Symbicort Turbuhaler (320 µg+9 µg)/dawkę proszek do inhalacji

1 dawka dostarczona (dawka opuszczająca ustnik inhalatora) zawiera 80 µg, 160 µg lub 320 µg budezonidu i odpowiednio 4,5 µg, 4,5 µg lub 9 µg dwuwodnego fumaranu formoterolu. Preparat zawiera laktozę.

Preparat zawiera budezonid i formoterol - substancje o różnym mechanizmie działania. Podane razem wykazują działanie synergistyczne, co prowadzi do zmniejszenia ilości zaostrzeń astmy. Budezonid - glikokortykosteroid - po podaniu wziewnym wykazuje zależne od dawki działanie przeciwzapalne w drogach oddechowych, co objawia się zmniejszeniem nasilenia objawów i liczby zaostrzeń astmy oskrzelowej. Po podaniu wziewnym obserwuje się znacząco mniejsze nasilenie działań niepożądanych w porównaniu z ogólnoustrojowym podawaniem kortykosteroidów. Formoterol - selektywny agonista receptora β₂-adrenergicznego, który po podaniu wziewnym powoduje szybki i długo utrzymujący się rozkurcz mięśni gładkich oskrzeli u pacjentów z odwracalną obturacją dróg oddechowych (działanie rozszerzające oskrzela występuje szybko - 1-3 min. po inhalacji i utrzymuje się do 12 h po inhalacji pojedynczej dawki). Parametry farmakokinetyczne dla obu substancji, były porównywalne po podaniu budezonidu oraz formoterolu osobno oraz po podaniu w postaci preparatu złożonego. Po podaniu wziewnym budezonid jest szybko wchłaniany i osiąga maksymalne stężenie w surowicy krwi w ciągu 30 min. Po inhalacji średnia depozycja budezonidu w płucach wynosi 32-44% dawki. Biodostępność ogólnoustrojowa budezonidu wynosi ok. 49% dawki. Formoterol po podaniu wziewnym jest szybko wchłaniany i osiąga maksymalne stężenie w surowicy krwi w ciągu 10 min. Średnia depozycja formoterolu w płucach po inhalacji za pomocą inhalatora proszkowego wynosi 28-49% dawki, a jego biodostępność ogólnoustrojowa - ok. 61% dawki. Budezonid wiąże się z białkami osocza w ok. 90%, a formoterol - w ok. 50%. Budezonid w znacznym stopniu (ok. 90%) ulega biotransformacji podczas pierwszego przejścia przez wątrobę, jego metabolity wykazują małą aktywność glikokortykosteroidową. Formoterol jest unieczynniany w procesie sprzęgania. Nie obserwowano jakichkolwiek reakcji metabolicznych czy reakcji wypierania pomiędzy formoterolem a budezonidem. Głównym izoenzymem biorącym udział w metabolizmie budezonidu jest CYP3A4. Metabolity wydalane są z moczem w postaci niezmienionej lub sprzężonej. T_0,5 budezonidu we krwi po podaniu dożylnym wynosi ok. 4 h. Większa część dawki formoterolu jest metabolizowana w wątrobie, a następnie jest wydalana z moczem. T_0,5 wynosi ok. 17 h. Ekspozycja na budezonid i formoterol może być zwiększona u pacjentów z chorobami wątroby.

