Stocrin 200 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 50 mg, 200 mg efawirenzu lub 600 mg efawirenzu. Tabletki zawierają laktozę.

Efawirenz jest niekompetycyjnym inhibitorem odwrotnej transkryptazy wirusa HIV-1 i nie powoduje znaczącego hamowania odwrotnej transkryptazy wirusa HIV-2 ani komórkowych polimeraz DNA. Po podaniu doustnym maksymalne stężenie efawirenzu we krwi występuje po 5 h po podaniu. Biodostępność leku zwiększa się po podaniu z posiłkiem bogatotłuszczowym lub normalnym, w porównaniu z biodostępnością leku podanego na czczo. Efawirenz w znacznym stopniu (99,5-99,75 %) wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowany głównie przez układ cytochromu P450 do hydroksylowanych metabolitów, które następnie ulegają glukuronizacji. Metabolity są zasadniczo nieczynne wobec HIV-1. Efawirenz wykazuje stosunkowo długi końcowy T_0,5 - co najmniej 52 h po podaniu dawki pojedynczej oraz 40-55 h po podaniu wielu dawek. Upośledzenie czynności wątroby wydłuża T_0,5 leku. 14-34 % dawki leku jest wydalane z moczem.

Leczenie skojarzone dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 3 lat, zakażonych wirusem HIV-1.
Preparat nie został dostatecznie zbadany u pacjentów z zaawansowanym zakażeniem HIV, tj. u pacjentów z liczbą komórek CD4 <50/mm³ lub po niepowodzeniu schematów terapii zawierających inhibitor proteazy (PI). Chociaż występowanie oporności krzyżowej pomiędzy efawirenzem a inhibitorami proteazy nie zostało udowodnione, nie istnieją obecnie wystarczające dane dotyczące skuteczności leczenia skojarzonego z zastosowaniem PI, gdy schematy leczenia zawierające efawirenz okażą się nieskuteczne.

Nadwrażliwość na efawirenz lub którykolwiek składnik pomocniczy leku. Ciężka niewydolność wątroby (stopień C wg Child-Pough). Jednoczesne podawanie z terfenadyną, astemizolem, cyzaprydem, midazolamem, triazolamem, pimozydem, beprydylem lub alkaloidami sporyszu (np. ergotaminą, dihydroergotaminą, ergonowiną i metyloergonowiną). Jednoczesne stosowanie z preparatami roślinnymi zawierającymi ziele dziurawca. Stwierdzony w wywiadzie rodzinnym nagły zgon lub wrodzone wydłużenie skorygowanego odstępu QT (QTc) w badaniu EKG, lub jakikolwiek inny stan kliniczny, który wydłuża odstęp QTc. Objawowa arytmia lub klinicznie istotną bradykardia, lub zastoinowa niewydolność serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory w wywiadzie. Ciężkie zaburzenia równowagi elektrolitowej, np. hipokaliemia lub hipomagnezemia. Jednoczesne przyjmowanie preparatów wydłużających odstęp QTc (leki o działaniu proarytmicznym): leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, leki neuroleptyczne, przeciwdepresyjne, niektóre antybiotyki (w tym należące do następujących klas: antybiotyki makrolidowe, fluorochinolony, imidazolowe i triazolowe leki przeciwgrzybicze), niektóre leki przeciwhistaminowe niewywierające działania uspokajającego (terfenadyna, astemizol), cysapryd, flekamid, niektóre leki przeciwmalaryczne, metadon. Jednoczesne podawanie z elbaswirem/grazoprewirem ze względu na przewidywane znaczące zmniejszenie stężenia elbaswiru i grazoprewiru w osoczu.

