Sevorane 100% płyn wziewny

1 butelka (250 ml) zawiera sewofluran 100%.

Sevoflurane

Anestetyk wziewny. Sewofluran jest chlorowcowanym eterem metylo-izopropylowym do wziewnego znieczulenia ogólnego, charakteryzującym się szybką indukcją znieczulenia i szybkim wybudzeniem. MAC (najmniejsze stężenie w pęcherzykach płucnych) zależne jest od wieku. Wywołuje utratę przytomności, odwracalne zniesienie doznań bólowych i aktywności ruchowej, osłabienie odruchów autonomicznych, hamowanie czynności oddechowej i układu krążenia. Efekty te zależne są od dawki. Sewofluran charakteryzuje się niskim współczynnikiem podziału krew/gaz (0,63-0,69), co pozwala na szybkie wyprowadzenie ze znieczulenia. Lek może wywoływać zależne od stężenia w mieszaninie oddechowej zmniejszenie ciśnienia krwi. Wykazuje działanie uwrażliwiające mięsień sercowy na arytmogenny efekt podanej egzogennie adrenaliny. Sewofluran jest trudno rozpuszczalny w krwi i tkankach, co skutkuje szybkim osiągnięciem odpowiedniego stężenia pęcherzykowego do wywołania znieczulenia oraz następową szybką eliminację aż do zaprzestania podawania znieczulenia ogólnego. Mniej niż 5% wchłoniętego sewofluranu ulega metabolizmowi w wątrobie do sześciofluoroizopropanolu (HFIP), przy czym powstają fluorki nieorganiczne i CO₂ (lub związki jednowęglowe). Po utworzeniu HFIP ulega szybkiej koniugacji z kwasem glukuronowym i eliminacji z moczem. Szybka i intensywna eliminacja sewofluranu przez płuca redukuje do minimum ilość leku dostępną dla metabolizmu. Metabolizm sewofluranu nie ulega indukcji przez barbiturany.

Indukcja i podtrzymywanie znieczulenia ogólnego w zabiegach chirurgicznych w warunkach szpitalnych i ambulatoryjnych u dorosłych i dzieci.

Stwierdzona lub podejrzewana nadwrażliwość na sewofluran lub inne halogenowe środki do znieczulenia ogólnego (np. działanie hepatotoksyczne w wywiadzie, w tym zazwyczaj zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, gorączka, leukocytoza i (lub) eozynofilia po znieczuleniu jednym z tych leków). Rozpoznanie lub podejrzenie genetycznie uwarunkowanej hipertermii złośliwej. Pacjenci, u których przeciwwskazane jest znieczulenie ogólne.

Preparat może być stosowany jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności (brak badań). Badania na zwierzętach wykazały toksyczne działanie na rozrodczość. Lek może być stosowany do znieczulenia do cięcia cesarskiego; brak badań o stosowaniu sewofluranu do znieczulenia porodu naturalnego. Sewofluran działa rozkurczająco na mięsień macicy, co wiąże się z potencjalnym ryzykiem krwawienia z macicy. Zastosowania sewofluranu do znieczulenia w położnictwie wymaga oceny klinicznej. Brak badań nad przenikaniem leku do pokarmu matki - należy przerwać karmienie piersią przez 48 h po podaniu sewofluranu. Badania nad płodnością prowadzone na szczurach i królikach nie wykazały uszkodzenia płodu i zaburzeń płodności.