Astma oskrzelowa (dawka 80 µg+4,5 µg; 160 µg+4,5 µg; 320 µg+9 µg). Systematyczne leczenie pacjentów z astmą oskrzelową, u których wskazane jest jednoczesne stosowanie wziewnych glikokortykosteroidów i długo działających agonistów receptorów β₂-adrenergicznych, gdy: leczenie wziewnymi glikokortykosteroidami i krótko działającymi wziewnymi agonistami receptorów β₂-adrenergicznych stosowanymi doraźnie, nie zapewnia odpowiedniej kontroli objawów choroby; lub objawy choroby są odpowiednio kontrolowane za pomocą wziewnych glikokortykosteroidów i długo działających agonistów receptorów β₂-adrenergicznych stosowanych osobno. Lek w dawce 80 µg+4,5 µg przeznaczony jest do leczenia dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 6 lat; nie jest zalecany do leczenia pacjentów z ciężką postacią astmy. Preparaty w dawkach 160 µg+4,5 µg oraz 320 µg+9 µg przeznaczone są do leczenia dorosłych i młodzieży w wieku od 12 do 17 lat. Przewlekła obturacyjna choroba płuc - POChP (dawka 160 µg+4,5 µg oraz dawka 320 µg+9 µg). Objawowe leczenie pacjentów dorosłych w wieku 18 lat i powyżej, z POChP z natężoną objętością wydechową pierwszosekundową (FEV₁) <70% wartości należnej (po podaniu leku rozszerzającego oskrzela) i zaostrzeniem choroby w wywiadzie mimo systematycznej terapii lekami rozszerzającymi oskrzela.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą (laktozę, która zawiera niewielkie ilości białek mleka).

Nie ma danych klinicznych dotyczących stosowania u kobiet w ciąży preparatu lub jednocześnie formoterolu i budezonidu. Preparat można stosować w ciąży tylko wtedy, gdy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Należy zastosować najmniejszą skuteczną dawkę budezonidu, która zapewnia odpowiednią kontrolę astmy. Budezonid przenika do mleka kobiecego, jednak stosowany w dawkach terapeutycznych nie powinien mieć wpływu na dziecko karmione piersią. Nie wiadomo, czy formoterol przenika do mleka kobiecego. Zastosowanie preparatu u kobiet karmiących piersią można rozważyć tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla dziecka. Badania na zwierzętach dotyczące wpływu na reprodukcję wykazały zmniejszenie płodności u samców szczurów podczas ekspozycji ogólnoustrojowej na duże dawki formoterolu.

Wziewnie. Astma (wszystkie dawki). Preparat nie jest przeznaczony do rozpoczynania leczenia astmy oskrzelowej. Dawkowanie leków wchodzących w skład preparatu należy ustalać indywidualnie, zależnie od stopnia ciężkości choroby. Należy zwrócić na to szczególną uwagę zarówno w momencie rozpoczynania leczenia lekiem złożonym, jak i podczas ustalania dawki podtrzymującej. Jeśli u pacjenta jest konieczne zastosowanie budezonidu i (lub) formoterolu w dawkach innych niż dostępne w preparacie Symbicort, leczenie należy uzupełnić przepisując odpowiednie dawki wziewnych agonistów receptorów β₂-adrenergicznych i (lub) glikokortykosteroidów. Dawkę należy dobierać do ustalenia najmniejszej dawki, która zapewnia skuteczne opanowanie objawów choroby. Stan pacjenta powinien być regularnie oceniany przez lekarza, tak by stosowana dawka leku pozostawała optymalna. Jeżeli uzyskano długotrwałe opanowanie objawów choroby podczas stosowania najmniejszej zalecanej dawki, następnym krokiem może być próba zmiany leczenia na leczenie samym tylko glikokortykosteroidem wziewnym. Leczenie podtrzymujące (wszystkie dawki) - lek jest stosowany systematycznie jako leczenie podtrzymujące, a dodatkowy szybko działający lek rozszerzający oskrzela jest stosowany doraźnie. Dorośli (od 18 lat): 1-2 inhalacje 80 µg+4,5 µg lub 160 µg+4,5 µg 2 razy na dobę lub 1 inhalacja 320 µg+9 µg 2 razy na dobę. Dawkę można zwiększać maksymalnie do 4 inhalacji 80 µg+4,5 µg lub 160 µg+4,5 µg 2 razy na dobę lub do 2 inhalacji 320 µg+9 µg 2 razy na dobę. Młodzież 12-17 lat: 1-2 inhalacje 80 µg+4,5 µg lub 160 µg+4,5 µg 2 razy na dobę lub 1 inhalacja 320 µg+9 µg 2 razy na dobę. Dzieci ≥6 lat: 2 inhalacje 80 µg+4,5 µg 2 razy na dobę. Ze względu na