Silandyl 50 mg lamelki ulegające rozpadowi w jamie ustnej

1 lamelka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 50 mg lub 100 mg syldenafilu.

Syldenafil jest silnym, selektywnym inhibitorem swoistej dla cGMP fosfodiesterazy typu 5 (PDE5) w ciałach jamistych, gdzie PDE5 jest odpowiedzialna za rozkład cGMP. Wywołuje erekcję poprzez swoje działanie obwodowe. Nie wykazuje bezpośredniego działania zwiotczającego na izolowane ludzkie ciała jamiste, natomiast znacznie nasila rozkurczający wpływ tlenku azotu na tę tkankę. W czasie pobudzenia seksualnego, gdy dochodzi do aktywacji szlaku metabolicznego NO/cGMP, zahamowanie aktywności PDE5 przez syldenafil powoduje wzrost stężenia cGMP w ciałach jamistych. Pobudzenie seksualne jest zatem niezbędne, aby syldenafil mógł wywierać zamierzone korzystne działanie farmakologiczne. Syldenafil powoduje niewielkie i przejściowe obniżenie ciśnienia krwi, w większości przypadków bez istotnego znaczenia klinicznego. Syldenafil szybko się wchłania po podaniu doustnym, osiągając C_max w czasie 30-120 min (mediana 60 minut) po podaniu na czczo. Stosowanie syldenafilu z posiłkiem zmniejsza szybkość jego wchłaniania; opóźnienie T_max wynosi 60 min, a średnie zmniejszenie C_max - 29%. Syldenafil i jego główny krążący N-demetylo metabolit wiążą się z białkami osocza w ok. 96%. Syldenafil jest metabolizowany przede wszystkim przez układ enzymów cytochromu P450, w tym przez CYP3A4 i w mniejszym stopniu przez CYP2C9. Główny metabolit syldenafilu powstaje w wyniku jego N-demetylacji. Wykazuje on podobną do syldenafilu selektywność w stosunku do fosfodiesteraz. Działanie metabolitu na PDE5 określono in vitro na 50% siły działania leku macierzystego, natomiast jego stężenie we krwi odpowiada 40% stężenia syldenafilu. N-demetylo metabolit syldenafilu podlega dalszym przemianom; jego T_0,5 wynosi około 4 h. T_0,5 w fazie końcowej syldenafilu wynosi 3-5 h. Po podaniu doustnym syldenafil wydalany jest w postaci metabolitów, głównie z kałem (80%) oraz w mniejszym stopniu z moczem (13%).

Zaburzenia erekcji, czyli niezdolność uzyskania lub utrzymania erekcji prącia wystarczającej do odbycia satysfakcjonującego stosunku płciowego, u dorosłych mężczyzn. Skuteczne działanie leku wymaga stymulacji seksualnej.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stosowanie z lekami uwalniającymi tlenek azotu (np. azotynem amylu) lub azotanami w jakiejkolwiek postaci. Stosowanie z lekami pobudzającymi cyklazę guanylową (m.in. riocyguat). Nie stosować u mężczyzn, u których aktywność seksualna nie jest wskazana, np. u pacjentów z ciężkimi chorobami układu sercowo-naczyniowego, takimi jak niestabilna dławica piersiowa lub ciężka niewydolność serca. Pacjenci, którzy utracili wzrok w jednym oku w wyniku nietętniczej przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego (NAION) niezależnie od tego, czy miało to związek, czy też nie, z wcześniejszą ekspozycją na inhibitor PDE5. Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania, przeciwwskazane jest stosowanie syldenafilu u pacjentów z: ciężką niewydolnością wątroby, niedociśnieniem (ciśnienie tętnicze krwi <90/50 mmHg), po niedawno przebytym udarze lub zawale mięśnia sercowego oraz ze stwierdzonymi dziedzicznymi zmianami degeneracyjnymi siatkówki, takimi jak zwyrodnienie barwnikowe siatkówki tj. retinitis pigmentosa (niewielka część tych pacjentów ma genetycznie uwarunkowane nieprawidłowości fosfodiesterazy siatkówki).

Lek nie jest wskazany do stosowania u kobiet.

