Ryeqo 40 mg+1 mg+0,5 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 40 mg relugoliksu, 1 mg estradiolu (w postaci estradiolu półwodnego) i 0,5 mg octanu noretysteronu. Preparat zawiera laktozę jednowodną.

Relugoliks jest niepeptydowym antagonistą receptora GnRH, który wiąże i hamuje receptory GnRH w przednim płacie przysadki mózgowej. U ludzi zahamowanie receptora GnRH prowadzi do zależnego od dawki zmniejszenia uwalniania hormonu luteinizującego (LH) oraz hormonu folikulotropowego (FSH) z przedniego płata przysadki mózgowej. W konsekwencji dochodzi do zmniejszenia stężeń LH i FSH we krwi. Zmniejszenie stężeń FSH zapobiega wzrostowi i dojrzewaniu pęcherzyków, zmniejszając w ten sposób wytwarzanie estrogenu. Zapobieganie wyrzutowi LH hamuje owulację i dojrzewanie ciałka żółtego, co uniemożliwia wytwarzanie progesteronu. W związku z tym lek zapewnia odpowiednią antykoncepcję, jeśli jest przyjmowany przez co najmniej 1 miesiąc. Estradiol odpowiada hormonowi wytwarzanemu endogennie i jest silnym agonistą podtypów jądrowego receptora estrogenowego (ER). Egzogennie podawany estradiol łagodzi objawy związane ze stanem hipoestrogenowym, takie jak objawy naczynioruchowe i utrata gęstości mineralnej kości. Octan noretysteronu jest syntetycznym progestagenem. Estrogeny stymulują wzrost endometrium, niezrównoważone progestagenami zwiększają ryzyko przerostu endometrium i nowotworu. Dodanie progestagenu zmniejsza wywołane przez estrogen ryzyko przerostu endometrium u kobiet, które nie zostały poddane histerektomii. Wchłanianie relugoliksu po podaniu doustnym odbywa się głównie za pośrednictwem transportera wypływu P-gp, dla którego relugoliks jest substratem. Relugoliks po podaniu doustnym jest szybko wchłaniany, osiągając pierwszy poziom maksymalny po 0,25 h od podania dawki, po czym występuje co najmniej jeden kolejny poziom maksymalny wchłaniania w okresie do 12 h od podania dawki. Biodostępność bezwzględna relugoliksu wynosi 11,6%. Relugoliks wiąże się w 68%-71% z białkami osocza ludzkiego. Badania in vitro wykazują, że głównymi enzymami CYP uczestniczącymi w ogólnym oksydacyjnym metabolizmie relugoliksu w wątrobie były CYP3A4/5 (45%) > CYP2C8 (37%) > CYP2C19 (< 1%) z metabolitami oksydacyjnymi, metabolitem A i metabolitem B, wytwarzanymi przez odpowiednio CYP3A4/5 i CYP2C8. Po wchłonięciu, ok. 20% relugoliksu jest wydalane w postaci niezmienionej substancji czynnej z moczem, a 80% ulega eliminacji poprzez metabolizowanie z udziałem wielu drobnych szlaków metabolicznych i (lub) wydzielanie niezmienionej substancji czynnej z żółcią. Średni T_0,5 relugoliksu, w końcowej fazie eliminacji po podaniu pojedynczej dawki leku w tabletkach wynosi odpowiednio 61,5 h. Stan stacjonarny relugoliksu jest osiągany po upływie 12 do 13 dni podawania raz na dobę. Stopień kumulacji relugoliksu podawanego raz na dobę jest mniej więcej 2-krotny, co odzwierciedla efektywny T_0,5 wynoszący ok. 25 h i uzasadnia podawanie relugoliksu raz na dobę. Po doustnym podaniu na czczo pojedynczej dawki leku stężenia niesprzężonego estradiolu wzrastały wolno, przy czym średnie stężenia osiągały wartości maksymalne po 8 h od podania dawki. Po podaniu leku po spożyciu bogatotłuszczowego, wysokokalorycznego posiłku nie zaobserwowano klinicznie istotnego wpływu pokarmu na ekspozycję na estradiol lub metabolity estrogenów. Nie zaobserwowano klinicznie istotnego wpływu pokarmu na ekspozycję na estradiol, metabolity estrogenów. Estradiol krążąc we krwi wiążą się z globuliną wiążącą hormony płciowe (SHBG; 36-37%) i albuminą (61%), podczas gdy jedynie 1-2% dawki