Rulid 50 mg tabletki do sporz. zaw. doustnej

1 tabl. powl. zawiera 150 mg roksytromycyny; 1 tabl. zawiera 1,12 mg glukozy.

Antybiotyk makrolidowy. Spektrum działania roksytromycyny obejmuje następujące drobnoustroje - szczepy wrażliwe: Bordetella pertussis, Borrelia burgdorferi, Branhamella catarrhalis, Campylobacter coli, Campylobacter jejuni, Chlamydia trachomatis, Ch. psittaci i Ch. pneumoniae, Clostridium spp. (w tym Clostridium perfringens), Corynebacterium diphteriae, Enterococcus spp., Gardnerella vaginalis, Helicobacter pylori, Legionella pneumophila, Listeria monocytogenes, Staphylococcus spp. wrażliwe na metycylinę, Mobiluncus spp., Moraxella catarrhalis, Mycoplasma pneumoniae, Neisseria meningitidis, Pasteurella multocida, Peptostreptococcus spp., Porphyromonas spp., Propionibacterium acnes, Rhodococcus equi, Streptococcus spp. (w tym Streptococcus pneumoniae). Szczepy średnio wrażliwe: Haemophilus influenzae, Ureaplasma urealyticum, Vibrio cholerae. Szczepy oporne: Acinetobacter spp., Bacteroides fragilis, Enterobacteriaceae, Fusobacterium spp., Staphylococcus spp. wrażliwe na metycylinę (S. aureus i koagulazo-ujemne), Mycoplasma hominis, Nocardia spp., Pseudomonas spp. Roksytromycyna szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając C_max w czasie ok. 2 h po podaniu na czczo; pokarm zmniejsza wchłanianie antybiotyku. Dobrze przenika do tkanek i płynów ustrojowych, zwłaszcza do płuc, migdałków i gruczołu krokowego. W 96% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowana w wątrobie - w moczu i kale stwierdzono 3 metabolity roksytromycyny. Ponad połowa podanej dawki roksytromycyny jest wydalana w postaci niezmienionej. Wydalanie zachodzi głównie z kałem (65%), częściowo z moczem (ok. 12%). T_0,5 wynosi 10,5 h - dorośli i 20 h - dzieci. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby T_0,5 ulega wydłużeniu (25 h).

Leczenie nw. zakażeń bakteryjnych wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na roksytromycynę: zapalenie migdałków (angina) wywołane przez paciorkowce z grupy A β-hemolizujące (jako alternatywa dla antybiotyków β-laktamowych); ostre zapalenia zatok obocznych nosa, gdy nie można zastosować antybiotyku β-laktamowego; nadkażenia w przebiegu ostrego zapalenia oskrzeli; zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli; pozaszpitalne zapalenie płuc u pacjentów bez czynników ryzyka, bez objawów ciężkiego stanu klinicznego i przy braku objawów klinicznych wskazujących na zakażenie wywołane przez pneumokoki (w przypadku podejrzenia atypowego zapalenia płuc makrolidy są wskazane niezależnie od nasilenia objawów); zakażenia skóry i tkanki podskórnej o lekkim przebiegu, wywołane przez Staphylococcus aureus lub Streptococcus pyogenes; nierzeżączkowe zakażenia narządów płciowych wywołane przez Chlamydia trachomatis, Ureaplasma urealyticum - tabl. powl. 150 mg. Podejmując decyzję o leczeniu należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na roksytromycynę lub inne antybiotyki makrolidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie alkaloidów sporyszu o działaniu zwężającym naczynia krwionośne. Jednoczesne stosowanie leków o wąskim indeksie terapeutycznym, będących substratami CYP3A4, takich jak: astemizol, cyzapryd, pimozyd, terfenadyna.

Nie określono bezpieczeństwa stosowania roksytromycyny w ciąży (badania prowadzone na zwierzętach nie wykazały teratogennego lub toksycznego wpływu roksytromycyny na płód). Niewielkie ilości roksytromycyny przenikają do mleka kobiet karmiących - należy przerwać leczenie roksytromycyną lub przerwać karmienie piersią dziecka w przypadku kontynuowania terapii.