Doustnie. Dorośli: zalecana dawka to 50 mg, przyjmowana w zależności od potrzeb ok. 1 h przed planowaną aktywnością seksualną. W zależności od skuteczności i tolerancji leku, dawkę można zwiększyć do 100 mg lub zmniejszyć do 25 mg. Maksymalna zalecana dawka wynosi 100 mg. Maksymalna zalecana częstość dawkowania to jeden raz na dobę. W razie przyjmowania preparatu podczas posiłku, początek jego działania może być opóźniony w porównaniu do przyjęcia na czczo. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku (≥65 lat) oraz u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 30-80 ml/min) nie jest konieczna modyfikacja dawki. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min), u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (np. z marskością wątroby), ze względu na zmniejszony klirens syldenafilu, należy rozważyć zastosowanie dawki 25 mg. W zależności od skuteczności i tolerancji, dawkę można w razie potrzeby stopniowo zwiększyć do 50 mg, maksymalnie do 100 mg. Lek nie jest wskazany do stosowania u osób w wieku poniżej 18 lat. U pacjentów stosujących jednocześnie inhibitory CYP3A4 (z wyjątkiem rytonawiru, którego stosowania nie zaleca się) lub leki α-adrenolityczne należy rozważyć rozpoczęcie leczenia syldenafilem od dawki 25 mg. Sposób podania. Lek w postaci lamelek rozpadających się w jamie ustnej przeznaczony jest do podawania doustnego bez konieczności popijania wodą. W razie potrzeby lek może być też przyjmowany z wodą. Lamelkę należy umieścić w jamie ustnej na języku i poczekać aż się rozpuści, a następnie połknąć. Należy ją przyjąć niezwłocznie po wyjęciu z saszetki.

Przed zastosowaniem leczenia farmakologicznego należy przeprowadzić badanie podmiotowe i przedmiotowe pacjenta w celu rozpoznania zaburzenia erekcji i określenia jego potencjalnych przyczyn. Przed rozpoczęciem jakiegokolwiek leczenia zaburzeń erekcji zalecana jest ocena stanu układu sercowo-naczyniowego pacjenta. Przed przepisaniem syldenafilu lekarz powinien starannie ocenić, czy pacjent, z uwagi na pewne choroby zasadnicze, może być podatny na niekorzystne działanie takiego rozszerzenia naczyń, szczególnie w czasie aktywności seksualnej. Zwiększoną wrażliwość na preparaty rozszerzające naczynia krwionośne wykazują pacjenci z utrudnieniem odpływu krwi z lewej komory serca (np. zwężeniem ujścia aorty czy kardiomiopatią przerostową z zawężeniem drogi odpływu) oraz z rzadkim zespołem atrofii wielonarządowej, charakteryzującym się silnym zaburzeniem kontroli ciśnienia tętniczego krwi przez autonomiczny układ nerwowy. Syldenafil nasila hipotensyjne działanie azotanów. W okresie po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki ciężkich zaburzeń w obrębie układu krążenia, takich jak zawał mięśnia sercowego, niestabilna dławica piersiowa, nagła śmierć sercowa, niemiarowość komorowa, krwotok mózgowo-naczyniowy, przemijający napad niedokrwienny (TIA), nadciśnienie czy niedociśnienie, które były związane czasowo ze stosowaniem syldenafilu. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z anatomicznymi deformacjami prącia (takimi jak zagięcie, zwłóknienie ciał jamistych lub choroba Peyroniego) oraz ze schorzeniami predysponującymi do wystąpienia priapizmu (np. niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, szpiczak mnogi lub białaczka). Nie badano bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności skojarzenia syldenafilu z innymi inhibitorami PDE5, innymi lekami przeciwko nadciśnieniu płucnemu (PAH) zawierającymi syldenafil (REVATIO) ani innymi metodami leczenia zaburzeń erekcji, w związku z tym nie zaleca się stosowania takich połączeń. Pacjentów należy poinformować, że w przypadku wystąpienia nagłych zaburzeń widzenia muszą przerwać przyjmowanie syldenafilu i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania syldenafilu i rytonawiru. Należy zachować ostrożność przy podawaniu syldenafilu pacjentom przyjmującym leki o działaniu α-adrenolitycznym, ponieważ ich jednoczesne stosowanie może prowadzić do objawowego niedociśnienia u nielicznych, podatnych chorych. Efekt ten najczęściej występuje w ciągu 4 h od podania syldenafilu. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego, stan pacjenta przyjmującego leki α-adrenolityczne powinien być hemodynamicznie stabilny przed rozpoczęciem leczenia syldenafilem. Należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od dawki 25 mg syldenafilu. Badania in vitro przeprowadzone na ludzkich płytkach krwi wykazały, że syldenafil nasila przeciwagregacyjne działanie nitroprusydku sodu. Nie ma informacji dotyczących bezpieczeństwa stosowania syldenafilu u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia lub czynną chorobą wrzodową. U pacjentów takich syldenafil należy stosować jedynie po dokładnym rozważeniu możliwych korzyści i zagrożeń. Syldenafil nie jest wskazany do stosowania u kobiet.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Działania niepożądane zgłaszane w związku ze stosowaniem leku Silandyl mają zwykle nasilenie od
łagodnego do umiarkowanego i są krótkotrwałe.

Jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z następujących poważnych działań niepożądanych,
należy przerwać stosowanie leku Silandyl i natychmiast zwrócić się o pomoc lekarską.
• Reakcja alergiczna - występuje niezbyt często (może wystąpić u maksymalnie 1 na 100 osób)
  Jej objawy obejmują nagły świszczący oddech, trudności w oddychaniu lub zawroty głowy,
  obrzęk powiek, twarzy, ust lub gardła.
• Ból w klatce piersiowej (występuje niezbyt często):
  Jeśli wystąpi w czasie stosunku płciowego lub po nim:
  - przyjąć półsiedzącą pozycję i spróbować się rozluźnić.
  - Nie stosować azotanów w celu złagodzenia bólu w klatce piersiowej.
- Nadmiernie przedłużające się i czasem bolesne wzwody - występują rzadko (mogą wystąpić u
  maksymalnie 1 na 1000 osób).
  Jeśli wzwód utrzymuje się ponad 4 godziny, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
- Nagłe pogorszenie lub utrata wzroku - występuje rzadko.
  Poważne reakcje skórne - występują rzadko.
  Ich objawy mogą obejmować ciężkie łuszczenie się i obrzęk skóry, powstawanie pęcherzy w
  jamie ustnej, na narządach płciowych i dookoła oczu, gorączkę.
- Napady padaczkowe lub drgawki - występują rzadko.

Inne działania niepożądane:

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób): ból głowy.

Często (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 osób): nudności, nagłe zaczerwienie twarzy, uderzenia
gorąca (objawy obejmują nagłe uczucie ciepła w górnej części ciała), niestrawność, widzenie z
kolorową poświatą, niewyraźne widzenie lub zaburzenia widzenia, uczucie zatkanego nosa, zawroty
głowy.

Niezbyt często (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 100 osób): wymioty, wysypka skórna,
podrażnienie oczu, przekrwienie oczu, ból oczu, widzenie błysków światła, jaskrawe widzenie,
nadwrażliwość na światło, łzawienie oczu, kołatanie serca, szybkie bicie serca, wysokie ciśnienie
tętnicze krwi, niskie ciśnienie tętnicze krwi, bóle mięśni, senność, osłabione czucie dotyku, zawroty
głowy, dzwonienie w uszach, suchość w jamie ustnej, zatkane lub niedrożne zatoki, zapalenie błony
śluzowej nosa (objawy obejmują katar, kichanie i zatkany nos), ból w górnej części brzucha, choroba
refluksowa przełyku (objawy obejmują zgagę), krew w moczu, ból rąk lub nóg, krwawienie z nosa,
uczucie gorąca oraz uczucie zmęczenia.

Rzadko (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 1000 osób): omdlenie, udar, zawał serca, nieregularne
bicie serca, przemijające zmniejszenie przepływu krwi do części mózgu, uczucie ucisku w gardle,
zdrętwienie ust, krwawienie do tylnej części oka, podwójne widzenie, zmniejszona ostrość widzenia,
nieprawidłowe odczucia we wnętrzu oka, obrzęk oczu lub powiek, niewielkie cząstki lub punkty w
polu widzenia, widzenie poświaty wokół źródeł światła (efekt halo), rozszerzenie źrenicy,
przebarwienie białka oka, krwawienie z prącia, obecność krwi w nasieniu, suchość nosa, obrzęk
wewnątrz nosa, uczucie drażliwości oraz nagłe osłabienie lub utrata słuchu.