pozostaje niezwiązane. Metabolizm egzogennego i endogennego estradiolu przebiega podobnie. Metabolizm estradiolu przebiega głównie w wątrobie i jelitach, ale także w narządach docelowych, i obejmuje wytworzenie mniej aktywnych lub nieaktywnych metabolitów, w tym estronu, katecholoestrogenów oraz kilku siarczanów i glukuronidów estrogenów. Średni T_0,5 estradiolu w końcowej fazie eliminacji po podaniu pojedynczej dawki leku wynosi 16,6 h. Octan noretysteronu po podaniu doustnym ulega szybkiemu metabolizmowi w jelitach i wątrobie do noretysteronu (NET). Po doustnym podaniu na czczo pojedynczej dawki leku stężenia NET były początkowo oznaczalne po upływie 0,5 h od podania dawki, a następnie szybko zwiększały się, przy czym stężenia średnie osiągały wartości maksymalne w ciągu 1 h. Nie zaobserwowano klinicznie istotnego wpływu pokarmu na ekspozycję na noretysteron. Noretysteron krążący we krwi wiąże się z globuliną wiążącą hormony płciowe (SHBG; 36-37%) i albuminą (61%), podczas gdy jedynie 1-2% dawki pozostaje niezwiązane. Najważniejszymi metabolitami noretysteronu są izomery 5-α-dihydronoretysteron i tetrahydronoretysteron, które są wydalane głównie z moczem w postaci sprzężonej (w postaci siarczanów lub glukuronidów). Średni T_0,5 noretysteronu w końcowej fazie eliminacji po podaniu pojedynczej dawki leku wynosi 10,9 h.

Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych kobiet w wieku rozrodczym w: leczeniu umiarkowanych do ciężkich objawów mięśniaków macicy; objawowym leczeniu endometriozy u kobiet, które wcześniej były leczone farmakologicznie lub chirurgicznie.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa, w wywiadzie lub obecnie występująca (np. zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna). Tętnicze zaburzenia zakrzepowo-zatorowe układu sercowo-naczyniowego w wywiadzie lub obecnie występujące (np. zawał mięśnia sercowego, incydent mózgowo-naczyniowy, choroba niedokrwienna serca). Rozpoznana skłonność do zakrzepów (np. niedobór białka C, białka S lub antytrombiny bądź oporność na aktywowane białko C (APC), w tym czynnik V Leiden. Rozpoznana osteoporoza. Bóle głowy z ogniskowymi objawami neurologicznymi lub migrenowe bóle głowy z aurą. Rozpoznane nowotwory złośliwe zależne od steroidowych hormonów płciowych lub podejrzenie takich nowotworów (np. narządów płciowych lub piersi). Nowotwory wątroby (łagodne lub złośliwe), obecnie występujące lub w wywiadzie. Ciężka choroba wątroby, obecnie występująca lub w wywiadzie, chyba że parametry czynności wątroby powróciły do normy. Krwawienie z narządów rodnych o nieznanej etiologii. Jednoczesne stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Ciąża lub podejrzenie ciąży i karmienie piersią.

Lek jest przeciwwskazany do stosowania w okresie ciąży. Lek hamuje owulację u kobiet przyjmujących zalecaną dawkę i zapewnia odpowiednie działanie antykoncepcyjne. Stosowanie niehormonalnych metod antykoncepcji jest zalecane przez 1 mies. po rozpoczęciu leczenia i przez 7 dni w przypadku pominięcia 2 lub większej liczby kolejnych dawek. Jednoczesne stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych jest przeciwwskazane. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, że owulacja powraca szybko po odstawieniu leku. W związku z tym przed przerwaniem leczenia konieczna jest rozmowa z pacjentką na temat odpowiednich metod antykoncepcji, a po zakończeniu leczenia należy natychmiast rozpocząć stosowanie alternatywnej metody antykoncepcji. Karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas stosowania leku i przez 2 tyg. po jego odstawieniu.