ograniczone dane lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci <6 lat. Jeżeli podczas leczenia opanowano objawy choroby stosując schemat dawkowania 2 razy na dobę, dobieranie najmniejszej skutecznej dawki może polegać na stosowaniu leku raz na dobę, jeżeli w opinii lekarza dla utrzymania opanowania objawów konieczne jest podawanie długo działających leków rozszerzających oskrzela w połączeniu z kortykosteroidem wziewnym. Zwiększenie częstości przyjmowania szybko działających leków rozszerzających oskrzela wskazuje na pogorszenie kontroli astmy; w takim przypadku należy rozważyć zmianę sposobu leczenia astmy. Leczenie podtrzymujące i doraźne (tylko dawki 80 µg+4,5 µg i 160 µg+4,5 µg). Lek jest stosowany codziennie w leczeniu podtrzymującym oraz dodatkowo w razie potrzeby w odpowiedzi na występujące objawy. Należy zalecić pacjentowi, aby przez cały czas miał przy sobie lek do zastosowania w razie konieczności. Ten sposób leczenia należy rozważyć przede wszystkim u pacjentów, u których: kontrola objawów astmy jest niewystarczająca i często konieczne jest stosowanie leków rozszerzających oskrzela oraz u pacjentów, u których zaostrzenia astmy występujące w przeszłości wymagały interwencji medycznej. U pacjentów stosujących preparat jako lek doraźny, lekarz powinien omówić z pacjentem profilaktyczne zastosowanie leku w zapobieganiu zwężeniu oskrzeli wywołanemu przez alergen lub wysiłek fizyczny; zalecane użycie leku powinno uwzględniać częstość zapotrzebowania. W przypadku częstej potrzeby rozszerzania oskrzeli bez konieczności zwiększenia dawki wziewnych kortykosteroidów, należy zastosować alternatywny lek doraźny. U pacjentów, którzy często przyjmują duże dawki preparatu doraźnie, należy ściśle monitorować występowanie działań niepożądanych zależnych od dawki. Dorośli i młodzież od 12 lat: zalecana dawka podtrzymująca to 2 inhalacje 80 µg+4,5 µg lub 160 µg+4,5 µg na dobę, przyjmowane jako 1 inhalacja rano i 1 wieczorem lub 2 inhalacje jednocześnie rano lub wieczorem. Niektórzy pacjenci mogą wymagać dawki 2 inhalacje 2 razy na dobę. U niektórych pacjentów odpowiednia może być dawka podtrzymująca wynosząca 2 inhalacje 2 razy na dobę. Stosowanie doraźne (dawki 80 µg+4,5 µg i 160 µg+4,5 µg). W przypadku wystąpienia objawów pacjent powinien przyjąć doraźnie 1 inhalację dodatkową. Jeśli po kilku minutach objawy nie ustąpią, pacjent powinien przyjąć kolejną dawkę dodatkową. Nie wolno przyjmować jednorazowo więcej niż 6 inhalacji. Zazwyczaj nie jest potrzebne przyjmowanie więcej niż 8 inhalacji na dobę, jednak przez ograniczony okres można przyjmować do 12 inhalacji na dobę. Pacjentom, którzy przyjmują więcej niż 8 inhalacji na dobę, należy kategorycznie zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym. Należy ponownie ocenić stan pacjenta i rozważyć zmianę leczenia podtrzymującego. Lek nie jest zalecany w leczeniu podtrzymującym i doraźnym u dzieci poniżej 12 lat. Przewlekła obturacyjna choroba płuc (dawka 160 µg+4,5 µg lub 320 µg+9 µg). Dorośli: 2 inhalacje (160 µg+4,5 µg) 2 razy na dobę lub 1 inhalacja (320 µg+9 µg) 2 razy na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma specjalnych zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ma danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. U pacjentów z ciężką marskością wątroby może dojść do zwiększenia ekspozycji na formoterol i budezonid, ponieważ obie substancje są metabolizowane głównie w wątrobie. Sposób podania. W celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia zakażeń grzybiczych jamy ustnej i gardła po każdej inhalacji dawki podtrzymującej należy wypłukać jamę ustną wodą. W przypadku wystąpienia pleśniawek w obrębie jamy ustnej i gardła jamę ustną należy wypłukać wodą także po przyjęciu dawki stosowanej doraźnie. Ze względu na bardzo małą ilość proszku pacjent może nie wyczuć smaku ani zapachu leku po inhalacji. Szczegółowa instrukcja stosowania inhalatora jest dołączona do każdego opakowania leku.

