Serdolect 12 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 4 mg, 12 mg lub 16 mg sertyndolu. Tabletki zawierają laktozę.

Lek przeciwpsychotyczny. Mechanizm działania polega na selektywnym hamowaniu neuronów dopaminergicznych układu mezolimbicznego oraz na zrównoważonym hamowaniu ośrodkowych receptorów dopaminergicznych D₂, receptorów serotoninergicznych 5-HT₂ oraz receptorów α₁-adrenergicznych. Po podaniu doustnym sertyndol jest dobrze wchłaniany. Maksymalne stężenie we krwi osiąga po około 10 h. Lek wiąże się z białkami osocza w około 99,5%. Przenika do krwinek czerwonych, łatwo przenika przez barierę krew-mózg i barierę łożyska. Jest eliminowany na drodze metabolizmu wątrobowego. Średni T_0,5 wynosi około 3 dni. Sertyndol i jego metabolity są wydalane bardzo powoli, w ciągu 14 dni jest wydalane 50-60% przyjętej dawki. Około 4% dawki jest wydalane z moczem w postaci leku macierzystego i metabolitów. Wydalanie z kałem stanowi główną drogę wydalania leku macierzystego i metabolitów.

Leczenie schizofrenii. Ze względu na bezpieczeństwo dotyczące układu krążenia, sertyndol należy stosować wyłącznie u pacjentów, którzy nie tolerują przynajmniej jednego innego leku przeciwpsychotycznego. Preparatu nie należy stosować w sytuacjach nagłych, w celu szybkiego złagodzenia objawów u pacjentów z ostrymi zaburzeniami.

Nadwrażliwość na sertyndol lub którykolwiek z pozostałych składników preparatu. Rozpoznana niewyrównana hipokaliemia lub rozpoznana niewyrównana hipomagnezemia. Istotna pod względem klinicznym choroba układu krążenia w wywiadzie, zastoinowa niewydolność serca, kardiomiopatia przerostowa, zaburzenia rytmu serca lub bradykardia (<50 uderzeń na minutę). Wrodzony zespół wydłużonego odstępu QT lub wywiad rodzinny dotyczący tego zespołu lub rozpoznane nabyte wydłużenie odstępu QT (skorygowany odstęp QT (QTc) >450 milisekund u mężczyzn i 470 milisekund u kobiet). Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Jednoczesne stosowanie leków, które istotnie wydłużają odstęp QT: leki przeciwarytmiczne klasy la i III (np. chinidyna, amiodaron, sotalol, dofetilid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna), niektóre antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna), niektóre leki przeciwhistaminowe (np. terfenadyna, astemizol), niektóre antybiotyki chinolowe (np. gatyfloksacyna, moksyfloksacyna). Powyższy wykaz nie jest kompletny i przeciwwskazane są również pojedyncze leki, które powodują istotne wydłużenie odstępu QT (np. cyzapryd, związki litu). Jednoczesne stosowanie leków o znanym silnym działaniu hamującym enzymy cytochromu P450 3A: stosowane w leczeniu grzybic układowych leki przeciwgrzybicze z grupy azoli (np. ketokonazol, itrakonazol), niektóre antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna, klarytromycyna), inhibitory proteazy HIV (np. indynawir), niektóre leki blokujące kanały wapniowe (np. diltiazem, werapamil). Powyższy wykaz nie jest kompletny i przeciwwskazane są również pojedyncze leki o znanym silnym działaniu hamującym na enzymy CYP3A (np. cymetydyna).

