Spevigo 150 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 ampułko-strzykawka zawiera 150 mg spesolimabu w 1 ml. 1 fiolka zawiera 450 mg spesolimabu w 7,5 ml. 1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 60 mg spesolimabu. Po rozcieńczeniu 1 ml roztworu zawiera 9 mg spesolimabu. Spesolimab jest wytwarzany metodą rekombinacji DNA w komórkach jajnika chomika chińskiego.

Spesolimab to humanizowane antagonistyczne przeciwciało monoklonalne immunoglobuliny G1 (IgG1) blokujące przekazywanie sygnału przez ludzki receptor interleukiny 36 (IL36R). Wiązanie spesolimabu z IL36R zapobiega następowej aktywacji IL36R przez jego ligandy (IL36 α, β i γ) oraz aktywacji szlaków prozapalnych na dalszym etapie sekwencji zdarzeń. Po leczeniu dożylnym spesolimabem u pacjentów z GPP obserwowano zmniejszenie stężenia białka C‑reaktywnego (CRP), IL6, cytokin mediowanych przez komórki T‑pomocnicze (Th1/Th17), markerów zapalenia mediowanego przez keratynocyty, mediatorów neutrofilów oraz cytokin prozapalnych w surowicy i skórze w tygodniu 1 w porównaniu z punktem początkowym i było to związane ze zmniejszeniem nasilenia objawów klinicznych. Zmniejszenie stężenia tych biomarkerów było bardziej wyraźne podczas ostatniego oznaczenia w tygodniu 8 w badaniu Effisayil 1. Model farmakokinetyki populacyjnej opracowano na podstawie danych zebranych od zdrowych osób, pacjentów z GPP i pacjentów z innymi chorobami. Po dożylnym podaniu pojedynczej dawki 900 mg oszacowana na podstawie modelu farmakokinetyki populacyjnej wartości AUC_0‑∞ (95% CI) i C_max (95% CI) u typowego pacjenta z GPP, który nie wytworzył ADA, wynosiły odpowiednio 4 750 (4 510, 4 970) μg dobę/ml i 238 (218, 256) μg/ml. Po podaniu podskórnej dawki nasycającej 600 mg spesolimabu, a następnie 300 mg spesolimabu podskórnie co 4 tygodnie średnie (CV%) stężenie minimalne w stanie stacjonarnym mieściło się w zakresie od 33,4 μg/ml (37,6%) do 42,3 μg/ml (43,0%). Po podaniu podskórnym dawki pojedynczej spesolimabu u zdrowych ochotników maksymalne stężenie w osoczu było osiągane w ciągu 5,5 do 7,0 dni od podania dawki. Po podaniu podskórnym w brzuch biodostępność bezwzględna była nieznacznie większa w przypadku większych dawek z szacowanymi wartościami 58%, 65% i 72% przy dawce odpowiednio 150 mg, 300 mg i 600 mg. Na podstawie ograniczonych danych biodostępność bezwzględna w udzie wynosiła około 85% po podaniu podskórnej dawki 300 mg spesolimabu. Nie scharakteryzowano szlaku metabolicznego spesolimabu. Oczekuje się, że jako humanizowane przeciwciało monoklonalne IgG1 spesolimab jest rozkładany na mniejsze peptydy i aminokwasy za pośrednictwem szlaków katabolicznych, w taki sam sposób jak endogenna IgG. W liniowym zakresie dawek (od 0,3 do 20 mg/kg), w oparciu o model farmakokinetyki populacyjnej, klirens spesolimabu (95% CI) u typowego pacjenta z GPP o masie 70 kg, który nie wytworzył przeciwciał przeciwko lekowi ADA, wynosił 0,184 l/dobę. T_0,5 w fazie końcowej eliminacji wynosił 25,5 dnia.

Zapobieganie zaostrzeniom uogólnionej łuszczycy krostkowej (GPP) u dorosłych i młodzieży od 12 lat.

Ciężka lub zagrażająca życiu nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Klinicznie istotne czynne zakażenia (np. czynna gruźlica).