Po opanowaniu objawów astmy można rozważyć stopniowe zmniejszenie dawki preparatu. Ważna jest regularna ocena stanu pacjentów podczas zmniejszania dawki. Pacjentom należy zalecić, aby zawsze mieli przy sobie inhalator z lekiem do stosowania doraźnego, tj. preparat Symbicort (pacjenci z astmą stosujący preparat w leczeniu podtrzymującym i doraźnym) lub osobny szybko działający lek rozszerzający oskrzela (pacjenci stosujący preparat wyłącznie w leczeniu podtrzymującym). Pacjentowi należy przypomnieć, że dawkę podtrzymującą leku należy stosować zgodnie z zaleceniami, nawet w okresie bez objawów choroby. W celu ograniczenia ryzyka wystąpienia zakażeń drożdżakowych w obrębie jamy ustnej i gardła należy polecić pacjentowi, aby płukał usta wodą po wykonaniu inhalacji dawki podtrzymującej. Jeśli wystąpią pleśniawki w jamie ustnej i gardle, pacjent powinien także płukać jamę ustną wodą po doraźnej inhalacji leku. W przypadku przerywania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki; nie należy nagle przerywać stosowania leku. W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych związanych z astmą i zaostrzeniem astmy, należy poinstruować pacjentów, aby kontynuowali leczenie i skontaktowali się z lekarzem. Jeżeli pacjent nie zauważa poprawy lub przyjmuje dawkę preparatu większą niż zalecana dawka maksymalna, powinien skontaktować się z lekarzem. Zwiększenie częstości przyjmowania doraźnych leków rozszerzających oskrzela świadczy o pogorszeniu stanu klinicznego i wymaga zweryfikowania stosowanego leczenia. Nagłe i postępujące pogorszenie kontroli astmy lub POChP jest stanem potencjalnie zagrażającym życiu i u pacjenta w trybie pilnym należy przeprowadzić badanie lekarskie. W takim przypadku należy rozważyć konieczność zwiększenia dawki kortykosteroidów, np. podanie doustnych kortykosteroidów, lub zastosowanie antybiotykoterapii, jeśli wystąpiła infekcja. Nie należy rozpoczynać leczenia preparatem podczas zaostrzenia, znacznego lub ostrego pogorszenia przebiegu astmy. Należy zachować szczególną ostrożność podczas zmiany leczenia glikokortykosteroidami podawanymi ogólnie na leczenie preparatem Symbicort w przypadku jakichkolwiek podstaw do podejrzeń, że wskutek wcześniejszego leczenia glikokortykosteroidami o działaniu ogólnym mogło dojść do zaburzenia czynności nadnerczy. Zastosowanie leczenia budezonidem stosowanym wziewnie zwykle zmniejsza zapotrzebowanie pacjenta na glikokortykosteroidy podawane doustnie, jednak u pacjentów, u których dokonywana jest zmiana leczenia z glikokortykosteroidów stosowanych doustnie na stosowane wziewnie istnieje ryzyko utrzymywania się przez dość długi czas zmniejszonej rezerwy nadnerczowej. Powrót do właściwego stanu może nastąpić po znacznym upływie czasu po przerwaniu terapii doustnymi steroidami i dlatego zmiana terapii z doustnych steroidów na wziewny budezonid może być związana z ryzykiem wynikającym z zaburzeń czynności nadnerczy przez dłuższy czas; należy regularnie kontrolować czynność osi HPA. Nie ma danych z badań klinicznych dotyczących stosowania leku w dawkach 160 µg+4,5 µg/dawkę oraz 320 µg+9 µg/dawkę u pacjentów z POChP, u których przed podaniem leku rozszerzającego oskrzela wartość FEV₁ wynosiła >50% wartości należnej, a po podaniu leku rozszerzającego oskrzela <70% wartości należnej. W przypadku wystąpienia paradoksalnego skurczu oskrzeli (nasilenie świstów