Spravato 28 mg aerozol do nosa, roztwór

1 dozownik z aerozolem do nosa zawiera 28 mg esketaminy w postaci chlorowodorku.

Lek przeciwdepresyjny. Esketamina jest enancjomerem S-racemicznej ketaminy. Jest nieselektywnym, niekonkurencyjnym antagonistą receptora N-metylo-D-asparaginianu (NMDA), jonotropowego receptora glutaminianu. Dzięki antagonizmowi receptora NMDA, esketamina powoduje przejściowy wzrost uwalniania glutaminianu, co prowadzi do zwiększenia stymulacji receptora kwasu α-amino- 3-hydroksy-5-metylo-4-izoksazolopropionowego (AMPAR), a następnie do zwiększenia sygnalizacji neurotroficznej, co może przyczynić się do przywrócenia funkcji synaptycznej w obszarach mózgu, odpowiedzialnych za regulację nastroju i zachowań emocjonalnych. Przywrócenie neurotransmisji dopaminergicznej w obszarach mózgu zaangażowanych w nagrodę i motywację oraz zmniejszenie stymulacji obszarów mózgu odpowiedzialnych za anhedonię, może przyczynić się do szybkiej odpowiedzi. Średnia bezwzględna biodostępność 84 mg esketaminy, podawanej w postaci aerozolu do nosa, wynosi ok. 48%. Esketamina jest szybko wchłaniana przez śluzówkę nosa po podaniu donosowym i może być zmierzona w osoczu w ciągu 7 min po podaniu dawki 28 mg. Czas do osiągnięcia C_max w osoczu wynosi zazwyczaj 20-40 min po ostatnim rozpyleniu do nosa w sesji leczenia. Profil farmakokinetyczny leku jest podobny po podaniu pojedynczej dawki jak i po wielokrotnym dawkowaniu, bez akumulacji w osoczu, gdy esketamina jest podawana 2 razy w tyg. Proporcja całkowitego stężenia esketaminy, która jest związana z białkami w ludzkim osoczu, wynosi średnio 43-45%. Stopień, w jakim lek wiąże się z białkami osocza, nie zależy od czynności wątroby ani nerek. Esketamina nie jest substratem transporterów glikoproteiny P (P-gp), białka oporności na raka piersi (BCRP) ani organicznego transportera anionów (OATP) 1B1 czy OATP1B3. Nie hamuje tych transporterów ani transportera usuwania wielu leków i toksyn 1 (MATE1) i MATE2-K, albo transportera kationów organicznych 2 (OCT2), OAT1 czy OAT3. Esketamina jest intensywnie metabolizowana w wątrobie. Podstawowym szlakiem metabolicznym esketaminy w mikrosomach ludzkiej wątroby jest N-demetylacja z wytworzeniem noresketaminy. Głównymi enzymami cytochromu P450 (CYP) odpowiedzialnymi za N-demetylację esketaminy są CYP2B6 i CYP3A4. Inne enzymy CYP, w tym CYP2C19 i CYP2C9, przyczyniają się do tych przemian w znacznie mniejszym stopniu. Noresketamina jest następnie metabolizowana przez szlaki zależne od CYP do innych metabolitów, z których niektóre ulegają glukuronidacji. Po osiągnięciu C_max po podaniu donosowym, następował spadek stężenia esketaminy w osoczu, szybki przez pierwsze kilka godzin, a następnie wolniejszy. Średni końcowy T_0,5 po podaniu rozpylenia do nosa zwykle wynosi 7-12 h. Po dożylnym podaniu esketaminy ok. 78% i 2% odzyskano odpowiednio, w moczu i kale. Po doustnym podaniu - ok. 86% i 2% odzyskano odpowiednio w moczu i kale. <1% dawki było wydalane z moczem w postaci niezmienionej.

Esketamina w skojarzeniu z selektywnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny lub inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SSRI lub SNRI) jest wskazana do leczenia osób dorosłych z opornym na leczenie dużym zaburzeniem depresyjnym, którzy nie zareagowali na co najmniej dwie różne terapie lekami przeciwdepresyjnymi w obecnym epizodzie depresyjnym o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego. Esketamina stosowana w skojarzeniu z doustną terapią przeciwdepresyjną, jest wskazana u dorosłych pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim epizodem dużego zaburzenia depresyjnego jako intensywna krótkotrwała terapia w celu szybkiego zmniejszenia objawów depresyjnych, które w ocenie klinicznej stanowią nagły przypadek psychiatryczny.