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania spesolimabu u kobiet w okresie ciąży. W badaniach nieklinicznych z zastosowaniem zastępczego, swoistego dla myszy przeciwciała monoklonalnego anty-IL36R nie wykazano pośredniego ani bezpośredniego szkodliwego wpływu na rozród. Wiadomo, że immunoglobuliny ludzkie klasy IgG przenikają przez barierę łożyskową. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania spesolimabu w okresie ciąży. Brak danych dotyczących przenikania spesolimabu do mleka ludzkiego. U ludzi przenikanie przeciwciał IgG do mleka następuje w pierwszych kilku dniach po porodzie i niedługo po tym zmniejsza się do niskich stężeń. W rezultacie może dojść do przekazania noworodkowi przeciwciał IgG w mleku w pierwszych kilku dniach. Nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka karmionego piersią w tym krótkim okresie. Po tym czasie spesolimab może być stosowany podczas karmienia piersią, jeśli wymaga tego stan kliniczny. Jeżeli jednak leczenie zostało przerwane przed ostatnim trymestrem ciąży, karmienie piersią można rozpocząć natychmiast po urodzeniu dziecka. Nie ma dostępnych danych dotyczących wpływu spesolimabu na płodność u ludzi. W badaniach na myszach z zastosowaniem zastępczego, swoistego dla myszy przeciwciała monoklonalnego anty-IL36R nie wykazano pośredniego ani bezpośredniego szkodliwego wpływu na płodność w wyniku antagonizmu IL36R.