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczęte i nadzorowane przez lekarza posiadającego doświadczenie w diagnozowaniu i leczeniu mięśniaków macicy i (lub) endometriozy. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę, mniej więcej o tej samej porze każdego dnia. Ze względu na ryzyko wystąpienia utraty gęstości mineralnej kości (BMD) i osteoporozy zaleca się wykonanie dwuwiązkowej absorpcjometrii rentgenowskiej (DXA) po 1 roku leczenia. U pacjentek z czynnikami ryzyka rozwoju osteoporozy lub ubytku masy kostnej zaleca się wykonanie badania DXA przed rozpoczęciem lecznia preparatem. Rozpoczęcie leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć ciążę. Podczas rozpoczynania leczenia pierwszą tabletkę należy przyjąć w ciągu 5 dni od wystąpienia krwawienia miesiączkowego. Jeśli leczenie rozpoczyna się w innym dniu cyklu miesiączkowego, początkowo mogą wystąpić nieregularne i (lub) obfite krwawienia. Lek można przyjmować bez przerwy. Należy rozważyć zaprzestanie leczenia, gdy pacjentka wchodzi w okres menopauzy, ponieważ wiadomo, że objawy zarówno mięśniaków macicy, jak i endometriozy ustępują po rozpoczęciu menopauzy. Antykoncepcyjne właściwości preparatu. Przed rozpoczęciem stosowania leku konieczne jest przerwanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych, ponieważ jednoczesne stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych jest przeciwwskazane. Niehormonalne metody antykoncepcji należy stosować przez co najmniej 1 miesiąc po rozpoczęciu leczenia lekiem Ryeqo. Lek hamuje owulację u kobiet przyjmujących zalecaną dawkę i zapewnia odpowiednie działanie antykoncepcyjne po co najmniej 1 miesiącu stosowania. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, że owulacja powraca szybko po przerwaniu leczenia. W związku z tym przed przerwaniem leczenia konieczna jest rozmowa z pacjentką na temat odpowiednich metod antykoncepcji, a rozpoczęcie stosowania alternatywnej metody antykoncepcji jest konieczne natychmiast po przerwaniu leczenia. Pominięcie tabletek. W przypadku pominięcia 1 tabletki, pominietą tabletkę należy przyjąć jak najszybciej, a następnie kontynuować przyjmowanie tabletki kolejnego dnia o zwykłej porze. W przypadku pominięcia 2 lub więcej tabletek przez kolejne dni, ochrona antykoncepcyjna może ulec zmiejszniu. Należy zastosować niehormonalne metody antykoncepcji przez 7 kolejnych dni leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Stosowanie leku u pacjentek w podeszłym wieku nie jest właściwe we wskazaniach. Nie jest konieczne dostosowanie dawki leku u pacjentek z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie jest konieczne dostosowanie dawki leku u pacjentek z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie leku jest przeciwwskazane u kobiet z ciężką chorobą wątroby, dopóki parametry czynności wątroby nie powrócą do normy. Stosowanie leku u dzieci w wieku poniżej 18 lat nie jest właściwe w leczeniu objawów mięśniaków macicy. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 18 lat w leczeniu endometriozy. Sposób podania. Lek należy przyjmować mniej więcej o tej samej porze każdego dnia, niezależnie od posiłku. Tabletki należy przyjmować popijając niewielką ilością wody, jeśli konieczne.