Nadwrażliwość na substancję czynną, ketaminę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci, u których zwiększenie ciśnienia krwi lub ciśnienia śródczaszkowego stanowi poważne ryzyko dla zdrowia: pacjenci z tętniakiem (w tym śródczaszkowym, aorty piersiowej lub brzusznej, lub tętnic obwodowych); pacjenci z krwotokiem śródmózgowym w wywiadzie; niedawne (w ciągu 6 tygodni) zdarzenie sercowo-naczyniowe, w tym zawał mięśnia sercowego.

Lek nie jest zalecany do stosowania w czasie ciąży ani u kobiet w wieku rozrodczym, niestosujących antykoncepcji. Badania na zwierzętach wykazały, że ketamina, mieszanina racemiczna arketaminy i esketaminy, indukuje neurotoksyczność u rozwijających się płodów. Nie można wykluczyć podobnego ryzyka z esketaminą. Jeśli kobieta zajdzie w ciążę podczas leczenia preparatem, należy przerwać leczenie i jak najszybciej poinformować pacjentkę o ryzyku dla płodu i innych opcjach klinicznych/terapeutycznych. Nie wiadomo, czy esketamina przenika do mleka ludzkiego. Dane dotyczące zwierząt wykazały wydzielanie ketaminy do mleka. Nie można wykluczyć ryzyka dla karmionego dziecka. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać/powstrzymać się od leczenia esketaminą, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla kobiety. Badania na zwierzętach wykazały, że esketamina nie wpływa negatywnie na płodność ani na zdolności rozrodcze.