Efawirenz nie powinien być stosowany w czasie ciąży, chyba że stan kliniczny pacjentki wymaga takiego leczenia. Przed rozpoczęciem stosowania efawirenzu u kobiet w wieku rozrodczym należy wykonać test ciążowy. Odnotowano wystąpienie wad cewy nerwowej, w tym przepuklinę rdzeniowo-oponową u dzieci kobiet przyjmujących efawirenz w I trymestrze ciąży; nie ustalono związku przyczynowo-skutkowego między tymi wydarzeniami, a przyjmowaniem leku. Badania na szczurach wykazały, że efawirenz jest wydzielany z mlekiem i osiąga w nim znacznie większe stężenie niż w osoczu matki - podczas stosowania leku należy przerwać karmienie piersią. Zalecane jest, aby kobiety zakażone wirusem HIV pod żadnym pozorem nie karmiły piersią, aby uniknąć przeniesienia zakażenia na dziecko. Kobiety przyjmujące efawirenz powinny unikać zajścia w ciążę. Należy zawsze stosować skuteczne mechaniczne środki antykoncepcyjne w połączeniu z innymi metodami zapobiegania ciąży. Z powodu długiego okresu półtrwania efawirenzu, zaleca się stosować odpowiednią antykoncepcję przez ok. 12 tyg. po przerwaniu stosowania efawirenzu. Wpływ efawirenzu na płodność u samców i samic szczurów oceniono tylko dla dawek, które osiągnęły stopień ekspozycji ustrojowej równoważny lub niższy od osiąganego u ludzi, którym podano efawirenz w zalecanych dawkach. W tych badaniach nie stwierdzono niekorzystnego wpływu efawirenzu na zdolność kojarzenia się czy płodność samców i samic szczurów (w dawkach do 100 mg/kg mc. 2 razy/dobę), ani na parametry nasienia lub potomstwo leczonych samców szczurów (w dawkach do 200 mg/kg mc. 2 razy/dobę). Nie obserwowano osłabienia zdolności rozrodczych potomstwa samic szczurów, którym podawano efawirenz.

Efawirenz musi być stosowany w leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwretrowirusowymi. Leczenie powinien rozpoczynać lekarz mający doświadczenie w leczeniu zakażeń HIV.
Doustnie. Dorośli: zaleca się stosowanie leku w skojarzeniu z analogami nukleozydów będącymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTIs) oraz z PI lub bez niego, w dawce 600 mg raz na dobę. Dostosowanie dawki - jeśli lek podawany jest jednocześnie z worykonazolem, dawka podtrzymująca worykonazolu musi być zwiększona do 400 mg co 12 h, a dawka efawirenzu zmniejszona o 50% (300 mg raz na dobę), po zaprzestaniu leczenia worykonazolem, należy powrócić do dawki początkowej efawirenzu; jeśli lek podawany jest jednocześnie z ryfampicyną u pacjentów o mc. ≥50 kg, można rozważyć zwiększenie dawki leku do 800 mg/dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono działania efawirenzu u dzieci w wieku <3 lat lub o mc.<13 kg - leku nie należy stosować u dzieci w wieku <3 lat. Preparat należy podawać wyłącznie dzieciom, które potrafią połknąć tabl. Młodzież i dzieci (w wieku 3-17 lat): dzieci o mc. 13 do <15 kg - 200 mg/dobę; 15 do <20 kg - 250 mg/dobę; 20 do <25 kg - 300 mg/dobę; 25 do <32,5 kg - 350 mg/dobę; 32,5 do <40 kg - 400 mg/dobę; ≥40 kg - 600 mg/dobę. Nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stopień C wg Child-Pough). Pacjenci z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby mogą być leczeni efawirenzem w normalnie zalecanej dawce. Nie ma doświadczenia u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, stąd zalecane jest uważne monitorowanie tej grupy pacjentów. Sposób podania. Lek przyjmować na pusty żołądek, przed snem.