Lek może zostać przepisany wyłącznie po wykonaniu szczegółowej diagnostyki. Przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest przerwanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Niehormonalne metody antykoncepcji należy stosować przez co najmniej 1 miesiąc po rozpoczęciu leczenia. Przed rozpoczęciem lub wznowieniem leczenia konieczne jest wykluczenie ciąży. Stosowanie leków zawierających estrogen i progestagen zwiększa ryzyko wystąpienia tętniczej lub żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ATE lub VTE) w porównaniu do sytuacji, gdy takie leki nie są stosowane. Nie ustalono ryzyka wystąpienia ATE/VTE związanego ze stosowaniem leku. Lek zawiera estrogen i progestagen w dawkach mniejszych niż dawki stosowane w złożonych środkach antykoncepcyjnych, przy czym dawki te są skojarzone z relugoliksem, antagonistą receptora hormonu uwalniającego gonadotropinę (GnRH), który hamuje wytwarzanie estrogenu i progesteronu w jajnikach. Stężenia estradiolu uzyskiwane w związku z leczeniem preparatem mieszczą się w zakresie obserwowanym we wczesnej fazie folikularnej cyklu miesiączkowego. W przypadku wystąpienia ATE/VTE leczenie należy natychmiast przerwać. Stosowanie leku jest przeciwwskazane u kobiet z żylną lub tętniczą chorobą zakrzepowo-zatorową występującą obecnie lub stwierdzoną w wywiadzie. Ryzyko żylnych powikłań zakrzepowo-zatorowych u kobiet stosujących lek zawierający estrogen i progestagen może znacząco wzrosnąć w przypadku obecności dodatkowych czynników ryzyka, szczególnie w przypadku występowania wielu czynników ryzyka równocześnie. Czynniki ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej: otyłość (wskaźnik masy ciała BMI powyżej 30 kg/m²) - ryzyko istotnie znacznie zwiększa się ze wzrostem BMI; długotrwałe unieruchomienie, rozległy zabieg chirurgiczny lub poważny uraz - zaleca się przerwanie stosowania leku (na co najmniej 4 tygodnie przed planowanym zabiegiem chirurgicznym) i niewznawianie stosowania leku przed upływem 2 tyg. od czasu powrotu do sprawności ruchowej; dodatni wywiad rodzinny (występowanie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u rodzeństwa bądź rodziców, szczególnie w stosunkowo młodym wieku, np. przed 50. rż) - jeśli podejrzewa się dziedziczną predyspozycję, przed podjęciem decyzji o stosowaniu leku kobietę należy skierować na konsultację u specjalisty; inne choroby związane z żylną chorobą zakrzepowo-zatorową (nowotwór, toczeń rumieniowaty układowy, zespół hemolityczno-mocznicowy, przewlekłe zapalne choroby jelit (choroba Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego) i niedokrwistość sierpowatokrwinkowa; wiek - szczególnie w wieku powyżej 35 lat. Należy uwzględnić zwiększone ryzyko wystąpienia choroby zakrzepowo-zatorowej w ciąży oraz w szczególności w okresie 6 tygodni po porodzie. Należy poinformować pacjentkę, że w razie wystąpienia następujących objawów, należy natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną i powiedzieć lekarzowi, że przyjmuje lek. Do objawów zakrzepicy żył głębokich (DVT) mogą należeć: jednostronny obrzęk nogi i (lub) stopy lub obrzęk wzdłuż żyły w nodze; ból lub tkliwość w nodze, które mogą być odczuwane wyłącznie podczas stania lub chodzenia; zwiększona temperatura w chorej nodze; czerwona lub przebarwiona skóra nogi. Do objawów zatorowości płucnej (PE) mogą należeć: nagłe wystąpienie duszności lub przyspieszenia oddechu z niewyjaśnionych przyczyn; nagły napad kaszlu, który może być połączony z krwiopluciem; ostry ból w klatce piersiowej; silne zamroczenie lub zawroty głowy; szybkie lub nieregularne bicie serca. Niektóre z tych objawów (np. „duszność”, „kaszel”) są niespecyficzne i mogą być błędnie zinterpretowane jako objawy występujących częściej lub mniej poważnych stanów (np. zakażenia układu oddechowego). Badania epidemiologiczne wykazały związek pomiędzy stosowaniem preparatów zawierających estrogen/progestagen, a zwiększonym ryzykiem tętniczej choroby zakrzepowo-zatorowej (zawału mięśnia sercowego) lub incydentów naczyniowo-mózgowych (np. przemijającego napadu