Sertyndol nie powinien być stosowany w okresie ciąży. Ekspozycja na leki przeciwpsychotyczne (włącznie z sertyndolem) w III trymestrze ciąży powoduje ryzyko wystąpienia u noworodków działań niepożądanych, obejmujących objawy pozapiramidowe i (lub) objawy odstawienia, które mogą się różnić ciężkością i czasem trwania po porodzie. Zgłaszano przypadki pobudzenia, hipertonii, drżenia, senności, zespół zaburzeń oddechowych, zaburzenia w karmieniu. W związku z tym stan noworodków powinien być dokładnie monitorowany. Sertyndol nie wykazał działania teratogennego w badaniach nad rozrodem u zwierząt. Badanie w okresie około- i pourodzeniowym wykonane u szczurów wykazało zmniejszenie płodności u potomstwa, gdy podawane dawki pozostawały w zakresie terapeutycznym stosowanym u ludzi. Należy oczekiwać, że sertyndol jest wydzielany do mleka kobiecego. Jeśli uznaje się za konieczne leczenie sertyndolem, należy rozważyć przerwanie karmienia piersią. Doustne podawanie sertyndolu upośledza płodność u samców myszy i szczurów przy systemowym narażeniu podobnym lub mniejszym niż oczekiwane u ludzi przy podawaniu maksymalnej zalecanej dawki klinicznej. Upośledzenie płodności u dorosłych samców, które było odwracalne, zależało prawdopodobnie od antagonistycznego działania na receptor α₁-adrenergiczny. Potomstwo samic szczurów, którym podawano sertyndol, również wykazywało zmniejszoną gotowość do łączenia się w pary oraz płodność. U ludzi zgłaszano działania niepożądane takie jak hiperprolaktynemia, mlekotok, zaburzenia wzwodu, zaburzenia wytrysku oraz brak wytrysku. Zdarzenia te mogą wywierać negatywny wpływ na funkcje płciowe oraz płodność kobiet i (lub) mężczyzn. W przypadku wystąpienia istotnej klinicznie hiperprolaktynemii, mlekotoku lub zaburzeń funkcji płciowych, należy rozważyć zmniejszenie dawki (jeśli to możliwe) lub odstawienie leku. Efekty ustępują po odstawieniu leczenia.

Doustnie. Dorośli. Gdy wymagane jest działanie uspokajające (sedacja), sertyndol można podawać w skojarzeniu z benzodiazepiną. Monitorowanie EKG jest wymagane przed oraz w trakcie leczenia sertyndolem. Ustalanie dawki.  U wszystkich pacjentów stosowanie sertyndolu należy rozpoczynać od dawki 4 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać o 4 mg po 4-5 dniach stosowania każdej z dawek, aż do osiągnięcia optymalnej dobowej dawki podtrzymującej wynoszącej 12-20 mg. W początkowym okresie ustalania dawki mogą wystąpić objawy hipotonii ortostatycznej. Dawka początkowa 8 mg lub szybkie zwiększenie dawki wiąże się z istotnie zwiększonym zagrożeniem hipotonią ortostatyczną. Leczenie podtrzymujące. Zależnie od odpowiedzi pacjenta na leczenie dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę. Dawkę maksymalną wynoszącą 24 mg na dobę można stosować tylko w wyjątkowych wypadkach, ponieważ badania kliniczne nie wykazały jednoznacznie większej skuteczności dawek powyżej 20 mg, a wydłużenie odstępu QT może być większe podczas stosowania dawek w górnej granicy zakresu dawkowania. W okresie ustalania dawki i we wczesnym okresie leczenia podtrzymującego należy kontrolować ciśnienie tętnicze. Ponowne ustalanie dawki w przypadkach wcześniejszego przerwania leczenia. W przypadku wznawiania leczenia sertyndolem u pacjentów, którzy nie otrzymywali sertyndolu przez okres krótszy niż tydzień, nie jest wymagane powtórne ustalanie dawki i można ponownie zastosować ustaloną dawkę podtrzymującą. W innych przypadkach wskazane jest postępowanie zgodnie z zalecanym schematem ustalania dawki. Przed przystąpieniem do ponownego ustalania dawki należy wykonać badanie EKG. Dawkowanie po uprzednim stosowaniu innych leków przeciwpsychotycznych. Leczenie sertyndolem można rozpocząć zgodnie z zalecanym schematem ustalania dawki i równocześnie zaprzestać stosowania innych doustnych leków przeciwpsychotycznych. U pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi w postaci o przedłużonym uwalnianiu (depot), pierwszą dawkę sertyndolu należy podać zamiast kolejnego wstrzyknięcia leku w postaci depot. Odstawianie leku. Ze względu na ryzyko wystąpienia ostrych objawów odstawiennych po nagłym zaprzestaniu stosowania, zaleca się stopniowe odstawianie leku. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w wieku powyżej 65 lat leczenie powinno być rozpoczęte jedynie po bezpośrednim badaniu układu krążenia; wskazane może być wolniejsze ustalanie dawki i stosowanie mniejszej dawki podtrzymującej. Stosowanie leku nie jest rekomendowane u dzieci, ze względu na brak danych dotyczących jego bezpieczeństwa i skuteczności w tej grupie pacjentów. Pacjentom z zaburzeniem czynności nerek można podawać sertyndol w dawkach zwykle stosowanych. Hemodializa nie wpływa na właściwości farmakokinetyczne sertyndolu. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby wymagane jest wolniejsze ustalanie dawki i stosowanie mniejszej dawki podtrzymującej. Sertyndol jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować raz na dobę, niezależnie od posiłków.