Wziewnie, włącznie z parowników kalibrowanych specjalnie dla sewofluranu. Lek może być stosowany wyłącznie przez osoby przeszkolone w prowadzeniu znieczulenia ogólnego, z zapewnionym dostępem do tlenu i sprzętu do utrzymania drożności dróg oddechowych i resuscytacji. Dawkę należy dobierać indywidualnie zależnie od wieku i stanu pacjenta. Przed zastosowaniem sewofluranu można podać krótko działającą pochodną kwasu barbiturowego lub inny dożylny środek indukujący, a następnie do oddychania sewofluran z tlenem lub z mieszaniną tlenu i podtlenku azotu. U dorosłych i u dzieci wdychane stężenie sewofluranu nie przekraczające 8% wywołuje na ogół w czasie krótszym niż 2 min znieczulenie umożliwiające przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego. W fazie podtrzymania znieczulenia stosuje się zazwyczaj 0,5-3,0% uwzględniając MAC i dodatek innych anestetyków lub analgetyków. MAC w 100% tlenie wynosi (podano wartości przybliżone): dla noworodków 0-1 mż. - 3,3%, niemowląt 1-<6 mż.- 3,0%, dzieci 6 mż.-<3 lata - 2,8%, dzieci 3-12 lat - 2,5%, pacjenci w wieku 25 lat - 2,6 %, 40 lat - 2,1%, 60 lat - 1,7%, 80 lat - 1,4% (dla 80 lat). Przy stosowaniu mieszaniny N₂O(65%)/O₂(35%) MAC wynosi dla: dzieci 6 mż.-<3 lata - 2%, pacjenci w wieku 25 lat - 1,4 %, 40 lat - 1,1%, 60 lat - 0,9%, 80 lat - 0,7%. Szczególne grupy pacjentów. Wartość MAC maleje wraz z wiekiem. Średnie stężenie sewofluranu potrzebne do osiągnięcia MAC u pacjenta w wieku 80 lat stanowi ok. 50% stężenia u pacjenta w  wieku 20 lat.