niedokrwiennego, udaru). Przypadki tętniczych zaburzeń zakrzepowo-zatorowych mogą zakończyć się zgonem. Ryzyko tętniczych powikłań zakrzepowo-zatorowych u kobiet stosujących preparat zawierający estrogen i progestagen może znacząco wzrosnąć w przypadku obecności dodatkowych czynników ryzyka, zwłaszcza w przypadku występowania wielu czynników ryzyka jednocześnie. Czynniki ryzyka tętniczej choroby zakrzepowo-zatorowej: wiek - szczególnie w wieku powyżej 35 lat; palenie tytoniu- należy dokładnie pouczyć kobiety, aby nie paliły, jeśli zamierzają stosować lek; nadciśnienie tętnicze; otyłość (BMI powyżej 30 kg/m²) - ryzyko istotnie wzrasta wraz ze wzrostem BMI; dodatni wywiad rodzinny (występowanie tętniczej choroby zakrzepowo-zatorowej u rodzeństwa bądź rodziców, szczególnie w stosunkowo młodym wieku, np. przed 50. rż) - jeśli podejrzewa się predyspozycję genetyczną, przed podjęciem decyzji o stosowaniu leku kobietę należy skierować na konsultację u specjalisty; migrena - zwiększenie częstości występowania lub nasilenia migreny w trakcie stosowania leku (które może zapowiadać wystąpienie incydentu naczyniowo-mózgowego) może być powodem do natychmiastowego przerwania stosowania leku; inne stany chorobowe związane z niepożądanymi incydentami naczyniowymi - cukrzyca, hiperhomocysteinemia, wady zastawek serca i migotanie przedsionków, dyslipoproteinemia oraz toczeń rumieniowaty układowy. Należy poinformować pacjentkę, że w razie wystąpienia następujących objawów należy natychmiast zgłosić się do lekarza i powiedzieć personelowi medycznemu, o stosowaniu leku. Do objawów napadu naczyniowo-mózgowego mogą należeć: nagłe zdrętwienie lub osłabienie mięśni twarzy, rąk lub nóg, szczególnie po jednej stronie ciała; nagłe trudności z chodzeniem, zawroty głowy, utrata równowagi lub koordynacji; nagłe splątanie, trudności z mówieniem lub rozumieniem; nagłe zaburzenia widzenia w jednym oku lub obydwu oczach; nagłe, silne lub długotrwałe bóle głowy bez znanej przyczyny; utrata przytomności lub omdlenie z drgawkami lub bez drgawek. Przejściowe objawy sugerują, że zdarzenie jest przemijającym napadem niedokrwiennym (TIA). Po początkowym, nieistotnym klinicznie zmniejszeniu gęstości mineralnej kości (BMD), ustabilizowała się ona po 12-24 tyg. leczenia, a następnie pozostawała stabilna (mierzona przez okres do 2 lat). Średnie zmniejszenie BMD podczas 1. roku leczenia preparatem wynosiło 0,69%. Jednak u 21% pacjentek zaobserwowano zmniejszenie o >3%. W związku z tym zaleca się wykonanie badania DXA po pierwszych 52 tyg. leczenia, a następnie w razie potrzeby. W zależności od stopnia zmiany BMD może być konieczne ponowne rozważenie korzyści i ryzyka związanego ze stosowaniem leku. Przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć korzyści i ryzyko wynikające ze stosowania leku u pacjentek z niskoenergetycznymi złamaniami kości w wywiadzie lub innymi czynnikami ryzyka rozwoju osteoporozy lub ubytku masy kostnej, w tym u kobiet przyjmujących leki mogące wpływać na BMD. U tych pacjentek zaleca się wykonanie DXA przed rozpoczęciem leczenia preparatem. Nie należy rozpoczynać stosowania leku, jeśli ryzyko związane z ubytkiem masy kostnej przewyższa potencjalne korzyści z leczenia. Lek jest przeciwwskazany u kobiet z łagodnymi lub złośliwymi nowotworamii wątroby lub z chorobami wątroby, dopóki parametry czynności wątroby nie powrócą do wartości prawidłowych. W przypadku wystąpienia żółtaczki należy przerwać leczenie. W badaniach klinicznych u <1% uczestników leczonych lekiem wystąpiło bezobjawowe i przemijające zwiększenie aktywności AlAT w surowicy co najmniej 3-krotnie przekraczające GGN. Ostre nieprawidłowości w testach czynności wątroby mogą wymagać przerwania stosowania leku do czasu, gdy wyniki testów czynności wątroby powrócą do normy. Ekspozycja na relugoliks jest zwiększona u pacjentek z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, natomiast nie jest konieczne dostosowanie dawkowania. Nie jest znana ilość relugoliksu usuwana przez hemodializę. Należy poinformować pacjentki, że lek prowadzi