powinna opierać się na ocenie medycznej danego pacjenta. Mała liczba płytek krwi: 50 do 100 x 10³/µl - należy zmodyfikować dawkę podawanego równocześnie MTX w przypadku, gdy jest to właściwe, przejściowe przerwanie podawania tocilizumabu, gdy liczba płytek krwi zwiększy się >100 x 10³/µl, należy wznowić podawanie tocilizumabu; <50 x 10³/µl - przerwać podawanie tocilizumabu, decyzja o przerwaniu podawania leku u pacjenta z uMIZS lub wMIZS w związku z nieprawidłowymi wynikami badań laboratoryjnych powinna opierać się na ocenie medycznej danego pacjenta. Nie przeprowadzono badań nad zmniejszeniem częstości podawania dawki tocilizumabu w związku z nieprawidłowymi wynikami badań laboratoryjnych u pacjentów z uMIZS lub wMIZS. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność podskórnej postaci leku u dzieci z innymi chorobami niż uMIZS lub wMIZS nie zostały ustalone. Dostępne dane dotyczące postaci dożylnej sugerują, że poprawę kliniczną obserwuje się w czasie 12 tyg. od rozpoczęcia leczenia preparatem. W przypadku pacjentów niewykazujących w tym okresie żadnej poprawy należy jeszcze raz dokładnie rozważyć kontynuację terapii. Pominięta dawka. Jeśli pacjent z uMIZS pominie dawkę produktu tocilizumabu podawanego podskórnie raz w tygodniu i upłynie nie więcej niż 7 dni od zaplanowanego dnia podania dawki, powinien zostać poinstruowany by przyjąć pominiętą dawkę w kolejnym zaplanowanym terminie. Jeśli pacjent pominie dawkę tocilizumabu podawanego podskórnie raz na 2 tyg. i upłynie nie więcej niż 7 dni od dnia zaplanowanej dawki, powinien zostać poinstruowany by jak najszybciej przyjąć pominiętą dawkę, a kolejną dawkę w następnym zaplanowanym terminie. Jeśli pacjent z wMIZS pominie dawkę tocilizumabu podawanego podskórnie i upłynie nie więcej niż 7 dni od zaplanowanego dnia podania dawki, powinien jak najszybciej przyjąć pominiętą dawkę, a następnie przyjąć kolejną dawkę w pierwotnie planowanym terminie. Jeśli pacjent pominie dawkę tocilizumabu podawanego podskórnie i upłynie więcej niż 7 dni od dnia zaplanowanej dawki lub pacjent nie jest pewien, kiedy należy wstrzyknąć lek, powinien skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest wymagane dostosowanie dawki u pacjentów ≥65 lat oraz u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Preparat nie został przebadany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, u tych pacjentów należy ściśle kontrolować czynność nerek. Preparat nie został przebadany w grupie pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby (brak zaleceń dotyczących dawkowania). Sposób podania. Podskórnie, w brzuch, udo i górną część ramienia. Obszary wstrzyknięć należy zmieniać. Nigdy nie należy wstrzykiwać w znamiona, blizny lub obszary, gdzie skóra jest wrażliwa, zasiniona, zaczerwieniona, twarda lub uszkodzona. Cała zawartość (0,9 ml) ampułko-strzykawki musi być podana w iniekcji podskórnej. Nie należy wstrząsać ampułko-strzykawką. Po właściwym przeszkoleniu z zakresu techniki wstrzyknięć pacjenci mogą samodzielnie wstrzykiwać sobie lek, jeśli ich lekarz uzna to za właściwe.