Sewofluran może powodować depresję oddechową, która może nasilać działanie stosowanych w premedykacji leków narkotycznych lub innych preparatów powodujących depresję oddechową. Należy kontrolować czynność oddechową i jeśli to konieczne wspomagać oddychanie. Należy dokładnie znać wartość stężenia sewofluranu podawanego z parownika (specjalnie kalibrowanego dla tego leku). Podawanie środka znieczulenia ogólnego należy ustalać indywidualnie w zależności od reakcji pacjenta. Niedociśnienie tętnicze oraz zaburzenia oddychania nasilają się wraz z głębokością znieczulenia. Istnieją doniesienia o wydłużeniu odcinka QT, bardzo rzadko związane z tachykardią komorową typu torsade de pointes (z przypadkami zgonów). Należy zachować ostrożność podczas podawania sewofluranu pacjentom podatnym na takie zaburzenia (np. z wrodzonym zespołem wydłużenia odcinka QT). Informowano o pojedynczych przypadkach komorowych zaburzeń rytmu serca u dzieci z chorobą Pompego. Należy zachować ostrożność stosując sewofluran u pacjentów z chorobami mitochondrialnymi. Bardzo rzadko występowały łagodne, umiarkowane i ciężkie pooperacyjne zaburzenia czynności wątroby lub zapalenie wątroby z żółtaczką lub bez żółtaczki. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzenia czynności wątroby jako chorobą podstawową lub stosujących leki, które powodują zaburzenia czynności wątroby. W przypadku wcześniejszego stosowania wziewnych halogenowych środków znieczulenia ogólnego, zwłaszcza w odstępie krótszym niż 3 mies., może zwiększyć się ryzyko uszkodzenia wątroby. U osób wrażliwych, silnie działające wziewne środki znieczulenia ogólnego, w tym sewofluran, mogą wyzwalać zwiększony metabolizm mięśni szkieletowych, prowadzący do zwiększenia zapotrzebowania na tlen i zespołu objawów klinicznych, zwanego hipertermią złośliwą. Hiperkapnia jest pierwszym sygnałem tego zespołu (ze sztywnością mięśniową, częstoskurczem, zwiększoną częstością oddechu, sinicą, zaburzeniami rytmu serca oraz (lub) wahaniami ciśnienia tętniczego). Niektóre z tych oznak mogą się również pojawić podczas lekkiego znieczulenia, ostrej hipoksji, hiperkapnii i hipowolemii. Leczenie hipertermii złośliwej polega na odstawieniu środka wywołującego ten zespół (np. sewofluranu), dożylnym podaniu soli sodowej dantrolenu i zastosowaniu leczenia podtrzymującego czynności życiowe. Terapia ta polega na zastosowaniu zdecydowanego postępowania w celu przywrócenia prawidłowej ciepłoty ciała, wspomaganiu oddychania i krążenia, gdy to wskazane oraz wyrównaniu zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością nerek. Z powodu ryzyka wystąpienia w odleglejszym czasie niewydolności nerek, należy kontrolować i podtrzymywać diurezę. Hiperkaliemia okołooperacyjna. Stosowanie wziewnych środków znieczulających wiązano z rzadkimi przypadkami zwiększenia stężenia potasu w surowicy, co powodowało w okresie pooperacyjnym zaburzenia rytmu serca i zgony u dzieci. Wydaje się, że największe zagrożenie występuje u pacjentów z utajonym/jawnym schorzeniem nerwowo-mięśniowym, zwłaszcza dystrofią mięśniową Duchenne`a. Jednoczesne zastosowanie sukcynylocholiny związane było z większością, choć nie ze wszystkimi z tych przypadków. U tych pacjentów obserwowano również istotne zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej w surowicy oraz w niektórych przypadkach zmiany w moczu wskazujące na mioglobinurię. Pomimo podobieństwa objawów do objawów obserwowanych w hipertermii złośliwej, u żadnego z pacjentów nie wystąpiły objawy przedmiotowe lub podmiotowe sztywności mięśniowej lub stanu hipermetabolicznego. Zaleca się wczesną i energiczną interwencję polegającą na leczeniu hiperkaliemii i utrzymujących się zaburzeń rytmu serca, a następnie przeprowadzenie badań w kierunku utajonego schorzenia nerwowo-mięśniowego. Zwiększanie stężenia sewofluranu, podczas podtrzymywania znieczulenia, powoduje zależne od dawki obniżenie ciśnienia tętniczego. Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego może być związane z głębokością znieczulenia i w takich przypadkach można je skorygować przez zmniejszenie stężenia wdychanego sewofluranu. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z hipowolemią, niedociśnieniem tętniczym lub innymi zaburzeniami hemodynamicznymi, np. spowodowanymi przez jednocześnie przyjmowane leki. U pacjentów z chorobą wieńcową, aby uniknąć niedokrwienia mięśnia sercowego, istotne jest utrzymanie stałego poziomu parametrów hemodynamicznych. Przed przeniesieniem pacjenta z sali opieki pooperacyjnej należy dokładnie ocenić stopień wybudzenia ze znieczulenia ogólnego. Odzyskanie świadomości po podaniu sewofluranu następuje na ogół w ciągu kilku - kilkunastu minut. Nie badano wpływu sewofluranu na sprawność intelektualną w ciągu pierwszych 2-3 dni po znieczuleniu; niewielkie wahania nastroju mogą się utrzymywać przez kilka dni po podaniu leku. W rzadkich przypadkach informowano o bardzo silnym przegrzaniu zestawu, ulatniających się dymach lub samozapłonie w zestawie do znieczulenia podczas przepuszczania sewofluranu przez przesuszony pochłaniacz CO₂, zwłaszcza zawierający wodorotlenek potasu; należy zachować ostrożność. Zabiegi neurochirurgiczne. Sewofluran należy stosować ostrożnie u pacjentów zagrożonych podwyższeniem ciśnienia śródczaszkowego, należy podjąć działania w celu zmniejszenia ciśnienia śródczaszkowego np. zastosować hiperwentylację. Stosowanie sewofluranu powodowało wystąpienie napadów drgawek u dzieci i młodych dorosłych oraz starszych osób z usposabiającymi do tego czynnikami ryzyka lub bez takich czynników. Podjęcie decyzji o zastosowaniu sewofluranu u pacjentów zagrożonych wystąpieniem napadów drgawek powinno opierać się na ocenie klinicznej. U dzieci należy ograniczyć głębokość znieczulenia. Badanie EEG może pozwolić na ustalenie optymalnej dawki sewofluranu i pomóc w uniknięciu rozwoju aktywności drgawkowej u pacjentów ze skłonnością do napadów drgawek.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Większość działań niepożądanych ma charakter łagodny lub umiarkowany i są one przemijające.

