Sufentanil Chiesi 50 µg/10 ml roztwór do wstrzykiwań

1 ml roztworu zawiera 5 µg sufentanylu w postaci 7,5 µg cytrynianu sufentanylu. Preparat zawiera sód (3,54 mg/ml).

Silnie działający środek przeciwbólowy z grupy opioidów o swoistym agonistycznym działaniu na receptor µ. Powinowactwo do receptora µ jest 7-10 razy większe niż fentanylu. Sufentanyl ma znacznie silniejsze działanie przeciwbólowe niż fentanyl, przy czym zostaje utrzymana hemodynamiczna stabilność i dobry dopływ tlenu do mięśnia sercowego. Maksymalne działanie uzyskuje się w ciągu kilku minut po dożylnym wstrzyknięciu sufentanylu. Stabilność układu krążenia i zapisu EEG są podobne jak w przypadku fentanylu. Nie występowały objawy ze strony układu odpornościowego ani objawy hemolizy; sufentanyl nie powodował też uwalniania histaminy. Podobnie jak inne opioidy, sufentanyl może wywołać bradykardię, być może przez działanie na ośrodki układu przywspółczulnego. Zwiększenie częstości skurczów serca wywołane przez pankuronium nie jest znoszone lub tylko częściowo znoszone przez sufentanyl. Ograniczona kumulacja i szybka eliminacja umożliwiają szybkie ustępowanie działania leku. Skuteczność działania przeciwbólowego zależy od dawki, którą podczas operacji można dostosować do stopnia nasilenia bólu. Po podaniu dożylnym sufentanylu w dawkach od 250 do 1500 µg T_0,5 w fazie dystrybucji wynoszą odpowiednio 2,3-4,5 min i 35-73 min, średni T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 784 min (656-938 min). Stopień spadku stężenia w osoczu z terapeutycznego do subterapeutycznego stężenia jest zależny raczej od T_0,5 w fazie dystrybucji niż od T_0,5 w fazie eliminacji. Biotransformacja sufentanylu zachodzi głównie w wątrobie i jelicie cienkim. Prawie 80% podanej dawki jest eliminowane w ciągu 24 h, tylko 2% w postaci niezmienionej. Sufentanyl wiąże się z białkami osocza w 92,5%.

Znieczulenie do wszystkich zabiegów chirurgicznych u pacjentów poddanych intubacji dotchawiczej i mechanicznej wentylacji: jako środek przeciwbólowy podczas wprowadzania i podtrzymywania znieczulenia ogólnego; jako środek znieczulający do wprowadzania i podtrzymywania znieczulenia ogólnego.

Nadwrażliwość na sufentanyl lub inne opioidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stosowanie dożylne w trakcie porodu, jak i przed zaciśnięciem pępowiny w trakcie zabiegu cięcia cesarskiego, ze względu na możliwość wystąpienia zahamowania czynności oddechowej u noworodka. Pacjenci, u których należy unikać stosowania leków działających hamująco na ośrodek oddechowy.  Pacjenci z ostrą porfirią wątrobową. Pacjenci jednocześnie leczeni inhibitorami MAO lub, u których inhibitory MAO stosowano w ostatnich 14 dniach.

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania sufentanylu w postaci dożylnej u kobiet w ciąży, chociaż badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego działania na płód. Należy ocenić ryzyko w stosunku do korzyści dla pacjenta. Sufentanyl przenika przez łożysko. Stosowanie dożylne w trakcie porodu, jak i przed zaciśnięciem pępowiny w trakcie zabiegu cięcia cesarskiego, jest przeciwwskazane. Sufentanyl przenika do mleka ludzkiego. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania sufentanylu kobiecie karmiącej piersią.