Dodatkowe działania niepożądane zgłaszane po wprowadzeniu leku do obrotu:
Niestabilna dławica piersiowa (choroba serca), nagła śmierć sercowa zgłaszane były rzadko. U
większości, ale nie u wszystkich pacjentów, którzy doznali tych działań niepożądanych, zaburzenia
układu krążenia występowały przed przyjęciem tego leku. Niemożliwe jest stwierdzenie, czy te
działania niepożądane miały bezpośredni związek ze stosowaniem leku Silandyl.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
e-mail: [email protected]

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Wpływ innych preparatów na działanie syldenafilu. Syldenafil metabolizowany jest zasadniczo przez układ enzymatyczny cytochromu P450 (CYP), głównie przez jego izoenzym 3A4 i w mniejszym stopniu przez 2C9. W związku z tym inhibitory tych izoenzymów mogą zmniejszyć klirens syldenafilu, a ich induktory mogą go zwiększyć. Analiza populacyjna danych farmakokinetycznych uzyskanych z badań klinicznych wykazała zmniejszenie klirensu syldenafilu podczas jednoczesnego stosowania z inhibitorami izoenzymu CYP3A4 (takimi jak ketokonazol, erytromycyna czy cymetydyna). Pomimo, że u pacjentów tych nie zaobserwowano zwiększenia częstości występowania zdarzeń niepożądanych, w czasie jednoczesnego stosowania syldenafilu z inhibitorami CYP3A4 należy rozważyć zastosowanie dawki początkowej 25 mg. Jednoczesne zastosowanie rytonawiru (bardzo silny inhibitor cytochromu P450), w stanie równowagi (500 mg 2 razy na dobę) z syldenafilem (w pojedynczej dawce 100 mg), powodowało zwiększenie C_max syldenafilu o 300% (4-krotny wzrost) i zwiększenie AUC syldenafilu w surowicy o 1000% (11-krotny wzrost). Syldenafil nie wpływał na parametry farmakokinetyczne rytonawiru. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania syldenafilu i rytonawiru; a maksymalna dawka syldenafilu w żadnym razie nie może przekroczyć w tych warunkach 25 mg w ciągu 48 h. Jednoczesne zastosowanie sakwinawiru (inhibitor CYP3A4), w stanie równowagi stacjonarnej (1200 mg 3 razy na dobę) z syldenafilem (pojedyncza dawka 100 mg), powodowało zwiększenie C_max syldenafilu o 140% i zwiększenie AUC syldenafilu o 210%. Syldenafil nie wpływał na parametry farmakokinetyczne sakwinawiru. Można spodziewać się, że zastosowanie silniejszych inhibitorów CYP3A4, takich jak ketokonazol i itrakonazol, mogłoby wywierać silniejszy wpływ. Podanie pojedynczej dawki 100 mg syldenafilu jednocześnie z erytromycyną, swoistym inhibitorem CYP3A4, w stanie równowagi (500 mg 2 razy na dobę przez 5 dni), powodowało zwiększenie AUC syldenafilu o 182%. Nie wykazano wpływu azytromycyny (500 mg na dobę przez 3 dni) na parametry farmakokinetyczne syldenafilu oraz jego głównych krążących metabolitów. Zastosowanie cymetydyny (inhibitora cytochromu P450 i nieswoistego inhibitora CYP3A4) w dawce 800 mg u zdrowych ochotników jednocześnie z syldenafilem (50 mg) powodowało zwiększenie stężenia syldenafilu w surowicy o 56%. Sok grejpfrutowy, słaby inhibitor CYP3A4 w ścianie jelit, może powodować niewielkie zwiększenie stężenia syldenafilu w surowicy. Pojedyncze dawki leków zobojętniających kwas solny (tlenek magnezu, tlenek glinu) nie wpływały na dostępność biologiczną syldenafilu. Analiza populacyjna danych farmakokinetycznych nie wykazała wpływu na farmakokinetykę syldenafilu leków z grupy inhibitorów CYP2C9 (takich jak