Donosowo. Decyzję o przepisaniu leku powinien podjąć psychiatra. Lek jest przeznaczony do samodzielnego podawania przez pacjenta pod bezpośrednim nadzorem pracownika ochrony zdrowia. Sesja leczenia obejmuje podanie donosowe leku i okres obserwacji po jego podaniu. Zarówno podanie, jak i obserwację po podaniu leku, należy przeprowadzić w odpowiednich warunkach klinicznych. Ocena przed leczeniem. Należy zbadać ciśnienie krwi pacjenta przed podaniem leku. Jeśli wyjściowe ciśnienie krwi jest podwyższone, należy rozważyć ryzyko krótkotrwałego wzrostu ciśnienia krwi i korzyści z leczenia esketaminą. Nie należy stosować leku, jeśli zwiększenie ciśnienia krwi lub ciśnienia śródczaszkowego stanowi poważne zagrożenie. Pacjenci z istotnymi klinicznie lub niestabilnymi chorobami układu krążenia lub układu oddechowego wymagają dodatkowych środków ostrożności. U tych pacjentów lek należy podawać w warunkach, w których dostępny jest odpowiedni sprzęt do resuscytacji oraz pracownicy ochrony zdrowia przeszkoleni w zakresie resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Obserwacja po podaniu. Po podaniu leku należy ponownie zmierzyć ciśnienie po okresie ok. 40 min, a następnie zgodnie z potrzebą kliniczną. Ze względu na możliwość sedacji, dysocjacji i zwiększenia ciśnienia krwi pacjenci muszą pozostawać pod obserwacją pracownika ochrony zdrowia, dopóki ich stan nie zostanie uznany za klinicznie stabilny i dopuszczający opuszczenie placówki ochrony zdrowia. Duże zaburzenie depresyjne, oporne na leczenie. Dorośli <65 lat. Faza indukcji. Tygodnie 1-4.: dawka rozpoczynająca w dniu 1. - 56 mg; kolejne dawki - 56 mg lub 84 mg 2 razy w tygodniu. Pod koniec fazy indukcji należy ocenić dowody korzyści terapeutycznej, aby określić potrzebę kontynuacji leczenia. Faza podtrzymująca. Tygodnie 5-8. - 56 mg lub 84 mg raz w tygodniu; od tygodnia 9. - 56 mg lub 84 mg co 2 tyg. lub raz w tygodniu. Konieczność dalszego leczenia należy okresowo oceniać. Dorośli ≥65 lat. Faza indukcji. Tygodnie 1-4.: dawka rozpoczynająca w dniu 1. - 28 mg; kolejne dawki: 28 mg, 56 mg lub 84 mg 2 razy w tygodniu, wszystkie zmiany dawki powinny przyrastać stopniowo o 28 mg. Pod koniec fazy indukcji należy ocenić dowody korzyści terapeutycznej, aby określić potrzebę kontynuacji leczenia. Faza podtrzymująca. Tygodnie 5-8. - 28 mg, 56 mg lub 84 mg raz w tygodniu, wszystkie zmiany dawki powinny przyrastać stopniowo o 28 mg; od tygodnia 9. - 28 mg, 56 mg lub 84 mg co 2 tyg. lub raz w tygodniu, wszystkie zmiany dawki powinny przyrastać stopniowo o 28 mg. Konieczność dalszego leczenia należy okresowo oceniać. W fazie podtrzymującej zaleca się utrzymanie dawki, którą pacjent otrzymuje na końcu fazy indukcji. Należy dostosować dawkę w oparciu o skuteczność i tolerancję poprzedniej dawki. Podczas fazy podtrzymującej, w celu utrzymania remisji/odpowiedzi należy indywidualnie dostosować dawkowanie leku do najniższej częstości podawania. Po zmniejszeniu nasilenia objawów depresyjnych zaleca się leczenie przez co najmniej 6 miesięcy. Intensywne krótkotrwałe leczenie nagłych przypadków psychiatrycznych dużego zaburzenia depresyjnego. Dorośli <65 lat. Zalecana dawka wynosi 84 mg 2 razy w tygodniu, przez 4 tyg. Należy zmniejszyć dawkę do 56 mg na podstawie tolerancji. Po 4 tyg. leczenia esketaminą należy kontynuować doustną terapię przeciwdepresyjną, zgodnie z oceną kliniczną. U tych pacjentów leczenie esketaminą powinno być częścią kompleksowego postępowania klinicznego. Pominięte sesje leczenia. Pacjenci, którzy pominęli sesję(e) leczenia w ciągu pierwszych 4 tyg. leczenia, powinni kontynuować aktualny schemat dawkowania. U pacjentów z opornym na leczenie dużym zaburzeniem depresyjnym, którzy pominęli sesję(e) leczenia w fazie podtrzymującej i wykazują, zgodnie z oceną kliniczną, pogorszenie objawów depresji, należy rozważyć powrót do poprzedniego schematu dawkowania. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat) początkowa dawka leku w dużym zaburzeniu depresyjnym opornym na leczenie wynosi 28 mg (dzień 1, dawka początkowa; kolejne dawki należy zwiększać stopniowo o 28 mg do 56 mg lub 84 mg, w oparciu o skuteczność i tolerancję - opis dawkowania powyżej. Nie badano stosowania leku u pacjentów w podeszłym wieku w intensywnej krótkotrwałej terapii nagłych przypadków psychiatrycznych dużego zaburzenia depresyjnego. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi (klasa A wg Child-Pugh) lub umiarkowanymi (klasa B wg Child-Pugh) zaburzeniami czynności wątroby. Jednak u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby maksymalną dawkę 84 mg należy stosować ostrożnie. Lek nie był badany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg Child-Pugh) - stosowanie nie jest zalecane. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek o nasileniu łagodnym do ciężkiego. Nie badano pacjentów dializowanych. Pacjenci pochodzenia japońskiego i chińskiego z opornym na leczenie dużym zaburzeniem depresyjnym - skuteczność leku u tych pacjentów była badana, lecz nie została ustalona. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku 17 lat i młodszych. Lek nie ma zastosowania u dzieci w wieku poniżej 7 lat. Sposób podania. Lek przeznaczony jest wyłącznie do stosowania donosowego. Dozownik z aerozolem do nosa jest jednorazowego użytku i dostarcza łącznie 28 mg esketaminy w dwóch rozpyleniach (po jednym do każdego nozdrza (otworu nosowego)). Aby zapobiec utracie leku, dozownik nie powinien być testowany przed użyciem. Lek jest przeznaczony do podawania przez pacjenta pod nadzorem pracownika ochrony zdrowia, przy użyciu 1 dozownika (dla dawki 28 mg), 2 dozowników (dla dawki 56 mg) lub 3 dozowników (dla dawki 84 mg), z 5 minutową przerwą pomiędzy użyciem każdego dozownika. Sesja leczenia obejmuje podanie donosowe leku i okres obserwacji po jego podaniu. Zarówno podanie, jak i obserwację po podaniu leku, należy przeprowadzić w odpowiednich warunkach klinicznych. Kichanie po podaniu. Jeśli natychmiast po podaniu nastąpi kichanie, nie trzeba stosować dodatkowego dozownika. Podanie 2 kolejnych dawek do tego samego nozdrza. W przypadku podania obu rozpyleń do tego samego otworu nosowego, nie należy stosować dodatkowego dozownika. Zalecenia dotyczące przyjmowania pokarmów i płynów przed podaniem. Ponieważ u niektórych pacjentów mogą wystąpić nudności i wymioty po podaniu leku, należy pouczyć pacjentów, aby nie spożywali pokarmów przez co najmniej 2 h przed podaniem i nie pili płynów co najmniej 30 min przed podaniem. Donosowy kortykosteroid lub lek zmniejszający przekrwienie błony śluzowej nosa. Pacjentom, którzy w dniu użycia leku wymagają podania donosowego kortykosteroidu lub leku zmniejszającego przekrwienie błony śluzowej nosa, należy zalecić, aby nie stosowali tych leków na 1 h przed podaniem esketaminy. Zakończenie stosowania leku nie wymaga stopniowego zmniejszania dawki; zgodnie z danymi z badań klinicznych ryzyko wystąpienia objawów odstawienia jest małe.

Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego. Nie wykazano skuteczności leku w zapobieganiu samobójstwom, zmniejszaniu nasilenia myśli samobójczych ani zachowań samobójczych. Stosowanie leku nie wyklucza konieczności hospitalizacji, jeśli jest to uzasadnione klinicznie, nawet gdy u pacjentów występuje poprawa po podaniu pierwszej dawki esketaminy. Podczas terapii pacjenci powinni być pod ścisłym nadzorem, zwłaszcza pacjenci z grup wysokiego ryzyka, szczególnie na początku leczenia i po zmianie dawki. Pacjentów (i ich opiekunów) należy poinformować o konieczności zwracania uwagi na każde pogorszenie stanu klinicznego, zachowania lub myśli samobójcze i nietypowe zmiany w zachowaniu oraz o konieczności natychmiastowego zasięgnięcia porady lekarza, jeśli objawy te wystąpią. Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samookaleczeń i samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się do momentu wystąpienia znaczącej remisji, dlatego pacjentów należy dokładnie obserwować. Ryzyko samobójstwa może zwiększać się we wczesnych etapach zdrowienia. Pacjenci ze zdarzeniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie lub wykazujący znaczące nasilenie myśli samobójczych przed rozpoczęciem leczenia, są bardziej narażeni na myśli samobójcze lub próby samobójcze i powinni być uważnie obserwowani w trakcie leczenia. Zaburzenia neuropsychiatryczne i motoryczne. Lek powoduje senność, sedację, objawy dysocjacyjne, zaburzenia percepcji, zawroty głowy, uczucie wirowania i lęk - działania te mogą upośledzać uwagę, osąd, myślenie, szybkość reakcji i zdolności motoryczne. Podczas każdej sesji leczenia pacjenci powinni być obserwowani przez pracownika ochrony zdrowia, aby ocenić, kiedy pacjent jest stabilny na podstawie oceny klinicznej. Depresja oddechowa. Po szybkim, dożylnym wstrzyknięciu dużych dawek esketaminy lub ketaminy stosowanych w znieczuleniu, może wystąpić depresja oddechowa. Zgłaszano rzadkie przypadki głębokiej sedacji. Jednoczesne stosowanie esketaminy z lekami działającymi depresyjnie na OUN może zwiększać ryzyko sedacji. Po wprowadzeniu leku do obrotu obserwowano rzadkie przypadki depresji oddechowej. Większość tych przypadków zgłaszano podczas jednoczesnego stosowania z lekami działającymi depresyjnie na OUN i (lub) u pacjentów z chorobami współistniejącymi, takimi jak: otyłość, lęk, choroby układu krążenia i układu oddechowego. Zdarzenia te miały charakter przemijający i ustępowały po stymulacji słownej/dotykowej lub suplementacji tlenem. Konieczna jest dokładna obserwacja, czy nie występują objawy sedacji i depresji oddechowej. Wpływ na ciśnienie krwi. Esketamina może powodować przejściowe zwiększenie skurczowego i (lub) rozkurczowego ciśnienia krwi, które osiąga wartość maksymalną po ok. 40 min od podania leku i trwa ok. 1-2 h. Po każdej sesji leczenia może wystąpić znaczny wzrost ciśnienia krwi. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów, u których wzrost ciśnienia krwi lub ciśnienia śródczaszkowego stwarza poważne ryzyko. Przed przepisaniem leku należy dokładnie zbadać pacjentów z innymi chorobami sercowo-naczyniowymi i mózgowo-naczyniowymi, aby określić czy potencjalne korzyści ze stosowania leku przeważają nad ryzykiem. U pacjentów, u których ciśnienie tętnicze przed podaniem dawki uważa się za podwyższone (ogólna zasada: >140/90 mmHg u pacjentów w wieku <65 lat i >150/90 mmHg u pacjentów w wieku ≥65 lat), zaleca się dostosowanie stylu życia i (lub) farmakoterapii, w celu obniżenia ciśnienia krwi przed rozpoczęciem podawania esketaminy. Jeśli ciśnienie krwi jest podwyższone przed podaniem esketaminy, decyzja o opóźnieniu terapii tym lekiem powinna uwzględniać równowagę korzyści i ryzyka u konkretnego pacjenta. Po podaniu dawki należy monitorować ciśnienie krwi. Należy mierzyć ciśnienie krwi ok. 40 min po podaniu dawki, a następnie, zgodnie z potrzebą kliniczną, aż do spadku wartości. Jeśli ciśnienie krwi pozostaje podwyższone przez dłuższy czas, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem doświadczonym w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Pacjenci, u których wystąpią objawy przełomu nadciśnieniowego, powinni zostać