Dożylnie. Lek powinien być podawany wyłącznie przez anestezjologów lub innych lekarzy, którym znane są działania i zastosowanie leku lub pod ich nadzorem. Dawkowanie należy ustalić dla każdego pacjenta indywidualnie, zależnie od jego wieku, masy ciała i stanu klinicznego (rozpoznania klinicznego, równocześnie stosowanego leczenia, rodzaju znieczulenia ogólnego, długości trwania i typu zabiegu chirurgicznego). Podczas podawania dawek uzupełniających, należy brać pod uwagę działanie dawki początkowej. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia bradykardii, zaleca się podanie w iniekcji małej dawki jednego z leków przeciwcholinergicznych bezpośrednio przed wprowadzeniem znieczulenia ogólnego. Nudnościom i wymiotom można zapobiec podając leki przeciwwymiotne. Dorośli i młodzież. Jako środek przeciwbólowy w znieczuleniu ogólnym wprowadzanym i podtrzymywanym kilkoma środkami znieczulającymi: dawka początkowa: 0,5 do 2 µg/kg mc. - podana w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub w ciągłym wlewie dożylnym przez 2 do 10 min. Długość działania leku zależy od dawki. Dawka 0,5 µg/kg mc. działa przez ok. 50 min. Dawka podtrzymująca: 10 do 50 µg (ok. 0,15 do 0,7 µg/kg mc.) - podana dożylnie w razie klinicznych objawów ustępowania znieczulenia. Faza ustępowania - w tej fazie dawkę należy zmniejszać bardzo powoli. Jako środek znieczulający do wprowadzania i podtrzymywania znieczulenia ogólnego: dawka początkowa: 7 do 20 µg/kg mc. - podana w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub w krótko trwającym wlewie dożylnym przez 2 do 10 min. Dawka podtrzymująca: 25 do 50 µg (ok. 0,36 do 0,7 µg/kg mc.) – podana dożylnie w razie klinicznych objawów ustępowania znieczulenia ogólnego. Dawki podtrzymujące wynoszące 25 do 50 µg sufentanylu zwykle są wystarczające do zachowania stabilności układu krążenia w czasie znieczulenia ogólnego. Dawki podtrzymujące należy dobierać indywidualnie, w zależności od stanu pacjenta i przewidywanego czasu, jaki pozostał do zakończenia operacji. Dzieci. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania sufentanylu dożylnie u dzieci w wieku do 2 lat udokumentowano tylko w ograniczonej liczbie przypadków. Do wprowadzania i podtrzymywania znieczulenia ogólnego w czasie operacji na sercu i naczyniach lub w zabiegach chirurgii ogólnej, wraz z podawaniem 100% tlenu zaleca się następujące dawki: noworodki i dzieci w wieku do 3 lat - 5 do 15 µg/kg mc.; dzieci w wieku do 12 lat - 5 do 20 µg/kg mc. Dawki podtrzymujące należy dobierać indywidualnie, w zależności od stanu pacjenta i przewidywanego czasu, jaki pozostał do zakończenia operacji. Ze względu na większy klirens leku u dzieci, można podawać dzieciom większe dawki lub zwiększać częstość dawek. Sufentanyl podawany pacjentom w monoterapii we wstrzyknięciu nie wystarczał do osiągnięcia dostatecznego znieczulenia ogólnego i pacjenci wymagali podania dodatkowych środków znieczulających. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku lub osłabieni potrzebują z reguły mniejszych dawek. Wybraną dawkę całkowitą należy podawać ostrożnie, w przypadku istnienia jednej z następujących chorób: niewyrównana niedoczynność tarczycy, choroba płuc (szczególnie ze zmniejszeniem pojemności życiowej), otyłość, alkoholizm. W tych przypadkach wskazana jest dłuższa obserwacja pacjenta po operacji. W razie niewydolności nerek lub wątroby, uwzględnić należy możliwość zmniejszonego wydalania sufentanylu, i wtedy dawkę należy odpowiednio zmniejszyć. Przewlekle chorzy otrzymujący opioidy lub z uzależnieniem od opioidów w wywiadzie, mogą potrzebować większych dawek. Długość stosowania sufentanylu zależy od czasu trwania operacji. Roztwór do wstrzykiwań można podawać jednorazowo lub wielokrotnie. Należy unikać podawania sufentanylu w jednej szybko wstrzykiwanej dawce (bolusie). Jeżeli razem z sufentanylem podaje się jeden z leków uspokajających, to należy go podać w oddzielnym wstrzyknięciu.