Efawirenzu nie wolno stosować w leczeniu zakażenia wirusem HIV w monoterapii ani dodawać jako jedyny lek do nieskutecznego schematu leczenia. Podobnie, jak w przypadku wszystkich innych nienukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy, podczas stosowania efawirenzu w monoterapii szybko narasta oporność wirusów. Wybierając nowy lek przeciwretrowirusowy (lub leki) do zastosowania w skojarzeniu z efawirenzem, należy uwzględnić możliwość powstania oporności krzyżowej wirusów. Nie zaleca się jednoczesnego podawania efawirenzu z tabletkami złożonymi zawierającymi efawirenz, emtrycytabinę oraz tenofowir, chyba że konieczna jest modyfikacja dawki (na przykład w przypadku stosowania ryfampicyny). Jednoczesne podawanie glekaprewiru/pibrentaswiru z efawirenzem może znacznie zmniejszać stężenia glekaprewiru i pibrentaswiru w osoczu, prowadząc do zmniejszenia działania terapeutycznego; nie zaleca się jednoczesnego podawania glekaprewiru/pibrentaswiru z efawirenzem. Nie zaleca się jednoczesnego podawania wyciągów z Ginkgo biloba. Jeśli odstawia się którykolwiek ze stosowanych w skojarzeniu leków przeciwretrowirusowych ze względu na jego przypuszczalną nietolerancję, należy zwrócić uwagę na konieczność jednoczesnego odstawienia pozostałych leków przeciwretrowirusowych. Po ustąpieniu objawów nietolerancji należy ponownie rozpocząć jednoczesne stosowanie leków przeciwretrowirusowych. Nie zaleca się przerywanej monoterapii ani stopniowego wprowadzania leków przeciwretrowirusowych, ponieważ powoduje to zwiększenie ryzyka selekcji opornych szczepów. Efawirenz musi być odstawiony, jeśli pojawi się u pacjenta ciężka wysypka połączona z tworzeniem się pęcherzyków, złuszczaniem naskórka, zajęciem błon śluzowych lub gorączką; jeśli przerywa się stosowanie efawirenzu, należy zwrócić uwagę na odstawienie innych leków przeciwretrowirusowych, aby zapobiec rozwojowi wirusów opornych na leki. Należy poinformować pacjentów, że w razie wystąpienia takich objawów, jak: ciężka depresja, psychoza lub myśli samobójcze należy natychmiast zgłosić się do lekarza, który oceni, czy takie objawy mogą mieć związek z przyjmowaniem efawirenzu. Gdyby lekarz uznał istnienie takiej zależności, konieczne jest określenie, czy ryzyko dalszego stosowania leku przeważa nad spodziewanymi korzyściami z leczenia. Na początku leczenia (w 1. lub 2. dniu leczenia) u pacjentów obserwowano objawy ze strony OUN, które zwykle ustępowały po pierwszych 2-4 tygodniach; należy ostrzec pacjentów. W ciągu miesięcy lub lat po rozpoczęciu leczenia efawirenzem mogą wystąpić późne działania neurotoksyczne, w tym ataksja i encefalopatia (zaburzenia świadomości, splątanie, spowolnienie psychoruchowe, psychoza, majaczenie). Niektóre przypadki późnych działań neurotoksycznych występowały u pacjentów z polimorfizmem genu CYP2B6, co wiąże się ze zwiększonym poziomem efawirenzu pomimo standardowego dawkowania efawirenzu. Należy niezwłocznie zbadać pacjentów, u których wystąpią objawy podmiotowe i przedmiotowe ciężkich działań niepożądanych o charakterze neurologicznym, aby ocenić możliwy związek tych działań ze stosowaniem efawirenzu oraz konieczność przerwania stosowania leku. Należy zachować ostrożność u pacjentów z napadami drgawkowymi w wywiadzie, a u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki przeciwdrgawkowe jak fenytoina, karbamazepina i fenobarbital, może być konieczne okresowe kontrolowanie stężenia tych leków w osoczu. U