Somavert 10 mg proszek i rozp. do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 10 mg, 15 mg, 20 mg lub 25 mg pegwisomantu.

Analog ludzkiego hormonu wzrostu zmodyfikowany tak, aby działał jak antagonista receptora hormonu wzrostu. Pegwisomant wiąże się z receptorami hormonu wzrostu na powierzchni komórki, blokując wiązanie się hormonu wzrostu z receptorem i zapobiegając przekazaniu sygnału do wnętrza komórki. Pegwisomant jest wysoce selektywny dla receptora GH i nie reaguje krzyżowo z receptorami dla innych cytokin, w tym z receptorem dla prolaktyny. Zahamowanie działania hormonu wzrostu przez pegwisomant prowadzi do zmniejszenia stężenia insulinopodobnego czynnika wzrostu -1 (IGF-1) we krwi oraz innych, powstających w wyniku stymulacji hormonalnej białek, takich jak: wolne IGF-1, wrażliwa na działanie kwasu podjednostka IGF-1 (ALS) i białko wiążące insulinopodobny czynnik wzrostu-3 (IGFBP-3). Po podaniu podskórnym pegwisomant wchłania się powoli, osiągając C_max po 33-77 h od podania. Biodostępność po podaniu s.c. wynosi 57%. Średni T_0,5 pegwisomantu wynosi 74-172 h. Farmakokinetyka pegwisomantu jest podobna u zdrowych ochotników i u pacjentów z akromegalią, zaobserwowano jednak, że pacjenci z większą masą ciała mają większy klirens pegwisomantu i mogą wymagać większych dawek leku.

Leczenie dorosłych pacjentów z akromegalią, u których reakcja na leczenie operacyjne i (lub) radioterapię była niewystarczająca i u których odpowiednie leczenie analogami somatostatyny nie powodowało normalizacji stężenia IGF-1 lub nie tolerowali oni takiej terapii.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Jeżeli pegwisomant jest stosowany w okresie ciąży, należy ściśle monitorować stężenie IGF-I, zwłaszcza w I trymestrze ciąży. W przypadku stosowania pegwisomantu u kobiet w ciąży może również zaistnieć konieczność dostosowania dawki. Nie badano przenikania pegwisomantu do mleka u zwierząt. Dane kliniczne nie są wystarczające (jeden zgłoszony przypadek), żeby móc stwierdzić czy pegwisomant przenika do mleka ludzkiego. Dlatego pegwisomantu nie należy stosować u kobiet karmiących. Można kontynuować karmienie piersią, jeżeli leczenie preparatem zostanie przerwane: decyzję należy podjąć biorąc pod uwagę korzyści wynikające z leczenia pegwisomantem kobiety oraz korzyści wynikające z karmienia piersią dziecka. Korzyścią terapeutyczną wynikającą ze zmniejszenia stężenia IGF-I, co skutkuje poprawą stanu klinicznego pacjenta, może również być poprawa płodności u pacjentek.

Podskórnie. Terapia powinna być rozpoczęta pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w leczeniu akromegalii. Początkowo (pod nadzorem lekarza) należy podać podskórnie dawkę nasycającą - 80 mg. Następnie 10 mg preparatu rozpuszczonego w 1 ml rozpuszczalnika (woda do wstrzykiwań) raz na dobę we wstrzyknięciu podskórnym. Dawki należy dostosowywać na podstawie stężenia IGF-1 w surowicy, oznaczając stężenia IGF-1 co 4-6 tyg. i odpowiednio zwiększać dawkę o 5 mg/dobę tak, aby utrzymywać stężenia IGF-1 w zakresie właściwym dla wieku i uzyskać optymalną odpowiedź terapeutyczną. Maksymalna dawka wynosi 30 mg/dobę. Ocena początkowej aktywności enzymów wątrobowych przed rozpoczęciem stosowania leku. Przed rozpoczęciem stosowania leku należy u pacjentów oznaczyć początkowe wartości parametrów czynnościowych wątroby [aktywność aminotransferazy alaninowej (AlAT) i aminotransferazy asparaginianowej (AspAT) w surowicy, stężenie bilirubiny całkowitej w surowicy (TBIL) i aktywność fosfatazy alkalicznej (ALP)]. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma potrzeby modyfikacji dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u dzieci w wieku od 0 do 17 lat oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Należy przerwać podawanie leku, jeśli w trakcie terapii utrzymują się objawy zaburzeń czynności wątroby. Sposób podania. Należy codziennie zmieniać miejsce wstrzyknięcia, aby zapobiec wystąpieniu lipohipertrofii.

Ponieważ guzy przysadki wydzielające hormon wzrostu mogą czasem rozrastać się wywołując ciężkie powikłania (np. ograniczenie pola widzenia), konieczne jest ścisłe monitorowanie wszystkich pacjentów. Jeśli rozrost guza zostanie potwierdzony, mogą zostać zalecone inne procedury. Pegwisomant jest silnym antagonistą hormonu wzrostu. Stosowanie leku może spowodować niedobór hormonu wzrostu, mimo że obserwowane stężenia hormonu wzrostu będą podwyższone; należy monitorować stężenia IGF-I w surowicy i utrzymywać je w zakresie odpowiednim do wieku poprzez dostosowanie dawki pegwisomantu. Przed rozpoczęciem stosowania leku u pacjentów należy oznaczyć początkowe wartości parametrów czynnościowych wątroby: AlAT, AspAT, TBIL w surowicy i aktywność ALP. Należy również wykluczyć choroby przebiegające z zastojem żółci u pacjentów ze zwiększonymi wartościami AlAT i AspAT oraz u pacjentów leczonych uprzednio analogami somatostatyny. Jeśli objawy choroby wątroby utrzymują się, należy przerwać podawanie pegwisomantu. W celu rozpoczęcia stosowania leku na podstawie początkowych wartości parametrów wątrobowych należy zapoznać się z informacją w ChPL; w trakcie stosowania leku parametry wątroby należy monitorować. Należy monitorować pacjentów ze współistniejącą cukrzycą, gdyż podczas stosowania preparatu może zaistnieć potrzeba zmniejszenia dawek insuliny lub doustnych leków hipoglikemizujących. Korzyści terapeutyczne związane z obniżeniem stężenia IGF-I, mogą prowadzić do poprawy płodności u pacjentek. Kontrola akromegalii może poprawić się w okresie ciąży. Nie zaleca się stosowania pegwisomantu u kobiet w ciąży. Jeżeli pegwisomant jest stosowany w okresie ciąży, należy ściśle monitorować stężenie IGF-I i może zaistnieć konieczność dostosowania dawki pegwisomantu w oparciu o wartości stężenia IGF-I. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę. Pacjentów będących na diecie sodowej można poinformować, że preparat jest zasadniczo „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