Spevigo 150 mg. Podskórnie. Leczenie powinno być wdrożone i nadzorowane przez lekarzy z doświadczeniem w leczeniu pacjentów z chorobami zapalnymi skóry. Leczenie można rozpocząć w postaci wstrzyknięcia podskórnego za pomocą ampułko-strzykawki w celu zapobiegania zaostrzeniom GPP lub za pomocą dawki dożylnej spesolimabu w celu leczenia zaostrzenia GPP (patrz CHPL Spevigo 450 mg). Zalecana dawka w zapobieganiu zaostrzeniom GPP u dorosłych i młodzieży w wieku od 12 lat i o masie ciała co najmniej 40 kg to podskórna dawka nasycająca 600 mg (4 wstrzyknięcia po 150 mg), a następnie 300 mg (2 wstrzyknięcia po 150 mg) podawane podskórnie co 4 tygodnie. Leku nie badano u pacjentów o masie ciała poniżej 40 kg. Na podstawie modelowania farmakokinetycznego i symulacji farmakokinetycznej zalecana dawka dla młodzieży w wieku od 12 lat o masie ciała ≥ 30 i < 40 kg to podskórna dawka nasycająca 300 mg (2 wstrzyknięcia po 150 mg), a następnie 150 mg (1 wstrzyknięcie 150 mg) podawane podskórnie co 4 tygodnie. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku nie jest wymagane dostosowanie dawki. Nie badano formalnie stosowania spesolimabu w tych grupach pacjentów. Na ogół nie oczekuje się, aby te schorzenia miały jakikolwiek klinicznie istotny wpływ na farmakokinetykę przeciwciał monoklonalnych, i nie uważa się, aby konieczne było dostosowanie dawki. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności spesolimabu u dzieci w wieku poniżej 12 lat. Sposób podania. Wstrzyknięcie należy podawać podskórnie w górną część ud lub brzuch. Ampułko-strzykawki nie należy wstrzykiwać w miejsca, w których skóra jest tkliwa, zasiniona, zaczerwieniona, stwardniała lub pokryta bliznami. Dorośli i młodzież w wieku od 12 lat i o masie ciała co najmniej 40 kg. Podskórna dawka nasycająca 600 mg powinna zostać podana przez osobę należącą do fachowego personelu medycznego. Należy za każdym razem wybrać inne miejsce do wykonania wstrzyknięcia, co najmniej 2 cm od innych miejsc wstrzyknięcia. W przypadku podawania kolejnych podskórnych dawek 300 mg, jeśli lekarz uzna za właściwe, pacjenci mogą samodzielnie wykonywać wstrzyknięcia lub opiekunowie mogą podawać lek w ampułko-strzykawce po odbyciu odpowiedniego szkolenia dotyczącego techniki wstrzykiwania podskórnego. Aby podać całkowitą dawkę 300 mg, wymagane jest wstrzyknięcie 2 ampułko-strzykawek 150 mg, jedna po drugiej. Należy wybrać różne miejsca do wykonania każdego z obydwu wstrzyknięć, co najmniej 2 cm od innego miejsca wstrzyknięcia. Młodzież w wieku od 12 lat o masie ciała ≥ 30 i < 40 kg. Lek powinien być podawany tylko przez osobę należącą do fachowego personelu medycznego. W przypadku podskórnej dawki nasycającej 300 mg wymagane jest wstrzyknięcie 2 ampułko-strzykawek 150 mg, jedna bezpośrednio po drugiej. Dla każdego wstrzyknięcia należy wybrać inne miejsce wstrzyknięcia, oddalone o co najmniej 2 cm od pozostałych miejsc wstrzyknięcia. W przypadku kolejnej dawki 150 mg należy wstrzyknąć 1 ampułko-strzykawkę 150 mg. Spevigo 450 mg. Dożylnie. Leczenie powinno być wdrożone i nadzorowane przez lekarzy z doświadczeniem w leczeniu pacjentów z chorobami zapalnymi skóry. Leczenie można rozpocząć w postaci wstrzyknięcia podskórnego za pomocą ampułko-strzykawki w celu zapobiegania zaostrzeniom GPP (patrz ChPL Spevigo 150 mg roztwór do wstrzykiwań w ampułko-strzykawce) lub za pomocą dawki dożylnej spesolimabu w celu leczenia zaostrzenia GPP. Zalecana dawka w leczeniu zaostrzenia GPP u dorosłych i młodzieży w wieku od 12 lat i o masie ciała co najmniej 40 kg to pojedyncza dawka 900 mg (2 fiolki po 450 mg) podawana w infuzji dożylnej. W przypadku utrzymywania się objawów zaostrzenia można podać dodatkową dawkę 900 mg 1 tydzień po podaniu dawki początkowej. Leku nie badano u pacjentów o masie ciała poniżej 40 kg. Na podstawie modelowania farmakokinetycznego i symulacji farmakokinetycznej zalecana dawka dla młodzieży w wieku od 12 lat i o masie ciała ≥ 30 i < 40 kg to pojedyncza dawka 450 mg (1 fiolka 450 mg) podawana w infuzji dożylnej. W przypadku utrzymywania się objawów zaostrzenia można podać dodatkową dawkę 450 mg (1 fiolkę 450 mg) 1 tydzień po podaniu dawki początkowej. Dane kliniczne dotyczące leczenia kolejnych zaostrzeń są bardzo ograniczone. Dane kliniczne dotyczące jednoczesnego stosowania innych leków stosowanych w leczeniu GPP ze spesolimabem są ograniczone. Spesolimabu nie należy stosować w celu leczenia zaostrzenia w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu GPP, np. ogólnoustrojowymi lekami immunosupresyjnymi. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku nie jest wymagane dostosowanie dawki. Nie badano formalnie stosowania spesolimabu w tych grupach pacjentów. Na ogół nie oczekuje się, aby te schorzenia miały jakikolwiek klinicznie istotny wpływ na farmakokinetykę przeciwciał monoklonalnych, i nie uważa się, aby konieczne było dostosowanie dawki. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności spesolimabu u dzieci w wieku poniżej 12 lat. Sposób podania. Lek jest przeznaczony wyłącznie do infuzji dożylnej. Nie podawać w szybkim wstrzyknięciu dożylnym lub w bolusie. Po rozcieńczeniu roztworem 0,9% chlorku sodu do wstrzykiwań lek podaje się w ciągłej infuzji dożylnej przez dostęp żylny posiadający jałowy, apirogenny filtr wiążący niskocząsteczkowe białka (wielkość porów 0,2 mikrometra) przez 90 minut. Nie należy podawać jednocześnie żadnej innej infuzji przez ten sam dostęp żylny. W przypadku spowolnienia szybkości infuzji lub jej tymczasowego zatrzymania całkowity czas infuzji (w tym czas zatrzymania) nie powinien przekraczać 180 minut.