zwykle do zmniejszenia utraty krwi miesiączkowej lub do braku miesiączki w ciągu pierwszych 2 miesięcy leczenia. W ocenie przeprowadzanej w 24. tygodniu u kobiet przyjmujących lek w leczeniu mięśniaków macicy wykazano prawdopodobieństwo braku miesiączek (51,6%) lub prawdopodobieństwo krwawienia menstruacyjnego (15,4%); pozostałe pacjentki (31,9%) miały nieregularny profil krwawień. Ponadto w ocenie przeprowadzanej w 52. tyg. i 104 tyg. u 70,6% i 58,3% kobiet przyjmujących lek wykazano prawdopodobieństwo braku miesiączek. W ocenie przeprowadzanej w 24. tyg. u kobiet z endometriozą wykazano prawdopodobieństwo braku miesiączki u wiekszości pacjentek (65,2%), a następnie w 52. tyg. oceny u 76,6%, w 104. tyg. oceny u 82,3%. W przypadku uporczywego, nadmiernego krwawienia pacjentki muszą poinformować o tym lekarza. Lek zapewnia odpowiednią antykoncepcję, jeśli jest stosowany przez co najmniej 1 miesiąc. Jednakże kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, że owulacja szybko powróci po przerwaniu leczenia. W związku z tym po przerwaniu leczenia należy natychmiast rozpocząć stosowanie alternatywnej metody antykoncepcji. U kobiet przyjmujących lek często występuje brak miesiączek lub zmniejszenie ilości, nasilenia lub czasu trwania krwawień miesiączkowych. Ta zmiana profilu krwawień miesiączkowych może zmniejszyć zdolność do szybkiego rozpoznania ciąży. W razie podejrzenia ciąży należy wykonać test ciążowy i przerwać leczenie, jeśli ciąża zostanie potwierdzona. Podśluzówkowe mięśniaki macicy występują często (u 15% do 20% kobiet z mięśniakami macicy). Niektóre z nich mogą wypaść przez szyjkę macicy lub ulec wydaleniu, czasem z przemijającym nasileniem krwawienia z macicy. Kobiety z rozpoznanymi podśluzówkowymi mięśniakami macicy lub z ich podejrzeniem należy poinformować o możliwości wypadnięcia lub wydalenia mięśniaka macicy podczas leczenia. Powinny one skontaktować się z lekarzem w przypadku nawrotu obfitego krwawienia po tym, jak objawy związane z krwawieniem uległy poprawie podczas stosowania leku. Należy ściśle obserwować kobiety z depresją w wywiadzie i odstawić lek, jeśli dojdzie do nawrotu depresji o dużym nasileniu. Dostępne są ograniczone dane dotyczące związku leku lub innych preparatów zawierających estradiol i progestageny z wystąpieniem depresji lub nasileniem istniejącej depresji. Jeśli u pacjentki wystąpią zmiany nastroju lub objawy depresji, w tym w krótkim czasie po rozpoczęciu leczenia, zaleca się, aby skonsultowała się ona z lekarzem. U kobiet stosujących lek zgłaszano niewielkie zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi. Wzrost ciśnienia tętniczego o znaczeniu klinicznym występuje rzadko. Jednakże w razie wystąpienia utrzymującego się, klinicznie istotnego nadciśnienia tętniczego w trakcie stosowania leku, nadciśnienie tętnicze należy leczyć oraz należy ocenić korzyści związane z kontynuowaniem leczenia. Jeśli stosowanie leku zostanie przerwane, można je wznowić, wtedy gdy możliwe będzie osiągnięcie prawidłowych wartości ciśnienia tętniczego przy zastosowaniu leczenia przeciwnadciśnieniowego. W przypadku stosowania estrogenu i progestagenu, zgłaszano wystąpienie lub nasilenie stanów chorobowych, takich jak choroba pęcherzyka żółciowego, kamica żółciowa i zapalenie pęcherzyka żółciowego, ale dowody na związek ze stosowaniem leku są niejednoznaczne. 1 tabl. powlekana zawiera około 80 mg laktozy jednowodnej - lek nie powinien być stosowany u pacjentek z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Bardzo często: ból głowy, uderzenia gorąca. Często: drażliwość, zmniejszone libido, zawroty głowy, nudności, łysienie, nadmierna potliwość, poty nocne, bóle stawów, krwawienie z macicy (w tym: krwotok miesiączkowy (obfite krwawienie miesiączkowe), krwotok maciczny (krwawienie międzymiesiączkowe), krwotok z pochwy, krwawienie z macicy, nadmierne częste miesiączkowanie i nieregularne miesiączki), suchość sromu i pochwy. Niezbyt często: niestrawność, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, torbiel piersi, wydalenie mięśniaka macicy.