Doustnie. Dorośli: 150 mg co 12 h. Czas leczenia zależy od wskazań terapeutycznych, drobnoustroju wywołującego zakażenie i obrazu klinicznego choroby. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z niewydolnością nerek oraz u osób w podeszłym wieku modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby [np. marskością wątroby z żółtaczką i (lub) wodobrzuszem] nie zaleca się stosowania roksytromycyny; jeśli jednak zastosowanie leku jest konieczne, dawkę należy zmniejszyć o połowę i regularnie kontrolować czynność wątroby. Parametry czynności wątroby należy kontrolować również u osób z zaburzoną czynnością wątroby oraz u tych, u których niewydolność wątroby wystąpiła podczas stosowania roksytromycyny w przeszłości. Jeśli w czasie stosowania roksytromycyny parametry czynności wątroby pogorszą się, należy rozważyć odstawienie leku. Sposób podania. Roksytromycynę należy przyjmować przed posiłkami. Tabletkę połykać z dostateczną ilością wody.

Podczas jednoczesnego podawania antybiotyków makrolidowych i alkaloidów sporyszu o kurczącym działaniu na naczynia krwionośne donoszono o przypadkach silnego zwężenia naczyń (zatruciu sporyszem), z możliwą martwicą kończyn. Przed podaniem roksytromycyny należy upewnić się, że pacjent nie przyjmuje alkaloidów sporyszu. Po zastosowaniu roksytromycyny zgłaszano przypadki ciężkich pęcherzowych reakcji skórnych, takich jak ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), zespół Stevensa-Johnsona (SJS) lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN). Jeśli u pacjenta wystąpią objawy AGEP, SJS lub TEN (np. postępująca wysypka skórna, często z pęcherzami lub zmianami na błonach śluzowych), leczenie roksytromycyną należy przerwać. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby stosowanie roksytromycyny nie jest wskazane. Należy zachować szczególną ostrożność, stosując roksytromycynę u pacjentów z lekką do umiarkowanej niewydolnością wątroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby [np. marskością wątroby z żółtaczką i (lub) wodobrzuszem] nie zaleca się stosowania roksytromycyny; jeśli jednak zastosowanie leku jest konieczne, dawkę należy zmniejszyć o połowę i regularnie kontrolować czynność wątroby. Parametry czynności wątroby należy kontrolować również u osób z zaburzoną czynnością wątroby oraz u tych, u których niewydolność wątroby wystąpiła podczas stosowania roksytromycyny w przeszłości. Jeśli w czasie stosowania roksytromycyny parametry czynności wątroby pogorszą się, należy rozważyć odstawienie leku. Zaleca się kontrolowanie czynności wątroby i nerek oraz morfologii krwi, zwłaszcza podczas długotrwałego leczenia (tzn. dłużej niż 2 tyg.). Jak w przypadku innych makrolidów, roksytromycyna może powodować nasilenie miastenii. Należy zachować szczególną ostrożność, jeśli u pacjenta występuje biegunka podczas lub po zastosowaniu roksytromycyny. Może być ona objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, wywołanego przez toksyny nadmiernie namnożonej w jelitach bakterii Clostridium difficile. Jeśli podejrzewa się rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, należy natychmiast przerwać leczenie roksytromycyną. Lekkie zapalenie zwykle ustępuje po odstawieniu leku. W cięższych przypadkach lekarz może zalecić przyjmowanie metronidazolu lub wankomycyny. Pacjent nie powinien przyjmować leków hamujących perystaltykę ani innych działających zapierająco. Ostrożnie stosować u pacjentów z wrodzonym wydłużeniem odstępu QT, w stanach sprzyjających wystąpieniu zaburzeń rytmu serca (np. niewyrównana hipokaliemia lub hipomagnezemia, klinicznie znacząca bradykardia), a także u pacjentów otrzymujących leki, które mogą wydłużać odstęp QT (w tym leki przeciwarytmiczne klasy IA i III oraz leki takie jak astemizol, cyzapryd lub pimozyd) - patrz interakcje. Ze względu na zawartość glukozy, nie należy stosować tabl. powl. u pacjentów z zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z poniżej wymienionych działań niepożądanych (częstość
występowania nieznana), należy natychmiast skontaktować się z lekarzem:
− wstrząs anafilaktyczny (burzliwa, ostra reakcja ogólnoustrojowa o podłożu alergicznym,
   charakteryzująca się wystąpieniem trudności w oddychaniu, przyspieszonym tętnem, często
   pobudzeniem, zaczerwienieniem skóry),
− skurcz oskrzeli (duszność),
− obrzęk naczynioruchowy,
− ciężka reakcja skórna: plamica, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się
   naskórka , czerwona, łuszcząca się wysypka z guzkami pod skórą i pęcherzami (osutka
   krostkowa),
− agranulocytoza, neutropenia, trombocytopenia (zmniejszenie we krwi liczby, odpowiednio:
   granulocytów, neutrofili, płytek krwi),
− wydłużenie odstępu QT,
− rzekomobłoniaste zapalenie jelit.