U niektórych pacjentów stosujących lek SOMAVERT obserwowano łagodne do poważnych reakcje
alergiczne (anafilaktyczne). Poważne reakcje alergiczne mogą być następujące (jeden objaw lub wiele
objawów): obrzęk twarzy, języka, warg lub gardła; świszczący oddech lub trudności z oddychaniem
(skurcz krtani); uogólniona wysypka, pokrzywka lub świąd; zawroty głowy. Należy natychmiast
skontaktować się z lekarzem w przypadku wystąpienia któregokolwiek z wymienionych objawów.

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób):
• ból głowy,
• biegunka,
• ból stawów.

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób):
• duszność,
• zwiększenie aktywności substancji używanych do oceny czynności wątroby, może to być
  stwierdzone w wynikach badania krwi,
• krew w moczu,
• podwyższenie ciśnienia tętniczego,
• zaparcia, nudności, wymioty, wzdęcia,niestrawność, gazy,
• zawroty głowy, senność, niekontrolowane drżenie, osłabiony zmysł dotyku,
• zasinienie lub krwawienie w miejscu wstrzyknięcia, ból lub obrzęk w miejscu
  wstrzyknięcia, przerost tkanki tłuszczowej pod powierzchnią skóry w miejscu
  wstrzyknięcia, obrzęki kończyn, osłabienie, gorączka,
• pocenie się, swędzenie, wysypka, tendencja do siniaczenia,
• ból mięśni, zapalenie stawów,
• zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi, zwiększenie masy ciała, zwiększenie stężenia
  glukozy we krwi, zmniejszenie stężenia glukozy we krwi,
• objawy grypopodobne, zmęczenie,
• niezwykłe sny,
• bolesność gałki ocznej.

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób):
• reakcja alergiczna po podaniu (gorączka, wysypka, świąd, i w ciężkich przypadkach,
  trudności z oddychaniem, nagły obrzęk skóry wymagający pilnej pomocy medycznej).
  Może występować natychmiast lub kilka dni po podaniu,
• obecność białka w moczu, zwiększenie objętości wydalanego moczu, zaburzenia
  czynności nerek,
• utrata zainteresowania (apatia), poczucie dezorientacji, zwiększenie popędu seksualnego,
  napady paniki, utrata pamięci, problemy ze snem,
• zmniejszenie ilości płytek krwi, zwiększenie lub zmniejszenie ilości białych krwinek,
  skłonność do krwawień,
• zmienione samopoczucie, upośledzenie gojenia,
• zaburzenia widzenia (zmęczenie wzroku), zaburzenia ucha wewnętrznego,
• obrzęk twarzy, suchość skóry, nocne poty, zaczerwienienie skóry (rumień), zwiększone
  swędzące guzy na skórze (pokrzywka),
• zwiększenie ilości tłuszczów we krwi, zwiększony apetyt,
• suchość w ustach, zwiększone wydzielanie śliny, zaburzenia ze strony zębów, hemoroidy,
• zaburzenia smaku, migrena.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• rozdrażnienie,
• ciężki brak tchu (kurcz krtani),
• gwałtowny obrzęk skóry i tkanki podskórnej oraz wewnętrznej błony (śluzówki)
  narządów (obrzęk naczynioruchowy).

U około 17% pacjentów wytworzą się przeciwciała przeciwko hormonowi wzrostu. Przeciwciała nie
wydają się mieć wpływu na osłabienie działania leku.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Należy rozważyć zasadność kontynuowania terapii analogami somatostatyny. Nie prowadzono na dużą skalę badań dotyczących stosowania pegwisomantu w skojarzeniu z innymi preparatami stosowanymi w leczeniu akromegalii. Preparat może wpływać na regulację stężenia glukozy - u pacjentów otrzymujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące może być konieczne zmniejszenie dawek tych leków. Pegwisomant wykazuje duże podobieństwo strukturalne do hormonu wzrostu, może więc reagować krzyżowo w testach służących do oznaczania stężeń hormonu wzrostu dostępnych na rynku. Ze względu na fakt, że stężenia w surowicy terapeutycznie skutecznych dawek preparatu są ogólnie 100 do 1000 razy większe od stężeń hormonu wzrostu w surowicy pacjentów z akromegalią, pomiary stężenia hormonu wzrostu za pomocą testów komercyjnych w czasie leczenia tym lekiem będą dawać wyniki fałszywie dodatnie. Nie należy monitorować ani dostosowywać terapii pegwisomantem na podstawie stężenia hormonu wzrostu oznaczonego za pomocą tych testów.

Pfizer Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16B
02-092 Warszawa
22-335-61-00
[email protected]
www.pfizerpro.pl