Zalecenia dotyczące interakcji z lekiem są oparte na ocenie interakcji poszczególnych składników. Możliwość wpływu innych preparatów na działanie składników leku. Relugoliks. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania leku z doustnymi inhibitorami P-gp. Relugoliks jest substratem P-gp i w badaniu interakcji z erytromycyną, inhibitorem P-gp i umiarkowanym inhibitorem CYP3A4, pole pod krzywą (AUC) i maksymalne stężenie (C_max) relugoliksu były zwiększone odpowiednio 4,1-krotnie i 3,8-krotnie. Jednoczesne stosowanie inhibitorów P-gp może powodować zwiększenie ekspozycji na relugoliks; obejmuje to niektóre leki przeciwinfekcyjne (np. erytromycynę, klarytromycynę, gentamycynę, tetracyklinę), leki przeciwgrzybicze (ketokonazol, itrakonazol), leki przeciwnadciśnieniowe (np. karwedilol, werapamil), leki przeciwarytmiczne (np. amiodaron, dronedaron, propafenon, chinidynę), leki przeciwdławicowe (np. ranolazynę), cyklosporynę, inhibitory proteazy ludzkiego wirusa nabytego niedoboru odporności (HIV) lub wirusa zapalenia wątroby typu C (HCV) (np. rytonawir, telaprewir). Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego stosowania leku z doustnymi inhibitorami P-gp stosowanymi raz lub 2 razy na dobę (np. azytromycyną), należy najpierw przyjąć lek, a dawkę inhibitora P-gp podawać w odstępie co najmniej 6 h; należy przy tym częściej monitorować występowanie działań niepożądanych u pacjentek. Nie zaleca się jednoczesnego podawania leku z silnymi induktorami CYP3A4 i (lub) P-gp. W klinicznym badaniu interakcji z ryfampicyną, silnym induktorem CYP3A4 i P-gp, wartości C_max i AUC relugoliksu były zmniejszone o odpowiednio, 23% i 55%. Leki powodujące silną indukcję CYP3A4 i (lub) P-gp, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. karbamazepina, topiramat, fenytoina, fenobarbital, prymidon, okskarbazepina, felbamat), leki przeciwzakaźne (np. ryfampicyna, ryfabutyna, gryzeofulwina); ziele dziurawca zwyczajnego; bozentan i inhibitory proteazy HIV lub HCV (np. rytonawir, boceprewir, telaprewir) oraz nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (np. efawirenz), mogą zmniejszać stężenia relugoliksu w osoczu i powodować zmniejszenie jego działania terapeutycznego. Jednoczesne stosowanie relugoliksu z silnymi inhibitorami CYP3A4 niewywołującymi hamowania P-gp (worykonazol) nie powoduje zwiększenia ekspozycji na relugoliks w stopniu znaczącym klinicznie. Ponadto w klinicznym badaniu interakcji jednoczesne podawanie z atorwastatyną, słabym inhibitorem enzymu CYP3A4, nie zmieniało ekspozycji na relugoliks w stopniu znaczącym klinicznie. Zalecenia dotyczące jednoczesnego podawania leków wpływających na ekspozycję na relugoliks. Erytromycyna, azytromycyna - nie zaleca się jednoczesnego stosowania leku z erytromycyną i innymi doustnymi inhibitorami P-gp; jeśli jednoczesne stosowanie z doustnymi inhibitorami P-gp podawanymi raz lub 2 razy/dobę jest nieuniknione (np. azytromycyną), należy najpierw przyjąć lek Ryeqo, a następnie podać inhibitor P-gp co najmniej 6 h później i częściej monitorować pacjentów pod kątem działań niepożądanych. Worykonazol, flukonazol, atorwastatyna - nie zaleca się zmiany dawki w przypadku jednoczesnego stosowania relugoliksu i inhibitorów CYP3A4 pozbawionych właściwości hamowania P-gp. Ryfampicyna - nie zaleca się