Mogą również wystąpić wymienione niżej działania niepożądane.

Często (u 1 do 10 na 100 pacjentów)
− zawroty głowy, bóle głowy,
− nudności, wymioty, niestrawność (bóle w nadbrzuszu), biegunka,
− wysypka.

Niezbyt często (u 1 do 10 na 1000 pacjentów)
− eozynofilia (zwiększenie liczby granulocytów we krwi),
− rumień wielopostaciowy, pokrzywka.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
− nadkażenia: jak w przypadku innych antybiotyków, stosowanie roksytromycyny, zwłaszcza przez
   dłuższy czas, może spowodować wzrost opornych drobnoustrojów - Clostridium difficile; jeśli
   podczas leczenia pacjent nie czuje się lepiej lub wystąpią inne objawy świadczące o nowym
   zakażeniu, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem,
− omamy, stan splątania (dezorientacja),
− parestezje (uczucie mrowienia na skórze), zaburzenia smaku (w tym brak smaku) i (lub)
   powonienia (w tym odczuwanie nieprawdziwych zapachów, brak węchu),
− przemijająca głuchota, niedosłuch, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szumy uszne,
− krwawa biegunka, zapalenie trzustki,
− cholestatyczne lub ostre zapalenie komórek wątrobowych (niekiedy przebiegające z żółtaczką),
− zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych: AspAT, AlAT i (lub) fosfatazy zasadowej,
− częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes,
− zaburzenia widzenia,
− problemy ze wzrokiem (niewyraźne widzenie).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,
tel.: + 48 22 49 21 301,
faks: + 48 22 49 21 309,
e mail: [email protected]
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Roksytromycyna jest słabym inhibitorem CYP3A4. Przeciwwskazane jest stosowanie roksytromycyny z: alkaloidami sporyszu (ryzyko silnego zwężenia naczyń - zatrucie sporyszem, z możliwą martwicą kończyn). Poniżej leki, których stosowanie z roksytromycyną jest niezalecane. Stosowanie leków, takich jak astemizol, cyzapryd lub pimozyd, które są metabolizowane przez izoenzym wątrobowy CYP3A, było związane z wydłużeniem odstępu QT i (lub) występowaniem arytmii (głównie zaburzenia typu torsade de pointes) w wyniku zwiększenia stężenia tych substancji w surowicy w następstwie interakcji z istotnymi inhibitorami tego izoenzymu, w tym z niektórymi antybiotykami makrolidowymi. Chociaż roksytromycyna nie ma zdolności wiązania z CYP3A lub zdolność ta jest ograniczona, a przez to hamowanie metabolizmu innych leków przetwarzanych przez ten izoenzym, nie można z całą pewnością potwierdzić ani wykluczyć ewentualnych klinicznych interakcji pomiędzy roksytromycyną i wymienionymi wyżej lekami; dlatego też jednoczesne stosowanie roksytromycyny i tych leków jest niezalecane. Niektóre antybiotyki makrolidowe mogą wchodzić w interakcje farmakokinetyczne z terfenadyną, powodując zwiększenie stężenia terfenadyny w surowicy. Może to spowodować ciężkie komorowe zaburzenia rytmu serca, zwłaszcza zaburzenia typu torsade de pointes. Roksytromycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących leki przeciwarytmiczne klasy IA i III. Poniżej leki, które należy stosować z roksytromycyną z zachowaniem ostrożności. Preparaty, które mogą wydłużać odstęp QT: leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid) i klasy III (np. dofetylid, amiodaron), cytalopram, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, metadon, niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny), fluorochinolony (np. moksyfloksacyna), niektóre leki