natychmiast przekazani na oddział intensywnej opieki medycznej. Pacjenci z istotnymi klinicznie lub niestabilnymi chorobami układu krążenia lub układu oddechowego. Podawanie leku można rozpoczynać u pacjentów z klinicznie istotnymi lub niestabilnymi chorobami układu krążenia lub układu oddechowego, tylko jeśli korzyści przewyższają ryzyko. Tym pacjentom lek należy podawać w warunkach, w których dostępny jest odpowiedni sprzęt do resuscytacji oraz pracownicy ochrony zdrowia przeszkoleni w zakresie resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Przykładowe stany, które należy dokładnie rozważyć: istotna niewydolność płuc (w tym POChP); bezdech senny z chorobliwą otyłością (BMI ≥35); pacjenci z niekontrolowaną brady- lub tachyarytmią, które prowadzą do niestabilności hemodynamicznej; pacjenci z zawałem mięśnia sercowego w wywiadzie (ci pacjenci przed podaniem dawki powinni być stabilni klinicznie, bez objawów sercowych); hemodynamicznie istotna choroba zastawek serca lub niewydolność serca (klasy III-IV wg NYHA). Nadużywanie, uzależnienie, odstawienie narkotyków. Osoby z nadużywaniem lub uzależnieniem od narkotyków w wywiadzie mogą być bardziej narażone na nadużywanie i niewłaściwe stosowanie leku. Przed przepisaniem esketaminy należy ocenić u każdego pacjenta ryzyko nadużyć lub niewłaściwego stosowania i obserwować każdego pacjenta otrzymującego esketaminę, pod kątem rozwoju zachowań lub stanów nadużywania lub niewłaściwego stosowania, w tym zachowań związanych z poszukiwaniem narkotyków podczas terapii. Zgłaszano uzależnienie i tolerancję w przypadku przedłużonego stosowania ketaminy. U osób, które były uzależnione od ketaminy, zgłaszano objawy odstawienia, takie jak: głód leku, lęk, drżenie, pocenie się i kołatanie serca po odstawieniu ketaminy. Ketamina, mieszanina racemiczna arketaminy i esketaminy, jest lekiem, którego nadużywanie było zgłaszane. Możliwości nadużyć, niewłaściwego stosowania i rekreacyjnego wykorzystania esketaminy są zminimalizowane, ponieważ podawanie leku odbywa się pod nadzorem pracownika ochrony zdrowia. Lek może podlegać nadużyciu i zmianie zastosowania. Inne grupy pacjentów z ryzykiem. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z następującymi stanami: psychoza obecna lub w wywiadzie; mania lub choroba afektywna dwubiegunowa obecna lub w wywiadzie; nadczynność tarczycy, która jest nieodpowiednio leczona; uraz mózgu, encefalopatia nadciśnieniowa, terapia dokanałowa z zastawkami komorowymi lub dowolny inny stan, związany ze zwiększonym ciśnieniem śródczaszkowym w wywiadzie. Pacjentów tych należy dokładnie ocenić przed przepisaniem leku, a leczenie można rozpocząć tylko wtedy, gdy korzyści przeważają nad ryzykiem. Pacjenci w podeszłym wieku (65 lat i starsze). U pacjentów w podeszłym wieku, leczonych esketaminą, istnieje większe ryzyko upadku po uruchomieniu, dlatego należy ich uważnie obserwować. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Ze względu na spodziewane zwiększenie ekspozycji i brak doświadczenia klinicznego, nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z niewydolnością wątroby klasy C (ciężką) wg Child Pugh. Zgłaszano hepatotoksyczność podczas przewlekłego stosowania ketaminy, dlatego nie można wykluczyć możliwości wystąpienia takiego efektu w wyniku długotrwałego stosowania leku. W długoterminowym badaniu klinicznym z udziałem pacjentów leczonych przez średni całkowity czas ekspozycji wynoszący 42,9 mies. (do 79 mies.) nie zaobserwowano dowodów na hepatotoksyczność. Objawy ze strony układu moczowego. Zaleca się obserwowanie objawów ze strony dróg moczowych i pęcherza moczowego w trakcie leczenia i konsultację z odpowiednim lekarzem, gdy objawy się utrzymują.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy poinformować lekarza, jeśli zauważy się którykolwiek z następujących działań niepożądanych.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób)
- uczucie oderwania od siebie, swoich myśli, uczuć i rzeczy wokół siebie
- zawroty głowy
- ból głowy
- uczucie senności
- zmiana odczuwania smaku
- zmniejszone czucie lub wrażliwość, w tym w okolicy ust
- uczucie wirowania
- wymioty
- nudności
- zwiększenie ciśnienia krwi.