pacjentów z osobniczymi czynnikami ryzyka, takimi jak podeszły wiek, albo z czynnikami ryzyka będącymi następstwem przyjmowanych leków, takimi jak długotrwałe stosowanie leków przeciwretrowirusowych i związane z tym zaburzenia metaboliczne, stwierdzono większe ryzyko rozwinięcia się lipodystrofii; w badaniu fizykalnym należy ocenić występowanie objawów zmian rozmieszczenia tkanki tłuszczowej oraz rozważyć przeprowadzenie badania stężenia lipidów oraz stężenia glukozy we krwi na czczo. Lek nie jest zalecany u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (brak wystarczających danych) oraz zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Należy uważnie monitorować pacjentów pod kątem występowania działań niepożądanych zależnych od dawki, szczególnie ze strony układu nerwowego. Należy przeprowadzać okresowe badania laboratoryjne, aby określić zaawansowanie choroby wątroby. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności efawirenzu u pacjentów z istniejącymi nasilonymi zaburzeniami wątroby. U pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby typu B lub C, którzy leczeni byli skojarzonymi lekami przeciwretrowirusowymi, występuje zwiększone ryzyko ciężkich działań niepożądanych ze strony wątroby, które mogą być przyczyną zgonu. U pacjentów z wcześniejszymi zaburzeniami czynności wątroby, w tym u pacjentów z przewlekłym czynnym zapaleniem wątroby, występuje zwiększona częstość występowania zaburzeń czynności wątroby przy stosowaniu skojarzonym leków przeciwretrowirusowych. Jeżeli stwierdza się pogorszenie w przebiegu choroby wątroby lub długotrwałe zwiększenie aktywności aminotransferaz do wartości powyżej 5 razy ponad górny zakres wartości prawidłowych, należy rozważyć korzyści z kontynuowania leczenia efawirenzem wobec ewentualnego ryzyka znacznego działania toksycznego na wątrobę. U tych pacjentów należy rozważyć przerwanie lub odstawienie leku. Nie ma doświadczenia u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, stąd zalecane jest uważne monitorowanie tej grupy pacjentów. U pacjentów przyjmujących efawirenz obserwowano wydłużenie odstępu QTc. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART) wystąpić może reakcja zapalna na niewywołujące dotąd objawów lub utajone patogeny oportunistyczne, powodująca ciężkie objawy kliniczne lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i/lub miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci (znane wcześniej jako Pneumocystis carinii). Należy rozpoznać każdy objaw stanu zapalnego i, w razie konieczności, zastosować odpowiednie leczenie. Choć uważa się, że etiologia martwicy kości jest wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem kortykosteroidów, spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją, podwyższonym wskaźnikiem masy ciała), odnotowano przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (CART). Należy poradzić pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się. Nie określono działania efawirenzu u dzieci w wieku <3 lat lub o mc. <13 kg - leku nie należy stosować u dzieci w wieku <3 lat. Lek zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabl. powl., to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Podczas leczenia zakażenia HIV nie zawsze możliwe jest określenie, czy niektóre z działań
niepożądanych spowodowane są przez lek Stocrin czy przez inne leki stosowane przez pacjenta w tym
samym czasie, czy też przez samo zakażenie HIV.