przeciwgrzybicze (np. flukonazol, pentamidyna) i niektóre leki przeciwwirusowe (np. telaprewir). Podczas jednoczesnego stosowania roksytromycyny i antagonistów witaminy K zaleca się kontrolowanie wartości INR. Roksytromycyna może zastępować związany z białkami dyzopiramid, takie działanie roksytromycyny może spowodować zwiększenie stężenia wolnego dyzopiramidu w surowicy. Z tego względu należy kontrolować zapis EKG i, w miarę możliwości, stężenia dyzopiramidu w surowicy. Roksytromycyna może zwiększać wchłanianie digoksyny. Działanie może bardzo rzadko prowadzić do toksyczności glikozydów nasercowych. Mogą wówczas wystąpić takie objawy, jak nudności, wymioty, biegunka, bóle lub zawroty głowy; toksyczność glikozydów nasercowych może również wywołać zaburzenia przewodzenia sercowego i (lub) zaburzenia rytmu serca. Dlatego u pacjentów przyjmujących jednocześnie roksytromycynę i digoksynę lub inny glikozyd nasercowy należy kontrolować czynność elektryczną serca (EKG) oraz, w miarę możliwości, stężenie glikozydów nasercowych w surowicy. Takie postępowanie jest konieczne, jeśli wystąpią objawy świadczące o przedawkowaniu glikozydów nasercowych. Poniżej interakcje, które należy wziąć pod uwagę. Jednoczesne podawanie roksytromycyny (300 mg na dobę) i midazolamu (15 mg doustnie) zwiększa AUC midazolamu (wrażliwego substratu CYP3A4) o 47%, co może nasilać działanie midazolamu. Brak ostatecznych dowodów potwierdzających występowanie interakcji pomiędzy roksytromycyną i triazolamem. Obserwowano niewielkie zwiększenie stężenia teofiliny w osoczu, jednak nie ma zwykle konieczności modyfikacji dawkowania roksytromycyny. Roksytromycyna, może zwiększać AUC i stężenie bromokryptyny w osoczu, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka działań niepożądanych związku. U pacjentów narażonych na działanie cyklosporyny, 8 pacjentów po transplantacji serca leczonych cyklosporyną przez przynajmniej 1 miesiąc otrzymywało roksytromycynę w dawce 150 mg podawaną 2 razy na dobę przez 11 dni. Roksytromycyna spowodowała 50% zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu, które jednak stopniowo zmniejszało się po zaprzestaniu podawania roksytromycyny. Nie ma zwykle konieczności modyfikacji dawkowania roksytromycyny. Podczas stosowania roksytromycyny w skojarzeniu z inhibitorami reduktazy HMG-CoA (statynami), istnieje potencjalne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych dotyczących mięśni, takich jak rabdomioliza, z powodu możliwego zwiększenia stężenia statyn. Należy zachować ostrożność, gdy statyny stosowane są w skojarzeniu z roksytromycyną oraz należy monitorować pacjentów pod kątem wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych miopatii. Roksytromycyna może zwiększać stężenie ryfabutyny w osoczu. Roksytromycyna jest słabym inhibitorem izoenzymu CYP3A. Można się spodziewać, że roksytromycyna stosowana razem z lekami metabolizowanymi głównie z udziałem izoenzymu CYP3A, spowoduje najwyżej 2-krotne zwiększenie ogólnego wpływu tych leków na organizm. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania roksytromycyny z lekami metabolizowanymi przez CYP3A, takimi jak ryfabutyna i bromokryptyna. Nie występują klinicznie istotne interakcje z karbamazepiną, ranitydyną, wodorotlenkiem glinu lub magnezu oraz doustnymi środkami antykoncepcyjnymi zawierającymi estrogeny i progestageny.

Sanofi Sp. z o.o.
ul. Marcina Kasprzaka 6
01-211 Warszawa
22-280-00-00
www.sanofi.pl