jednoczesnego podawania leku Ryeqo z ryfampicyną i innymi skojarzonymi induktorami P-gp i silnymi induktorami CYP3A4, ponieważ skuteczność relugoliksu może być zmniejszona. Estradiol i octan noretysteronu. Leki hamujące aktywność enzymów wątrobowych metabolizujących leki, np. ketokonazol, mogą zwiększać stężenia składników estrogenowych i noretysteronu tego leku we krwi. Metabolizm estrogenów i progestagenów może być zwiększony w przypadku jednoczesnego stosowania substancji, o których wiadomo, że indukują enzymy metabolizujące leki, w szczególności enzymów cytochromu P450, takich jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenobarbital, fenytoina, karbamazepina) i leki przeciwinfekcyjne (np. ryfampicyna, ryfabutyna, newirapina, efawirenz). Rytonawir, telaprewir i nelfinawir, chociaż znane są jako silne inhibitory, są również induktorami i mogą zmniejszać ekspozycję na estrogeny i progestageny. Preparaty ziołowe zawierające ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) mogą indukować metabolizm estrogenów i progestagenów. Klinicznie nasilenie metabolizmu estrogenów może prowadzić do zmniejszenia skuteczności ochrony przed ubytkiem masy kostnej, dlatego nie zaleca się długotrwałego, jednoczesnego stosowania induktorów enzymów wątrobowych z lekiem. Możliwość wpływu składników leku na inne preparaty. Relugoliks jest słabym induktorem CYP3A4. Po jednoczesnym podawaniu z relugoliksem w dawkach 40 mg na dobę wartości AUC i C_max midazolamu, wrażliwego substratu CYP3A4, były zmniejszone o odpowiednio 18% i 26%. Jednak na podstawie badania klinicznego dotyczącego midazolamu nie oczekuje się klinicznie istotnego wpływu relugoliksu na inne substraty CYP3A4. Relugoliks jest inhibitorem białka oporności raka piersi (BCRP) w warunkach in vitro, dlatego przeprowadzono badanie interakcji z rozuwastatyną, substratem BCRP i polipeptydu 1B1 transportującego aniony organiczne (OATP1B1). Po jednoczesnym podawaniu z relugoliksem w dawkach 40 mg na dobę wartości AUC i C_max rozuwastatyny były zmniejszone o odpowiednio 13% i 23%. Działanie to nie zostało uznane za klinicznie istotne, a zatem nie zaleca się żadnego dostosowywania dawki rozuwastatyny podczas jednoczesnego stosowania z relugoliksem. Nie oceniono klinicznego wpływu leku na inne substraty BCRP, a znaczenie dla innych substratów BCRP jest nieznane. Relugoliks w dawce 40 mg może powodować wysycenie jelitowej P-gp, ponieważ relugoliks wykazuje farmakokinetykę większą niż proporcjonalna do dawki w zakresie dawek 10-120 mg, co może spowodować zwiększone wchłanianie jednocześnie podawanych leków, które są wrażliwymi substratami P-gp. Nie zaobserwowano klinicznie istotnych różnic w farmakokinetyce eteksylanu dabigatranu (substrat P-gp) po jednoczesnym podaniu relugoliksu, nie należy spodziewać się klinicznie istotnego wpływu relugoliksu na inne substraty P-gp. Leki zawierające estrogen i progestagen mogą wpływać na metabolizm niektórych innych substancji czynnych. W związku z tym podczas stosowania leku stężenia w osoczu mogą się albo zwiększać (np. w przypadku cyklosporyny), albo zmniejszać (np. w przypadku lamotryginy), konieczne może być dostosowanie dawki tych leków.

Gedeon Richter Marketing Polska Sp. z o.o.
ul. Franciszka Klimczaka 1
02-797 Warszawa
22-642-67-39
[email protected]
www.gedeonrichter.pl