Tocilizumab w postaci do podawania podskórnego nie jest przeznaczony do podawania dożylnego. Tocilizumab w postaci do podawania podskórnego nie jest przeznaczony do podawania dzieciom z uMIZS, których masa ciała wynosi <10 kg. W celu poprawy identyfikowalności biologicznych preparatów, nazwa handlowa i numer serii podawanego leku powinny być czytelnie zapisane (lub odnotowane) w dokumentacji pacjenta. U pacjentów otrzymujących leki immunosupresyjne zgłaszano ciężkie zakażenia, niekiedy zakończone zgonem. Nie należy rozpoczynać leczenia tocilizumabem u chorych z czynnym zakażeniem. Jeśli w trakcie leczenia rozwinie się u pacjenta ciężkie zakażenie, podawanie tocilizumabu należy przerwać do czasu opanowania zakażenia. Należy bardzo ostrożnie podejmować decyzję o zastosowaniu tocilizumabu u pacjentów z nawracającymi zakażeniami w wywiadzie, przewlekłymi zakażeniami lub z chorobami współistniejącymi (np. zapalenie uchyłków jelita, cukrzyca, śródmiąższowa choroba płuc), które mogą predysponować do zakażeń. Należy zachować szczególną czujność, aby odpowiednio wcześnie wykryć ciężkie zakażenia u pacjentów otrzymujących leki immunosupresyjne, gdyż objawy i symptomy kliniczne ostrego zapalenia mogą być słabiej wyrażone z powodu stłumienia reakcji ostrej fazy. Oceniając pacjenta pod względem możliwości wystąpienia zakażenia, należy rozważyć działanie tocilizumabu na białko C - reaktywne (CRP), granulocyty obojętnochłonne oraz przedmiotowe i podmiotowe objawy zakażenia. Pacjentów (w tym młodsze dzieci z uMIZS lub wMIZS, które mogą mieć mniejszą zdolność komunikowania swoich objawów) oraz rodziców/opiekunów pacjentów z uMIZS lub wMIZS należy poinstruować, aby w razie wystąpienia jakichkolwiek objawów wskazujących na zakażenie niezwłocznie zgłosili się do lekarza w celu szybkiej oceny stanu klinicznego i zastosowania właściwego leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia wszystkich pacjentów należy poddać badaniom przesiewowym w kierunku utajonej gruźlicy. U pacjentów z utajoną gruźlicą przed rozpoczęciem leczenia tocilizumabem należy zastosować standardowe leczenie przeciwprątkowe. Należy pamiętać o ryzyku fałszywie ujemnych wyników tuberkulinowego testu skórnego oraz testu gamma interferonowego wykonywanego na podstawie badania krwi, zwłaszcza u ciężko chorych pacjentów lub pacjentów o obniżonej odporności. Pacjentów oraz rodziców/opiekunów pacjentów z UMIZS lub wMIZS należy poinstruować, aby zwrócili się do lekarza, jeśli w trakcie lub po terapii preparatem wystąpią objawy wskazujące na zakażenie gruźlicą (np. uporczywy kaszel, wyniszczenie/zmniejszenie masy ciała, niewielka gorączka). W trakcie leczenia biologicznego chorych na RZS zgłaszano przypadki reaktywacji zakażenia wirusowego (np. wirusem zapalenia wątroby typu B). Nie oceniano leczenia tocilizumabem u pacjentów, którzy w badaniach przesiewowych mieli dodatni wynik testu w kierunku wirusowego zapalenia wątroby. Niezbyt często zgłaszano przypadki perforacji uchyłków jako powikłanie zapalenia uchyłków u chorych leczonych tocilizumabem. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z owrzodzeniem jelita lub zapaleniem uchyłków w wywiadzie. Pacjenci zgłaszający się z objawami klinicznymi wskazującymi na powikłane zapalenie uchyłków, takimi jak: ból brzucha, krwotok i (lub) niewyjaśniona zmiana w rytmie wypróżnień z towarzyszącą gorączką powinni zostać poddani natychmiastowej ocenie klinicznej pod kątem wczesnego wykrycia zapalenia uchyłków, które może prowadzić do perforacji przewodu pokarmowego. Podczas leczenia zgłaszano występowanie ciężkich reakcji alergicznych, w tym anafilaksji. Takie reakcje mogą mieć cięższy przebieg i potencjalnie kończyć się zgonem w przypadku pacjentów, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości podczas wcześniejszego leczenia tocilizumabem, nawet w przypadku zastosowania premedykacji z użyciem leków steroidowych i przeciwhistaminowych. W przypadku wystąpienia reakcji anafilaktycznej lub innej ciężkiej reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać podawanie preparatu, rozpocząć odpowiednie leczenie i na stałe zrezygnować ze stosowania tocilizumabu. W trakcie leczenia tocilizumabem zgłaszano często przejściowe lub okresowe zwiększenia aktywności aminotransferaz wątrobowych o nasileniu łagodnym i umiarkowanym. Obserwowano częstsze przypadki zwiększenia aktywności enzymów, gdy równocześnie z preparatem podawano leki potencjalnie hepatotoksyczne (np. MTX). Należy rozważyć wykonanie dodatkowych badań oceniających czynność wątroby, w tym ocenę stężenia bilirubiny, jeżeli istnieją wskazania kliniczne. Obserwowano przypadki ciężkiego uszkodzenia wątroby wywołanego przez lek, w tym ostrą niewydolność wątroby, zapalenie wątroby i żółtaczkę. Ciężkie uszkodzenie wątroby występowało w okresie od 2 tyg. do ponad 5 lat po rozpoczęciu przyjmowania tocilizumabu. Opisywano przypadki niewydolności wątroby prowadzącej do przeszczepu wątroby. Należy poinformować pacjentów o konieczności natychmiastowego zgłoszenia się do lekarza w przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych uszkodzenia wątroby. Należy zachować szczególną ostrożność, rozważając rozpoczęcie leczenia preparatem u pacjentów ze zwiększoną aktywnością AlAT lub AspAT >1,5 x GGN (górna granica normy). Nie zaleca się leczenia preparatem pacjentów z aktywnością AlAT lub AspAT przekraczającą >5 x GGN. U chorych na RZS, GCA, uMIZS i wMIZS, AlAT/AspAT należy kontrolować co 4 do 8 tyg. przez pierwsze 6 mies. leczenia, a następnie co 12 tyg. Zalecenia dotyczące modyfikacji dawki, w tym przerwania podawania preparatu, w oparciu o aktywności transaminaz – patrz dawkowanie. W przypadkach zwiększenia aktywności AlAT lub AspAT > 3–5 x GGN należy przerwać terapię preparatem. W trakcie stosowania leczenia skojarzonego tocilizumabem w dawce 8 mg/kg mc. z MTX odnotowano obniżenie liczby granulocytów obojętnochłonnych i płytek krwi. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia neutropenii u pacjentów uprzednio leczonych inhibitorem TNF. U pacjentów, którzy nie otrzymywali wcześniej tocilizumabu, nie zaleca się rozpoczynania leczenia, jeśli wartość ANC wynosi <2 x 10⁹/l. Należy zachować ostrożność, rozważając rozpoczęcie leczenia tocilizumabem u pacjentów z małą liczbą płytek krwi (tj. liczba płytek krwi <100 x 10³/μl). Nie zaleca się kontynuowania leczenia u pacjentów z ANC <0,5 x 10⁹/l lub liczbą płytek krwi <50 x 10³/μl. Ciężka neutropenia może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia ciężkich zakażeń, chociaż w badaniach klinicznych dotychczas nie stwierdzono jasnego związku pomiędzy zmniejszeniem liczby granulocytów obojętnochłonnych a występowaniem ciężkich zakażeń. U chorych na RZS i GCA liczbę granulocytów obojętnochłonnych i płytek krwi należy kontrolować 4 do 8 tyg. po rozpoczęciu leczenia, a następnie zgodnie z zasadami praktyki klinicznej. Zalecenia dotyczące zmiany