oskrzelowych i duszności bezpośrednio po przyjęciu dawki leku) należy natychmiast przerwać stosowanie preparatu, ocenić stan pacjenta i wdrożyć leczenie alternatywne, jeśli jest to konieczne. Zaburzenie widzenia może wystąpić w wyniku ogólnoustrojowego i miejscowego stosowania kortykosteroidów. Jeżeli u pacjenta wystąpią takie objawy, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów. Objawy ogólnoustrojowe mogą wystąpić podczas stosowania jakichkolwiek wziewnych glikokortykosteroidów, szczególnie, gdy są one stosowane długotrwale w dużych dawkach. Potencjalne oddziaływanie na gęstość mineralną kości należy brać pod uwagę szczególnie u pacjentów przyjmujących długotrwale duże dawki leku, u których współistnieją czynniki ryzyka rozwoju osteoporozy. Długotrwałe badania z udziałem dzieci stosujących wziewnie budezonid w średniej dawce dobowej 400 µg (dawka odmierzona) oraz dorosłych stosujących wziewnie budezonid w dawce dobowej 800 µg (dawka odmierzona) nie wykazały istotnego wpływu na gęstość mineralną kości. Nie ma danych dotyczących wpływu stosowania preparatu w większych dawkach. Należy zachować szczególną ostrożność podczas zmiany leczenia glikokortykosteroidami podawanymi ogólnie na leczenie preparatem w przypadku jakichkolwiek podstaw do podejrzeń, że wskutek wcześniejszego leczenia glikokortykosteroidami o działaniu ogólnym mogło dojść do zaburzenia czynności nadnerczy. Zastosowanie leczenia budezonidem stosowanym wziewnie zwykle zmniejsza zapotrzebowanie pacjenta na glikokortykosteroidy podawane doustnie, jednak u pacjentów, u których dokonywana jest zmiana leczenia z glikokortykosteroidów stosowanych doustnie na stosowane wziewnie istnieje ryzyko utrzymywania się przez dość długi czas zmniejszonej rezerwy nadnerczowej. Powrót do właściwego stanu może nastąpić po znacznym upływie czasu po przerwaniu terapii doustnymi steroidami i dlatego zmiana terapii z doustnych steroidów na wziewny budezonid może być związana z ryzykiem wynikającym z zaburzeń czynności nadnerczy przez dłuższy okres czasu. W związku z tym należy regularnie kontrolować czynność osi HPA. Długotrwałe leczenie dużymi dawkami wziewnych glikokortykosteroidów, szczególnie dawkami większymi niż zalecane, może powodować klinicznie znaczące zahamowanie czynności nadnerczy - należy rozważyć dodatkowe zastosowanie glikokortykosteroidów podawanych ogólnie w okresach stresu, takich jak ostre infekcje lub zabiegi chirurgiczne. Nagłe zmniejszenie dawki steroidów może spowodować ostry przełom nadnerczowy. Leczenia uzupełniającego steroidami ogólnoustrojowymi lub wziewnym budezonidem nie należy nagle przerywać. Podczas zmiany terapii z doustnej na leczenie preparatem zazwyczaj występuje zmniejszenie działania ogólnoustrojowego steroidów, co może skutkować wystąpieniem objawów alergii i zapalenia stawów, takich jak zapalenie błony śluzowej nosa, egzema, ból mięśni i stawów - należy rozpocząć leczenie objawowe. W przypadku podejrzenia niewystarczającego działania glikokortykosteroidów (objawy takie jak: zmęczenie, ból głowy, nudności i wymioty) niekiedy konieczne jest tymczasowe zwiększenie dawki doustnych glikokortykosteroidów. Należy unikać jednoczesnego stosowania preparatu z itrakonazolem, rytonawirem, jak również z innymi silnymi inhibitorami CYP3A4; jeżeli nie można uniknąć jednoczesnego stosowania tych leków, przerwa między ich zastosowaniem, a przyjęciem preparatu powinna być jak najdłuższa. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z nadczynnością tarczycy, guzem chromochłonnym nadnerczy, cukrzycą, niewyrównaną hipokaliemią, kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory, podzastawkowym zwężeniem aorty nieznanego pochodzenia, ciężkim nadciśnieniem tętniczym, tętniakiem i innymi ciężkimi chorobami układu sercowo-naczyniowego, takimi jak choroba niedokrwienna serca, tachyarytmie czy ciężka niewydolność serca oraz u pacjentów z wydłużeniem odstępu QTc. U pacjentów z czynną lub przebytą gruźlicą płuc, grzybiczym lub wirusowym zakażeniem dróg oddechowych należy rozważyć potrzebę stosowania glikokortykosteroidów wziewnych oraz ewentualnie zmianę ich dawki. Podczas stosowania dużych dawek agonistów receptorów β₂-adrenergicznych może wystąpić ciężka hipokaliemia. Jednoczesne stosowanie agonistów receptorów β₂-adrenergicznych i innych leków zmniejszających stężenie potasu w surowicy lub zwiększających ich działanie hipokaliemiczne, tj. pochodnych ksantynowych, glikokortykosteroidów lub leków moczopędnych, może powodować sumowanie się tych działań. Szczególną ostrożność zaleca się u pacjentów z niestabilną astmą, którzy stosują zmienne dawki leków rozszerzających oskrzela, u pacjentów z ostrą, ciężką astmą, u których ryzyko wystąpienia objawów związanych z hipokaliemią może być zwiększone przez niedotlenienie oraz w innych sytuacjach, w których występuje zwiększone prawdopodobieństwo hipokaliemii. W tych przypadkach zaleca się kontrolę stężenia potasu w surowicy. U pacjentów z cukrzycą należy kontrolować stężenie glukozy w surowicy. Nie ma danych dotyczących stosowania preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek; u pacjentów z ciężką marskością wątroby ekspozycja na formoterol i budezonid może być zwiększona. Zaleca się systematyczną kontrolę wzrostu dzieci, które przyjmują długotrwałe wziewne glikokortykosteroidy. W razie wystąpienia spowolnienia wzrostu należy rozważyć zmianę sposobu leczenia w celu zmniejszenia dawki glikokortykosteroidu wziewnego, jeśli to możliwe, do najmniejszej dawki, przy której astma jest właściwie kontrolowana. Należy dokładnie rozważyć korzyści wynikające ze stosowania glikokortykosteroidu i możliwe ryzyko spowolnienia wzrostu. Dodatkowo należy rozważyć skonsultowanie sposobu leczenia z pediatrą pulmonologiem. Ograniczone dane z długotrwałych badań wskazują, że większość dzieci i młodzieży leczonych budezonidem wziewnym osiąga spodziewany wzrost w okresie dojrzałości. Jednak na początku leczenia obserwowano niewielkie, przemijające spowolnienie wzrostu (ok. 1 cm), występujące zazwyczaj w 1. roku leczenia. Nie ma danych z badań klinicznych dotyczących stosowania leku u pacjentów z POChP, u których przed podaniem leku rozszerzającego oskrzela wartość FEV₁ wynosiła >50% wartości należnej, a po podaniu leku rozszerzającego oskrzela <70% wartości należnej. Ze względu na ryzyko występowania zapalenia płuc (w tym zapalenia płuc wymagającego hospitalizacji) u pacjentów z POChP, lekarze powinni szczególnie wnikliwie obserwować tych pacjentów, czy nie rozwija się u nich zapalenie płuc, ponieważ kliniczne objawy takich zakażeń oraz zaostrzenia POChP często się nakładają. Do czynników ryzyka zapalenia płuc u pacjentów z POChP należą aktualne palenie tytoniu, starszy wiek, niski wskaźnik masy ciała (BMI) i ciężka postać POChP. Preparat nie jest zalecany do stosowania u dzieci <6 lat. Preparat w dawkach 160 µg+4,5 µg i 320 µg+9 µg można stosować u młodzieży od 12 lat; w dawce 80 µg+4,5 µg - u dzieci od 6 lat.  