Sertyndol powoduje wydłużenie odstępu QT w większym stopniu niż inne leki przeciwpsychotyczne. Średnie wydłużenie odstępu QT jest większe podczas podawania dawek w górnej granicy zalecanego zakresu dawkowania (20 mg i 24 mg). Lek należy zatem stosować wyłącznie u pacjentów, którzy nie tolerują przynajmniej jednego spośród innych leków przeciwpsychotycznych. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT kontrola EKG jest bezwzględnie wymagana przed rozpoczęciem leczenia sertyndolem i w jego trakcie. Badanie EKG należy wykonać przed rozpoczęciem leczenia, po osiągnięciu stanu stacjonarnego po ok. 3 tyg. leczenia lub po osiągnięciu dawki 16 mg, a następnie po 3 mies. leczenia. W okresie leczenia podtrzymującego badanie EKG należy wykonać co 3 mies. a także przed każdym zwiększeniem dawki i po jego dokonaniu. Wykonanie badania EKG jest zalecane w przypadku dodania lub zwiększenia dawki równocześnie stosowanego leku, który może prowadzić do zwiększenia stężenia sertyndolu. W przypadku stwierdzenia wartości odstępu QTc powyżej 500 milisekund w trakcie leczenia sertyndolem, zaleca się przerwanie tego leczenia. W przypadku wystąpienia takich objawów jak kołatanie serca, drgawki lub omdlenia, które mogą wskazywać na wystąpienie niemiarowości, lekarz powinien natychmiast zbadać pacjenta, łącznie z wykonaniem badania EKG. Badanie EKG najlepiej jest wykonywać rano, a QTc należy obliczać stosując wzór Bazette`a lub Fridericia. Ryzyko wydłużenia odstępu QT jest zwiększone u pacjentów, którzy równocześnie przyjmują leki powodujące wydłużenie odstępu QT lub hamujące metabolizm sertyndolu. Przed rozpoczęciem leczenia sertyndolem należy oznaczyć stężenie potasu i magnezu w surowicy u pacjentów zagrożonych istotnymi zaburzeniami elektrolitowymi. Przed rozpoczęciem leczenia należy skorygować małe stężenie potasu i magnezu w surowicy. Zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu w surowicy u pacjentów, u których występują wymioty, biegunka, leczonych diuretykami powodującymi ubytek potasu lub u pacjentów z innymi zaburzeniami elektrolitowymi. Ponieważ sertyndol blokuje receptory α₁, w początkowym okresie ustalania dawki mogą wystąpić objawy hipotonii ortostatycznej. Przed i w trakcie leczenia z zastosowaniem sertyndolu należy zidentyfikować wszystkie możliwe czynniki ryzyka ŻChZZ i podjąć działania prewencyjne. Leki przeciwpsychotyczne mogą hamować działanie agonistów dopaminy. Należy zachować ostrożność podczas stosowania sertyndolu u pacjentów z chorobą Parkinsona. Ze względu na ryzyko 2-3-krotnego zwiększenia stężenia sertyndolu w osoczu, sertyndol można stosować w skojarzeniu lekami z grupy SSRI (takimi jak fluoksetyna i paroksetyna) przy zachowaniu szczególnej ostrożności i tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają zagrożenia. Wymagane może być zastosowanie sertyndolu w mniejszej dawce podtrzymującej oraz konieczne jest monitorowanie zapisu EKG przed ustaleniem dawki i po jego dokonaniu. Należy zachować ostrożność, stosując sertyndol u pacjentów ze stwierdzonym wolnym metabolizmem przy udziale CYP2D6. Podczas leczenia sertyndolem bardzo rzadko donoszono o hiperglikemii lub zaostrzeniu istniejącej wcześniej cukrzycy. Zalecane jest odpowiednie monitorowanie kliniczne pacjentów z cukrzycą oraz takich, u których występują czynniki ryzyka predysponujące do jej rozwoju. Lek nie jest zarejestrowany w leczeniu psychoz związanych z otępieniem i (lub) zaburzeń zachowania, a także nie jest zalecany do leczenia pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem. W grupie pacjentów z otępieniem, przyjmujących pewne atypowe leki przeciwpsychotyczne zaobserwowano ok. 3-krotny wzrost ryzyka mózgowo-naczyniowych działań niepożądanych. Nie można wykluczyć zwiększonego ryzyka takich działań niepożądanych w przypadku stosowania innych leków przeciwpsychotycznych lub u innych grup pacjentów. Należy zachować ostrożność podając sertyndol pacjentom z czynnikami ryzyka predysponującymi do udaru. W związku ze zwiększonym ryzykiem poważnej choroby sercowo-naczyniowej u ludzi w podeszłym wieku, sertyndol u pacjentów powyżej 65 lat powinien być stosowany tylko z zachowaniem ostrożności. Leczenie sertyndolem powinno być rozpoczynane po dokładnym badaniu układu sercowo-naczyniowego. Wyniki dwóch dużych badań obserwacyjnych wykazały niewielki wzrost ryzyka zgonu u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem przyjmujących leki przeciwpsychotyczne w porównaniu z pacjentami nie leczonymi tymi lekami. Dane są niewystarczające aby jednoznacznie oszacować ryzyko, a przyczyna tego zwiększonego ryzyka nie jest znana. Sertyndol nie jest wskazany do leczenia zaburzeń zachowania związanych z otępieniem. Podczas leczenia sertyndolem w ramach badań klinicznych stwierdzano małą (w porównaniu do placebo) częstość występowania objawów pozapiramidowych. Długotrwałe stosowanie leków przeciwpsychotycznych (zwłaszcza w dużych dawkach) wiąże się jednak z zagrożeniem wystąpienia późnych dyskinez. W razie pojawienia się objawów przedmiotowych, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie leku. Należy zachować ostrożność podczas podawania sertyndolu pacjentom z napadami padaczkowymi w wywiadzie. W przypadku wystąpienia objawów złośliwego zespołu neuroleptycznego (ZZN) należy natychmiast odstawić leki przeciwpsychotyczne. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę powlekaną, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast zgłosić się do lekarza lub izby przyjęć najbliższego szpitala, jeśli u pacjenta
wystąpią działania niepożądane wymienione w następnych czterech podpunktach:

Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż u 1 na 100 osób)
• bardzo szybkie, nierówne lub mocne bicie serca, zawroty głowy, omdlenia, duszność lub ból w klatce
  piersiowej.
  Objawy te mogą wskazywać na wystąpienie zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca, zwanych
  Torsade de pointes.
• niekontrolowane ruchy, zwłaszcza ust, języka lub kończyn.
  Może to wskazywać na wystąpienie zaburzeń układu nerwowego, zwanych późnymi dyskinezami.

Rzadko (mogą wystąpić u mniej niż u 1 na 1000 osób):
• połączenie wysokiej gorączki, przyspieszonego oddechu, pocenia się, sztywności mięśni oraz ospałości
   lub senności.
   Objawy te mogą wskazywać na wystąpienie zagrażającego życiu zaburzenia nerwowego zwanego
   Złośliwym Zespołem Neuroleptycznym.

Częstość nieznana (nie może zostać określona na podstawie dostępnych danych):
• powstawanie zakrzepów w żyłach, szczególnie w obrębie nóg (do objawów należą: obrzęk, ból i
   zaczerwienienie kończyny), mogących ulegać przemieszczeniu wzdłuż naczyń krwionośnych do płuc,
   powodując ból w klatce piersiowej i trudności w oddychaniu.