dawkowania w oparciu o bezwzględną liczbę granulocytów obojętnochłonnych (ANC) i liczbę płytek krwi – patrz dawkowanie. U pacjentów z uMIZS lub wMIZS liczbę granulocytów obojętnochłonnych i płytek krwi należy kontrolować podczas drugiego podania leku a następnie zgodnie z zasadami dobrej praktyki klinicznej. U chorych leczonych tocilizumabem obserwowano zwiększone wartości parametrów gospodarki lipidowej, takich jak stężenie cholesterolu całkowitego, frakcji lipoprotein o niskiej gęstości (LDL), frakcji lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL) oraz triglicerydów. U większości pacjentów nie stwierdzono zwiększenia wskaźników aterogennych, a podwyższone stężenia cholesterolu całkowitego odpowiadały na leczenie lekami obniżającymi stężenie lipidów. U wszystkich pacjentów ocenę parametrów lipidowych należy wykonać 4–8 tyg. po rozpoczęciu leczenia tocilizumabem. W dalszym postępowaniu z pacjentami należy kierować się przyjętymi lokalnie wytycznymi klinicznymi dotyczącymi leczenia hiperlipidemii. Lekarze powinni być szczególnie wyczuleni na objawy mogące wskazywać na nowopowstałe ośrodkowe zaburzenia demielinizacyjne. W chwili obecnej nie jest znana zdolność tocilizumabu do powodowania ośrodkowej demielinizacji. U chorych na RZS istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia nowotworów złośliwych; preparaty immunomodulujące mogą zwiększać ryzyko rozwinięcia się złośliwego procesu nowotworowego. Z uwagi na brak danych klinicznych dotyczących bezpieczeństwa nie należy podawać szczepionek żywych i żywych atenuowanych podczas leczenia preparatem. W randomizowanym badaniu otwartym, dorośli chorzy na RZS leczeni tocilizumabem i MTX uzyskali skuteczną odpowiedź na szczepienie 23-walentną polisacharydową szczepionką przeciw pneumokokom oraz szczepionką tężca, co było porównywalne do odpowiedzi obserwowanej u pacjentów leczonych tylko MTX. Zaleca się, aby przed rozpoczęciem leczenia tocilizumabem u wszystkich pacjentów, a szczególnie u dzieci i młodzieży lub w podeszłym wieku, uzupełnić wszystkie ewentualne braki w realizacji programu szczepień zgodnie z aktualnymi wytycznymi. Przerwa między podaniem żywych szczepionek a rozpoczęciem leczenia preparatem powinna być zgodna z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi szczepień w odniesieniu do stosowania środków immunosupresyjnych. U chorych na RZS istnieje zwiększone ryzyko chorób sercowo-naczyniowych i w ramach standardowej opieki medycznej należy u nich opanować czynniki ryzyka (np. nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemię). Brak doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania preparatu w skojarzeniu z inhibitorami TNF lub innymi lekami biologicznymi u chorych na RZS. Nie zaleca się podawania leku w skojarzeniu z innymi lekami biologicznymi. Preparat w monoterapii nie powinien być stosowany w leczeniu ostrych nawrotów GCA, ponieważ skuteczność w takich przypadkach nie została określona; glikokortykosteroidy powinny być stosowane zgodnie z oceną medyczną i zaleceniami dotyczącymi praktyki klinicznej. Zespół aktywacji makrofagów (ZAM) jest ciężkim schorzeniem zagrażającym życiu, które może wystąpić u chorych na uMIZS. W badaniach klinicznych nie oceniano stosowania preparatu u pacjentów w czasie epizodu czynnego ZAM.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Działania niepożądane mogą wystąpić nawet po 3 lub więcej miesiącach po otrzymaniu ostatniej
dawki leku RoActemra.