Nie zaleca się stosowania preparatu w leczeniu podtrzymującym i doraźnym astmy u dzieci i młodzieży <18 lat. Preparat zawiera laktozę w ilości, która nie powinna mieć znaczenia klinicznego u pacjentów z nietolerancją laktozy; laktoza wchodząca w skład preparatu zawiera małe ilości białek mleka, które mogą powodować wystąpienie reakcji alergicznych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy przerwać stosowanie leku Symbicort Turbuhaler i niezwłocznie skontaktować się
z lekarzem, jeśli u pacjenta wystąpią następujące objawy:
- obrzęk twarzy, zwłaszcza wokół ust (języka i (lub) gardła i (lub) trudności w przełykaniu) lub
  pokrzywka występująca jednocześnie z trudnościami w oddychaniu (obrzęk naczynioruchowy)
  i (lub) nagle występujące uczucie osłabienia (zasłabnięcie). Może to wskazywać na wystąpienie
  reakcji uczuleniowej. Występuje ona rzadko, u mniej niż 1 na 1000 pacjentów.
- Nagłe nasilenie świstów oskrzelowych i duszności występujące natychmiast po inhalacji leku.
  Jeśli wystąpi którykolwiek z tych objawów, należy natychmiast przerwać stosowanie leku
  Symbicort Turbuhaler i zastosować inhalator doraźny. Należy natychmiast skontaktować się
  z lekarzem, ponieważ może być konieczna zmiana leczenia. Objawy takie występują bardzo
  rzadko, u mniej niż 1 pacjenta na 10 000.

Inne możliwe działania niepożądane:

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
- Kołatanie serca (uczucie odczuwania bicia serca), drżenia. Jeżeli wystąpią takie objawy, są one
  zazwyczaj łagodne i zwykle ustępują w czasie dalszego stosowania leku Symbicort Turbuhaler.
- Pleśniawki (zakażenie grzybicze) w jamie ustnej. Wystąpienie pleśniawek jest mniej
  prawdopodobne, jeśli pacjent po zastosowaniu leku Symbicort Turbuhaler wypłucze jamę ustną
  wodą.
- Lekkie podrażnienie gardła, kaszel i chrypka.
- Bóle głowy.
- Zapalenie płuc (zakażenie płuc) u pacjentów z POChP.
Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli którykolwiek z poniższych objawów wystąpi podczas stosowania
leku Symbicort Turbuhaler; mogą to być objawy zakażenia płuc:
- Gorączka lub dreszcze.
- Zwiększenie wytwarzania śluzu, zmiana barwy śluzu.
- Nasilenie kaszlu lub zwiększone trudności w oddychaniu. 

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów)
- Niepokój, nerwowość lub pobudzenie.
- Zaburzenia snu.
- Uczucie zawrotu głowy.
- Nudności (mdłości).
- Przyspieszone bicie serca.
- Siniaki na skórze.
- Kurcze mięśni.
- Nieostre widzenie.

Rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1000 pacjentów)
- Wysypka, świąd.
- Skurcz oskrzeli (skurcz mięśni dróg oddechowych objawiający się świstami). Jeśli świsty
  wystąpią bezpośrednio po zastosowaniu leku, należy przerwać stosowanie leku Symbicort
  Turbuhaler i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
- Małe stężenie potasu we krwi.
- Nierówne bicie serca.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów)
- Depresja.
- Zmiany zachowania, szczególnie u dzieci.
- Ból lub uczucie ucisku w klatce piersiowej (objawy dławicy piersiowej).
- Zwiększone stężenie cukru (glukozy) we krwi.
- Zaburzenia smaku, takie jak nieprzyjemny smak w ustach.
- Zmiany ciśnienia tętniczego krwi.