W trakcie leczenia zakażenia HIV może wystąpić zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów
i glukozy we krwi. Jest to częściowo związane z poprawą stanu zdrowia oraz stylem życia,
a w przypadku stężenia lipidów we krwi, czasami z samym stosowaniem leków do leczenia zakażenia
HIV. Lekarz zleci badanie tych zmian.

Najbardziej istotnymi objawami niepożądanymi, zgłaszanymi w związku ze stosowaniem leku Stocrin
w skojarzeniu z innymi lekami przeciw wirusowi HIV, są wysypka i objawy ze strony układu
nerwowego.

W razie wystąpienia wysypki należy skonsultować się z lekarzem, gdyż niekiedy może mieć ona
ciężki przebieg. Jednak najczęściej wysypka ustępuje bez konieczności jakichkolwiek zmian
w podawaniu leku Stocrin. Wysypka częściej występowała u dzieci, niż u dorosłych leczonych lekiem
Stocrin.

Objawy niepożądane ze strony układu nerwowego występują zwykle na początku leczenia, jednak
najczęściej ustępują w ciągu pierwszych kilku tygodni. W jednym badaniu objawy niepożądane ze
strony układu nerwowego często występowały w pierwszych 1-3 godzinach po przyjęciu dawki. Jeśli
objawy wystąpią, lekarz może zalecić przyjmowanie leku Stocrin przed snem i na pusty żołądek.
U niektórych pacjentów występują poważniejsze objawy dotyczące nastroju lub jasności myślenia.
Niektórzy pacjenci popełnili samobójstwo. Wymienione objawy niepożądane występują częściej
u tych pacjentów, którzy wcześniej cierpieli na choroby psychiczne. Pacjent zawsze powinien
niezwłocznie powiadomić lekarza, jeżeli wystąpią takie objawy lub inne działania niepożądane
podczas stosowania leku Stocrin.

Należy poinformować lekarza, jeśli wystąpi którekolwiek z następujących działań
niepożądanych:

Bardzo często (występujące u więcej niż 1 pacjenta na 10)
- wysypka skórna

Często (występujące u 1 do 10 pacjentów na 100)
- nietypowe sny, trudności w koncentracji, zawroty głowy, ból głowy, trudności w zasypianiu,
senność, zaburzenia koordynacji lub równowagi
- ból brzucha, biegunka, uczucie mdłości (nudności), wymioty
- świąd
- zmęczenie
- uczucie lęku, przygnębienia

Badania laboratoryjne mogą wykazać:
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych we krwi
- zwiększenie stężenia triglicerydów (kwasów tłuszczowych) we krwi.

Niezbyt często (występujące u 1 do 10 pacjentów na 1000)
- nerwowość, niepamięć, stan dezorientacji, drgawki (napady drgawkowe), zaburzenia myślenia
- niewyraźne widzenie
- uczucie wirowania lub przechylania się (zawroty głowy)
- ból brzucha spowodowany zapaleniem trzustki
- reakcja alergiczna (nadwrażliwość), która może wywołać ciężkie reakcje skórne (rumień
  wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona)
- zażółcenie skóry lub oczu, świąd lub ból brzucha spowodowany zapaleniem wątroby
- powiększenie piersi u mężczyzn
- agresywne zachowanie, zmiany nastroju, widzenie lub słyszenie nieistniejących zjawisk
   (omamy), mania (stan psychiczny charakteryzujący się epizodami nadmiernej ruchliwości,
   podniecenia lub drażliwości), obłęd, myśli samobójcze, katatonia (stan, w którym pacjent
   pozostaje nieruchomy i oniemiały przez pewien czas)
- świst, dzwonienie lub inne uporczywe szumy uszne
- drżenie
- uderzenia gorąca z zaczerwienieniem

Badania laboratoryjne mogą wykazać:
- zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi.