Zakażenia. Spesolimab może zwiększać ryzyko zakażeń. U pacjentów z przewlekłym zakażeniem lub nawracającym zakażeniem w wywiadzie należy rozważyć potencjalne ryzyko i spodziewane korzyści kliniczne z leczenia, zanim zaleci się im spesolimab. Nie należy rozpoczynać leczenia spesolimabem u pacjentów z jakimkolwiek istotnym klinicznie czynnym zakażeniem do czasu jego ustąpienia lub do czasu wdrożenia odpowiedniego leczenia. Pacjentów należy poinformować o konieczności zgłoszenia się po pomoc medyczną w przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych lub podmiotowych istotnego klinicznie zakażenia podczas otrzymywania lub po otrzymaniu spesolimabu. Badanie w celu wykrycia gruźlicy przed rozpoczęciem leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia spesolimabem pacjentów należy ocenić w kierunku zakażenia gruźlicą. Spesolimab jest przeciwwskazany do stosowania u pacjentów z czynną gruźlicą. Przed rozpoczęciem leczenia spesolimabem należy rozważyć zastosowanie terapii przeciwgruźliczej u pacjentów z utajoną gruźlicą, gruźlicą w wywiadzie lub możliwym wcześniejszym narażeniem na kontakt z chorymi na czynną gruźlicę, u których nie można potwierdzić właściwie przeprowadzonego leczenia. Po otrzymaniu spesolimabu pacjentów należy monitorować pod kątem wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych czynnej gruźlicy. Nadwrażliwość i reakcje związane z infuzją. W przypadku podawania przeciwciał monoklonalnych, takich jak spesolimab, mogą wystąpić nadwrażliwość i reakcje związane z infuzją. Nadwrażliwość może obejmować reakcje typu natychmiastowego, takie jak anafilaksja, oraz reakcje opóźnione, takie jak reakcja polekowa z towarzyszącą eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS). W przypadku wystąpienia u pacjenta objawów anafilaksji lub innej ciężkiej nadwrażliwości należy natychmiast przerwać stosowanie spesolimabu i wdrożyć odpowiednie leczenie. W przypadku wystąpienia u pacjenta nadwrażliwości o łagodnym lub umiarkowanym nasileniu podczas infuzji dożylnej lub innych reakcji związanych z infuzją leczenie należy przerwać i rozważyć wdrożenie odpowiedniego leczenia (np. ogólnoustrojowe leki przeciwhistaminowe i (lub) kortykosteroidy). Po ustąpieniu reakcji podawanie infuzji można rozpocząć ponownie ze zmniejszoną szybkością, stopniowo ją zwiększając, w celu zakończenia infuzji. Stosowanie u pacjentów z zaostrzeniem GPP bezpośrednio zagrażającym życiu. Leczenie zaostrzeń GPP, patrz ChPL Spevigo 450 mg. Brak doświadczenia ze stosowaniem spesolimabu u pacjentów z zaostrzeniem GPP bezpośrednio zagrażającym życiu lub zaostrzeniem wymagającym intensywnej opieki medycznej. Jednoczesne stosowanie z innymi lekami stosowanymi w leczeniu GPP lub lekami immunosupresyjnymi. Nie przeprowadzono systematycznej oceny bezpieczeństwa stosowania i skuteczności spesolimabu w skojarzeniu z lekami immunosupresyjnymi, w tym lekami biologicznymi. W badaniu klinicznym dotyczącym zapobiegania zaostrzeniom GPP inne leki stosowane w leczeniu GPP musiały być odstawione przed rozpoczęciem leczenia spesolimabem, z zachowaniem okresu wypłukiwania w przypadku większości innych leków (leków biologicznych, innych ogólnoustrojowych leków immunomodulujących), lub odstawione w dniu randomizacji (dniu rozpoczęcia leczenia zapobiegawczego spesolimabem). Nie zaleca się stosowania spesolimabu w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu GPP. W celu zapobiegania ryzyku wystąpienia zaostrzeń GPP należy rozważyć zmniejszenie dawki leków wcześniej stosowanych w leczeniu GPP podczas rozpoczynania leczenia zapobiegawczego spesolimabem. W razie konieczności inne leki stosowane w leczeniu GPP mogą być okazjonalnie stosowane podczas leczenia (np. w przypadku nasilenia lub po zaostrzeniu) według uznania lekarza prowadzącego. Szczepienia. Nie wiadomo, czy spesolimab wpływa na skuteczność szczepionek. Brak danych dotyczących potencjalnego wtórnego przeniesienia zakażenia przez żywe szczepionki u pacjentów otrzymujących spesolimab. Odstęp czasu między podaniem żywych szczepionek a rozpoczęciem leczenia spesolimabem powinien wynosić co najmniej 4 tygodnie. Nie należy podawać żywych szczepionek w trakcie leczenia ani przez co najmniej 16 tygodni od zakończenia leczenia spesolimabem. Przed rozpoczęciem leczenia spesolimabem w celu zapobiegania zaostrzeniom GPP należy rozważyć ukończenie wszystkich odpowiednich szczepień zgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi szczepień. Neuropatia obwodowa. Zagrożenie wystąpieniem neuropatii obwodowej podczas stosowania spesolimabu jest nieznane. Przypadki neuropatii obwodowej zgłaszano w badaniach klinicznych spesolimabu. Lekarze powinni zwracać uwagę na potencjalne objawy wystąpienia neuropatii obwodowej. Substancje pomocnicze. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast zwrócić się po pomoc medyczną, jeśli pacjent zauważy jakiekolwiek objawy
przedmiotowe lub podmiotowe reakcji alergicznej podczas stosowania tego leku lub po jego
zastosowaniu. Mogą nimi być:
- trudności w oddychaniu lub połykaniu;
- obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła;
- ciężki świąd skóry, z czerwoną wysypką lub wypukłymi guzkami, innymi niż objawy GPP;
- uczucie osłabienia.