tolbutamid, warfaryna, fenytoina), inhibitorów CYP2D6 (takich jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), tiazydowych leków moczopędnych i leków pokrewnych, diuretyków pętlowych i oszczędzających potas, inhibitorów ACE, antagonistów kanału wapniowego, leków β-adrenolitycznych czy indukujących enzymy układu P450 (takich jak ryfampicyna, barbiturany). Bozentan - induktor CYP3A4, CYP2C9 oraz prawdopodobnie CYP2C19 zmniejszał wartości AUC syldenafilu o 62,6% i C_max syldenafilu o 55,4%. Stosowanie innych, silniejszych induktorów CYP3A4, takich jak ryfampicyna, spowoduje znaczne zmniejszenie stężenia syldenafilu we krwi. Syldenafil zwiększał wartości AUC bozentanu o 49,8% oraz C_max bozentanu o 42%. Nikorandyl (połączenie aktywatora kanału potasowego i azotanu) - ze względu na zawartość azotanu może powodować poważne interakcje z syldenafilem. Wpływ syldenafilu na inne preparaty. Syldenafil jest słabym inhibitorem następujących izoenzymów cytochromu P450: 1A2, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4, jednak jest mało prawdopodobne by wpływał on na klirens substratów tych izoenzymów. Brak danych dotyczących interakcji syldenafilu z nieswoistymi inhibitorami fosfodiesterazy, takimi jak teofilina lub dipirydamol. Syldenafil nasila hipotensyjne działanie azotanów - jednoczesne stosowanie syldenafilu i leków uwalniających tlenek azotu lub azotanów w jakiejkolwiek postaci jest przeciwwskazane. Obserwowano nasilone działanie obniżające ciśnienie krwi w przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów PDE5 i riocyguatu - jednoczesne stosowanie inhibitorów PDE5 (w tym syldenafilu) i leków pobudzających cyklazę guanylową, takich jak riocyguat, jest przeciwwskazane, ponieważ może prowadzić do objawowego niedociśnienia tętniczego. Jednoczesne podawanie syldenafilu pacjentom przyjmującym leki α-adrenolityczne może prowadzić do objawowego niedociśnienia u nielicznych, podatnych chorych. Najczęściej ma to miejsce w ciągu 4 h od podania syldenafilu. W trakcie jednoczesnego podawania syldenafilu i doksazosyny u pacjentów uprzednio ustabilizowanych w trakcie leczenia doksazosyną w nielicznych przypadkach występowały objawy niedociśnienia ortostatycznego (zawroty głowy, zamroczenie, lecz nie dochodziło do omdleń). Nie wykazano istotnych interakcji podczas stosowania syldenafilu (50 mg) jednocześnie z metabolizowanymi przez CYP2C9 tolbutamidem (250 mg) i warfaryną (40 mg). Syldenafil (50 mg) nie powodował dalszego wydłużenia czasu krwawienia po zastosowaniu kwasu acetylosalicylowego (150 mg). Syldenafil (50 mg) nie nasilał hipotensyjnego działania alkoholu u zdrowych ochotników, u których przeciętne maksymalne stężenie alkoholu we krwi wynosiło 80 mg/dl. Nie stwierdzono różnic w występowaniu objawów niepożądanych u pacjentów przyjmujących syldenafil (w porównaniu do stosujących placebo) jednocześnie z następującymi lekami hipotensyjnymi: lekami moczopędnymi, β-adrenolitykami, inhibitorami ACE, antagonistami angiotensyny II, lekami przeciwnadciśnieniowymi (rozszerzającymi naczynia i działającymi ośrodkowo), lekami blokującymi neurony adrenergiczne, antagonistami kanału wapniowego. Syldenafil (100 mg) nie wpływał na farmakokinetykę stanu równowagi inhibitorów proteazy HIV: sakwinawiru i rytonawiru, które są substratami CYP3A4.

IBSA Poland Sp. z o.o.
Jana Pawła II 29
00-867 Warszawa
22-653-68-60
[email protected]