Rzadko (występujące u 1 do 10 pacjentów na 10 000)
- swędząca wysypka wywołana reakcją na światło słoneczne
- niewydolność wątroby, w niektórych przypadkach prowadząca do zgonu lub konieczności
  przeszczepienia wątroby, stwierdzona u osób leczonych efawirenzem. Większość przypadków
   stwierdzono u pacjentów, u których wcześniej rozpoznano chorobę wątroby, ale kilka doniesień
   dotyczy osób bez stwierdzonych wcześniej chorób wątroby
- nieuzasadnione uczucie niepokoju niezwiązane z halucynacjami, mogące utrudniać jasne
   i rozsądne myślenie
- samobójstwo.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Efawirenz in vivo indukuje enzymy CYP3A4, CYP2B6 oraz UGT1A1 - podczas jednoczesnego stosowania z efawirenzem związków będących substratami tych enzymów, może następować zmniejszenie ich stężenia w osoczu. Efawirenz może indukować enzymy CYP2C19 oraz CYP2C9, chociaż in vitro wykazano również ich hamowanie, dlatego ostateczny efekt jednoczesnego stosowania z efawirenzem związków będących substratami tych enzymów nie jest znany. Narażenie na efawirenz może być zwiększone podczas jednoczesnego podania z lekami (np. rytonawirem) lub pokarmem (np. sokiem grejpfrutowym), które obniżają aktywność CYP3A4 lub CYP2B6. Związki lub preparaty ziołowe (np. wyciągi z Ginkgo biloba i ziela dziurawca) indukujące te enzymy mogą doprowadzić do zmniejszenia stężenia efawirenzu w osoczu. Jednoczesne podawanie ziela dziurawca jest przeciwwskazane. Nie zaleca się jednoczesnego podawania wyciągów z Ginkgo biloba. Przeciwwskazane jest stosowanie efawirenzu jednocześnie z lekami, które mogą powodować wydłużenie odstępu QTc lub wystąpienie częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes, takimi jak: leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, leki neuroleptyczne i przeciwdepresyjne, niektóre antybiotyki, w tym należące do następujących klas: antybiotyki makrolidowe, fluorochinolony, imidazolowe i triazolowe leki przeciwgrzybicze, niektóre leki przeciwhistaminowe niewywierające działania uspokajającego (terfenadyna, astemizol), cyzapryd, flekainid, niektóre leki przeciwmalaryczne i metadon. Efawirenzu nie wolno stosować jednocześnie z: terfenadyną, astemizolem, cyzaprydem, midazolamem, triazolamem, pimozydem, beprydylem ani z alkaloidami sporyszu (np. ergotaminą, dihydroergotaminą, ergonowiną i metyloergonowiną), gdyż wpływ na hamowanie ich metabolizmu może doprowadzić do wystąpienia ciężkich zdarzeń zagrażających życiu. Efawirenzu nie wolno stosować w połączeniu z elbaswirem/grazoprewirem ze względu na przewidywane znaczące zmniejszenie stężenia elbaswiru i grazoprewiru w osoczu wywołane indukcją enzymów metabolizujących produkty lecznicze i (lub) białek transportowych, czego przewidywanym skutkiem jest utrata odpowiedzi wirusologicznej na elbaswir/grazoprewir. Jednoczesne podawanie efawirenzu i ziela dziurawca lub preparatów zawierających ziele dziurawca jest przeciwwskazane - ziele dziurawca może zmniejszać stężenie efawirenzu w osoczu z powodu indukcji enzymów metabolizujących lek i (lub) transportu białek przez składniki ziela dziurawca. Jeśli pacjent przyjmuje ziele dziurawca, należy odstawić preparat sprawdzić poziom wiremii i, w miarę możliwości, stężenie efawirenzu. Po odstawieniu ziela dziurawca stężenie efawirenzu może się zwiększyć i może być wymagane dostosowanie dawki efawirenzu. Indukujący wpływ ziela dziurawca może utrzymywać się przez co najmniej 2 tyg. po przerwaniu leczenia. Należy unikać