Inne działania niepożądane, które mogą wystąpić z następującą częstością:

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż u 1 na 10 osób)
• stan zapalny wewnątrz nosa, który powoduje kichanie, świąd, katar i niedrożność nosa
• niezdolność do wytrysku

Często (mogą wystąpić u mniej niż u 1 na 10 osób)
• zawroty głowy lub nagłe zawroty głowy spowodowane spadkiem ciśnienia tętniczego, podczas
   wstawania;
• suchość w jamie ustnej;
• zwiększenie masy ciała;
• duszność;
• obrzęki dłoni lub stóp;
• dziwne odczucia na skórze, typu kłucia szpilkami czy igłami;
• zmniejszenie objętości ejakulatu;
• impotencja;
• zmiany w aktywności elektrycznej serca (zwane „wydłużonym odstępem QT”). Wydłużony odstęp QT
   może powodować wystąpienie takich objawów jak kołatanie serca czy omdlenie;
• występowanie czerwonych i białych krwinek w moczu.

Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż u 1 na 100 osób)
• zwiększone stężenie cukru we krwi;
• zwiększone stężenie we krwi hormonu zwanego prolaktyną.
• samoistne wydzielanie mleka z sutka
• drgawki, omdlenia

Ciąża, połóg i okres okołoporodowy
Informacje dotyczące możliwych działań niepożądanych dotyczących ciąży, karmienia piersią i wpływu na
płodność – patrz punkt 2.

U pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem, przyjmujących leki przeciwpsychotyczne opisano niewielki
wzrost ilości przypadków zakończonych zgonem w porównaniu z pacjentami nieleczonymi lekami
przeciwpsychotycznymi.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181 C
PL-02 222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Wydłużenie odstępu QT w związku z leczeniem sertyndolem może się zwiększyć, jeśli pacjent otrzymuje jednocześnie inne leki, które znacząco wydłużają odstęp QT. Podawanie takich leków w skojarzeniu z sertyndolem jest zatem przeciwwskazane. Do takich interakcji dojść może np. między chinidyną i sertyndolem. Poza wydłużaniem odstępu QT, chinidyna wywiera znaczne działanie hamujące na CYP2D6. Sertyndol jest w znacznym stopniu metabolizowany przez CYP2D6 i CYP3A. CYP2D6 wykazuje polimorfizm populacyjny, a oba izoenzymy mogą być blokowane przez wiele leków przeciwpsychotycznych i innych leków. Stężenie sertyndolu w osoczu zwiększa się 2-3-krotnie u pacjentów przyjmujących jednocześnie fluoksetynę lub paroksetynę (działają silnie hamująco na CYP2D6). Należy zatem zachować szczególną ostrożność podczas stosowania sertyndolu w skojarzeniu z tymi i innymi lekami o działaniu hamującym na CYP2D6. Wymagane może być zastosowanie mniejszej dawki podtrzymującej sertyndolu oraz konieczne jest monitorowanie zapisu EKG przed ustalaniem dawki i po jego dokonaniu. Zaobserwowano niewielki (<25%) wzrost osoczowego stężenia sertyndolu w przypadku podawania antybiotyków makrolidowych (np. erytromycyny, która działa hamująco na CYP3A) oraz antagonistów kanału wapniowego (diltiazemu, werapamilu). Zaobserwowane skutki mogą być jednak bardziej nasilone u osób o wolnym metabolizmie przy udziale CYP2D6 (ponieważ eliminacja sertyndolu zarówno przy udziale CYP2D6 jak i CYP3A może być zaburzona). Rutynowa identyfikacja pacjentów o wolnym metabolizmie przy udziale CYP2D6 nie jest możliwa, dlatego przeciwwskazane jest podawanie w skojarzeniu leków o działaniu hamującym na CYP3A i sertyndolu, ponieważ może to prowadzić do istotnego zwiększenia stężenia sertyndolu. Metabolizm sertyndolu może się znacznie nasilić pod wpływem leków o znanym działaniu indukującym na izoenzymy CYP, w szczególności ryfampicyny, karbamazepiny, fenytoiny i fenobarbitalu, które mogą spowodować 2-3-krotne zmniejszenie stężenia sertyndolu w osoczu. Zmniejszona skuteczność leczenia przeciwpsychotycznego u pacjentów otrzymujących te lub inne leki o właściwościach indukujących wymagać może dobrania dawki sertyndolu w górnej granicy zakresu dawkowania.

Lundbeck Poland Sp. z o.o.
ul. Marszałkowska 142
00-061 Warszawa
22-626-93-00
[email protected]
www.lundbeck.com/pl