Warunkiem stosowana leku jest intubacja i mechaniczna wentylacja pacjenta. Zahamowanie czynności oddechowej jest zależne od dawki sufentanylu i może być zahamowane przez podanie specyficznych antagonistów opioidowych (nalokson). Ponieważ zahamowanie czynności oddechowej może utrzymywać się dłużej niż efekt działania antagonisty opioidowego, może być konieczne powtórzenie dawki. Dawka oraz przerwa między kolejnymi dawkami antagonisty opioidowego zależą od uprzednio podanej dawki sufentanylu i czasu jej podania. Głębokiemu znieczuleniu ogólnemu może towarzyszyć znaczne zahamowanie czynności oddechowej. Może się ona utrzymywać w okresie pooperacyjnym, a w przypadku, gdy sufentanyl był podany dożylnie, może dochodzić do ponownego jej wystąpienia. Dlatego pacjentów należy objąć właściwą opieką. Należy zapewnić łatwy dostęp do aparatury do przeprowadzenia resuscytacji oraz zapewnić możliwość podania antagonistów opioidowych. Hiperwentylacja w trakcie znieczulenia może zmieniać odpowiedź pacjenta na CO₂, wpływając na czynność oddechową. Możliwe jest wystąpienie wzmożonego napięcia mięśni, włącznie z mięśniami klatki piersiowej, ale można tego uniknąć zachowując następujące środki ostrożności: powolne wstrzyknięcie dożylne (w przypadku mniejszych dawek jest to zazwyczaj wystarczający środek zapobiegawczy), uprzednie podanie benzodiazepin lub leków zwiotczających mięśnie. Mogą wystąpić ruchy (mio)kloniczne niepadaczkowe. Podanie pacjentowi zbyt małej dawki leku przeciwcholinergicznego, lub stosowanie sufentanylu w skojarzeniu z parasympatykolitycznymi lekami zwiotczającymi mięśnie, może wywołać bradykardię, a nawet zatrzymanie akcji serca. Bradykardię można leczyć atropiną. Tachykardia spowodowana podaniem pankuronium może przeważać nad wywołaną bradykardią. Opioidy mogą wywoływać niedociśnienie, szczególnie u pacjentów z hipowolemią. Należy podjąć odpowiednie środki w celu utrzymania ciśnienia tętniczego na stałym poziomie. U pacjentów z upośledzeniem mechanizmu kompensacji wewnątrzczaszkowej należy unikać podawania leków opioidowych w szybkim wstrzyknięciu dożylnym. Zdarzało się u takich pacjentów, że przejściowemu obniżeniu średniego ciśnienia tętniczego towarzyszył krótkotrwały spadek ciśnienia perfuzyjnego. U pacjentów długotrwale stosujących opioidy, lub u których w wywiadzie stwierdzono uzależnienie od leków opioidowych w przeszłości, może być konieczne stosowanie większych dawek. Zaleca się zmniejszenie dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku lub wycieńczonych. Zwiększanie dawki opioidów w celu ustalenia dawki optymalnej należy przeprowadzać ostrożnie w przypadku pacjentów, u których występuje: niekontrolowana niedoczynność tarczycy, choroba płuc, zmniejszona pojemność zapasowa płuc, alkoholizm, upośledzona czynność wątroby lub nerek. Takich pacjentów należy dłużej obserwować po operacji. Można się spodziewać, że noworodek będzie szczególnie wrażliwy na działanie sufentanylu hamujące ośrodek oddechowy. Dane dotyczące dożylnego podawania sufentanylu u małych dzieci są ograniczone, dlatego przed zastosowaniem leku u noworodków i małych dzieci należy starannie rozważyć stosunek spodziewanych korzyści do możliwego ryzyka. Ze względu na dużą zmienność parametrów farmakokinetycznych u noworodków istnieje ryzyko podania dożylnie zbyt dużej lub zbyt małej dawki sufentanylu w okresie noworodkowym. Sufentanyl może wywoływać uzależnienie. Uzależnienie nie rozwinie się, jeżeli sufentanyl stosowany jest tylko do operacji jako środek znieczulający. Uzależnienie może wystąpić po długotrwałym stosowaniu w oddziałach intensywnej terapii, gdzie podawane są coraz większe dawki sufentanylu w celu osiągnięcia zadowalającego efektu przeciwbólowego. Po leczeniu trwającym ponad tydzień, mogą już wystąpić objawy abstynencji, a po 2-tyg. leczeniu jest to nawet prawdopodobne. W związku z tym podaje się następujące zalecenia: dawki nie powinny być większe niż to konieczne; zmniejszanie dawek powinno być stopniowe, w ciągu kilku dni; w razie potrzeby, w celu zwalczania objawów zespołu abstynencyjnego można zastosować klonidynę. Preparat zawiera 0,15 mmol (lub 3,54 mg) sodu na ml roztworu. Lek zawiera 17,7 mg sodu w ampułce 5 ml, co odpowiada 0,89% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Lek zawiera 70,8 mg sodu w ampułce 20 ml, co odpowiada 3,54% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Należy wziąć to pod uwagę podając duże objętości (np. >6,5 ml co dopowiada ponad 1 milimolowi sodu) pacjentom ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Lek może być rozcieńczany w 0,9% roztworze NaCl. Zawartość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika powinna być brana pod uwagę w obliczeniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu preparatu. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia preparatu, należy zapoznać się z ChPL stosowanego rozcieńczalnika.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Poniżej przedstawiono działania niepożądane związane ze stosowaniem sufentanylu, które
uwzględniają działania niepożądane zgłaszane w trakcie badań klinicznych oraz po wprowadzeniu
leku do obrotu.

Bardzo częste działania niepożądane (występują u co najmniej 1 na 10 osób):
- nadmierne uspokojenie,
- świąd.

Częste działania niepożądane (występują u 1 do 10 na 100 osób):
- drgawki u niemowląt, zawroty głowy, ból głowy,
- przyspieszone bicie serca,
- podwyższone lub obniżone ciśnienie krwi, bladość,
- sinica u noworodków,
- wymioty, nudności,
- odbarwienia skóry,
- drgania mięśni,
- problemy z oddawaniem moczu (zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu),
- gorączka.