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób)
- uczucie lęku
- uczucie ogromnej radości (euforia)
- uczucie splątania
- poczucie oderwania od rzeczywistości
- drażliwość
- widzenie, odczucie, słyszenie lub czucie zapachu rzeczy, których nie ma (omamy)
- uczucie pobudzenia
- zaburzone odbieranie bodźców wzrokowych, słuchowych, czuciowych
- ataki paniki
- zmiana postrzegania czasu
- nietypowe odczucia w jamie ustnej (takie jak mrowienie lub uczucie pełzania)
- drżenie mięśni
- problemy z myśleniem
- uczucie silnej senności i braku energii
- trudności z mówieniem
- trudności z koncentracją
- niewyraźne widzenie
- uporczywe dzwonienie w uszach (szum w uszach)
- zwiększona wrażliwość na hałas lub dźwięki
- szybkie bicie serca
- wysokie ciśnienie krwi
- dyskomfort w nosie
- podrażnienie gardła
- ból gardła
- suchość w nosie, w tym suche strupy w nosie
- swędzący nos
- zmniejszone czucie lub wrażliwość w jamie ustnej
- suchość w jamie ustnej
- nadmierne pocenie się
- częsta potrzeba oddawania moczu
- ból podczas oddawania moczu
- nagła potrzeba oddawania moczu
- zmienione samopoczucie
- uczucie upojenia alkoholowego
- uczucie osłabienia
- płacz
- uczucie zmiany temperatury ciała.

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 osób)
- spowolnienie myśli, mowy i ruchliwości
- niepokój emocjonalny
- uczucie niepokoju lub napięcia
- szybkie ruchy oczu, których nie można kontrolować
- nadpobudliwość
- zwiększone wydzielanie śliny
- zimne poty
- problemy z chodzeniem.

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1000 osób)
- trudności w oddychaniu (depresja oddechowa).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do: „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne stosowanie esketaminy z lekami działającymi hamująco na OUN (np. benzodiazepiny, opioidy, alkohol) może nasilać sedację, dlatego należy dokładnie monitorować ich stosowanie. Należy uważnie monitorować ciśnienie krwi, gdy esketaminę stosuje się jednocześnie z psychostymulantami (np. amfetaminami, metylofenidatem, modafinilem, armodafinilem) lub innymi lekami, które mogą zwiększać ciśnienie krwi (np. pochodnymi ksantyny, ergometryną, hormonami tarczycy, wazopresyną lub IMAO, takimi jak: tranylcypromina, selegilina, fenelzyna).

Janssen-Cilag Polska Sp. z o.o.
ul. Iłżecka 24
02-135 Warszawa
22-237-60-00
[email protected]
www.janssen.com/poland/