Wziewne glikokortykosteroidy mogą wpływać na wytwarzanie hormonów steroidowych
w organizmie, szczególnie jeśli są stosowane długotrwale w dużych dawkach. Do objawów należą:
– zmiany gęstości mineralnej kości (rozrzedzenie kości)
– zaćma (zmętnienie soczewki w oku)
– jaskra (podwyższenie ciśnienia w oku)
– spowolnienie wzrostu u dzieci i młodzieży
– działanie na nadnercza (małe gruczoły położone w pobliżu nerek).

Prawdopodobieństwo wystąpienia tych objawów jest znacznie mniejsze podczas stosowania
glikokortykosteroidów wziewnych niż podczas zażywania glikokortykosteroidów w tabletkach.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl  
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Silne inhibitory izoenzymu CYP3A4 (ketokonazol, itrakonazol, worykonazol, pozakonazol, klarytromycyna, telitromycyna, nefazodon i inhibitory proteazy HIV) mogą w znacznym stopniu zwiększać stężenie budezonidu w osoczu. Należy unikać jednoczesnego stosowania tych leków. Jeśli nie jest to możliwe, przerwa między podaniem inhibitora i budezonidu powinna być jak najdłuższa. Nie zaleca się stosowania preparatu w leczeniu podtrzymującym i doraźnym u pacjentów przyjmujących silne inhibitory izoenzymu CYP3A4. Ketokonazol w dawce 200 mg raz na dobę spowodował w przybliżeniu 6-krotne zwiększenie stężenia w osoczu przyjętego jednocześnie, doustnie, budezonidu (pojedyncza dawka 3 mg). Kiedy ketokonazol podano po 12 h od zastosowania budezonidu, stężenie w osoczu zwiększyło się tylko przeciętnie 3-krotnie, co wskazuje, że przerwa między zastosowaniem leków może zmniejszyć wzrost stężenia w osoczu. Ograniczone dane na temat tej interakcji dla dużych dawek budezonidu podawanego wziewnie wskazują, że znaczące zwiększenie stężenia w osoczu (przeciętnie 4-krotne) może wystąpić, jeśli itrakonazol w dawce 200 mg raz na dobę zostanie przyjęty jednocześnie z wziewnym budezonidem (pojedyncza dawka 1000 µg). β-adrenolityki mogą osłabiać lub hamować działanie formoterolu - preparatu nie należy stosować jednocześnie z β-adrenolitykami (również w postaci kropli do oczu) chyba, że istnieją bezwzględne wskazania. Jednoczesne przyjmowanie chinidyny, dyzopiramidu, prokainamidu, pochodnych fenotiazyny, leków przeciwhistaminowych (terfenadyny), i trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych może spowodować wydłużenie odstępu QTc oraz zwiększać ryzyko komorowych zaburzeń rytmu. Dodatkowo lewodopa, lewotyroksyna, oksytocyna i alkohol mogą pogorszyć tolerancję mięśnia sercowego na β₂-sympatykomimetyki. Jednoczesne leczenie inhibitorami MAO lub lekami wykazującymi podobne właściwości (np. furazolidon i prokarbazyna) może powodować zwiększenie ciśnienia tętniczego. Zwiększone ryzyko arytmii występuje u pacjentów otrzymujących jednocześnie znieczulenie ogólne środkami halogenowymi. Jednoczesne stosowanie innych leków β-adrenergicznych lub leków przeciwcholinergicznych może mieć potencjalne addytywne działanie rozszerzające oskrzela. Hipokaliemia może zwiększać skłonność do występowania zaburzeń rytmu serca u pacjentów leczonych glikozydami naparstnicy. Hipokaliemia może być następstwem leczenia agonistami receptorów β₂-adrenergicznych i może się nasilać przy równoczesnym leczeniu pochodnymi ksantyn, kortykosteroidami oraz lekami moczopędnymi. Nie obserwowano interakcji budezonidu i formoterolu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu astmy oskrzelowej.

AstraZeneca Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Postępu 14
02-676 Warszawa
22-245-73-00
www.astrazeneca.pl