jednoczesnego stosowania efawirenzu z: atowakwonem (250 mg dawka pojedyncza) i chlorowodorkiem proguanilu (100 mg dawka pojedyncza); oraz pozakonazolem (400 mg raz na dobę; chyba, że korzyści dla pacjenta przewyższają ryzyko). Nie jest zalecane jednoczesne podawanie efawirenzu z: atazanawirem (400 mg raz na dobę)/rytonawirem (100 mg raz na dobę) (jeżeli wymagane jest jednoczesne podawanie atazanawiru z NNRTI, można rozważyć zwiększenie dawki zarówno atazanawiru, jak i rytonawiru do odpowiednio 400 mg i 200 mg, w skojarzeniu z efawirenzem z zachowaniem ścisłej obserwacji klinicznej); fozamprenawirem/sakwinawirem (spodziewane znaczne zmniejszenie stężenia obydwu inhibitorów proteazy); sakwinawirem jako jedynym inhibitorem proteazy. Nie wykazano korzyści pod względem skuteczności i bezpieczeństwa ze stosowania dwóch leków z grupy NNRTIs - jednoczesne stosowanie efawirenzu i innego leku z grupy NNRTI nie jest zalecane. Należy zachować ostrożność w przypadku połączenia efawirenzu z: darunawirem/rytonawirem (300 mg 2 razy na dobę/100 mg 2 razy na dobę; efawirenz może powodować zmniejszenie C_min darunawiru do wartości suboptymalnych; należy stosować schemat dawkowania darunawir/rytonawir 600/100 mg 2 razy na dobę); lopinawirem/rytonawirem w postaci kaps. miękkich lub roztworu doustnego lub tabl. (należy rozważyć zwiększenie dawek lopinawiru i rytonawiru w postaci kaps. miękkich lub roztworu doustnego o 33% [4 kaps./ok. 6,5 ml 2 razy na dobę zamiast 3 kaps./5 ml 2 razy na dobę], dawka tabl. lopinawiru/rytonawiru powinna być zwiększona do 500/125 mg 2 razy na dobę, kiedy podawane są jednocześnie z efawirenzem 600 mg raz na dobę); rytonawirem (500 mg 2 razy na dobę; ryzyko zwiększenia częstości zdarzeń niepożądanych). Nie jest konieczne dostosowywanie dawki któregokolwiek leku przypadku stosowania efawirenzu w zalecanej dawce (lub podanej w nawiasie) z: fozamprenawirem/rytonawirem (700 mg 2 razy na dobę/100 mg 2 razy na dobę); fozaprenawirem/nelfinawirem; nelfinawirem (750 mg co 8 h); nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTIs); azytromycyną (600 mg dawka pojedyncza i 400 mg raz na dobę efawirenzu); flukonazolem (200 mg raz na dobę i 400 mg raz na dobę efawirenzu); lorazepamem (2 mg dawka pojedyncza); wigabatryną; gabapentyną; paroksetyną (20 mg raz na dobę); fluoksetyną; cetyryzyną (10 mg dawka pojedyncza); rozuwastatyną; buprenorfiną/naloksonem. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki efawirenzu w zalecanej dawce (lub podanej w nawiasie) w przypadku jednoczesnego stosowania z: indynawirem (800 mg co 8 h i 200 mg raz na dobę efawirenzu); indynawirem/rytonawirem (800 mg 2 razy na dobę/100 mg 2 razy na dobę); klarytromycyną (500 mg co 12 h i 400 mg raz na dobę efawirenzu; wystąpiły zmiany stężeń klarytromycyny, jednak ich kliniczne znaczenie jest nieznane; można rozważyć zastosowanie innego antybiotyku np. azytromycyny); kwasem walproinowym (250 mg 2 razy na dobę; pacjentów kontrolować pod kątem napadów drgawkowych); sertraliną (50 mg raz na dobę; zwiększenie dawki sertraliny powinno być ustalane w oparciu o efekty kliniczne); atorwastatyną (10 mg raz na dobę) lub prawastatyną (40 mg raz na dobę) lub symwastatyną (40 mg raz na dobę) (należy okresowo kontrolować stężenie cholesterolu); bupropionem (150 mg dawki pojedynczej o przedłużonym uwalnianiu; zwiększenie dawki bupropionu należy ustalać w zależności od odpowiedzi klinicznej, lecz nie przekraczać maksymalnej zalecanej dawki); diltiazemem (należy