Możliwe ciężkie działania niepożądane: należy natychmiast zgłosić lekarzowi.
Są częste, mogą wystąpić u 1 na każde 10 leczonych osób

Reakcje alergiczne w trakcie lub po zakończeniu wstrzykiwania:
• trudności z oddychaniem, ucisk w klatce piersiowej lub zawroty głowy,
• wysypka, świąd skóry, bąble pokrzywkowe, obrzęk warg, języka lub twarzy.
Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli wystąpi którykolwiek z tych objawów.

Objawy ciężkiego zakażenia:
• gorączka i dreszcze,
• pęcherze w jamie ustnej lub na skórze,
• ból brzucha.
Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli wystąpi którykolwiek z tych objawów.

Działania niepożądane występujące bardzo często:
Mogą wystąpić częściej niż u 1 na każde 10 leczonych osób
• zakażenia górnych dróg oddechowych, z typowymi objawami takimi jak kaszel, zatkany nos,
   wodnisty katar, ból gardła i bóle głowy,
• wysokie stężenie tłuszczu we krwi (cholesterolu)
• reakcje w miejscu wstrzyknięcia.

Działania niepożądane występujące często:
Mogą wystąpić u 1 na 10 leczonych osób
• zakażenia płuc (zapalenie płuc),
• półpasiec,
• opryszczka wargowa (zmiany spowodowane zakażeniem wirusem Herpes simplex), pęcherze,
• zakażenie skóry (zapalenie tkanki łącznej), czasami z gorączką i dreszczami,
• wysypka i świąd, pokrzywka,
• reakcje alergiczne (nadwrażliwości),
• zakażenie oczu (zapalenie spojówek),
• ból i zawroty głowy, wysokie ciśnienie krwi,
• owrzodzenie jamy ustnej, ból brzucha,
• zatrzymanie wody w organizmie (obrzęki) w kończynach dolnych, zwiększenie masy ciała,
• kaszel, trudności z oddychaniem,
• mała liczba białych krwinek ujawniona w trakcie badania krwi (neutropenia, leukopenia),
• nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby (zwiększenie aktywności
   aminotransferaz),
• zwiększone stężenie bilirubiny w badaniach krwi.

Działania niepożądane występujące niezbyt często:
Mogą wystąpić u 1 na 100 leczonych osób
• zapalenie uchyłków jelita (gorączka, nudności, biegunka, zaparcia, bóle brzucha),
• zaczerwienione, obrzęknięte obszary w ustach,
• wysokie stężenia tłuszczów we krwi (trójglicerydów),
• wrzody żołądka,
• kamienie nerkowe,
• niedoczynność tarczycy.

Działania niepożądane występujące bardzo rzadko:
Mogą wystąpić najwyżej u 1 na 10 000 osób leczonych
• zespół Stevensa-Johnsona (wysypka skórna, która może prowadzić do intensywnego
   powstawania pęcherzy i złuszczania skóry).

Działania niepożądane występujące u dzieci i młodzieży z uMIZS lub wMIZS
Działania niepożądane występujące u dzieci i młodzież z uMIZS lub wMIZS są na ogół podobne do
tych występujących u pacjentów dorosłych. Niektóre działania niepożądane obserwuje się częściej
u dzieci i młodzieży: zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, ból głowy, nudności i zmniejszenie
liczby białych krwinek.

Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.
Dotyczy to też objawów niepożądanych, których nie wymieniono w tej ulotce.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania”
wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić
więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Stosowanie tocilizumabu w dawce 10 mg/kg mc. z metotreksatem (MTX) w dawce 10-25 mg raz na tydzień nie ma klinicznie istotnego wpływu na ekspozycję na MTX. NLPZ, MTX i glikokortykosteroidy nie wpływają na klirens tocilizumabu u pacjentów z RZS. U pacjentów z GCA nie obserwowano wpływu skumulowanej dawki kortykosteroidów na ekspozycję na tocilizumab. Ekspresja wątrobowych enzymów kompleksu CYP450 jest hamowana przez cytokiny, takie jak IL-6, które stymulują przewlekły proces zapalny, dlatego leczenie silnym inhibitorem cytokin, takim jak tocilizumab, może spowodować odwrócenie tej tendencji z następczym zwiększeniem aktywności CYP450. IL-6 powoduje zmniejszenie ekspresji enzymów CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19 oraz CYP3A4; tocilizumab normalizuje ekspresję tych enzymów. U chorych na RZS po tygodniu od podania pojedynczej dawki tocilizumabu, stężenie symwastatyny (CYP3A4) zmniejszyło się o 57%, do stężenia porównywalnego lub nieznacznie wyższego, jaki obserwowano u zdrowych ochotników. Rozpoczynając lub kończąc leczenie tocilizumabem należy poddać monitorować chorych przyjmujących leki, których dawki dobiera się indywidualnie, a które są metabolizowane przez izoenzymy CYP450: 3A4, 1A2 lub 2C9 (np. metyloprednizolon, deksametazon (z możliwością wystąpienia zespołu odstawienia sterydów), atorwastatyna, blokery kanału wapniowego, teofilina, fenprokumon, warfaryna, fenytoina, cyklosporyna lub benzodiazepiny), gdyż może być konieczne zwiększenie dawek poszczególnych leków w celu utrzymania właściwego działania leczniczego. Ze względu na długi okres półtrwania, wpływ tocilizumabu na aktywność enzymów CYP450 może utrzymywać się kilka tygodni po zaprzestaniu podawania leku. Nie należy podawać szczepionek żywych i żywych atenuowanych podczas leczenia tocilizumabem (patrz Śr. Ostrożności).

Roche Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 28
02-672 Warszawa
22-345-18-88
[email protected]
www.roche.pl