Bardzo często (częściej niż u 1 pacjenta na 10 pacjentów) zgłaszano następujące działania
niepożądane:
● dorośli pacjenci: niedociśnienie tętnicze, nudności i wymioty;
● pacjenci w podeszłym wieku: rzadkoskurcz, niedociśnienie tętnicze i nudności;
● dzieci: pobudzenie, kaszel, wymioty i nudności.

Często (u 1 do 10 pacjentów na 100 pacjentów):
● majaczenie,
● senność,
● zawroty głowy,
● bóle głowy,
● częstoskurcz,
● nadciśnienie tętnicze,
● zaburzenia oddechowe,
● kurcz krtani,
● nadmierne wydzielanie śliny,
● dreszcze,
● gorączka,
● nieprawidłowe stężenie glukozy we krwi,
● nieprawidłowe wyniki prób czynnościowych wątroby,
● nieprawidłowa liczba białych krwinek,
● przemijające zwiększenie stężenia fluorków (produkt rozpadu leku) we krwi. (Podczas
 znieczulenia i po znieczuleniu lekiem Sevorane wystąpić może przemijające zwiększenie
 stężenia nieorganicznych fluorków w surowicy. Nie ma to wpływu na czynność nerek.),
● hipotermia (znaczne obniżenie temperatury ciała).

Niezbyt często (u 1 do 10 na 1 000 pacjentów):
● całkowity blok przedsionkowo-komorowy (rodzaj zaburzeń rytmu serca).

Inne działania niepożądane, które zgłaszano po wprowadzeniu leku Sevorane do obrotu, o nieznanej
częstości występowania:
● reakcja anafilaktyczna (ciężka reakcja uczuleniowa, która może prowadzić do zagrażającego
 życiu wstrząsu),
● reakcja rzekomoanafilaktyczna (podobna do wyżej wymienionej, lecz o innym mechanizmie
 powstawania),
● nadwrażliwość,
● drgawki,
● dystonia (zaburzenia napięcia mięśni),
● zatrzymanie pracy serca (w pojedynczych przypadkach),
● skurcz oskrzeli,
● duszność,
● świszczący oddech,
● zapalenie wątroby,
● niewydolność wątroby,
● martwica wątroby,
● kontaktowe zapalenie skóry,
● świąd,
● wysypka, 
● obrzęk twarzy,
● pokrzywka,
● uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej,
● hipertermia złośliwa (objawiająca się m.in. bardzo wysoką gorączką),
● wydłużenie odstępu QT (zaburzenie czynności elektrycznej serca skutkujące zmianą w zapisie
 EKG) związane z częstoskurczem komorowym torsade de pointes (zagrażające życiu
 nieregularne bicie serca).

Po zastosowaniu leku Sevorane

Pacjent budzi się w ciągu paru minut.

Jeśli po znieczuleniu wystąpią jakiekolwiek nietypowe lub nieoczekiwane objawy niepożądane, należy
natychmiast poinformować lekarza prowadzącego lub anestezjologa.