dostosować dawkę diltiazemu w zależności od odpowiedzi klinicznej). Nie jest konieczne dostosowywanie dawki raltegrawiru (400 mg dawka pojedyncza) podczas jednoczesnego stosowania efawirenzu. Podczas jednoczesnego stosowania efawirenzu z marawirokiem należy zapoznać się z Charakterystyką Produktu Leczniczego zawierającego marawirok. Podczas stosowania efawirenzu z telaprewirem, telaprewir należy stosować w dawce 1125 mg co 8 h. Podczas jednoczesnego stosowania boceprawiru (800 mg 3 razy na dobę) z efawirenzem obserwowano minimalne zmniejszenie w osoczu stężenia boceprewiru - skutek tej obserwacji nie został jeszcze bezpośrednio oceniony. W przypadku jednoczesnego stosowania efawirenzu z ryfabutyną (300 mg raz na dobę), dawkę ryfabutyny należy zwiększyć o 50%, a jeśli ryfabutyna podawana jest 2 lub 3 razy w tyg. należy rozważyć podwojenie jej dawki; efekt kliniczny takiego dostosowania dawki nie został dostatecznie oceniony. W przypadku przyjmowania z ryfampicyną przez pacjentów o masie ciała 50 kg lub większej zwiększenie dawki dobowej efawirenzu do 800 mg może okazać się równoważne zastosowaniu dawki dobowej 600 mg przyjmowanej bez ryfampicyny; działanie kliniczne tego dostosowania dawki nie zostało odpowiednio ocenione. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki ryfampicyny. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania itrakonazolu podczas jednoczesnego stosowania efawirenzu, stąd należy rozważyć alternatywne leczenie przeciwgrzybicze. Podczas jednoczesnego stosowania efawirenzu z worykonazolem, dawka podtrzymująca worykonazolu musi być zwiększona do 400 mg 2 razy na dobę, a dawka efawirenzu musi być zmniejszona o 50%, tj. do 300 mg raz na dobę. Po zaprzestaniu leczenia worykonazolem, należy powrócić do początkowej dawki efawirenzu. Brak dostępnych danych dotyczących, aby ustalić zalecenia dotyczące dawkowania ketokonazolu i innych imidazolowych leków przeciwgrzybiczych z efawirenzem. Jednoczesne podawanie efawirenzu z lekami zmieniającymi pH w żołądku prawdopodobnie nie wpływa na wchłanianie efawirenzu. Podczas jednoczesnego stosowania efawirenzu z warfaryną lub acenokumarolem może być konieczne dostosowanie dawek warfaryny i acenokumarolu. Podczas jednoczesnego stosowania efawirenzu z lekami przeciwdrgawkowymi takimi jak karbamazepina, fenytoina, fenobarbital oraz inne leki będące substratami izoenzymów CYP450 należy okresowo kontrolować stężenia leków przeciwdrgawkowych; w przypadku karbamazepiny należy rozważyć alternatywną metodę leczenia przeciwdrgawkowego. Podczas jednoczesnego stosowania efawirenzu z werapamilem, felodypiną, nifedypiną i nikardypiną należy dostosować dawkę w zależności od odpowiedzi klinicznej. Oprócz hormonalnych preparatów antykoncepcyjnych należy stosować inne skuteczne mechaniczne metody zapobiegania ciąży podczas leczenia efawirenzem. Jednoczesne stosowanie efawirenzu i immunosupresyjnych leków metabolizowanych przez CYP3A4 (np. cyklosporyna, takrolimus, syrolimus) może być wymagane dostosowanie leku immunosupresyjnego oraz na początku i na końcu leczenia efawirenzem zalecane jest ścisłe monitorowanie stężeń leku immunosupresyjnego przez co najmniej 2 tyg. (do uzyskania stabilnych stężeń). Podczas równoczesnego stosowania metadonu z efawirenzem należy obserwować pacjentów pod kątem objawów odstawiennych oraz dostosować dawkę metadonu tak, aby złagodzić objawy.

MSD Polska Sp. z o.o.
ul. Chłodna 51
00-867 Warszawa
22-549-51-00
[email protected]
www.msd.pl