Niezbyt częste działania niepożądane (występują u 1 do 10 na 1000 osób):
- nieżyt nosa,
- reakcje alergiczne (nadwrażliwość),
- apatia, nerwowość,
- zaburzenia koordynacji ruchowej (ataksja), ruchy mimowolne kończyn lub całego ciała
  (dyskineza) u noworodków, nadmierna reakcja na bodźce zewnętrzne (hiperrefleksja),
  zwiększone napięcie mięśniowe, bezczynność ruchowa u noworodków (hipokinezja), senność,
- zaburzenia widzenia,
- zaburzenia rytmu serca (blok przedsionkowo-komorowy, rzadkoskurcz, arytmia,
  nieprawidłowości w zapisie EKG),
- skurcz oskrzeli, osłabienie czynności oddechowej, zaburzenia emisji głosu, kaszel, czkawka,
  zaburzenia oddychania,
- alergiczne zapalenie skóry, nadmierna potliwość, wysypka, wysypka niemowlęca, suchość
  skóry,
- ból pleców, obniżone napięcie mięśniowe u niemowląt, sztywność mięśni,
- obniżenie temperatury ciała, wzrost temperatury ciała, dreszcze, reakcja lub ból w miejscu
  wstrzyknięcia leku, ból.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- wstrząs anafilaktyczny, reakcja anafilaktyczna, reakcja rzekomoanafilaktyczna,
- śpiączka, drgawki, niezależne od woli skurcze mięśni,
- zwężenie źrenic,
- zatrzymanie akcji serca,
- wstrząs,
- zatrzymanie akcji oddechowej, bezdech, zahamowanie czynności oddechowej, obrzęk płuc,
  skurcz krtani,
- zaczerwienienie skóry (rumień),
- skurcze mięśni.

Do działań niepożądanych występujących bardzo często po podaniu zewnątrzoponowym należą:
świąd, uspokojenie i nudności (wszystkie zgłaszane częściej niż działania niepożądane występujące po
podaniu dożylnym). Ponadto, może wystąpić wczesne zahamowanie czynności oddechowej.
Sufentanyl podany zewnątrzoponowo może bardzo rzadko wywoływać odległe zahamowanie
czynności oddechowej.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: 22 49-21-301, fax: 22 49-21-309, strona
internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Leki takie jak: barbiturany, etomidaty, pochodne benzodiazepiny, neuroleptyki, opioidy, gazy halogenowe i inne substancje nieselektywnie hamujące OUN (np. alkohol), mogą nasilać depresję oddechową wywołaną przez substancje narkotyczne. W razie jednoczesnego stosowania jednego z ww. leków i sufentanylu, dawki jednego lub obu leków należy zmniejszyć. Równoczesne podawanie sufentanylu i benzodiazepin może wywołać spadek ciśnienia tętniczego. Jeżeli pacjenci przyjmowali takie leki, konieczne będzie obniżenie dawki sufentanylu. Podobnie, po podaniu sufentanylu, należy zmniejszyć dawkę innych leków hamujących OUN. Równoczesne stosowanie sufentanylu i wekuronium lub suksametonium może wywoływać bradykardię, zwłaszcza jeżeli tętno było już zwolnione (np. u pacjentów otrzymujących blokery kanału wapnia lub β-adrenolityki). Zaleca się zmniejszenie dawki jednego lub obu leków. W przypadku równoczesnego stosowania dużych dawek sufentanylu w roztworze do iniekcji oraz podtlenku azotu może dojść do spadku ciśnienia tętniczego, zmniejszenia częstości akcji serca i minutowej pojemności serca. Sufentanyl jest metabolizowany głównie przy udziale CYP3A4, jednak in vivo nie obserwowano inhibicji erytromycyny (inhibitor CYP3A4). Pomimo braku danych klinicznych, dane pochodzące z badań in vitro wskazują na możliwość spowalniania metabolizmu sufentanylu przez inne silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir). Mogłoby to zwiększać ryzyko długotrwającej lub opóźnionej depresji oddechowej. Jednoczesne stosowanie tego typu leków wymaga, aby pacjent znajdował się pod szczególną opieką i ścisłą obserwacją; może być konieczne obniżenie dawki sufentanylu. Jednoczesne podawanie sufentanylu z lekiem serotonergicznym, takim jak selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) lub inhibitor monoaminooksydazy (MAOI), może zwiększać ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego, który jest stanem potencjalnie zagrażającym życiu. Inhibitorów monoaminooksydazy nie wolno przyjmować w ciągu 2 tygodni przed podaniem sufentanylu lub równocześnie z nim.

Chiesi Pharmaceuticals GmbH
Gonzagagasse 16/16
A-1010 Wiedeń Austria