W razie pytań dotyczących leku Sevorane, na które nie ma odpowiedzi w tej ulotce, należy zwrócić się
do lekarza prowadzącego lub anestezjologa.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi prowadzącemu lub anestezjologowi, lub farmaceucie,
lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu
Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: 22 49-21-301
fax: 22 49-21-309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Wykazano bezpieczeństwo i skuteczność sewofluranu w skojarzeniu z różnymi preparatami często stosowanymi podczas zabiegów chirurgicznych, takimi jak: leki działające na ośrodkowy układ nerwowy, leki działające na wegetatywny układ nerwowy, środki zwiotczające mięśnie szkieletowe, leki przeciwbakteryjne, w tym antybiotyki aminoglikozydowe, hormony i ich syntetyczne odpowiedniki, preparaty krwi i leki działające na układ sercowo-naczyniowy, w tym adrenalina. Sewofluran zwiększa wrażliwość mięśnia sercowego na arytmogenne działanie egzogennej adrenaliny. Istnieje ryzyko wystąpienia ostrego epizodu nadciśnieniowego podczas jednoczesnego zastosowania sewofluranu i sympatykomimetyków o działaniu pośrednim (amfetamina, efedryna). U pacjentów przyjmujących jednocześnie inhibitory MAO istnieje ryzyko przełomu nadciśnieniowego podczas operacji. Na ogół zaleca się przerwanie leczenia nieselektywnym inhibitorem MAO 2 tyg. przed zabiegiem chirurgicznym. Sewofluran może nasilać działanie inotropowe, chronotropowe i dromotropowe leków ß-adrenolitycznych na skutek hamowania sercowo-naczyniowych mechanizmów kompensacyjnych. Podczas jednoczesnego podawania werapamilu i sewofluranu obserwowano zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego. Preparaty i związki chemiczne, które zwiększają aktywność izoenzymu CYP2E1 cytochromu P450, takie jak izoniazyd i alkohol, mogą zwiększać metabolizm sewofluranu i powodować istotne zwiększenie stężeń fluorków w osoczu. Równoczesne stosowanie sewofluranu i izoniazydu może nasilić hepatotoksyczne działanie izoniazydu. Donoszono o wystąpieniu ciężkiego niedociśnienia oraz o dłuższym czasie wybudzania po znieczuleniu wziewnymi halogenowymi środkami znieczulenia ogólnego u pacjentów stosujących długookresowo dziurawiec zwyczajny. Sewofluran można podawać z barbituranami powszechnie stosowanymi podczas zabiegów chirurgicznych. Można oczekiwać, że benzodiazepiny i opioidy zmniejszają wartość MAC sewofluranu w tym samym stopniu jak innych wziewnych środków znieczulenia ogólnego. Sewofluran można podawać z benzodiazepinami i opioidami powszechnie stosowanymi podczas zabiegów chirurgicznych. Wzajemne potęgowanie działania farmakologicznego, gdy opioidy, takie jak alfentanyl i sufentanyl, podawane są w skojarzeniu z sewofluranem może powodować zmniejszenie częstości rytmu serca, ciśnienia tętniczego i częstości oddechów. Jak w przypadku innych halogenowych wziewnych środków znieczulenia ogólnego, wartość MAC sewofluranu ulega zmniejszeniu, gdy jest on podawany z podtlenkiem azotu - u dorosłych o około 50%, a u dzieci o około 25%. Podobnie jak inne wziewne środki znieczulenia ogólnego sewofluran nasila i wydłuża czas trwania blokady przekaźnictwa nerwowo-mięśniowego wywołanej przez niedepolaryzujące środki zwiotczające. Sewofluran stosowany jako środek uzupełniający podczas znieczulenia alfentanylem i podtlenkiem azotu nasila blokadę przekaźnictwa nerwowo-mięśniowego spowodowaną przez pankuronium, wekuronium lub atrakurium. W razie stosowania tych środków zwiotczających razem z sewofluranem, należy modyfikować ich dawki podobnie jak w przypadku ich stosowania z izofluranem. Nie badano wpływu sewofluranu na sukcynylocholinę i czas trwania blokady przekaźnictwa nerwowo-mięśniowego wywołanej przez depolaryzujące środki zwiotczające. Zmniejszenie dawki środka blokującego przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe podczas indukcji znieczulenia może spowodować niedostateczne zwiotczenie mięśni lub opóźnione wystąpienie zwiotczenia mięśni pozwalające na intubację. Nasilenie działania środków blokujących przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe obserwuje się bowiem w kilka minut po rozpoczęciu podawania sewofluranu. Zbadano interakcje sewofluranu z takimi niedepolaryzującymi środkami blokującymi przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe jak wekuronium, pankuronium i atrakurium. Wykazano, że nie ma szczególnych zaleceń dotyczących postępowania i dlatego: w razie intubacji nie należy zmniejszać dawki niedepolaryzujących środków zwiotczających; oraz podczas podtrzymywania znieczulenia dawkę niedepolaryzującego środka zwiotczającego należy zmniejszyć w porównaniu z dawką stosowaną podczas znieczulenia podtlenkiem azotu i opioidem. Podając dodatkowe dawki środków zwiotczających należy kontrolować reakcję na stymulację nerwów.

AbbVie Polska Sp. z o.o.
ul. Postępu 21 B
02-676 Warszawa
22-372-78-00
www.abbvie.pl