Reakcje alergiczne mogą również wystąpić kilka dni lub tygodni po zastosowaniu leku Spevigo.
Należy natychmiast zwrócić się po pomoc medyczną, jeśli u pacjenta rozwinie się jakakolwiek
rozległa wysypka skórna, która wcześniej nie występowała, gorączka i (lub) obrzęk twarzy w okresie
od 2 do 8 tygodni od zastosowania leku. Mogą to być objawy opóźnionej reakcji alergicznej
(nadwrażliwość).

Należy powiadomić lekarza jak najszybciej, jeśli pacjent zauważy jakiekolwiek objawy
przedmiotowe lub podmiotowe zakażenia. Mogą nimi być:

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób)
- gorączka, kaszel;
- częste oddawanie moczu, ból lub pieczenie podczas oddawania moczu lub obecność krwi
  w moczu, które mogą być objawami zakażenia dróg moczowych.
Należy powiadomić lekarza lub pielęgniarkę, jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z poniższych
innych działań niepożądanych:

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób)
- zaczerwienienie, obrzęk, stwardnienie, uczucie gorąca, ból, złuszczanie się skóry, małe, lite
  uwypuklone guzki na skórze, świąd, wysypka skórna lub pokrzywka w miejscu wstrzyknięcia.

Często (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 osób)
- świąd;
- uczucie zmęczenia.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. U pacjentów z GPP nie oczekuje się, aby spesolimab był czynnikiem wywołującym interakcje z udziałem CYP mediowane przez cytokiny. Nie należy podawać żywych szczepionek jednocześnie ze spesolimabem. Istnieje ograniczone doświadczenie dotyczące jednoczesnego stosowania spesolimabu z lekami immunosupresyjnymi.

Boehringer Ingelheim Sp. z o.o.
ul. Dziekońskiego 3
00-728 Warszawa
22-699-06-99
[email protected]
www.boehringer-ingelheim.pl